Οι χαμένες κασέτες - Έφυγες

Σε μια ταράτσα κάπου στον Περισσό - αιώνες (κυριολεκτικά) πριν τις κάνει μόδα ο Φοίβος :)
Ένας μετέπειτα μεγαλογιατρός, ένας κομπιουτεράς κι ένας αιώνιος φοιτητής, γρατζουνάνε κάτι σαν μουσική...
Εκ του περισσού - αυτό είναι το μόνο βέβαιο. Οι χαμένες κασέτες.
Έφυγες και μ’ άφησες μονάχο μες το κρύο
έσκυψες με φίλησες και μου γνεψες αντίο.
Έφυγες και μου ‘γραψες, να μη σ’ αναζητήσω
και μάταια περίμενα, πως θα γυρίσεις πίσω.
Τώρα σε φωνάζω, μα εσύ δεν μου μιλάς
ξέρω, δε διχάζω, μα εσύ δεν απαντάς
Πάρε με απ’ το χέρι, όπως έκανες παλιά
που’ χα καλοκαίρι, τα λυτά σου τα μαλλιά
Σε ανήλιαγα δωμάτια, με χαλασμένες στέγες
συνήθισα στον έρωτα με άμοιρες γυναίκες
Σε άδεια αμφιθέατρα, σε γκρίζες συνοικίες
κοινώνησα την άγνοια και τις φιλονικίες.
Τώρα με κοιτάζω στον καθρέφτη και γελώ
τη μύτη μου σαρκάζω, πόσο με παραμελώ
Βρώμικα τα μάτια, φασκιωμένη η κοιλιά
όνειρα κομμάτια και μια τρύπια αγκαλιά…