Annemi kaybettiğimde 19 yaşımdaydım. İlk zamanlar hayatıma normal bir şekilde devam etmeye çalışsam da sonraki dönemlerde yüzüme çarpmaya başladı yokluğu. Annem vefat ettiği sene üniversite sınavına girmiş ancak istediğim bölümü tutturamamıştım. İkinci girişimde tıp fakültesini kazandım, çocukluğumdan beri en büyük hayalimdi. Önlük giyme törenimiz oldu, ilk defa o zaman yokluğunun acısını iliklerime kadar hissettim. Çünkü kendisi okumayı çok istese de çocuk denilebilecek yaşta evlendirilmişti ve bizim eğitimimizi çok önemserdi. O gün o hâlimi dünya gözüyle görmesini her şeyden çok isterdim. Hastaneye yatmasıyla vefatı arasında sadece 1 gün vardı, yıllarca kendimi suçladım hastaneye erken götürseydim, belki tedavi görürdü de iyileşirdi diye düşündüm hep. Vefat sebebi olan hastalık hakkında uzman bir hocamla durumu konuştuktan sonra kendimi suçlama aşamasını geçtim ve bu benim 3,5 seneme mâl oldu. Ancak ondan sonra çok daha yokuş aşağı gidiyor duygularım. Gün geçtikçe şefkatine, sevgisine, beni anlamasına daha da ihtiyaç duyuyorum. Yokluğu her saniye yüzüme yüzüme vuruyor. Beni bu hayatta anlayabilecek belki de tek kişiydi. 23 yaşıma geldim, artık kendimi tanıyamıyorum. Eskiden çok duygusuz ve odun (!) derdim kendime kolay kolay ağlamadığım için. Şimdiyse kendi kendimi 10 saniyede ağlatabiliyorum. Eskiden çok sakin biriydim, şimdi saman alevi gibi bir anda parlayıp sönüyorum. Yorumlara bakınca pek de yalnız olmadığımı gördüm. Sizlere de çok teşekkür ediyorum bu farkındalığı oluşturduğunuz için. Söyledikleriniz içime dokunuyor, damdan düşenin halini damdan düşen anlar misali. Ağzınıza düşüncelerinize sağlık 🩷
''Yas inkarın ve kabulün birbirine karıştığı bir yolda olma hali.'' Müthiş bir cümle. Bence de tam olarak böyle. Yas asla bitmeyecek bir süreç, ama bitmese de eskisi kadar acıtmayacak bir süreç. Yasla yaşamayı öğrenmeye çalışmak yeterli, bir gün tamamen biteceğini düşünmek bir yanılgı. Bu hiç geçmeyecek diye karamsarlığa kapılmayın insan düşünülenden çok daha güçlü bir varlık. Hayata tutunma arzumuz düşündüğümüzden çok daha fazla. Sevgiler.
Canım eşimi zorlu bir mücadele sonunda sonsuzluğa uğurladık 😞18ay süren pankreas mücadelesi verdi ve son zamanlarda ki süreç okadar yorucuydu ki ruhen ve bedenen yorgunluğumuzu tarif etmek imkansız gibi,, Can'ımın yarısını 35yillik eşimi,en iyi dostumu,dolu dolu yaşanmış yılları,hayat mücadelemizi, hayallerimizi bir kenara koyup sonsuzluğa uğurladık,ve ben sonrasında uzun uzunnn uyudum sanki hiç uyanmamacasına , hastalığı ilk ogrendigimizde yakın çevremiz bana :sen güçlü olucaksin ki ona gerektiği gibi bakıcaksın sana çok ihtiyacı var o'nun ,(ayrıca ihtiyacı olmasa da ben onun oda benim elimiz ayağımızdık) kaybettikten sonraysa herkes bir sevdiğini sonsuzluğa ugurladığını hayatın devam ettiği söylemleri havalarda uçuştu,,ben ise sadece kendi içimde her an onunla konuşur haldeyim bu beni hiç rahatsız etmiyor aksine büyük bir rahatlama hissi veriyor,sadece oğlumla konuşup ağlıyoruz ,dışarıdan gören se ne kadarda güçlüsün büyük başarı diyor,,ve etrafima karşı sanki ruhsuz gibi görünüyorum,,mümkün olduğunca ikinci yada üçüncü kişilerle diyaloğa girmiyorum yoksa önüne gecilmez bir ağlama krizine giriyorum,,bu kontrol durumu beni duygusuzmuşum gibi gösteriyor,
Terapinin 5. ayında bir yas süreci yaşadığımı ve birinin değil de çocukluğumun yasını tuttuğumu fark ettik. On yıldan fazladır devam eden bir süreç. Şimdi çocukluğumu bulsam da kocaman sarılsam kendime diyorum ❤️🩹
Bu ülkenin başına gelmiş en güzel şeylerden biri olabilirsin Zeynep 🤍 Workshop'ın da ayrı muhteşemdi... Bahsettiğin gibi TR'de ruh sağlığı alanına odaklanmak kolay değil... İyi ki varsın 💫
zeynep hanım öncelikle bizlere kılavuz olduğunuz için teşekkür ederim . Yas süreci kesinlikle sizin de söylediğiniz gibi herkes de farklı etkilere sebebiyet veriyor ve herkesin bununla başa çıkma şekli çok farklı ben babamı 47 gün önce kaybettim ve ani bir kayıptı hiç beklemediğimiz ertesi gün için planlar yapmıştık fakat ne yazık ki ertesi günümüz olmadı . birde ben babam ile birlikte çalışıyorum bu yüzden benim için çok ağır oldu başa çıkmaya çalışıyorum sizden rica etsem böyle bir yas süreci için anlatabileceğiniz bir video paylaşabilir misiniz ? Eminim benim gibi olan birçok insan vardır iyi ki varsınız .
21 yaşında henüz gençliğinin baharında naif kibar kuzenimi kaybettim. Fatih gittikten sonra inkar ve gerçeğin,özlem ve acının ağırlığını fazlasıyla yaşıyoruz. Bu süreçte teyzeme nasıl destek olabilirim diye sizi dinliyorum sürekli. Henüz yası,acıyı,özlemi yaşamaktan başka bir çaresi olmadığını öğrendim. Bu yorumu okuduysanız dualarınızda Fatihimize,teyzeme ve bize yer ayırmanızı isterim. Sevdiklerinize sımsıkı sarılın. Kıymetli hocam kucak dolusu sevgilerimle.. 💐
Teyzenizin acısının dineceğini, ona yardımcı olabileceğinizi ümit etmek istiyorum. Ama çok zor. Nice yıllar geçse de yara bir türlü kabuk bağlamıyor. Acı dinmiyor. Ne kadar destek alırsanız alın, evlat acısı çok ağır unutulmuyor. Ölünceye kadar da devam edecek. acıyı kontrol ederek yaşamayı başarmak lazım. Kim ne kadar başarabilir bilinmez. Ahirete irtihal eden tüm sevdiklerimizin mekanları cennet, makamları ali yerleri peygamber efendimizin yanı olsun.
Düğünümüze bir ay kala nişanlımı çok ani bir şekilde kaybettim. Henüz onsuz geçirdiğim 23. Günüm acısı diner mi bilmiyorum ama inanıyorum beni bir yerlerden duyup hissettiğine bu yaşamaya devam edebilmem için bana umut veriyor.🕊️
Yas sürecimde bana çok büyük bir destek oluyorsunuz, çok değerli 🙏 anlaşılmak ve anlamak için video ve workshoplarınızı takip ediyorum. Kendimde yaşadığım çok fazla duyguyu anlattığınızı dinlemek bazen çok rahatlatıcı. Fırtınada bir limana sığınmış gibi hissediyorum. Yine fırtınaya çıkacağımı bilsemde arada limanlarda mola verebileceğimi bilmek güzel.. iyi ki varsınız 🙏🙏
Ben babamın ölüm haberini gece 3’de aldım, yoğun bakımdaydı hastaneden arayıp haber verdiler. “Şu anda gitsek bir şey yapamayacağız” dedim, bir kaç kişiye haber verip annemle birlikte balkonda sabah olmasını bekledim. Devlet daireleri açılır açılmaz koştum, müthiş bir hız ve odaklanmışlıkla kimseyi beklemeden tek başıma cenaze işlerini hallettim. Küçük yerde yerel yönetim desteği sınırlı, mezar tahtalarını bile mezarlığa kendim taşıdım. Tek damla göz yaşı dökmeden babamı öğle vaktine yetiştirdim. Defin yapılırken abim dalgınlıkla kazılmış boş bir mezara düştü, kendimi tutamayıp güldüm. Baya güldüm. Cenazeden sonra kuzenlerimle denize gidip, kahkahalar atarak deve güreşi oynadım. Bütün bunları sonradan düşündüğümde, dışarıdan nasıl görünmüş olabileceğim, insanların neler düşünmüş olabileceği.. içten içe çok utandım. Oysa bütün bunları yaparken ben de yas tutuyordum. ‘Nasıl olmam gerektiğini’ düşünmek aklıma bile gelmemişti.
5 gün oldu, cuma gece 2 buçukta yoğun bakımdayken kalbi durmus, abim aradı yarım saattir kalp masajı yapıyorlar diye. Dönmez artık dedim dönmedi de. Şimdi gece evin hangi alanında aldıysam o haberi oraya geçince o geceki his üstüme çöküyor sanki. Yemek yerken normal hayat belirtileri gösterirken suçluluk duyuyorum. Mutsuz gitti, hayattayken yeterli zaman ayırmadim diye. Çok karışık duygular. Bunun tek bir şekli modeli yok. Hafiflliycek ama o pişmanlık derinlerde hep kalacak gibi
İnkar ve kabulün arasında dalgalanmam, bir tamam hayat devam ediyor diyip bir çırpınış halim tam anlamıyla budur, evet yastayım, yaşıyorum yasımı ama bitsin istiyorum artık, çoğusu bırak artık diyor ama dışardan bakanlardan sadece bu acıyı yaşayanlar anlıyor,o küçük görenler şunu anlamıyor:kimse ölmedi doğru, başkaları çok daha büyük acılar yaşıyor tamam, hala hayattayken orda duruyorken ulaşamamak daha kötü…”Ben saati” podcastlerini hazırlayan Elif hocanın tavsiyesiyle buldum bu seriyi, onun podcastlerini de dinlemenizi tavsiye ederim
Yas kayıp karşısında iniş çıkışlarla dolu zorlu ama nihayete varan bir yolculuk gibi düşünülüyor fakat bana sorarsanız yas daha ziyade inkarın ve kabulün birbirine karıştığı bir yolda olma hali. Kabul de bir kez varılan değil hep yeni baştan uğranan bir durak. Her kayıp çok katmanlı olduğu için kendine özgü bir sonsuzluğu var yas tutmanın.Doğru şekilde nasıl yas tutulacağına dair temel bir formül yok. Bu videoyla yas sürecinin herkese uygulanabilir kriterleri olabilir mi sorusunu gündeme getirmek istedim. Normal yas olarak kabul edilebilecek şeylerin inanılmaz bir çeşitlilik gösterebileceğini yeni yeni anlamaya başlıyoruz. Bu çeşitliliği görünür kılmanın çok önemli olduğuna inanıyorum. Kurallar dayatmakta ısrarcı bir dünyada çok yönlü bir bakışın ferahlatıcı olduğunu düşünüyorum...❤
Aynen hem kabul hem inkar sürecindeyim😢😢😢😢😢😢 eşim gitti hayatım bomboş onsuz rahat yapabilecegimi sandlğım herşey anlamsızmış onunla i tartışarak olsa yaprığım herşey güzelmiş, içim bomboş 29 yılım hiç yaşanmamış gibi onu unutmaktan korkuyorum onu çoookkkkk özlüyorum bugün 100. gün beni bıraktığı için onu affetmiyeceğim çaresiz kaldım onsuz kaldım yarım kaldım birsürü dertle kaldım 16 yadında oğlumla kaldım 😢😢😢😢😢😢😢
Yasla ilgili her paylasiminizda kendimi buluyorum.Annemi 7 yil kaybetmeme ragmen tum yasimi basdirdigima dair dusuncelerim var sizle o sorularima sifa buluyorum sanki…..
Zaten yas tutmayı onu içeriden tarif edebilecek kadar yakından tanıyan herkes onun hiçbir zaman kitaplarda ve teorilerde yazıldığı gibi işlemediğini, çok daha zengin ve karmaşık bir şey olduğunu bilir.
zeynep hocam bahsettiğiniz şeyler çok güzeldi. İnsanın kendini bilememesi, tanımlayamaması, ya da unutmasından dolayı anormal yas sürecine kapı aralıyor diye düşünüyorum. sizin düşünceleriniz nelerdir ?
Her cümlenizin bende karşılığı var inanın. Ben de kayıp yaşayanların geçmişe takılıp kaldığını düşünürmüşüm meğerse. Ta ki başıma gelene kadar. İnanamıyorum. Normalle anormal bulanıklaştı diyorsunuz ya o kadar haklısınız ki. Aklım da kalbim de kabul etmiyor. 21 gün önce kardeşimin kalbi durmuş olamaz. Kabus yaşıyoruz. Uyanacağız.
Annemi kaybettiğimde 19 yaşımdaydım. İlk zamanlar hayatıma normal bir şekilde devam etmeye çalışsam da sonraki dönemlerde yüzüme çarpmaya başladı yokluğu. Annem vefat ettiği sene üniversite sınavına girmiş ancak istediğim bölümü tutturamamıştım. İkinci girişimde tıp fakültesini kazandım, çocukluğumdan beri en büyük hayalimdi. Önlük giyme törenimiz oldu, ilk defa o zaman yokluğunun acısını iliklerime kadar hissettim. Çünkü kendisi okumayı çok istese de çocuk denilebilecek yaşta evlendirilmişti ve bizim eğitimimizi çok önemserdi. O gün o hâlimi dünya gözüyle görmesini her şeyden çok isterdim.
Hastaneye yatmasıyla vefatı arasında sadece 1 gün vardı, yıllarca kendimi suçladım hastaneye erken götürseydim, belki tedavi görürdü de iyileşirdi diye düşündüm hep. Vefat sebebi olan hastalık hakkında uzman bir hocamla durumu konuştuktan sonra kendimi suçlama aşamasını geçtim ve bu benim 3,5 seneme mâl oldu. Ancak ondan sonra çok daha yokuş aşağı gidiyor duygularım. Gün geçtikçe şefkatine, sevgisine, beni anlamasına daha da ihtiyaç duyuyorum. Yokluğu her saniye yüzüme yüzüme vuruyor. Beni bu hayatta anlayabilecek belki de tek kişiydi. 23 yaşıma geldim, artık kendimi tanıyamıyorum. Eskiden çok duygusuz ve odun (!) derdim kendime kolay kolay ağlamadığım için. Şimdiyse kendi kendimi 10 saniyede ağlatabiliyorum. Eskiden çok sakin biriydim, şimdi saman alevi gibi bir anda parlayıp sönüyorum. Yorumlara bakınca pek de yalnız olmadığımı gördüm. Sizlere de çok teşekkür ediyorum bu farkındalığı oluşturduğunuz için. Söyledikleriniz içime dokunuyor, damdan düşenin halini damdan düşen anlar misali. Ağzınıza düşüncelerinize sağlık 🩷
❤
Hissettiğim mutsuzluk , içimdeki boşluk hissi aslında atlayıp üstünü kapattığım bir yas süreciymiş.Dinledikçe anlıyorum.Mutsuz değil yastaymışım
🫂
''Yas inkarın ve kabulün birbirine karıştığı bir yolda olma hali.'' Müthiş bir cümle. Bence de tam olarak böyle. Yas asla bitmeyecek bir süreç, ama bitmese de eskisi kadar acıtmayacak bir süreç. Yasla yaşamayı öğrenmeye çalışmak yeterli, bir gün tamamen biteceğini düşünmek bir yanılgı. Bu hiç geçmeyecek diye karamsarlığa kapılmayın insan düşünülenden çok daha güçlü bir varlık. Hayata tutunma arzumuz düşündüğümüzden çok daha fazla. Sevgiler.
Yadırganmadan, dışlanmadan, ne abartıyor denmeden, anlaşılmak ne güzel şey Zeynep hanım. İyi ki varsınız ❤️🩹
Ne mutlu bunları düşündürttüyse. ❤🩹
hocam sizi seviyorum öncelikle çok
Canım eşimi zorlu bir mücadele sonunda sonsuzluğa uğurladık 😞18ay süren pankreas mücadelesi verdi ve son zamanlarda ki süreç okadar yorucuydu ki ruhen ve bedenen yorgunluğumuzu tarif etmek imkansız gibi,, Can'ımın yarısını 35yillik eşimi,en iyi dostumu,dolu dolu yaşanmış yılları,hayat mücadelemizi, hayallerimizi bir kenara koyup sonsuzluğa uğurladık,ve ben sonrasında uzun uzunnn uyudum sanki hiç uyanmamacasına , hastalığı ilk ogrendigimizde yakın çevremiz bana :sen güçlü olucaksin ki ona gerektiği gibi bakıcaksın sana çok ihtiyacı var o'nun ,(ayrıca ihtiyacı olmasa da ben onun oda benim elimiz ayağımızdık) kaybettikten sonraysa herkes bir sevdiğini sonsuzluğa ugurladığını hayatın devam ettiği söylemleri havalarda uçuştu,,ben ise sadece kendi içimde her an onunla konuşur haldeyim bu beni hiç rahatsız etmiyor aksine büyük bir rahatlama hissi veriyor,sadece oğlumla konuşup ağlıyoruz ,dışarıdan gören se ne kadarda güçlüsün büyük başarı diyor,,ve etrafima karşı sanki ruhsuz gibi görünüyorum,,mümkün olduğunca ikinci yada üçüncü kişilerle diyaloğa girmiyorum yoksa önüne gecilmez bir ağlama krizine giriyorum,,bu kontrol durumu beni duygusuzmuşum gibi gösteriyor,
Terapinin 5. ayında bir yas süreci yaşadığımı ve birinin değil de çocukluğumun yasını tuttuğumu fark ettik. On yıldan fazladır devam eden bir süreç. Şimdi çocukluğumu bulsam da kocaman sarılsam kendime diyorum ❤️🩹
🫂
Bu ülkenin başına gelmiş en güzel şeylerden biri olabilirsin Zeynep 🤍 Workshop'ın da ayrı muhteşemdi... Bahsettiğin gibi TR'de ruh sağlığı alanına odaklanmak kolay değil... İyi ki varsın 💫
Ne güzel bir mesaj bu böyle! Çok teşekkür ederim.
zeynep hanım öncelikle bizlere kılavuz olduğunuz için teşekkür ederim . Yas süreci kesinlikle sizin de söylediğiniz gibi herkes de farklı etkilere sebebiyet veriyor ve herkesin bununla başa çıkma şekli çok farklı ben babamı 47 gün önce kaybettim ve ani bir kayıptı hiç beklemediğimiz ertesi gün için planlar yapmıştık fakat ne yazık ki ertesi günümüz olmadı . birde ben babam ile birlikte çalışıyorum bu yüzden benim için çok ağır oldu başa çıkmaya çalışıyorum sizden rica etsem böyle bir yas süreci için anlatabileceğiniz bir video paylaşabilir misiniz ? Eminim benim gibi olan birçok insan vardır iyi ki varsınız .
21 yaşında henüz gençliğinin baharında naif kibar kuzenimi kaybettim. Fatih gittikten sonra inkar ve gerçeğin,özlem ve acının ağırlığını fazlasıyla yaşıyoruz. Bu süreçte teyzeme nasıl destek olabilirim diye sizi dinliyorum sürekli. Henüz yası,acıyı,özlemi yaşamaktan başka bir çaresi olmadığını öğrendim. Bu yorumu okuduysanız dualarınızda Fatihimize,teyzeme ve bize yer ayırmanızı isterim. Sevdiklerinize sımsıkı sarılın. Kıymetli hocam kucak dolusu sevgilerimle.. 💐
Ayırmaz mıyım. 🫂
Teyzenizin acısının dineceğini, ona yardımcı olabileceğinizi ümit etmek istiyorum. Ama çok zor. Nice yıllar geçse de yara bir türlü kabuk bağlamıyor. Acı dinmiyor. Ne kadar destek alırsanız alın, evlat acısı çok ağır unutulmuyor. Ölünceye kadar da devam edecek. acıyı kontrol ederek yaşamayı başarmak lazım. Kim ne kadar başarabilir bilinmez. Ahirete irtihal eden tüm sevdiklerimizin mekanları cennet, makamları ali yerleri peygamber efendimizin yanı olsun.
Düğünümüze bir ay kala nişanlımı çok ani bir şekilde kaybettim. Henüz onsuz geçirdiğim 23. Günüm acısı diner mi bilmiyorum ama inanıyorum beni bir yerlerden duyup hissettiğine bu yaşamaya devam edebilmem için bana umut veriyor.🕊️
Allah yardımcın olsun
Zor konularda konuştuğunuz için teşekkur ederiz Zeynep Hanım.
Ben de bu mesaj için teşekkür ederim.
Yas sürecimde bana çok büyük bir destek oluyorsunuz, çok değerli 🙏 anlaşılmak ve anlamak için video ve workshoplarınızı takip ediyorum. Kendimde yaşadığım çok fazla duyguyu anlattığınızı dinlemek bazen çok rahatlatıcı. Fırtınada bir limana sığınmış gibi hissediyorum. Yine fırtınaya çıkacağımı bilsemde arada limanlarda mola verebileceğimi bilmek güzel.. iyi ki varsınız 🙏🙏
Ne mutlu. Siz de iyi ki varsınız.
Geldim geldimm 🎉 asıl sensin bizi aydınlatan mutlu eden 🌺
Şahane bir anlatım. Yeni keşfettim sizi. Mükemmel her birini dinleyeceğim. Ağzınıza sağlık
Çok seviyorum, iyi ki varsınız. Hayatıma, kalbime senelerdir dokunuyorsunuz, şefkatle.. 🙏🏻💕
Ah ne mutlu bana🌻
Sizinle sessizce dertleşmek o kadar iyi geliyor ki 🌺
Ne mutlu bana.
Ben babamın ölüm haberini gece 3’de aldım, yoğun bakımdaydı hastaneden arayıp haber verdiler. “Şu anda gitsek bir şey yapamayacağız” dedim, bir kaç kişiye haber verip annemle birlikte balkonda sabah olmasını bekledim. Devlet daireleri açılır açılmaz koştum, müthiş bir hız ve odaklanmışlıkla kimseyi beklemeden tek başıma cenaze işlerini hallettim. Küçük yerde yerel yönetim desteği sınırlı, mezar tahtalarını bile mezarlığa kendim taşıdım. Tek damla göz yaşı dökmeden babamı öğle vaktine yetiştirdim. Defin yapılırken abim dalgınlıkla kazılmış boş bir mezara düştü, kendimi tutamayıp güldüm. Baya güldüm. Cenazeden sonra kuzenlerimle denize gidip, kahkahalar atarak deve güreşi oynadım. Bütün bunları sonradan düşündüğümde, dışarıdan nasıl görünmüş olabileceğim, insanların neler düşünmüş olabileceği.. içten içe çok utandım. Oysa bütün bunları yaparken ben de yas tutuyordum. ‘Nasıl olmam gerektiğini’ düşünmek aklıma bile gelmemişti.
5 gün oldu, cuma gece 2 buçukta yoğun bakımdayken kalbi durmus, abim aradı yarım saattir kalp masajı yapıyorlar diye. Dönmez artık dedim dönmedi de. Şimdi gece evin hangi alanında aldıysam o haberi oraya geçince o geceki his üstüme çöküyor sanki. Yemek yerken normal hayat belirtileri gösterirken suçluluk duyuyorum. Mutsuz gitti, hayattayken yeterli zaman ayırmadim diye. Çok karışık duygular. Bunun tek bir şekli modeli yok. Hafiflliycek ama o pişmanlık derinlerde hep kalacak gibi
İnkar ve kabulün arasında dalgalanmam, bir tamam hayat devam ediyor diyip bir çırpınış halim tam anlamıyla budur, evet yastayım, yaşıyorum yasımı ama bitsin istiyorum artık, çoğusu bırak artık diyor ama dışardan bakanlardan sadece bu acıyı yaşayanlar anlıyor,o küçük görenler şunu anlamıyor:kimse ölmedi doğru, başkaları çok daha büyük acılar yaşıyor tamam, hala hayattayken orda duruyorken ulaşamamak daha kötü…”Ben saati” podcastlerini hazırlayan Elif hocanın tavsiyesiyle buldum bu seriyi, onun podcastlerini de dinlemenizi tavsiye ederim
Çok teşekkür ederiz Zeynep selvili iyi ki varsınız
Bize zaman ayırdığınız için teşekkür ederim ♥️
Ben de🌻
Yas kayıp karşısında iniş çıkışlarla dolu zorlu ama nihayete varan bir yolculuk gibi düşünülüyor fakat bana sorarsanız yas daha ziyade inkarın ve kabulün birbirine karıştığı bir yolda olma hali. Kabul de bir kez varılan değil hep yeni baştan uğranan bir durak. Her kayıp çok katmanlı olduğu için kendine özgü bir sonsuzluğu var yas tutmanın.Doğru şekilde nasıl yas tutulacağına dair temel bir formül yok. Bu videoyla yas sürecinin herkese uygulanabilir kriterleri olabilir mi sorusunu gündeme getirmek istedim. Normal yas olarak kabul edilebilecek şeylerin inanılmaz bir çeşitlilik gösterebileceğini yeni yeni anlamaya başlıyoruz. Bu çeşitliliği görünür kılmanın çok önemli olduğuna inanıyorum. Kurallar dayatmakta ısrarcı bir dünyada çok yönlü bir bakışın ferahlatıcı olduğunu düşünüyorum...❤
🫂
Aynen hem kabul hem inkar sürecindeyim😢😢😢😢😢😢 eşim gitti hayatım bomboş onsuz rahat yapabilecegimi sandlğım herşey anlamsızmış onunla i tartışarak olsa yaprığım herşey güzelmiş, içim bomboş 29 yılım hiç yaşanmamış gibi onu unutmaktan korkuyorum onu çoookkkkk özlüyorum bugün 100. gün beni bıraktığı için onu affetmiyeceğim çaresiz kaldım onsuz kaldım yarım kaldım birsürü dertle kaldım 16 yadında oğlumla kaldım 😢😢😢😢😢😢😢
Çok teşekkür ederiz.
🫂 iyi ki varsınız 💕🫂☘️
Yasla ilgili her paylasiminizda kendimi buluyorum.Annemi 7 yil kaybetmeme ragmen tum yasimi basdirdigima dair dusuncelerim var sizle o sorularima sifa buluyorum sanki…..
Annemi 3 ay önce kaybettim ve hala inkar aşamasındayım
3 ay ne ki... 🫂
Zaten yas tutmayı onu içeriden tarif edebilecek kadar yakından tanıyan herkes onun hiçbir zaman kitaplarda ve teorilerde yazıldığı gibi işlemediğini, çok daha zengin ve karmaşık bir şey olduğunu bilir.
🫂
zeynep hocam bahsettiğiniz şeyler çok güzeldi. İnsanın kendini bilememesi, tanımlayamaması, ya da unutmasından dolayı anormal yas sürecine kapı aralıyor diye düşünüyorum. sizin düşünceleriniz nelerdir ?
Genellemeler herkesin yaşantısına uygun olmayabilir diye düşünüyorum. Katkı için teşekkür ederim.
İyi ki varsınız 🤍
🫂
Cok tesekkurler
Ben de teşekkür ederim.
Zeynep seni çok seviyorum ❤hayranınım❤
Ne mutlu bana🫂
sen hep konuş o kadar iyi geliyorsun ki..
🫂
Her cümlenizin bende karşılığı var inanın. Ben de kayıp yaşayanların geçmişe takılıp kaldığını düşünürmüşüm meğerse. Ta ki başıma gelene kadar. İnanamıyorum. Normalle anormal bulanıklaştı diyorsunuz ya o kadar haklısınız ki. Aklım da kalbim de kabul etmiyor. 21 gün önce kardeşimin kalbi durmuş olamaz. Kabus yaşıyoruz. Uyanacağız.
ah 🫂
🥺
🌿🌿🌿🌿
Esim öldü yastayım ve geçmiyor
🫂
Geri dönmüşsünüz canım @zeynepselvili 🎉❤
Döndüm 🫂
Geldim geldimm 🎉 asıl sensin bizi aydınlatan mutlu eden 🌺
Ne mutlu bana 🫂
Geldim geldimm 🎉 asıl sensin bizi aydınlatan mutlu eden 🌺
Ne mutlu bana🌻