Dzień dobry, DDA czy bardziej ogólnie DDD - Dorosłe Dziecko Dysfunkcyjne, to osoby, które w dzieciństwie były uzależnione od osoby uzależnionej - rodzica. Także jak najbardziej mogą korzystać z grup wsparcia dla osób współuzależnionych. Dziękujemy Monika za podpowiedź, to dobre wyjście, żeby wyjść z domu i uczestniczyć w grupie. Dzięki temu różne przeżycia, emocje i traumy wychodzą na światło dzienne. Jeżeli zdecydujesz się mówić na grupie - przerabiasz swoje traumy, jeżeli (tylko) słuchasz podobnych historii do swoich, to też przerabiasz. I tego uwolnienia i rozwoju życzymy :-)
Dobre są grupy wsparcia np al-anon. Są też terapie indywidualne także dla współuzależnienionych. To ważne, ale ludzie boją się z tym zmierzyć. Mnie to dużo daje. Dlatego polecam i pozdrawiam
Dzień dobry raz jeszcze, super, że się tym dzielisz! Te grupy i terapie są dla ludzi i naprawdę niosą pomoc! Niektóre osoby wybiorą grupę, dla innych lepsza będzie terapia indywidualna. Każdy najlepiej czuje czego potrzebuje i trzeba tego posłuchać. Trzymamy kciuki za Wasze decyzje o dołączeniu do grupy lub rozpoczęciu terapii indywidualnej :-)
Nie rozumiem - uzależnienie od wiary to zdaniem Pani np św. Jan 5:04 Paweł II czy inni święci czy po prostu ludzie którzy żyją wiarą autentycznie a nie jest tylko np katolikiem z metryki to człowiek uzależniony? Dziwne
Dzień dobry, można być uzależnionym od różnych używek - substancji, zachowań, wiedzy, ... Uzależnienie jest to stan umysłu, który przejawia się ciągłym myśleniem (świadomym lub nieświadomym) o używce dzięki, której ktoś się czuje lepiej - spokojniej, pewniej, bardziej wartościowy, potrzebny, dobry, ważny, bezpieczny... Gdy jej nie ma osoba odczuwa brak, pustkę, robi się nerwowa, czegoś jej brakuje. Granica uzależnienia - pojawia się przymus pewnych zachowań (zażycia używki), niepokój, gdy nie można ich spełnić, nerwowość, złość, poczucie zagrożenia, poczucie winy. Może się pojawić złość, gdy otoczenie mówi osobie, że coś jest nie tak. Uzależnienie ma swoje mechanizmy, cechy i objawy. I jest stanem energetycznie innym niż duchowość. Pozdrawiam :-)
Dzień dobry, jakby się nad tym zastanowić, to rzeczywiście wszyscy jesteśmy uzależnieni, a bierze się to stąd, że nie ma zdrowych rodziców. A całkiem zdrowych rodziców nie ma, bo jesteśmy ludźmi, nie jesteśmy idealni, mamy emocje, mamy ego, za nami wojny i średniowiecze oraz cała historia. To z kolei powoduje, że nie możemy tworzyć w pełni zdrowych związków. Szczęśliwie mamy wpływ na to, żeby było lepiej, żeby łapać świadomość co jest zdrowe, a co nie i się rozwijać. Czego nam wszystkim serdecznie życzę :-)
@@Emocjonalne czy to oznacza ze wszyscy powinnismy isc na terapie i przepracowac swoje zycie? Dlaczego niektórzy ludzie chowaja sie za pozorami i mechanizmami obronnymi? Dlaczego terapie podejmuja tylko osoby, które daly sie zdiagnozować? Czemu wiekszs czesc osob nie zauwaza problemu? Gdyby wszystkich wziac pod lupe, okazałoby sie że wszyscy jesteśmy w mniejszym lub większym stopniu zaburzeni. Czy istnieje cos takiego jak stuprocentowa normalnosc i zdrowie psychiczne?
Dzień dobry, to jest uogólnienie, ale wszyscy powinniśmy iść na terapię, bo każdy z nas ma coś do przepracowania - skrzywdzenia z dzieciństwa. U jednych to wybrzmiewa bardzo, u innych łagodnie. Ludzie chowają się za pozorami i mechanizmami obronnymi, żeby nie bolało (pozornie nie boli). To reakcja obronna z dzieciństwa - jeżeli dziecko nie może sobie z czymś poradzić, coś jest dla niego za duże emocjonalnie - to dzieci korzystają z wyparcia, odcięcia, zamrożenia. Nie wiem czy terapie podejmują osoby, które dały się zdiagnozować - nie wiem jak to rozumiesz? Moim zdaniem jak ktoś się daje diagnozować, to rozpoczyna terapię, bo diagnoza jest decyzją o rozpoczęciu pracy ze sobą. Niektórzy podejmują decyzję, że już nie chcą tak dalej żyć, zgłaszają się na terapię, a tam rzeczywiście na początku jest diagnoza. Większość osób nie zauważa problemu, bo jest zajęta udawaniem (często nieświadomym), że jest dobrze. Jesteśmy tego uczeni: nic się nie stało, weź się w garść, nie przesadzaj, że Cię to zabolało, nie przesadzaj, że moje słowa Cię zraniły, przecież żartowałem ... W głębi pojawia się ból, cierpienie, dyskomfort; poczucie, że jest się głupim, beznadziejnym, nieważnym , niewartościowym, ... Udajemy, że jest dobrze, bo tak jesteśmy uczeni. Z drugiej strony, żeby przestać udawać, trzeba by było się skonfrontować z całym wydarzeniem, które się zadziało, bólem, emocjami, skrzywdzeniem, prawdą, że zrobili to rodzice. Nie znam badań na ten temat, ale według mnie nie ma osób stuprocentowo zdrowych. Każdy z nas ma ,,coś". Mamy dążyć do zdrowia fizycznego i psychicznego, ale jest to zadanie dla każdego z nas, do końca życia :-)
Często osoby współuzależnione są także często osobami z DDA/DDD tu także są grupy wsparcia.
Dzień dobry, DDA czy bardziej ogólnie DDD - Dorosłe Dziecko Dysfunkcyjne, to osoby, które w dzieciństwie były uzależnione od osoby uzależnionej - rodzica. Także jak najbardziej mogą korzystać z grup wsparcia dla osób współuzależnionych. Dziękujemy Monika za podpowiedź, to dobre wyjście, żeby wyjść z domu i uczestniczyć w grupie. Dzięki temu różne przeżycia, emocje i traumy wychodzą na światło dzienne. Jeżeli zdecydujesz się mówić na grupie - przerabiasz swoje traumy, jeżeli (tylko) słuchasz podobnych historii do swoich, to też przerabiasz. I tego uwolnienia i rozwoju życzymy :-)
Dobre są grupy wsparcia np al-anon. Są też terapie indywidualne także dla współuzależnienionych. To ważne, ale ludzie boją się z tym zmierzyć. Mnie to dużo daje. Dlatego polecam i pozdrawiam
Dzień dobry raz jeszcze, super, że się tym dzielisz! Te grupy i terapie są dla ludzi i naprawdę niosą pomoc! Niektóre osoby wybiorą grupę, dla innych lepsza będzie terapia indywidualna. Każdy najlepiej czuje czego potrzebuje i trzeba tego posłuchać. Trzymamy kciuki za Wasze decyzje o dołączeniu do grupy lub rozpoczęciu terapii indywidualnej :-)
Nie rozumiem - uzależnienie od wiary to zdaniem Pani np św. Jan 5:04 Paweł II czy inni święci czy po prostu ludzie którzy żyją wiarą autentycznie a nie jest tylko np katolikiem z metryki to człowiek uzależniony? Dziwne
Dzień dobry, można być uzależnionym od różnych używek - substancji, zachowań, wiedzy, ... Uzależnienie jest to stan umysłu, który przejawia się ciągłym myśleniem (świadomym lub nieświadomym) o używce dzięki, której ktoś się czuje lepiej - spokojniej, pewniej, bardziej wartościowy, potrzebny, dobry, ważny, bezpieczny... Gdy jej nie ma osoba odczuwa brak, pustkę, robi się nerwowa, czegoś jej brakuje. Granica uzależnienia - pojawia się przymus pewnych zachowań (zażycia używki), niepokój, gdy nie można ich spełnić, nerwowość, złość, poczucie zagrożenia, poczucie winy. Może się pojawić złość, gdy otoczenie mówi osobie, że coś jest nie tak. Uzależnienie ma swoje mechanizmy, cechy i objawy. I jest stanem energetycznie innym niż duchowość. Pozdrawiam :-)
Alkohol męża 😢
Ogolnie rzecz biorac wszyscy jestesmy uzaleznieni. Nie ma zdrowych ludzi ani zdrowych zwiazkow
Dzień dobry, jakby się nad tym zastanowić, to rzeczywiście wszyscy jesteśmy uzależnieni, a bierze się to stąd, że nie ma zdrowych rodziców. A całkiem zdrowych rodziców nie ma, bo jesteśmy ludźmi, nie jesteśmy idealni, mamy emocje, mamy ego, za nami wojny i średniowiecze oraz cała historia. To z kolei powoduje, że nie możemy tworzyć w pełni zdrowych związków. Szczęśliwie mamy wpływ na to, żeby było lepiej, żeby łapać świadomość co jest zdrowe, a co nie i się rozwijać. Czego nam wszystkim serdecznie życzę :-)
@@Emocjonalne czy to oznacza ze wszyscy powinnismy isc na terapie i przepracowac swoje zycie?
Dlaczego niektórzy ludzie chowaja sie za pozorami i mechanizmami obronnymi?
Dlaczego terapie podejmuja tylko osoby, które daly sie zdiagnozować?
Czemu wiekszs czesc osob nie zauwaza problemu?
Gdyby wszystkich wziac pod lupe, okazałoby sie że wszyscy jesteśmy w mniejszym lub większym stopniu zaburzeni.
Czy istnieje cos takiego jak stuprocentowa normalnosc i zdrowie psychiczne?
Dzień dobry, to jest uogólnienie, ale wszyscy powinniśmy iść na terapię, bo każdy z nas ma coś do przepracowania - skrzywdzenia z dzieciństwa. U jednych to wybrzmiewa bardzo, u innych łagodnie. Ludzie chowają się za pozorami i mechanizmami obronnymi, żeby nie bolało (pozornie nie boli). To reakcja obronna z dzieciństwa - jeżeli dziecko nie może sobie z czymś poradzić, coś jest dla niego za duże emocjonalnie - to dzieci korzystają z wyparcia, odcięcia, zamrożenia. Nie wiem czy terapie podejmują osoby, które dały się zdiagnozować - nie wiem jak to rozumiesz? Moim zdaniem jak ktoś się daje diagnozować, to rozpoczyna terapię, bo diagnoza jest decyzją o rozpoczęciu pracy ze sobą. Niektórzy podejmują decyzję, że już nie chcą tak dalej żyć, zgłaszają się na terapię, a tam rzeczywiście na początku jest diagnoza. Większość osób nie zauważa problemu, bo jest zajęta udawaniem (często nieświadomym), że jest dobrze. Jesteśmy tego uczeni: nic się nie stało, weź się w garść, nie przesadzaj, że Cię to zabolało, nie przesadzaj, że moje słowa Cię zraniły, przecież żartowałem ... W głębi pojawia się ból, cierpienie, dyskomfort; poczucie, że jest się głupim, beznadziejnym, nieważnym , niewartościowym, ... Udajemy, że jest dobrze, bo tak jesteśmy uczeni. Z drugiej strony, żeby przestać udawać, trzeba by było się skonfrontować z całym wydarzeniem, które się zadziało, bólem, emocjami, skrzywdzeniem, prawdą, że zrobili to rodzice. Nie znam badań na ten temat, ale według mnie nie ma osób stuprocentowo zdrowych. Każdy z nas ma ,,coś". Mamy dążyć do zdrowia fizycznego i psychicznego, ale jest to zadanie dla każdego z nas, do końca życia :-)