Tükenmişlik sendromunu kendi yöntemlerimle kendimde çözebildim. Kitap okudum günlük 120-140 sayfa arasında. Dinlediğim gündelik şarkılardan hüzünlü olanları çıkardım. Ve sürekli sessiz bir yerde yürüyüş yaptım. Yağmura çok çıktım kısıtlamadım kendimi. Bulunmak istemediğim ortamlardan direkt çıktım. Dedikodu stresi ve özgüveni alır buna rastladım ben, ve hiç bir zaman dedikodu yapmadım. Bilgisayar oyunlarını oynarken beni sinirlendirebilecek oyunları sildim. Duygusal film hiç izlemedim, hep komedi izledim. Ve elimden geldiğince spor yaptım, güzel şeyler giyindim. Erkeğim ben saçımı uzattım diye insanlar beni eşcinsel olmakla itham ettiler, alınmadım çünkü kendimi ben biliyordum. Ben böyle çözüme varabildim. Psikolog değilim, belki yaptıklarımla kendimi kandırdım ama iyi geldi.
Bu zamana kadar kanalda gördüğüm en güzel yorumlardan biri ! Tebrikler ! 😊 Kitap okumak, spor yapmak ve komedi/mizah en beğendiğim taktikler oldu. Bence bu durumu yaşayan herkes denemeli !
Ama hüzünde hayatımızın bir parçası ve güzel bir duygu sadece obsesif hale gelmemek gerekiyor diyebilirim. Yani film ve kitap konusunda katılmıyorum ama oyun ve sosyal medya gerçekten insanı fazla yoran birşey.
Bu videoyu izlemedim. Sadece yorum yapmaya geldim. Sadece günü kurtarmaya odaklıyım. Herhangi bir gelecek hedefim veya planım yok. Sürekli evdeyim. Genelde ders çalışıp sosyal medyada takılırım. Ama kendimi veremem ve odaklanamam. Hiç arkadaşım yok, konuştuğum yalnızca kuzenim var o da arada sırada. Uzun zamandır bir müzik dinlerken çok sıkılıp hemen bırakırım, aynı şey bir dizi, bir kitap içinde geçerli. Son 6 aydır genel olarak hissiz hissediyorum kendimi. Çoğu zaman kolumu kaldıracak halim bile olmuyor , hatta hiçbir şey yapmamış olsam bile. Ruhen zaten var olduğumu hissetmiyorum. Evet hayat her türlü devam ediyor. Ama bu tür videolar sadece anlık motive edebilir insanı. Gerçekten yaşamayan bu hissi bilmez. Buraya yorum yazacak hali bile yoktur o insanın. Benim gibi. Bu yorumu okuyan arkadaş umarım mutlu olur. İstediği hayatı elde eder. Şayet ben artık yaşamaktan bile yoruldum. Saygılar.
@@Fatima-ph4cj eskiden günlüklerim olurdu. Sürekli yazar dururdum. Hatta ilkokulda bile yazardım. İki sene önce hepsini attım artık yazmıyorum. Yazmak , günlük tutmak vs saçma geliyor. İntihar edersem bir gün onun için yazarın. Yoksa zaten beni anlayan yok. Kağıda yazsam da bir şey olmayacak. İçimi dokemeyecegim...
Hayatımın bir döneminde, kişiliğim ve dış görünüşüm yüzünden insanlar tarafından ezilip dalga konusu olduğum ve dayak yediğim oldu. Normalde insanlara karşı nötr bir bakış açısına sahipken, o dönemlerde eziklendiğim için diğerlerinin düşüncesini fazla kaale almaya ve aşırı şekilde stres yapmaya başladım. Öyle ki her an, birisiyle konuşurken bile benim hakkımda aklından geçenleri tahmin etmeye çalışıyor ve "Ve kesin şöyle düşünüyordur." diyordum. Bu ve bunun gibi etmenler yüzünden akademik başarım dibi gördü ve lise hayatım bok gibi geçti, artı olarak dersleri dinlemeyi bıraktım. Yaşadığım bu durum beni ilk başlarda gerçekten üzüyordu, diğer insanların takdirini zaten alamıyordum fakat derslerimden düşük notlar almak beni bunaltıyordu. En sonunda, her şeyden vazgeçtim. Okul hayatımdan, arkadaş çevremden ve ailemden uzaklaştım. Evin içerisinde bile yalnız kaldım ve o zaman tükenme sendromuna girdiğimi anladım. En sonunda umursamayı bıraktım ve hala daha hayata absürt bir bakış açısına sahibim. İnsanları asla ciddiye almam ve gereksiz şekilde duygusal olduklarını düşünürüm. Dönem dönem hala daha bunalımlara girerim, fakat hiçbirisi o dönem yaşadığım hissiyatı vermez.
Okul sınav üniversite ailevi sorunlar stajlar derken üni mezunu tükenmiş biri olarak çalışmak insan içine çıkmak arkadaşlarla buluşmak istemiyorum. Çok yorgunum ve sadece uyumak istiyorum. Günlük işleri yapıyorum ama hiç kimseyle konuşmak aile haricinde kimseyle görüşmek istemiyorum eskiden keyif aldığım hiç bir hobimi bile yapasım yok
Her şey o karanlık günlerde başladı. Yıllarca süren depresyon ve tükenmişlik, ruhumu yerden yere vurmuştu. Sabahları uyanmak, nefes almak bile zor geliyordu. Kendimi yataktan kaldırmak için çabalıyor, her seferinde boşluğun içine düşüyordum. Zihnimdeki bu sis hiç dağılmayacak gibiydi. Her şey anlamsızdı; yemek yemek, uyumak, konuşmak, hatta yaşamaya devam etmek bile. İçimdeki bu karanlıktan çıkış yolu bulamıyordum. Sadece devam ediyordum, bir gün bir şeylerin değişeceğini umarak. Bir gün, her şeyin yavaş yavaş kontrolden çıktığını fark ettim. Yeme düzenim darmadağındı, uykularım düzensiz ve bölük pörçüktü. Ne yapacağımı bilmez halde, kendimi düzene sokmaya çalıştım. Önce küçük adımlar attım. Sabahları aynı saatte kalkmaya başladım, akşamları aynı saatte yatağa girmeye çalıştım. Ama bu bile başlarda işkence gibiydi. O kadar zorlanıyordum ki her seferinde vazgeçmek istiyordum. Ne yapsam yetmiyor gibiydi, ne yapsam eksikti. Bu küçük çabalar, bir türlü o boşluğu doldurmuyordu. Bir gün aynaya baktım. Karşımda kim olduğunu tanıyamadığım biri vardı. Yorgun, bitkin, bakımsız bir yüz. Ne zaman bu hale gelmiştim? Kafamda bir şeyler kıpırdanmaya başladı. Bu kadar derinlerde kalmaya devam edersem, bu karanlıktan asla çıkamayacağımı fark ettim. Bir şey yapmalıydım ama ne? İşte o zaman spor yapmaya başladım. Başlarda çok basitti; birkaç esneme hareketi, biraz yürüyüş. Kaslarım, tıpkı zihnim gibi uyuşmuştu. Vücudum bile bana direniyor gibiydi. Yine de, pes etmedim. Her gün, küçük de olsa bir şeyler yapmaya devam ettim. Zamanla kaslarım güçlenmeye, zihnim daha berraklaşmaya başladı. Bu, o karanlıkta attığım ilk somut adımdı. Ama spor da yetmiyordu. Evde yaptığım egzersizler bir noktadan sonra yetersiz gelmeye başladı. Yetersizlik hissi, tekrar beni boğmaya başladı. Kendime yetmiyordum. Daha fazlasına ihtiyacım vardı. Hem bedenim hem de zihnim, daha büyük bir meydan okuma arıyordu. Bu yüzden kendime bir iş bulmaya karar verdim. Ama öyle sıradan bir iş değil, beni zorlayacak bir iş olmalıydı. Rekabeti, baskısı olan, beni köşeye sıkıştıracak bir iş... Çünkü ancak böyle, sınırlarımı zorlayarak, o içimdeki boşluktan kurtulabileceğimi düşündüm. Karakterimi yeni yeni tanımaya başladım; aslında zorluklardan kaçmadığımı, aksine onlarla yüzleşmekten beslendiğimi fark ettim. İşte bu, beni hayatta tutan şeydi. İşe başladığımda, her şey daha da hızlandı. Kendimi bu yoğun tempoya kaptırdım. Kimi zaman o kadar meşgul oluyordum ki, depresyonu düşünmeye bile vaktim kalmıyordu. İşteyken, o rekabet ve stres beni canlı tutuyordu. Her gün, içimdeki karanlıkla savaşıyordum ama bir şekilde ayakta kalıyordum. Her gün biraz daha güçleniyordum. Sonra, tekrar spora döndüm. Bu sefer daha profesyonelce, daha bilinçli. Evime spor ekipmanları aldım, kendime yeni hedefler koydum. Bu sadece bir bedensel dönüşüm değil, zihinsel bir mücadeleydi. Kendimle yarışıyordum. Her ter damlası, içimdeki karanlığa bir darbe vuruyordu. Her antrenman sonrası, o boşluk biraz daha küçülüyor gibiydi. Sosyal medya ya da başkalarına göstermek gibi bir kaygım hiç olmadı. Bu süreç, sadece benimle alakalıydı. Sadece ben ve karanlığım arasındaki bir savaştı bu. Kimsenin bilmesine gerek yoktu. Ne sosyal medya paylaşımları ne de başkalarının onayı... Bu, sadece benim yolculuğumdu. Zamanla, içimdeki boşluk dolmaya başladı. Her sabah biraz daha hafif uyanıyordum. Artık aynada baktığım kişi yabancı değildi. Gözlerimde o eski donuk bakışlar yoktu. Kendimi tekrar buluyordum, ama bu sefer daha güçlü, daha dayanıklı biri olarak. O karanlık günlerden çıkmak, sadece bir başlangıçtı. Şimdi, her gün o karanlığa dönmemek için savaşıyorum. Ve biliyorum ki, artık o boşluk beni ele geçiremeyecek kadar küçüldü. Zamanla güçlenmek ve o karanlıktan çıkmak kolay olmadı. Her gün bir mücadele, her gün bir sınav gibiydi. Ama o karanlığın beni ele geçiremeyeceğini fark ettiğimde, savaşın ne kadar kıymetli olduğunu da anladım. Artık aynada gördüğüm kişi sadece hayatta kalmaya çalışan biri değil, mücadele eden ve kazanan biriydi. Ve belki de en önemlisi, bu sürecin yalnızca benim yolculuğum olmadığını fark ettim. Bu karanlıkta tek başına olmadığımı, başkalarının da aynı yolda yürüdüğünü anladım. Eğer sen de bu karanlığın içinde kaybolmuş hissediyorsan, bil ki yalnız değilsin. Kendi karanlığınla başa çıkmanın yolları var ve her küçük adım, seni daha güçlü birine dönüştürür. İşte, benim deneyimime dayanarak birkaç öneri: Küçük adımlarla başla: Hayatındaki büyük değişiklikleri hemen yapman gerekmiyor. Uyanma saatini düzene sokmak, basit bir egzersiz rutini oluşturmak ya da sadece gün içinde nefes almaya zaman ayırmak bile fark yaratır. Büyük dönüşümler küçük adımlarla başlar. Sabırlı ol: Sürecin zorlu ve zaman zaman umutsuz hissettireceğini kabul et. Bazen ilerleme göremediğinde bile çabalarının sonuç vereceğine inan. Çünkü kendinle kurduğun ilişki, zamanla güçlenen bir şeydir. Vücudunu harekete geçir: Fiziksel aktivitenin zihinsel sağlığa etkisi çok büyük. Sadece spor yapmak değil, bedenini hissetmek bile zihnindeki karanlığı aydınlatabilir. İlk başta zor gelebilir ama düzenli bir spor rutini, zihnini ve bedenini senin en güçlü müttefikin haline getirir. Destek istemekten çekinme: Yardım istemek zayıflık değil, gücün bir parçasıdır. Bazen tek başına her şeyi çözmek zor olabilir ve bu çok normaldir. Yakın arkadaşlarından, bir terapistten ya da güvendiğin birinden destek almak, seni güçlendirir. Rekabet değil, ilerleme odaklı ol: Hayatta başkalarıyla rekabet etmek değil, kendinle yarışmak önemlidir. Her gün bir önceki halinden biraz daha iyi olma hedefi, seni motive eder. Kendi yolculuğunda ilerlemek, en büyük başarıdır. Kendini tanımaktan korkma: En zor adımlardan biri, kendi karanlık taraflarınla yüzleşmektir. Ama bu yüzleşme, seni gerçek özgürlüğe götürür. Kendi zayıflıklarını ve güçlü yanlarını kabul ettiğinde, gerçek bir içsel dönüşüm başlar. Bu yolculukta bazen tökezleyebilirsin, bazen de yeniden başlamak zorunda kalabilirsin. Ama önemli olan pes etmemek. Her başarısızlık, seni bir sonraki zaferin kapısına bir adım daha yaklaştırır. Karanlıktan korkma, çünkü karanlık içinde saklı bir güç barındırır. Ve unutma, o gücü bulmak tamamen senin ellerinde. En önemlisi: Sen güçlüsün. Bunu hiç unutma.
@@yorsucul Şu an iyiyim, sana destek olabildiğimi bilmek beni gerçekten mutlu ediyor. Yaklaşık iki yılı geride bıraktım ve artık kontrol tamamen bende. Anksiyete, depresyon ve zaman zaman gelen depresif ataklar hâlâ uğruyor, özellikle mevsim geçişlerinde. Ama onları kontrol etmeyi öğrendim; artık benim için adeta bir çocuk oyuncağı. Onlarla yaşamayı kabullendim ve bu, zannettiğim kadar zor değil. Hatta bazı insanlar "Bununla nasıl yaşayabilirim?" diye soruyor ama neredeyse hissetmiyorsun bile. Sanki hayatının doğal bir parçası haline geliyor. Önemli olan, onu kabul etmek ve yönetmeyi öğrenmek. Peki sen nasılsın?
Kardeşim zihnim ortada hiç bir sebep yoken sanki beni ele geçiriyor kontrol edemiyorum anksiyete krizi 2 yıl önce geçirdim doktora gittim ama hiçbirşeyin yok dediler ama ben delirecek üzereydim ailem benimle hep ilgilendiler ama onları bu duruma sokmak beni üzüyor ne yapacağımı bilemiyorum ataklarım arada bir geliyor çok düşünmek ve stresten bende biliyorum bunların bu stresin ne kadar saçma olduğunu ama duygularım bedenimi farklı bir hale sokuyor krizlerimde kusarak rahatlamaya çalışıyorum ama şunu diyeyim o zamanlar ailem ve Allah dışında kimse yanımda değildi belkide ben istemedim ama olsun Allah herkeze sanada şifa versin buna da imtihan gözüyle bakmak gerekir Allah büyüktür belkide tek yol Allahındı bulmaya çalışmadık
Eskide her gün çıkar gezer arkadaşlarla eğlenir dururdum ama artık öyle hale geldim ki arkadaşlarımla çıkmayı bırak konuşmuyorum tamamen evime kapandım hiç birşey yapmak istiyorum
Ben kendimde bu tarz belitiler gördüğümde. Hareket etmek için kendimi zorlamak çok iyi gelmişti. Sabah zorlada olsa çıkıp 10-15 dk yürümek. İçimden gelmesede bol vitaminli bir kahvaltı hazırlamak kısacası zihnim ve bedenim için ufakta olsa adımlar atmak bana iyi gelmişti tabi düzenli yaparak. Çok zor başta hiç yerimden kalkmak daha istemiyordum ama kendimi zorladım.
Tek çare temel ihtiyaçların ötesini kasten reddedip asla çocuk yapmadan ölene kadar sabretmek. "Tanrının" hayatın ileriki devrelerinde ortaya çıkıp herkesin foyasını her şeyin iç yüzünü ortaya çıkardığını göreceksiniz gençler. İnşallah öldükten sonrasında hakikaten cennet isimli yere gireriz de bunca acıya kana sefalete değmiş olur. Yoksa yaşıyor olduğumuz şey cehennemin bizzat kendisi.
Canlar, çok iyi anlıyorum gerçekten. Ama tek bir gerçek var, “This too shall pass!” 😊 Elinizdeki gücün de farkına varın. Sadece temel ihtiyaçlarla olmaz var olmak. Üretmek, keyif almak, sevmek gerek. Eğer ihtiyaç varsa profesyonel yardım almayı da atlamamak gerek. İyi ki varsınız !
@@sproutstürkiye Dünyada temel ihtiyaçların ötesindeki her şey ancak bir diğer insanın yaralanışının bir parçası olarak temin edilebiliyor. Aksini iddia eden bütün dinler felsefeler ideolojiler yalanın kuyruklusunu söylüyor. Tam da bundan dolayı bu cehennemde yapılabilecek tek şey temel ihtiyaçları mecburen emekle temin edip ölmeyi beklemek. Öldükten sonra bir cennet varsa vardır. Yoksa da o yüksek seviye bilinen yerlerin içinden geçmiş biri olarak söylüyorum her yer canavarlarla şeytana tapanlarla çocuk doğrayan yamyamlarla dolu.
ben öyle tükendim ki tükenmişliğimi çözmek için bile bir şey yapmıyorum, hayatımı böyle yorgun ve bitkin şekilde iyisiyle kötüsüyle yaşayıp bitmesini bekleyeceğim, sabredeceğim.
kronik rahatsızlıklardan dolayı ortaya çıkan tükenmişlik ve onun getirdiği somatik diğer rahatsızlıklar... insan vucudu gerçekten çok tuhaf çalışıyor sizi hayatta tutmak için hayattan kopararak :p
yaşıyorum şu an anlık böyle son 6 aydır günden güne belirtisi artıyor, geçmişteki güzel günler aklıma gelip aynı kişilerin berbat halini görmeye dayanamıyordum ancak buna da alıştım artık çünkü artık hissizleştim güzel şeyler yaşasam bile tadını alamıyorum. her gün bir an önce bitse diye yaşıyorum ve bugün çalışırken ilk kez hissizlik duygusunu aşabilmem için psikologa falan gitmeye karar verdim yaşım 28 dost diyebileceğim 1 kişi bile yok tanıdıklarınsa hayatımda önemi yok.bu düşünceye beni en çok iten şey ise elimden gelen her şeyi yaptığım halde hiç bir şekilde etki edemiyorum hissiyatı oldu. ama bu his değil bir gerçek, mesela parasızdım biraz çok parayı bulunca bumuymuş dedim övündüğünüz hava attığınız şey, niye bana iyi şeyler hissettirmedi diye sordum hala da soruyorum.Son cümlemde bir tahmin yürüteyim, tedavi olamayan kişiler için buna kendimi de dahil ederek söyleyebilirim intihar bile seçenekler biridir ancak bu acılı bir seçenek değil kurtuluş olarak görülüyor.
Bende de benzer bir durum var maalesef, artık üzüntü bile duymuyorum mutlu olmayı bıraktım. zaten istesem de olamıyor, olsam da uzun sürmüyor. Tamamen bir robot gibi oldum ve Hiçbir şey beni heyecanlandırmıyor. Umarım her şey daha güzel olacak
Eger herhangi bir amaciniz yoksa, bir planiniz, projeniz yoksa,herhangi bir mesgaleniz yoksa, tukenmislik sendromu olur. Ben, yeni seyler ogrenmeye baslayarak bu sendromu yendim,hic bir yardim ve tedavi almadim.Tek basimayim ve cok mutluyum.
Bu duruma girmiştim hala etkisi var sanırım ancak yapmam gereken zorunlu şeyler vardı dil çalışma gibi hiç yapmıyordum ancak vücudumu “çalışmazsam öleceğim” sürekli bu tarz şeylerle idare ettim geçici bir çözüm sanırım.
Çok daha kapsamlı konuları anlattığın uzun videolar yayınlamayı hiç düşündün mü? Videolar çok kaliteli ancak 3 dakika bandında olduğu için hem hemen bitiyor hem de pek önerilmiyor. Ayrıca reklamlandırma yapmanı da tavsiye ederim bu sayede daha fazla insana ulaşabilirsin. Instagram gibi çok fazla kullanılan sosyal mecralarda kısa keşfet videolarıyla youtube kanalını tanıtman harika olur. Çok iyi bir kanal ve bilinmesini canı gönülden isterim.
Benimde bi ara oldu da işten güçten değil insan ilişkilerinden oldu özellikle ilişki durumu beni Tükenmişlik sendromuna itti hiçbirşey yapasım gelmedi fps oyunu ve zombi temalı hayatta kalma oyunları oynadım sinirli bir yapım vardı (eskisine nazaran fena değilim) kızlara iyi davransak yüz verilmiyor kötü davransak kötü ithamlar alıyoruz bu böyle olmaz dedim benim için tek çözüm yolu kariyer yapmak olduğuna karar verdim eğer devam etseydim narsist ve insel birisine dönüşücektim belki de kadın düşmanı olurdum artık kadınlar umrumda ne zaman olmadı bana bi canlılık ve hayat amacı verdi evlenmek ve sevgili bulmak istemiyorum hepsinin canı cehenneme artık en büyük motivasyon kaynağım deli gibi para kazanıp kadınların bana ulaşamayacak olması onlar gitsinler hödük sevmeye devam etsinler :D
Kronik stresim olabilir.. 12 yaşımdan beri stres ile cebelleşiyorum ve... Sanki bir tarafım ölümü ve onunla gelebilecek olan sonsuz huzuru arzularken diğer tarafım da onu susturmaya ve beni korumaya çalışıyormuş gibi bir şey oluyor.. Ahh.. Sanırım gerçekten ciddi sorunlarım var...
Çok fazla değer vermede ben bi keresinde hayatım da ilk dafe bir kıza çıkma teklif edecektim her gün onu düşünüyorumdum hayel kuruyordum ama utangaçtım sonra ben bunu 2 tane arkadaşıma söyledim birkaç ay geçti ve bunlar gitti ona o durumu söyle o da reddetti sonrasında çok büyük bir tükenmişlik ve çaresizliğe girdim kendimi çok yetersiz hissediyordum
Ailemden uzak yaşıyorum ailemi arayamıyorum bile o kadar tükenmişim sizin hesap edin sanki aramak bana o an dünyanın en zor işi gibi geliyor arasam nolcak ki diyorum
Lütfen yardım edin.Bu durum herhangi bir işte çalışmadığım halde bende var.Sanırım uzun yıllar boyu ilkokul lise üniversite stresi gelecek kaygısı ailevi sorunlar ağır maddi ve manevi problemler bu hale gelmeme sebep oldu.Hiç bir şey yapamadan tükendim.İşin kötü tarafı bunu hiç atlatamadım ve 30 yaşına geldim lafta mühendisim ama en ufak bir tecrübem bile yok geri dönüş yolu da yok.Çalışmaktan da korkuyorum ve asla istemiyorum.Bu durumda olup bi şekilde kurtulabilmiş biri varsa yardım etsin lütfen...
Dünya boş en iyisi iman derslerini dinlemek müslümanmisin bilmiyorum ama insani iyi hissettiriyor bir düzene oturtuyor namaz ruhun besini gibi bisey namaz kilmak iyi hissettiriyor
aynı şekilde bu durumları yaşıyorum ve bu yüzden gelecekten büyük bir korkum var geçmiştende pişmanlıklar duyuyorum ve bunların hepsinin yanında mükemelliyetçi bir insanım bir işi yaparken onu en özgü ve doğru şekilde yapmayı isterim bu kronik depresyon hali ve bunlar birleşince hiçbir şey yapamaz oluyor insan bu yüzden gelecekte kariyerimde nasıl kendimi geliştireceğim iyi yerlere varacağım diyorum ilişki durumları da bu durumu çok alevlendirdi ailevi problemlerde yaşıyorum ne yapacağım bilmiyorum intihar bu konu da bir alternatif diye düşünüyorum ama bunu yapmaya cesaretim yok bu yüden ömrümün kısa olmasını diliyorum
@@katty..17 9 a geçtim lgs çalışırken o kadar stres etmiştimki sesimde bir hastalık çıktı halada geçmedi sesim çok az çıkıyor sıra arkadaşlarım bile zor duyuyor
@@muzadam1965 oha dostum kendini bu kadar yıpratma ve daha 9sun çok az calişsan yeterli gelecektir ben 12yim şuan mesela ama elimden geleni yaptiktan sonra sonuç bekte önemli değil diye dusunuyorum ama tabi arada ben de karamsar olabiliyorum
spor yapın, insanlarla fazla samimi olmayın, kendinize işinize odaklanın. dost,akraba bunlar hepsi boş şeyler ve size fayda sağlamaz. kendinize kalan yine kendinizsiniz
Tükenmişlik sendromunu kendi yöntemlerimle kendimde çözebildim.
Kitap okudum günlük 120-140 sayfa arasında.
Dinlediğim gündelik şarkılardan hüzünlü olanları çıkardım.
Ve sürekli sessiz bir yerde yürüyüş yaptım.
Yağmura çok çıktım kısıtlamadım kendimi.
Bulunmak istemediğim ortamlardan direkt çıktım.
Dedikodu stresi ve özgüveni alır buna rastladım ben, ve hiç bir zaman dedikodu yapmadım.
Bilgisayar oyunlarını oynarken beni sinirlendirebilecek oyunları sildim.
Duygusal film hiç izlemedim, hep komedi izledim.
Ve elimden geldiğince spor yaptım, güzel şeyler giyindim.
Erkeğim ben saçımı uzattım diye insanlar beni eşcinsel olmakla itham ettiler, alınmadım çünkü kendimi ben biliyordum.
Ben böyle çözüme varabildim. Psikolog değilim, belki yaptıklarımla kendimi kandırdım ama iyi geldi.
Bu zamana kadar kanalda gördüğüm en güzel yorumlardan biri ! Tebrikler ! 😊 Kitap okumak, spor yapmak ve komedi/mizah en beğendiğim taktikler oldu. Bence bu durumu yaşayan herkes denemeli !
@@sproutstürkiye Teşekkür ederim
kendini kandırmadın kendine inandın
Ama hüzünde hayatımızın bir parçası ve güzel bir duygu sadece obsesif hale gelmemek gerekiyor diyebilirim. Yani film ve kitap konusunda katılmıyorum ama oyun ve sosyal medya gerçekten insanı fazla yoran birşey.
cidiyim acaba the arda gibi okulmu biraksam acaba diye dusunmeye basladim
Bunu iş hayatına başlamış 25-35 yaş arasında görmeyi beklerken 15 yaşındaki gençlerde olması üzücü
14 yap sen onu
@@noxugenerali hassiktir ordan
10 yapın onu
@hazel0963 10 ne yuh 2 yapın 🤠
@@hazel0963çüş
Bu videoyu izlemedim. Sadece yorum yapmaya geldim. Sadece günü kurtarmaya odaklıyım. Herhangi bir gelecek hedefim veya planım yok. Sürekli evdeyim. Genelde ders çalışıp sosyal medyada takılırım. Ama kendimi veremem ve odaklanamam. Hiç arkadaşım yok, konuştuğum yalnızca kuzenim var o da arada sırada. Uzun zamandır bir müzik dinlerken çok sıkılıp hemen bırakırım, aynı şey bir dizi, bir kitap içinde geçerli. Son 6 aydır genel olarak hissiz hissediyorum kendimi. Çoğu zaman kolumu kaldıracak halim bile olmuyor , hatta hiçbir şey yapmamış olsam bile. Ruhen zaten var olduğumu hissetmiyorum. Evet hayat her türlü devam ediyor. Ama bu tür videolar sadece anlık motive edebilir insanı. Gerçekten yaşamayan bu hissi bilmez. Buraya yorum yazacak hali bile yoktur o insanın. Benim gibi. Bu yorumu okuyan arkadaş umarım mutlu olur. İstediği hayatı elde eder. Şayet ben artık yaşamaktan bile yoruldum.
Saygılar.
Arayış içindesin.
araştır:
serhendi
Şimdi nasılsınız?
@@Fatima-ph4cj hiç iyi değilim...
@@Mergines Anlatmak ister misiniz? Birde yazmak insana iyi geliyor. Ufak bile olsa bir şeyler yazabilirsiniz başlayınca gerisi geliyor
@@Fatima-ph4cj eskiden günlüklerim olurdu. Sürekli yazar dururdum. Hatta ilkokulda bile yazardım. İki sene önce hepsini attım artık yazmıyorum. Yazmak , günlük tutmak vs saçma geliyor. İntihar edersem bir gün onun için yazarın. Yoksa zaten beni anlayan yok. Kağıda yazsam da bir şey olmayacak. İçimi dokemeyecegim...
Hayatımın bir döneminde, kişiliğim ve dış görünüşüm yüzünden insanlar tarafından ezilip dalga konusu olduğum ve dayak yediğim oldu. Normalde insanlara karşı nötr bir bakış açısına sahipken, o dönemlerde eziklendiğim için diğerlerinin düşüncesini fazla kaale almaya ve aşırı şekilde stres yapmaya başladım. Öyle ki her an, birisiyle konuşurken bile benim hakkımda aklından geçenleri tahmin etmeye çalışıyor ve "Ve kesin şöyle düşünüyordur." diyordum. Bu ve bunun gibi etmenler yüzünden akademik başarım dibi gördü ve lise hayatım bok gibi geçti, artı olarak dersleri dinlemeyi bıraktım. Yaşadığım bu durum beni ilk başlarda gerçekten üzüyordu, diğer insanların takdirini zaten alamıyordum fakat derslerimden düşük notlar almak beni bunaltıyordu. En sonunda, her şeyden vazgeçtim. Okul hayatımdan, arkadaş çevremden ve ailemden uzaklaştım. Evin içerisinde bile yalnız kaldım ve o zaman tükenme sendromuna girdiğimi anladım. En sonunda umursamayı bıraktım ve hala daha hayata absürt bir bakış açısına sahibim. İnsanları asla ciddiye almam ve gereksiz şekilde duygusal olduklarını düşünürüm. Dönem dönem hala daha bunalımlara girerim, fakat hiçbirisi o dönem yaşadığım hissiyatı vermez.
Şu anda bu durumu yaşıyorum
Bende karadenizde esmer olarak benzer muameleye sahibim
Ama çon minigi
@@Leyla-xj7vbbende
Bende ortaokulda zorbalığa uğradım insanlardan ilk darbemdi o zamanlardan sonra hiç kimseye güvenmemeye başladım ki bu çok zor bir durum
İnsanlar keşke kendini geliştirecekleri şeylere daha fazla önem verse bu güzel video için teşekkür ederiz
Okul sınav üniversite ailevi sorunlar stajlar derken üni mezunu tükenmiş biri olarak çalışmak insan içine çıkmak arkadaşlarla buluşmak istemiyorum. Çok yorgunum ve sadece uyumak istiyorum. Günlük işleri yapıyorum ama hiç kimseyle konuşmak aile haricinde kimseyle görüşmek istemiyorum eskiden keyif aldığım hiç bir hobimi bile yapasım yok
Her şey o karanlık günlerde başladı. Yıllarca süren depresyon ve tükenmişlik, ruhumu yerden yere vurmuştu. Sabahları uyanmak, nefes almak bile zor geliyordu. Kendimi yataktan kaldırmak için çabalıyor, her seferinde boşluğun içine düşüyordum. Zihnimdeki bu sis hiç dağılmayacak gibiydi. Her şey anlamsızdı; yemek yemek, uyumak, konuşmak, hatta yaşamaya devam etmek bile. İçimdeki bu karanlıktan çıkış yolu bulamıyordum. Sadece devam ediyordum, bir gün bir şeylerin değişeceğini umarak.
Bir gün, her şeyin yavaş yavaş kontrolden çıktığını fark ettim. Yeme düzenim darmadağındı, uykularım düzensiz ve bölük pörçüktü. Ne yapacağımı bilmez halde, kendimi düzene sokmaya çalıştım. Önce küçük adımlar attım. Sabahları aynı saatte kalkmaya başladım, akşamları aynı saatte yatağa girmeye çalıştım. Ama bu bile başlarda işkence gibiydi. O kadar zorlanıyordum ki her seferinde vazgeçmek istiyordum. Ne yapsam yetmiyor gibiydi, ne yapsam eksikti. Bu küçük çabalar, bir türlü o boşluğu doldurmuyordu.
Bir gün aynaya baktım. Karşımda kim olduğunu tanıyamadığım biri vardı. Yorgun, bitkin, bakımsız bir yüz. Ne zaman bu hale gelmiştim? Kafamda bir şeyler kıpırdanmaya başladı. Bu kadar derinlerde kalmaya devam edersem, bu karanlıktan asla çıkamayacağımı fark ettim. Bir şey yapmalıydım ama ne?
İşte o zaman spor yapmaya başladım. Başlarda çok basitti; birkaç esneme hareketi, biraz yürüyüş. Kaslarım, tıpkı zihnim gibi uyuşmuştu. Vücudum bile bana direniyor gibiydi. Yine de, pes etmedim. Her gün, küçük de olsa bir şeyler yapmaya devam ettim. Zamanla kaslarım güçlenmeye, zihnim daha berraklaşmaya başladı. Bu, o karanlıkta attığım ilk somut adımdı.
Ama spor da yetmiyordu. Evde yaptığım egzersizler bir noktadan sonra yetersiz gelmeye başladı. Yetersizlik hissi, tekrar beni boğmaya başladı. Kendime yetmiyordum. Daha fazlasına ihtiyacım vardı. Hem bedenim hem de zihnim, daha büyük bir meydan okuma arıyordu.
Bu yüzden kendime bir iş bulmaya karar verdim. Ama öyle sıradan bir iş değil, beni zorlayacak bir iş olmalıydı. Rekabeti, baskısı olan, beni köşeye sıkıştıracak bir iş... Çünkü ancak böyle, sınırlarımı zorlayarak, o içimdeki boşluktan kurtulabileceğimi düşündüm. Karakterimi yeni yeni tanımaya başladım; aslında zorluklardan kaçmadığımı, aksine onlarla yüzleşmekten beslendiğimi fark ettim. İşte bu, beni hayatta tutan şeydi.
İşe başladığımda, her şey daha da hızlandı. Kendimi bu yoğun tempoya kaptırdım. Kimi zaman o kadar meşgul oluyordum ki, depresyonu düşünmeye bile vaktim kalmıyordu. İşteyken, o rekabet ve stres beni canlı tutuyordu. Her gün, içimdeki karanlıkla savaşıyordum ama bir şekilde ayakta kalıyordum. Her gün biraz daha güçleniyordum.
Sonra, tekrar spora döndüm. Bu sefer daha profesyonelce, daha bilinçli. Evime spor ekipmanları aldım, kendime yeni hedefler koydum. Bu sadece bir bedensel dönüşüm değil, zihinsel bir mücadeleydi. Kendimle yarışıyordum. Her ter damlası, içimdeki karanlığa bir darbe vuruyordu. Her antrenman sonrası, o boşluk biraz daha küçülüyor gibiydi.
Sosyal medya ya da başkalarına göstermek gibi bir kaygım hiç olmadı. Bu süreç, sadece benimle alakalıydı. Sadece ben ve karanlığım arasındaki bir savaştı bu. Kimsenin bilmesine gerek yoktu. Ne sosyal medya paylaşımları ne de başkalarının onayı... Bu, sadece benim yolculuğumdu.
Zamanla, içimdeki boşluk dolmaya başladı. Her sabah biraz daha hafif uyanıyordum. Artık aynada baktığım kişi yabancı değildi. Gözlerimde o eski donuk bakışlar yoktu. Kendimi tekrar buluyordum, ama bu sefer daha güçlü, daha dayanıklı biri olarak.
O karanlık günlerden çıkmak, sadece bir başlangıçtı. Şimdi, her gün o karanlığa dönmemek için savaşıyorum. Ve biliyorum ki, artık o boşluk beni ele geçiremeyecek kadar küçüldü.
Zamanla güçlenmek ve o karanlıktan çıkmak kolay olmadı. Her gün bir mücadele, her gün bir sınav gibiydi. Ama o karanlığın beni ele geçiremeyeceğini fark ettiğimde, savaşın ne kadar kıymetli olduğunu da anladım. Artık aynada gördüğüm kişi sadece hayatta kalmaya çalışan biri değil, mücadele eden ve kazanan biriydi. Ve belki de en önemlisi, bu sürecin yalnızca benim yolculuğum olmadığını fark ettim. Bu karanlıkta tek başına olmadığımı, başkalarının da aynı yolda yürüdüğünü anladım.
Eğer sen de bu karanlığın içinde kaybolmuş hissediyorsan, bil ki yalnız değilsin. Kendi karanlığınla başa çıkmanın yolları var ve her küçük adım, seni daha güçlü birine dönüştürür. İşte, benim deneyimime dayanarak birkaç öneri:
Küçük adımlarla başla: Hayatındaki büyük değişiklikleri hemen yapman gerekmiyor. Uyanma saatini düzene sokmak, basit bir egzersiz rutini oluşturmak ya da sadece gün içinde nefes almaya zaman ayırmak bile fark yaratır. Büyük dönüşümler küçük adımlarla başlar.
Sabırlı ol: Sürecin zorlu ve zaman zaman umutsuz hissettireceğini kabul et. Bazen ilerleme göremediğinde bile çabalarının sonuç vereceğine inan. Çünkü kendinle kurduğun ilişki, zamanla güçlenen bir şeydir.
Vücudunu harekete geçir: Fiziksel aktivitenin zihinsel sağlığa etkisi çok büyük. Sadece spor yapmak değil, bedenini hissetmek bile zihnindeki karanlığı aydınlatabilir. İlk başta zor gelebilir ama düzenli bir spor rutini, zihnini ve bedenini senin en güçlü müttefikin haline getirir.
Destek istemekten çekinme: Yardım istemek zayıflık değil, gücün bir parçasıdır. Bazen tek başına her şeyi çözmek zor olabilir ve bu çok normaldir. Yakın arkadaşlarından, bir terapistten ya da güvendiğin birinden destek almak, seni güçlendirir.
Rekabet değil, ilerleme odaklı ol: Hayatta başkalarıyla rekabet etmek değil, kendinle yarışmak önemlidir. Her gün bir önceki halinden biraz daha iyi olma hedefi, seni motive eder. Kendi yolculuğunda ilerlemek, en büyük başarıdır.
Kendini tanımaktan korkma: En zor adımlardan biri, kendi karanlık taraflarınla yüzleşmektir. Ama bu yüzleşme, seni gerçek özgürlüğe götürür. Kendi zayıflıklarını ve güçlü yanlarını kabul ettiğinde, gerçek bir içsel dönüşüm başlar.
Bu yolculukta bazen tökezleyebilirsin, bazen de yeniden başlamak zorunda kalabilirsin. Ama önemli olan pes etmemek. Her başarısızlık, seni bir sonraki zaferin kapısına bir adım daha yaklaştırır. Karanlıktan korkma, çünkü karanlık içinde saklı bir güç barındırır. Ve unutma, o gücü bulmak tamamen senin ellerinde.
En önemlisi: Sen güçlüsün. Bunu hiç unutma.
Seninle aynı durumdayım bunu çok önceden fark etmiştim yavaş yavaş kendimi düzeltiyorum
@@hawligamer3620 her şey kafada bitiyor umarım başarırsın
Deneyimlerini okumak beni biraz daha netleştirdi. Peki sen şuan nasılsın?
@@yorsucul Şu an iyiyim, sana destek olabildiğimi bilmek beni gerçekten mutlu ediyor. Yaklaşık iki yılı geride bıraktım ve artık kontrol tamamen bende. Anksiyete, depresyon ve zaman zaman gelen depresif ataklar hâlâ uğruyor, özellikle mevsim geçişlerinde. Ama onları kontrol etmeyi öğrendim; artık benim için adeta bir çocuk oyuncağı. Onlarla yaşamayı kabullendim ve bu, zannettiğim kadar zor değil. Hatta bazı insanlar "Bununla nasıl yaşayabilirim?" diye soruyor ama neredeyse hissetmiyorsun bile. Sanki hayatının doğal bir parçası haline geliyor. Önemli olan, onu kabul etmek ve yönetmeyi öğrenmek.
Peki sen nasılsın?
Kardeşim zihnim ortada hiç bir sebep yoken sanki beni ele geçiriyor kontrol edemiyorum anksiyete krizi 2 yıl önce geçirdim doktora gittim ama hiçbirşeyin yok dediler ama ben delirecek üzereydim ailem benimle hep ilgilendiler ama onları bu duruma sokmak beni üzüyor ne yapacağımı bilemiyorum ataklarım arada bir geliyor çok düşünmek ve stresten bende biliyorum bunların bu stresin ne kadar saçma olduğunu ama duygularım bedenimi farklı bir hale sokuyor krizlerimde kusarak rahatlamaya çalışıyorum ama şunu diyeyim o zamanlar ailem ve Allah dışında kimse yanımda değildi belkide ben istemedim ama olsun Allah herkeze sanada şifa versin buna da imtihan gözüyle bakmak gerekir Allah büyüktür belkide tek yol Allahındı bulmaya çalışmadık
son seviyedeyim ve artık traş olmak ve markete gitmek bile bana zor geliyor
Benzer durumları yaşıyorum bazı zamanlar
Eskide her gün çıkar gezer arkadaşlarla eğlenir dururdum ama artık öyle hale geldim ki arkadaşlarımla çıkmayı bırak konuşmuyorum tamamen evime kapandım hiç birşey yapmak istiyorum
Ben de öyle, eskiden her gün dışarı çıkıyordum. Şimdi evden çıkmıyorum, arkadaşlarımla mesajlaşmıyorum. Çok zor geliyor.
Ben kendimde bu tarz belitiler gördüğümde. Hareket etmek için kendimi zorlamak çok iyi gelmişti. Sabah zorlada olsa çıkıp 10-15 dk yürümek. İçimden gelmesede bol vitaminli bir kahvaltı hazırlamak kısacası zihnim ve bedenim için ufakta olsa adımlar atmak bana iyi gelmişti tabi düzenli yaparak. Çok zor başta hiç yerimden kalkmak daha istemiyordum ama kendimi zorladım.
Keşke dünyayı havaya ucursalar
İnanır mısın tek hayalim
Keşke binadan kendimi atabilseydim
Tek çare temel ihtiyaçların ötesini kasten reddedip asla çocuk yapmadan ölene kadar sabretmek.
"Tanrının" hayatın ileriki devrelerinde ortaya çıkıp herkesin foyasını her şeyin iç yüzünü ortaya çıkardığını göreceksiniz gençler.
İnşallah öldükten sonrasında hakikaten cennet isimli yere gireriz de bunca acıya kana sefalete değmiş olur.
Yoksa yaşıyor olduğumuz şey cehennemin bizzat kendisi.
Canlar, çok iyi anlıyorum gerçekten. Ama tek bir gerçek var, “This too shall pass!” 😊 Elinizdeki gücün de farkına varın. Sadece temel ihtiyaçlarla olmaz var olmak. Üretmek, keyif almak, sevmek gerek. Eğer ihtiyaç varsa profesyonel yardım almayı da atlamamak gerek. İyi ki varsınız !
@@sproutstürkiye Dünyada temel ihtiyaçların ötesindeki her şey ancak bir diğer insanın yaralanışının bir parçası olarak temin edilebiliyor.
Aksini iddia eden bütün dinler felsefeler ideolojiler yalanın kuyruklusunu söylüyor.
Tam da bundan dolayı bu cehennemde yapılabilecek tek şey temel ihtiyaçları mecburen emekle temin edip ölmeyi beklemek.
Öldükten sonra bir cennet varsa vardır. Yoksa da o yüksek seviye bilinen yerlerin içinden geçmiş biri olarak söylüyorum her yer canavarlarla şeytana tapanlarla çocuk doğrayan yamyamlarla dolu.
Pascal yine döktürmüş 3 dakikalık video için onlarca çizim
Efsane adam 👌🏻
İşi bırakıp 2 ay yattım düzeldi .
Kısacası hiç bir şeye anlam yükleyememek ve sonsuz yorgunluk
ben öyle tükendim ki tükenmişliğimi çözmek için bile bir şey yapmıyorum, hayatımı böyle yorgun ve bitkin şekilde iyisiyle kötüsüyle yaşayıp bitmesini bekleyeceğim, sabredeceğim.
Bu kanalı seviyorum her şeyi gayet sakin rahat sade ve en önemlisi anlaşılır şekilde anlatması çok iyi
Abi nasıl yeniceğimizi söylesen daha iyi olcak
ozet: cok uzun sure cok fazla onemsemekten kaynaklanan yorgunluk
Her zamanki gibi bilgilendirici video. Teşekkürler
Hoş bir kanal , resmen beni anlatmışsın.
Çizimler ve anlatım çok tatlı güzel video olmuş ellerinize sağlık
kronik rahatsızlıklardan dolayı ortaya çıkan tükenmişlik ve onun getirdiği somatik diğer rahatsızlıklar... insan vucudu gerçekten çok tuhaf çalışıyor sizi hayatta tutmak için hayattan kopararak :p
Yeter ya bıktım
yaşıyorum şu an anlık böyle son 6 aydır günden güne belirtisi artıyor, geçmişteki güzel günler aklıma gelip aynı kişilerin berbat halini görmeye dayanamıyordum ancak buna da alıştım artık çünkü artık hissizleştim güzel şeyler yaşasam bile tadını alamıyorum. her gün bir an önce bitse diye yaşıyorum ve bugün çalışırken ilk kez hissizlik duygusunu aşabilmem için psikologa falan gitmeye karar verdim yaşım 28 dost diyebileceğim 1 kişi bile yok tanıdıklarınsa hayatımda önemi yok.bu düşünceye beni en çok iten şey ise elimden gelen her şeyi yaptığım halde hiç bir şekilde etki edemiyorum hissiyatı oldu. ama bu his değil bir gerçek, mesela parasızdım biraz çok parayı bulunca bumuymuş dedim övündüğünüz hava attığınız şey, niye bana iyi şeyler hissettirmedi diye sordum hala da soruyorum.Son cümlemde bir tahmin yürüteyim, tedavi olamayan kişiler için buna kendimi de dahil ederek söyleyebilirim intihar bile seçenekler biridir ancak bu acılı bir seçenek değil kurtuluş olarak görülüyor.
Bende de benzer bir durum var maalesef, artık üzüntü bile duymuyorum mutlu olmayı bıraktım. zaten istesem de olamıyor, olsam da uzun sürmüyor. Tamamen bir robot gibi oldum ve Hiçbir şey beni heyecanlandırmıyor. Umarım her şey daha güzel olacak
Eger herhangi bir amaciniz yoksa, bir planiniz, projeniz yoksa,herhangi bir mesgaleniz yoksa, tukenmislik sendromu olur.
Ben, yeni seyler ogrenmeye baslayarak bu sendromu yendim,hic bir yardim ve tedavi almadim.Tek basimayim ve cok mutluyum.
Bu duruma girmiştim hala etkisi var sanırım ancak yapmam gereken zorunlu şeyler vardı dil çalışma gibi hiç yapmıyordum ancak vücudumu “çalışmazsam öleceğim” sürekli bu tarz şeylerle idare ettim geçici bir çözüm sanırım.
bence sadece türkiyede yaşadığımız için
Çok daha kapsamlı konuları anlattığın uzun videolar yayınlamayı hiç düşündün mü? Videolar çok kaliteli ancak 3 dakika bandında olduğu için hem hemen bitiyor hem de pek önerilmiyor. Ayrıca reklamlandırma yapmanı da tavsiye ederim bu sayede daha fazla insana ulaşabilirsin. Instagram gibi çok fazla kullanılan sosyal mecralarda kısa keşfet videolarıyla youtube kanalını tanıtman harika olur. Çok iyi bir kanal ve bilinmesini canı gönülden isterim.
Ben böyle hissediyorum
Ben ya, tam bu oldu hayatımda hep
yaşadığım sıkıntıları anlatcaktım ama üşendim 😮💨
Artık giyinmek bile zor geliyor.
Olm 3 günlük dünya la bu kadar takmayın
Benimde bi ara oldu da işten güçten değil insan ilişkilerinden oldu özellikle ilişki durumu beni Tükenmişlik sendromuna itti hiçbirşey yapasım gelmedi fps oyunu ve zombi temalı hayatta kalma oyunları oynadım sinirli bir yapım vardı (eskisine nazaran fena değilim) kızlara iyi davransak yüz verilmiyor kötü davransak kötü ithamlar alıyoruz bu böyle olmaz dedim benim için tek çözüm yolu kariyer yapmak olduğuna karar verdim eğer devam etseydim narsist ve insel birisine dönüşücektim belki de kadın düşmanı olurdum artık kadınlar umrumda ne zaman olmadı bana bi canlılık ve hayat amacı verdi evlenmek ve sevgili bulmak istemiyorum hepsinin canı cehenneme artık en büyük motivasyon kaynağım deli gibi para kazanıp kadınların bana ulaşamayacak olması onlar gitsinler hödük sevmeye devam etsinler :D
Kronik stresim olabilir.. 12 yaşımdan beri stres ile cebelleşiyorum ve... Sanki bir tarafım ölümü ve onunla gelebilecek olan sonsuz huzuru arzularken diğer tarafım da onu susturmaya ve beni korumaya çalışıyormuş gibi bir şey oluyor..
Ahh.. Sanırım gerçekten ciddi sorunlarım var...
Son 3 4 yıldır böyleyim
teşhis aşamasındayım tek sorun piskiyatriye bile gidememem
1 sayfaya yazın. İçinizi dökün. Ve o kağıdı yakın. Az önce 1 saat 42 dakika uğraştığım yazıyı yanlışlıkla sildim :D denendi onaylandı.
Çok fazla değer vermede ben bi keresinde hayatım da ilk dafe bir kıza çıkma teklif edecektim her gün onu düşünüyorumdum hayel kuruyordum ama utangaçtım sonra ben bunu 2 tane arkadaşıma söyledim birkaç ay geçti ve bunlar gitti ona o durumu söyle o da reddetti sonrasında çok büyük bir tükenmişlik ve çaresizliğe girdim kendimi çok yetersiz hissediyordum
Ailemden uzak yaşıyorum ailemi arayamıyorum bile o kadar tükenmişim sizin hesap edin sanki aramak bana o an dünyanın en zor işi gibi geliyor arasam nolcak ki diyorum
Doğduğum dan beri böyleyim
Aaa beni anlatan bir video
Tamda içindeyim..
Sevgilimden ayrıldığımdan beri aynı şeyi hissediyorum (5.ayda)
Bunu yaşamayan yoktur
Yaşadım. Fark ettim. Üstesinden gelemedim...
😥aynen
11 yaşındayım ve tükenmişlik sendromunda yaşıyorum
Lütfen yardım edin.Bu durum herhangi bir işte çalışmadığım halde bende var.Sanırım uzun yıllar boyu ilkokul lise üniversite stresi gelecek kaygısı ailevi sorunlar ağır maddi ve manevi problemler bu hale gelmeme sebep oldu.Hiç bir şey yapamadan tükendim.İşin kötü tarafı bunu hiç atlatamadım ve 30 yaşına geldim lafta mühendisim ama en ufak bir tecrübem bile yok geri dönüş yolu da yok.Çalışmaktan da korkuyorum ve asla istemiyorum.Bu durumda olup bi şekilde kurtulabilmiş biri varsa yardım etsin lütfen...
Dünya boş en iyisi iman derslerini dinlemek müslümanmisin bilmiyorum ama insani iyi hissettiriyor bir düzene oturtuyor namaz ruhun besini gibi bisey namaz kilmak iyi hissettiriyor
Yaşıyorum şuandaa hatta bir yəldır ve yeni farkında oldum😢
aynı şekilde bu durumları yaşıyorum ve bu yüzden gelecekten büyük bir korkum var geçmiştende pişmanlıklar duyuyorum ve bunların hepsinin yanında mükemelliyetçi bir insanım bir işi yaparken onu en özgü ve doğru şekilde yapmayı isterim bu kronik depresyon hali ve bunlar birleşince hiçbir şey yapamaz oluyor insan bu yüzden gelecekte kariyerimde nasıl kendimi geliştireceğim iyi yerlere varacağım diyorum ilişki durumları da bu durumu çok alevlendirdi ailevi problemlerde yaşıyorum ne yapacağım bilmiyorum intihar bu konu da bir alternatif diye düşünüyorum ama bunu yapmaya cesaretim yok bu yüden ömrümün kısa olmasını diliyorum
Allah'a güvenerek çalışmaya devam et
Benim de böyle ve Allah'a ve cehennemin varlığına inandığında intihar etmeye cesaretim yok.
@@Biologistgirl Sorun ne tam olarak
@@Leoooooxx her şey
İntihar bir şeyin çözümü değil. Arkadaşım etti ve artık hiçbir şeyi düzeltemiyor. Allah affetsin.
Hep bu sendromu taşıyodum
Lakin fitness clube spora başlayınca herşey renklendi
Spor en iyi çözümlerden biri 👍
özel şirkette çalışanları desen daha kolay olurdu
benim iyileşme sürecim bu içerisinde mümkün gözükmüyor.
çok geç ne zaman oluyo
Çözüm yok videoda
son aşamadayım
nasıl anlıyosunuz ;)
okul da sebep oluyor saygılar
Fulledim.
Beyaz arka plan çok göz yoruyor. Belki mat beyaz deneyebilirsiniz.
Aslında düz beyaz değil, hafif grimsi ama, yine de belirteyim ben çizer arkadaşımıza. 😊
yaşamışım şimdi fark ettim
Hurremden once tukenmislik senromu nedir bilmiyorduk(Meryem Uzerli) simdi uzmsn olduk😅
Son aşama dışındakileri hayır :D
vay anasını bende kendimi yanlız sanıyordum 😁
Bu video kişisel verilerin korunması kanununu çiğniyor dava açıcam (!)
10 da 10 yes be :D
Doğuştan var benim
Bu ben Sanırım
lgs çalışırken bu sendroma kapılmıştım, önümde bir doz da yks var artık
Kaçıncı sinifsin
@@katty..17 9 a geçtim lgs çalışırken o kadar stres etmiştimki sesimde bir hastalık çıktı halada geçmedi sesim çok az çıkıyor sıra arkadaşlarım bile zor duyuyor
@@muzadam1965 oha dostum kendini bu kadar yıpratma ve daha 9sun çok az calişsan yeterli gelecektir ben 12yim şuan mesela ama elimden geleni yaptiktan sonra sonuç bekte önemli değil diye dusunuyorum ama tabi arada ben de karamsar olabiliyorum
beni anlattin abi😢
Hayatı şikayet ediyorum .
5,5
spor yapın, insanlarla fazla samimi olmayın, kendi işinize odaklanın. çünkü size sizden başkası yardım etmeyecek
Red dead redemption 2
.
İlk
/masonlar
spor yapın, insanlarla fazla samimi olmayın, kendinize işinize odaklanın. dost,akraba bunlar hepsi boş şeyler ve size fayda sağlamaz. kendinize kalan yine kendinizsiniz
ank hayatı