Yas Süreci ve Yeni Normal
HTML-код
- Опубликовано: 19 апр 2023
- Ölüm bizden yalnızca sevdiğimiz kişiyi değil, bildiğimiz hayatı da alır.
Birini kaybetmiş hemen hemen herkesin bileceği gibi yas süreci çok yorucu bir süreçtir. Hem hissettiklerimiz çok yorucu, hissetmesi çok zor duygulardır. Özlem gibi mesela. Ve diğer bir yandan da yas dediğimiz şey yalnızca yorucu duygulardan ibaret değil, sevdiği birini kaybeden kişi bu kayıpla birlikte yaşamındaki diğer değişikliklere de uyum sağlamak durumunda kalır. Bu yüzden de çok zor ve yorucudur yas süreci.
Bu videoda, bütüncül bir yas yaklaşımı olan İkili Süreç Modeli'nden bahsediyorum. Bu modele göre, yas sürecinde iki süreç birlikte işler: kayıp odaklı süreç ve onarım odaklı süreç. Ve her iki süreç de yasla başa çıkma için eşit derece önemli birer rol oynar.
Yorumlarda görüşmek dileğiyle.
Güldüğün zamanlarına ardından gelen suçluluk duygusu, seni unutmadım sadece devam etmeye çalışıyorum diye açıklama yapıyorum bazen babama.Eve döneceğini düşünerek çıkmıştık evden, yastık kılıfıyla uyuyorum hala kokusu var ama bir gün gidecek o koku.O koku gitmesin diye çabalıyorum.
Salınım zorlu geçiyor, günlük hayata devam etmeye çalışırken hep aklında olması hem çok anlamlı hem çok yorucu.Yeni bir normal çizmek…
Depremde annemi babamı abimi kaybettim. Bu söylediklerinizin aynısını yaşıyorum bu salınım devam ediyor. Acaba doğru yolda mıyım diye sürekli sorarken iyi ki çıktı bu video karşıma. Her şey çok zorlayıcı. Eskiden annemin babamın biricik kızıydım abimin en sevdiği kardeşiydim şimdi bütün rollerim değişti ruhumu 70 yaşında hissediyorum. Sorumluluk, para, geçinme her şey zorlayıcı. İyi ki varsınız video çekin lütfen ❤
Annemsiz ilk bayramım. Bayramın bazı insanlar için bayram olmadığını o kadar iyi anladım ki. Sanki 5 ay önceki o gündeyim. Hissettiğim yalnızlığı tarif edemiyorum. Pamuğumu çok ama çok özlüyorum❤
Aynı şeyleri yaşıyorum çok zor Özlem hiç bitmiyor ama kabullenmekten başka çare yok onu anladım. Süreç çok zor elden bşr şey gelmiyor. Başınız sağ olsun 🙏🙏Hep annemin eşyalarını kokluyorum sürekli. 😢
27 Kasım'da kız arkadaşımın babası vefat etti ve onunla beraber bu süreçleri yaşıyoruz. Buraya yazdığımdan haberi yok, umarım da görmez üzülür görürse..
İlk anlarda kesinlikle bağı koptu hayattan, beraber gömdük ailesi bilmediği için bizi pek destek olamadım o gün ona. Sonra yas süreci başladı. 3 gün yas evi süreci boyunca yanında olamadım, vicdanım hiç rahat değil. Konuşuyorduk vs. ama fiziksel olarak yanına gidemedim. Yas evi süreci bitip eve geçtikten sonra sürekli gelenler vs. onu boğdukça o daha da kötü oluyordu. Sonra bir sebepten görüşmemiz gerekti ve beraber vakit geçirdik, sonra bir kaç defa daha. Biz görüştükçe o daha iyi oluyordu. En azından hedeflerine odaklanabiliyordu. Bugün onunla Aöf sınavına gittim, kapıda onu bekledim. Oraya gidebilmiş olması beni gururlandırdı. Tekrar ayağa kalktığının bir işaretiydi bu. Sonra beraber yemek yedik, iştahı tekrar açılmıştı. Benimle gülüyordu, bana gülüyordu. Bana dokunabiliyordu en azından.
O günden beridir 11 yıldır görüşmediğim babamı düşünüyorum. Görüşmeyi hâlâ istemiyorum. Öldüğünde ne yapacağımı kestiremiyorum. Defalarca mezarına bile gitmeyeceğim diye kendime söz verdim.
Tabi böyle şeyleri yasta olan biri ile konuşmamak en doğrusu ama altın bir kalbi var ve dertlendiğimi fark ediyor. Elinden geldiğince bana merhem olmaya çalışıyor.
Ez cümle, eğer benim gibi bir şey yaşarsanız sevdiğinizin yanında olun. Fiziksel olarak yanında olun. Size ağlasın size bağırsın size vursun ama orada olun.Ona gösterebileceğiniz en yüksek miktarda sabır gösterin, tolerans gösterin. Beraber bu süreci atlattıktan sonra daha güçlü insanlar olacaksınız.
Sağlıcakla.
Annemi 2022 senesinin 28 şubatında ani bir şekilde kaybettim, ben yan odadan yetişemedim. Annem gittiğinden beri iyi ki yaşamışız dediğim anılar ile kendimi ayakta tuttum, ama dediğiniz gibi sudan çıkmış balık gibi de yeni normale de alışmam gerekti, o bürokratik işlerle uğraşırken zaten yası yaşayamıyorsunuz, sonrasında ise onların hepsi de bittiğinde geliyor boşluk ve adaptasyon süreci. Yas bir maraton, hem de bitmeyen bir maraton. Ne kadar süreceğini bilsen belki dişini sıkar ve dayanırsın ama bitmeyeceğini de biliyorsun, onunla yasamayı öğreniyorsun. Sokakta çok alakasız bir şeyi bile içimden annemle paylaşmak geliyor bana… sonra diyorum ki yok artık ama sonra da diyorum ki yanımda ve kafamdan geçirdiklerimi okuyor ve duyuyor, beni bu rahatlatıyor.
Diğer yandan ben de sizin gibi hala annemin eşyalarını dağıtamadim hatta hala okuduğu kitabı ve gözlüğü de koltuğunda duruyor. Sizin de hala ellemediginizi duymak bana çok iyi geldi, çünkü yapılması gerekiyor gibi bir sosyal baskı var ama ben yapmak istemiyorum hala… seve seve sizi takip ediyorum bu güzel videolar ve paylaşımlar için çok çok teşekkür ediyorum, ses tonunuz bile kalbime ve acılarıma merhem oluyor … 🙏🏻🙏🏻🙏🏻
6.5 ay önce itfaiye eri olan nişanlımı yangına müdahale sırasında kaybettim o günden bu güne çektiğim üzüntü acı ve göz yaşlarım hiç bitmedi... O günden bugüne içimde yaşadığımız duygularıma o kadar tercüme oldunuz ki.. naif,samimi ve sakin anlatınız için çok teşekkür ederim 🥰🤗
Beni en çok zorlayan şeylerden biri aslında yasın kendisinin yanında, çevrem tarafından yası yaşayış şeklimdeki yargılamalar. Bahsettiğiniz gel gitleri çok net bir şekilde hissediyorum ve kaybımı zihnimde yaşatmak beni çok rahatlatıyor. Gündelik hayatımı yaşarken bazı günlerin sonunda zihnimin içinde onunla muhabbet etmek, onun seveceği yiyecekler yerken onu anmak; Kimseye söylemediğim, vefatından sonra saçından kestiğim bir tutam, ilaç kutularının üzerine kendi el yazısıyla yazdığı kendine hatırlatmak için bıraktığı notlar, öldüğü sırada üzerinde olan tişört... Bazen de onu hatırlatan şeyler çok acı veriyor bu yüzden bambaşka şeylerle ilgileniyorum. Hala mezarına gidemiyorum çünkü tam olarak kabullenmiş de hissedemiyorum. Çok karmaşık bir süreç olduğuna hemfikirim çünkü bir yandan ebedi yokluğunun acısını da çekiyorum ve duruma öfke de duyuyorum. Açıkçası ne dediğimi bildiğimden bile emin değilim. Bunları kimseyle paylaşmıyorum çünkü hala atlatamadığımı ve takılı kaldığımı düşünüyorlar. Kimse bir ölümü karşılarken en yakın arkadaşlarım diyebileceğim insanları da kaybedeceğimi söylememişti. Ben takılı kalmış ya da hastalıklı bir yas süreci geçirdiğimi düşünmüyorum bu yüzden çoğu kişiden uzaklaştım ama bu kadar yalnız kalmış ve terk edilmi hissetmek de istemezdim. Neyse ki bu tarz videolar ve altındaki yorumlar bolca yardımcı oluyor, o yüzden çok içten teşekkürler :)
Gülşen hanım yalnız değilsiniz ;)) aynı şeyler yoğun bir şekilde hissediliyor emin olun ve bu süreç uzadıkça hastalıklı muamelesi mahkum bırakılıyor ve yalnızlık istiyoruz .. sonrasında fazla yalnız bırakılıyoruz sanırım .. Acıyı hissetmeyen anlayamaz , ama empati yeteneğini kullanabilir diye düşünüyorum 🌸
Daha dun olen annemin kiyafetlerini giydigim icin sen takili kaliyorsun cumlelerini duyup anlatmaktan birkere daha umutsuzca vazgecmis biri olarak yorumunuzda bana iyi geldi.. insanlarin bu yasanani anlamalari galiba imkansiz anlamasada sessizce yanimizda durabilen birini bulabildiysek bu sans.. geri kalanlar icin bu deneyimi yasamamis
Insanlar icin ozellikle akla gelen tek cozum kacmak.. basiniz sagalsin.
@@gozdecayir6121 sizin de başınız sağolsun, bu yas sürecinden en iyi öğrendiğim şey her yasın kişiye özel ve biricik olduğu bir diğer öğrendiğim de insanlara karşı yasımı savunmak gerektiği.. tabii bu sonuca ben 8 ayda ulaşabildim ilk zamanlarda bunlar için enerjim yoktu. Hiçbir zaman birilerine bir şey anlatmak zorunda değiliz ama en güzeli kendimize hatırlatmak acımızın doğal olduğunu ve hiçbir zaman azalmayacağını. Yasla ilgili öğrendiğim en önemli şeylerden biri de yas küçülmez biz yasla birlikte büyürüz. Yaş hep bizimle olacak olduğu gibi kalacak ama biz onun etrafında büyümeye devam edicez. Umarım bir nebze olsun içinize ferahlık katabilirim🙂🌼
@@sebnemaydemir9730 kesinlikle, anlamamalarını anlayabiliyorum ama anlamaya çalışmamalarını hala anlayamadım maalesef. En iyisi bu tarz insanlardan uzak olmak sanırım. Yalnız olmadığımı duymak hem güzel hem buruk teşekkür ederim yorumunuz için 🌼🙂
🫂💙
Yasadiklarinizi anlattiklarinizi o kadar iyi tanıyorum ki aynı sureclerden geçtim 26 yaşımda ve babasıyla birbirlerine cok düşkün onla konuşmayı gezmeyi seven tek çocuk olarak bir gün aniden babam gitti.Annemle kalakaldik , ilk hissettiğim beni tutmayın artık yalnızım bu hayatta kendi ayaklarim üzerinde durmalıyım dusuncesiydi. Sonraki ilk günler nasıldı hatırlamıyorum bile bır boşluk, sürekli uyumak ve bir rüya olmasını istemiştim, öldüğünu bildiğim halde ceketinin rengi benziyor diye bı adamı bikac adım takip etmiştim, kolkola gezen baba kız görmeye tahammul edememiştim, onun yokluğunu hissettirmemeliyim anneme diye düşünmüştüm (ki bu mümkün değil zaten) sürekli babamın yaptıklarını yaparsam evin eksiklerini alır tamamlar vs yaparsam annem daha az üzülür diye düşünürdüm bunun beni çok yordugunu farkettim sonra.siradan basit bir olay bile yaşasam uzulsem babam olsa olmazdı gibi gelirdi.Bir süre sonra güçlü olmak zorunda hissettim kendimi onun bıraktığı yarım işleri toparlamak yeni evimizi tamamlamak tüm o süreçle uğraşmak, babam gelip görecek gibi hissederdim.Annem severek evlendigi eşinden ayrılmıştı onu toparlamak da bana düştü, onu kafasini dağıtması için ehliyet kursuna kaydettirdim, ehlyetini aldı, başka kurslara gitti ben de çalışma hayatımın içinde günlük telaselerle zamanla üstesinden geldim.26 yıl oldu hala çok özlüyorum mezarına gidip onunla konuşuyorum dertlesiyorum, hayat devam ediyor
1 buçuk yıl önce aniden babamı kaybettim, anlattıklarınızın hepsini yaşamış biri olarak bu konunun çok özel olduğunu düşünüyorum, çok güzel bir videoydu benzer videolar çekmenizi çok isterim her şey için teşekkürler ❤
Sevgili Zeynep Hanım , dinlerken gözyaşlarımı tutamadım, şu an ağlayarak yazıyorum. 39 ay oldu babamı kaybedeli 🥺 öyle çok özlüyorumki, bazen hayatıma devam edip gülüyorum eğleniyorum sonra bir kelime beni bir anıya götürüyor, hele bu bayram öncesi kalbim ağrıyor, o ellerini öpebilmek için neler vermezdim 😭 çok özlüyorum , teşekkür ederim bu video için.. yas süreci çok yorucu demişsiniz evet çok zor ve yas sürecinin bir bitiş zamanı yok, ben yasımla yol alıyorum.
Ben kızımı kaybettim, yasımla başa çıkabiliyor muyum bilmiyorum.. İlk aylarda inanılmaz bastırdım haberi aldığım an dahil hiç ağlamadım.Taziyeye gelenlere misafirliğe gelmişler gibi davrandım ve sonrasında taziye evinden memlekete kaçtım. Sonradan sonraya farkına varmaya başladım ama hala tam anlamıyla başa çıktığımı düşünmüyorum. Ben bedenimde 2 insan taşıyorum, biri günlük hayatına devam ediyor sahte bi maskeyle gülüyor çalışıyor yiyor içiyor. Ama diğer ben çok mutsuz, ölmek istiyor çalışmak istemiyor sadece yatmak istiyor kendine bakmak istemiyor çok özlüyor içi yanıyor hala kızı hayatta gibi davranıyor kimse yokken çok ağlıyor hayata karşı hiçbir şey hissetmiyor.
Beni anlatmışsınız eşim vefat ettiğinde şok gecirdim belkide bende aglayamadim bile 2kucuk çocuk belki onlara belli etmemek için bilemiyirum dirayetliydim zamanla farkına varmaya yokluğunu anlamaya başladım ve nerdeyse her gün ağlıyorum resimlerine bakıp videolarını izleyip Rabbim cennetine girmeyi nasip etsin onlara, inşallah bizlerde sabır versin ve bizimde vaktimiz geldiginizde cennetinde buluştursun insallah
Bende aynı sizin gibiyim.oglumdan sonra
Bütün duygularıma yaşadığım tüm salınım surecime ses oldunuz. İyi ki varsınız ❤
Dingin sakinleştirici bir ses tonunuz, tavrınız var. Eksik olmayın 🌸
Zeynep hanım verdiğiniz bilgiler için çok teşekkür ederim. Anlattıklarınızın hepsini bire bir yaşamaktayım.
Anlattıklarınız o kadar değerli ki.Beni bu süreçte yalnızlık hissinden kurtarıp,farklı bakış açılarıyla tarif edemediğim duyguları anlamama yardım ediyorsunuz.Işığınız yolumu aydınlatıyor.İyi ki varsınız.Çok teşekkür ederim emeğiniz için😊❤
zeynep hanım paylaşımlarınızı çok faydalı buluyorum. ❤ sizi seviyorum.
Sizi tekrar burada görmek ne güzel. Emeğinize ve deneyimlerini cömertçe paylaşan kalbinize sağlık. 🙏🏽
Ve bir şey daha... Neye ihtiyacım olduğunu sorabiliyorsam, zorlu anlarda kendime şefkatle sarılabiliyorsam sayenizde. Kitabınızın çıktığı yıldan bu yana kalplerimiz tanışıyor. Bilin istedim. İyi ki varsınız. ❤️🩹
Emeğinize sağlık Zeynep hanım, güzel bir çalışma olmuş. Kediniz çok güzel, köpeğinizin sesini duyduk ama kendisini göremedik. Onu da görmek isteriz bir gün.👍👍👍👏👏👏❤🧿
Zeynep abla bana ve ben gibi birçok kesime ilham olduğun için sana çok minnettarım✨🤍
Cok degerli ve sevdigi birini kaybetmis inswnlara cok yardimci bir video.Tesekjur ederim.
Bu video içeriği o kadar kıymetli ki.. devamını diliyorum 🤍
2009 da ben 22 yaşındayken 26 yaşındaki abim vefat etti, bu yıl 11 ocakta da babam.
Abimden sonra yas süreci çok sarsıntılı geçti, panik atak yaşamaya basladim ve hala devam ediyor.
Babam vefat ettiginde doğum yapali 10gun olmuştu.
İçim, yüreğim karmakarışık.
Bahsettiğiniz salınımı abimde çok daha sert yaşamıştım. O zamanlar ölümle ilgili düşünürken bir sonraki vefatta daha deneyimli olurum diye düşünüyordum.
Babam öldüğünde hakikaten daha sakin bir akılla karşıladım. Ancak acı yine çok fazla. İlk yas sürecinde kaybedilen kişinin herkes için farklı bir yeri olduğunu dolayısıyla herkesin o kişi için tuttuğu yasın biricik olduğunu fark etmiştim. Öyle ya annemin evladi öldü, ablamın ve abilerimin kardeşi, benim de abim öldü. Şimdi diğer aile fertleriyle benim yasım bir olabilir mi? Bu asla bir kıyas değil sadece farklılığını anlatma çabası.
Babam öldüğünde de şunu fark ettim. Yası tutan aynı kişi olsa da her ölüm farklı oluyormuş. Kaybı yaşayan yine benim ancak biri abimdi, biri babam.
Benim kendi deneyimledigim bu iki yas surecinde değişmeyen tek şey ölümün bıraktığı acı ve mecburi kabulleniş. Bu yüzden nasılsın diye soranlara "üzgünüm." diyorum. Yası yaşama şeklim değişti belki ama üzgünüm. İşte bu değişmedi.
Ve siz Sevgili Zeynep, bana iyi geliyorsunuz. Umarım daha çok anlatırsınız da biz de dinleme imkanı buluruz. Sevgiler.
24 ekimde yani 12 gün once kaybettim babami. O gun kahvaltisini yapip yuruyerek çıkmıştı evden kalp hastasiydi her zaman bir ihtimal vardi. Doktorlar senin baban canli bomba demisti ama babama göre o hep iyiydi. O gunde cok iyiydi. Yeryüzündeki tüm hisleri sadece 3 4 gun icinde yaşar mi bir insan ? Yaşarmis. Çok korktum , kabul edemedim , cabaladim , umut ettim, vazgeçtim , güldüm, kendimi sucladim, çok özledim , pişman oldum , üzüldüm çok üzüldüm, unuttum, hiç uyuyamadim, cok uyudum , çok agladim , cok güçlü durdum , tebessüm ettim tüm zorluklara , nefes alamadım, ambulansa yetismek icin tüm gucumle kostum kostum , sonra bir an gitmedi ayaklarım gitmek istemedim, ambulansa yetistigimde son nefesini verdigini dusunurken babami sol tarafi felc olmus ağzı kaymis beni zor taniyan halde bulsam da elimi sıkabildigi icin sukrettim, gunlerce ama elimi sıktı diyip umutla gezdim , hastane de herkes ici buruk bize bakarken espiri yapip ortaligi senlendirdim, ya hic bisey yiyemedim yada çok yedim , bazen hic anlam veremedim , dakikalarca bakakaldım.
Bazen de herseyi anlamdirabildim, dualara sarıldım, Bazen enerjiye inandım defalarca babam iyi babam iyi dedim, yeri geldi hiç dusunemedim beynim koca bir boşluk oldu, bazen ağlamak istedim içimde kıyametler koparken derin derin sessizlestim , bedene carpan toprak sesini duydum , bazen de az acı çektiğine inanarak sevindim , Bazen kalabalıktan kaçmak istedim sonra yalnız kaldim diye huzursuz olup kalabalığa dönerken buldum kendimi. Mevlid icin helvalarini alırken elimi ayağımı hissedemedim kalbim farklı şekilde atmaya basladi çöktüm kaldim ama aradan 4 saat geçti o helvayı yedim. Icimde derinde bir yerlerde bir sey yaniyorda ne yandigini bulamiyor söndüremiyor gibiyim. Bazen de hiç bisey olmamış gibi birazdan kapi calicakmista gelicekmis gibi , hersey kocaman saka gibi. Sonra sanki herseyi unutuyor gibiyim beynim koca bosluk gibi o yasanan seyleri ben yasamamisim da bir diziyi filmi izlemisim gibi o ölen kisi babam degilmis gibi toprağa hic birakmamisiz gibi o süreci yasayan kisi ben degilmisim gibi.. Kendime hatirlatirken buluyorum o sendin hepsi senin yasadiklarindi diyorum. Bazen normalde donuyorum gülüyorum sonra kendimi cok suclu hissediyorum. Ama babam böyle olsun isterdi diye uyariyorum kendimi tekrar guclu olmak icin ama sonra yine de ayni döngüyu yasıyorum. Aglayamiyorum artik cok ıstiyorum ağlayamıyorum. Bu surec nasil yonetilir , ne dogrudur , nasil olur , nasil olmali bilmiyorum.
Annem gideli 50 gun oldu. Yazdiklarinizi tek tek ve tam anlamiyla yasiyorum. Ben hic annemsiz kalmadim ki ne yapacagimi hic bilmiyorum
Lütfen daha fazla video gelsin 🌷şifasınız ruhuma 💛
Depremde kaybettiğim kişileri düşünüyordum, o anlara odaklanırken bu video ile karşılaştım. İyi geldi, güzel geldi. Yaptıklarımın saçma olmadığını ve kesin bir doğrunun olmadığını öğrenmek iyi hissettirdi. Devamını bekliyor olacağım, çok teşekkür ederim.
Merhaba Zeynep hanım, bildirimi görünce o kadar sevindim ki.. Verdiğiniz arayı sonlandırıp döndüğünüz için mutlu ve müteşekkirim 💕 Babamı 4. evrede teşhis edilebilmiş kanser sebebiyle kaybedeli 3 yıl oldu.. İlk aşama kabullenememeydi.. Sizin yıllar önce "öz şefkat meditasyonu" gibi bir başlıkla yüklediğiniz harika bir video vardı, o videoda hayal ettiğim ve şefkat noktasında en sınırsız verici kabul ettiğim insan babamdı.. Kaybıyla birlikte ilk aradığım video da o oldu ancak kaldırıldığını fark ettim 😔 Sonra ise sizin de babanızı kaybettiğinizi ve zor bir süreçten geçtiğinizi öğrendim ve sizin için de ayrı bir hüzün evresi yaşadım.. Öz şefkat duygusunu en hissederek anlattığını düşündüğüm kişi siz oldunuz.. Artık herhangi bir acı olay veya olumsuz duygu yaşadığımda odaklandığım tek şey o olay veya duygunun beni olmak istemeyeceğim kişiye dönüştürmemesi için çabalamak.. Kabullenme ve duyguları bastırmadan yaşayabilme büyük bir özgürlük ve sayenizde bunu daha kolay başarabiliyorum.. Gelecek videolarınızı heyecanla bekliyor olacağım ve öz şefkat ile ilgili meditasyon videosu hazırlayıp yüklerseniz eminim şimdiye kadar fark etmemiş pek çok kişi için dönüşüm sağlayacak bir video olacaktır 😇 Sevgiler🥰
teşekkür ederiz her şey için❤
Zeynep hanımı çok uzun zamandır takip ediyorum. Haluk Beyin hastalık sürecinden, çıkardığı kitap surecinden belki de daha öncesinden. İnstagramda paylaştığı her videoyu, her postu heyecanla bekleyenlerdenim. Paylaştığı her gönderi de neredeyse kaydedilenlerimdedir. RUclips döneceğini duyunca kalbim yumuşacık oldu. Tabiki hemen abone oldum. Yeni videonun geldiği görünce, saatlerce kaçtım videodan, neden bilmiyorum. Sürekli iş çıkardım kendime. Gecenin bu saati gelebildim, belkide kendimi anca hazır hissettim. Ağlaya ağlaya da izledim videoyu. Şimdi neden kaçtığımı anlıyorum. Beni hiç görmeyen, tanımayan birinden bu kadar etkilenmem, çok farklı derin yerlere dokunması hep tuhaf hissettiriyor bana. Belki de savunmasız hissediyorum, bilemiyorum. Ancak bildiğim bir şey varsa o da teşekkürler Zeynep hanım; dün, bugün ve yarın hep iyi ki varsınız. Bir yerlerde aynı şeyleri yaşamak, hissetmek, benzer süreçlerden geçmek kendimi kocaman bir kalabalıkta gibi hissettiriyor. Sevgilerimle❤
Bu kadar benimle aynı şeyleri hisseden biri olduğunu bilmek garip bi şekilde rahatlatıcı. Sizinle aynı dönemlerde aynı hastane de aynı doktorlarla 10 ayda kaybettim annemi. Bu süreçte paylaştıklarınızla söylemediklerimi söylediniz, anlatamadıklarını konuştunuz.. iyi ki varsınız🙏
Bu video çok iyi geldi ne de olsa yas ve yasın yaşanma süreci herkeste parmak izi gibi❤
Antakya’da depremde sevgilimi kaybettim. Ancak 9 gün sonra cenazesine ulaşabildik. Sizin deprem öncesi yas ile ilgili bir etkinliğiniz vardı işim dolayısıyla katılamamıştım sanki hissetmiş gibi geliyor şimdi ne garip! Psikolojim, bedenim, kalbim, aklım onunla toprağa girmiş gibi bir yandan da ailem sevenlerim yeni işim beni ayakta tutmaya çalışıyor ve ayak uydurmaya çalışıyorum sonra acaba yas böyle mi diyorum bazen kendimi harcıyorum arada arafta gibiyim. O kadar naif ve gerçekten yaşayanların birebir karşı karşıya kaldığı bir video ki bazen yasımı yaşamazken kendimi kötü hissetmememin normalini kavradım, bazen de neden burdayım mı sorgulamamın. Ben her gece mezarından aldığım toprağını koklayıp uyuyorum nasıl olacak / olucam bilmiyorum ama bu bilinmezlik benim yaşamla aramda çok ince bir ip. Dilerim karşımıza çıkacak bir destek beni yeniye inandırır. Sevgiler ✨🙏🏼
Dünya hayatının ölümlü olduğu gerçeğini unutmamak gerek. O yüzden mevcutta böyle bir sürecim olmasa da böylesine güzel ve eksik kaldığımız bir konuda sizden bir şeyler dinlemek çok kıymetli. Bu güzel ve tadında anlatım için çok teşekkür ediyorum. Yas sürecinin kişiye özgü olan ve herkeste aynı etkiyi yaratmadığını böyle böyle anlatacağız insanlara. Çok teşekkürler , sağ olun , var olun Zeynep hanım…
Hersey icin tesekkur ederiz..
Çok güzel bir videoydu, karşılıklı sohbet gibi, devami gelse keşke. Annemi kaybedeli 2 hafta oldu, içimden birsey yapmak gelmiyor, çocuğum icin kendimi bırakmak istemiyorum , ama yorgun hissediyorum
Hem sesiniz hem ifade gücünüz çok rahatlatıcı. İyi ki bu mesleği seçmişsiniz ve sevmişsiniz. Teşekkür ederim.
Benim yas sürecim çok fazla zaman kaymalarından oluşuyor. Özellikle ilk zamanlar 2 gün öncesini 1-2 hafta öncesinde gibi hatırlıyordum. Kendime ağlama ve düşünme konusunda pek fırsat vermedim itiraf etmek gerekirse. Çünkü ben annemle kendimi hep dengeleyici iki element gibi gördüm. Annemin çok fazla acı çektiğini gördükçe içimden gelmedi kendimi salıvermek… Sadece yalnızken, dengeleyici elementimin de kendim olduğunu düşündüğümde duygularım ve düşüncelerimle ilgileniyorum. Pek şikayetçi değilim bu durumdan aslında çünkü bu pozisyonda olmak, babamın üstlendiği finansal/yönetimsel yeteneklerimi sergilememi gerektiriyor ve - sizin de bahsettiğiniz - gurur hissi daha tatlı geliyor. Başardığımı, annemi ve kendimi alışık olduğumuz düzenden saptırmadığımı gördükçe, hayata dair motivasyonum yükseliyor. Sanki babam bu yeteneklerini bana miras bırakıp gitmiş gibi hissediyorum.
“Sağlıklı” bir ruh halinde miyim, emin değilim. Ama kendimi kötü hissetmiyorum. Babamın yokluğunu “anılarımız”la doldurmaya çalışıyorum ama bir yandan da aklımda şöyle sorular var: Ya hiç karşılaşmadığımız bir durumda kalırsam ve anılara sığınamazsam? Babamın neyi seçeceğini bilecek kadar tanıyor muydum onu?
Belki de böyle bir durumla karşılaştığımızda annem devreye girecek ve benim yaşadığım “gurur” hissini, o da bana yardım ederek yaşayacak… Zamanla öğreneceğiz ikimiz de.
Çok değerli bir video, teşekkürler. Genellikle olaylardan sonra insanlara bu tarz videolar kitaplar önerilir, yatıştırmak için hobiler edinmesi falan önerilir bildiğim kadarıyla. Aksine, tüm bu kitaplar, videolar, edinilecek hobiler vs yaşanılan olaylardan önce bizde bulunmalı ki nasıl davranacağımızı kafamızı neyle dağıtacağımizi bilelim, diye düşünüyorum siz ne dersiniz bu konuda
Super bir anlatim okadar dogru tespitler tebrikler .BU DURUMDAYIM SUAN .
Psikoloji okumadım ama anlattığınız herşeyi aklımdan o kadar çok geçirmişim ki siz anlatırken kendimle konuşuyormuş gibi bir hisse kapıldım. Çok yorucu bir süreçteyim evet ve siz anlatilarinizla benim kendime itiraf etmek istemediklerimi bana söylüyorsunuz .. Yas sürecinde toplumsal baskı konusu ile ilgili bir videoda hazirlarsanız çok mutlu olurum (ağlama, ilaç al, hayat devam ediyor, ölenle ölünmüyor söylemleri) Ben sanırım durağan olan taraftayim bilişsel olarak o salinima henüz izin vermedim ve çok yoruldum.. 🙏🌹
Ben hiç kayıp yaşamadım. Kaybetme korkum nedeniyle ve o acıyı yasayacağım zamana nedense kendimi söyle hazırlıyor buluyorum kendimi. Bazı geceler sevdiklerimin öldüğünü düşünüp ağlıyorum sanki onları kaybedince güçlü durmaya , daha az acı çekmeye kendimi hazırlıyorum. Bunu tek yapmadığım kişi kızım oluyor tabiki düşünme hissi imkansız. Ayrıca harika bir anlatım herkesin yalnızlığını dindiren bir video olmuş çok teşekkürler ❤
O kadar güzel anlamışsınız ki 2 yıl olacak annemin kaybı ve ben bunların hepsini yaşadım uzun bir süre ilk kısımda kaldım 1 yıl sonradan diğer kısım da var olduğunu gördüm ...duygularımıza yaşadıklarımıza tercümanıdır ben özlem ile başa çıkmak da zorlanıyorum
Sizi dinlerken resmen kendi yaşadıklarımı dinliyomuş gibiydim. Ben de babamı kaybettim ve anlattığınız o salınım sürecini çok yaşıyorum. Bazen gülerken durup bi anda ağlıyorum.Bazen güldüğüm için suçluluk duyuyorum. Ama bunların normal olduğunu kimse görmüyo ve çevremden üzülme, ağlama diye çok baskı duyuyorum. Böyle bunların normal olduğunu duymak gerçekten çok iyi geldi bana. Teşekkür ederim❤️
Bende 1 ay oldu 😢
Babamı kaybedeli neredeyse 2 yil oluyor. O sira sizde babanizi kaybetmistiniz sizin yazdiklariniz yaptiklariniz bana yön verdi. Acımı hic bastirmadim ama babasizligi cok hissettim. Hala hissediyorum. Bende o gomlegi alip kokluyorum. Bende o anıya gidiyorum. Ve babama bir daha sarilamayacagimin acisinin icinden hala cikamiyorum. Tesekkur ederim. Mekanlari cennet olur insallah🤍
Evet ben de bu salınımı hissediyorum. Bazı zamanlar duygular daha ağır oluyor bazı zamanlar ise hayata ayak uydurmak daha önemli oluyor. Aslında babamsız bir hayata alışmak benim için çok yeni ve korku dolu bir deneyim oldu ve bir anda hayatımdaki rolüm değişti. Babamın koruması altında güvende küçük bir kızdan, finansal sorumlulukları olan parasını hayatını yönetmek zorunda olan bir yetişkine dönüştüm çok kısa bir zamanda. Ve bu hayata alışmak adeta kalbimde sürekli büyüyen bir yumru oluşmasına sebep oldu. Duygularımı ve acımı dinlemekte zorlanıyorum.
Depremde kaybettiğim sevdiklerim ve bildiğim hayattan sonra bazı şeyleri anlamlandırmama yardımcı olan bir videoydu. Biraz daha az yalnız hissettim. Teşekkür ederim ❤
Salınma eylemine gecemiyorum. Yasın içinde çakılı kaldım. Aklımı başka bı yere veremiyorum vermek de istemiyorum. Eğer verirsem aynı hataları tekrarlarim korkusu var. Bu yüzden mutlu anları yaşamak istemiyorum, yeniden hata yapmamak için... Suçluluk, vicdan azabı çok ağır bı duygu...
Yas surecini ard arda yasamak en zoru sanirim.. hayat sanki surekli ayni seyleri tekrarlatiyor gibi.. 2013 yilinda abimi kanserden kaybettim 29 Yasindaydi.. Daha sonra annem kanser gecirdi. Bir sure sonra dostumu (kopegimi),14 yasindaydi kanserden kaybettim. 2022 Kasim’da ise 4 ay icinde babami kanserden kaybettim.. Ne oldu, ne bitti anlamadim ve neye kalbimin acidigini şaşırarak bu surecleri yasadim.. Bir aci tamamlanmadan, baska biri eklendi, eklendi.. Ve simdi ise 16 yaşındaki kedimin, kizimin, yol arkadasim, canim dostumun kanser oldugunu ogrendim. Yani yasimi bir cok sekilde yasadim, yasiyorum. Yasamaya calisiyorum.. Yuzeysel olarak detaysizca, derine inmeden anlatinca bile yoruluyorum.. (bu sureci en agir sekilde yasamis biri olarak, ozellikle abimde, 3,5 seneye yakin kanser tedavisi sureci, ameliyatlar, kemoterapiler, gunden gune karsindaki dag gibi, iri, uzun boylu insanin eridigini ve bedeninin çekildigini gormek.. ben bunlari yillar gecse de zihnimden silemem. belki onlarla yasamayi ogrenirim evet ama yardim edememe duygusu beni en cok yoran duyguydu..) Bu surecleri yasadigim zamanlardaki ben’e donup bakiyorum. Nasil devam ettin? diyorum.. Dustum, kalktim, yurudum, agladim.. Bazen devam edemedim.. etmek istemedim. bazen kalkip hayatimi devam ettirmeye calistim. Bazen akisa kendimi biraktim..Beni en cok zorlayan duygu ise artik son donemlerinde oldugunu hissettigim an etrafimdaki insanlarin. “lutfen artik yasamasin, ‘hadi dayan biraz daha!’ zirvaliklarini duymak istemiyorum. birakin, olmelerine izin verin. diyordum.. (elimden bir sey gelmedigi anlarda ozelikle cok daha agir basiyordu bu duygu..) Bazen Kendi bencilligimiz icin oldugunu dusunuyordum. o insanlarin son doneminde, daha fazla aci cekmelerini gormek istemiyorum duygusuydu aslinda.. sonra bazen ise, hadi yasayacaksin! diyordum. Bu iki duyguyu da ben yaşıyordum.. Kedimin tümörü su an dil altinda, alinamayacak yerde. Ve ben belki de kendi bencilligim icin onun yasamasini istiyorum. Belki o cok aci cekiyor su an. Ama ben onu şırıngayla besliyorum, her gun veterinere goturuyorum.. İnsan yas’i, evcil dost yas’i.. Bu surec bana bir cok dusunceyi beraberinde getiriyor her seferinde.. Yine de kalbe sizi yapan en agir sey, artik onlara dokunamayacagimizi bilmek. ve kimimizin tamamlanmamis, eksik gunlerinin olmasi bize veda edenlerle.. Bu duyguları buraya dokmek bana iyi geliyor, konusmak ve yazmak bana iyi geliyor. Size kalpten tesekkurler, kalbe merhem olabilmek ve yalniz olmadigimizi bilmek en guzel ilac.. kimisi paylasmamayi tercih eder ama ben duygumu paylastikca hafifleyenlerdenim, kim okuyorsa bunu. Yalniz degilsin.. 🌱🤍
7,5 sene önce babamı kaybettim. Hep dedim ki benim babama bir şey olmaz, babam bunu da atlatır birçok şeyi atlattı çünkü, ihtimal çok düşük olsa bile hep umut ettim sonra bir gece yarısı haberi geldi. 14 yaşındaydım, ergenliğimin zirvesi, saçma sapan şeylerden dolayı acımı yaşayamadım (çevremden yaşadığım zorbalıklar, gönül işleri, dersler vs). Şu an bunlar adına utanıyor muyum evet ama elimde değildi bunu da biliyorum. Senelerce yastığımın altında atletini sakladım (şu an başka bir şehirde okuduğum için getir götür yapamıyorum kaybolmasından korkuyorum). Son zamanlarda iyiyim ama o dönem her bahar kötü oluyordum yoğun ağlama krizleri, duygusal anlar vs vs... Hiçbir özel günüm kalmadı, bayramdır, babalar günüdür vs hepsi buruk, hepsi eksik. Denize girerken o yüzme aşkı yok içimde (eski yüzücüyüm ve babam ölmeden bi kere deniz göreyim diye denize gitmiş o gün bugündür denize girerken o heyecanım yok sırf kardeşim çok seviyor diye tatile gidiyoruz) babam ağırlaşmadan sıcak çikolata istemiş içemeyecek olmasına rağmen, senelerce içmedim geçtiğimiz yaz içtim sırf üzerine gitmek için.Şimdiye bakacak olursak bana bu kayıp birçok şey kattı mı, elbette kattı, her ne kadar zor olsa da ayakta durabildiğimi, gücümü gördüm. Özlüyor muyum hem de o kadar çok ki, hep diyorum varımı yoğumu vereyim ama bir kere göreyim o beni görsün bana merak ettiklerini sorsun ben ona neleri başardığımı anlatayım, imkansız biliyorum ama hayali bile o kadar hoş ki.. Bir daha asla göremeyecek olmamın gerçeği birkaç sene yüzüme çarptı hala da aklıma geldikçe saçma geliyor, saçma ama gerçek maalesef kabul ettim. Bir kardeşim var, babama doyamadı bile çok küçüktü, gerçi babaya doyulur mu, bu da çok saçma oldu. Ne kötülük yapılırsa yapılsın kimsenin bu yokluğu yaşamasını istemedim, bana "babanın acısını şov haline getirdin" diyen bir kişi için bile böyle bir bedduada bulunmadım, bulunamam da. En büyük düşmanım dahi olsa demeyeceğim. Bazen düşünüyorum acaba ben doğmadan gitseydi bu dünyadan daha mı az üzülürdüm, birkaç sene önce yanı başımızda olmuş olması ya da bize bıraktığı hatıralar olmasa daha mı az üzülürdüm? Çok isyan ettim yaşıtlarım babalarına beddualar, hakaretler ederken ben ne olursa olsun etmedim edemedim, haksızlıktır bu! Gücümü görmem için bunu mu yaşamam gerekirdi, bilmiyorum. Son olarak şunu söyleyeyim, ölümden sonraki yaşanan acı asla geçmeyecek sadece derecesi hafifleyecek, ilk günlerdeki tepkiler verilmeyecek, aylar/yıllar sonra bu günleri bir çırpıda gözler dolmadan anlattığınızda "vay be" diyeceksiniz. Size "baban ne iş yapıyor" diye soranlardan her zaman nefret edeceksiniz. Bi de ufak tavsiyem ölümden sonra ölüye neler oluyor araştırmayın, sevdiğiniz insanın anılarını yüreğinizde taşırken bedeninin toprağa karışıp tamamen yok olacak olması gerçeğini kaldıramayabilirsiniz farkındayım üslubum çok sert, bu da yaşadığım kayıptan sonra fazla realist olmamdan kaynaklanıyor, umut etmemeyi her zaman kötüyü düşünmem gerektiğini çok acı bir şekilde de olsa öğrendim. Aynı dertten farklı veya aynı şekilde muzdarip olan tüm herkese sabır ve huzur diliyorum, umarım rabbim bizleri onlarla cennetinde kavuşturur.
Teşekkürler.
Anlatiminiz cok guzel Konuyu birebir yasadik bizler.cok zor.8 yil depresyon yasadim .2 yildir iyiyim.
Bir psikolog değilim ama sürekli iç ve dış dünya üzerine düşünen tefekkür eden bir karekterim var. Psikolojik Okumalarla kendimi güzelleştirme gibi gayretim var daim. Şunu anladım biraz doğru okuma ve method ve kişinin kendini dinlemesiyle doğur sesi duyabileceğini gördüm. Bahsettiklerinizi birebir aynısıyla yaşadım.. Paylaşımlarınızı babanızın hastalık süreciyle vefatıyla birlikte takip ediyorum ve bu süreçte çok üzülmüştüm hüznünüzü hissediyordum kısmen ve ölümün hiç uğramayacağına inandığımız yaşta kardeşim babanızdan bir kaç gün öncesi vefat etti.. ve her paylaşımınızda kendimi buluyorum. 🤍🕊
Uzakta beni anlayan ve benimle aynı yolu yürüyen kendini iyileştirme gayretinde olan yolcular var ve güç veriyor.. özlem sağanak yağmur gibi boşalıyor bir andaaa ama o haldeyken artık kaçmama yöntemine başladım çünkü şunu anladım her dönem herkesçe bambaşka ve kontrol etme gücü farklı.. aynenn dediğiniz gibi bir an geliyor aklımı yitirecek gibi oluyorum.. bana şu iyi geliyor İnancım gereği Sana dayandım Rabbim her şeye gücü yeten İçime sekine ve inşirah huzur ver diyorum sonra bi bakmışım uykuya dalmışım.. Bir de şuna inanıyorm nasıl ki her duygunun fazlası zarar öfke hırs gibi özlemi de derin ve fazla yaşamak benim ruhuma o anda sahip olduğum role zarar veriyor.. öfke özlem vb duygular bi anda gelir kontrolümüz dışında ama sürdürmek bizim irademiz elinde old inanıyorum ..
Merhaba , anlattıklarınız birebir yaşadıklarım.Salınımda gidip geliyorum 10 ay oldu henüz, ani hançerler henüz kontrolümde değil, savunmasız hissediyorum oldukça.Ama salınım dediğiniz gibi bir an acı içinde ağlarken diğer anda ne çabuk mod değiştirip kafamın dağıldığına şaşıyorum.O acı uzun sürse salınımsız, başa çıkamam diye düşünüyorum. İyiki salınım var:)
Anneciğim küçükken bana ne kadar güldüysen o kadar da ağlıyorsun o gün derdi. Farkında olmadan bu salınımı yapmamı işlemiş bilinç altıma ve ben o hastayken de onu kaybettikten sonra da bu şekilde hayata tutunabileceğimi düşündüm. Bazen sevdiklerim üzülmesin diye gülme rolü bazen özellikle de yalnızken normal ve mutlu hayatın varlığını hatırlatacak diziler izleyerek bazen de gerçekten o anın içinde olup anlık ya da kısa süreliğine güldüm gülebildim. Benim yeni normale gerçekten alışmam uzun sürüyor. Çünkü hayattaki rolüm ve sorumluluklarım arttı.
Her şey çok zor ve yorucu neredeyse bir sene olacak koca sene ama ben 10 yıl gibi hissediyorum depremde aniden sıfatlarımı kaybettim. Teyze değilim, kardeş değilim artık.. dayanamadığım çok gün oldu nefes dahi alamıyor gibi hissettim kaçındım inkar ettim farklı bir şehirde olduklarını hayal ettim hep. Sonra birden anlamsız bir anda yoklukları beni öyle tokatladı ki çok çok canım yandı fakat o yas dalgası acıta acıta kabul ettirdi bana yeni yeni kabul ediyorum öldüklerini. Bu video bana çok iyi hissettirdi anlaşıldığımı hatta kendimde anlamlandıramadıklarımı kavramama yardımcı oldu teşekkür ederim ❤
zeynepcim cok rahatkattın sagol
Benim eşimin ve çocuklarımın babasının vefatından 1.5 yıl geçti ve bu video bize çok çok iyi geldi geldi
Eşiniz kaç yasında vefat etti
Aslında hepimizin yası biricik ve hepimizin yası aynı. Hepimizi buraya toplayan ortak acımız.
😢
Videolarınızda kendimi görüyorum resmen. Annemi 17 yıl önce trafik kazasında kaybetmiştim, babamı da 3 ay önce yine ansızın kaybettim😓Halaa kabul edemiyorum.benim için çok zorlu bir süreç.
Merhabalar Zeynep hanım; öncelikle buraya yazdığım yorumun başıma geldiğine inanamıyorum . 54 gün önce annemi , ışığımı kaybettim . Kurban olduğum , güzel annem , boncuk gözlüm gitti ve ondan sonra koskocaman bir yokluğun içinde kaldım. Sıkışıyorum, boğuluyorum , nefes alamıyorum… İki kızım var acımıda yaşayamıyorum . Hala kabul edemedim mesela. 31 yaşındayım bende bir anneyim ama bir yanım hep küçük bebek gibiymiş , anneme o kadar ihtiyacım varmış ki… zaman ilaç olur mu bilmiyorum ama delirecek gibi oluyorum. Yoktan ,laftan anlamıyorum. Ah canım annem seni çok özlüyorum ve seni çok seviyorum ❤️❤️
Zeynep hanım 4 ay önce 33 yasinda oğlumu kalp krizinden kaybettik anlattıklarınızı bire bir yaşıyorum enerjim yok duygularım karmakarışık neden benim oğlum diye sorguluyorum ve en önemlisi de onu bir daha goremicek ve ona dokunamicak olmam derin bir özlem duygusu canımın yanması
İçimde karşılığı var bu anlatılanların. Babamla olan ilişkimi çokça sorguladığım, ani vefatı ile bir sürü yarım kalmış vedanın ve bunun eşimle olan ilişkimize yansımaları ekstra su yüzüne çıktı. Hayatımı layik gördüğüm sevgiye sahip olduğum frekansı yayma telaşındayım. Evet telaş kelimesi şu an hissettiğimim doğru tanımı.
Merhaba Zeynep hanım bugün eşimin vefatının 1.yildonumu.icimden geçenleri yaşadıklarımı öyle net özetliyorsunuz ki hiçbir kitabı hiçbir sözü kafam almazken sizin videolarınız ilaç gibi geliyor iyiki varsınız 🤍❤️
Kaç yasında vefat etti eşiniz
Annemi kaybedeli 1.5 sene oldu bazen bu acıyla yüzleşip bazen de sanki yaşananlar rüya gibi olmamış gibi geliyor. Annemin eşyalarına hiç dokunmadım sanki onlar gidince herşeyi kabullenmiş olacağım hissi. Ve kim olduğumu sorguluyorum rol karmaşası yaşıyorum annemin evdeki düzenini devam ettirerek onun yokluğunu kapatmaya çalışıyorum. Annemin yokluğundaki acıyı, özlemi bütün vücudum da hissediyorum. Söyledikleriniz o kadar değerli ki iyi ki varsınız 🤍
Boşanmalara dair yas süreçlerine de değinmenizi isterim 🙏
6 gün önce aniden babamı kaybettim ve hala inanamıyorum şoktayım.. her kapı çaldığında babam geldi sanıyorum. onu çok özlüyorum. bu videoyu görmek çok iyi geldi, yas gerçekten karmaşık ve zorlu bir süreç ama en iyi şekilde atlatacağımı biliyorum ve kendime inanıyorum🤍
4 yıldır bastırdım duygularımı , hiç beklemedigim bir anda beni yakaladı. İki işlem arasında sıkıştım kaldım ve çıkamıyorum
Kaçınmak serbest inkar serbest bu cümle beni çok etkiledi Ben yaşadığım zor günler için neden böyle yapmadım neden bunu söylemedim neden bazı zaman yokmuş gibi hissettim diye kendimi suçluyordum Şimdi duydumki olabilirmiş 😢
Abim vefat etmedi belki ama senelerce beni çok yıprattıktan sonra ilişkimi kestim mental sağlığım için. Ve hayattaki tek kardeşim. Hayatımdan çıkışı beni gerçekten bir yas sürecine itti. Sanki ölümmüş gibi. Ama bu da bir tür ölüm gibi hissediyorum. Çünkü artık hayatınızda olmuyor. Teşekkür ederim birşeyler buldum kendimde bu videoda.
en kötüsüde gülerken yemek yerken keyfi bişey yaparken kendini hep suçlu hissetmek bu nasıl aşılır :(
Kardeşimi kaybedeli 21 gün oldu. Anlattıklarınızı birebir yaşıyorum. Kontrol bende değil bilincim bulanık. İşe gittiğimde tamam ya hayatıma devam edebiliyorum diyorum. Fakat aniden bıçak gibi saplanıyor gerçek tokat gibi yüzüme çarpıyor. Günün hangi saati olduğu belli olmuyor. Geri gelsin istiyorum. Bir kerecik sarılalım vedalaşalım. Elini tutarken son nefesini versin istiyorum. Hastanede yabancılarla son nefesini verdi. Kabul edemiyorum.
Çıkamıyorum ölmek istiyorum 😢 Annemsiz çok zor
Zeynep hanım merhaba, canımdan çok sevdiğim hayat arkadaşımı depremde kaybettim. Ne acı ki, onunla aynı odadaydım ve ölümüne şahit oldum. Bazen kaldıramayacak duruma geliyor ve kendime zarar vermek istiyorum. Çok ama çok zorlanıyorum…
Kardeşimi kaybettim 10 gün önce, şu an hayat donmuş gibi. Hem çok özledim, hem ne yapacağımı bilmiyorum, hiç kıyamıyorum, kabul edemiyorum, inanamıyorum. Yeni normalimizin nasıl olacağını bilememe kaygısı, özel günleri nasıl atlatacağız korkusu , kafamdaki karmaşık soruların cevabının olmayışı… bazen delirecek gibi oluyorum
2004 yılında amcam bana bir casio saat hediye etmişti. Bende 2012 de saati başka birine hediye ettim. 2020 de amcam vefat etti. 1 hafta önce saat aklıma geldi modelini vs hatirlamaya calistim sonunda buldum aynisini. Saati tekrar almak istedim. Bu saati gorunce amcamdan bagimsiz anilarimda aklima geldi. Şimdi saati geri satın almam bağlantı nesnesi ve ikame tatmin olur mu ? Sağlıksız bir sey mi yapmis olurum ? Cevaplarsaniz sevirim tesekkurler
şu an 22 yaşındayım ve 3 yaşımda babamı kaybettim ve onu kaybetmeme biri sebep oldu, ve ben bu dediğimiz yas sürecini net bi şekilde yaşayamadım ta ki bu durumun acısını eksikliğini ağırlığını farkettiğim yaşa kadar. Daha sonrada da çok kayıplar verdim ve her birinde aslında ben babama ee onun yokluğuna aynı zamanda hep kendime ağladım ki hala daha sürekli sıklıkla bununla yüzleşmek zorunda kaldığım durumların içinde buluyorum kendimi. Bu salınım dediğinizi çok sıklıkla yaşıyorum hatta bazen 1 gün içinde de olabiliyor bu dediğiniz bazen de yas dediğimiz süreç aylarca sürüp daha sonrasında kaçınma süreci aylarca sürüyor ama sürekli bu döngünün içindeyim zihinsel olarak bedenen çok yorulmuş hissediyorum başa çıkmak çok ağır geliyor kalp rahatsızlıklarım sürekli baş ağrılarım diş sıkma problemim mide ağrılarım omuz ağrılarım hep oluyo ki psikolojik olduğunu da biliyorum fakat ben bununla artık başa çıkamıyorum sorumluluklarımla başa çıkamıyorum yüklerim çok ağır geliyor hayattaki rolüm bana artık çok ağır geliyor çıkmazda gibi hissediyorum sürekli....
Tam 80 gün oldu annem gideli ayakta konuşarak gitti ne oldu nasıl oldu gitmemeliydi ama gitti bütün anlattığınız salınımlar içimde😢
Başınız sagolsun.ayakda konuşarak..?
6 yıl oldu kızkardeşimin öldüğü…hala dün gibi yeğenim ondan emanet… ona her bakışımda neden??? diyorum, neden yeğenim annesiz kaldı…İnsan 37 yaşında ölmez ki hele ki anne ise ölmemeli… Mutlu insanları görüp kızıyorum, biz mutsuzuz herkes mutlu diye… Biliyorum hayat ediyor ama bize etmiyor işte…
8yıllık ilişkim bitti ve ben burada bu videoyu izliyorum.bazı ölümler tabuta koymadan da olabiliyor.ölen benim sanırım
Spotify gelsin lütfen
❤
Depremde eşimi ve oğlumu kaybettim ne ypacagımıda bilmiyorum devamlı aklımdalar
Annemi 2 hafta önce kaybettim. En cok özlemle başa cikmakta zorlaniyorum. Annemin iyi bir yere gittiğini biliyorum. Sanırsam daha cok Annesiz kalan ve özlem icinde aci ceken icimdeki kucuk kiza üzülüyorum. Sizin bahs ettiginiz salinim halinde yasiyorum. O kadar cok ne yapmam gerektigini söyleyen var ki..... Paylasimlariniz, acaba dogru yoldamiyim ve yasimi tutuyormuyum kaygilarini giderdi. Kardesim mesela benden daha farkli yas tutuyor. O daha cok Annem böyle bir durumda ne yapardi odakli yaşıyor ve üzülürse, Annemi üzecegini düşünüyor. Belki de uzun hastalik süreci onun hazirlanmasina yardimci oldu. Oysa ben hic hazirlanmadim. Annem cok güclü bir kadındı ve hayatin icinde gelen tum olumsuzluklar, zorluklar, evlat kaybi, evlilik sorunlari, uzun bir kanser tedavisi süreci ve incinmeler dahil dagilmadi ve her daim ileriye bakti. Bize varlığı ile, yaşamın, yaşamanın ve yasatmanin ne denli degerli oldugunu bizzat gösterek veda etti. Çok güzel ugurladik sukuler olsun ama çok zorluyor kaybı. Size, bizimle cömertce paylastiginiz deneyimleriniz ve duygularimizla basa cikmak icin sahip oldugumuz secenekleri paylastiginiz icin teşekkür ederim. İyi ki varsiniz. Minnettarım ❤
Yas süreci diyorsunuz da babam Aralık ayında kendi hayatına kendi istediği ile son verdi ... Keşke iyiki vs kısmını geçtim... Resmi evraklar için koşuştururken annem kolunu kırdı ( annem hepacı acıyı bastırır derdi ) doktor hastane ameliyat süreci derken ablam yurt dışında oldugunda. kuzene bakacak biri gerekti mecburen ben gittim Fransa da 1 buçuk ay kadar kaldım ki bu süreçte kendimle yüzleştim çok sevdiğim bir arkadaşım o dönem eşya ile terapi dersleri alıyordu insanlarla gidenle vs vedalaşmam affetmem ve teşekkür etmek gerektiği üzerine bazı tüyolar verdi o yöntemi denedim çok faydasını gördüm sadece babamla ilgilil değil geçmişte hayatimda olan herkesle yüzleştim affettim vedalaştım teşekür ettim vs ordan çok sevdiğim büyük teyzemin yanına ( Bulgaristana ) gittim ( annemin ortanca teyzesi) çok sevdiğim biridir Türkiye'ye döndüm bir hafta sonra Halime teyzemin de vefat haberini aldım 33 derece düşük ateşkesim ( strese bağlı olarak hipotermi oluşabiliyormus) olduğu için cenazeye gidemedim ama itiraf edeyim Halime teyzemin ölümü ( köstebek avlamak için kullanılan patlayıcıli bir aletin ters tepmesi sonucu ölmüş) beni babamdan daha çok etkilidi ... şimdilerde kendimi yazlığa attım saatlerce sahilde oturup denizin sesini dinliyorum
ah zeynep yaşadığım herşey
11 ay önce ablamı kaybettim, kardeşler birlikte bir projemiz vardı, yan yana evlerimiz oldu. Bir gün bile oturamadan vefat etti. Kul kurar kader gülermiş. Biz yarım kaldık, ablam hepimize anne gibiydi, sanki onunla birlikte biz de öldük. Mantık biliyor hepimiz ölümlüyüz ama yürek dayanmıyor, halâ her sabah uykudan onunla uyanıyorum onunla konuşuyorum. Bir dolu eşyası vardı, onları ayrıştırmak hatta bazen atmak zorunda kaldık. Bir parça kurdela bile olsa eline geçen sorguluyorsun acaba bununla ilgili ne projesi vardı diye. Şimdi eşyadan neredeyse nefret ediyorum. Mümkün olduğunca benden sonra çocuklarım az şeyle uğraşsın istiyorum. Salınımın dibini yaşıyorum, yalnız değilim biliyorum. Herkesin başına geliyor, bazen bir eşyasıyla konuşuyorum bazen atmak zorunda kalıyorum. Atınca sanki ihanet etmiş gibi hissediyorum.
Belkide kaybettiğimiz ölmüş biri değil, onu yokmuş gibi öldürüyoruz .😢
Kendi düşüncelerimi kendi yasımı gördüm. Zamanla geçer diyolardı ama ben buna inanmıyorum belkide inanmak istemiyorum. Babamın gelip o gömleği o ayakkabısını montunu giyemeyeceğini biliyorum. Ama bi tarafım diyor ki ya gelirse o zaman ne yapacaksın. Sanırım bu durumum çok sağlıklı değil. Ama bilmiyorum hep o bi yere gitmiş gibi düşündüm. Babamı sorduklarında onu kaybettik ya da babam vefat etti dedim. Dilim bunları söyledi söylemeye devam ediyor. Ama kabulllenme kısmı bende olmuyor. O varmışcasına yaşıyorum sonra bi bakıyorum yok. Ama vardı karşımdaydı konuşuyoduk. E şimdi yok. Hatta 3 yıldır yok. Bilmiyorum bilemiyorum yazdıkça daha çok yazasım geliyor. Ama insanları sıkmak istemiyorum konuşmak istemiyorum. Ama onu özlemekle başa çıkamıyorum. Hergün daha çok özlüyorum ve göremiyorum sinirleniyorum bilmiyorum. Bazen böyle yazıyorum size sonra ne yazmışım diyip bi bakıyorum. Sonrasında amann neyse diyip bütün yazdıklarım anlamsız geliyor ve siliyorum. Şuan okumuyorum okumadan yolluyorum. Saçmaladıysam kusura bakmayın. Asıl her şey için kendi adıma ben çok teşekkür ederim. İlk günden beri bana çok iyi geldiniz inanın..
3 bucuk yasında kızım var ve eşimi 2 ay önce kaybettim . 31 yasındaydı eşim. Eğer benim gibi bir kader ortagı var ise bana yazsın lütfen .. dünyada bu sadece bana olmus gibi hissetmek cok zor .. babasız bir kız cocugu büyütmek nasıl olacak ?
Allah sabır versin en büyük dayanağın kızın olucsk elbette onun büyüşu senin acını zamanla hafifletecek
Babamı kaybettiğimde 1 yaşındaymışım. Beni çok sevmiş ben de onu.Ona çok bağlıymışım annemden ona gitmek istermişim burun buruna uyurmuşuz.Ben aklımın hatırlamadığı fakat kalbimin asla unutmadığı babamı kaybettim.Onunla büyüdüğümde olacağım kişiyi kaybettim.Beraber alacağımız nefesleri kaybettim. Aklımın en derin kıvrımlarına gizlenen gülüşünü, kokusunu, bakışını kaybettim. Bazen diyorum ki madem gidecektin niye beni bu kadar çok sevdin niye kendine bu kadar çok bağladın. Çok bocalıyorum. Zihinsel olarak anlamlandıramadığım çok derinlerden hissettiğim nefesimin üzerine oturan bu özlem mi ne olduğunu anlamadığım hislerle kalakalıyorum. Aklım bir yöne kalbim daha ayrı bir yöne çekiyor. Savruluyorum. Bazen diyorum acaba yaşıyor mu keşke çıkıp gelse bir yerlerden. Sonra da diyorum ki o zaman ben ne yaparım o ne yapar. Gidip sımsıkı sarılır mıyım yoksa bunca zaman neredeydin diyip tüm öfkemle arkama bakmadan kaçar mıyım? Varlığını bilmediğim babamın yokluğunu da kabul edemiyorum. Onsuz yaşadıklarım yaşayamadıklarım bir yumruk gibi boğazımda düğümleniyor. Sokakta parkta baba ve kız gördüğümde bakışımı çevirişlerim, okul çıkışı babası almaya gelen her arkadaşımdan nefret edişim, vardır bunda da hayır baban çok iyi bir insandı allah sevdiği kulları yanına alırmış dediklerinde allahtan nefret edişim keşke babam kötü insan olmaymış da almasaymış yanına diyişlerim, babasını sonradan kaybeden arkadaşlarımın en azından sen babanı hiç hatırlamıyorsun senin için daha kolay deyişlerinde keşke bi kaç yıl bile olsa benim de hatırladığım anılarım olsaydı diyişlerim, şimdilerde torunlarını oynatan dedeleri gördükçe de gözümü çeviriyorum daha bu gözümü çevirmelerim ne kadar sürecek bilmiyorum. Daha hangi mutluluklarım içimde burkulup kalacak bilmiyorum. Babamın alamadığı kaç nefesin öfkesiyle dolup taşayacağım onu da bilmiyorum. Bildiğim tek şey çok zorlanıyorum. Gerçekten çok zorlanıyorum. Kimi zaman kaçmak da yüzlesmemek de gözümü çevirmek de kabul etmemek de hakkım bir de bunu öğreniyorum şimdilerde.Duyar mı duymaz mı bilmiyorum ama onunla içinden konuşmaya kızmaya öflenmeye nerdesin baba niye bu kadar erken gittin madem gidecektin beni niye yaptın bu koskoca dünyada niye beni bıraktın demeye ve mezarına bir süre gitmemeye hakkım olduğunu da yeni yeni öğreniyorum. Bıraktığı son nefesi içime çeke çeke babamı yaşatmanın hayata tutunmanın dünyaya sığmayan binbir tonunu öğreniyorum.❤
Beğenip geçmek o kadar abes geldi ki.. Ağlaya ağlaya en az beş kere okudum; derin hislerin eseri cümleler, üzgünüm gerçekten 😔
30 yaşında kaybettim babamı, hastalığının en ağır evrelerine ve son nefesini verişine şahitlik ederek veda ettim bu sebeple de sağlıklı hallerini hatırlamakta uzun süre güçlük çektim.. Babanıza ve Allah'a sitemlerinizi hisseden, sorgusuzca anlayabilen pek çok insan vardır eminim.. Acılar farklı şekillerde oluşmuş görünse de hissetme-yaşama biçimlerinde buluşuyoruz sanırım bu video altında.. Gerçekten yalnız değiliz bana şimdilik iyi hissettiren tek şey bu.. Ruhunuza şifa olacak güzel insanlarla güzel anılar biriktirebilmenizi dilerim 😇🩷
@@htcrby size tüm kalbimle sarılıyorum. Dilerim kalbinizin, acınızın, özleminizin, hatıralarınızın elinden sımsıcak ve sımsıkı tutan insanlar girer hayatınıza 🙏
@@user-wy9sn6qb6f Çok teşekkür ederim 🫂 Amin, aynı dilekler sizin için de geçerli Birce hanım 😇 Sevgiler 💕
Benim babam ölmedi ama kazanmadan kaybettim …
😢😢😞♥️
🥺🥀
🤍🌿
Babamm...Yasımı yazarak yaşayanlardandim. Ablam bak Burcu, senin gibi yazıyor diye instagram hesabinizi onerdi. Bu aralar salınımın yası içimde yasattığı donemindeyim. Instagram sayfamda tüm yas sürecim. Takip edin diye demiyorum. Okumak isterseniz diye drbilim instagram hesabım...Yüreklerimize ferahlıklar diliyorum.
🤍
🤝🤍