Νεράιδα - Μαρία Παπαγεωργίου Live

Λέγανε για τον Τζόνι Κας, πως αν διασκευάσει τραγούδι σου, το στοιχειώνει και το χάνεις για πάντα. Κάτι τέτοια σκέφτομαι κάθε φορά που βρίσκομαι υπό την επήρεια αυτής της παράξενης κοπέλας, που ότι και να πιάσει στο στόμα της, το μετατρέπει σε ατόφιο χρυσάφι, «πειράζει» τα τραγούδια σαν «νεραϊδοπαρμένη» γιάτρισσα του δάσους που πλέκει μελωδίες από μελισσόχορτο και γιατροπορεύει τις ψυχές, με στίχους από φύλλα του κισσού, σάγκες της Μπγιορκ και ερωτικά δίστιχα του Ανατολικού Αιγαίου…
Η Νεράιδα είναι ένα βιωματικό τραγούδι βγαλμένο από τη… χώρα των παραμυθιών, σε στίχους και μουσική του Γιώργου Κωνσταντινίδη, δάσκαλου και μουσικού από τα Γρεβενά. Τη συνέχεια και το ρίζωμα αυτής της πρωτόλειας ηχογράφησης στο Σταυρό του Νότου το 2016 την εξηγεί ωραία η ίδια η Μαρία:
«Στην πόλη υπάρχουν -ευτυχώς- ακόμη μικρές μουσικές παρέες, που τα μέλη τους είναι μεταξύ τους πολύ δεμένα. Σε μια τέτοια μουσική παρέα ανήκει και ο Γιώργος Κωνσταντινίδης. Πριν από λίγα χρόνια, ένα βράδυ στα Γρεβενά, πήγαμε με τους φίλους μου στο στέκι που παίζανε. Ξεκίνησαν ένα πρόγραμμα με διάφορα παραδοσιακά τραγούδια, ώσπου κάποια στιγμή ο Κωνσταντινίδης τραγούδησε τη «Νεράιδα», με έντονα ηπειρώτικα «γυρίσματα». Όλο το μαγαζί έμεινε σύξυλο! Σε λίγο καιρό όλοι στα Γρεβενά ήξεραν τη «Νεράιδα».
Όταν επέστρεψα στην Αθήνα ήθελα οπωσδήποτε να το τραγουδήσω κι εγώ, παρότι δεν είχα τραγουδούσα παραδοσιακά και ο κολλητός μου -μάλιστα- μου είχε πει «Εσύ, αποκλείεται να μπορείς να το πεις». Κι όμως ήθελα τόσο πολύ να πω αυτό το τραγούδι με το δικό μου τρόπο και να βρω μέσα του τη δική μου αλήθεια, που τελικά το κατάφερα. Το ηχογράφησα μόνη μου στο σπίτι μου με πιάνο, κιθάρα και όργκανς... Η «Νεράιδα» είναι το αγαπημένο μου παραδοσιακό τραγούδι γιατί το γνώρισα με πολύ αλήθεια και ο άνθρωπος που το έγραψε είναι πολύ αυθεντικός. Επίσης, ενώ είναι ένα σύγχρονο τραγούδι έχει κάτι βαθύ παραδοσιακό μέσα του και όσοι του έχουν ακούσει μέχρι στιγμής ήρθαν πολύ κοντά μου».
Άσπρο κρινάκι της αυλής
Της γης χαμομηλάκι
Μέντα και μοσχολίβανο
Δυόσμε γαρουφαλλάκι
Απρίλη μήνα φαίνεσαι
Το Μάη μήνα βγαίνεις
Ροδόσταμο πώς γένεσαι
Στολίζεσαι και βγαίνεις
Ροδοτριανταφυλλάκι μου
Μάτωσες το χειλάκι μου
Ξελόγιασμα τα κάλλη σου
Βάλσαμο η αγκάλη σου
Στις δρακολίμνες πλένεσαι
Στη Φλέγκα π' ανεβαίνεις
Σαν τη νεράιδα γένεσαι
Και τις καρδιές μαραίνεις
Μανιταράκι του βουνού
Του κάμπου μελισσάκι
Χελιδονάκι τ' ουρανού
Του πέλαγου ψαράκι
Πώς σ' αγαπώ αν το ξερες
Πόσο σε συλλογιέμαι
Βράχος να 'σουν θα ράγιζες
Κάστρο θα γκρεμιζόσουν