Od 4 lat żyje ze zdiagnozowanym borderline, 2 lata temu po hospitalizacji z powodu próby samobójczej, na odpowiednich lekach, ze wsparciem najbliższych oraz psychoterapii mogę powiedzieć, że ten film napełnił mnie jeszcze większą nadzieją i ochotą do pracy nad soba ❤️ dziękuję za ten film ❤️
Polecam iść do 4 specjalistów żeby nie wierzyć w diagnozę jednego, trzymam kciuki śliczna dziewczyna jestes, ja mam 26 lat i też miałem myśli samobójcze może nie próby , pamiętaj, że nie musisz we wszystko wierzyć, i nikt nie przyszedł na ten świat zepsuty, wysyłam miłość
Bardzo dziękuję za ten filmik i okazanie tak wielkiego zrozumienia oraz empatii ❤. Zdiagnozowano u mnie to zaburzenie pół roku temu i naprawdę czasem ciężko mi patrzeć na tak dużą stygmatyzację. Poza tym, to mam nadzieję, iż za jakiś czas poczuje się lepiej i uda się złagodzić objawy. Mam za sobą wiele lat leczenia, choć nadal nie jest super. Mam nadzieję, że Twój film zobaczy większa liczba osób ❤.
Nieustanna pogoń za czymś czego naprawdę nie chcesz bo moment później myślisz sobie że jesteś zupełnie kimś innym i chcesz wszystko zrobić inaczej masz tyle planów ale żadnych nie jesteś w stanie zrealizować i dopada cię wtedy uczucie pustki , pusta przeobraża się w gniew ,gniew w zachowanie autodestrukcyjne później stagnacja leżysz kilka tygodni nie odzywasz się do nikogo by znów wstać zrobić progres i znów jakaś relacja zapętla koło tym jest borderline :) WELCOME to my world spider
Dodajmy, że niektóre osoby z BPD mają też ADHD. Sama mam obydwa zdiagnozowane i znam kilka osób z podobnymi problemami. Przestałam być autodestrukcyjna dzięki terapii i pracy nad sobą, zostały mi lęki i praca nad organizacją własnego życia. Jestem też od ponad pół roku w związku, szczęśliwym, mimo trudności, bo nauczyłam się, że można jednocześnie kogoś kochać i się na niego złościć (szok!). Sposób mam taki, że pozwalam sobie na płacz, jak jestem sama, to czasem się drę, spędzam czas ze sobą w ciszy i dzięki temu panuję nad tym, by się nie wyżywać na ludziach w przestrzeni publicznej. Jednocześnie coraz łatwiej przychodzi mi wyrażenie zdrowo złości wobec bliskich, pomimo moich lęków. Przyjmuję już tylko stymulanty na ADHD, antydepresanty wyrzuciłam z "diety" dosłownie rok temu. To nieprawda, że trzeba w 100% wyzdrowieć, żeby umieć z kimś być. Trzeba po prostu pracować nad sobą i przekonać siebie do poproszenia o pomoc ;)
Dziękuję za ten materiał. Ja mam "zestaw" Borderline + ADHD. Ogromna wyobraźnia, energia i "charyzma" zawsze wyczuwalna przez innych z daleka kiedy byłem wśród ludzi (nie da się np. mnie nie zauważyć na parkiecie nawet wśród setek osób), na przemian z totalnym wycofaniem, pustelniczym trybem życia, epizodami życia klasztornego. Duże sukcesy zawodowe (o dziwo), a zawód bardzo ścisły - głównie z powodu... lęku o byt - swój i córek (to ostatecznie moja najmocniejsza kotwica, motywator do pracy nad sobą i stabilizator). "Artystyczna dusza" (muzyka, poezja, filozofia) + totalnie słomiany zapał. Bez swojego miejsca na ziemi, bez poczucia przynależności do czegokolwiek/kogokolwiek. Milion pasji... w większości na chwilę z niezliczonymi do nich powrotami i utratami sensu zajmowania się czymkolwiek tuż za moment, czy następnego dnia. Skłonności do alkoholu, śmieciowego jedzenia oraz fobiami na punkcie zdrowego odżywiania na przemian. Rozwalone małżeństwo za sobą oraz drugi wieloletni związek. Wszelkie zresztą relacje zostawiałem w zgliszczach. Przez większość życia skłonność do zakochiwania się w co drugiej mijanej na ulicy dziewczynie/kobiecie - o dziwo przybrała ona na sile w dorosłym życiu (tak, potrafiłem kilka razy dziennie za każdym razem cierpiąc nieludzko) - z powodu ogromnej rany odrzucenia niesionej od dzieciństwa. To zresztą było także powodem mojego stopniowego wycofywania się ze społeczeństwa. Gwałtowne wchodzenie w bardzo intensywne relacje emocjonalne i tak samo gwałtowne ich zakończenia. Itp., itd. Jednak... odkąd uświadomiłem sobie jaki program mną steruje, lub raczej ktoś inny (także z BPD) rzucił na niego światło kilka lat temu - stopniowo łatam swój świat. Odbudowuję relacje z rodziną (także dalszą), utrzymuję i rozwijam z córkami, wspieram ich pasje, robię wszystko, aby czuły, że jestem zawsze po ich stronie. Byłą żonę i partnerkę darzę szacunkiem (z wyczuwalną wzajemnością - mimo cięższych etapów za nami) i wspieram jak potrafię. Dbam także o kilka innych wartościowych relacji, pożegnałem te toksyczne, które utrzymywały mnie w stanie chaosu. Cięższe używki - jak alkohol także pożegnałem praktycznie całkowicie. Eliminuję inne niezdrowe nawyki po kolei. Przyjąłem zasadę "step by step" - sprzątam kawałeczek po kawałeczku cierpliwie swój świat, starając się dbać przede wszystkim o to, co już udało mi się poukładać i stopniowo - takim tempem jakim jestem w stanie w danym momencie - posuwam ten proces do przodu. Bywają oczywiście nadal dni gorsze, kiedy czuję tę przeogromną pustkę, lub stan rozsypania na milion kawałków, kiedy wewnętrzny kompas kręci się w kółko. Staram się wtedy przeczekać i nauczyłem się (nadal uczę) w takich momentach nie wykonywać najlepiej żadnych ruchów (nie wikłać się w nic, nie zużywać zasobów energetycznych, finansowych, itp.). Moja codzienność to nieustanna uważność i nieustanny nawyk sprzątania także fizycznej przestrzeni, którą wcześniej także chronicznie pozostawiałem pogrążoną w chaosie. Wypracowałem swoje metody, jak dotąd działają. Nieustanie je zresztą koryguję (uważność, analiza, konkluzje, korekty, powtórz...) - bez dokładania sobie emocjonalnych huśtawek w postaci wyrzutów sumienia, kiedy coś nie jest nadal idealne. Nie mógłbym także nie wspomnieć o pewnej kwestii - nawet na etapach życia, kiedy totalnie nie byłem świadomy jakie programy mną sterują, moja energia "zodiakalnego smoka" (wg horoskopu chińskiego) - nierzadko uwalniana bardzo gwałtownie - wiele razy przyczyniła się do totalnego zaorania toksycznych sytuacji, w które uwikłane były także inne osoby. Kilka razy zdarzyło mi się odpalić taki "reset", z którego wiele osób w zasięgu wychodziło wprawdzie poturbowanych, jednak ostatecznie uwolnionych od czegoś, co więziło ich nieraz przez lata, lub od jakiejś iluzji, przez którą prostą drogą dane towarzystwo zmierzało ku przepaści. Nie jestem z upływem czasu dumny z metod, jednak czuję, że przynajmniej na tamtych etapach i to było potrzebne. Teraz natomiast staram się raczej uczyć ujarzmiać swoją energię niż ją tłumić. Próby tego drugiego przynosiły zresztą opłakane skutki. Widzieć ją w sobie, przekuwać w działania kiedy zachodzi potrzeba, jednak nie pozwalać, aby to ona rządziła mną i jak tornado siała spustoszenie dookoła. Trzymam kciuki za wszystkich kroczących podobnymi ścieżkami.
Zebrało mi się ;) Poczułem potrzebę opowiedzenia jakie to jest "od środka". Być może ktoś odnajdzie tu jakąś wskazówkę dla siebie, niezależnie od tego, po której stronie arcyciekawej relacji z osobą z BPD się znajduje. Dzięki i wszystkiego dobrego
Bardzo dobry film 👍 Mam borderline. Jestem świadoma od kilku lat i radzę sobie całkiem dobrze. Moi rodzice to tzw malignant narcissists czyli psychopatyczni narcyzi. Duzo agresji, zaniedbania, odrzucenia, przemoc psychiczna i fizyczna, ucieczki z domu i samookaleczanie. Poza tym cała masa kar. Moje dzieciństwo było okrutne. Nadawałam się tylko po to żeby pomagac im w pracy. Długo nie rozumiałam o co chodzi, myślałam ze to moja wina, ze ja coś robię zle. Potem trafiałam w związki z podobnym typem osobowości jak moi rodzice. Cały czas potrzebowałam partnera żeby się regulować emocjonalnie, tzw Favorite Person. Teraz z przepracowana głowa jest dobrze. Nie potrzebuje Favorite Person bo sama reguluje się w głowie - internal regulation a nie external. Wyrzuciłam tez ze swojego życia wszystkich narcyzów **Borderzy są ponadprzeciętnie kreatywni. To jedna z niewielu zalet tego zaburzenia. Zachęcam by z niej skorzystać. Możemy tworzyć lepiej niż inni bo więcej czujemy, głębiej przeżywamy i więcej fantazjujemy. Wielu muzyków i aktorów to borderzy. Nawet znana Marilyn Monroe to border wg prof Sama Vaknina ❤❤❤ dziękuje za takie filmy Właśnie przez takie filmy jak Twoje zaczęłam swoją drogę uzdrowienia mentalnego
Sam Vaknin uświadamia kiedy był w Polsce w 2023 roku żadne że stowarzyszeń psychologicznych żadna postać z tej polskiej mafii nie wspomniała jest marginalizowany w Polsce bo robi psychologom inżynierje że ich praca mogła by być bardziej skuteczna gdyby wiedzieli więcej.
Jestes psychiatra, ze potrafilas zdiagnozowac narcyzow?😂 Czy kazdy kto Ci nie odpowiada albo ma inne zdanie od Twojego zostal zdiagnozowany jako narcyz? 😂 Bo widzisz, diagnozujac wszystkich dookola jak psychiatra, sama mozesz zostac posadzona o bycie narcyzem.
Cudny material. Dziekuje! Narracja jest wazna i kreuje podejscie spoleczne. Tak naprawde caly czas uczymy sie rozumiec samych siebie i ciesze sie, ze zmienia sie spojrzenie. Ze stygmatyzacji - coraz wieksza szansa na zrozumienie, realne wsparcie i wiekszy spokoj, ktory tak bardzo jest potrzebny. Pozdrawiam!
Oj tak aż za dobrze we mnie tkwił ten strach że zdiagnozowują mnie f60.31, ale jestem f60.30 uff haha "na szczęście" Tylko, że ja dalej myślam, że to przecież też border, jeden pies, stygma i dsm V też tak to ujmuje, ale z czasem będzie lepiej, a to że dziś akurat taki film i jakieś wyniki badań to balsam dla duszy
Ah czyli jednak, nie jest tak źle 😊 właśnie przerażała mnie ta stygmatyzacja i straszenie związane z tym zaburzeniem. Zdiagnozowano mnie kilka miesięcy temu, obecnie jestem w terapii grupowej i jestem nią zachwycona. Widzę też duże zmiany i poprawę w sobie tylko te internetowe rokowania mnie dołowały 😢 ale ten film utwierdza mnie w zdaniu że diagnoza borderline to nie wyrok. Dziękuję ❤
Zdiagnozowano u mnie borderline. Ponad 3 lata temu zakończyłam blisko 4-letnią psychoterapię (poznawczo-behawioralną). Dodam, że mam za sobą trwałe relacje z mężczyznami (w tym 10-letni związek, który zakończył się rozstaniem). Pracę mam także od 15 lat tę samą - więc błagam... nie dajcie sobie wmówić, że wszystkie osoby z granicznym zaburzeniem osobowości skaczą, w każdym temacie życia, z kwiatka na kwiatek, bo to nie reguła... a niestabilność może się przejawiać w wielu innych aspektach. Osobiście największym problemem u mnie była "nadwrażliwość" emocjonalna - w tym także intensywne ataki "złości", a wręcz agresji (zwłaszcza kierowanej względem siebie). Determinacja; próba zmiany schematów.... nauka nowych metod radzenia sobie z "rzeczywistością"... Przede wszystkim eksplorowanie codzienności na innych zasadach - w oparciu o "prawdziwą" mnie.... Zrozumienie tych wszystkich emocji - skąd się biorą... dlaczego etc.... Warto było :) Demony już rzadko przychodzą :) A na pewno w o wiele łaskawszej wersji :) Dzięki za film. To ważne, by szerzyć wiedzę na temat tego zaburzenia... ale już mam po kokardę powtarzających się jak mantra wykładów w stylu "bo osoby z borderline sypiają z kim popadnie... i w ogóle są zdegenerowane i STRASZNE" :)
U mnie dość podobnie. Zawodowo totalnie stabilny i z dużymi sukcesami. Za sobą... 10-letnie małżeństwo, potem 7 letni związek. Bez skoków z bok. Chociaż tak, miałem na to ochotę nieustannie, energia mnie wręcz roznosiła, ale inne cechy były dla nich przeciwwagą - wewnętrzne zasady, lojalność, a także odpowiedzialność za partnerki (także w sensie zdrowotnym). Teraz odczuwam już znaczną poprawę. Dzięki nieustanne pracy każdego dnia, uważności, korektom, wiecznemu oglądaniu i uczeniu się swoich emocji i ich źródeł. Trzymam kciuki także za Ciebie!
Dziękuję ci za ten filmik, bo podejrzewam u siebie borderline i niedługo wybieram się na pełną diagnostykę psychologiczną, aby poddać się odpowiedniej terapii i farmakoterapii. Uwielbiam twój kanał, jest niezwykle pomocny. Pozdrawiam serdecznie 🤗❤️❤️❤️❤️i życzę mnóstwo miłości 💓
Dobry merytorycznie, ale też nie zbyt zawiły czy przepełniony zbędnymi informacjami materiał z bardzo fajnym rozwinięciem własnej opinii na samym końcu. Szacunek!
Jestem z diagnozą. Prawdopodobne tez adhd. 5 rok jestem sama. Wolę samemu męczyć się ze swoimi demonami niż dorzucać sobie problemów ze str. partnera. Często problemów wynikających z mojego zaburzenia. Sensem mojego życia jest kochać i być kochanym....niestety nie trafiłam na odpowiednich partnerów. Jest mi z roku na rok coraz strasznej żyć. Samotność i brak wsparcia dosłownie mnie zabija...
Znam ten stan. Ja zdecydowałem się na samotność głównie dlatego, że za sobą zostawiałem dotąd zgliszcza. Kiedy to zauważyłem, postanowiłem że już nigdy więcej. Samotność to jedno z najtrudniejszych doświadczeń, nawet jeśli introwertyzm (jak w moim przypadku) i tak dominował. Wykonuję jednak mrówczą pracę nad sobą każdego dnia, posuwam o centymetry, potem błądzę, zaczynam od nowa... Nie mniej jednak widzę spore postępy na przestrzeni kilku lat dzięki nieustannej uważności. Czy mam cel? Jakieś mi się powoli kształtują. Głównie - być w stanie budować stabilne relacje, dbać o innych, a nie być tornadem w ich życiu jak dotąd. Nie poddawaj się! Pomyśl, że jest wiele takich osób jak Ty i kilka z nich myśli teraz o Tobie i trzyma za Ciebie kciuki!
Super film. Bardzo chętnie zobaczę serię o innych zaburzeniach w takim charakterze. Niestety w mediach nie promuje się za bardzo nowych odkryć w tym temacie.
Nareszcie konkretne informacje o tym schorzeniu, bo naprawdę wiele osób, które mnie poznawały i dowiadywały się, że mam borderline, to byli zdziwieni, że nie jestem stukniętą i wrzeszczącą o nic babą 😅
Nie mam zdiagnozowanego borderline, ale zdecydowana większość objawów się zgadza. Rzeczywiście zawsze byłem uważany za osobę bardzo emocjonalną, impulsywną wręcz czasami. Miałem problemy z utrzymaniem głębszych relacji, ale bardzo szybko się przywiązywałem i oddawałem danej osobie w całości... typ relacji na jakie trafiałem w nastoletnich i dziecięcych latach, to z osobami narcystycznymi, manipulującymi bądź niedostępnymi emocjonalnie. Po rozpadnięciu się wszystkich tych wydmuszek, zwanych relacjami próbowałem rozpocząć na nowo. Zorientowałem się jednak, że mam w sobie ogromną pustkę. Tak naprawdę nie wiem, kim jestem, bo zawsze ulegałem woli innych. Wpasowywałem się zgrabnie jak ciecz w ich oczekiwania. Poskutkowało to brakiem tożsamości, niezrozumieniem własnych emocji i uciekaniem od nich w objadanie się, gry, alkohol, trawkę i masturbację. Nie miałem pojęcia, co tak naprawdę lubię. Porzuciłem swoje pasje. Jednak postawiłem na walkę ze sobą i rozwój. Postanowiłem się poznać. I powiem tylko jedno: było warto. W tym momencie od półtorej roku jestem w stabilnym związku. Mimo, że sam początek ani trochę nie był stabilny X'D Po latach samotności całkowicie zatraciłem się w ukochanej i to prawie poskutkowało rozpadem związku. Dopiero gdy postanowiłem odnaleźć własne granice i szacunek do siebie, zaczęło się z powrotem układać. Było to straszne, ale po wszystkim powiedziałem sobie, że już nigdy więcej siebie nie opuszczę. Powróciłem również do pasji i okazuje się, że ich rozwijanie jest w stanie zagwarantować mi utrzymanie. Bardzo się cieszę! I życzę wam jednego: Żebyście się nigdy nie poddawali ❤
Miałem partnerkę narcyzke + borderline, kilka miesięcy, a dotąd , półtora roku i nowy związek, trudno się otrząsnąć ... straszne... 8 nie da się pomoc, bo jest bez zarzutu, a to ja i inni są pop...ni , więc odszedłem, chociaż miała wiele dobrych cech, ale żyć się nie dało razem...a nawet jako przyjaciele czy znajomi.... były mąż, narcyz-gnebiciel , puszczalski i chulaka przez lata nagle stawał się wspaniały , a ja, który zainwestowałem w dom i rodzine więcej niż łącznie liczni "popychacze" z czasów przedmałżeńskich i w trakcie nawet gdy się rozchodzili lub nawet nie , to stawałem się "czasoumilaczem" ... Prowokowała konflikty w czasie swoich "dolów" , by za pół dnia dzwonić że tęskni ..
Niestety borderline zostawia trwałe zmiany w strukturach mózgu. Ale dla pocieszenia - mam diagnozę od 6 lat, jest naprawdę dobrze. Ciężko o odpowiedniego psychologa, ale z dobrze dobranymi lekami i osobą, której możesz zaufać (mi pomogła pedagog z liceum) dasz radę wyjść na prostą
Mam borderline zdiagnozowane już dawno temu, depresję od kilkunastu lat, wysoką reaktywność na bodźce. Za mną 3 letnia intensywna terapia, jestem pod stałą i regularną opieką psychiatry, przyjmuję leki, nie piję w ogóle alkoholu od 2,5 roku. Mam pracę na etacie, jestem w szczęśliwym związku, ALE to moja ciężka praca i praca moich bliskich. Mając borderline trzeba nieustannie nad sobą pracować, a nie usprawiedliwiać swoje zachowania tekstami "bo mam bordera". Przez osoby, które wiedzą, że mają borderline, ale nic z tym nie robią krąży takie przeświadczenie, że każdy kto ma to zaburzenie jest zły, kłamliwy i krzywdzi innych.
dokładnie tak. podpisuję się pod tym jako osoba zdiagnozowana z BPD. jak to mawia pewna psychoterapeutka, która specjalizuje się w leczeniu zaburzeń osobowości - „borderline można i trzeba leczyć”. chciałabym, żeby więcej osób z tym zaburzeniem wiedziało, że to naprawdę nie musi być wyrok na całe życie i że można dojść do takiego momentu w swoim życiu, gdzie codzienna egzystencja nie boli, i że można zbudować życie warte przeżycia, jak to mawia twórczyni terapii dialektyczno-behawioralnej (Marsha Linehan), która sama zmagała się z BPD
Jestem zdiagnozowana z osobowoscia borderline, antyspoleczna i podejrzewanymi cechami narcystycznymi przez terapeutkę. Ostatnio tylko się ślizgam, a ten filmik mi pokazal, ze moze byc jeszcze lepiej. Dziekuję
Hej 👋🏻 ja tez mam bpd. Zobacz sobie lajwy Eli Gawin - to psychopatyczny narcyz zdiagnozowany. Wyraźnie widać w jej zachowaniu na lajwach wszystkie narcystyczne schematy. U niej widziałam wszystko. Fajnie tak się przyjrzeć z boku. Lepiej sie usunie z siebie to samo co toksyczne
Może być duzo lepiej❤ pogłębianie świadomości bardzo zmienia myślenie, hierarchie wartości, lepsze decyzje życiowe i w końcu nie produkujesz sobie tylu problemów. Bo jakby tak przeanalizować nasze problemy to tam cała masa naszej winy, naszych złych wyborów. Mozna miec nad tym o wiele lepsza kontrole 💪🏻
Diagnozy bywają różne u óznych psychologów i psychiatrów , zdystansuj się do tego sama. Terapeutki na tym =zarabiają , znajdż doradztwo kościelne ,gdzie NIE zarabiają i zobacz , co tam ci powiedzą psycholodzy , idż do faceta z problemem nie do baby!!! Bywa ,ze ci po KUL(Lublin) , vel UKSW i po UW będą co innego >widzieli< , użyją innych testów np. piramidę klocków czy testy obrazkowe etc. =inne podejście . Hej, Uśmiechnij sie !
Zostałam zdiagnozowana jakoś w wieku 23,24 lat. Teraz mam 30. Przez te lata wiele się zmieniło, byłam w szpitalu psychiatrycznym na oddziale dzienny, potem przechodziłam różne terapie. Od ponad 4 lat jestem w dobrym, spokojnym związku. Dalej jest we mnie dużo lęków i czasami uczucia pustki ale nie zalewam go alkoholem albo autoagresja. Czuję to, że mózg mi dojrzał. Ciekawa w filmie była informacja o zamartwianiu się chorobami, to co cała ja D: Nie słyszałam o tym wcześniej jako objawie bpd.
Komentarz dla widoczności. Ponadto, widziałam badania, (niestety nie podam źródła, ale warto poszukać) że zauważono, iż BPD ustępuje znacznie z wiekiem. Z autopsji mogę dodać, że wytrwała praca psychoterapeutyczna przynosi porządane rezultaty, poprawia jakość życia. Jest to praca na lata.. ale warto, bo to życie mamy jedno. Dobrze dobrane leki, w przypadku objawów współistniejących (kto ma, to wie..) dają ukojenie, robią miejsce i są istotnym wsparciem dla świadomej pracy własnej. Warto też dodać, że BPD diagnozowane jest często zbyt pochopnie i w tą samą szufladę wrzucane są nierzadko osoby z cPTSD (choć jedno nie musi wykluczać drugiego). Tak czy inaczej, nie warto przywiązywać się do terminologii ponieważ nikt z nas nie jest jedynie swoim zaburzeniem; nie wszystko można nim wytłumaczyć, a ponadto przyklejanie sobie łaty na czole przyczynia się do stygmatyzacji, której chcemy uniknąć. Krótko mówiąc, jest nadzieja, co jest też puentą ów video.
Tak mam 32 lata i widzę że jest lepiej niz gdy mialam 21 lat ale wtedy tez bylo duzo stresogennych czynników zewnętrznych i szukalam ucieczki w rozne glupoty by uciekac od ciężkich emocji.
Warto też dodać, że to nie muszą być długie lata, bo to może się kojarzyć z psychoanalizą ("chodzę od 10 lat na terapię 3 razy w tygodniu"), która nie ma poparcia w badaniach. Moja droga wyglądała tak: bardzo mi pomogło pół roku terapii poznawczo-behawioralnej z elementami terapii schematów. Miała trwać rok, ale nie było mnie dłużej stać. Kultywowałem jednak to, czego się tam nauczyłem i po ok. 2 latach nastąpiła kolejna wyraźna poprawa. Dostałem się też na 9-miesięczną terapię grupową, która również była pomocna. Wiem jednak, że niewiele bym z niej wyciągnął, gdyby nie ta wcześniejsza, bo nie miałbym świadomości swoich zniekształceń poznawczych i nie potrafił z nimi walczyć, a także dalej miałbym bardzo potępiającą samego siebie wewnętrzną narrację. Bywały kryzysy, związane z miłością. Korzystałem wtedy z darmowych opcji, takich jak 3 darmowe spotkania z terapeutą z Kultury Równości czy interwencja kryzysowa. Jakiś czas też korzystałem z pewnego telefonu zaufania. W maju 2024 udało mi się dostać na darmową terapię z fundacji, w nurcie integratywnym. Mam 26 lat. W zeszłym roku zdiagnozowałem również ADHD. Miałem już dużo strategii kompensujących rozwiniętych, ale atomoksetyna pomaga mi działać zamiast myśleć wieczność, jest trochę mniej myśli w głowie i łatwiej się przerzucać między czynnościami. Podsumowując całość: naprawdę w życiu bym nie pomyślał, że będzie mi się tak dobrze żyło. Myślałem, że nie dożyję dorosłości, potem nie poszedłem na wymarzone studia, bo myślałem, że jestem zbyt głupi, by studiować. Teraz jestem za połową studiów, idzie mi bardzo dobrze, mam plany na doktorat. Życie wypełnia mi ta pasja i trzy bliskie przyjaźnie. Wciąż boję się, że nie znajdę zdrowego związku na stałe, ale staram się nauczyć tej pokory, że nie da się wszystkiego przewidzieć, wszystkiego mieć pod kontrolą i trzeba się uzbroić w cierpliwość. Nawet jakby to marzenie się nie spełniło, moje życie i tak będzie dla mnie warte przeżycia.
@@randaltichy6570 moj niestabilny styl przywiazania ktory manifestuje się od roku bo mój facet raz jest w domu raz go nie ma nocami, wplywa negatywnie na moja relacje I moja psychike bo ja potrzebuje stabilnej obecnosci w domu obecnie jestem w epizodzie depresyjnym. Cóż 1 rok zycia spedzilam pod niestabilna opieka, matka unikała opieki nade mna po porodzie toteż opiekowaly sie mna inne osoby,potem znowu inne osoby bo majac 3msc trafilam do domu dziecka potem znowu inne osoby; wywołanie rodzinie adopcyjnej gdy mialam rok mialam nianie bo rodzice pracowali, gdy mialam kilka lat jeszcze przed przedszkolem moj tata adopcyjny wyjezdzal do Niemiec i bywal w domu raz w tygodniu. Teraz jakby ten schemat sie znowu powtarza jak moj facet chodzi co 4 dni na nocne zmiany.
5 lat temu zdiagnozowano mi borderline, byłam dwa lata na terapii i odkąd mój psychoterapeuta miał wypadek i już nie prowadzi w tym zawodzie ciężko jest mi się przemóc by zacząć się leczyć od nowa. Potrzebuję jej. Poprzedni rok był najgorszym z możliwych przez ostre zapalenie trzustki którego się nabawiłam od zabaw alkoholowych i niezdrowego trybu życia, już nigdy nie będzie tak samo jak kiedyś. Dzięki za ten film, trochę pomógł mi przypomnieć o mojej psychice w tym wszystkim.
Nie dałem rady zbudować związku z osobą borderline.Parę lat temu poznałem taką jedną.Bylo krótko, ale intensywnie.Najpierw bylem wychwalany niczym władca Sułtański aż nagle przyszła wiadomość,,uwazam ,ze nie powinniśmy się dalej spotykać,,.A że było ogniście i ciekawie to z moimi wczesniejszymi zapędami ,, Białego Rycerza, który to zawsze poświęci się dla swej Białoglowy,, postanowiłem zawalczyc i odzyskac Ją.Jednak dalem sobie spokój kiedy się zorientowałem, że nie da rady nic z tym zrobić.Na szczęście wyleczyłem się skutecznie z tej choroby rycerskiej.Sporo mnie to kosztowało finansowo,nerwów i emocji rożnych po kilku podobnych zawiązkach .
Ciekawy filmik,.. Ja mam mnóstwo zaburzeń chyba źle zdiagnozowanych. Jeśli chodzi o Borderline to impulsywność no i ten rodzaj "odsuwania" się od rzeczywistości, obserwowanie, jakby z boku, dla mnie ma coś wspólnego ze spektrum autyzmu. Tylko nie mówię, że mam rację absolutnie. Chodzi o silne reakcje na bodźce z zewnątrz, poczucie silnego lęku, częste odcinanie się od rzeczywistości. U mnie od dziecka były zbyt silne reakcje na otoczenie, bałam się też hałasu itp...Aaa i też bardzo łatwo czuję emocje innych i mnie to przeraża... Wydaje mi się, że chodzi o budowę mózgu i z tym się rodzimy. A to pewnie długa droga zanim będzie wiadomo co jest przyczyną tej "inności" tak mi się wydaje... Ale dzięki za film. Pozdrawiam serdecznie
ja mam podobnie, jestem WWO i GAD. Mój były wmawiał mi, że mam borderline, tak mnie też przedstawiał w otoczeniu, przez co wiele osób się ode mnie odwróciło i uważało mnie za niebezpieczną wariatkę, a jego za biedną ofiarę. Poszłam na diagnozę i wyszło właśnie, że mam zespół lęku uogólnionego przy wysokiej wrażliwości, ale nie borderline. Jednak trudne sytuacje życiowe, skomplikowane relacje, prowokacje doprowadzały do tego, że łatwo było mnie przedstawić jako osobę cierpiącą na borderline, bo ex bardzo dobrze wiedział, gdzie wbić szpilę, żeby mnie zdenerwować, a jak byłam zdenerwowana to mógł sobie do tego kreować własne narracje o mojej niepoczytalności, nawet próbował urobić moją rodzinę, moją mamę, żeby mnie ubezwłasnowolniła i zamknęła w psychiatryku, ale się nie dała, wyśmiała go. Zakończyłam tę relację, zmieniłam otoczenie, 2 lata mi zajęło pozbieranie się po tej destrukcji, którą mi urządził swoim gaslightingiem, było bardzo źle, myślałam, że tego nie przeżyję. Od tamtych wydarzeń minęło ponad 10 lat, mam stabilne i spokojne życie, wspierającego partnera, empatycznych przyjaciół i dobrze rokującą przyszłość. A on jest już po 40-stce, mieszka z rodzicami, jest samotny i wiele osób przejrzało na oczy i uświadomiło sobie, jakim był manipulatorem.
Jesteś wielki Prosiłbym o jeden jeden odcinek o osobach chorych na wieloletnią epilepsję Która po latach zmienia się w zaburzenia lękowe i zaburzenia depresyjne i poznawcze przepraszam bo mam już dość mam 57 lat pracowałem 32 z epi i się popsułem od tej pory jestem tylko porzucany praca małżonka. Uczestniczę w zajęciach na oddziale dziennym ale to ściema trzymaj się jesteś w porządku dziękuję za każdy odcinek.
Zawsze mi brakuje w takich, let's say, przybliżeniach dokładniejszego, tego komponentu, jak i dlaczego tworzy się borderline. Ja to wiem z psychologii, ale warto by było przybliżyć najczęstsze przyczyny.
Podano jedna "uniewazniajace srodowisko" - genetyka - trauma wczesnodziecieca (PTSD) przez co układ nerwowy staje się wrazliwszy. - doswiadczenia wczesnego porzucenia (Np adopcja,dom dziecka) - niespójna opieka we wczesnym dziecinstwie, matka nie reagująca na sygnały- tu powstaje zaburzony schemat wiezi - dysfunkcyjne srodowisko: uniewazniajace, przemocowe. - zaburzony wzorzec relacji matka-dziecko - neurotyzm - wrodzona wrazliwosc I dalsze odrzucenia np grupa rowiesnicza. - bycie wychowywanym przez zaburzonego rodzica narcystycznego lub borderline - nastepstwo innych zaburzen np FASD i mikrouszkodzeń około plodowych. - niby trauma transgeneracyjna moze tez miec wplyw Ja spedzilam pierwszy rok zycia: 3 miesiace niecale z matka (bardziej opiekowaly sie mna inne osoby niz ona)porzucila mnie gdzies na ulicy,pozbawiono ja praw, potem panstwowy dom malych dzieci od 3 miesiaca do 9, adopcja, uniewazniajacy emocjonalnie rodzic adopcyjny i nieprzewidywalny w zachowaniach po traumie dzieciecej tez ,odrzucenie rowiesnicze, alkohol pity przez biol w ciazy i papierosy,straumatyzowana matka biologiczna mozliwe ze tez z tym zaburzeniem bo historia jej zycia jest typowa dla rozwoju borderline: (przemoc fizyczna i seks w dziecinstwie,odrzucenie przez ojca,porzucenie przez matke) gdy ja spotkalam po latach tez ma sznyty na rece po okaleczaniu, miala proby samobójcze, jest nieprzewidywalna i niestabilna w uczuciach do swoich dzieci ktore urodzila po mnie i wychowala. Jej druga corka wychowana w kryminogennym srodowisku tez stracila prawa do swoich dzieci ktore trafily do adopcji (kolejne porzucone pokolenie) i tez sie okaleczala i wydaje się że prawdopodobnie tez ma borderline.
a pomyślałeś może, że to ty masz borderline i projektujesz swoje zaburzenia na tę kobietę, doprowadzając ją do skrajnych reakcji? a jeszcze jak do tego jesteś charyzmatycznym narcyzem to możesz stworzyć przestrzeń, w której ona będzie przedstawiona jako ta zła. Typowy gaslighting, nic dziwnego, że baba nerwowo nie wytrzymuje, jak to bliscy robią z jej życia piekło. Ona jest jedna, was jest wielu i to ona jest zagrożeniem? nawet jeżeli ona jest problemem, to nie macie obowiązku utrzymywania z nią relacji, nawet jeśli to rodzina. Ale łatwo usprawiedliwiać swoje zachowania stawiając się w roli ofiary i wszystko zganiać na czarną owcę, prowokować ją, znęcać się nad nią psychicznie, a potem wytykać palcami.
Jest nadzieja! Wystarczy 10 lat w szpitalu psychiatrycznym 🙃 To ja jednak sprobuje trzymac sie z daleka lol P.S. moja partnerka ma zaburzenia osobowosci, pracuje nad tym, jest kochana i jestem z niej dumny, ale daleko jej chyba jednak do bordera.
Nie wiedziałam że 50% osób po wejściu w stały związek mogą mieć remisję, fajnie byłoby rozwinąć powiązanie silnych emocji z nerwem błędnym co może skutkować np problemami z przewlekłym zmęczeniem
Też jestem zaskoczona, a jestem aktualnie w stabilnym związku, bardzo się obawiałam, że będę go sabotować, ale mijają kolejne miesiące i nic takiego się nie dzieje, kiedy wcześniej bardzo mocno sabotowalam ważne dla siebie relacje. Jednak one zawsze były w jakimś stopniu niestabilne, co triggerowalo moje lęki.
@@ola4141 A w jaki sposób pokonać lęk przed porzuceniem? Lęk uruchamia blokadę seksualną, bo kojarzy seks z zaangażowaniem emocjonalnym, a potem odsunięciem się partnera. Chodzi o to, że przez seks, bliskość się przywiązuję do partnera, uzależniam się emocjonalnie, dlatego nie chcę chodzić do łózka, przez co związki się rozpadają, bo facetom brakuje seksu.
@@maamiss5561 no cóż, w tej kwestii odsyłam do specjalisty, bo sama nim nie jestem... Ale w kwestii bliskości, to u mnie było tak, że na etapie spotykania się mój chłopak wyczuł moje mechanizmy i się do nich dostosował. Czekał cierpliwie, zaczął mnie dotykać dopiero gdy sama wyszłam z inicjatywą (np przytuleniem). Potem przesuwał granicę powoli, za każdym razem pytając o zgodę. Ostatecznie okazało się, że jestem przylepą, tylko nie miałam do tej pory bezpieczeństwa w takich gestach. Oprócz tego jest bardzo spokojnym człowiekiem, więc na wiele rzeczy reaguje stonowanie, a jego stałość i powtarzalność w reakcjach sprawia, że nie obawiam się odrzucenia z jego strony. Ważne też było dla mnie usłyszeć, że on miewa podobne objawy w relacji. Jeśli chodzi o współżycie... Tu rzeczywiście zaczynają się schody. Nie to, że tego nie lubię, ale ciężko osiągnąć zadowolenie, jednak jak się znajdzie odpowiednią osobę, która rozumie te ograniczenia, to myślę, że można je ostatecznie przełamać. Przede wszystkim ważna jest komunikacja.
@@maamiss5561 dodam jeszcze, że taki częsty kontakt fizyczny (np przytulanie) bardzo stabilizuje układ nerwowy, a jako osoba w przeszlosci stroniąca od fizycznej bliskości, nie miałam tego dodatkowego filaru. Podejrzewam, że wzrost endorfin wynikający z częstego dotyku wyciszył nieco niechciane objawy. Jest takie powiedzonko psychologiczne, że dziecko do przeżycia potrzebuje 3 przytulen dziennie, żeby czuc się dobrze - 8 przytulen, a żeby się rozwijać - 12. Coś w ten deseń
Hej. Dziękuję za ten materiał. A jakie jest Twoje zdanie na temat badań w których mówi się że borderline jest pochodna ADHD? Że zaopiekowanie się ADHD prowadzi do zmniejszenia objawów wczesniej określanych jako borderline?
Mam 47 lat. Borderline zdiagnozowano u mnie w wieku 20 lat. Jako bonus otrzymałem uzależnienie - co często towarzyszy zaburzeniom. Dopiero od 9 lat jestem zupełnie trzeźwy. "Zaliczyłem" zakład karny, bezdomność, szpitale psychiatryczne, gruźlicę - po której pozostało mi jedno sprawne płuco i pochp. Nie wspominając o częstych epizodach depresyjnych.
Kocham tą dualność komentarzy, między paniami które mają borderdline a panami którzy weszli w związek z partnerką z borderline- Ale well Każdemu z was życzę miłego dnia
Fakt faceciki pokrzywdzone wrzucają kazda zaburzona kobiete do jednego wora. Borderline to nueskonczenie wiele kombinacji osobowosci bo zazwyczaj nie ma tylko Borderline ale Borderline I np adhd czy osobowosc zalezna czy narcystyczna (bpd+narcyzm czy inne z mrocznej triady jak psychopatia są najbardziej destrukcyjne i niebezpieczne i to o nich powstają takie komentarze jak wspomniane wyzej ) Tez czesto z borderów robi się przestępców i wariatów bo seryjniaki jak Dahmer albo mama Madzi z Sosnowca ponoc ma te osobowosc. By takie kwiatki powstawały potrzebne są mixy "mrocznej triady" a nie tylko borderline. Ludziom sie wydaje ze krzywdzimy umyślnie i dla zabawy- moze bordero narcystyczne jednostki czerpia z tego przyjemnosc, dla mnie gorszy jest narcyzm od bordera. Nie jesteśmy potworami. Większość borderow to pokrzywione jednostki psychicznie niszczone w dziecinstwie, nadużywane i straumatyzowane przez co nie potrafią w swoje emocje I w emocje innych co może stwarzać pozor ze brak im empatii. Maja niezaleczone rany z dziecinstwa i nieskończony wor potrzeb emocjonalnych ktore nie zostaly zaspokojone w przeszlosci. Emocjonalnie jestesmy na poziomie kilkulatka ktory tupie noga i złości sie gdy ktoś mu nie chce kupić misia. Wiecznie nam malo czyjej uwagi,milosci I to studnia bez dna. Każda część krzyczy "kochaj mnie" bo nie umiemy kochac siebie i szukamy zapewnien na zewnątrz. Jednocześnie podswiadomie myśląc ze nie zasługujemy na milosc I i tak zostaniemy porzuceni. Dlatego paradoksalnie dążymy do tego by sabotować bliska relacje I potwierdzić schemat
Bardzo ciekawy materiał, niestety sam posiadam borderline- niestety coraz częściej w wielu sytuacjach zdarza mi się reagować impulsywnie. Dysocjacja u mnie występuje, mam problem ze swoją tożsamością.
Mam bordera. Mojego faceta mega wkurwia jak się go ciągle pytam "jestes zly?" ... a to dlatego pewnie ze mialam nieprzewidywalnego emocjonalnie, uniewazniajacego tate co nigdy nie wiadomo było kiedy wybuchnie, czy sposob w jaki na niego patrzysz jest ok. Tak poznając bordera i siebie i wiedzę o nim zaczynam myśleć ze moj tato tez ma cos borderline : wybuchy zlosci,rzucanie przedmiotami,impulsywnosc, nieprzewidywalne zachowania, historia porzucenia, wychowanie w bidulu gdzie pewno byl uniewazniany. Jestem wyczulona na zlosc u partnera jak kiedys i dzis u mojego taty. Ale sama nie potrafie jej ukryc nigdy chocbym sie zesrala jak jestem zla na faceta, czuje sie urazona, porzucona, wsciekla i probuje grac to zawsze to slychac w moim glosie. Dziedziczne ponoc dziedzicznosc to nawet nie 80% chyba ze sa nowe badania. Chyba najgorzej to wlasnie bycie wychowywanym z zaburzonym rodzicem - a moj tata nie jest biologicznym genetycznie. Bylam adoptowana. Takze tu o genetyce nie ma mowy ,chociaz biol matka ktora mnie urodzila tez ma objawy, i historie typowa dla bpd: przemocy fizycznej i seks w dziecinstwie, porzucenia przez rodzica i typowo z*ebane zycie: samookaleczanie, proby s, alko i dragi, przemocowe zwiazki, lamanie prawa,niestabilnosc emocjonalna, dlugi, wyuczona bezradnosc, dewaluacja: potrafi wyzywac swoje dzieci ktore sie z nia wychowaly i mowic im ze wolalaby uch nie urodzic i czeste zmiany wizerunku- koloru wlosow. Jej wychowana przez nia córka tez miala samouszkadzanie, toksyczna zazdrosc mamy wszystkie 3, labilnosc emocjonalna podejrzewam ze to kolejna osoba z zab borderline bo zostala wychowana przez zaburzona matke ktora raz kocha a innym razem "matki nie masz". Takze chyba pochodze z rodziny gdzie borderline pojawia sie pokoleniowo na lini kobiecej. Mimo ze nawet nie wychowalam sie z tymi ludzmi a i tak sie tak stalo ze mamy podobne problemy psychiczne.
Wyskoczyl mi ten filmik.. SI czyta w moich myslach ? Bylam wczoraj u psychologa, a ona stwierdzila, ze mi nie pomoze.. przeslala mi na maila informacje na temat regulacji emocji przy zaburzeniach z pogranicza. Nie mam takiej diagnozy. Czy CHAD ma wiele wspolnego z zaburzeniami Borderline ?
Pierwszy terapeuta zdiagnozował mnie na borderline natomiast druga terapeutka stwierdziła że to był tylko “epizod borderline “ i teraz po 3 latach terapii nie ma po tym już śladu
Jak tak słucham, to wygląda, że miałam/mam wszystkie objawy. I faktycznie mam 37 lat, jestem w szczęśliwym małżeństwie i się mocno uspokoiłam. Ale faktycznie nadal reaguje na każdą najmniejszą negatywna zmianę nastroju męża, "nakręcam się" w sporach, ale także w euforii... Od dawna myślę o diagnostyce, ale czy się wybiorę nie wiem, jest mnóstwo czynników, które mnie zatrzymóją.
A mnie związki zawsze wprowadzają w stan niepewności, stany lękowe i ataki paniki. Doświadczyłam kilku zdrad w eks związkach i w każdym kolejnym trzęsę się ze strachu, ze facet zdradzi. A tym bardziej jak się nie mieszka razem i cały tydzień spędza się czas osobno. Jak tych lęków się pozbyć? Tym bardziej, ze mam niskie libido i faceci zdradzają, bo im seksu brakuje.
@@Em1l1a Leków nie biorę, bo nie jestem w związku, jestem spokojna. jak byłam w relacji, przez jakiś czas brałam leki anty-lękowe, to były pretensje ze strony partnera, że seksu nie ma, a jemu się chce, bo moje libido było zerowe. Zresztą partner mi powiedział, ze dla niego seks jest jak jedzenie - podstawowa potrzeba. Sorry, ale ja nie jestem maszyną do spełniania potrzeb faceta.
Bardzo wiele błędów, wiedzy memicznej i nie reprezentatywnych założeń. Autor nawet nie rozumie podstaw przetwarzania emocjonalnego czy też popełnia w trakcie wywodu błędy merytoryczne na poziomie przeciętnego studenta pierwszego roku psychologii. Materiał szkodliwy. Jeśli szukasz informacji o pogranicznym zaburzeniu osobowości, poszukaj gdzieś indziej.
też sądzę, że autor kanału źle zrozumiał badania i źle całość ujął w słowa. nawet tak podstawowy błąd, że nie zwraca uwagi na własne zastrzeżenie, że te 49% poprawy dotyczy WYŁĄCZNIE osób po kilku latach w szpitalach psychiatrycznych - czyli po fachowej, wieloletniej pomocy, lub ewentualnie po dobrych fachowych grupowych terapiach DBT z jakimś doświadczonym terapeutą. nie dotyczy osób zaburzonych w mniejszym stopniu, którym to zaburzenie po prostu utrudnia zdrowe życie, ale które nie mogą sobie pozwolić na "zwariowanie" i kilka lat w dobrym psychiatryku (bo np. mają małe dzieci), lub które się zwyczajnie nie kwalifikują, lub które nie są w ogóle zdiagnozowane i po prostu wiodą swój trudny żywot! moim zdaniem autor kanału ewidentnie chciał dobrze, ale bardzo spłycił temat.
@@ninamariaDS Musiałbym włączyć ten film który trwa 15 minut i co chwilę pauzować, aby komentować i wyjaśniać na bieżąco to, co się na nim mówi. Zajęłoby mi to 30 minut z życia, dlatego muszę odmówić.
W sumie gdzieś mam czy to stygmatyzacja, czy złe postrzeganie. Dla mnie osoby z BPD zawsze będą osobami, które nie nadaja się do związku z drugim człowiekiem i każdemu mężczyźnie będę odradzał kontakt z taka osoba.
Również każdemu odradzam kontakt z taką osobą bo sama nią jestem. Ale każdy złudnie ma nadzieję że sobie ze mną poradzi i wychodzi jak wychodzi, a ostrzegałam przed sobą :)
@daethia git. To jak tak się troszczysz to zamiast ostrzegać i później żyć w białych rękawiczkach to po prostu urywaj kontakt zanim cokolwiek się rozwinie, do momentu aż będziesz na tyle zdrowa żeby nie krzywdzić innych
Po czterech latach leczenia psychiatrycznego. Nie tylko nie ma się żadnych zaburzeń borderline ale w ogóle jest się odcięty od złożoności życia psychicznego i jest się uśmiechniętym warzywkiem na lekach zdolnym do prostych funkcji życiowych czyli jest się w tzw remisji
Ostatnio dużo mi wyskakuje informacji jakoby borderline miało być niezdiagnozowanym adhd. Nie doszłam jeszcze jednak do żadnych badań w tym zakresie. Może coś o tym kiedyś?
50% osób borderline pozostających w trwałym zwiazku trwa na drodze do pełnego zdrowia, ich stan, ich zycie się poprawia- ale jaką cenę płacą za to ich partnerzy, dzięki którym ten związek przetrwał? I dzieci, których nie da się zahibernować w oczekiwaniu na to, aż rodzic będzie zdrowiał?
Nikt nie wybiera BPD - to zaburzenie wynikające z traumy. Współpraca w rodzinie, terapia i zrozumienie mogą pomóc wszystkim, także dzieciom. Zamiast zrzucać winę tylko na osobę z BPD, warto pamiętać, że partnerzy również mają prawo odejść, jeśli nie chcą wspierać takiego procesu
@@Nechipfira najpierw pytanie: skąd partnerzy mają wiedzieć, że ta druga osoba ma owo zaburzenie? Przecież nie ma tego wypisanego na czole. Trwa to ładnych parę lat, żeby się zorientować, podjąć próbę diagnozy co to jest. Bo osoba zaburzona nie jest w stanie tak po prostu pójść do specjalisty i diagnozie się poddać. A także nie jest radośnie chętna do terapii. Czas leci, tworzą się zaszłości, zobowiązania różnego rodzaju, przez które wybór odejścia staje się nie dla wszystkich możliwy do realizacji. Chyba, że będzie to wyjście na ulicę, w bezdomność, w pozostawienie dzieci swojemu losowi, kredytów... Tu chodzi głównie o to, żeby zobaczyć tę cenę drugiej strony. Bo jeśli kocha, to może ją ponieść bardzo świadomie. I warto to docenić. I uświadamiać społecznie, że takie osoby potrzebują często prostego wsparcia, jak w pracach domowych. Czy bycia przy niej. Zamiast tego łatwiej środowisko wybiera ucieczkę i izolację rodziny z takim problemem.
@ To prawda, że na początku trudno zauważyć BPD, ale kiedy diagnoza staje się jasna, wiele osób, tak jak ja, chce od razu iść na terapię i pracować nad sobą. To trudne dla obu stron, ale BPD to efekt traumy, a nie wybór. Ważne jest wsparcie i zrozumienie, bo obwinianie nikomu nie pomaga
@Nechipfira gdyby tak każdy BPD chciał iść na terapię... To zaburzenie nie raz "dokłada" sobie jakieś dodatki z innych problemów... Można całymi latami kochać i nie oceniać bez rezultatu, a z własną depresją.
Jak czytam te komentarze, to mi się odechciewa żyć. I wszystko wskazuje na to, że tak by było najlepiej dla świata. Jesteście podli. Oby wam życie odpłaciło.
Malenka co w tych komentarzach jest nie tak? Kazdy pisze co czuje I jak widzi swoje lub innych zachowanie. Twoj komentarz świadczy o tym, ze czujesz sie zraniona .. przeciez nikt nie mowil o tobie I do Ciebie. No Mala nie placz... napisz co cie zabolalo
Miałem pecha być w relacji z osobą, która po tym jak rzuciła się na mnie z nożem, wylądowała w szpitalu psychiatrycznym, gdzie została zdiagnozowana jako borderline. I muszę powiedzieć, że życie z tą osobą to był koszmar. Była niewyobrażalnym wręcz brudasem, ale obsesyjnie wręcz dbającym o pozory. Życie z nią to było niekończące się pasmo rozczarować, kłamstw i fałszywych oskarżeń (uwaga, takie osoby mają dużą tendencje do przypisywania innym swoich negatywnych cech i zachowań!). Na szczęście, udało mi się od niej uwolnic i po latach batalii sądowych, przejąć opiekę nad dzieckiem. Teraz ta kobieta na już 5 dzieci, każde z innym ojcem i strasznie współczuję tym dzieciom, bo jedyne czego może ich nauczyć, to kłamstw, manipulacji i zrzucania swoich win i zaniedbań na innych. Ps. Trochę nie wierzę w te badania o reemisji. Moja była przez lata twierdziła, że już jej lepiej... Po czym zachodziła w kolejną ciążę z kimś przypadkowym i wszystko zaczynało się od nowa. Także ta "reemisja" to najprawdopodobniej efekt wadliwych testów, na które osoby te nauczyły się "dobrze" odpowiadać, żeby dano im spokój, bo takie osoby zazwyczaj nie chcą się zmienić!
dokładnie. absolutnie nie należy wierzyć w te badania i żadne reemisje. osoby z borderline świetnie potrafią udawać kiedy chcą, dlatego na początku związek z nimi jest niemal idealny. mój eks miał ok 50 lat i sam o sobie mówil że jest teraz spokojniejszy, a życie z nim pod jednym dachem to był totalny koszmar. więc jeśli wtedy był spokojniejszy to aż boję się myśleć jaki był wcześniej. NIE WIAZCIE SIĘ Z OSOBAMI Z BORDELINE I w ogóle z osobami z toksycznymi zachowaniami. oszczędzi to wam lat terapii.
też sądzę, że autor kanału źle zrozumiał badania i źle ujął w słowa. po pierwsze, te 49% poprawy dotyczy WYŁĄCZNIE osób po kilku latach w szpitalach psychiatrycznych - czyli po bardzo fachowej, wieloletniej pomocy, po fachowych grupowych terapiach DBT. nie dotyczy osób zaburzonych w mniejszym stopniu, którym to zaburzenie po prostu utrudnia zdrowe życie, ale które nie mogą sobie pozwolić na "zwariowanie" i kilka lat w dobrym psychiatryku (bo np. mają małe dzieci), lub które się zwyczajnie nie kwalifikują na psychiatryk. moim zdaniem to szkodliwy materiał, choć autor kanału ewidentnie chciał dobrze. ps. sama mam borderline w stopniu niskim - przy czym ja nie niszczę życia innym osobom, tylko sobie! jestem w terapii już 20 lat, wydaję na nią 600-1000 zł miesięcznie i poprawa to może 15-20% procent...
Może to nie jest kwestia skuteczności leczenia, a złej diagnozy.Odnoszę wrażenie, że jest zbyt duża pochopność w przypisywaniu komuś bordera i stosowane narzędzia/metody też są jeszcze niedopracowane i bardzo niedokładne. Sama zaczynałam od efki opisującej zaburzenie osobowości borderline, a koniec końców nie był to border. W moim przypadku jeszcze doszło do tego, że zostałam poddana diagnozie za wcześnie, a następni specjaliści za bardzo sugerowali się poprzednią diagnozą. Oczywiście przeprowadzali wywiad i testy, ale moim zdaniem dopatrywali się jednego i potrzeba było wielu lat, zeby jeden specjalista sie z tego wyłamał. A pisze to, bo wszelkiego rodzaju terapie, rożnych nurtów i medykamenty przewidziane dla wspimnianego bordelinea na mnie nie działały, a nawet pogarszały stan.
Byłem w związku z Panią psycholog, która miała borderline. Czegoś takiego nigdy wcześniej nie doświadczyłem. Rozumiem, że Pan próbuje ocieplić wizerunek tych osób, ale szczerze ostrzegam. Nie jest tak kolorowo jak Pan mówi.
Autor malo wie i malo widzial. Prawie wszystkie kobiety psycholog to borderki. A poszly na ten kierunek dlatego, ze same maja problem i studiujac psychologie chcialy siebie wyleczyc😂Mieszanka wybuchowa to wlasnie borderka ktora idzie na terapie do psycholozki tez borderki 😂
To zdanie brzmi dosłownie jakby powiedzieć „ostrzegam przed wchodzeniem w związki z osobą niepełnosprawną, będzie dużo problemów”. Jeżeli człowiek jest w trakcie terapii i ma chęć pracy nad sobą, to w czym problem? Ludzie mają być automatycznie skreśleni, po doświadczyli traumy która wykształciła to zaburzenie? Bądźmy poważni
@@demonicshelf4222niech borderzy łączą się w pary z innymi borderami !!! Zdrowi ludzie nie będą im służyć tylko dlatego że rodzina pochodzenia ich krzywdziła.
@@demonicshelf4222 A jesli kobieta doświadczyła traumy na tle seksualnym, to który mężczyzna będzie czekał aż ona się wyleczy i zacznie z tą kobietą sypiać?
Dokładnie,jedno to teoria i gadanie kogoś,kto nie miał nawet do czynienia z border,drugie to życie z osobą zaburzoną...to jest rollercoaster! Nie życzę nikomu i naprawdę wiele osób skończyło tragicznie,przez właśnie takie relacje.
To jedno z najbardziej stygmatyzowanych zaburzeń nie bez powodu. Taki człowiek potrafi niezle rozwalić komuś psyche i normalne funckjonowanie ze sobą i światem dookoła, nikt na to nie zasluguje. Najgorsze sa osoby, ktorych terapia nie prxynosi skutkow, lub wcale na nia nie chodzs
Nie wiem, czy ja nie poprawnie coś zinterpretowałem czy to Ty popełniłeś błąd ale wydaje mi się, że w badaniu z twarzami rezultat był z goła inny. Nie z większą skutecznością, a o 50% częściej. Czyli więcej twarzy klasyfikowane jest jako negatywnie nastawiona i to się wiążę z poczuciem lęku i wyobcowania. Jednakże piszę to z pamięci i to ja mogłem przeinaczyć badania.
nigdy nie odczuwalam pustki ale zdarzało mi się, w chwilach bardzo duzego stresu, że wydaje mi sie, jak bym stała z boku siebie samej. Moze to tez kwestia samoświadomości? Moze kazdemu to sie zdarza?
Zespół derealizacji/depersonalizacji jest również częścią PTSD czyli stresu pourazowego. Tak jak wcześniej ktoś napisał, prawie każdy doświadcza tego chociaż raz, ale jeśli występuje często to jest to do dalszej diagnozy i terapii.
Mało kto wytrzymuje z borderline w dłuższej relacji.Trzeba mieć czas na regenerację,dlugi rollercoaster jest wyniszczający.Są też plusy,można się od takiej osoby wiele nauczyć,ona inaczej odczuwa emocje,a sex z borderką jest uzależniający i na innym poziomie,niż większość przeciętnych kobiet może zaoferować.Tylko jest jeden warunek, trzeba mieć zajebiscie silną psychikę i kontrolować relacje.W przeciwnym wypadku taka kobieta cię zostawi i zostaniesz wrakiem.
Na własne oczy widziałem wylecenie z borderline terapią. Jednak te osoby rzeczywiście chciały się wyleczyć. Od pozostałych uciekam, potrafią być kurewsko skodliwe.
Między innymi dlatego, że jako dziecko musiały przewidywać złość rodzica w domu (osoby z dysfukncyjnych rodzin. Taka umiejętnośc potrafiła uchronić dziecko przed karą lub wybuchem agresji.
W psychologii od dawna wiadomo, że osobowość kształtuje się w ciągu życia i jest zmienna. Niezmienny jest np tempwrament. Dlatego uważam, że nazwa jest ok, tylko ludzie nie mają wiedzy
osobowosc niezabuzona zmienia sie przeciez przez cale zycie, cale zycie sie uczymy, osobowosc moze ulec zmianie. zaburzona osobowosc po leczeniu wraca do normy, uczymy sie wielu rzeczy na nowo. border u kobiet jest czesciej diagnozowany - warto tu wspomniec - przez seksizm i przez to jak postrzegane stereotypowo sa kobiety, stad sie wzielo to ze kobieta sie czesciej to diagnozowalo, bo kobiety sa uznawane za te "bardziej emocjonalne i dramatyczne". co w sumie bardzo zaszkodzilo tym biednym niezauwazonym, niezdiagnozowanym mezczyzna. ciesze sie ze teraz juz lepiej to wyglada i wychodzi na wierzch ze mezczyzni rowniez cierpia na bordera, nie tylko kobiety i ze maja teraz szanse dostac lepsza pomoc. swoją drogą jeśli powołujesz się na jakiekolwiek badania to daj źródło do tych badań. w przeciwnym razie jest to tylko "słyszałem, że". btw borderline nie jest dziedziczne i nie ma podłoża genetycznego, musiałoby być chorobą, a nie zaburzeniem osobowości. więc albo tak jest i źle nazwane jest zaburzeniem osobowości, albo tak nie jest i poprawnie jest nazwane. mówiąc szczerze wydaje mi się, że może być tak, jak już wiele razy próbowano przepchnać, że albo nie powinno być tej jednostki w ogóle (próbowano ją wykreślać z dsm i icd, ale bez skutku, bo koncerny farmaceutyczne chciały trzepać na borderach kase (tak słyszałam/zaczytałam gdzieś, źródła nie znajdę, ale pewnie da radę to jakoś samemu wyszukać tylko po angielsku jak coś)), albo powinna być ona przekształcona w zupełnie nową jednostke CHOROBOWĄ, jak też w sumie próbowano - kiedyś próbowali dodać ją jako kolejny podtyp bipolara, bezskutecznie. z borderem wiele ceregieli w psychiatrycznych kręgach niestety było, jest i pewnie będzie :D ale to takie już ciekawostki ode mnie, bo lubie psychologie. anyway powodzenia wszystkim w zdrowieniu.
Wszystkim osobom z Borderline i innymi problemami psychicznymi, zycze wszystkiego co najlepsze. ❤ Niestety osoby bez takich problemów nie beda w stanie zrozumieć, a czesto nawet nie beda chcieli zuzywac swojego czasu i wysilku aby zrozumiec lub byc wyrozumiałym. Nawet jeśli wiedza psychlogiczna bedzie bardzoej powszechna, znajda sie osoby ktore nie beda chcialy zaakceptować istnienia takich problemów, woec zycze wszystkim duzo sily w walce ❤
Związki z takimi osobami to jest dramat, wieczne życie w rollercoasterze, ciągłe napięcie, kompletny chaos, brak jakiejkolwiek stabilności, skrajne emocje, toksyczne kłótnie, wybuchy agresji, napady płaczu, lęku, szantaże emocjonalne a takie mieszanki są codziennością przemieszane z krótkimi okresami czegoś typu mania. Nie ułożysz życiowych planów, nie ułożysz planów na dany tydzień, nie ułożysz nawet na wieczór bo przez dzień może zdarzyć się wielka kłótnia kolejny wielki dramat emocjonalny. Do ludzi nie pójdziesz bo nie wiesz kiedy tej osobie odjebie i jaka rzecz ją ztriggeruje i zacznie odpierdalac niezręczne społecznie sytuacje. Nie wiesz kiedy wpadnie na pomysł iść na imprezę z nieznanymi ludźmi i się nacpac. Stygmatyzowanie jest złe ale niestety, rzeczywistość jest brutalna. Nie da się żyć z takimi ludźmi ani ci ludzie nie mogą żyć sami ze sobą.
To pozdrawiam, mam borderline i depresję, byłam w stałym związku, który trwał 8 lat (po prostu chcieliśmy czegoś innego). Nie imprezuję, nie piję alkoholu, nie ćpam, nie odpierdalam niczego w towarzystwie. Jestem w szczęśliwym związku, w którym układamy razem życiowe plany i się nie kłócimy.
Bardzo rzadko zostawiam komentarze. Nie wiem czy to nawet nie pierwszy. Moja siostra ma wczesne objawy borderline (niemożliwe do zdiagnozowania ze względu na wiek). Jest wstępnie zdiagnozowana z chorobą afektywną dwubiegunową. Nie pochodzi z przemocowej rodziny. Wymyśliła całą historię o przemocy psychicznej i fizycznej, podając jednocześnie moich rodziców do sądu (opowiedziała to psychologowi po jednej z interwencji po próbie samobójczej). Mimo że wcześniej była w trakcie terapii, wątek ten nigdy się nie pojawił. Zrobiła poza tym mnóstwo innych rzeczy, obarczając wszystkich dookoła za własne błędy (przykładowo winę na sprawę w sądzie zrzuciła na mnie, twierdząc że kazałam jej mówić przecież prawdę, więc to moja wina) Czasem zastanawiam się jak takiej osobie można wybaczyć - moi rodzice po roku potrafili, mimo że dalej ciąży nad nimi groźba więzienia - ja chyba nie potrafię i nawet nie chce. Rozumiem, że jest moją siostrą i wiem, że pewnego dnia zobaczy błędy, które popełniła. Nie zmienia to faktu, że praktycznie zrujnowała im życie. Moim zdaniem takie osoby mogą się zmienić tylko jeśli chcą - ale mimo tego wymaga to wiele czasu, zwykle kilku lat. Super, że je wspieramy, ale chciałabym żeby pamiętano o tych, których zniszczyli po drodze. To tyle ode mnie.
Niesprawiedliwa stygmatyzacja??????? Miałam "przyjemność " mieć męża bordera. Pan zdaje się nie miał tej "przyjemności" ,w postaci żony z tym zaburzeniem. Denerwuje mnie ze spora część psychologów, na szczęście nie wszyscy , "cackają " się z tymi ludzmi. Narcyzi ,w szczególności ukryci są w tym czasie osądzani od czci i wiary. I zaden psycholog nawet nie próbuje ich brać w obronę. Ja tez nie ale z mojego doswiadczenia, szkody czynione przez bezczelnych borderów są gorsze niz przez narcyzów. Borderzy wprowadzają niewyobrażalny chaos w związkach i rodzinach ktore zalożą z nieswiadomą osobą. Niszczą swoje dzieci i partnerów. W czym są lepsi od narcyzów? W niczym. Trzeba przed nimi bronić społeczeństwo a nie rozczulać się nad skrzywdzonymi w dzieciństwie biedaczkami. Narcyzi tez byli skrzywdzeni i wszyscy psycholodzy i psychiatrzy każą przed nimi uciekac. Przed borderami tez trzeba uciekać. Niech się trzymaja z daleka od normalnych ludzi. Mam nadzieję ze mój komentarz nie zostanie skasowany.
Masz pełną rację. Z braku czasu wyłącznie nic więcej nie dodam. Odsyłam za to po większą wiedzę do wszelakich materiałów i nagrań Doktor Ramani Durvasuli. To specjalistka od narcyzów a zatem także od borderline (ten sam rdzeń osobowości, nie istnieje borderline bez podłoża narcystycznego).
brakuje w kontencie psychologicznym takich pozytywnych treści, dobrze, że nagrałeś ten film :)
Od 4 lat żyje ze zdiagnozowanym borderline, 2 lata temu po hospitalizacji z powodu próby samobójczej, na odpowiednich lekach, ze wsparciem najbliższych oraz psychoterapii mogę powiedzieć, że ten film napełnił mnie jeszcze większą nadzieją i ochotą do pracy nad soba ❤️ dziękuję za ten film ❤️
Łał.... Życzę Ci wszystkiego najlepszego i żeby Ci się udało nad tym zapanować.
Szacunek....chyba nie ma nic piękniejszego jak praca nad swoimi emocjami i poznawanie siebie samego
Dzięki za świadectwo nie jesteś sama 😁kurde gubimy się w tym zagmatwanym życiu
Wszystkiego dobrego 😊
Polecam iść do 4 specjalistów żeby nie wierzyć w diagnozę jednego, trzymam kciuki śliczna dziewczyna jestes, ja mam 26 lat i też miałem myśli samobójcze może nie próby , pamiętaj, że nie musisz we wszystko wierzyć, i nikt nie przyszedł na ten świat zepsuty, wysyłam miłość
A zdradzałas partnerów? Bo każda kobieta którą znam z borderem nie wytrzymywała i dopuszczała się zdrady
Bardzo dziękuję za ten filmik i okazanie tak wielkiego zrozumienia oraz empatii ❤. Zdiagnozowano u mnie to zaburzenie pół roku temu i naprawdę czasem ciężko mi patrzeć na tak dużą stygmatyzację. Poza tym, to mam nadzieję, iż za jakiś czas poczuje się lepiej i uda się złagodzić objawy. Mam za sobą wiele lat leczenia, choć nadal nie jest super. Mam nadzieję, że Twój film zobaczy większa liczba osób ❤.
Życzę byś obudził się będąc sobą ,i do tego twoja psychika jest zdrowa jak koń.
❤❤
Nieustanna pogoń za czymś czego naprawdę nie chcesz bo moment później myślisz sobie że jesteś zupełnie kimś innym i chcesz wszystko zrobić inaczej masz tyle planów ale żadnych nie jesteś w stanie zrealizować i dopada cię wtedy uczucie pustki , pusta przeobraża się w gniew ,gniew w zachowanie autodestrukcyjne później stagnacja leżysz kilka tygodni nie odzywasz się do nikogo by znów wstać zrobić progres i znów jakaś relacja zapętla koło tym jest borderline :) WELCOME to my world spider
Idealnie opisane. Lepiej się tego ująć nie da.
Dokładnie tak 😅
Dodajmy, że niektóre osoby z BPD mają też ADHD. Sama mam obydwa zdiagnozowane i znam kilka osób z podobnymi problemami. Przestałam być autodestrukcyjna dzięki terapii i pracy nad sobą, zostały mi lęki i praca nad organizacją własnego życia. Jestem też od ponad pół roku w związku, szczęśliwym, mimo trudności, bo nauczyłam się, że można jednocześnie kogoś kochać i się na niego złościć (szok!). Sposób mam taki, że pozwalam sobie na płacz, jak jestem sama, to czasem się drę, spędzam czas ze sobą w ciszy i dzięki temu panuję nad tym, by się nie wyżywać na ludziach w przestrzeni publicznej. Jednocześnie coraz łatwiej przychodzi mi wyrażenie zdrowo złości wobec bliskich, pomimo moich lęków. Przyjmuję już tylko stymulanty na ADHD, antydepresanty wyrzuciłam z "diety" dosłownie rok temu. To nieprawda, że trzeba w 100% wyzdrowieć, żeby umieć z kimś być. Trzeba po prostu pracować nad sobą i przekonać siebie do poproszenia o pomoc ;)
Bruh, nie mam borderline ale idealnie opisałeś moje wieloletnie życie
Brzmi bardziej jak CHAD.
Dziękuję za ten materiał.
Ja mam "zestaw" Borderline + ADHD. Ogromna wyobraźnia, energia i "charyzma" zawsze wyczuwalna przez innych z daleka kiedy byłem wśród ludzi (nie da się np. mnie nie zauważyć na parkiecie nawet wśród setek osób), na przemian z totalnym wycofaniem, pustelniczym trybem życia, epizodami życia klasztornego. Duże sukcesy zawodowe (o dziwo), a zawód bardzo ścisły - głównie z powodu... lęku o byt - swój i córek (to ostatecznie moja najmocniejsza kotwica, motywator do pracy nad sobą i stabilizator). "Artystyczna dusza" (muzyka, poezja, filozofia) + totalnie słomiany zapał. Bez swojego miejsca na ziemi, bez poczucia przynależności do czegokolwiek/kogokolwiek. Milion pasji... w większości na chwilę z niezliczonymi do nich powrotami i utratami sensu zajmowania się czymkolwiek tuż za moment, czy następnego dnia. Skłonności do alkoholu, śmieciowego jedzenia oraz fobiami na punkcie zdrowego odżywiania na przemian. Rozwalone małżeństwo za sobą oraz drugi wieloletni związek. Wszelkie zresztą relacje zostawiałem w zgliszczach. Przez większość życia skłonność do zakochiwania się w co drugiej mijanej na ulicy dziewczynie/kobiecie - o dziwo przybrała ona na sile w dorosłym życiu (tak, potrafiłem kilka razy dziennie za każdym razem cierpiąc nieludzko) - z powodu ogromnej rany odrzucenia niesionej od dzieciństwa. To zresztą było także powodem mojego stopniowego wycofywania się ze społeczeństwa. Gwałtowne wchodzenie w bardzo intensywne relacje emocjonalne i tak samo gwałtowne ich zakończenia. Itp., itd.
Jednak... odkąd uświadomiłem sobie jaki program mną steruje, lub raczej ktoś inny (także z BPD) rzucił na niego światło kilka lat temu - stopniowo łatam swój świat. Odbudowuję relacje z rodziną (także dalszą), utrzymuję i rozwijam z córkami, wspieram ich pasje, robię wszystko, aby czuły, że jestem zawsze po ich stronie. Byłą żonę i partnerkę darzę szacunkiem (z wyczuwalną wzajemnością - mimo cięższych etapów za nami) i wspieram jak potrafię. Dbam także o kilka innych wartościowych relacji, pożegnałem te toksyczne, które utrzymywały mnie w stanie chaosu. Cięższe używki - jak alkohol także pożegnałem praktycznie całkowicie. Eliminuję inne niezdrowe nawyki po kolei. Przyjąłem zasadę "step by step" - sprzątam kawałeczek po kawałeczku cierpliwie swój świat, starając się dbać przede wszystkim o to, co już udało mi się poukładać i stopniowo - takim tempem jakim jestem w stanie w danym momencie - posuwam ten proces do przodu. Bywają oczywiście nadal dni gorsze, kiedy czuję tę przeogromną pustkę, lub stan rozsypania na milion kawałków, kiedy wewnętrzny kompas kręci się w kółko. Staram się wtedy przeczekać i nauczyłem się (nadal uczę) w takich momentach nie wykonywać najlepiej żadnych ruchów (nie wikłać się w nic, nie zużywać zasobów energetycznych, finansowych, itp.).
Moja codzienność to nieustanna uważność i nieustanny nawyk sprzątania także fizycznej przestrzeni, którą wcześniej także chronicznie pozostawiałem pogrążoną w chaosie. Wypracowałem swoje metody, jak dotąd działają. Nieustanie je zresztą koryguję (uważność, analiza, konkluzje, korekty, powtórz...) - bez dokładania sobie emocjonalnych huśtawek w postaci wyrzutów sumienia, kiedy coś nie jest nadal idealne.
Nie mógłbym także nie wspomnieć o pewnej kwestii - nawet na etapach życia, kiedy totalnie nie byłem świadomy jakie programy mną sterują, moja energia "zodiakalnego smoka" (wg horoskopu chińskiego) - nierzadko uwalniana bardzo gwałtownie - wiele razy przyczyniła się do totalnego zaorania toksycznych sytuacji, w które uwikłane były także inne osoby. Kilka razy zdarzyło mi się odpalić taki "reset", z którego wiele osób w zasięgu wychodziło wprawdzie poturbowanych, jednak ostatecznie uwolnionych od czegoś, co więziło ich nieraz przez lata, lub od jakiejś iluzji, przez którą prostą drogą dane towarzystwo zmierzało ku przepaści. Nie jestem z upływem czasu dumny z metod, jednak czuję, że przynajmniej na tamtych etapach i to było potrzebne.
Teraz natomiast staram się raczej uczyć ujarzmiać swoją energię niż ją tłumić. Próby tego drugiego przynosiły zresztą opłakane skutki. Widzieć ją w sobie, przekuwać w działania kiedy zachodzi potrzeba, jednak nie pozwalać, aby to ona rządziła mną i jak tornado siała spustoszenie dookoła.
Trzymam kciuki za wszystkich kroczących podobnymi ścieżkami.
Wow ale uzewnętrznienie. Gratuluje świadomości siebie i osiągniętych postępów. Oby tak dalej
Zebrało mi się ;) Poczułem potrzebę opowiedzenia jakie to jest "od środka". Być może ktoś odnajdzie tu jakąś wskazówkę dla siebie, niezależnie od tego, po której stronie arcyciekawej relacji z osobą z BPD się znajduje. Dzięki i wszystkiego dobrego
Bardzo dobry film 👍 Mam borderline. Jestem świadoma od kilku lat i radzę sobie całkiem dobrze. Moi rodzice to tzw malignant narcissists czyli psychopatyczni narcyzi. Duzo agresji, zaniedbania, odrzucenia, przemoc psychiczna i fizyczna, ucieczki z domu i samookaleczanie. Poza tym cała masa kar. Moje dzieciństwo było okrutne. Nadawałam się tylko po to żeby pomagac im w pracy. Długo nie rozumiałam o co chodzi, myślałam ze to moja wina, ze ja coś robię zle. Potem trafiałam w związki z podobnym typem osobowości jak moi rodzice. Cały czas potrzebowałam partnera żeby się regulować emocjonalnie, tzw Favorite Person. Teraz z przepracowana głowa jest dobrze. Nie potrzebuje Favorite Person bo sama reguluje się w głowie - internal regulation a nie external. Wyrzuciłam tez ze swojego życia wszystkich narcyzów
**Borderzy są ponadprzeciętnie kreatywni. To jedna z niewielu zalet tego zaburzenia. Zachęcam by z niej skorzystać. Możemy tworzyć lepiej niż inni bo więcej czujemy, głębiej przeżywamy i więcej fantazjujemy. Wielu muzyków i aktorów to borderzy. Nawet znana Marilyn Monroe to border wg prof Sama Vaknina
❤❤❤ dziękuje za takie filmy
Właśnie przez takie filmy jak Twoje zaczęłam swoją drogę uzdrowienia mentalnego
Przepraszam, czy mogę Cię o coś zapytać..? To dla mnie bardzo ważne.
@ jasne ☺️
Sam Vaknin uświadamia kiedy był w Polsce w 2023 roku żadne że stowarzyszeń psychologicznych żadna postać z tej polskiej mafii nie wspomniała jest marginalizowany w Polsce bo robi psychologom inżynierje że ich praca mogła by być bardziej skuteczna gdyby wiedzieli więcej.
Jestes psychiatra, ze potrafilas zdiagnozowac narcyzow?😂 Czy kazdy kto Ci nie odpowiada albo ma inne zdanie od Twojego zostal zdiagnozowany jako narcyz? 😂 Bo widzisz, diagnozujac wszystkich dookola jak psychiatra, sama mozesz zostac posadzona o bycie narcyzem.
@ a to jest baiting z gaslightingiem. Życzę lepszego dnia :))
Cudny material. Dziekuje! Narracja jest wazna i kreuje podejscie spoleczne. Tak naprawde caly czas uczymy sie rozumiec samych siebie i ciesze sie, ze zmienia sie spojrzenie. Ze stygmatyzacji - coraz wieksza szansa na zrozumienie, realne wsparcie i wiekszy spokoj, ktory tak bardzo jest potrzebny. Pozdrawiam!
Oj tak aż za dobrze we mnie tkwił ten strach że zdiagnozowują mnie f60.31, ale jestem f60.30 uff haha "na szczęście" Tylko, że ja dalej myślam, że to przecież też border, jeden pies, stygma i dsm V też tak to ujmuje, ale z czasem będzie lepiej, a to że dziś akurat taki film i jakieś wyniki badań to balsam dla duszy
Ah czyli jednak, nie jest tak źle 😊 właśnie przerażała mnie ta stygmatyzacja i straszenie związane z tym zaburzeniem. Zdiagnozowano mnie kilka miesięcy temu, obecnie jestem w terapii grupowej i jestem nią zachwycona. Widzę też duże zmiany i poprawę w sobie tylko te internetowe rokowania mnie dołowały 😢 ale ten film utwierdza mnie w zdaniu że diagnoza borderline to nie wyrok. Dziękuję ❤
Zdiagnozowano u mnie borderline.
Ponad 3 lata temu zakończyłam blisko 4-letnią psychoterapię (poznawczo-behawioralną).
Dodam, że mam za sobą trwałe relacje z mężczyznami (w tym 10-letni związek, który zakończył się rozstaniem). Pracę mam także od 15 lat tę samą - więc błagam... nie dajcie sobie wmówić, że wszystkie osoby z granicznym zaburzeniem osobowości skaczą, w każdym temacie życia, z kwiatka na kwiatek, bo to nie reguła... a niestabilność może się przejawiać w wielu innych aspektach.
Osobiście największym problemem u mnie była "nadwrażliwość" emocjonalna - w tym także intensywne ataki "złości", a wręcz agresji (zwłaszcza kierowanej względem siebie).
Determinacja; próba zmiany schematów.... nauka nowych metod radzenia sobie z "rzeczywistością"... Przede wszystkim eksplorowanie codzienności na innych zasadach - w oparciu o "prawdziwą" mnie.... Zrozumienie tych wszystkich emocji - skąd się biorą... dlaczego etc....
Warto było :)
Demony już rzadko przychodzą :) A na pewno w o wiele łaskawszej wersji :)
Dzięki za film. To ważne, by szerzyć wiedzę na temat tego zaburzenia... ale już mam po kokardę powtarzających się jak mantra wykładów w stylu "bo osoby z borderline sypiają z kim popadnie... i w ogóle są zdegenerowane i STRASZNE" :)
U mnie dość podobnie. Zawodowo totalnie stabilny i z dużymi sukcesami. Za sobą... 10-letnie małżeństwo, potem 7 letni związek. Bez skoków z bok. Chociaż tak, miałem na to ochotę nieustannie, energia mnie wręcz roznosiła, ale inne cechy były dla nich przeciwwagą - wewnętrzne zasady, lojalność, a także odpowiedzialność za partnerki (także w sensie zdrowotnym). Teraz odczuwam już znaczną poprawę. Dzięki nieustanne pracy każdego dnia, uważności, korektom, wiecznemu oglądaniu i uczeniu się swoich emocji i ich źródeł. Trzymam kciuki także za Ciebie!
W końcu spokojna i nie za głośna muzyka w tle. Do tego spójna kamera, bez chaosu i nadmiernie licznych zbliżeń. Powodzenia, oby tak dalej
Dziękuję ci za ten filmik, bo podejrzewam u siebie borderline i niedługo wybieram się na pełną diagnostykę psychologiczną, aby poddać się odpowiedniej terapii i farmakoterapii. Uwielbiam twój kanał, jest niezwykle pomocny. Pozdrawiam serdecznie 🤗❤️❤️❤️❤️i życzę mnóstwo miłości 💓
Dobrze, że mówisz też o lęku i objawach somatycznych. Ja nie widziałam, że to może się łączyć... Przekonałam się dopiero, gdy to się pojawiło
Dzięki za materiał!
Dobry merytorycznie, ale też nie zbyt zawiły czy przepełniony zbędnymi informacjami materiał z bardzo fajnym rozwinięciem własnej opinii na samym końcu.
Szacunek!
Bardzo zacny materiał; dzięki wielkie ❤👍
Dzięki na materiał związany z chorobą czekamy na więcej podobnych treści
Jestem z diagnozą. Prawdopodobne tez adhd.
5 rok jestem sama. Wolę samemu męczyć się ze swoimi demonami niż dorzucać sobie problemów ze str. partnera. Często problemów wynikających z mojego zaburzenia.
Sensem mojego życia jest kochać i być kochanym....niestety nie trafiłam na odpowiednich partnerów. Jest mi z roku na rok coraz strasznej żyć. Samotność i brak wsparcia dosłownie mnie zabija...
Tulam ❤
Nie jesteś sama, życzę ci powodzenia i trzymaj się. Jest ciężko ale dalej trwasz i jesteś na tyle na to silna. Jestem z ciebie dumn,.
Znam ten stan. Ja zdecydowałem się na samotność głównie dlatego, że za sobą zostawiałem dotąd zgliszcza. Kiedy to zauważyłem, postanowiłem że już nigdy więcej. Samotność to jedno z najtrudniejszych doświadczeń, nawet jeśli introwertyzm (jak w moim przypadku) i tak dominował. Wykonuję jednak mrówczą pracę nad sobą każdego dnia, posuwam o centymetry, potem błądzę, zaczynam od nowa... Nie mniej jednak widzę spore postępy na przestrzeni kilku lat dzięki nieustannej uważności. Czy mam cel? Jakieś mi się powoli kształtują. Głównie - być w stanie budować stabilne relacje, dbać o innych, a nie być tornadem w ich życiu jak dotąd.
Nie poddawaj się! Pomyśl, że jest wiele takich osób jak Ty i kilka z nich myśli teraz o Tobie i trzyma za Ciebie kciuki!
@@emilkapotatusiu4792 tulam i ja ♡
@@shirouchi_mfs poyrzebowalam tych słów, z całego popękanego, walczącego serduszka dzięki! ♡
Super film. Bardzo chętnie zobaczę serię o innych zaburzeniach w takim charakterze. Niestety w mediach nie promuje się za bardzo nowych odkryć w tym temacie.
Nareszcie konkretne informacje o tym schorzeniu, bo naprawdę wiele osób, które mnie poznawały i dowiadywały się, że mam borderline, to byli zdziwieni, że nie jestem stukniętą i wrzeszczącą o nic babą 😅
Nie mam zdiagnozowanego borderline, ale zdecydowana większość objawów się zgadza. Rzeczywiście zawsze byłem uważany za osobę bardzo emocjonalną, impulsywną wręcz czasami. Miałem problemy z utrzymaniem głębszych relacji, ale bardzo szybko się przywiązywałem i oddawałem danej osobie w całości... typ relacji na jakie trafiałem w nastoletnich i dziecięcych latach, to z osobami narcystycznymi, manipulującymi bądź niedostępnymi emocjonalnie. Po rozpadnięciu się wszystkich tych wydmuszek, zwanych relacjami próbowałem rozpocząć na nowo. Zorientowałem się jednak, że mam w sobie ogromną pustkę. Tak naprawdę nie wiem, kim jestem, bo zawsze ulegałem woli innych. Wpasowywałem się zgrabnie jak ciecz w ich oczekiwania. Poskutkowało to brakiem tożsamości, niezrozumieniem własnych emocji i uciekaniem od nich w objadanie się, gry, alkohol, trawkę i masturbację. Nie miałem pojęcia, co tak naprawdę lubię. Porzuciłem swoje pasje. Jednak postawiłem na walkę ze sobą i rozwój. Postanowiłem się poznać.
I powiem tylko jedno: było warto. W tym momencie od półtorej roku jestem w stabilnym związku. Mimo, że sam początek ani trochę nie był stabilny X'D
Po latach samotności całkowicie zatraciłem się w ukochanej i to prawie poskutkowało rozpadem związku. Dopiero gdy postanowiłem odnaleźć własne granice i szacunek do siebie, zaczęło się z powrotem układać. Było to straszne, ale po wszystkim powiedziałem sobie, że już nigdy więcej siebie nie opuszczę.
Powróciłem również do pasji i okazuje się, że ich rozwijanie jest w stanie zagwarantować mi utrzymanie.
Bardzo się cieszę! I życzę wam jednego:
Żebyście się nigdy nie poddawali ❤
Reprezentujesz cechy i się nie leczysz. Powodzenia. Zniszczysz swojej partnerce życie prędzej, czy później.
Miałem partnerkę narcyzke + borderline, kilka miesięcy, a dotąd , półtora roku i nowy związek, trudno się otrząsnąć ... straszne... 8 nie da się pomoc, bo jest bez zarzutu, a to ja i inni są pop...ni , więc odszedłem, chociaż miała wiele dobrych cech, ale żyć się nie dało razem...a nawet jako przyjaciele czy znajomi.... były mąż, narcyz-gnebiciel , puszczalski i chulaka przez lata nagle stawał się wspaniały , a ja, który zainwestowałem w dom i rodzine więcej niż łącznie liczni "popychacze" z czasów przedmałżeńskich i w trakcie nawet gdy się rozchodzili lub nawet nie , to stawałem się "czasoumilaczem" ... Prowokowała konflikty w czasie swoich "dolów" , by za pół dnia dzwonić że tęskni ..
Rozumiem Cie ❤😢
To prawda my tsk mamy z naszym psycholem nie da zyc ,to potwor gad
Niestety borderline zostawia trwałe zmiany w strukturach mózgu. Ale dla pocieszenia - mam diagnozę od 6 lat, jest naprawdę dobrze. Ciężko o odpowiedniego psychologa, ale z dobrze dobranymi lekami i osobą, której możesz zaufać (mi pomogła pedagog z liceum) dasz radę wyjść na prostą
Mam borderline zdiagnozowane już dawno temu, depresję od kilkunastu lat, wysoką reaktywność na bodźce. Za mną 3 letnia intensywna terapia, jestem pod stałą i regularną opieką psychiatry, przyjmuję leki, nie piję w ogóle alkoholu od 2,5 roku. Mam pracę na etacie, jestem w szczęśliwym związku, ALE to moja ciężka praca i praca moich bliskich. Mając borderline trzeba nieustannie nad sobą pracować, a nie usprawiedliwiać swoje zachowania tekstami "bo mam bordera". Przez osoby, które wiedzą, że mają borderline, ale nic z tym nie robią krąży takie przeświadczenie, że każdy kto ma to zaburzenie jest zły, kłamliwy i krzywdzi innych.
dokładnie tak. podpisuję się pod tym jako osoba zdiagnozowana z BPD. jak to mawia pewna psychoterapeutka, która specjalizuje się w leczeniu zaburzeń osobowości - „borderline można i trzeba leczyć”. chciałabym, żeby więcej osób z tym zaburzeniem wiedziało, że to naprawdę nie musi być wyrok na całe życie i że można dojść do takiego momentu w swoim życiu, gdzie codzienna egzystencja nie boli, i że można zbudować życie warte przeżycia, jak to mawia twórczyni terapii dialektyczno-behawioralnej (Marsha Linehan), która sama zmagała się z BPD
Jestem zdiagnozowana z osobowoscia borderline, antyspoleczna i podejrzewanymi cechami narcystycznymi przez terapeutkę. Ostatnio tylko się ślizgam, a ten filmik mi pokazal, ze moze byc jeszcze lepiej. Dziekuję
serio wierzysz temu łysemu okularnikowi?
Hej 👋🏻 ja tez mam bpd. Zobacz sobie lajwy Eli Gawin - to psychopatyczny narcyz zdiagnozowany. Wyraźnie widać w jej zachowaniu na lajwach wszystkie narcystyczne schematy. U niej widziałam wszystko. Fajnie tak się przyjrzeć z boku. Lepiej sie usunie z siebie to samo co toksyczne
Może być duzo lepiej❤ pogłębianie świadomości bardzo zmienia myślenie, hierarchie wartości, lepsze decyzje życiowe i w końcu nie produkujesz sobie tylu problemów. Bo jakby tak przeanalizować nasze problemy to tam cała masa naszej winy, naszych złych wyborów. Mozna miec nad tym o wiele lepsza kontrole 💪🏻
@@PsychoLOSZKA1 dokładnie;)
Diagnozy bywają różne u óznych psychologów i psychiatrów , zdystansuj się do tego sama. Terapeutki na tym =zarabiają , znajdż doradztwo kościelne ,gdzie NIE zarabiają i zobacz , co tam ci powiedzą psycholodzy , idż do faceta z problemem nie do baby!!! Bywa ,ze ci po KUL(Lublin) , vel UKSW i po UW będą co innego >widzieli< , użyją innych testów np. piramidę klocków czy testy obrazkowe etc. =inne podejście . Hej, Uśmiechnij sie !
Zostałam zdiagnozowana jakoś w wieku 23,24 lat. Teraz mam 30. Przez te lata wiele się zmieniło, byłam w szpitalu psychiatrycznym na oddziale dzienny, potem przechodziłam różne terapie. Od ponad 4 lat jestem w dobrym, spokojnym związku. Dalej jest we mnie dużo lęków i czasami uczucia pustki ale nie zalewam go alkoholem albo autoagresja. Czuję to, że mózg mi dojrzał. Ciekawa w filmie była informacja o zamartwianiu się chorobami, to co cała ja D: Nie słyszałam o tym wcześniej jako objawie bpd.
Świetny filmik, dziękuję!
Bardzo przydatny materiał
Komentarz dla widoczności.
Ponadto, widziałam badania, (niestety nie podam źródła, ale warto poszukać) że zauważono, iż BPD ustępuje znacznie z wiekiem. Z autopsji mogę dodać, że wytrwała praca psychoterapeutyczna przynosi porządane rezultaty, poprawia jakość życia. Jest to praca na lata.. ale warto, bo to życie mamy jedno. Dobrze dobrane leki, w przypadku objawów współistniejących (kto ma, to wie..) dają ukojenie, robią miejsce i są istotnym wsparciem dla świadomej pracy własnej. Warto też dodać, że BPD diagnozowane jest często zbyt pochopnie i w tą samą szufladę wrzucane są nierzadko osoby z cPTSD (choć jedno nie musi wykluczać drugiego). Tak czy inaczej, nie warto przywiązywać się do terminologii ponieważ nikt z nas nie jest jedynie swoim zaburzeniem; nie wszystko można nim wytłumaczyć, a ponadto przyklejanie sobie łaty na czole przyczynia się do stygmatyzacji, której chcemy uniknąć. Krótko mówiąc, jest nadzieja, co jest też puentą ów video.
Tak mam 32 lata i widzę że jest lepiej niz gdy mialam 21 lat ale wtedy tez bylo duzo stresogennych czynników zewnętrznych i szukalam ucieczki w rozne glupoty by uciekac od ciężkich emocji.
Warto też dodać, że to nie muszą być długie lata, bo to może się kojarzyć z psychoanalizą ("chodzę od 10 lat na terapię 3 razy w tygodniu"), która nie ma poparcia w badaniach. Moja droga wyglądała tak: bardzo mi pomogło pół roku terapii poznawczo-behawioralnej z elementami terapii schematów. Miała trwać rok, ale nie było mnie dłużej stać. Kultywowałem jednak to, czego się tam nauczyłem i po ok. 2 latach nastąpiła kolejna wyraźna poprawa. Dostałem się też na 9-miesięczną terapię grupową, która również była pomocna. Wiem jednak, że niewiele bym z niej wyciągnął, gdyby nie ta wcześniejsza, bo nie miałbym świadomości swoich zniekształceń poznawczych i nie potrafił z nimi walczyć, a także dalej miałbym bardzo potępiającą samego siebie wewnętrzną narrację. Bywały kryzysy, związane z miłością. Korzystałem wtedy z darmowych opcji, takich jak 3 darmowe spotkania z terapeutą z Kultury Równości czy interwencja kryzysowa. Jakiś czas też korzystałem z pewnego telefonu zaufania. W maju 2024 udało mi się dostać na darmową terapię z fundacji, w nurcie integratywnym. Mam 26 lat.
W zeszłym roku zdiagnozowałem również ADHD. Miałem już dużo strategii kompensujących rozwiniętych, ale atomoksetyna pomaga mi działać zamiast myśleć wieczność, jest trochę mniej myśli w głowie i łatwiej się przerzucać między czynnościami. Podsumowując całość: naprawdę w życiu bym nie pomyślał, że będzie mi się tak dobrze żyło. Myślałem, że nie dożyję dorosłości, potem nie poszedłem na wymarzone studia, bo myślałem, że jestem zbyt głupi, by studiować. Teraz jestem za połową studiów, idzie mi bardzo dobrze, mam plany na doktorat. Życie wypełnia mi ta pasja i trzy bliskie przyjaźnie. Wciąż boję się, że nie znajdę zdrowego związku na stałe, ale staram się nauczyć tej pokory, że nie da się wszystkiego przewidzieć, wszystkiego mieć pod kontrolą i trzeba się uzbroić w cierpliwość. Nawet jakby to marzenie się nie spełniło, moje życie i tak będzie dla mnie warte przeżycia.
@@twojkoszmar4231 To też w jakimś stopniu kwestia tego, że płaty czołowe dojrzewają do ok. 25 roku życia
@@randaltichy6570 moj niestabilny styl przywiazania ktory manifestuje się od roku bo mój facet raz jest w domu raz go nie ma nocami, wplywa negatywnie na moja relacje I moja psychike bo ja potrzebuje stabilnej obecnosci w domu obecnie jestem w epizodzie depresyjnym. Cóż 1 rok zycia spedzilam pod niestabilna opieka, matka unikała opieki nade mna po porodzie toteż opiekowaly sie mna inne osoby,potem znowu inne osoby bo majac 3msc trafilam do domu dziecka potem znowu inne osoby; wywołanie rodzinie adopcyjnej gdy mialam rok mialam nianie bo rodzice pracowali, gdy mialam kilka lat jeszcze przed przedszkolem moj tata adopcyjny wyjezdzal do Niemiec i bywal w domu raz w tygodniu. Teraz jakby ten schemat sie znowu powtarza jak moj facet chodzi co 4 dni na nocne zmiany.
5 lat temu zdiagnozowano mi borderline, byłam dwa lata na terapii i odkąd mój psychoterapeuta miał wypadek i już nie prowadzi w tym zawodzie ciężko jest mi się przemóc by zacząć się leczyć od nowa. Potrzebuję jej. Poprzedni rok był najgorszym z możliwych przez ostre zapalenie trzustki którego się nabawiłam od zabaw alkoholowych i niezdrowego trybu życia, już nigdy nie będzie tak samo jak kiedyś. Dzięki za ten film, trochę pomógł mi przypomnieć o mojej psychice w tym wszystkim.
Nie dałem rady zbudować związku z osobą borderline.Parę lat temu poznałem taką jedną.Bylo krótko, ale intensywnie.Najpierw bylem wychwalany niczym władca Sułtański aż nagle przyszła wiadomość,,uwazam ,ze nie powinniśmy się dalej spotykać,,.A że było ogniście i ciekawie to z moimi wczesniejszymi zapędami ,, Białego Rycerza, który to zawsze poświęci się dla swej Białoglowy,, postanowiłem zawalczyc i odzyskac Ją.Jednak dalem sobie spokój kiedy się zorientowałem, że nie da rady nic z tym zrobić.Na szczęście wyleczyłem się skutecznie z tej choroby rycerskiej.Sporo mnie to kosztowało finansowo,nerwów i emocji rożnych po kilku podobnych zawiązkach .
Doskonale Ciebie rozumiem. Kanały takie jak shrink4men oraz Lise Leblanc bardzo mi pomogły w zrozumieniu tej sytuacji.
Od 2 lat mam diagnoze BPD bardzo ten filmik mi pomógł
Ciekawy filmik,.. Ja mam mnóstwo zaburzeń chyba źle zdiagnozowanych. Jeśli chodzi o Borderline to impulsywność no i ten rodzaj "odsuwania" się od rzeczywistości, obserwowanie, jakby z boku, dla mnie ma coś wspólnego ze spektrum autyzmu. Tylko nie mówię, że mam rację absolutnie. Chodzi o silne reakcje na bodźce z zewnątrz, poczucie silnego lęku, częste odcinanie się od rzeczywistości. U mnie od dziecka były zbyt silne reakcje na otoczenie, bałam się też hałasu itp...Aaa i też bardzo łatwo czuję emocje innych i mnie to przeraża... Wydaje mi się, że chodzi o budowę mózgu i z tym się rodzimy. A to pewnie długa droga zanim będzie wiadomo co jest przyczyną tej "inności" tak mi się wydaje... Ale dzięki za film. Pozdrawiam serdecznie
ja mam podobnie, jestem WWO i GAD. Mój były wmawiał mi, że mam borderline, tak mnie też przedstawiał w otoczeniu, przez co wiele osób się ode mnie odwróciło i uważało mnie za niebezpieczną wariatkę, a jego za biedną ofiarę. Poszłam na diagnozę i wyszło właśnie, że mam zespół lęku uogólnionego przy wysokiej wrażliwości, ale nie borderline. Jednak trudne sytuacje życiowe, skomplikowane relacje, prowokacje doprowadzały do tego, że łatwo było mnie przedstawić jako osobę cierpiącą na borderline, bo ex bardzo dobrze wiedział, gdzie wbić szpilę, żeby mnie zdenerwować, a jak byłam zdenerwowana to mógł sobie do tego kreować własne narracje o mojej niepoczytalności, nawet próbował urobić moją rodzinę, moją mamę, żeby mnie ubezwłasnowolniła i zamknęła w psychiatryku, ale się nie dała, wyśmiała go. Zakończyłam tę relację, zmieniłam otoczenie, 2 lata mi zajęło pozbieranie się po tej destrukcji, którą mi urządził swoim gaslightingiem, było bardzo źle, myślałam, że tego nie przeżyję. Od tamtych wydarzeń minęło ponad 10 lat, mam stabilne i spokojne życie, wspierającego partnera, empatycznych przyjaciół i dobrze rokującą przyszłość. A on jest już po 40-stce, mieszka z rodzicami, jest samotny i wiele osób przejrzało na oczy i uświadomiło sobie, jakim był manipulatorem.
Mówi się często że osoby z autyzmem są diagnozowane błędnie z borderline.
@@alicjadrazkiewicz3383 Ooo to nie wiedziałam o tym. Czyli może faktycznie coś w tym jest...
@@alicjadrazkiewicz3383 tak, kobiety zwłaszcza
Jesteś wielki
Prosiłbym o jeden jeden odcinek o osobach chorych na wieloletnią epilepsję
Która po latach zmienia się w zaburzenia lękowe i zaburzenia depresyjne i poznawcze przepraszam bo mam już dość mam 57 lat pracowałem 32 z epi i się popsułem od tej pory jestem tylko porzucany praca małżonka.
Uczestniczę w zajęciach na oddziale dziennym ale to ściema trzymaj się jesteś w porządku dziękuję za każdy odcinek.
Zawsze mi brakuje w takich, let's say, przybliżeniach dokładniejszego, tego komponentu, jak i dlaczego tworzy się borderline. Ja to wiem z psychologii, ale warto by było przybliżyć najczęstsze przyczyny.
Podano jedna "uniewazniajace srodowisko"
- genetyka
- trauma wczesnodziecieca (PTSD) przez co układ nerwowy staje się wrazliwszy.
- doswiadczenia wczesnego porzucenia (Np adopcja,dom dziecka)
- niespójna opieka we wczesnym dziecinstwie, matka nie reagująca na sygnały- tu powstaje zaburzony schemat wiezi
- dysfunkcyjne srodowisko: uniewazniajace, przemocowe.
- zaburzony wzorzec relacji matka-dziecko
- neurotyzm
- wrodzona wrazliwosc I dalsze odrzucenia np grupa rowiesnicza.
- bycie wychowywanym przez zaburzonego rodzica narcystycznego lub borderline
- nastepstwo innych zaburzen np FASD i mikrouszkodzeń około plodowych.
- niby trauma transgeneracyjna moze tez miec wplyw
Ja spedzilam pierwszy rok zycia: 3 miesiace niecale z matka (bardziej opiekowaly sie mna inne osoby niz ona)porzucila mnie gdzies na ulicy,pozbawiono ja praw, potem panstwowy dom malych dzieci od 3 miesiaca do 9, adopcja, uniewazniajacy emocjonalnie rodzic adopcyjny i nieprzewidywalny w zachowaniach po traumie dzieciecej tez ,odrzucenie rowiesnicze, alkohol pity przez biol w ciazy i papierosy,straumatyzowana matka biologiczna mozliwe ze tez z tym zaburzeniem bo historia jej zycia jest typowa dla rozwoju borderline: (przemoc fizyczna i seks w dziecinstwie,odrzucenie przez ojca,porzucenie przez matke) gdy ja spotkalam po latach tez ma sznyty na rece po okaleczaniu, miala proby samobójcze, jest nieprzewidywalna i niestabilna w uczuciach do swoich dzieci ktore urodzila po mnie i wychowala. Jej druga corka wychowana w kryminogennym srodowisku tez stracila prawa do swoich dzieci ktore trafily do adopcji (kolejne porzucone pokolenie) i tez sie okaleczala i wydaje się że prawdopodobnie tez ma borderline.
Dobry materiał
To teraz proszę o statystyki w pomocy zaburzenia histrionniczego.🙂
Dzięki❤
Warto omówić skutki społeczne braku leczenia tego schorzenia. Wiele kobiet krzywdzi bezkarnie swoich bliskich urządzając im piekło na ziemi
a pomyślałeś może, że to ty masz borderline i projektujesz swoje zaburzenia na tę kobietę, doprowadzając ją do skrajnych reakcji? a jeszcze jak do tego jesteś charyzmatycznym narcyzem to możesz stworzyć przestrzeń, w której ona będzie przedstawiona jako ta zła. Typowy gaslighting, nic dziwnego, że baba nerwowo nie wytrzymuje, jak to bliscy robią z jej życia piekło. Ona jest jedna, was jest wielu i to ona jest zagrożeniem? nawet jeżeli ona jest problemem, to nie macie obowiązku utrzymywania z nią relacji, nawet jeśli to rodzina. Ale łatwo usprawiedliwiać swoje zachowania stawiając się w roli ofiary i wszystko zganiać na czarną owcę, prowokować ją, znęcać się nad nią psychicznie, a potem wytykać palcami.
Mężczyzn również 😉
Sprawcami przemocy i tymi,którzy krzywdzą swoich"bliskich",są nie tylko kobiety ale większość stanowią mężczyźni
Jest nadzieja!
Wystarczy 10 lat w szpitalu psychiatrycznym 🙃
To ja jednak sprobuje trzymac sie z daleka lol
P.S. moja partnerka ma zaburzenia osobowosci, pracuje nad tym, jest kochana i jestem z niej dumny, ale daleko jej chyba jednak do bordera.
Dziękuję!
Super odcinek
Nie wiedziałam że 50% osób po wejściu w stały związek mogą mieć remisję, fajnie byłoby rozwinąć powiązanie silnych emocji z nerwem błędnym co może skutkować np problemami z przewlekłym zmęczeniem
Też jestem zaskoczona, a jestem aktualnie w stabilnym związku, bardzo się obawiałam, że będę go sabotować, ale mijają kolejne miesiące i nic takiego się nie dzieje, kiedy wcześniej bardzo mocno sabotowalam ważne dla siebie relacje. Jednak one zawsze były w jakimś stopniu niestabilne, co triggerowalo moje lęki.
@@ola4141 A w jaki sposób pokonać lęk przed porzuceniem? Lęk uruchamia blokadę seksualną, bo kojarzy seks z zaangażowaniem emocjonalnym, a potem odsunięciem się partnera. Chodzi o to, że przez seks, bliskość się przywiązuję do partnera, uzależniam się emocjonalnie, dlatego nie chcę chodzić do łózka, przez co związki się rozpadają, bo facetom brakuje seksu.
@@maamiss5561 no cóż, w tej kwestii odsyłam do specjalisty, bo sama nim nie jestem...
Ale w kwestii bliskości, to u mnie było tak, że na etapie spotykania się mój chłopak wyczuł moje mechanizmy i się do nich dostosował. Czekał cierpliwie, zaczął mnie dotykać dopiero gdy sama wyszłam z inicjatywą (np przytuleniem). Potem przesuwał granicę powoli, za każdym razem pytając o zgodę. Ostatecznie okazało się, że jestem przylepą, tylko nie miałam do tej pory bezpieczeństwa w takich gestach. Oprócz tego jest bardzo spokojnym człowiekiem, więc na wiele rzeczy reaguje stonowanie, a jego stałość i powtarzalność w reakcjach sprawia, że nie obawiam się odrzucenia z jego strony. Ważne też było dla mnie usłyszeć, że on miewa podobne objawy w relacji.
Jeśli chodzi o współżycie... Tu rzeczywiście zaczynają się schody. Nie to, że tego nie lubię, ale ciężko osiągnąć zadowolenie, jednak jak się znajdzie odpowiednią osobę, która rozumie te ograniczenia, to myślę, że można je ostatecznie przełamać. Przede wszystkim ważna jest komunikacja.
@@maamiss5561 dodam jeszcze, że taki częsty kontakt fizyczny (np przytulanie) bardzo stabilizuje układ nerwowy, a jako osoba w przeszlosci stroniąca od fizycznej bliskości, nie miałam tego dodatkowego filaru. Podejrzewam, że wzrost endorfin wynikający z częstego dotyku wyciszył nieco niechciane objawy.
Jest takie powiedzonko psychologiczne, że dziecko do przeżycia potrzebuje 3 przytulen dziennie, żeby czuc się dobrze - 8 przytulen, a żeby się rozwijać - 12. Coś w ten deseń
Dziękuję ❤
Hej. Dziękuję za ten materiał. A jakie jest Twoje zdanie na temat badań w których mówi się że borderline jest pochodna ADHD? Że zaopiekowanie się ADHD prowadzi do zmniejszenia objawów wczesniej określanych jako borderline?
Podbijam
Wstaw link do badań pliska!
Mam 47 lat. Borderline zdiagnozowano u mnie w wieku 20 lat. Jako bonus otrzymałem uzależnienie - co często towarzyszy zaburzeniom. Dopiero od 9 lat jestem zupełnie trzeźwy. "Zaliczyłem" zakład karny, bezdomność, szpitale psychiatryczne, gruźlicę - po której pozostało mi jedno sprawne płuco i pochp. Nie wspominając o częstych epizodach depresyjnych.
Kocham tą dualność komentarzy, między paniami które mają borderdline a panami którzy weszli w związek z partnerką z borderline-
Ale well
Każdemu z was życzę miłego dnia
Fakt faceciki pokrzywdzone wrzucają kazda zaburzona kobiete do jednego wora. Borderline to nueskonczenie wiele kombinacji osobowosci bo zazwyczaj nie ma tylko Borderline ale Borderline I np adhd czy osobowosc zalezna czy narcystyczna (bpd+narcyzm czy inne z mrocznej triady jak psychopatia są najbardziej destrukcyjne i niebezpieczne i to o nich powstają takie komentarze jak wspomniane wyzej ) Tez czesto z borderów robi się przestępców i wariatów bo seryjniaki jak Dahmer albo mama Madzi z Sosnowca ponoc ma te osobowosc. By takie kwiatki powstawały potrzebne są mixy "mrocznej triady" a nie tylko borderline. Ludziom sie wydaje ze krzywdzimy umyślnie i dla zabawy- moze bordero narcystyczne jednostki czerpia z tego przyjemnosc, dla mnie gorszy jest narcyzm od bordera. Nie jesteśmy potworami. Większość borderow to pokrzywione jednostki psychicznie niszczone w dziecinstwie, nadużywane i straumatyzowane przez co nie potrafią w swoje emocje I w emocje innych co może stwarzać pozor ze brak im empatii. Maja niezaleczone rany z dziecinstwa i nieskończony wor potrzeb emocjonalnych ktore nie zostaly zaspokojone w przeszlosci. Emocjonalnie jestesmy na poziomie kilkulatka ktory tupie noga i złości sie gdy ktoś mu nie chce kupić misia. Wiecznie nam malo czyjej uwagi,milosci I to studnia bez dna. Każda część krzyczy "kochaj mnie" bo nie umiemy kochac siebie i szukamy zapewnien na zewnątrz. Jednocześnie podswiadomie myśląc ze nie zasługujemy na milosc I i tak zostaniemy porzuceni. Dlatego paradoksalnie dążymy do tego by sabotować bliska relacje I potwierdzić schemat
Dziękuję.
Bardzo ciekawy materiał, niestety sam posiadam borderline- niestety coraz częściej w wielu sytuacjach zdarza mi się reagować impulsywnie. Dysocjacja u mnie występuje, mam problem ze swoją tożsamością.
A jak objawia sie ta dysocjacja ?
@rachelabee128 W moim przypadku chodzi o to, że sam do końca nie wiem, kim chciałbym być, co chciałbym robić w życiu.
Mam bordera. Mojego faceta mega wkurwia jak się go ciągle pytam "jestes zly?" ... a to dlatego pewnie ze mialam nieprzewidywalnego emocjonalnie, uniewazniajacego tate co nigdy nie wiadomo było kiedy wybuchnie, czy sposob w jaki na niego patrzysz jest ok. Tak poznając bordera i siebie i wiedzę o nim zaczynam myśleć ze moj tato tez ma cos borderline : wybuchy zlosci,rzucanie przedmiotami,impulsywnosc, nieprzewidywalne zachowania, historia porzucenia, wychowanie w bidulu gdzie pewno byl uniewazniany. Jestem wyczulona na zlosc u partnera jak kiedys i dzis u mojego taty. Ale sama nie potrafie jej ukryc nigdy chocbym sie zesrala jak jestem zla na faceta, czuje sie urazona, porzucona, wsciekla i probuje grac to zawsze to slychac w moim glosie.
Dziedziczne ponoc dziedzicznosc to nawet nie 80% chyba ze sa nowe badania. Chyba najgorzej to wlasnie bycie wychowywanym z zaburzonym rodzicem - a moj tata nie jest biologicznym genetycznie. Bylam adoptowana. Takze tu o genetyce nie ma mowy ,chociaz biol matka ktora mnie urodzila tez ma objawy, i historie typowa dla bpd: przemocy fizycznej i seks w dziecinstwie, porzucenia przez rodzica i typowo z*ebane zycie: samookaleczanie, proby s, alko i dragi, przemocowe zwiazki, lamanie prawa,niestabilnosc emocjonalna, dlugi, wyuczona bezradnosc, dewaluacja: potrafi wyzywac swoje dzieci ktore sie z nia wychowaly i mowic im ze wolalaby uch nie urodzic i czeste zmiany wizerunku- koloru wlosow. Jej wychowana przez nia córka tez miala samouszkadzanie, toksyczna zazdrosc mamy wszystkie 3, labilnosc emocjonalna podejrzewam ze to kolejna osoba z zab borderline bo zostala wychowana przez zaburzona matke ktora raz kocha a innym razem "matki nie masz". Takze chyba pochodze z rodziny gdzie borderline pojawia sie pokoleniowo na lini kobiecej. Mimo ze nawet nie wychowalam sie z tymi ludzmi a i tak sie tak stalo ze mamy podobne problemy psychiczne.
Wyskoczyl mi ten filmik.. SI czyta w moich myslach ? Bylam wczoraj u psychologa, a ona stwierdzila, ze mi nie pomoze.. przeslala mi na maila informacje na temat regulacji emocji przy zaburzeniach z pogranicza. Nie mam takiej diagnozy. Czy CHAD ma wiele wspolnego z zaburzeniami Borderline ?
Bardzo dobry film
Pierwszy terapeuta zdiagnozował mnie na borderline natomiast druga terapeutka stwierdziła że to był tylko “epizod borderline “ i teraz po 3 latach terapii nie ma po tym już śladu
Jak tak słucham, to wygląda, że miałam/mam wszystkie objawy. I faktycznie mam 37 lat, jestem w szczęśliwym małżeństwie i się mocno uspokoiłam. Ale faktycznie nadal reaguje na każdą najmniejszą negatywna zmianę nastroju męża, "nakręcam się" w sporach, ale także w euforii... Od dawna myślę o diagnostyce, ale czy się wybiorę nie wiem, jest mnóstwo czynników, które mnie zatrzymóją.
A mnie związki zawsze wprowadzają w stan niepewności, stany lękowe i ataki paniki. Doświadczyłam kilku zdrad w eks związkach i w każdym kolejnym trzęsę się ze strachu, ze facet zdradzi. A tym bardziej jak się nie mieszka razem i cały tydzień spędza się czas osobno. Jak tych lęków się pozbyć? Tym bardziej, ze mam niskie libido i faceci zdradzają, bo im seksu brakuje.
@@maamiss5561 nie da się doradzić. Przyszedł na mnie czas, przyszedł odpowiedni człowiek. Tego i Tobie życzę. A co do libido: może to leki?
@@Em1l1a Leków nie biorę, bo nie jestem w związku, jestem spokojna. jak byłam w relacji, przez jakiś czas brałam leki anty-lękowe, to były pretensje ze strony partnera, że seksu nie ma, a jemu się chce, bo moje libido było zerowe. Zresztą partner mi powiedział, ze dla niego seks jest jak jedzenie - podstawowa potrzeba. Sorry, ale ja nie jestem maszyną do spełniania potrzeb faceta.
Dzękuję. Poproszę filmik o tym jak przekonać taką osobe na podjęcie terapji.
To ty masz podjąć terapię, bo masz syndrom ratownika. Ratuj się!
Wartościowe dzieki
Bardzo wiele błędów, wiedzy memicznej i nie reprezentatywnych założeń. Autor nawet nie rozumie podstaw przetwarzania emocjonalnego czy też popełnia w trakcie wywodu błędy merytoryczne na poziomie przeciętnego studenta pierwszego roku psychologii. Materiał szkodliwy.
Jeśli szukasz informacji o pogranicznym zaburzeniu osobowości, poszukaj gdzieś indziej.
też sądzę, że autor kanału źle zrozumiał badania i źle całość ujął w słowa.
nawet tak podstawowy błąd, że nie zwraca uwagi na własne zastrzeżenie, że te 49% poprawy dotyczy WYŁĄCZNIE osób po kilku latach w szpitalach psychiatrycznych - czyli po fachowej, wieloletniej pomocy, lub ewentualnie po dobrych fachowych grupowych terapiach DBT z jakimś doświadczonym terapeutą.
nie dotyczy osób zaburzonych w mniejszym stopniu, którym to zaburzenie po prostu utrudnia zdrowe życie, ale które nie mogą sobie pozwolić na "zwariowanie" i kilka lat w dobrym psychiatryku (bo np. mają małe dzieci), lub które się zwyczajnie nie kwalifikują, lub które nie są w ogóle zdiagnozowane i po prostu wiodą swój trudny żywot!
moim zdaniem autor kanału ewidentnie chciał dobrze, ale bardzo spłycił temat.
Dokładnie! Ale samotne kobiety z bpd będą fankami materiału, tak jak Kobusa szkodliwych treści
możesz wypunktować?
@@ninamariaDS Musiałbym włączyć ten film który trwa 15 minut i co chwilę pauzować, aby komentować i wyjaśniać na bieżąco to, co się na nim mówi. Zajęłoby mi to 30 minut z życia, dlatego muszę odmówić.
@@mateuszlechowicz no to daj choć ze dwa przykłady. Jestem ciekawa co zauważyłes
W sumie gdzieś mam czy to stygmatyzacja, czy złe postrzeganie. Dla mnie osoby z BPD zawsze będą osobami, które nie nadaja się do związku z drugim człowiekiem i każdemu mężczyźnie będę odradzał kontakt z taka osoba.
Ale wiesz, że mężczyźni też mają borderline? To nie jest tak, że to tylko kobiety krzywdzą innych.
Również każdemu odradzam kontakt z taką osobą bo sama nią jestem. Ale każdy złudnie ma nadzieję że sobie ze mną poradzi i wychodzi jak wychodzi, a ostrzegałam przed sobą :)
@daethia git. To jak tak się troszczysz to zamiast ostrzegać i później żyć w białych rękawiczkach to po prostu urywaj kontakt zanim cokolwiek się rozwinie, do momentu aż będziesz na tyle zdrowa żeby nie krzywdzić innych
Świetny i merytoryczny materiał! Może mógłbyś poruszyć kiedyś temat archetypów Junga? Myślę, że to bardzo ciekawe!
Po czterech latach leczenia psychiatrycznego. Nie tylko nie ma się żadnych zaburzeń borderline ale w ogóle jest się odcięty od złożoności życia psychicznego i jest się uśmiechniętym warzywkiem na lekach zdolnym do prostych funkcji życiowych czyli jest się w tzw remisji
2 ostatnie lata zycia mam zmarnowane przez borderke, te osoby powinny byc same tak dlugo jak sie nie wylecza.
Dokładnie
Nigdy się nie wyleczą. Ten filmik nigdy nie powinien się pojawić bo to stek bzdur.
100%
Ciekawy temat
Można prosić o odcinek mizantropi
Ostatnio dużo mi wyskakuje informacji jakoby borderline miało być niezdiagnozowanym adhd. Nie doszłam jeszcze jednak do żadnych badań w tym zakresie. Może coś o tym kiedyś?
To są tylko słowa. Ważne są cykliczne zachowania
Tyle , że oba zaburzenia często występują razem, więc trochę by to nie miało sensu 😅
Potrzebna jest ta muzyczka w tle?
Super❤
Czy może Pan powiedzieć jak wrócić do osoby z borderline?
50% osób borderline pozostających w trwałym zwiazku trwa na drodze do pełnego zdrowia, ich stan, ich zycie się poprawia- ale jaką cenę płacą za to ich partnerzy, dzięki którym ten związek przetrwał? I dzieci, których nie da się zahibernować w oczekiwaniu na to, aż rodzic będzie zdrowiał?
Dokładnie!
Nikt nie wybiera BPD - to zaburzenie wynikające z traumy. Współpraca w rodzinie, terapia i zrozumienie mogą pomóc wszystkim, także dzieciom. Zamiast zrzucać winę tylko na osobę z BPD, warto pamiętać, że partnerzy również mają prawo odejść, jeśli nie chcą wspierać takiego procesu
@@Nechipfira najpierw pytanie: skąd partnerzy mają wiedzieć, że ta druga osoba ma owo zaburzenie? Przecież nie ma tego wypisanego na czole. Trwa to ładnych parę lat, żeby się zorientować, podjąć próbę diagnozy co to jest. Bo osoba zaburzona nie jest w stanie tak po prostu pójść do specjalisty i diagnozie się poddać. A także nie jest radośnie chętna do terapii. Czas leci, tworzą się zaszłości, zobowiązania różnego rodzaju, przez które wybór odejścia staje się nie dla wszystkich możliwy do realizacji. Chyba, że będzie to wyjście na ulicę, w bezdomność, w pozostawienie dzieci swojemu losowi, kredytów...
Tu chodzi głównie o to, żeby zobaczyć tę cenę drugiej strony. Bo jeśli kocha, to może ją ponieść bardzo świadomie. I warto to docenić. I uświadamiać społecznie, że takie osoby potrzebują często prostego wsparcia, jak w pracach domowych. Czy bycia przy niej. Zamiast tego łatwiej środowisko wybiera ucieczkę i izolację rodziny z takim problemem.
@ To prawda, że na początku trudno zauważyć BPD, ale kiedy diagnoza staje się jasna, wiele osób, tak jak ja, chce od razu iść na terapię i pracować nad sobą. To trudne dla obu stron, ale BPD to efekt traumy, a nie wybór. Ważne jest wsparcie i zrozumienie, bo obwinianie nikomu nie pomaga
@Nechipfira gdyby tak każdy BPD chciał iść na terapię... To zaburzenie nie raz "dokłada" sobie jakieś dodatki z innych problemów... Można całymi latami kochać i nie oceniać bez rezultatu, a z własną depresją.
Jak tak słucham to każdy ddd i dda ma borderline 🙄 trudność z emocjami, lękowy styl przywiązania, people plesure... Jakas różnica chyba jednak jest?
Zabawnie jest takie filmiki już rzeczywiście oglądać z taką diagnozą XD
Zawsze można włączyć napisy, a te na stałe rozpraszają.
Jak czytam te komentarze, to mi się odechciewa żyć. I wszystko wskazuje na to, że tak by było najlepiej dla świata. Jesteście podli. Oby wam życie odpłaciło.
Malenka co w tych komentarzach jest nie tak? Kazdy pisze co czuje I jak widzi swoje lub innych zachowanie. Twoj komentarz świadczy o tym, ze czujesz sie zraniona .. przeciez nikt nie mowil o tobie I do Ciebie. No Mala nie placz... napisz co cie zabolalo
Oby im zycie odplacilo? A czytalas kiedys ksiazke "uratuj mnie"?
Miałem pecha być w relacji z osobą, która po tym jak rzuciła się na mnie z nożem, wylądowała w szpitalu psychiatrycznym, gdzie została zdiagnozowana jako borderline. I muszę powiedzieć, że życie z tą osobą to był koszmar. Była niewyobrażalnym wręcz brudasem, ale obsesyjnie wręcz dbającym o pozory. Życie z nią to było niekończące się pasmo rozczarować, kłamstw i fałszywych oskarżeń (uwaga, takie osoby mają dużą tendencje do przypisywania innym swoich negatywnych cech i zachowań!). Na szczęście, udało mi się od niej uwolnic i po latach batalii sądowych, przejąć opiekę nad dzieckiem. Teraz ta kobieta na już 5 dzieci, każde z innym ojcem i strasznie współczuję tym dzieciom, bo jedyne czego może ich nauczyć, to kłamstw, manipulacji i zrzucania swoich win i zaniedbań na innych.
Ps. Trochę nie wierzę w te badania o reemisji. Moja była przez lata twierdziła, że już jej lepiej... Po czym zachodziła w kolejną ciążę z kimś przypadkowym i wszystko zaczynało się od nowa. Także ta "reemisja" to najprawdopodobniej efekt wadliwych testów, na które osoby te nauczyły się "dobrze" odpowiadać, żeby dano im spokój, bo takie osoby zazwyczaj nie chcą się zmienić!
dokładnie.
absolutnie nie należy wierzyć w te badania i żadne reemisje. osoby z borderline świetnie potrafią udawać kiedy chcą, dlatego na początku związek z nimi jest niemal idealny. mój eks miał ok 50 lat i sam o sobie mówil że jest teraz spokojniejszy, a życie z nim pod jednym dachem to był totalny koszmar. więc jeśli wtedy był spokojniejszy to aż boję się myśleć jaki był wcześniej.
NIE WIAZCIE SIĘ Z OSOBAMI Z BORDELINE I w ogóle z osobami z toksycznymi zachowaniami. oszczędzi to wam lat terapii.
też sądzę, że autor kanału źle zrozumiał badania i źle ujął w słowa. po pierwsze, te 49% poprawy dotyczy WYŁĄCZNIE osób po kilku latach w szpitalach psychiatrycznych - czyli po bardzo fachowej, wieloletniej pomocy, po fachowych grupowych terapiach DBT.
nie dotyczy osób zaburzonych w mniejszym stopniu, którym to zaburzenie po prostu utrudnia zdrowe życie, ale które nie mogą sobie pozwolić na "zwariowanie" i kilka lat w dobrym psychiatryku (bo np. mają małe dzieci), lub które się zwyczajnie nie kwalifikują na psychiatryk.
moim zdaniem to szkodliwy materiał, choć autor kanału ewidentnie chciał dobrze.
ps. sama mam borderline w stopniu niskim - przy czym ja nie niszczę życia innym osobom, tylko sobie! jestem w terapii już 20 lat, wydaję na nią 600-1000 zł miesięcznie i poprawa to może 15-20% procent...
Tak jest. Autor robi fatalną rzecz tym materiałem. Wstyd autorze.
@@Zmiana_Pogody20 lat w terapii... Co udało się wypracować przez te lata?
Może to nie jest kwestia skuteczności leczenia, a złej diagnozy.Odnoszę wrażenie, że jest zbyt duża pochopność w przypisywaniu komuś bordera i stosowane narzędzia/metody też są jeszcze niedopracowane i bardzo niedokładne. Sama zaczynałam od efki opisującej zaburzenie osobowości borderline, a koniec końców nie był to border. W moim przypadku jeszcze doszło do tego, że zostałam poddana diagnozie za wcześnie, a następni specjaliści za bardzo sugerowali się poprzednią diagnozą. Oczywiście przeprowadzali wywiad i testy, ale moim zdaniem dopatrywali się jednego i potrzeba było wielu lat, zeby jeden specjalista sie z tego wyłamał. A pisze to, bo wszelkiego rodzaju terapie, rożnych nurtów i medykamenty przewidziane dla wspimnianego bordelinea na mnie nie działały, a nawet pogarszały stan.
Byłem w związku z Panią psycholog, która miała borderline. Czegoś takiego nigdy wcześniej nie doświadczyłem. Rozumiem, że Pan próbuje ocieplić wizerunek tych osób, ale szczerze ostrzegam. Nie jest tak kolorowo jak Pan mówi.
Autor malo wie i malo widzial. Prawie wszystkie kobiety psycholog to borderki. A poszly na ten kierunek dlatego, ze same maja problem i studiujac psychologie chcialy siebie wyleczyc😂Mieszanka wybuchowa to wlasnie borderka ktora idzie na terapie do psycholozki tez borderki 😂
To zdanie brzmi dosłownie jakby powiedzieć „ostrzegam przed wchodzeniem w związki z osobą niepełnosprawną, będzie dużo problemów”. Jeżeli człowiek jest w trakcie terapii i ma chęć pracy nad sobą, to w czym problem? Ludzie mają być automatycznie skreśleni, po doświadczyli traumy która wykształciła to zaburzenie? Bądźmy poważni
@@demonicshelf4222niech borderzy łączą się w pary z innymi borderami !!! Zdrowi ludzie nie będą im służyć tylko dlatego że rodzina pochodzenia ich krzywdziła.
@@demonicshelf4222 A jesli kobieta doświadczyła traumy na tle seksualnym, to który mężczyzna będzie czekał aż ona się wyleczy i zacznie z tą kobietą sypiać?
Dokładnie,jedno to teoria i gadanie kogoś,kto nie miał nawet do czynienia z border,drugie to życie z osobą zaburzoną...to jest rollercoaster!
Nie życzę nikomu i naprawdę wiele osób skończyło tragicznie,przez właśnie takie relacje.
Czy borderline można diagnozować u nastolatków?
nie można postawić diagnozy przed 18 rokiem życia. wtedy nazywa się to nieprawidlowo rozwijajaca się osobowosc w kierunku zaburzeń.... jakoś tak
To jedno z najbardziej stygmatyzowanych zaburzeń nie bez powodu. Taki człowiek potrafi niezle rozwalić komuś psyche i normalne funckjonowanie ze sobą i światem dookoła, nikt na to nie zasluguje. Najgorsze sa osoby, ktorych terapia nie prxynosi skutkow, lub wcale na nia nie chodzs
Nie wiem, czy ja nie poprawnie coś zinterpretowałem czy to Ty popełniłeś błąd ale wydaje mi się, że w badaniu z twarzami rezultat był z goła inny. Nie z większą skutecznością, a o 50% częściej. Czyli więcej twarzy klasyfikowane jest jako negatywnie nastawiona i to się wiążę z poczuciem lęku i wyobcowania. Jednakże piszę to z pamięci i to ja mogłem przeinaczyć badania.
Zmieniłabym nazwę "zaburzenia osobowości" na "zaburzenia emocji".
Dla zasięgu.
Bardzo ciekawe są wszystkie Pana programy. Jednak przeszkadza mi ta cicha muzyka w tle.
nigdy nie odczuwalam pustki ale zdarzało mi się, w chwilach bardzo duzego stresu, że wydaje mi sie, jak bym stała z boku siebie samej. Moze to tez kwestia samoświadomości? Moze kazdemu to sie zdarza?
Każemu sie zdarza ...Hej, powodzenia !
to co opisujesz do derealizacja/depersonalizacja i około 50-75% osób doświadcza jej przynajmniej raz w życiu.
Zespół derealizacji/depersonalizacji jest również częścią PTSD czyli stresu pourazowego. Tak jak wcześniej ktoś napisał, prawie każdy doświadcza tego chociaż raz, ale jeśli występuje często to jest to do dalszej diagnozy i terapii.
Mało kto wytrzymuje z borderline w dłuższej relacji.Trzeba mieć czas na regenerację,dlugi rollercoaster jest wyniszczający.Są też plusy,można się od takiej osoby wiele nauczyć,ona inaczej odczuwa emocje,a sex z borderką jest uzależniający i na innym poziomie,niż większość przeciętnych kobiet może zaoferować.Tylko jest jeden warunek, trzeba mieć zajebiscie silną psychikę i kontrolować relacje.W przeciwnym wypadku taka kobieta cię zostawi i zostaniesz wrakiem.
Jakie leki bierze się przy borderline?
Żadnych, leki bierze się przy bipolarze
Żadnych, leki bierze się przy bipolarze.
stabilizatory nastroju i antydepresanty. ale można leczyć się terapia bez leków
Na własne oczy widziałem wylecenie z borderline terapią. Jednak te osoby rzeczywiście chciały się wyleczyć. Od pozostałych uciekam, potrafią być kurewsko skodliwe.
Ciekawe dlaczego właśnie na złość są tak wyczulone te osoby.
Między innymi dlatego, że jako dziecko musiały przewidywać złość rodzica w domu (osoby z dysfukncyjnych rodzin. Taka umiejętnośc potrafiła uchronić dziecko przed karą lub wybuchem agresji.
Bordenlajn to cierpienie nie tylko dla chorego, to cierpienie dla otoczenie. Proszę pamiętać.
Nie ma czegoś takiego jak samo napędzająca się przepowiednia jest tylko samospełniająca się przepowiednia:)
W psychologii od dawna wiadomo, że osobowość kształtuje się w ciągu życia i jest zmienna. Niezmienny jest np tempwrament. Dlatego uważam, że nazwa jest ok, tylko ludzie nie mają wiedzy
Dla zasięgu
osobowosc niezabuzona zmienia sie przeciez przez cale zycie, cale zycie sie uczymy, osobowosc moze ulec zmianie. zaburzona osobowosc po leczeniu wraca do normy, uczymy sie wielu rzeczy na nowo. border u kobiet jest czesciej diagnozowany - warto tu wspomniec - przez seksizm i przez to jak postrzegane stereotypowo sa kobiety, stad sie wzielo to ze kobieta sie czesciej to diagnozowalo, bo kobiety sa uznawane za te "bardziej emocjonalne i dramatyczne". co w sumie bardzo zaszkodzilo tym biednym niezauwazonym, niezdiagnozowanym mezczyzna. ciesze sie ze teraz juz lepiej to wyglada i wychodzi na wierzch ze mezczyzni rowniez cierpia na bordera, nie tylko kobiety i ze maja teraz szanse dostac lepsza pomoc.
swoją drogą jeśli powołujesz się na jakiekolwiek badania to daj źródło do tych badań. w przeciwnym razie jest to tylko "słyszałem, że".
btw borderline nie jest dziedziczne i nie ma podłoża genetycznego, musiałoby być chorobą, a nie zaburzeniem osobowości. więc albo tak jest i źle nazwane jest zaburzeniem osobowości, albo tak nie jest i poprawnie jest nazwane. mówiąc szczerze wydaje mi się, że może być tak, jak już wiele razy próbowano przepchnać, że albo nie powinno być tej jednostki w ogóle (próbowano ją wykreślać z dsm i icd, ale bez skutku, bo koncerny farmaceutyczne chciały trzepać na borderach kase (tak słyszałam/zaczytałam gdzieś, źródła nie znajdę, ale pewnie da radę to jakoś samemu wyszukać tylko po angielsku jak coś)), albo powinna być ona przekształcona w zupełnie nową jednostke CHOROBOWĄ, jak też w sumie próbowano - kiedyś próbowali dodać ją jako kolejny podtyp bipolara, bezskutecznie. z borderem wiele ceregieli w psychiatrycznych kręgach niestety było, jest i pewnie będzie :D ale to takie już ciekawostki ode mnie, bo lubie psychologie.
anyway powodzenia wszystkim w zdrowieniu.
Pewien świetny lekarz powiedział, że kobiety z borderline to wg niego kobiety z niezdiagnozowanym ADHD. Daje do myślenia.
Pewnie chodzi o Jóźwiaka. I ja się z tym zgadzam w 100%
@adambatko6019 tak, dokładnie
Wszystkim osobom z Borderline i innymi problemami psychicznymi, zycze wszystkiego co najlepsze. ❤
Niestety osoby bez takich problemów nie beda w stanie zrozumieć, a czesto nawet nie beda chcieli zuzywac swojego czasu i wysilku aby zrozumiec lub byc wyrozumiałym.
Nawet jeśli wiedza psychlogiczna bedzie bardzoej powszechna, znajda sie osoby ktore nie beda chcialy zaakceptować istnienia takich problemów, woec zycze wszystkim duzo sily w walce ❤
Przydałoby się coś o narcyzach 👌.
Związki z takimi osobami to jest dramat, wieczne życie w rollercoasterze, ciągłe napięcie, kompletny chaos, brak jakiejkolwiek stabilności, skrajne emocje, toksyczne kłótnie, wybuchy agresji, napady płaczu, lęku, szantaże emocjonalne a takie mieszanki są codziennością przemieszane z krótkimi okresami czegoś typu mania. Nie ułożysz życiowych planów, nie ułożysz planów na dany tydzień, nie ułożysz nawet na wieczór bo przez dzień może zdarzyć się wielka kłótnia kolejny wielki dramat emocjonalny. Do ludzi nie pójdziesz bo nie wiesz kiedy tej osobie odjebie i jaka rzecz ją ztriggeruje i zacznie odpierdalac niezręczne społecznie sytuacje. Nie wiesz kiedy wpadnie na pomysł iść na imprezę z nieznanymi ludźmi i się nacpac.
Stygmatyzowanie jest złe ale niestety, rzeczywistość jest brutalna. Nie da się żyć z takimi ludźmi ani ci ludzie nie mogą żyć sami ze sobą.
To pozdrawiam, mam borderline i depresję, byłam w stałym związku, który trwał 8 lat (po prostu chcieliśmy czegoś innego). Nie imprezuję, nie piję alkoholu, nie ćpam, nie odpierdalam niczego w towarzystwie. Jestem w szczęśliwym związku, w którym układamy razem życiowe plany i się nie kłócimy.
po części sie zgodzę po części nie. jest ciezko ale da się stworzyć zdrowy związek. jeśli osoba zaburzona chce się leczyć
No bo jesteśmy zbudowani z różnych osobowości.
A co ze Schozofrenią Prostą 😭??
Ja już nie wiem co wiem
Czyli jest szansa dla naszych polityków ? Uff a już myślałem o rozwiązaniu ostatecznym xd
Bardzo rzadko zostawiam komentarze. Nie wiem czy to nawet nie pierwszy.
Moja siostra ma wczesne objawy borderline (niemożliwe do zdiagnozowania ze względu na wiek). Jest wstępnie zdiagnozowana z chorobą afektywną dwubiegunową. Nie pochodzi z przemocowej rodziny.
Wymyśliła całą historię o przemocy psychicznej i fizycznej, podając jednocześnie moich rodziców do sądu (opowiedziała to psychologowi po jednej z interwencji po próbie samobójczej). Mimo że wcześniej była w trakcie terapii, wątek ten nigdy się nie pojawił. Zrobiła poza tym mnóstwo innych rzeczy, obarczając wszystkich dookoła za własne błędy (przykładowo winę na sprawę w sądzie zrzuciła na mnie, twierdząc że kazałam jej mówić przecież prawdę, więc to moja wina)
Czasem zastanawiam się jak takiej osobie można wybaczyć - moi rodzice po roku potrafili, mimo że dalej ciąży nad nimi groźba więzienia - ja chyba nie potrafię i nawet nie chce.
Rozumiem, że jest moją siostrą i wiem, że pewnego dnia zobaczy błędy, które popełniła. Nie zmienia to faktu, że praktycznie zrujnowała im życie.
Moim zdaniem takie osoby mogą się zmienić tylko jeśli chcą - ale mimo tego wymaga to wiele czasu, zwykle kilku lat. Super, że je wspieramy, ale chciałabym żeby pamiętano o tych, których zniszczyli po drodze. To tyle ode mnie.
Niesprawiedliwa stygmatyzacja???????
Miałam "przyjemność " mieć męża bordera. Pan zdaje się nie miał tej "przyjemności" ,w postaci żony z tym zaburzeniem.
Denerwuje mnie ze spora część psychologów, na szczęście nie wszyscy , "cackają " się z tymi ludzmi.
Narcyzi ,w szczególności ukryci są w tym czasie osądzani od czci i wiary. I zaden psycholog nawet nie próbuje ich brać w obronę. Ja tez nie ale z mojego doswiadczenia, szkody czynione przez bezczelnych borderów są gorsze niz przez narcyzów.
Borderzy wprowadzają niewyobrażalny chaos w związkach i rodzinach ktore zalożą z nieswiadomą osobą. Niszczą swoje dzieci i partnerów.
W czym są lepsi od narcyzów? W niczym.
Trzeba przed nimi bronić społeczeństwo a nie rozczulać się nad skrzywdzonymi w dzieciństwie biedaczkami.
Narcyzi tez byli skrzywdzeni i wszyscy psycholodzy i psychiatrzy każą przed nimi uciekac.
Przed borderami tez trzeba uciekać. Niech się trzymaja z daleka od normalnych ludzi.
Mam nadzieję ze mój komentarz nie zostanie skasowany.
Masz pełną rację. Z braku czasu wyłącznie nic więcej nie dodam. Odsyłam za to po większą wiedzę do wszelakich materiałów i nagrań Doktor Ramani Durvasuli. To specjalistka od narcyzów a zatem także od borderline (ten sam rdzeń osobowości, nie istnieje borderline bez podłoża narcystycznego).
@@KasiaJangMiMalinowaIza Kopaniszyn jest świetna. Też polecam jej filmy.
Dokładnie. On to mówi, bo chcę się borderem podlizać. FE autorze
@@LagananKopaniszyn obraża kobiety. To nie jest ok
to co opisałaś jest dosłownie tą stygmatyzacją, zwłaszcza, że borderline, a narcyzm to nie jest to samo zaburzenie :)