Ja juz nie daje dzieciom sloikow .Tyle pracy i pieniedzy mnie to kosztowalo .Uwazalam ,ze dzieki temu dzieci zaoszczedza ,ze jest zdrowe ,ze zobacza jak ich kocham i troszcze sie o nich .Tymczasem oni tego nie doceniali ,robili mi laske ,ze biora sloiki Terraz juz nie biora a ja zamiast roboty i wydanych piniedzy ogladam " Ojca Mateusza ' .
Dziękuję Pani za podjęcie tego wcale niebagatelnego tematu ! - nikt tego nie robi na youtoube, a infantylizacja rodzicielska jest bardzo poważnym i powszechnym problemem wielu z nas. Szczęka mi opadła, jak kiedyś mój ojciec na pożegnanie powiedział: "Bądź grzeczna". Zwróciłam mu uwagę, że już od 50 lat nie jestem dzieckiem, a on odpowiedział wyświechtanym kliché : "Oh, dla mnie zawsze będziesz dzieckiem". Wtedy, jak nigdy wcześniej, stało się to dla mnie ewidentne - to układ utrzymujący go przy władzy, jest przez niego narzucony i wymuszający na mnie, żebym odgrywała kogoś kim nie jestem.
No to prawie jak moja mama mówiąca do 35 letniej mnie - powinnaś w końcu zacząć słuchać dorosłych 🤦🏽♀️ Nie wiem kiedy będę dorosła w tej sytuacji, chyba nigdy....
Mam dwóch starszych o 10 i 12 lat braci, jestem najmłodsza z rodzeństwa. Jak byłam studentką usłyszałam od matki: "Po to żeśmy ciebie tak późno urodzili, żebyś się nami opiekowała na starość" Tylko raz powiedziane zdanie wystarczyło, żebym "wdrukowała" sobie w głowę rolę opiekunki... Dziś rodzice mają ponad 80 lat, a ja wciąż uczę się jak stawiać granice. Dziękuję za nagranie i słowa "Nie jesteś własnością rodziców" ❤ Ps. Nie pojechałam do domu na Wielkanoc. Trzy razy dostałam słownie "w gębę" za tę niesubordynację wobec matki (bolało...) Ostatecznie spędziłam cudowne Triduum Paschalne a Niedzielę w piżamie z żurkiem, serniczkiem i abp. Rysiem na RUclips. I wolnością. Wspaniałe uczucie. Polecam 😀
Polecam książkę ☀️ Technika Uwalniania☀️ Chętnie zawsze jechałam do domu rodzinnego.Ojciec był zawsze dla mnie najwyższym autorytetem.Bardzo dużo mi w życiu pomógł.
Samo się nie zrobi😥tak oczywiste a tak trudne. Dziękuję 🥰. Biorę sprawy w Swoje Dorosłe Ręcę🏅. Proces stawiania granic rodzicom i teściom trudny mozolny lecz baaardzo możliwy i bardzo karmiący☀️🌈
Dziękuję za odcinek. W moim domu zaklęciem, które działa do dziś jest " Po co? " ," Po co Ci to ? " odebrało mi to wszelkie chęci, sprawiło, że życie toczy się z dnia na dzień. Te zaklęcia sprawiły, że życie to ciągłe siłowanie się ze sobą. Gdy jako mała dziewczynka chciałam grać na fortepianie, usłyszałam..." po co ci to, masz krótkie palce". Gdy chciałam zostać pielęgniarką...," po co ci to, chcesz całe życie podcierać ludziom tyłki", ...gdy chciałam być psychologiem , " po co ci to, mało ma się swoich problemów " . Teraz jako 34 latka i wcześniej, jak pojawiało się jakieś pragnienie, czegoś co robić w życiu, sama w głowie mówiłam sobie " po co ci to" ... I ten żal, gdzie mogłabym teraz być, gdyby nie to " po co" , gdy słyszę to sformułowanie, pojawia się u mnie odruch mdłości i agresji, że słowa mogły tak wiele zniszczyć
Proszę spróbować zejść jeszcze raz na dno swojego serca bo tam napewno kryją się Pani najbardziej skryte pragnienia , może nie te z dawnych lat ale jakieś nowe , z pewnością są takie, i proszę pójść za nimi koniecznie. Ma Pani dopiero 34 lata, proszę uwierzyć wszystko jeszcze przed Panią i nie jest to czcze gadanie. W dzisiejszym świecie jest o wiele więcej możliwości dokształcania czy znalezienie pracy takiej dobrej dla siebie.Dobiegam 60 tki i dużo bym dała żeby cofnąć czas i pójść do swojego życia pomimo rzucanych kłód po nogi. Trzymam za Panią kciuki.
Sposób w jaki ubiera Pani, myśli w słowa jest cudowny! Trafia nie tylko do rozumu,ale także do serca. No,a dłonie, ręce tak czytelnie współgrają z wypowiadanymi myślami, że.... Zachwyt! Dziękuję najserdeczniej za treści i sposób ich przekazania ✋🌼🌿
Czuję ogromny ból, gdy próbuję postawić granicę w moim schemacie krytyka wewnętrznego. Ale odważyłam się to zrobić. Znalazłam sposób. Może to dla wielu będzie szokujące, ale gdy zaczynam w swojej głowie, do krytyka mówić po imieniu, a nie mamo, to mam szansę. Jak głębokie musiały być zranienia, że mimo tak ogromnego bagażu doświadczeń, małżeństwa,, dzieci... Ogromu osiągnięć! W mojej głowie siedzi mama i krytykuje dosłownie wszystko co jest moje. Gdy byłam dzieckiem używała wiary, żeby ograniczyć moje pasje. Narzucała ubiór. Płakałam. Nic jej nie ruszało. Kazała się uczyć w określony sposób (jako nastolatka potrafiłam przez kolejnych 5 dni spać po 4 godziny). Sporo lat mi zajęło, żeby nauczyć się wychowywać dzieci bez przemocy ☺️ ale dopiero ten materiał uswiadomił mi, że jeszcze się sobą nie zaopiekowałam... Cały czas czuję się jak skrzywdzone dziecko. I to jest ten moment, żeby pozwolić sobie dorosnąć 🥰 sytuacja jest o tyle skomplikowana, że moi teściowie stosują inne, ale pokrewne mechanizmy zależności. To będzie piękna ewolucja 🙂 zaczynam nowe życie 🤗 dziękuję Pani Agnieszko ☺️
nie tylko w stosunku do rodziców … ale tez starszego rodzeństwa … upokarzanie, poniżanie … ja myśle ze to wina ciała migdałowatego które włącza się automatycznie bo było kształtowane jako pierwsze w tej relacji i potem nie ma mowy o racjonalnym zachowaniu
Kiedys przeczytalam cos w tym rodzaju: powiedz “nie” raz a poznasz narcyza. Sprzeciwialam sie matce od dziecka, bylam zle traktowana. W doroslym zyciu urwalam kontakt, nie dalam sie poddac jej i rodzenstwa kontrolii, mam lepsze zycie. Ciezko ale warto. Z praca nad soba i czasem jest lzej…
Bardzo dobry wyklad. Dziekuje. Gdy przestalam grac w ta chorą grę i stawiac granice, to matka stwierdzila, ze potrzebny mi jest bardzo dobry psychiatra...I to bardzo dobry, bo matka sie martwi.... wyszlam, trzasnelam drzwiami I juz tam nie wracam. Zakonczylam caly ten syf.
Dziękuję Pani Agnieszko za ten wykład 🍀. Nie dałam sobie praw jako "dorosły" w swoim domu i widzę, że to niedawanie sobie praw istnieje także w moich relacjach z innymi ludźmi, z samą sobą, ze światem. To wyciągnięcie ręki "po prawo" i po realizowanie własnych potrzeb to niesamowita sprawa! ❤️ Wydaje się to takie oczywiste i proste, a tak nie jest... Ten filmik niesie tak wiele treści, otwiera tyle możliwości! Pozdrawiam serdecznie ❤️🌹
A ja właśnie wracam do domu, aby poczuć się jak dziecko. Aby w końcu nie musieć myśleć co na obiad, aby długo posiedzieć przy stole, mieć podstawione pod nos. Odpocząć od aktywności "pani domu". Gotować nie lubię a smaków dzieciństwa nigdy w swoim domu nie udało mi się powtórzyć. I ram na jakiś czas chce wrócić to tamtej atmosfery. Ale fakt, dzieci mam już prawie dorosłe. Chyba najbardziej trudno było z przyjazdami gdy moje dzieci były małe, a babcia chciała je "karmić" po swojemu 😆🍵🍽️
To marny ze mnie reżyser ;) Próbowałam kilka przy i nigdy się nie udało. To co ja chce jest tak odmienne od tego co chce mama, że się tego nie da zgrać. Każda moja propozycja zmiany ról kończyła sie potem (czasem po bardzo długim czasie) wyrzutami ze strony matki. Dając ten przykład z wyjściem na spacer: prawdopodobnie usłyszałabym po jakimś czasie, że po to przyjechałam, aby z mamą siedzieć, że uciekam od jej towarzystwa albo że pójdziemy razem na spacer -co oznacza granie dalej swoich ról lecz w innym otoczeniu. Czasami jest tak patowa sytuacja rodzinna, że naprawdę nie da się nic zrobić.
@@agnieszka.kozak.ak75 Można zapytać i pewnie zrobiłabym to, ale wiem co bym usłyszała, bo zawsze tak jest.... czyli wiele dziwacznych wymówek ;) Jednak ja wiem czemu tak myśli. Ma tragicznie niskie poczucie wartości, ale nie zamierza nic z tym zrobić. Uważa, że inni powinni sie do niej dostosować bo.... i tu znów masa wymówek ;) Mama jest bardzo przewidywalna, wiem co odpowie.
To najlepsza książka, która ostatnio przeczytałam, wracam do niej. To podróż do trudnego dzieciństwa dająca nadzieję na lepszą dorosłość. Z serca polecam, jestem stokrotnie wdzięczna Pani Agnieszko, nawet Pani nie wie, jak te słowa zmieniają serca!!!
Czasami się zastanawiam czy należy całe życie "tłumaczyć" rodziców. Że robili coś źle, bo nie umieli inaczej. Że traktują swoje dorosłe dziecko jak swoją własność, bo tak byli uczeni. Że nie okazywali czułości, bo im nikt nie okazywał. Że wreszcie nie szanują własnego dziecka, bo mieli ciężkie życie... Zastanawiam się, jak to możliwe że oni nie mieli żadnych refleksji(?) Jakoś trudno mi sobie wyobrazić że wszystko robią nieświadomie. Nie rozumiem jak można źle traktować własne dziecko, być przemocowym i nigdy za to nie przeprosić. Gdyby tak na to spojrzeć da się wytłumaczyć prawie każdego złego człowieka. Jakie to smutne.
@@gosiapisz ❤❤ w książkach Alice Miller, Maria Rita Parsi, Antonella Lia też w swojej książce ich nie chroni - "Abitare la menzogna. Infanzia infelice. La retorica della famiglia perfetta e la rabbia giovanile. Da vittime a carnefici" Faktem jest jednak to, że wiedzy nie mieli, Internetu nie było, a chora kultura wychowania nie pozwalała im na refleksję niestety.
Dziękuję bardzo, piękny wykład. Sama byłam kiedyś uwikłana w taki układ dziś już moich rodziców nie ma, ale mam dorosłego syna więc warto słuchać i uczyć się. Pozdrawiam
Mój teść wypominał mężowi, że jego miało nie być na świecie. Któregoś razu nie wytrzymałam i po widziałam,,dziadek to trzeba było se gumki kupić " No i koniec tematu był na zawsze 😀
stosuję to od jakiegoś czasu (zajęcia z Tobą na Studium MiR). Początkowo rodzice (szczególnie mama) mieli trudność ale z czasem się przyzwyczaili i odpuścili tematy czy zachowania które były ,,drażliwe".
Ja się po prostu zastanawiam, jak to się dzieje, że aby wybrać się do rodziców, muszę się opancerzyć wewnętrznie i pilnować, żeby zanadto się nie zwierzać. To są naprawdę dobrzy i kochający ludzie, a jednak gdzieś jest problem.
Ja też się inaczej czuję po śmierci rodziców... Najpierw czułam smutek a teraz noszę w sobie głównie ulgę... Jakby mi ktoś nagle przestał podcinać skrzydła. Niestety, wcześniejsze lata zrobiły duże spustoszenia w moim ciele i w moich emocjach. Próbuję się odbudować. Pozdrawiam :)
guzik. Jak się nie przepracuje tej emocjonalnej pętli, na miejsce matki czy ojca wpada ktoś z rodzeństwa, sąsiad, szef w pracy, ktokolwiek...i mamy sequell
Oj Pani Agnieszko....Pani mówi o obiedzie, który trwa kilka godzin, a ja nie umiem się temu sprzeciwić. Ale to jest pierwszy sygnał, który ruszy lawinę. Teraz jako dorosły człowiek, mąż nie potrafi sprzeciwić się rodzicom i sprzedać dom, który nieskończony stoi na działce od nich. Latami..... latami już to trwa. Nie chcę go buntować przeciwko nim, ale on nie znajduje w sobie siły by się tego podjąć 😔 o dziwo rodzice zawsze bardzo kochający i czuli, dom bez awantur i przemocy... Nic nie rozumiem....
A jeśli już wiem, jakie "zaklęcie" wpływa na mnie powodując np chorobę somatyczną i właśnie ją przechodzę we wzmożonym stadium, czy to już rozwiązanie konfliktu czy samo uświadomienie sobie tego zaklęcia to za mało i muszę jeszcze coś zrobić?
A co robić, gdy dorosłe dziecko przyjeżdża do domu, nie ruszy się zza stołu i czeka, aby ją obsłużyć? I jeszcze domaga się jedzenia "na wynos"? Nie jedynak, najstarsza z trójki, niezamężna, bez dzieci. Czuję się zbyt obciążona i nam ochotę oddalić się do swojego pokoju.
Pani Agnieszko! Jeżeli moim dzieciom staram się niczego nie narzucać, to czy mam prawo czegokolwiek oczekiwać? Czy dzieci tak w ogóle powinny się jakoś że mną liczyć? Bo mam wrażenie, że obecnie "wahadło" z jednego ekstremum w poprzednich pokoleniach przeszło totalnie w drugie. Gdzie jest złoty środek? Bo na razie jako rodzic czuję się tak, jakbym jedynie kijem po grzbiecie obrywała od psychologii.... A gdzie IV przykazanie?
Też czuję podobnie, staram się niczego nie narzucać, zostawić dzieciom przestrzeń samodecydowania, rozmawiać,aby każda ze stron przedstawiła swoje racje. Jednak czasami mam wrażenie, że dzieci oczekują, że to ja się będę do nich dostosowywała,jakbym ja nie miała praw jako rodzic/dorosły, tylko obowiązki wobec nich. O to się kłócimy z mężem, gdyż on uważa, że wchodzą mi na głowę i nie umiem stawiać im granic.
@@agnieszka.kozak.ak75 poproszę filmik na ten temat. Ważne jest też pokazanie dobrej drogi w procesie rozwoju i wychowania dziecka. Jak to powinno ewoluować aż do dorosłości. Problem nieumiejętności przejścia z rządu do senatu wobec dorosłych dzieci jest niesłychanie powszechny....
Wydaje mi się brak zmiany może mieć inne źródło a mianowicie spadek. Jeśli ktoś będzie inaczej się zachowywać to może zostać mniej obdarowany/obdarowana np nie otrzyma działki albo nie tę na której komuś zależy itd ... reszta rodzeństwa zostaje w dziecku a ktoś idzie w partnerską relację to może być iezrozumiany i wykluczony... A pieniądz(majątek) to smaczny kąsek ... Tak mi się wydaje - z moich obsewacji. Pozdrawiam serdecznie ❤.
Myślę i mam nadzieję,że przedstawiła Pani nieliczne rodziny,w których ludzie wytracają czas na takie rozkminy, zamiast cieszyć się ,że mogą razem pobyć z sobą , dając sobie wzajemny szacunek i uwagę. Ja myślę,że teraz nastawiamy się głównie na "JA" i dlatego koncentrujemy się na krzywdzie,która nas ewentualnie kiedyś spotkała i przewidujemy, że znów spotkać nas może. Przy takim nastawieniu ,prawem samospełniającej się przepowiedni ,nic dobrego się nie zdarzy.... Ja do tej pory pamiętam zapach świeżo pieczonego chleba i każdej potrawy,którą Mama przygotowywała na nasz przyjazd.Nie wyobrażam sobie,by mi przyszło do głowy, żeby zlekceważyć Jej troskę w każdej postaci. W dzieciństwie,w rzeczy samej,wkurzały ciągłe "przypominajki"typu:"załóż czapkę" , "nie zapomnij kanapki"...itp. We wszystkim starałam się jednak widzieć troskę Rodziców o nas,Ich dbałość o nasze dobro i bezpieczeństwo...
Zawsze o wszystko oskarzani są rodzice, z całym szacunkiem dla Pani, dziecko zagubione wina rodziców, dziecko agresywne wina rodziców, itp.. Ciągle mówi się przeżył traume, domyślam się że wredne dzieci to też wina rodziców, mordercy z domu spokojnego, tz.dobrego, też wina rodziców. Tak naprawdę to sprawa charakteru, taki się urodził i już. Nie wińmy za wszystko rodziców, a to dlatego że nie jesteście aniołami jako dzieci, zawsze jest lepiej znaleźć winnego a nie spojrzeć krytycznie na siebie
hmm jeśli czyta to Pani jako oskarżenie to nie było to moją intencją - rodzice mają ogromny udział w tym jacy jesteśmy, ale to od nas zależy co z tym zrobimy - mówię przecież o możliwości wyboru i zmiany dużo też o tym piszemy w najnowszej książce ciekawe czemu ten temat tak bardzo Panią porusza i czemu słyszy Pani w tym oskarżanie zamiast próby zrozumienia że rodzice też nie umieją inaczej to ciekawe że od jednych osób słyszę że oskarżam rodziców a od innych że ich usprawiedliwiam za bardzo a przecież słuchają tych samych filmów to co nas porusza jest też ważną informacją dla nas pozdrawiam Panią serdecznie
@@agnieszka.kozak.ak75 zgadzam się z Panią całkowicie, że mamy prawo wyboru,poruszyło mnie to nie dlatego że utożsamiam się z rodzicami,ale dlatego że w każdym złym zachowaniu się osoby dorosłej psycholodzy doszukują się przyczyn wychowania przez rodziców.Osobiscie uważam że to jest tylko w niewielkim stopniu prawda,w większości to jest zależne tylko od nas.
Istnieje coś takiego jak skrypty zachowań one mają dużą moc - są zapisami z dzieciństwa stąd udział rodzica Bez świadomości skryptu nie zmienimy działania Ale może to jest pomysł na film: Czy wszystkiemu są winni rodzice ?
@@agnieszka.kozak.ak75 proszę mi powiedzieć dlaczego zawsze musimy szukać jakiś głębszych przyczyn zachowań ludzkich, może to jest mniej złożone niż się wydaje, mi jestem psychologiem, nie znam się na tych pojęciach psylogicznych ,ale zauważyłam że każde zachowanie jest tłumaczone tylko przeszłością co często krzywdzi naszych przodków, bardzo często krzywdzi naszych najbliższych Każdy człowiek jest indywidualnością, Wspominała Pani zięcia gnębionego przez teścia ,ja tu dostrzegłam winę córki która powinna zwrócić uwagę ojcu, zięć nie powinien kłocic się z teściem bo to tylko pogłebi wspólną niechęć
P.Agnieszko…ja już nie mam rodzinnego domu od 17 tego roku życia /a mam 59/wychowywali mnie dziadkowie od małego dziecka..gdy byłam nieposłuszna jako mała dziewczynka i nastolatka to moja babcia mówiła :jesteś taka sama jak twoja matka!!odeślę cię do matki ::i dzisiaj rano uświadomiłam sobie i poczułam co ONA -babcia mi zrobiła …taki przekaz:jesteś zła!niedobra!!!gdy zaszłam w ciąże mając 17 lat zostałam wyrzucona z domu-z dnia na dzień …to kurwa okrucieństwo !!cały dzień tonę we łzach:bo nienawidziłam mojej MAMY-okazywałam Jej to na różne sposoby..a dziś już wiem że to INNI dorośli spowodowali że szłam z tym żalem i nienawiścią przez Życie -a okazało się że mojej Mamie nie dali możliwości przeżycia /doświadczenia macierzyństwa -nawet gdyby popełniła błędy ..nie ma mojej Mamy od dwóch lat..zmarła !!i nigdy nie powiedziałam Jej że Ją kocham gdy żyła -mówię to w myślach i wypowiadam na cmentarzu::tak wygląda dzieło ZAKLĘTYCH SŁÓW … Dziękuję P.Agnieszko za to co mi Panie daje😘
Lidia dziękuję za podzielenie się Twoimi doświadczeniami. To że odkryłaś ta tęsknotę za mamą i złe zaklęcia opiekunów które oderwały Cię od siebie to cenny wgląd. I może pomoc innym, czytającym Twoja wypowiedź otworzyć oczy i serce na czułość do siebie. Pozdrawiam ciepło!
Ja juz nie daje dzieciom sloikow .Tyle pracy i pieniedzy mnie to kosztowalo .Uwazalam ,ze dzieki temu dzieci zaoszczedza ,ze jest zdrowe ,ze zobacza jak ich kocham i troszcze sie o nich .Tymczasem oni tego nie doceniali ,robili mi laske ,ze biora sloiki Terraz juz nie biora a ja zamiast roboty i wydanych piniedzy ogladam " Ojca Mateusza ' .
Dziękuję Pani za podjęcie tego wcale niebagatelnego tematu ! - nikt tego nie robi na youtoube, a infantylizacja rodzicielska jest bardzo poważnym i powszechnym problemem wielu z nas. Szczęka mi opadła, jak kiedyś mój ojciec na pożegnanie powiedział: "Bądź grzeczna". Zwróciłam mu uwagę, że już od 50 lat nie jestem dzieckiem, a on odpowiedział wyświechtanym kliché : "Oh, dla mnie zawsze będziesz dzieckiem". Wtedy, jak nigdy wcześniej, stało się to dla mnie ewidentne - to układ utrzymujący go przy władzy, jest przez niego narzucony i wymuszający na mnie, żebym odgrywała kogoś kim nie jestem.
O rany mocne!
No to prawie jak moja mama mówiąca do 35 letniej mnie - powinnaś w końcu zacząć słuchać dorosłych 🤦🏽♀️ Nie wiem kiedy będę dorosła w tej sytuacji, chyba nigdy....
@@annaczyszek Trzeba było powiedzieć:"Sama jestem dorosła,będę słuchać siebie i swoich potrzeb.Dzięki mamo"
Dziękuję za słowa prawdy .Bardzo ciekawy materiał i jakże prawdziwy.Wszystko zależy od nas teraz.🥰🥰🥰
Dziękuję ❤
Mam dwóch starszych o 10 i 12 lat braci, jestem najmłodsza z rodzeństwa. Jak byłam studentką usłyszałam od matki: "Po to żeśmy ciebie tak późno urodzili, żebyś się nami opiekowała na starość"
Tylko raz powiedziane zdanie wystarczyło, żebym "wdrukowała" sobie w głowę rolę opiekunki... Dziś rodzice mają ponad 80 lat, a ja wciąż uczę się jak stawiać granice. Dziękuję za nagranie i słowa "Nie jesteś własnością rodziców" ❤
Ps. Nie pojechałam do domu na Wielkanoc. Trzy razy dostałam słownie "w gębę" za tę niesubordynację wobec matki (bolało...) Ostatecznie spędziłam cudowne Triduum Paschalne a Niedzielę w piżamie z żurkiem, serniczkiem i abp. Rysiem na RUclips. I wolnością. Wspaniałe uczucie. Polecam 😀
❤️
Polecam książkę ☀️ Technika Uwalniania☀️ Chętnie zawsze jechałam do domu rodzinnego.Ojciec był zawsze dla mnie najwyższym autorytetem.Bardzo dużo mi w życiu pomógł.
Ja też miałam dom spokojny, cichy i rodzice skromni, biedni ale kochający.
U męża była niestety niefajna sytuacja i teraz to odbija się na nas dwoje.
Ja też czytałam technikę uwalniania i codziennie ja praktykuję 🥰🥰
Dzisiaj już potrafię rozmawiać z mamą z ojcem to było niemożliwe,ale zmarł więc spokój,z teściową nie rozmawiam bo szanuję siebie dziękuję ❤️
Samo się nie zrobi😥tak oczywiste a tak trudne. Dziękuję 🥰. Biorę sprawy w Swoje Dorosłe Ręcę🏅. Proces stawiania granic rodzicom i teściom trudny mozolny lecz baaardzo możliwy i bardzo karmiący☀️🌈
Dziękuję za odcinek. W moim domu zaklęciem, które działa do dziś jest " Po co? " ," Po co Ci to ? " odebrało mi to wszelkie chęci, sprawiło, że życie toczy się z dnia na dzień. Te zaklęcia sprawiły, że życie to ciągłe siłowanie się ze sobą. Gdy jako mała dziewczynka chciałam grać na fortepianie, usłyszałam..." po co ci to, masz krótkie palce". Gdy chciałam zostać pielęgniarką...," po co ci to, chcesz całe życie podcierać ludziom tyłki", ...gdy chciałam być psychologiem , " po co ci to, mało ma się swoich problemów " . Teraz jako 34 latka i wcześniej, jak pojawiało się jakieś pragnienie, czegoś co robić w życiu, sama w głowie mówiłam sobie " po co ci to" ... I ten żal, gdzie mogłabym teraz być, gdyby nie to " po co" , gdy słyszę to sformułowanie, pojawia się u mnie odruch mdłości i agresji, że słowa mogły tak wiele zniszczyć
Warto z niego wyjść budując zaufanie do siebie I własny sens !
Jakbym czytała o sobie 😔
Proszę spróbować zejść jeszcze raz na dno swojego serca bo tam napewno kryją się Pani najbardziej skryte pragnienia , może nie te z dawnych lat ale jakieś nowe , z pewnością są takie, i proszę pójść za nimi koniecznie. Ma Pani dopiero 34 lata, proszę uwierzyć wszystko jeszcze przed Panią i nie jest to czcze gadanie. W dzisiejszym świecie jest o wiele więcej możliwości dokształcania czy znalezienie pracy takiej dobrej dla siebie.Dobiegam 60 tki i dużo bym dała żeby cofnąć czas i pójść do swojego życia pomimo rzucanych kłód po nogi. Trzymam za Panią kciuki.
Sposób w jaki ubiera Pani, myśli w słowa jest cudowny!
Trafia nie tylko do rozumu,ale także do serca.
No,a dłonie, ręce tak czytelnie współgrają z wypowiadanymi myślami, że....
Zachwyt!
Dziękuję najserdeczniej za treści i sposób ich przekazania ✋🌼🌿
Dziękuję 👑
Czuję ogromny ból, gdy próbuję postawić granicę w moim schemacie krytyka wewnętrznego. Ale odważyłam się to zrobić. Znalazłam sposób. Może to dla wielu będzie szokujące, ale gdy zaczynam w swojej głowie, do krytyka mówić po imieniu, a nie mamo, to mam szansę. Jak głębokie musiały być zranienia, że mimo tak ogromnego bagażu doświadczeń, małżeństwa,, dzieci... Ogromu osiągnięć! W mojej głowie siedzi mama i krytykuje dosłownie wszystko co jest moje. Gdy byłam dzieckiem używała wiary, żeby ograniczyć moje pasje. Narzucała ubiór. Płakałam. Nic jej nie ruszało. Kazała się uczyć w określony sposób (jako nastolatka potrafiłam przez kolejnych 5 dni spać po 4 godziny). Sporo lat mi zajęło, żeby nauczyć się wychowywać dzieci bez przemocy ☺️ ale dopiero ten materiał uswiadomił mi, że jeszcze się sobą nie zaopiekowałam... Cały czas czuję się jak skrzywdzone dziecko. I to jest ten moment, żeby pozwolić sobie dorosnąć 🥰 sytuacja jest o tyle skomplikowana, że moi teściowie stosują inne, ale pokrewne mechanizmy zależności. To będzie piękna ewolucja 🙂 zaczynam nowe życie 🤗 dziękuję Pani Agnieszko ☺️
oh, niech to będzie piękna ewolucja i rozkwit potencjału który ma Pani w sobie!
@@agnieszka.kozak.ak75 bardzo dziękuję ❤️ proszę o kolejne głębokie treści 🙏 za które już teraz dziękuję 🥰
Za tydzień zapraszam
Będzie super rozmowa o złości
nie tylko w stosunku do rodziców … ale tez starszego rodzeństwa … upokarzanie, poniżanie … ja myśle ze to wina ciała migdałowatego które włącza się automatycznie bo było kształtowane jako pierwsze w tej relacji i potem nie ma mowy o racjonalnym zachowaniu
Kiedys przeczytalam cos w tym rodzaju: powiedz “nie” raz a poznasz narcyza. Sprzeciwialam sie matce od dziecka, bylam zle traktowana. W doroslym zyciu urwalam kontakt, nie dalam sie poddac jej i rodzenstwa kontrolii, mam lepsze zycie. Ciezko ale warto. Z praca nad soba i czasem jest lzej…
Ładne to powiedzenie i prawdziwe
Niedojrzali emocjonalnie rodzice nigdy nie traktują swoich dzieci z szacunkiem.
Bardzo dobry wyklad. Dziekuje. Gdy przestalam grac w ta chorą grę i stawiac granice, to matka stwierdzila, ze potrzebny mi jest bardzo dobry psychiatra...I to bardzo dobry, bo matka sie martwi.... wyszlam, trzasnelam drzwiami I juz tam nie wracam. Zakonczylam caly ten syf.
Dziękuję Pani Agnieszko za ten wykład 🍀. Nie dałam sobie praw jako "dorosły" w swoim domu i widzę, że to niedawanie sobie praw istnieje także w moich relacjach z innymi ludźmi, z samą sobą, ze światem. To wyciągnięcie ręki "po prawo" i po realizowanie własnych potrzeb to niesamowita sprawa! ❤️ Wydaje się to takie oczywiste i proste, a tak nie jest... Ten filmik niesie tak wiele treści, otwiera tyle możliwości! Pozdrawiam serdecznie ❤️🌹
🌼👑
Teraz robię to co ja czuję i mówię nie kiedy się nie zgadzam z czymś ale mam 56 lat
Bardzo piękny wykład...Dziękuję. 🙏🙏🙏
Pani Agnieszko, z Pani słów płynie sama prawda i ....wielka mądrość! Serdecznie Panią pozdrawiam 💗🌹
🌷
Bardzo potrzebny podcast . Mieć 40 ponad lat a czuć się jak dziecko...ważne, aby odkryć nowe formy zachowania.
Dokładnie
A ja właśnie wracam do domu, aby poczuć się jak dziecko. Aby w końcu nie musieć myśleć co na obiad, aby długo posiedzieć przy stole, mieć podstawione pod nos. Odpocząć od aktywności "pani domu". Gotować nie lubię a smaków dzieciństwa nigdy w swoim domu nie udało mi się powtórzyć. I ram na jakiś czas chce wrócić to tamtej atmosfery. Ale fakt, dzieci mam już prawie dorosłe. Chyba najbardziej trudno było z przyjazdami gdy moje dzieci były małe, a babcia chciała je "karmić" po swojemu 😆🍵🍽️
Dobrze mieć taki dom ❤
To marny ze mnie reżyser ;) Próbowałam kilka przy i nigdy się nie udało. To co ja chce jest tak odmienne od tego co chce mama, że się tego nie da zgrać. Każda moja propozycja zmiany ról kończyła sie potem (czasem po bardzo długim czasie) wyrzutami ze strony matki. Dając ten przykład z wyjściem na spacer: prawdopodobnie usłyszałabym po jakimś czasie, że po to przyjechałam, aby z mamą siedzieć, że uciekam od jej towarzystwa albo że pójdziemy razem na spacer -co oznacza granie dalej swoich ról lecz w innym otoczeniu. Czasami jest tak patowa sytuacja rodzinna, że naprawdę nie da się nic zrobić.
Może też tak być
Można też spróbować zapytać mame czemu uważa że spacer to ucieczka od niej...
@@agnieszka.kozak.ak75 Można zapytać i pewnie zrobiłabym to, ale wiem co bym usłyszała, bo zawsze tak jest.... czyli wiele dziwacznych wymówek ;) Jednak ja wiem czemu tak myśli. Ma tragicznie niskie poczucie wartości, ale nie zamierza nic z tym zrobić. Uważa, że inni powinni sie do niej dostosować bo.... i tu znów masa wymówek ;) Mama jest bardzo przewidywalna, wiem co odpowie.
To najlepsza książka, która ostatnio przeczytałam, wracam do niej. To podróż do trudnego dzieciństwa dająca nadzieję na lepszą dorosłość. Z serca polecam, jestem stokrotnie wdzięczna Pani Agnieszko, nawet Pani nie wie, jak te słowa zmieniają serca!!!
szalenie mnie to cieszy !
dziękuję bardzo za podzielenie się !
Dziękuję! Jedno 'nie' do kogoś, to jedno 'tak' w swoją stronę.
Czasami się zastanawiam czy należy całe życie "tłumaczyć" rodziców. Że robili coś źle, bo nie umieli inaczej. Że traktują swoje dorosłe dziecko jak swoją własność, bo tak byli uczeni. Że nie okazywali czułości, bo im nikt nie okazywał. Że wreszcie nie szanują własnego dziecka, bo mieli ciężkie życie... Zastanawiam się, jak to możliwe że oni nie mieli żadnych refleksji(?) Jakoś trudno mi sobie wyobrazić że wszystko robią nieświadomie. Nie rozumiem jak można źle traktować własne dziecko, być przemocowym i nigdy za to nie przeprosić.
Gdyby tak na to spojrzeć da się wytłumaczyć prawie każdego złego człowieka. Jakie to smutne.
Mam podobne przemyślenia i wielki bunt w sobie przeciw usprawiedliwianiu rodziców.
Nie należy tłumaczyć
Należy zrozumieć i wymagać
Ale nie mieć złudzeń
Więcej o tym będzie za tydzień w rozmowie o złości
Nie usprawiedliwiam ale też nie sięgnę po oskarżanie
👌👌👍👍❤❤❤
@@gosiapisz ❤❤ w książkach Alice Miller, Maria Rita Parsi, Antonella Lia też w swojej książce ich nie chroni - "Abitare la menzogna. Infanzia infelice. La retorica della famiglia perfetta e la rabbia giovanile. Da vittime a carnefici" Faktem jest jednak to, że wiedzy nie mieli, Internetu nie było, a chora kultura wychowania nie pozwalała im na refleksję niestety.
Dziękuję bardzo, piękny wykład. Sama byłam kiedyś uwikłana w taki układ dziś już moich rodziców nie ma, ale mam dorosłego syna więc warto słuchać i uczyć się. Pozdrawiam
I zmieniać!
@@agnieszka.kozak.ak75 pani doktor oczywiście że po to słucham uczę się i zmieniam ♡ siebie ♡
🌷
Mój teść wypominał mężowi, że jego miało nie być na świecie.
Któregoś razu nie wytrzymałam i po widziałam,,dziadek to trzeba było se gumki kupić " No i koniec tematu był na zawsze 😀
😊
💕
Boże jak ciężko słuchać takich słów łajza, głupi, do niczego itp. Nie było tego w moim domu rodzinnym.
To wspaniale
@@agnieszka.kozak.ak75 Dobrze Panią posłuchać trafia to do mnie w przystępny sposób ❣️
Pozdrawiam.
Cieszę się
Zapraszam za tydzień- temat o złości 🔥
❤
stosuję to od jakiegoś czasu (zajęcia z Tobą na Studium MiR). Początkowo rodzice (szczególnie mama) mieli trudność ale z czasem się przyzwyczaili i odpuścili tematy czy zachowania które były ,,drażliwe".
Ja się po prostu zastanawiam, jak to się dzieje, że aby wybrać się do rodziców, muszę się opancerzyć wewnętrznie i pilnować, żeby zanadto się nie zwierzać. To są naprawdę dobrzy i kochający ludzie, a jednak gdzieś jest problem.
warto poszukać jego źródła
Pozdrowienia ze Szwajcarii. Stanelam na nogi dopiero po smierci Rodzicow, w tym sensie smierc dobroczynnie uwalnia...
Ja jeszcze nie. Toksyczna matka mnie bardzo wykonczyla.
Ja też się inaczej czuję po śmierci rodziców... Najpierw czułam smutek a teraz noszę w sobie głównie ulgę...
Jakby mi ktoś nagle przestał podcinać skrzydła.
Niestety, wcześniejsze lata zrobiły duże spustoszenia w moim ciele i w moich emocjach. Próbuję się odbudować.
Pozdrawiam :)
guzik. Jak się nie przepracuje tej emocjonalnej pętli, na miejsce matki czy ojca wpada ktoś z rodzeństwa, sąsiad, szef w pracy, ktokolwiek...i mamy sequell
Oj Pani Agnieszko....Pani mówi o obiedzie, który trwa kilka godzin, a ja nie umiem się temu sprzeciwić. Ale to jest pierwszy sygnał, który ruszy lawinę. Teraz jako dorosły człowiek, mąż nie potrafi sprzeciwić się rodzicom i sprzedać dom, który nieskończony stoi na działce od nich. Latami..... latami już to trwa. Nie chcę go buntować przeciwko nim, ale on nie znajduje w sobie siły by się tego podjąć 😔 o dziwo rodzice zawsze bardzo kochający i czuli, dom bez awantur i przemocy... Nic nie rozumiem....
Trzeba poszukać głębiej co jest tym przywiązaniem
Rewelacyjny wykład. Od razu przyszły mi na myśl ustawienia systemowe. Dziękuję serdecznie ❤️
Ja wole psychodramę niż ustawienia
może oczekujemy czegoś od nich …. czegoś przyjemnego … czego dawno nie powinniśmy oczekiwać -:)
zwykle tak
kończymy z rozczarowaniem
smutkiem
opuszczeniem siebie
@@agnieszka.kozak.ak75 fajne są te Pani filmiki - sporo można wziąć :)
A jeśli już wiem, jakie "zaklęcie" wpływa na mnie powodując np chorobę somatyczną i właśnie ją przechodzę we wzmożonym stadium, czy to już rozwiązanie konfliktu czy samo uświadomienie sobie tego zaklęcia to za mało i muszę jeszcze coś zrobić?
trzeba jeszcze zdjąć moc zaklęcia czyli znaleźć przeciwzaklęcia
@@agnieszka.kozak.ak75 dziękuję - też wypowiedziane przez rodzica, czy można samemu się "naprawić" tym przeciwzaklęciem?
Dzięki
Mądre słowa. Doświadczyłem tego.
Dziękuję
Ogromnie się cieszę,że na panią natrafiłam. Bardzo przejrzyście Pani wyjaśnia. Dziękuję.
Pani Agnieszko wykład sztos 👍
Dziękuję
Proszę posyłam dalej będę wdzięczna
Pomocny filmik. Dziękuję.
🌼
Idealny poradnik na swieta :)
Dziękuję
Dziękuję za wspaniały wykład 🌹🌹🌹
🌼
Cudny wykład. Dziękuję 💞💞💞
Dziękuję za komentarz!
A co robić, gdy dorosłe dziecko przyjeżdża do domu, nie ruszy się zza stołu i czeka, aby ją obsłużyć? I jeszcze domaga się jedzenia "na wynos"? Nie jedynak, najstarsza z trójki, niezamężna, bez dzieci. Czuję się zbyt obciążona i nam ochotę oddalić się do swojego pokoju.
nie obsługiwać :)
wtedy się ruszy :)
Nie jeżdżę do domu.
To czasami bardzo dobry wybór
@@agnieszka.kozak.ak75 dziękuję ten film pomaga mi stanąć z boku moich relacji
Pociąg czasu… Wspaniały wykład 👐 Serdecznie pozdrawiam🌺
Dziękuję
Dziekuje. Potrzebowalam tego
🌼
Może być to również zawłaszczenie dziecka w dzieciństwie .
tak może też być
Pani Agnieszko! Jeżeli moim dzieciom staram się niczego nie narzucać, to czy mam prawo czegokolwiek oczekiwać? Czy dzieci tak w ogóle powinny się jakoś że mną liczyć? Bo mam wrażenie, że obecnie "wahadło" z jednego ekstremum w poprzednich pokoleniach przeszło totalnie w drugie. Gdzie jest złoty środek? Bo na razie jako rodzic czuję się tak, jakbym jedynie kijem po grzbiecie obrywała od psychologii.... A gdzie IV przykazanie?
Ja jestem po stronie szacunku i wymiany
Bez wymuszania posłuszeństwa
W dialogu
W uwzględnianiu
Też czuję podobnie, staram się niczego nie narzucać, zostawić dzieciom przestrzeń samodecydowania, rozmawiać,aby każda ze stron przedstawiła swoje racje. Jednak czasami mam wrażenie, że dzieci oczekują, że to ja się będę do nich dostosowywała,jakbym ja nie miała praw jako rodzic/dorosły, tylko obowiązki wobec nich. O to się kłócimy z mężem, gdyż on uważa, że wchodzą mi na głowę i nie umiem stawiać im granic.
Gdzie robię błąd?
@@agnieszka.kozak.ak75 poproszę filmik na ten temat. Ważne jest też pokazanie dobrej drogi w procesie rozwoju i wychowania dziecka. Jak to powinno ewoluować aż do dorosłości. Problem nieumiejętności przejścia z rządu do senatu wobec dorosłych dzieci jest niesłychanie powszechny....
U mnie eksperymenty nie pomogły, niektórzy 'rodzice" są nie niereformowalni.
Można to uznać lub przestać jeździć
Cenny wykład.Dziękuję
ja również dziękuję
Dobry Wieczór.
Wydaje mi się brak zmiany może mieć inne źródło a mianowicie spadek. Jeśli ktoś będzie inaczej się zachowywać to może zostać mniej obdarowany/obdarowana np nie otrzyma działki albo nie tę na której komuś zależy itd ... reszta rodzeństwa zostaje w dziecku a ktoś idzie w partnerską relację to może być iezrozumiany i wykluczony... A pieniądz(majątek) to smaczny kąsek ... Tak mi się wydaje - z moich obsewacji. Pozdrawiam serdecznie ❤.
O tak
Ale to chyba mały procent ?
@@agnieszka.kozak.ak75 nie mam pojęcia jaki procent :) … taka myśl przyszła mi do głowy podczas słuchania tego bardzo ciekawego nagrania 💎
😊👑
Dzień Dobry Pani Doktor ,czy prowadzi Pani psychoterapię indywidualną online?Pozdrawiam
Tak ale nie mam wolnych miejsc
@@agnieszka.kozak.ak75 dziękuję za odpowiedź ,może w przyszłości będą wolne miejsca,tylko w jaki sposób można się z Panią Doktor kontaktować.
Dziękuję bardzo
Myślę i mam nadzieję,że przedstawiła Pani nieliczne rodziny,w których ludzie wytracają czas na takie rozkminy, zamiast cieszyć się ,że mogą razem pobyć z sobą , dając sobie wzajemny szacunek i uwagę.
Ja myślę,że teraz nastawiamy się głównie na "JA" i dlatego koncentrujemy się na krzywdzie,która nas ewentualnie kiedyś spotkała i przewidujemy, że znów spotkać nas może.
Przy takim nastawieniu ,prawem samospełniającej się przepowiedni ,nic dobrego się nie zdarzy....
Ja do tej pory pamiętam zapach świeżo pieczonego chleba i każdej potrawy,którą Mama przygotowywała na nasz przyjazd.Nie wyobrażam sobie,by mi przyszło do głowy, żeby zlekceważyć Jej troskę w każdej postaci.
W dzieciństwie,w rzeczy samej,wkurzały ciągłe "przypominajki"typu:"załóż czapkę" , "nie zapomnij kanapki"...itp.
We wszystkim starałam się jednak widzieć troskę Rodziców o nas,Ich dbałość o nasze dobro i bezpieczeństwo...
chciałabym żeby to były nieliczne rodziny...
Niestety takich rodzin jest bardzo wiele.
To niestety prawda ...
@@agnieszka.kozak.ak75 👌❤
Ciesz się, że miałaś dobry dom. Nie każdy taki miał. Czasami troska bywa toksyczna.Jest zwykłą kontrolą i manipulacją.
Dziękuję 🤗
Zawsze o wszystko oskarzani są rodzice, z całym szacunkiem dla Pani, dziecko zagubione wina rodziców, dziecko agresywne wina rodziców, itp.. Ciągle mówi się przeżył traume, domyślam się że wredne dzieci to też wina rodziców, mordercy z domu spokojnego, tz.dobrego, też wina rodziców. Tak naprawdę to sprawa charakteru, taki się urodził i już. Nie wińmy za wszystko rodziców, a to dlatego że nie jesteście aniołami jako dzieci, zawsze jest lepiej znaleźć winnego a nie spojrzeć krytycznie na siebie
hmm jeśli czyta to Pani jako oskarżenie to nie było to moją intencją - rodzice mają ogromny udział w tym jacy jesteśmy, ale to od nas zależy co z tym zrobimy - mówię przecież o możliwości wyboru i zmiany
dużo też o tym piszemy w najnowszej książce
ciekawe czemu ten temat tak bardzo Panią porusza i czemu słyszy Pani w tym oskarżanie zamiast próby zrozumienia że rodzice też nie umieją inaczej
to ciekawe że od jednych osób słyszę że oskarżam rodziców a od innych że ich usprawiedliwiam za bardzo a przecież słuchają tych samych filmów
to co nas porusza jest też ważną informacją dla nas
pozdrawiam Panią serdecznie
@@agnieszka.kozak.ak75 zgadzam się z Panią całkowicie, że mamy prawo wyboru,poruszyło mnie to nie dlatego że utożsamiam się z rodzicami,ale dlatego że w każdym złym zachowaniu się osoby dorosłej psycholodzy doszukują się przyczyn wychowania przez rodziców.Osobiscie uważam że to jest tylko w niewielkim stopniu prawda,w większości to jest zależne tylko od nas.
Istnieje coś takiego jak skrypty zachowań one mają dużą moc - są zapisami z dzieciństwa stąd udział rodzica
Bez świadomości skryptu nie zmienimy działania
Ale może to jest pomysł na film:
Czy wszystkiemu są winni rodzice ?
@@agnieszka.kozak.ak75 proszę mi powiedzieć dlaczego zawsze musimy szukać jakiś głębszych przyczyn zachowań ludzkich, może to jest mniej złożone niż się wydaje, mi jestem psychologiem, nie znam się na tych pojęciach psylogicznych ,ale zauważyłam że każde zachowanie jest tłumaczone tylko przeszłością co często krzywdzi naszych przodków, bardzo często krzywdzi naszych najbliższych Każdy człowiek jest indywidualnością, Wspominała Pani zięcia gnębionego przez teścia ,ja tu dostrzegłam winę córki która powinna zwrócić uwagę ojcu, zięć nie powinien kłocic się z teściem bo to tylko pogłebi wspólną niechęć
Widzę że mamy inne widzenie tej sprawy
Tesc upokarza zięcia o tym mówię w filmie
❤❤❤
P.Agnieszko…ja już nie mam rodzinnego domu od 17 tego roku życia /a mam 59/wychowywali mnie dziadkowie od małego dziecka..gdy byłam nieposłuszna jako mała dziewczynka i nastolatka to moja babcia mówiła :jesteś taka sama jak twoja matka!!odeślę cię do matki ::i dzisiaj rano uświadomiłam sobie i poczułam co ONA -babcia mi zrobiła …taki przekaz:jesteś zła!niedobra!!!gdy zaszłam w ciąże mając 17 lat zostałam wyrzucona z domu-z dnia na dzień …to kurwa okrucieństwo !!cały dzień tonę we łzach:bo nienawidziłam mojej MAMY-okazywałam Jej to na różne sposoby..a dziś już wiem że to INNI dorośli spowodowali że szłam z tym żalem i nienawiścią przez Życie -a okazało się że mojej Mamie nie dali możliwości przeżycia /doświadczenia macierzyństwa -nawet gdyby popełniła błędy ..nie ma mojej Mamy od dwóch lat..zmarła !!i nigdy nie powiedziałam Jej że Ją kocham gdy żyła -mówię to w myślach i wypowiadam na cmentarzu::tak wygląda dzieło ZAKLĘTYCH SŁÓW …
Dziękuję P.Agnieszko za to co mi Panie daje😘
dziękuję za podzielenie się swoją historią
😪😪😪😪😪
Lidia dziękuję za podzielenie się Twoimi doświadczeniami. To że odkryłaś ta tęsknotę za mamą i złe zaklęcia opiekunów które oderwały Cię od siebie to cenny wgląd. I może pomoc innym, czytającym Twoja wypowiedź otworzyć oczy i serce na czułość do siebie. Pozdrawiam ciepło!
@@aniarahfalska bardzo dziękuje😘
Dziękuję
ja również dziękuję za komentarz