Видео

Tak ale tu jest mowa o robieniu za rodzica dziecko powinno się uczyć poprzez pomaganie rodzicowi robiąc to razem lub ewentualnie kiedy dziecko chce to robić a nie się od niego wymaga że zrobi obiad ...

A wyprowadziłaś się już od nich?

No nie wiem czy faktycznie w opisanej przez Ciebie rodzinie jest problem, czy przeważyła tu podświadoma zazdrość, wyższość, że ona nie pracuje i jeszcze ma czelność obciążać dziecko obowiązkami. Przecież to że pierze, sprząta czy gotuje nie oznacza, że robi to wszystko jednocześnie i stale. Może czasem coś ugotuje, czasem wypierze a innym razem posprząta. Lub ma jakiś grafik obowiązków, a nie, że robi wszystko za mamę. To o twoim dziecku też można powiedzieć, że robi wszystko, pomijając, że okazjonalnie. Po drugie jakiś poziom obowiązków wydaje mi się konieczny dla rozwoju dziecka, przecież 18 nastąpi szybko i nagle z biednego dziecka, które musiało w domu sprzątać i gotować wyrośnie ogarnięty student, a z dziecka, które niczego nie musiało wyrośnie student, który nie radzi sobie "na wolności".

​@@adnekwiatki3777 Tak! A potem pukanie do sąsiadów z akademika jak się jajecznicę robi albo parówki xD

To wynika z opisywanego przypadku, raz dotyczy kilkuletniego dziecka, raz starszego a innym razem już dorosłego dziecka. Trzeba to wywnioskować z filmu :)

Nawet jakby moje dziecko miało 16 lat to nie obarczałabym go opieką nad młodszym rodzeństwem, chyba że samo by chciało. W tym wieku dziecko musi mieć czas też dla znajomych i na swoje pasje.

Jakie masz na myśli?? . Obarczanie 16 latka/tki rozmowami z ojcem? Czy może opieka nad młodszym rodzeństwem? A może robienie wszystkiego w domu??. Wychowanie, to nie WYKORZYSTYWANIE!.

Myślę, że granica między dzieciństwem a dorosłością i zdolnością do pełnej mentalnej odpowiedzialności zaczyna zacierać się między 18 a 25 rokiem życia. Na przykład 18 latek myślę, że z nieszczególnie ciężką pracą czy prostą opieką nad dziećmi sobie poradzi, ale nie pchałbym go do pomocy nad np. zniedołężniałym dziadkiem albo do samodzielnego wychowywania małego dziecka. Natomiast uważam, że dla 25 latka już nic z tych rzeczy nie powinno być na cenzurowanym, ani ciężka praca, ani trudy opieki czy wychowywania. To kwestia wyczucia.

@@praktycznerodzicielstwo7244 zgadzam się. Niestety najwięcej zauważam patologicznych skrajności- od- dziecko nic nie robi lub też prawie nic- do robi za wiele- od zakupów, sprzątania całego mieszkania, prania, mycia naczyń do obowiązku opieki nad młodszym rodzeństwem, a na obarczaniu dziecka nawet " załatwieniu sobie pieniędzy od rodzica na nowe buty" lub wyplakiwaniu żali pt.ojciec jest zły, matka( to nagminne). Zawsze wtedy pytam, kto jest odpowiedzialny za wybór właśnie tego złego ojca lub matki?. Niedojrzały rodzic równa sie cierpienie dziecka, które często przez pokolenia jako schemat jest przekazywany. Dzięki za ten cenny materiał-bardzo obrazowy, pokazujący wiele wątków. Oby trafił tam gdzie powinien.

Chętnie pogadała bym z Tobą o tym. Jakiś kontakt. Masz jakieś źródła wyjścia? Mam ogromne obciążenie.

@@Piraniaas napisz do mnie na msg, Adam M. Obara

Poczekajmy do czasu dojrzewania synka...😅 Życzę powodzenia. Ja osobiście jestem szczęśliwą matką i jestem wdzięczna za trudny czas dojrzewania starszego syna. Potrzeba poćwiczyć się w pokorze. Jeśli moglibyśmy cofnąć czas - ze wszystkich sił staralibyśmy się o 5 dzieci, żeby mieć więcej radości. Proszę cały czas trzymać rękę na pulsie, żeby małżeństwo było cały czas "świeże". Obserwuję losy kolegów synów i widzę, że rozpad rodzin destrukcyjnie działa na dzieci.

Dzięki, korzystaj! :)

Moi rodzice bez skrępowania przeklinali w mojej obecności już od najmłodszych lat, a jak nie wiedząc co to znaczy powtórzyłam, to larmo było takie że do dziś pamiętam. A potem zdziwienie że rzadko się odzywam, jak kurde miałam się swobodnie odezwać skoro nie miałam pewności czy jakieś słowo nie wkurzy rodziców xD Z klapsami na szczęście skończyli jakiś czas zanim poszłam do przedszkola, wiele z nich pamiętam, tylko nie wiem za co one były, pamiętam tylko że stojąc w kącie i płacząc miałam myśl "jak dorosnę to ci oddam". Przypominam, nie miałam nawet sześciu lat.

Serio nic nie zrozumiałeś z filmu, że piszesz takie dyrdymały? 😂

Teorie buduje się na dobrej praktyce, a nie zmyśla z fotela. To co opisujesz to nie jest problem wychowawczy tylko problem rodzica z ogarnięciem własnej rzeczywistości dookoła. Możesz wymyślać coraz bardziej niemożliwe do zrealizowania scenariusze "a co jeśli rodzicowi urwało nogę na wojnie i leży 3 miesące w szpitalu, jak ma wtedy wyglądać jego responsywność?". No nic nie poradzi, pieniędzy z nieba nie wyczaruje, nie zregeneruje się magicznie, więc i żadnego modelu wychowawczego nie wdroży, bo to wymaga wysiłku, skupienia. Na dzieci często trzeba mieć i czas i siłę, przynajmniej tą mentalną. To absurd, że wymagasz od modelu wychowawczego zaradzenia na problemy egzystencjalne dorosłych - najpierw więc niech dorosly upora się ze swoimi problemami - z pracą, kasą, ze snem, z psychiką itd, a potem niech martwi się o świadome wychowanie. Nie każdy może mieć idealnie jedno (fajne życie) i drugie (przestrzeń do dobrego wychowywania).

Masz olbrzymie oczekiwania od filmu omawiającego podstawowe założenia paru modeli wychowawczych. W sensie oczekujesz, że wszystko zostanie podane na tacy, instrukcja krok po kroku jak wyczyścić ekspres do kawy albo naprawić silnik w odkurzaczu. Wymagania adekwatne do potrzeb dziecka, to idnywidualne określenie tego co dziecko potrzebuje w swoim rozwoju. Świadomy rodzic sam będzie musiał często oceniać co dla dziecka jest potrzebne, a gdzie wyrysować granicę. Nieświadomy rodzic nawet ze ściągą o jakiej tutaj piszesz będzie ciągle błądził. Nie do końca rozumiem czego oczekujesz po krótkich filmach edukacyjnych - że będą głębokim 1000 stronicowym poradnikiem jak odchować ludzkie dziecko?

Czy mam olbrzymie oczekiwania względem Pana? Nie. Nie większe niż względem siebie. Proszę moje wpisy potraktować jako pomysł na serię filmików na Pana kanał. Cały trick polega na tym, żeby na tych filmikach były konkretne sytuacje i drobne praktyczne wskazówki. Rodzice nawet jeśli chcą, to nie wiedzą JAK wprowadzić zmianę żeby się przyjęła w rodzinie. Abstrakcyjne stwierdzenia albo po rodzicach spływają jak woda po gęsi albo pozostawiają im miejsce na ich własną interpretację, stare przyzwyczajenia, stare przekonania, stare schematy. Rodzice ode mnie oczekują krótkich klarownych instrukcji np. Poproszony o coś zamiast powiedzieć "zaraz", określ za ile minut i dotrzymaj danego słowa. Za każde użycie słowa "zaraz" wrzucaj monetę do słoika. Szukam tego typu kilku- kilkunastominutowych filmików, do których linki mogę podsyłać rodzicom dzieci. Drobnymi krokami też można zajść daleko.

Współcześni rodzice nie wiedzą nawet, że dziecko ma być umyte i uczesane gdy idzie do szkoły (prawdziwe), o innych rzeczach nie wspomnę. Przedszkole, szkoła pracuje z takim "dzikim" dzieckiem, żeby z niego zrobić ludzi. Na przeszkodzie stoi rodzic, który nie chce korzystać z poradni, lekarzy, wskazówek, itd. Przymuszony przez dyrekcję i postawiony pod ścianą dopiero zaczyna współpracować. Efekty są widoczne po kilku latach i są one duże, bo okazuje się, że dzikus staje się fajnym dzieckiem z którym da się pracować. Takich dzieci jest coraz więcej, rodzice są pogubieni i nie wiedzą kto wydaje polecenia a kto ma być posłuszny. Boją się powiedzieć dzieciom z 4 klasy, że np na wycieczkę szkolną nie mogą zabrać smatfonów, bo tak postanowiono na zebraniu - musi to zakomunikować nauczyciel. Szczerze powiedziawszy uzmysłowiłam sobie niedawno, że przyczyną takiego stanu rzeczy są wszechobecne ekrany - nianie współczesnych dzieci. Rodzice, również matki niepracujace zawodowo, wręczają tablety lub odpalają telewizory i nie nawiązują bliskich relacji, nie rozmawiają z dziećmi i nie tłumaczą rzeczywistości. Te dzieci są pobudzone, głośne, nie rozumieją świata, rodzice gaszą pożary, ustępują, w końcu są nimi zmęczeni, dzieci są nieszczęsliwe. Nie ma zasad, wymagań, konsekwencji, logicznych ciągów zdarzeń. Nieraz w marketach rodzice produkują się w stosunku do małych dzieci, że nie mogą im kupić np słodyczy, potem, że tylko jedna rzecz, są negocjacje, dużo gadania a na końcu matka, ojciec płacą za wszystko co dziecku udało się wrzucić do koszyka. Albo rozgladają się przestraszeni gdy dziecko zaczyna się wydzierać i od razu odpuszczają. Zostałam kiedyś postawiona w sytuacji, gdy nastolatka podczas zakupów w galerii zażyczyła sobie buty. Powiedziałam jej, że przede wszystkim nie są ze skóry, po drugie nie nadają się do szkoły. Uparła się i zadzwoniła do matki że skargą, że jej nie chcę kupić. Z satysfakcją i uśmiechem oddala mi telefon, żebym mogła porozmawiać z matką. Jakież było moje zdziwienie, gdy dowiedziałam się, że jak bardzo się uprze - to mam jej te buty kupić a jeżeli jej nie kupię, to ma to być MOJA decyzja😅 Zapytałam tylko, czy ma buty do szkoły, bo być może faktycznie ich potrzebuje, wtedy poszukamy. Wg matki miała kilka par i generalnie nie szanuje butów, ubrań. Moja decyzja była więc: nie. Nie znaczy to, że w tamtym domu jest harmonia, nie ma krzyków, stresu. Jest to wszystko porozwalane, bezmyślne i jak dochodzi do granicy wytrzymałości- jest wybuch, są krzyki, odgrażanie się, straszenie a nawet przemoc. Dzieci nie mają narzuconych żadnych zasad. Problem jest w rodzicach, którzy kłamią, kłamią namiętnie i umajają rzeczywistość. Miałam ostatnio dwójkę siedmiolatków i szczerze współczuję nauczycielom w szkole, do której właśnie zaczną uczęszczać i z politowaniem myślę o matce, która zderzy się ze wszystkimi problemami, hodowanymi przez siebie od wczesnego dzieciństwa. Dla takich ludzi wszelkie porady są bez sensu, pokiwają głową, powiedzą, że tak trzeba, tak właśnie robią - i jest po staremu. Tylko tyle, że przy cioci jest po "ciocinemu", chociaż my i tak nie komentujemy tamtejszej rzeczywistości, poza dwoma-trzema sytuacjami typu: kilkunastomiesięczny chłopczyk toczy puszkę Pepsi. Ja powiedziałam, że to niejest dla tak małych dzieci. Usłyszałam, że to jest jego więc mu nie zabiorą. ??? Tak, sam sobie kupił ? Ok, rozumiem, że wsiadł do auta, pojechał do sklepu i zapłacił? - odrzekłam. I tyle. I z takimi ludźmi nie ma co wchodzić w dyskusje. Po kilku latach matka nie jest w stanie zapanować nad dwójką siedmiolatków, którzy demolują mój dom (w tym nad tym chłopcem od Pepsi), 13-latek jest chamski i jej "pyskuje", ignoruje ją a 17-latka obdarza pogardliwym uśmiechem i mimo uszu puszcza wszelką gadaninę. Szkoda tylko nauczycieli, którzy do serca biorą sobie trudności dziecka, de facto spowodowane przez leniwego rodzica. Leniwego, bo z zaskoczeniem skonstatowałam, że w sieci jest sporo informacji na temat wychowania dzieci. W czasach gdy starowalam z pierwszym synem - bazowałam na Mamo to ja, Mam Dziecko i nielicznych publikacjach z księgarni. Dzisiaj można włączyć YT, założyć słuchawki i mamy sporo materiałów. Nadal czytam książki i staram się zrozumieć jak funkcjonuje niedorosły jeszcze człowiek.

Od kiedy wyższe wykształcenie czy tytuły naukowe oznaczają budowanie zdrowych relacji?

​@@dorotaburyla5548 Że strachu te tytuły mają 😂

@@_balas Wiem że to dla jaj napisałeś, stwierdzenie to jednak nie jest dalekie od prawdy, bo czasami się zdarza że osoby które w dzieciństwie były przez rodziców wartościowane na podstawie osiągnięć w szkole, w dorosłości mają poczucie że bez sukcesu nic nie znaczą. Choć przez postronnych wyglądają na szczęśliwych ludzi sukcesu, na zapleczu odbywa się rozpaczliwa walka o poczucie własnej wartości. Tacy ludzie nie czują satysfakcji z osiągnięć, czują strach że tych osiągnięć nie będzie.

Agresja słowna może być gorsza niż bicie. Znam rodzinę, która chyba w całości, poza agresorem, spędza godziny na kozetkach i na antydepresantach. Wiele lat temu agresor oświadczył, że krew mu się gotuje gdy widzi, że ktoś bije dziecko (klapsy).To jeszcze były czasy gdy to było możliwe. Po wielu latach widać skutki przemocy słownej i jego rodzina sobie z tym nie radzi. Agresor i tak się mocno ogarnął i się lepiej kontroluje, jednak strach, lęk, który towarzyszył dzieciom przez całe dzieciństwo zrobił swoje. I co z tego, że nie dawał dzieciom klapsów?Wysokie oczekiwania też były; co te dzieci miały nie osiągnąć w zamian za rzekę wpompowanych w nie pieniędzy.... Oczywiście ja też nie jestem zwolennikiem klapsów czy wydzierania się, bo uważam to za słabość rodzica, że nie radzi sobie z własnymi emocjami i musi się wyżyć. Każde dziecko jest inne i nie wyobrażam sobie, żebym mogła na młodszego syna nakrzyczeć, nawet groźne miny muszę mieć pod kontrolą. On od samego początku jest wrażliwy, delikatny i wszystko musi być załatwiane w największym spokoju; nie może być podniesionego tonu czy perror, bo by się zapadł w sobie. Nawet jego protesty, bunty we wczesnym dzieciństwie były cichutkie i polegały na tym, że zaczynał się powolutku rozbierać (raz nawet rozebrał się do naga). To jest dziecko, które jeszcze jako maluch, gdy się obudziło wcześnie (5-6 godzina), na paluszkach przychodziło, zamykało drzwi naszej sypialni i cichutko układało klocki w swoim pokoju. Od przedszkola "wzór do naśladowania" a w szkole marzenie nauczycieli: " każdy by chciał mieć takiego chłopca" To samo słyszę od nauczycieli zajęć dodatkowych, że tak właśnie chcieliby wychować własne dzieci. Chłopak jest ogarnięty, zaradny, bardzo grzeczny, empatyczny i uśmiechnięty, dowcipny. Wystawiamy go na świat, dając sporo wiekszą swobodę niż mają rówieśnicy, cały czas jednak monitoruję jego problemy, potknięcia czy wyzwania, bo to jest inne dziecko niż starszy syn i nie nadaje się do "grubego" traktowania. Gdybyśmy zaś trzymali go pod kloszem, bo jest delikatny - jest duża szansa, że byłby wycofany i nieśmiały. Starszy był nadruchliwy i o ile zbierałam skargi ze szkoły na kręcenie się, zajmowanie kolegów podczas lekcji to w kwestii kultury osobistej, wychowania - dostałam laurkę. Mimo, że też posłuszny i zdyscyplinowany - miewał różne pomysły. Nie stosujemy i nie stosowaliśmy wobec synów taryf ulgowych, nie pozwalamy na kombinacje, oszukiwanie nauczycieli czy inne ułatwienia. Musieli i muszą ponosić konsekwencje własnych decyzji, zaniedbań, bo na wczesnych etapach życia te konsekwencje są stosunkowo małe. Miałam też informacje zwrotne od wychowawców starszego syna w szkole średniej, że cenią to, że nie kręci i jest prawdomówny. Obecnie kończy studia inżynierskie, ma satysfakcjonującą pracę, jest zadowolonym, młodym człowiekiem, który widzi, że trud opłaca się w życiu. Ceni nawet to, że do głowy mu nie przyszło, żeby zasymulować chorobę i nie iść na sprawdzian gdy się nie przygotował. Uważa, że gdyby tak zrobił chociaż raz - w mózgu zrobiłoby się takie połączenie - i robiłby to częściej😅 Sukcesy dzieci to jedno. Inną sprawą jest to, czy społeczeństwo będzie miało pożytek z naszych dzieci. I na tej płaszczyźnie mieliśmy poważne wątpliwości odnośnie starszego syna od czasu dojrzewania; obawialiśmy się, że będzie z niego egoista, bo były takie symptomy. Tak doprawdy to my wychowujemy dzieci do tego, żeby dało się z nimi żyć, żeby byli przydatni innym a nie wszystko garnęli pod siebie. Życie pokazało, że ukształtował się człowiek wrażliwy, dojrzały i empatyczny, przy tym wysokiej kultury i elokwencji. W mojej ocenie to człowiek silny wewnętrznie i realnie odbierający świat. I to uważam za sukces wychowawczy. My byliśmy twardymi rodzicami, ostro wyznaczaliśmy granice i widzimy, że to się sprawdza. Moja siostra ma trójkę starszych (od moich) dzieci i też tam były ostro stawiane granice i dzieci również są (i zawsze były) ogarnięte i ucywilizowane. Młodsza siostra też stawia ostre granice i póki co - jest bez większych perturbacji. Wszystkie te dzieci - i moje i sióstr - były wychowywane do pewnego wieku zupełnie bez ekranów, później z mocnymi ograniczeniami, za to w świecie książek, bajek i na świeżym powietrzu. Mój tato ma 84 lata i do tej pory cieszy się ogromnym autorytetem u własnych dzieci; żadne z 8 dzieci mu nie "zapyskuje", nie zlekceważy, bo on nas szanował, opiekował się nami, dawał wolność ale i wymagał. I nie musiał nawet nic mówić gdy coś przeskobaliśmy - wystarczyło, że z dezaprobatą spojrzał i mruknął coś. Mama by się godzinami produkowała, wnerwiała - i nie robiło to takiego wrażenia....

Zwykle tak jest. Według preferencji i możliwości.

Musisz być sympatyczną osobą po bliższym poznaniu jak tak krzyczysz na dzień dobry do obcych ludzi :)

A co to za demokracja skoro ktoś nie ma głosu? To byłaby dyktatura dzieci.