1. Od komplementu do ... przyśpiewki jako szczególny rodzaj konwersacji weselnej

Od komplementu do ... przyśpiewki jako szczególny rodzaj konwersacji weselnej. Opowiadają Joanna Bolimowska, Barbara Frątczak i Anna Staniszewska. Projekt realizowany przez Łowicki Ośrodek Kultury 2022 wg. pomysłu i koncepcji Marzeny Kozaneckiej - Zwierz i Macieja Malangiewicza. Współfinansowanie cyklu - Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego (program Kultura ludowa i tradycyjna).
Całej uroczystości weselnej towarzyszyły przyśpiewki, które stanowiły formę konwersacji pomiędzy biesiadnikami, a ponieważ spożywano również alkohol, który często dodawał odwagi i rozwiązywał języki,
wymiana zdań często miała gwałtowny charakter. Treść utworów bywała dosadna, uszczypliwa, a nawet złośliwa. Nie należało się jednak obrażać, ale zrewanżować zręczną, dowcipną, szybko odśpiewaną ripostą z zachowaniem rymu i melodii. Najtrafniejsze przyśpiewki nagradzane były brawami, a ich autorzy zdobywali uznanie u biesiadników. Bardzo często zapraszano na wesela specjalnych „śpiewaków” znanych w środowisku ze swoich zdolności układania, wymyślania na poczekaniu odpowiednich przyśpiewek. Tematyka przyśpiewek weselnych będących formą konwersacji pomiędzy członkami skojarzonych przez małżeństwo rodzin i innych gości była różnorodna. Śpiewano o urodzie, majątku, zdolnościach, pracowitości Państwa Młodych. O zamożności i hojności ich rodziców, wielkości wiana Panny i zasobności
Młodego. Częstym tematem przyśpiewek były druhny i drużbowie, niezamężne panny i starzy kawalerowie, bezdzietne małżeństwa, czy nawet umiejętności przygrywającej kapeli. Jeśli biesiadnicy pochodzili z różnych miejscowości „prześpiewywano się”, która wieś jest lepsza, a mieszkańcy bogatsi, bardziej zaradni i pracowici. Wiele pieśni i przyśpiewek miało charakter zalotny, a podczas oczepin śpiewano pieśni o tematyce prokreacyjnej. Ich treść określała rolę, pozycję i zadania Młodej Żony w nowej rodzinie, szczególnie gdy nowożeńcy mieli zamieszkać z teściami.