Ok, je hebt er om gevraagd. Ghost Rider (Danny Ketch, Marvel 1990-1998/2007) #3 p. 14-15 & #15 p. 17. Avengers (Marvel, 1998-2004) #22 p. 20. Zoe in Serial #4 (Abstract, 2021-2022) p. 16-19. Usagi Yojimbo in Usagi Yojimbo book three (Fantagraphics) p. 40-44 (A Mother’s Love). Cutter in Elfquest Archives volume three (DC) p. 96-105 (Het geheim van de Wolfrijders). Raven Hex in Tarot Witch of the Black Rose (Broadsword Comics, 2000-) p. 8-14. Kitty Pryde in Excalibur (Marvel, 1988-1998) #33 p. 11-18. Shi in Shi the Way of the Warrior (Crusade, 1994-1997) #1 p. 13-20. Tom Beland in True Story Swear to God (Clib’s Boy Comics, 2001-2006) #17 p. 24 (autobiografisch). Have fun. E.
Ik denk dat een vaststaan uitgaanspunt/baseline het goed zou doen. Een doorlopende levenslijn zou ik wel op prijs stellen. Anders maak je mij als lezer in de war en dan ga ik op zoek naar een andere serie. Persoonlijk vind ik dat je als schrijver een microkosmos moet laten zoals 'ie is. Klinkt raar misschien, maar Toonder was daar een meester in. En daarom houd ik ook van die serie.
Leuk vlog altijd een goed onderwerp wat definieert een karakter. Wat betreft Punisher ga ik daar even op reageren in een van mijn komende vlogs. kids weer op school en wat meer tijd om lekker aan videotjes te werken.
Je vraag is te groot en te algemeen om daar even een antwoord op te formuleren, DG. Anders in welk opzicht? De comics, de kwaliteit van de verhalen, de mensen achter de schermen, de personages?
Jim Shooter liet de karaktereigenschappen van personages wel erg het verhaal definiëren waardoor het erg oppervlakkig en statisch werd. Ik heb recentelijk Secret Wars gelezen en daar viel het me op dat het verhaal, nou ja, niet echt goed is 😄 Als editor is het wellicht handig om schrijvers en lezers een leidraad te geven maar je wilt de lezer ook verrassen en niet steeds hetzelfde verhaal vertellen. Is de invulling te strikt dan krijg je een Mickey Mouse of Mario, ofwel een mascotte. Je moet personages ook ruimte geven om te ontwikkelen of buiten hun rol te vallen. Van Batman bestaan zoveel variaties maar het is allemaal Batman. Bij Spidey is het bronmateriaal wellicht iets minder flexibel maar ook niet zo statisch dat er maar een variatie mogelijk is. Met variatie bedoel ik overigens niet dat er identiteitspolitiek in moet😄 Meer het soort vernieuwing waar McFarlane mee kwam in de jaren 90.
Ik bedoel natuurlijk niet dat een personage niet mag groeien, want dat maakt comicpersonages juist interessant. Maar ik bedoel wel, en Shooter volgens mij ook, dat een personage een bepaald karakter heeft en bepaalde normen en waarden, en die moeten wel consistent worden toegepast.
Ja dat vind ik ook, maar iemands karakter wordt toch vormgegeven in samenhang met de omgeving? Het wordt juist interessant als dit beproefd wordt en personages niet reageren als eendimensionaal archetype omdat ze nu eenmaal niet uit hun rol mogen vallen. Je kan er als schrijver natuurlijk voor kiezen dat personages nooit in zulke situaties komen maar dat maakt verhalen juist erg voorspelbaar. DeMatteis probeert hier natuurlijk wel wat mee te doen en dat maakt hem ook een van mijn favoriete Spidey schrijvers.
ik denk echt dat je wat ik probeer te zeggen en wat Shooter bedoelde, te rigide opvat. Je moet die voorbeelden als een leidraad zien die helpen bij het schrijven van een personage. Natuurlijk hangt gedrag af van de situatie, maar tegelijkertijd zullen er bepaalde dingen zijn die iemand als Peter Parker nooit zou doen of altijd zou doen. Peter zou nooit een schurk vermoorden bijvoorbeeld. Dat is echt out of character. En het motto dat hij leerde van Oom Ben zal altijd een leidraad voor hem zijn. Zelfs als hij een keer dat motto negeert en zijn eigen behoeften voor laat gaan, zal de situatie zodanig slecht aflopen dat Peter daardoor leert, dat hij nooit zijn taak als Spider-Man kan verzaken. Goede schrijvers weten daarop te variëren en er verhalen mee te vertellen zonder dat ze Peter iets laten doen wat out of character is.
Dat klopt maar Peter zal nooit out of character reageren omdat de verhalen altijd 'veilig' geschreven worden. Hij zal dus nooit voor de situatie komen te staan. De keren waarin het wel gebeurde(Ben, Gwen) zijn mijlpalen in de ontstaansgeschiedenis van het personage. De onheil is nooit onvoorspelbaar en willekeurig zoals in het echte leven. Alleen sterk gecureerd. Het moet dus een doel dienen, namelijk het onderstrepen van het karakter van het personage. Daarom zullen de schurken ook altijd binnen het betamelijke blijven en de gevolgen beperkt. Kortom de gebeurtenissen worden rondom het personage geschreven dus deze zal zelf nooit realistisch reageren, alleen ideaal. Daar is natuurlijk niks mis mee, want dit is ook vaak de onderliggende boodschap van een (traditionele) comic. Maar dit maakt de bandbreedte van het soort verhalen dat je kunt vertellen binnen het Spidey universum beperkt. Je kunt het ook niet meer verbeteren omdat het in de oude comics vaak door zeer goede schrijvers al is verteld. Het lijkt dus altijd op iets wat je al eerder(en beter) hebt gelezen. Ik denk dat dit echt de zwakke plek is van de moderne Marvel comic.
Je zou kunnen beargumenteren dat er inderdaad maar een x-aantal thema's te behandelen zijn in een Spider-Man-verhaal. Maar dat is de aard van het beestje. Het probleem met al bijna veertig jaar Spider-Man-comics lezen is inderdaad dat je op een gegeven moment bepaalde plotjes/situaties/thema's al een paar keer voorbij hebt zien komen en zelden zijn de nieuwe versies beter dan de eerdere. Maar daar heeft een jonge lezer van 10-12 die nu voor het eerst Spider-Man ontdekt geen last van. Daarom probeer ik tegenwoordig terughoudend te zijn met de nieuwste verhalen te beoordelen en te veroordelen. Wel is het zo dat ik de nieuwe reeks ASM niet meer lees, omdat ik vind dat ik al beter in de kast heb staan.
Ok, je hebt er om gevraagd. Ghost Rider (Danny Ketch, Marvel 1990-1998/2007) #3 p. 14-15 & #15 p. 17. Avengers (Marvel, 1998-2004) #22 p. 20. Zoe in Serial #4 (Abstract, 2021-2022) p. 16-19. Usagi Yojimbo in Usagi Yojimbo book three (Fantagraphics) p. 40-44 (A Mother’s Love). Cutter in Elfquest Archives volume three (DC) p. 96-105 (Het geheim van de Wolfrijders). Raven Hex in Tarot Witch of the Black Rose (Broadsword Comics, 2000-) p. 8-14. Kitty Pryde in Excalibur (Marvel, 1988-1998) #33 p. 11-18. Shi in Shi the Way of the Warrior (Crusade, 1994-1997) #1 p. 13-20. Tom Beland in True Story Swear to God (Clib’s Boy Comics, 2001-2006) #17 p. 24 (autobiografisch). Have fun. E.
Ik denk dat een vaststaan uitgaanspunt/baseline het goed zou doen. Een doorlopende levenslijn zou ik wel op prijs stellen. Anders maak je mij als lezer in de war en dan ga ik op zoek naar een andere serie. Persoonlijk vind ik dat je als schrijver een microkosmos moet laten zoals 'ie is. Klinkt raar misschien, maar Toonder was daar een meester in. En daarom houd ik ook van die serie.
Leuk vlog altijd een goed onderwerp wat definieert een karakter. Wat betreft Punisher ga ik daar even op reageren in een van mijn komende vlogs. kids weer op school en wat meer tijd om lekker aan videotjes te werken.
Hij is leuk geworden, je Punisher-vlog!
Is het huidig Marvel niet compleet anders dan het Marvel van destijds?
Je vraag is te groot en te algemeen om daar even een antwoord op te formuleren, DG. Anders in welk opzicht? De comics, de kwaliteit van de verhalen, de mensen achter de schermen, de personages?
Jim Shooter liet de karaktereigenschappen van personages wel erg het verhaal definiëren waardoor het erg oppervlakkig en statisch werd. Ik heb recentelijk Secret Wars gelezen en daar viel het me op dat het verhaal, nou ja, niet echt goed is 😄 Als editor is het wellicht handig om schrijvers en lezers een leidraad te geven maar je wilt de lezer ook verrassen en niet steeds hetzelfde verhaal vertellen. Is de invulling te strikt dan krijg je een Mickey Mouse of Mario, ofwel een mascotte. Je moet personages ook ruimte geven om te ontwikkelen of buiten hun rol te vallen. Van Batman bestaan zoveel variaties maar het is allemaal Batman. Bij Spidey is het bronmateriaal wellicht iets minder flexibel maar ook niet zo statisch dat er maar een variatie mogelijk is. Met variatie bedoel ik overigens niet dat er identiteitspolitiek in moet😄 Meer het soort vernieuwing waar McFarlane mee kwam in de jaren 90.
Ik bedoel natuurlijk niet dat een personage niet mag groeien, want dat maakt comicpersonages juist interessant. Maar ik bedoel wel, en Shooter volgens mij ook, dat een personage een bepaald karakter heeft en bepaalde normen en waarden, en die moeten wel consistent worden toegepast.
Ja dat vind ik ook, maar iemands karakter wordt toch vormgegeven in samenhang met de omgeving? Het wordt juist interessant als dit beproefd wordt en personages niet reageren als eendimensionaal archetype omdat ze nu eenmaal niet uit hun rol mogen vallen. Je kan er als schrijver natuurlijk voor kiezen dat personages nooit in zulke situaties komen maar dat maakt verhalen juist erg voorspelbaar. DeMatteis probeert hier natuurlijk wel wat mee te doen en dat maakt hem ook een van mijn favoriete Spidey schrijvers.
ik denk echt dat je wat ik probeer te zeggen en wat Shooter bedoelde, te rigide opvat. Je moet die voorbeelden als een leidraad zien die helpen bij het schrijven van een personage. Natuurlijk hangt gedrag af van de situatie, maar tegelijkertijd zullen er bepaalde dingen zijn die iemand als Peter Parker nooit zou doen of altijd zou doen. Peter zou nooit een schurk vermoorden bijvoorbeeld. Dat is echt out of character. En het motto dat hij leerde van Oom Ben zal altijd een leidraad voor hem zijn. Zelfs als hij een keer dat motto negeert en zijn eigen behoeften voor laat gaan, zal de situatie zodanig slecht aflopen dat Peter daardoor leert, dat hij nooit zijn taak als Spider-Man kan verzaken.
Goede schrijvers weten daarop te variëren en er verhalen mee te vertellen zonder dat ze Peter iets laten doen wat out of character is.
Dat klopt maar Peter zal nooit out of character reageren omdat de verhalen altijd 'veilig' geschreven worden. Hij zal dus nooit voor de situatie komen te staan. De keren waarin het wel gebeurde(Ben, Gwen) zijn mijlpalen in de ontstaansgeschiedenis van het personage. De onheil is nooit onvoorspelbaar en willekeurig zoals in het echte leven. Alleen sterk gecureerd. Het moet dus een doel dienen, namelijk het onderstrepen van het karakter van het personage. Daarom zullen de schurken ook altijd binnen het betamelijke blijven en de gevolgen beperkt. Kortom de gebeurtenissen worden rondom het personage geschreven dus deze zal zelf nooit realistisch reageren, alleen ideaal. Daar is natuurlijk niks mis mee, want dit is ook vaak de onderliggende boodschap van een (traditionele) comic. Maar dit maakt de bandbreedte van het soort verhalen dat je kunt vertellen binnen het Spidey universum beperkt. Je kunt het ook niet meer verbeteren omdat het in de oude comics vaak door zeer goede schrijvers al is verteld. Het lijkt dus altijd op iets wat je al eerder(en beter) hebt gelezen. Ik denk dat dit echt de zwakke plek is van de moderne Marvel comic.
Je zou kunnen beargumenteren dat er inderdaad maar een x-aantal thema's te behandelen zijn in een Spider-Man-verhaal. Maar dat is de aard van het beestje. Het probleem met al bijna veertig jaar Spider-Man-comics lezen is inderdaad dat je op een gegeven moment bepaalde plotjes/situaties/thema's al een paar keer voorbij hebt zien komen en zelden zijn de nieuwe versies beter dan de eerdere. Maar daar heeft een jonge lezer van 10-12 die nu voor het eerst Spider-Man ontdekt geen last van. Daarom probeer ik tegenwoordig terughoudend te zijn met de nieuwste verhalen te beoordelen en te veroordelen. Wel is het zo dat ik de nieuwe reeks ASM niet meer lees, omdat ik vind dat ik al beter in de kast heb staan.
Jemig he we lezen al 40 jaar strips en comics
Ja man, we worden oud!