Видео

Kwan'dan Gözlerimi açtığımda karşımda onu gördüm. Biraz şaşırdı "Pardon özür dilerim uyandırdım sanırım."dedi. Ne zaman uyuduğumu anlamya çalışırken yatağımda doğruldum. Gözlerimi ovup ayakta bana bakan bedene döndüm "Senden dolayı uyanmadım." Rahatlamış gibiydi. Başının arkasını kaşıdı "Jeongin yeni gitti. İstersen biraz daha uyu hazır tam açılmamışken. Hem geçte oldu." "Sen ne yapacaksın?" "Bilemem, öyle otururum. Uykum gelmiyor." Gözü kan toplamıştı. Yorgunluktan yere yığlacak gibiydi. Ayağa kalktım "Benimde uykum yok. Beraber oturalım mı?" "Olur."dedi ve başını eğip hafif gülümsedi. Bende hafif gülümseyip dışarı çıktım o da arkamdan geldi. Koltuğa oturdum o da oturunca ona döndüm "Hadi bekliyorum söyle." Gözleri büyüdü "N-n-neyi?" "Neden uyumadığını. Uykun var biliyorum ama uyumuyorsun." "Uykum var ama uyuyamıyorum." "Neden? Bir şey mi oldu?" "Hayır. Sadece, nasıl desem huzursuz hissediyorum." "Neden ki? Benim olamadığım zamanlar bir şey mi oldu yoksa?" "Hayır, yani evet." Derin bir nefes alıp devam etti "Senin bayıldığın gece lavaboya gittim. Aynada Jisung'u gördüm. Hiç bir şey demedi öylece baktı sonra kayboldu." "Nasıl?" "Bana bir şey anlatmak istiyormuş gibiydi. Sonra anıları görmeye devam ettim ama gördüğüm anıyı unuttum. Hani olur ya rüyanı görürsün ama unutursun. O tür bir şey. Hatırladığım tek şey beyaz bir far ve çığlık sesleri." Derin bir nefes verip ciddileştim "Hatılamaman gereken bir şeydir belki." Ne olduğunu adım gibi biliyordum. O geceyi görmüştü ama anlatamak istemiyordum. Hatırlarsa gidecekmiş gibi bir his vardı içimde. Böyle kalması daha iyiydi. Benim onun ölümüne sebep olduğumu bilseydi bir dakika yanımda durmazdı. Her ne kadar arabayı ben sürmüyor olsamda ben orda olmasam o sa gelmeyecekti. Yaşaran gözlerimi silip tekrar ona döndüm "Neyse hâlâ uykun gelmiyor mu?" Kafasını salladı. Gülümseyip konuşmaya başladım "O zaman beraber bir şey izleyelim mi?" "Olur ne izleyelim." "Bir tane filim varmış ismi 20th century girl onu izleyelim." "Olur."dedi ve beklemeye başladı. Filimi açıp izlemeye başladık. . . . Belimin ağrısıyla gözlerimi açtım. Saate göz attım. 7'ye geliyordu. Hissettiğim sesle yanıma döndüm. Omuzunda uyumuştum. O da kafasını geriye yaslanmıştı. Boyununun yarın ağrıyacağından çok emindim. Tam kafasını kendi kafamın üstüne koyacakken gözlerini açtı. Hızlıca elimi indirip gözlerimi kapattım. Bir kaç dakika sızlanıp durdu. Ayağa kalkıp kafamın arkasına yastık koydu. Yerdeki pikeyi de alıp üstüme örttü. Balkon kapısının sesini duyunca hafif gözlerimi araladım. Koltuğun güneyinde kalıyordu ve rahatça görebiliyordum. Öylece etrafa baktı durdu. Derin bir nefes verip başını eğdi. Sesiz hıçkırıklar salonu doldurunca içimi endişe kapladı. Derin, derin nefesler alıp veriyordu. Yere çökünce iyi olmadığını anladım. Hızlıca kalkıp yanına gittim ve eğildim. Hafif kısık sesimle konuşmaya başladım "Jisung iyi misin?" Çöktüğü yerden sağ eliyle elimi sarmaladı "İ-yi de-değilim." Kesik çıkan nefesi ve hıçkırıkları acı çektiğini belli ediyordu. Ona baktıkça benimde canım yanıyordu. En çok canımı acıtan da acıyla buruşturduğu yüzüydü. Onu güç bela kaldırıp koltuğa oturttum. Gözlerini elinin tersiyle sildi. O sildikçe yenileri yanağından süzülüyordu. Hıçkırıkları eşliğinde konuşmaya başladı "Ni-niye durmuyor bu?" Yere eğildim ve sol elimi yanağına yerleştirdim. Parmaklarımla hafifçe yanaklarını okşadım. Yaşlarını birer birer sildim. Her sildiğimde yenisi aşağı süzülüyordu. En sonunda akmayı kestiler. Dikkatlice izlediğim yaşlarınından gözlerimi çekip kapalı gözlerine baktım. Hafifçe yutkundu. Nefesi düzene girmişti. Rahatlamıştı sanki. Tekrar yutkundu, boğazını sıkan şey gavşemişti herhalde. Gözüm sağ elime kaydı. O arada elini de tutmuştum. Sıkı sıkıya tutmuştu elimden. Elimi yavaşça yanağından ayırdığım zaman boş duran eliyle elimi tutup düşen elimi yanağına tekrar yerleştirdi "Biraz böyle kalalım olur mu?" Gözlerini açtı. Hafifçe parlıyordu. Ağladığı için mi yoksa başka sebepten dolayı mı bilemem ama gözleri çok güzel gözüküyordu. Gözlerine bakarken nefesimin kesildiğini hissettim. Özlem dolu gözlerle inceledim gözlerini. Islak kirpikeri birbirine yapışmıştı. Göz pınarları hâlâ ıslak ve kızarıktı. Işıl ışıl parlıyordu iki çift kahve boncuk. Sanki bana kayıpmışım gibi hissettiriyordu. Ona yaklaştıkça kendimi bulacaktım sanki. Kahve göz alıcı boncuklar evimmiş gibi hissettiriyordu. Durum böyle olunca gözlerimi ondan alamadım. O da bana bakmaya devam etti. İrileşen şaşkın göz bebekleri huzur veriyordu sanki. Hiç bitmeyecekmiş gibi...

Jisung'tan Kafamı bulandıran çok şey vardı. En önemlisi de rüyalarımdı. Ne zaman onları görsem gözlerim doluyordu. Bu seferki farklıyıdı ama. Sabahki beni hüngür hüngür ağlatmıştı. O anki duyguyu hiç böyle hissetmemiştim. Pişmanlık içimi kavurup yakmıştı sanki o an. Tekrardan önümdeki dosyaya döndüm. Yıllar önceki davalara göz atmaya başladım. Babamın tüm davaları basit davalardı. Bunun yanında hepsi çözülmüştü. Başka bağlantı yoktu sanki. Belki bir suçludur. Belkide, belkide intikam hırsından yanıp tutuşan bir kurban yakını. Taşlar yavaşça yerine oturdu. Buradaki seneryo romandakiyle uyuşuyordu. Kwan'ın tasarladığı gibiydi. Tek fark katilin amacıydı -ki yoktu- Kwan'ın kurguyu kurarken yaptığı yanlış bir şey vardı. Katilin hedefi. Belki de bu yüzden kişiliği yoktu ve ana karakter olmak istiyordu. Tam elime telefonumu atmış Changbin'i arayacakken o beni aradı. Şaşkınlığımı yok edip hemen elime aldım ve açıp konuşmaya başladım "Changbin tam zamanında aradın. Galiba bir şeyler buldum." Uzun süre ses gelmedi. Ardından kısık bir şekilde konuşmaya başladı "Jisung benim evime gelir misin? Önemli bir şey konuşmak istiyorum." "Olur hem seninle detaylıca dava hakında konuşuruz. Dosyanın kopyası sende var değil mi?" "Evet var boşuna taşıma." "Tamam o zaman görüşürüz."dedim ve kapattım. Odama girip gözüme güzel gelen herhangi bir şeyi alıp giydim. Tam çıkacaktım ki kapım çalındı "Müsait misin?" Yerdeki kıyafetleri hemen yatağımın altına itirip kapıdan biraz uzaklaştım ve üstüme çeki düzen verip konuşmaya başladım "Gelebilirsin." "Bir yere mi gidiyorsun?" "Ah, şey evet. Changbin çağrdı. Önemli bir şey konuşacakmış." "Rica etsem beni Jeongin'in evine bırakır mısın?" "Tabii ki de...sorun olmazsa nedenini sorsam?" "Aaa, şey babası dün gece vefat etmiş. Yanında durabilmek için gitmek istiyorum." "Gerçekten mi? Çok üzülmüştür. Benim yerime de baş sağlığı dile. Bir ara özel olarak uğricağım." "Tabii söylerim neyese çıkalım. İyice yanlız hissetmesin kendini." "Babası hasta mıydı ki?" "Evet, hastaydı. Uzun yıllar şirketi için çalıştı durdu. En sonunda hastalandı. Zaten yaşıda iyice gitmişti. Babamdan daha büyük." "Jeongin tek çocuk mu?" "Evet, üveyleri saymazsak." 'Neyse çabuk gidelim hadi. Sen hazır mısın?" "Hazırım gidebiliriz." Kafamı salladım ve kapıyı gösterdim. O çıktıktan sonra arkasından ben çıktım. . . . Changbin'in evine gelmiştim. Kapıyı tıklatıp samimi bir şekilde gülümsedim. Kapı ağır ağır açıldı. Yüzü düşüktü. Çökmüş gibiydi. Hemen eliyle içeriyi işaret etti. Bu tavrından ne kadar rahatız olsamda belli etmedim. Hemen içeri geçtim. Kapıyı kapatınca içeriye yürümeye başladım. O da arkamdan geldi "Neymiş önemli olan şey?" Şarjörün sesini duyunca hemen arkama döndüm. Silahı bana doğrultmuş öylece bakıyordu. Elleri de tir tir titriyordu. Şaşkınlığımı gizlemedim "Ne yapıyorsun Changbin?" Silahı iyice kavradı "Doğruyu söyle nesin sen?" "Ne gibi duruyorum? Changbin bir şey mi oldu?" Belinden bir şey çıkarıp yere fırlattı. Kitaptı bu. Gözlerim kocman açıldı "Doğru mu bunlar?" "Ch-Changbin...doğru ama bir dinlesen mi beni?" "Gerçekten öldüm ben yani?" "Elindekini bırak detaylıca anlatıcam söz veriyorum." "SÖZ VERME BANA JİSUNG!" "ANLATMAMA İZİN VER, lütfen. Elindekini bırak adma akıllı konuşalım, hımm? Hiç bir şekilde yalan söylemiycem yemin ederim." Elindekini yere bırakıp bana döndü "Anlat." Derin bir nefes verip yerdeki silahı alıp belime yerleştirdim... Kwan'dan Üzgün ve mutsuz görünüyordu. Elimi omuzuna atıp hafifçe okşadım "Artık üzme kendini. Ölümlü dünya sonuçta." "Nona...sana teşekkür ederim. Yanımda olmasan nasıl olurdu bilmiyorum." "Her zaman yanındayım. Unutma sende benim yanımdaydın." "Tekrar teşekkürler."dedi ve hafifçe gülümsedi. Gelen misafirleri biz karşılıyorduk. Üvey erkek kardeşide misafirlerle ilgileniyordu. Üvey annesi ve kız kardeşide köşede timsah göz yaşı döküyordu. Ziyaretçilerde onlara destek olmak için yanında duruyorlardı. Üvey annesi biraz daha şov yapıp misafirler gittikten sonra usulca yanımıza sızdı. Jeongin'in yanında durdu ve konuşmaya başladı "Jeongin imzaladın değil mi?" Derin bir nefes verdi "Sonra konuşalım şuan yeri değil." "İmzalayacaksın yani öyle mi?" Derin bir nefes daha verdi "Sonra dedim ya?" "Ama-" Sözünü kestim "Adam öleli ne kadar oldu ki parasının peşindesiniz? Bırakın çocuk acısını yaşasın." Cevap beklemeden Jeongin'e döndüm "Gel biz dışarı çıkalım." Ona kolumla destek verip dışarı çıkardım. Banka oturtup ona döndüm "Derin bir nefes al ve o 3 şeytanı düşünme. Arkandayım ve senin yanındayım. Nona'n seni koruyacak merak etme." Öylece gözlerime baktı gözleri dolmuştu. Küçük bir çocuk gibi bana sarıldı "Nona...teşekkür ederim." Boğuk çıkan sesinden ağladığı belli oluyordu. Elimi sırtına attım ve abla edasıyla okşadım "Merak etme günün tekrar aydınlanacak." Sıkıca sarılmaya devam etti... Yazar'dan Jisung yola çıkmış her şeyi yerine oturtmuşken katilimiz yerdeki kanları temizliyordu. Psikopatça gülümsedi "Yanlızca ana karakter benim gerçek katil. Bu evrende de romanda da benim sözüm geçer." Gülümsemeyi sürdürdü. Masanın üstündeki şapkasını alıp kafasına geçirdi ve son olarak maskesini güzelce örtü. Yarım kalan işini halledecekti bugün. Aklındaki kurguyu uygulayıp, Veziri yiyecekti. Vezirden sonra sıra Şaha gelecekti. Sonra ise mat olacaktı ve Şah yenilecekti. Eski püskü binasından çıkıp hemen kapının önünde duran beyaz arabaya bindi. Islık çala çala anahtarı yerine sokup çevirdi ve sürmeye başladı. Jisung bu zaman düşünüyordu. Düşüncelerine fazlaca dalmış olacak ki karanlıkta parıldayan beyaz arabanın farını son anda fark etti. Gözleri kamaştığı için sağa kaydı ve yolun kenarında öylece durdu. Gözünün önünden şerit gibi anıları geçti durdu. Kwan, deniz kenarında ki piknik, aşık olduğu ilk an ve daha fazlası geçip gitti. Öldüğü günkü Kwan'ın acı feryadı kulaklarını çınlattı. Söz vermiştin bana... Bu söz yüreğini yaktı kavurdu. Dizlerinin üstüne iri bir damla düştü. Elini ağzıyla kapattı "Nasıl unuttum onu?" Gözlerindeki yaşlar birer birer süzülüp kotunun üstüne düştü durdu. Kendine geldiğinde aklına gelen ilk şey Kwan oldu. Hemen telefonuna uzandı ve onu aradı. Hemen açıldı "Jisung bende seni arayacaktım. Beni almaya gelir misin?" Jisung bir müddet durdu. Yutkundu ve konuşmaya başladı "K-Kwan özür dilerim." "Ne için?" Sesi titredi. Gözlerini silip devam etti "Seni unuttum. Nasıl unuttum seni? Özür dilerim sevgilim seni yanlız bıraktığım için özür dilerim." Kwan'ın da sesi titredi "Jisung sensin değil mi?" "Daha fazla vakit kaybetmeden yanına gelmek istiyorum. Beni bekle gelicem biradan tamam mı? Bekle bir yere ayırlma." Kwan görmeyeceğini bile bile başını salladı. Sonra devam etti "Seni bekliyorum." "Gidene kadar benimle konuş. Az var zaten." "Seni çok özledim."ağlama sesleri yükseldi. "Bende." "Rüya gibi geliyor değil değil mi? Rüya falan değil." "Değil. Bu sefer ki rüya değil. Özür dilerim binlerce kere." Sonunda varacağı yere gelmişti. Ona yolun karşısından koşan Kwan'ı görünce telefonu indirip ona koşmaya başladı. Yaya geçididinde durdu ve heyecanla beklemeye başladı. Yıllardır kaybettiği sevgilisi karşısında ona gülümsüyor özlemle bakıyordu. Kırmızı ışık yanınca yol aldı Kwan. Jisung'ta tam geçecekti ki büyük bir gürültü koptu. Beya araba o günkü gibi yine birine çarptı. Bu sefer roller değişikti. Çarptığı kişi Kwan onu korku dolu gözlerle izleyen Jisung'tu. Jisung hızlıca koşup yere oturdu. Kwan'ın kanlı bedenine korku dolu gözlerle bakmaya başladı. Kwan boştaki elini Jisung'a uzattı. Elindeki yüzük yavaşça şefaflaşıyordu. Jisung'ta. Jisung yere çöküp Kwan'ın elini sıkıca tuttu ve gözlerindeki yaşa aldırmadan konuşmaya başladı "Kwan ses ver! Kendine gel bir daha birbirimizi bırakmayız!" Kwan yorgun gözlerini araladı "Jisung teşekkür ederim." Anlamsız gözlerle ona bakan ve yanaklarını okşayan Jisung'u görünce zorda olsa devam etti "Beni hatırladığın için teşekkürler. Vicdanım çok rahat biliyor musun?" Gözlerinden iri bir damla süzüldü. Jisung kafasını sallayıp ellerini sıkıca tuttu "Hayır hayır bizi yarım bırakamazsın. Seni bulmuşken gitme lütfen. Yalvarıyorum, Kwan beni böyle bırakıp gitme." "Jisung...k-kendini suçlama. Biz yıllar önce bittik. Bitişi başlangıca çeviremezsin." "K-Kwan..." Kanlı ellerini Jisung'un yanaklarına yerleştirdi "Beni affettiğin için sağ ol. Seni çok seviyorum." Jisung kafasını salladı ve burnunu çekti "Bende." Elleri yavaş yavaş kaydı. Jisung'un ağlaması şiddetlendi. Yere bir kaç damla düştü. Düşer düşmez yok oldular. Yere gümüş bir yüzük düştü. _Bazı başlangıçlar sondur, sonum sensin...- _S_ _O_ _N_ *Hiun*

Mükemmel olmuş bide bende sorun var galiba çünküsapır şupur aladım😢😊

BÖYLE BİTEMEZ DEĞİLMİ HAYIR HAYIR ÖZEL BÖLÜM OLSUN BÖYLE BİTEMEZ HAYIR ​@@Hiun-pov

​@@stayxpotterheadxgs özel bölümü nasıl yapayım? Karakter kalmadı?

@@Jeongxxq tabii şimdi camadan hayalleri okuyorum tamamlanmamış gebericem çok güzel çünkü çok hoş bir hikaye ama yeni bölüm gelmiyor isyan edicem

At ama fazla talep beklme okuyan fazla olmuyor başta

@Hiun-pov Temam okursun di mi

@@Yang_Seo-Jin tabiiki hesap söyle okuyayım (bu hesapsa burdan bakarım)

@@Hiun-pov Yt de var aslında okuyamayanlar için atıcam

@@Hiun-pov kanalımdaki red adlı fic kendi yaşadığım reddedilme olayı...

Yanlış yazmışım klavye sürekli halı diye çevirip duruyordu düzeltirken yanlışını yazmışım sağ ol söylediğin için