Twój demon mądrego wychowania i wspaniałych rad walczy z mocno zakorzenionym we mnie demonem starych z lat 90 i przejęte od nich nawyki i hasła. Oby jak najszybciej go wypierdolił, dziękuję dziękuję dziękuję. Helena to szczęściara.
Bardzo dziękuję za ten podcast! Moja mama ciągle mnie krytykowała, krzyczala o byle co, i NIGDY nie przeprosila. Po prostu po jakims czasie normalnie rozmawiala. Przez to w mojej psychice zakotwiczyla sie mysl, że to co zle zawsze jest moją winą. Nawet balam sie przy niej zakaszlec albo wydmuchac nosa, bo zaraz bym slyszala ze znowu jestem chora, a teraz trzeba wydac pieniadze na leki ... Teraz mam 34 lata i za nieco ponad miesiac sama zostanę mamą. Boję się że będę taka jak moja mama. Ale dzieki temu co dzis uslyszalam troche bardziej moge sobie zobrazowac jak powinnam traktowac corke, zeby w przyszłości nie czula sie tak ch*jowo jak ja przez cale zycie. Dzieki Asiu ❤❤❤
jak byłam mała, to mama nigdy na mnie nie krzyczała za takie prozaiczne rzeczy, a jako dziecko obserwator, zauważyłam że moje koleżanki (wiadomo pewnie nie wszytskie) dostawały regularny " opr", za wylanie wody, zbite wazony itp drobiazgi, więc pewnego dnia zapytalam mamę, dlaczego ona się na mnie nie denerwuje w takich sytuacjach i padło proste pytanie "a zrobilas to specjalnie? i prosta odpowiedź " no pewnie, ze nie" więc mama tylko odpwoedziala "no to dlaczego mam się na Ciebie denerwować, każdemu może się zdarzyc" I ta zasada kieruje się w życiu, uczę ja mojego męża i teściowa ❤😂
Hej, świetny temat i bardzo potrzebny :) Kiedyś słyszałam bardzo mądre zdanie: "Zamiast mówić "przepraszam", powiedz "proszę o wybaczenie". Wtedy to pokazuje bardziej, że to my zawiniliśmy i prosimy o wybaczenie i to druga osoba zadecyduje, czy i kiedy nam wybaczy. Często mówimy "no przecież przeprosiłem" a wiadomo, że samo "przepraszam" nie załatwia sprawy. Pozdrawiam z wyjątkowo słonecznej Irlandii, za kilka tygodni lecę na wakacje do mojej wymarzonej Islandii :)
mam niespełna trzylatka i rozumiem, co to złość, czy zniecierpliwienie. Staram się opanowywać złe emocje (liczę wtedy w myślach do pięciu i z powrotem) zanim coś powiem. Ale, no właśnie kilka razy zdarzyło mi się stracić cierpliwość. Najczęściej wtedy, gdy syn coś chciał, dostawał to, po czym rzucał tym rozdrażniony w kąt pokoju i darł się o to ponownie (żeby mu z powrotem dać). Był czymś poirytowany i w taki sposób to odreagowywał. Nie dało się go uspokoić, załagodzić sytuację. Pamiętam, że nakrzyczałam na niego, bo miałam totalnie dość, a musieliśmy pilnie wyjść do lekarza. Oczywiście dziecko jeszcze bardziej się rozdarło, no ale cóż ja też człowiek i czułam, że granice mojej cierpliwości zostały przekroczone. Z perspektywy czasu myślę, że to że tracimy czasem cierpliwość i krzykniemy, podniesiemy głos to nie jest znowu takie złe. Przecież dziecko też uczy się, że ludzie mają różne emocje, że rodzice nie są idealni, bo nikt nie jest. Nie chce tu oczywiście usprawiedliwiać jakiś aktów agresji wobec siebie i dzieci, tylko chcę powiedzieć, że nie da się dziecka uchronić od wszystkiego. Naszych gorszych dni, naszych frustracji, złości czy smutku.
Jezu... Syndrom wicia gniazda... Boszzz to to! Mam malusiego kotka od 4 tygodni, moja córka ma już 4 lata, a ja wpadłam znów w szał organizacji... Toz to syndrom wicia gniazda 😁😁😁 dzięki Asia 😁
Ta seria to jest złoto, a ten podkast, to jest, nie wiem, platyna? Niechcący chyba przypomniałaś mi kilka kolców, które tkwią we mnie. Czuję się taka wkurwiona! Aktualnie mój syn ma teraz rok i dwa miesiące, totalny lęk separacyjny i wyjście do pracy dzisiaj było wyzwaniem, ale dałam radę. Malowałam się z dzieckiem na rękach! I czuję się sama na placu boju, nie czuje żadnego wsparcia ze strony męża i to mnie wkurwia na maksa. Wczoraj zeżarł kawałek mięsa, który miał być na następny dzień na obiad dla syma i nie wytrzymałam, popłakałam się w łazience z bezsilności. Wkurwia mnie moja teściowa, bo jest cholernie infantylna i oczekuje, że wszyscy będą właśnie spełniać jej oczekiwania. Jak wtedy, gdy byłam w ciąży, przyszliśmy ją odwiedzić, ona przeziębiona, nie chciała się witać, ale za to bardzo chciała dotknąć mojego brzucha i "przywitać się z wnukiem", powiedziałam nie, a ona zdziwiona, jak to nie, przecież wszystkie ciężarne lubią być dotykane po brzuchu. Odparłam, że nie jestem wszystkie i poszłam do toalety. Wkurwia mnie moja sytuacja, że gdy syn zaśnie, muszę szybko zrobić inne pierdoły, żeby jakoś w tym domu wyglądało, albo żeby młody miał coś na obiad na następny dzień, przez co nie mam czasu na spełnienie swoich potrzeb. A chciałabym tak na chwilę usiąść z dupą i pograć sobie w je głupie Simsy, nawet te jebane pół godziny. Jest mi wstyd, że gdy moja babcia z dziadkiem przychodzą opiekować się moim synem, nie mam dla niego obiadu, bo nie zdążę nic zrobić. Tukan, cudowne! Jak coś wylałam to zwykle słyszałam "ale z ciebie sierota". Wkurwia mnie też to, że my dorośli mamy podwojne standardy w stosunku do naszych dzieci. Jakby kumpelą przyszła do domu i niechcący zbiła nasz kubek to co, no trudno, zbity i nie ma co płakać nad rozlanym mlekiem. Albo inny przykład, jak nie chcemy kogoś przytulać/całować, to tego nie robimy, to dlaczego karzemy to robić naszym dzieciom? Czy jestem zadowolona z mojego komentarza? Nie, jestem wkurwiona, że wyciągam prywatne rzeczy na forum publicznym, ale tak, bardzo mi ulżyło, dziękuję ❤ Nie pamiętam kiedy tyle przeklinałam, chyba w pracy, bo przy dziecku staram się nie 🤭
No i chwilę po napisaniu tego komentarza, mój syn zrobił pierwsze samodzielne trzy kroki do mnie. Mimo, że wróciłam do pracy, nic pierwszego mnie nie ominęło ❤
Cieszę się że dzielisz się takimi rzeczami bo to znaczy że jesteś świadoma swoich uczuć i nie kisisz ich w sobie. Nawet takie wyrzucenie tego z siebie może trochę pomóc.
33 lata temu moje dziecko dało mi pierwszy ruchowy sygnał, że jest w środku i ma się dobrze 😉 Teraz ta dorosła kobieta która wyprowadzila się i ma swoje osobne życie, odzywa się nie wtedy gdy ja chcę, tylko gdy sama chce. 😢 To prawda, że niekiedy małe dziecko wkurza niebywale, ale przecież wzbudza głównie rozczulenie, radość i satysfakcję. P.S. Niestety nie umiem przepraszać własnego dziecka 😢
Święta prawda. Ja też sama musiałam się nauczyć przepraszać. To bardzo uwalniające. Ale moje dziecko też bardzo wiele mnie nauczyło. Przede wszystkim nauczyło mnie wyznawania miłości i uczuć 🥰
Bardzo chciałabym być taką mamą. Od początku się starałam tylko moja córka ciągle złości się bardziej i więcej z biciem wyzywaniem i zgubiłam się w tym wszystkim... Raz jestem taka jaką bym chciała a raz używam jakiś głupich pradawnych tekstów a najgorsze, że Ona bardziej zapamiętuje te, których ja niechce by pamiętała i się wstydzę, że ich użyłam. Przepraszamy się. Ona raczej też umie sama od Siebie przepraszać oczywiście nie zawsze i nie od razu. Czasem wstydzi się przeprosić.ciesze się, że trafiłam na to nagranie.
Apropo nauki przez obserwowanie i tego, ze dziecko nie nauczy się może jeżdżenia samochodem, muszę Cię zaskoczyć, ze mój 3-letni brat, który jeździł często z moim tatą ciągnikiem doskonale wiedział jak uruchomić ciągnik pod nieobecnosc kogokolwiek 😅 Na całe szczęście ciągnik był na wstecznym, a z tylu stała przyczepa, która zahamowała ciągnik i zdusiła silnik
Mam RUclips premium i niestety ale nie mogę znaleźć kanału Tu Okuniewska, a co za tym idzie nie mogę ściągać podcastów czy słuchać ich w tle 😢 czy ktoś wie w czym może tkwić problem ? 🤔
Mój syn (16 miesięcy) pije wodę z bidonu. Mieli ją w ustach i pluje. Oblewa siebie, mnie, meble, dywany, materac itp. I chwilami już nerw mnie bierze, ale patrze na jego twarz, roześmiane oczy i on naprawdę jest zafascynowany tym, co robi. Moze swoimi umiejętnościami. Moze swoim pomyslem. Moze realizavja tego pomysłu. Nie wiem. Ale te rozesmiane oczy mi mowia, ze to jest jego historia i ona jest o nim. Nie jest to na złość. Wymietzone we mnie itp.
To fantastycznie. Jednak dziecko musi się nauczyć, że nie wszędzie można pluć. Pluć można w parku na trawę, ale na meble już nie. Zabawa tak, brak złości tak, granicę tak.
A czy brzmią jakby były? 😊 Mam wrażenie że to po prostu opowieści o życiu, płynące meandrami, odpowiednio intonowane, słychać śmiech, przerwy na zastanowienie, wręcz wizualizuję sobie wyraz twarzy autorki mówiącej do słuchaczy. Bardzo lubię ten styl połączony z prawdziwą emocją.
![Seungmin "그렇게, 천천히, 우리(As we are)" | [Stray Kids : SKZ-PLAYER]](http://i.ytimg.com/vi/kAzmhLHePqU/mqdefault.jpg)
Asia, robisz świetną robotę! Zmieniasz moje spojrzenie na moje rodzicielstwo ♥️
Twój demon mądrego wychowania i wspaniałych rad walczy z mocno zakorzenionym we mnie demonem starych z lat 90 i przejęte od nich nawyki i hasła. Oby jak najszybciej go wypierdolił, dziękuję dziękuję dziękuję. Helena to szczęściara.
Kocham ❤
Bardzo dziękuję za ten podcast! Moja mama ciągle mnie krytykowała, krzyczala o byle co, i NIGDY nie przeprosila. Po prostu po jakims czasie normalnie rozmawiala. Przez to w mojej psychice zakotwiczyla sie mysl, że to co zle zawsze jest moją winą. Nawet balam sie przy niej zakaszlec albo wydmuchac nosa, bo zaraz bym slyszala ze znowu jestem chora, a teraz trzeba wydac pieniadze na leki ... Teraz mam 34 lata i za nieco ponad miesiac sama zostanę mamą. Boję się że będę taka jak moja mama. Ale dzieki temu co dzis uslyszalam troche bardziej moge sobie zobrazowac jak powinnam traktowac corke, zeby w przyszłości nie czula sie tak ch*jowo jak ja przez cale zycie. Dzieki Asiu ❤❤❤
jak byłam mała, to mama nigdy na mnie nie krzyczała za takie prozaiczne rzeczy, a jako dziecko obserwator, zauważyłam że moje koleżanki (wiadomo pewnie nie wszytskie) dostawały regularny " opr", za wylanie wody, zbite wazony itp drobiazgi, więc pewnego dnia zapytalam mamę, dlaczego ona się na mnie nie denerwuje w takich sytuacjach i padło proste pytanie "a zrobilas to specjalnie? i prosta odpowiedź " no pewnie, ze nie" więc mama tylko odpwoedziala "no to dlaczego mam się na Ciebie denerwować, każdemu może się zdarzyc" I ta zasada kieruje się w życiu, uczę ja mojego męża i teściowa ❤😂
Genialny!!!!!!❤
Swietna poranna pora z Asia i kawusią 😊
Cudowne slowa!!! Asia wszystko rozumiem!
Tego potrzebowałam 🥰 dziekuje
Dziękuję za ten odcinek 😊
Hej, świetny temat i bardzo potrzebny :) Kiedyś słyszałam bardzo mądre zdanie: "Zamiast mówić "przepraszam", powiedz "proszę o wybaczenie". Wtedy to pokazuje bardziej, że to my zawiniliśmy i prosimy o wybaczenie i to druga osoba zadecyduje, czy i kiedy nam wybaczy. Często mówimy "no przecież przeprosiłem" a wiadomo, że samo "przepraszam" nie załatwia sprawy. Pozdrawiam z wyjątkowo słonecznej Irlandii, za kilka tygodni lecę na wakacje do mojej wymarzonej Islandii :)
mam niespełna trzylatka i rozumiem, co to złość, czy zniecierpliwienie. Staram się opanowywać złe emocje (liczę wtedy w myślach do pięciu i z powrotem) zanim coś powiem. Ale, no właśnie kilka razy zdarzyło mi się stracić cierpliwość. Najczęściej wtedy, gdy syn coś chciał, dostawał to, po czym rzucał tym rozdrażniony w kąt pokoju i darł się o to ponownie (żeby mu z powrotem dać). Był czymś poirytowany i w taki sposób to odreagowywał. Nie dało się go uspokoić, załagodzić sytuację. Pamiętam, że nakrzyczałam na niego, bo miałam totalnie dość, a musieliśmy pilnie wyjść do lekarza. Oczywiście dziecko jeszcze bardziej się rozdarło, no ale cóż ja też człowiek i czułam, że granice mojej cierpliwości zostały przekroczone. Z perspektywy czasu myślę, że to że tracimy czasem cierpliwość i krzykniemy, podniesiemy głos to nie jest znowu takie złe. Przecież dziecko też uczy się, że ludzie mają różne emocje, że rodzice nie są idealni, bo nikt nie jest. Nie chce tu oczywiście usprawiedliwiać jakiś aktów agresji wobec siebie i dzieci, tylko chcę powiedzieć, że nie da się dziecka uchronić od wszystkiego. Naszych gorszych dni, naszych frustracji, złości czy smutku.
“A spierdalajjjjjjjj ide se odpalic wlasne ognisko” 🤩😂😂
Jezu... Syndrom wicia gniazda... Boszzz to to! Mam malusiego kotka od 4 tygodni, moja córka ma już 4 lata, a ja wpadłam znów w szał organizacji... Toz to syndrom wicia gniazda 😁😁😁 dzięki Asia 😁
❤nic dodać nic ująć
Ta seria to jest złoto, a ten podkast, to jest, nie wiem, platyna?
Niechcący chyba przypomniałaś mi kilka kolców, które tkwią we mnie. Czuję się taka wkurwiona! Aktualnie mój syn ma teraz rok i dwa miesiące, totalny lęk separacyjny i wyjście do pracy dzisiaj było wyzwaniem, ale dałam radę. Malowałam się z dzieckiem na rękach! I czuję się sama na placu boju, nie czuje żadnego wsparcia ze strony męża i to mnie wkurwia na maksa. Wczoraj zeżarł kawałek mięsa, który miał być na następny dzień na obiad dla syma i nie wytrzymałam, popłakałam się w łazience z bezsilności. Wkurwia mnie moja teściowa, bo jest cholernie infantylna i oczekuje, że wszyscy będą właśnie spełniać jej oczekiwania. Jak wtedy, gdy byłam w ciąży, przyszliśmy ją odwiedzić, ona przeziębiona, nie chciała się witać, ale za to bardzo chciała dotknąć mojego brzucha i "przywitać się z wnukiem", powiedziałam nie, a ona zdziwiona, jak to nie, przecież wszystkie ciężarne lubią być dotykane po brzuchu. Odparłam, że nie jestem wszystkie i poszłam do toalety.
Wkurwia mnie moja sytuacja, że gdy syn zaśnie, muszę szybko zrobić inne pierdoły, żeby jakoś w tym domu wyglądało, albo żeby młody miał coś na obiad na następny dzień, przez co nie mam czasu na spełnienie swoich potrzeb. A chciałabym tak na chwilę usiąść z dupą i pograć sobie w je głupie Simsy, nawet te jebane pół godziny. Jest mi wstyd, że gdy moja babcia z dziadkiem przychodzą opiekować się moim synem, nie mam dla niego obiadu, bo nie zdążę nic zrobić.
Tukan, cudowne! Jak coś wylałam to zwykle słyszałam "ale z ciebie sierota". Wkurwia mnie też to, że my dorośli mamy podwojne standardy w stosunku do naszych dzieci. Jakby kumpelą przyszła do domu i niechcący zbiła nasz kubek to co, no trudno, zbity i nie ma co płakać nad rozlanym mlekiem. Albo inny przykład, jak nie chcemy kogoś przytulać/całować, to tego nie robimy, to dlaczego karzemy to robić naszym dzieciom?
Czy jestem zadowolona z mojego komentarza? Nie, jestem wkurwiona, że wyciągam prywatne rzeczy na forum publicznym, ale tak, bardzo mi ulżyło, dziękuję ❤
Nie pamiętam kiedy tyle przeklinałam, chyba w pracy, bo przy dziecku staram się nie 🤭
No i chwilę po napisaniu tego komentarza, mój syn zrobił pierwsze samodzielne trzy kroki do mnie. Mimo, że wróciłam do pracy, nic pierwszego mnie nie ominęło ❤
Cieszę się że dzielisz się takimi rzeczami bo to znaczy że jesteś świadoma swoich uczuć i nie kisisz ich w sobie. Nawet takie wyrzucenie tego z siebie może trochę pomóc.
@@perspektywazmian3162 dzięki 😉
❤❤❤❤❤❤❤❤❤
🤩
33 lata temu moje dziecko dało mi pierwszy ruchowy sygnał, że jest w środku i ma się dobrze 😉 Teraz ta dorosła kobieta która wyprowadzila się i ma swoje osobne życie, odzywa się nie wtedy gdy ja chcę, tylko gdy sama chce. 😢 To prawda, że niekiedy małe dziecko wkurza niebywale, ale przecież wzbudza głównie rozczulenie, radość i satysfakcję.
P.S. Niestety nie umiem przepraszać własnego dziecka 😢
Na terapii można się tego nauczyć, polecam
Święta prawda. Ja też sama musiałam się nauczyć przepraszać. To bardzo uwalniające. Ale moje dziecko też bardzo wiele mnie nauczyło. Przede wszystkim nauczyło mnie wyznawania miłości i uczuć 🥰
Jesteś moim głosem....jako matka 7 latki ...mam prawo do złości
Bardzo chciałabym być taką mamą. Od początku się starałam tylko moja córka ciągle złości się bardziej i więcej z biciem wyzywaniem i zgubiłam się w tym wszystkim... Raz jestem taka jaką bym chciała a raz używam jakiś głupich pradawnych tekstów a najgorsze, że Ona bardziej zapamiętuje te, których ja niechce by pamiętała i się wstydzę, że ich użyłam. Przepraszamy się. Ona raczej też umie sama od Siebie przepraszać oczywiście nie zawsze i nie od razu. Czasem wstydzi się przeprosić.ciesze się, że trafiłam na to nagranie.
Przeplakalam odcinek, jakbym była znowu w ciąży 😅
Apropo nauki przez obserwowanie i tego, ze dziecko nie nauczy się może jeżdżenia samochodem, muszę Cię zaskoczyć, ze mój 3-letni brat, który jeździł często z moim tatą ciągnikiem doskonale wiedział jak uruchomić ciągnik pod nieobecnosc kogokolwiek 😅 Na całe szczęście ciągnik był na wstecznym, a z tylu stała przyczepa, która zahamowała ciągnik i zdusiła silnik
Właśnie przeczytałam na Onecie artykuły o polskiej douli na Islandii. Może wywiad z tą kobietą fajnie wspisałby się w twój podcast?
Mam RUclips premium i niestety ale nie mogę znaleźć kanału Tu Okuniewska, a co za tym idzie nie mogę ściągać podcastów czy słuchać ich w tle 😢 czy ktoś wie w czym może tkwić problem ? 🤔
Zostań moją mamą❤
Mój syn (16 miesięcy) pije wodę z bidonu. Mieli ją w ustach i pluje. Oblewa siebie, mnie, meble, dywany, materac itp. I chwilami już nerw mnie bierze, ale patrze na jego twarz, roześmiane oczy i on naprawdę jest zafascynowany tym, co robi. Moze swoimi umiejętnościami. Moze swoim pomyslem. Moze realizavja tego pomysłu. Nie wiem. Ale te rozesmiane oczy mi mowia, ze to jest jego historia i ona jest o nim. Nie jest to na złość. Wymietzone we mnie itp.
To fantastycznie. Jednak dziecko musi się nauczyć, że nie wszędzie można pluć. Pluć można w parku na trawę, ale na meble już nie. Zabawa tak, brak złości tak, granicę tak.
Cześć, czy możesz mnie adoptować ?😌mam tylko 33 lata 😌
JESTEŚ MISTRZEM!❤️
Czy te podcasty są czytane? 😊
A czy brzmią jakby były? 😊 Mam wrażenie że to po prostu opowieści o życiu, płynące meandrami, odpowiednio intonowane, słychać śmiech, przerwy na zastanowienie, wręcz wizualizuję sobie wyraz twarzy autorki mówiącej do słuchaczy. Bardzo lubię ten styl połączony z prawdziwą emocją.
Cześć czytam ale potem jak porwie mnie flow to już mówię z głowy :)
@@tuokuniewska3365 o super, extra! Miło się słucha 💗
kdz