Obejrzałem wideo i film na Onecie „Nie czuję nic”. Było tu wcześniej klika głosów wspominających o rodzicach, o osamotnieniu dzieci. Ani w tej prelekcji ani w filmie z onetu nie usłyszałem właśnie o tej samotności naszych dzieci. Depresją to nie jest żaden podstępny porywacz i nie powiem pan mówić o depresji rodziców wywołanej chorobą dzieci, bo one chorują przez nas, przez to że nawet jak jesteśmy to nas przy nich nie ma. Nie dajemy im wsparcia, zrozumienia tylko przedmioty, „mądre” rady, zakazy. I one z dnia na dzień oddalają się od nas - mają depresję. Dlatego rodzice chorych dzieci nie powinni dostawać depresji tylko powinni sami iść na terapię rodzinną, małżeńską, indywidualną. Powinni zająć się soba aby dziecko które wróci z tego okropnego szpitala wróciło do bezpiecznego miejsca a nie do pustki, która je do tej pory otaczała.
Nauczyłem się przez tyle lat dbania o moje dzieci nie słuchać opinii anonimowych osób mówiących mi co mam mówić a czego nie, na co choruje jedno z nich i co mam robić. Jesli widział Pan film to chyba dobrze na nim widać, że jesteśmy mocno związaną ze sobą rodziną i nic z Pana przypuszczeń o pustce i oddaleniu nie ma i nie miało miejsca. Rozumiem, że to Pańskie projekcje na temat tego co Pana lub Pana rodzinę spotkało. Nie jest to jednak właściwa diagnoza ani tego skąd się wzieły zaburzenia u mojego dziecka ani dobra rada dla innych.
Pierwszy komentarz pisałem w emocjach, a teraz odpowiem na spokojnie. Nie daję Panu, ani nikomu innemu żadnych rad, tylko wskazuje możliwości, które myślę, że mogą być pożyteczne i przynieść dobry dla całej rodziny rezultat - może to jest faktycznie rada :-). I rzeczywiście to może być projekcja z mojej sytuacji, ale napisałem w swoim komentarzu, że depresja nie bierze się z powietrza, to nie wirus. Widzę, czytam i wyciągam wnioski, że to na ogół system rodzinny, przyczynia się do problemów naszych dzieci. To nie jest atak na Pana tylko moje spojrzenie na sprawę. Na filmie nie widać, że jesteście mocno związaną rodziną - może Pan to widzi, ale ja nie (może dlatego że to tylko reportaż i nie pokazuje wszystkiego - opowiada Pan o tym, że dużo pracuje (pracował) a pokazuje Pan, że maluje obrazy z dzieckiem - nie wiem czy to definicja bardzo zżytej rodziny). Mogę się wypowiadać w tym zakresie, który Pan i scenariusz filmu (z Onetu) pokazuje. Mam prawo do swojej oceny, bo występuje Pan ze swoją historia w mediach i powinien Pan na spokojnie odnosić się do komentarzy Nie przeczę, że ważne jest, aby mówić o problemach psychicznych naszych dzieci, ale uważam, że mam prawo odnieść się do wypowiedzi, które nie są moim zdaniem do końca trafne. @@RafalSzymanski
Dzięki za odwagę. Szkoda, że tak późno znalazłam to wystąpienie. Mnóstwo emocji mną szarpie. Zauważyłam u syna po 2 latach, od pierwszych objawów. Walczymy, ale jest ciężko. To samo z córką, ale już szukamy pomocy, choć objawy inne, straciliśmy rok. Dyrekcja próbuje ukryć przed nauczycielami a przecież jak nie wiedzą co się dzieje to myślą, że dziecko nie chce się uczyć, jest leniwe. Żałuję również, że w szkołach unika się tego tematu, sama jestem nauczycielem i brakuje mi szkoleń dla nauczycieli. Ja sama zainwestowałam, aby pomóc dzieciom swoim i nie tylko im.
To bardzo ważny dla mnie komentarz i dziękuję za niego. Rzeczywiście, nie ma szkoleń dla nauczycieli i samo kuratorium nie wie co zrobić a problem się nasila. Według Polskiego Towarzystwa Psychologicznego ok 30% dzieci i nastolatków przed 18 rokiem życia doświadczy jakiegoś poważnego problemu psychicznego. Dla nauczyciela to oznacza, że będzie miał w każdej klasie co najmniej jedno lub więcej uczniów z takimi problemami. I tak jak oni są z tym sami, tak ten nauczyciel także jest z tym problemem sam. Bardzo współczuję Pani problemów z dziećmi, mam nadzieję, że wszystko będzie dobrze.
@@mss2595, jestem nauczycielem i rodzicem 2 dzieci z depresją. Walka w pojedynkę jest trudna zarówno ta rodzicielska, jak i zawodowa. W domu łatwiej, bo mam wsparcie swojej mamy, męża i 2 starszych dzieci. Niestety zawodowo jest gorzej. Nauczyciele wolą się szkolić w kierunku motywacji uczniów do nauki. Jest to ważna kwestia, ale zauważanie depreji również. pozdrawiam
Właśnie przeczytałam artykuł, będący rozmową z panem, w której powiedział Pan, że córka nie miała depresji, że była to niewłaściwa diagnoza. Myślę, że nie ma to znaczenia - bo sytuacja i tak była dramatyczna. Chciałabym jednak zwrócić uwagę, że problem zaczyna się wcześniej. Od tego, że to dzieci (nie rodzice) są osamotnione, czują się wewnętrznie opuszczone, nierozumiane przez rodziców (a czasem i cały świat), bezradne - na długo zanim pojawią się u nich objawy. Ja wiem, że to bardzo politycznie niepoprawne aby wskazywać palcem na rodziców. I nie chodzi o oskarżanie. Ale o to, że my, dorośli, naprawdę jesteśmy odpowiedzialni za świat dzieci.
W pełni mogę się zgodzić ze zdaniem, że na pewno my, dorośli jesteśmy odpowiedzialni za świat na jaki nasze dzieci sprowadzamy. Nie jest jednak od nas wszystko zależne, czy to od nas jako rodziców czy od nas jako osób dorosłych. Zaburzenia psychiczne to nie tylko stany lękowe, poczucie osamotnienia czy depresja i nie zawsze relacja dziecka z rodzicami na na nie wpływ. Dlatego nie możemy uciekać w łatwe i wygodne oskarżenia, że to pewno rodzice zawinili bo tak często nie jest. Taka postawa oskarżycielska powoduje, że ludzie nie podejmują terapii bo "co ludzie powiedzą" i sami tez popadają w problemy.
Jakie prawdziwe i z serca i ze zrozumieniem którego jednak nie ma nawet wśród najbliższych Ludzie nie potrafią tego zrozumieć Znam panią orzeczniczkę ZUS która sama się przyznała, że zrozumiała depresję jak na nią zachorowała i wiele ludzi przez to w czasie swojej pracy zraniła nie rozumiejąc na czym polega depresja
Wystąpienie ma zachęcić do rozmowy na trudne tematy, najpierw wśród najbliższych bo od nich możemy otrzymac największe wspracie. Dziękuje za dobre słowo.
Takie przypadki są niestety dość częste i bez publicznej debaty, publikacji specjalistów i emaptii leakrzy trudno będzie przełamać ten schemat. Mam nadzieję, że to wystąpeineie i praca mnóstwa ludzi zajmujących się tym tematem coś zmieni.
Dziekuje. Pracuje w kanadyjskiej sluzbie zdrowia, I na szczescie mam wsparcie od najblizszych wspolpracownikow I zrozumienie szefa. Dzieki temu, gdy musze jechac do corki ktora studiuje w odleglym miescie, nie musze nic tlumaczyc. Moge sobie wyobrazic jak samotny jest czlowiek bez tego wsparcia.
Dziękuję za ten bardzo potrzebny wykład. Ignoranci oczywiście zrzucają "winę" na rodziców czy wszystko dookoła... Gdyby tak łatwo było wyleczyć depresję np. idąc pobiegać czy rezygnując z "ryjącego łeb" Netflixa (jak zasugerował pewien komentujący przede mną), nie byłoby tego problemu, czyż nie? Wszelkie choroby i zaburzenia naprawdę zrozumie ten, kto sam się z nimi zmaga. Pozdrowienia dla Pana Rafała i Córki :)
dziękuję za tak ciepły komentarz Ayla. Jako ludzie lubimy szukać prostych odpowiedzi, metod i wytłumaczeń na otaczający nas świat. W ten sposób rodzą się szarlatani sprzedający cudowne leki na wszystko, w tym depresję, kołczowie mówiący, ze jak dziecko będzie uprawiało sport to nie zapadnie na chorobę. Zapominają lub ukrywają wiedzę, że na choroby psychiczne może zapaść każdy, w tym świetny sportowiec a już na pewno nasze dziecko. Dlatego ważne jest aby mówić otwarcie o problemach, szukać pomocy u specjalistów i dawać się wciągać w porady "jest Ci źle, idź na spacer".
Rzeczywiście jednym z największych problemów z zaburzeniami psychicznymi jest brak powszechnej wiedzy o przyczynach i sposobach leczenia. Stąd pojawia się negacja: "To tylko smutek, zjedz zupę, idź na spacer i Ci przejdzie" albo szarlatańskie pomysły na leczenie przez pseudo-celebrytów.
Bardzo bliska mi osoba w prawie dokładnie rok temu miała próbę samobójczą. Tabletki. Rodzina zorientowała się w porę i trafiła do szpitala. Nieprawdopodobnie ważny temat, dziękuję ❤️
Bardzo ważny temat. Dziękuję za poruszenie go na forum i gratuluję siły i odwagi - widać ile to kosztowało autora. Wspieram i mam nadzieję, że coś drgnie w mentalności ludzi i pozbędziemy się tej zaściankowości i powszechnego braku akceptacji.
dziękuję Tomku, tak, to wystąpienie wymagało dużo odwagi ode mnie i mam podobnie, jak Ty nadzieję, że zaczniemy o takich problemach rozmawiać bez wstydu.
Bardzo smutne i odważne. Dziękuję, Rafał za to, że mówisz o tym głośno! Depresję znam osobiście, niestety, a mimo to, nie potrafię sobie wyobrazić co bym zrobiła, gdyby dotkneła mojej córki czy syna. Mam nadzieję, że napotkacie na swojej drodze wsparcie specjalistów i rodziny. Życzę całej Waszej Rodzinie wszystkiego, co najlepsze!!
Super, ze problem jest naglasniany. Większość osób mysli ze to tylko smutny nastroj... Każdy kto depresji doświadczył wie jakie to jest wielkie gowno i jak sie ciezko z tym kurewstwem walczy...
weszłam tu, żeby napisać krytycznie, jak możesz tak bardzo obnażać życie i próby samobójcze własnego dziecka, przecież to jego prywatna sprawa. Po wysłuchaniu Ciebie zmieniłam zdanie. Twoje argumenty są nie do zbicia.
Z kolegą z pracy możesz porozmawiać, nie proponuję wysyłać go do lekarza, on sam musi się zdecydować, podobnie z przyjacielem. W przypadku rodziny namawiam na szczerą rozmowę, choć może to być trudne. Im szybciej odbędzie się kontakt ze specjalistą tym większa jest szansa na prawidłową diagnozę i podjęcie terapii. Nie polecam internetowych testów tylko kontakt z żywym lekarzem.
Dziecko choruje na depresje, bo ma egoistycznych, samolubnych albo patologicznych rodziców .Macierzynstwo czy ojcostwo wiąże się z porzuceniem swojego”ja” . Jeśli chce się mieć szczęśliwe, radosne dziecko, to trzeba sie mu ofiarować. Nie ma prawdziwej miłości bez ofiary. I nie ma miłości bez krzyża a krzyża bez miłości się nie uniesie. Oto cała filozofia.
To co Pani napisała stoi w sprzeczności z wiedzą. Na choroby psychiczne nie zapada się z powodu egoistycznych rodziców. Rodzicielstwo też nie polega na jakiejkolwiek ofierze. Nie wiem o jakim krzyżu Pani wspomina ale jeśli tym z kościoła to wyklucza Pani zdecydowaną większość ludzi na świecie, która nie jest w kościele katolickim a ma zdrowe rodziny.
Rafał Szymański Nie zgadzam się z Pana wywodami . Krzyż każdy człowiek niesie niezależnie od wyznawanej wiary , bo ateizm to tez wiara. I to, czy go uniesie , zależy od miłości , którą ma lub jest jej pozbawiony. Ale Pan tego nie rozumie...jak sądzę. Coraz mniej ludzi to rozumie, niestety... Dlatego jest coraz mniej szczęśliwych rodziców i szczęśliwych dzieci.
@@madelaine1969 jeśli mówimy o metaforycznym krzyżu czyli ukrytym problemie, cierpieniu lub traumie, którą każdy z nas nosi to się z Panią zgadzam. Czy wiara pomaga, pewnie niektórym na pewno i to ich decyzja. Na pewno pomaga i do tego zachęcam, nieskrywanie tego krzyża tylko poszukanie pomocy i rozmowa. Często próbujemy ten krzyż nieść i on nas przygniata, w ten sposób rzeczywiście ponosimy ogromną ofiarę, często bezskutecznie.
Jako osoba wierząca odniosę się do kwestii " niesienia krzyża". Tak, nam chrześcijanom zaleca się niesienie swojego krzyża, ale dotyczy to sytuacji gdy tak po ludzku nie mamy żadnego wpływu, na to co się dzieje. Chrześcijaństwo to nie cierpiętnictwo. A już zalecać komuś nieść JEGO krzyż, bez wczuwania się w JEGO sytuację to sadyzm i zachęta do masochizmu. Każdy ma SWÓJ krzyż. Ja, osoba wierząca nie ośmieliłabym się nigdy powiedzieć cierpiącemu " musisz nieść ten krzyż". Jezus powiedział : " Jeden drugiego brzemiona noście". Jeśli w praktyce nie możemy pomóc rodzicowi chorego na depresję dziecka, to taką pomocą w niesieniu przez niego brzemienia jest słowo wsparcia i otuchy. A czasem najlepiej ZAMILKNIJMY, w obliczu czyjegoś cierpienia.
Jestem bardzo ciekawa co sądzi o tym jego dziecko, o tym, że mówi o niej publicznie. Uczył się tekstu na pamięć całą noc. W kiblu siedzisz za dlugo, wiec masz depresje. Nie jesz ulubionego jedzenia - masz depresję, jesteś smutny - masz depresję. Sory, ale takie jest rozumowanie xd
cokolwiek dzieje się z psychiką dziecka jest winą rodziców. Jakiekolwiek leczenie deficytów dziecka powinno zaczynać się od naprawienia relacji między rodzicami. A następnie miedzy rodzicami a dzieckiem. To bardzo prosta zasada.
dzieciaki ryja sobie leb ; grami Netflix smartphonami technologia , odchodza od Boga i laduja w rynsztoku tak jest cena naszego obecnego zycia , Modlmy sie za tych ktorzy stali sie zabawkami zlego , prosmy by Jezus wszedl w ich serca . Z Bogiem.
Dziękuję za komentarz i pozdrowienia. Nie zgadzam się z tezą, że technologia jest główną przyczyną powstawania chorób psychicznych, choć na pewno może pogłębiać istniejące. Rozwiązaniem jest zawsze kontakt z lekarzem specjalistą i ten dobierze terapię, mam nadzieję, że nie będzie to modlitwa. Ona być może nie zaszkodzi, nie jest jednak rozwiązaniem modlenie się do jakiegokolwiek boga. Może pomóc i jest szalenie ważne wsparcie rodziny o czym wspomniała inna komentująca.
cokolwiek dzieje się z psychiką dziecka jest winą rodziców. Jakiekolwiek leczenie deficytów dziecka powinno zaczynać się od naprawienia relacji między rodzicami. A następnie miedzy rodzicami a dzieckiem. To bardzo prosta zasada.
Nie wiem Panie Waldemarze jakie ma Pan doświadczenie psychiatryczne ale mam wrażenie, że miesza Pan kilka kwestii. Ustalmy: depresja to choroba, schizofrenia to choroba, choroba afektywna dwubiegunowa to także choroba a nie zaburzenie. Choroby się leczy i robi to wyspecjalizowany lekarz, w tym wypadku psychiatra. Naprawianie relacji, jeśli są popsute na pewno jest ważną częścią terapii ale nie jest przyczyną chorób ani samo nie spowoduje, że dana osoba wyzdrowieje. Postawa taka jak Pana jest przerażająco zła dla zdrowia i życia. Obarczanie winą za zachorowanie dziecka rodziców powoduje, że często oni wypierają fakt jego choroby lub nie podejmują leczenia w obawie przed takimi oskarżeniami. Jak dziecko złamie rękę to tez jest wina rodziców? a jak złapie chorobę zakaźną to także?
@@RafalSzymanski rozumiem, że depresja, schizofrenia, itd biorą się znikąd (zarazki?) i nie mają nic wspólnego z procesem kształtowania psychofizycznej konstrukcji człowieka. Nie mają nic wspólnego z traumami determinującymi nieprawidłową pracą struktur mózgu odpowiedzialnych za regulację stanów emocjonalnych. Porównywanie depresji do złamania ręki jest już demagogią. Mógłby Pan napisać, że czasem może dojść do naruszenia prawidłowej pracy mózgu przez uszkodzenie mechaniczne. I z tym bym się zgodził. Ponieważ są przypadki potwierdzone badaniami. Mogę też przyjąć możliwość istnienia wad genetycznych. Cała reszta do nasza rodziców odpowiedzialność. Sam jestem rodzicem dorosłych dzieci i wiem co to jest zderzenie z depresją. Potrafię też uświadomić sobie moje błędy które do tego doprowadziły. Jeśli chce Pan zrobić coś naprawdę edukacyjnego to proszę nie wybielać rodziców.
@@waldemarlipinski5548 tak jak Panu napisałem: relacje między rodzicami i dzieckiem są ważne w procesie zdrowienia ale nie są przyczyna zachorowań na choroby psychiczne. Dlatego tylko lekarz psychiatra może ocenić stan pacjenta i zaproponować właściwe leczenie, czy to będzie farmakoterapia, ponieważ istnieją skuteczne leki na rynku czy też połączy farmakoterapię z psychoterapią pacjenta czy też zaproponuje to rodzinie. Wbijanie rodziców w poczucie winy, że to ich wina że dziecko zachorowało na pewno nie pomoże takiemu dziecku a Pan to sugeruje.
@@RafalSzymanski może Pan wierzyć w co Pan chce, proponuję jednak zgłębić wiedzę na temat wpływu środowiska (rodzina) na rozwój mózgu. Świadomość własnej sprawczości to odpowiedzialność za swoje czyny. Jak widzę woli Pan infantylną obronę w postaci "wbijania w poczucie winy". A szkoda, to zły przykład dla innych rodziców.
@@waldemarlipinski5548 nie chcę prowadzić z Panem dłużej dyskusji ponieważ widzę, że żyjemy w różnych światach. Nie zna mnie Pan i nie ma prawa oceniać jaki przykład daję ponieważ nie ma Pan takiej wiedzy. Dziękuję za Pana rady.
Rafał, bardzo dziękuję za to co robisz. Nie zatrzymuj się!
Powiedział Pan bardzo dużo mądry i prawdziwych zdań. Bardzo dziękuję, myślałam, że tylko ja tak czję.
bardzo dziękuję Joanno.
Obejrzałem wideo i film na Onecie „Nie czuję nic”. Było tu wcześniej klika głosów wspominających o rodzicach, o osamotnieniu dzieci. Ani w tej prelekcji ani w filmie z onetu nie usłyszałem właśnie o tej samotności naszych dzieci. Depresją to nie jest żaden podstępny porywacz i nie powiem pan mówić o depresji rodziców wywołanej chorobą dzieci, bo one chorują przez nas, przez to że nawet jak jesteśmy to nas przy nich nie ma. Nie dajemy im wsparcia, zrozumienia tylko przedmioty, „mądre” rady, zakazy. I one z dnia na dzień oddalają się od nas - mają depresję. Dlatego rodzice chorych dzieci nie powinni dostawać depresji tylko powinni sami iść na terapię rodzinną, małżeńską, indywidualną. Powinni zająć się soba aby dziecko które wróci z tego okropnego szpitala wróciło do bezpiecznego miejsca a nie do pustki, która je do tej pory otaczała.
Nauczyłem się przez tyle lat dbania o moje dzieci nie słuchać opinii anonimowych osób mówiących mi co mam mówić a czego nie, na co choruje jedno z nich i co mam robić. Jesli widział Pan film to chyba dobrze na nim widać, że jesteśmy mocno związaną ze sobą rodziną i nic z Pana przypuszczeń o pustce i oddaleniu nie ma i nie miało miejsca. Rozumiem, że to Pańskie projekcje na temat tego co Pana lub Pana rodzinę spotkało. Nie jest to jednak właściwa diagnoza ani tego skąd się wzieły zaburzenia u mojego dziecka ani dobra rada dla innych.
Pierwszy komentarz pisałem w emocjach, a teraz odpowiem na spokojnie. Nie daję Panu, ani nikomu innemu żadnych rad, tylko wskazuje możliwości, które myślę, że mogą być pożyteczne i przynieść dobry dla całej rodziny rezultat - może to jest faktycznie rada :-). I rzeczywiście to może być projekcja z mojej sytuacji, ale napisałem w swoim komentarzu, że depresja nie bierze się z powietrza, to nie wirus. Widzę, czytam i wyciągam wnioski, że to na ogół system rodzinny, przyczynia się do problemów naszych dzieci. To nie jest atak na Pana tylko moje spojrzenie na sprawę. Na filmie nie widać, że jesteście mocno związaną rodziną - może Pan to widzi, ale ja nie (może dlatego że to tylko reportaż i nie pokazuje wszystkiego - opowiada Pan o tym, że dużo pracuje (pracował) a pokazuje Pan, że maluje obrazy z dzieckiem - nie wiem czy to definicja bardzo zżytej rodziny). Mogę się wypowiadać w tym zakresie, który Pan i scenariusz filmu (z Onetu) pokazuje. Mam prawo do swojej oceny, bo występuje Pan ze swoją historia w mediach i powinien Pan na spokojnie odnosić się do komentarzy Nie przeczę, że ważne jest, aby mówić o problemach psychicznych naszych dzieci, ale uważam, że mam prawo odnieść się do wypowiedzi, które nie są moim zdaniem do końca trafne. @@RafalSzymanski
Swietny wykład, grstuluje odwagi i zycze duzo sil, wytrwałości!
"Kurewsko" Dziękuję!!!! :*
Bardzo ważny temat, dziękujemy.
Wow. Aż łezka się w oku zakręciła. Bardzo dobre wystąpienie, które aż łapie za serducho.
Dziękuję
Dzięki za odwagę. Szkoda, że tak późno znalazłam to wystąpienie. Mnóstwo emocji mną szarpie. Zauważyłam u syna po 2 latach, od pierwszych objawów. Walczymy, ale jest ciężko. To samo z córką, ale już szukamy pomocy, choć objawy inne, straciliśmy rok. Dyrekcja próbuje ukryć przed nauczycielami a przecież jak nie wiedzą co się dzieje to myślą, że dziecko nie chce się uczyć, jest leniwe. Żałuję również, że w szkołach unika się tego tematu, sama jestem nauczycielem i brakuje mi szkoleń dla nauczycieli. Ja sama zainwestowałam, aby pomóc dzieciom swoim i nie tylko im.
To bardzo ważny dla mnie komentarz i dziękuję za niego. Rzeczywiście, nie ma szkoleń dla nauczycieli i samo kuratorium nie wie co zrobić a problem się nasila. Według Polskiego Towarzystwa Psychologicznego ok 30% dzieci i nastolatków przed 18 rokiem życia doświadczy jakiegoś poważnego problemu psychicznego. Dla nauczyciela to oznacza, że będzie miał w każdej klasie co najmniej jedno lub więcej uczniów z takimi problemami. I tak jak oni są z tym sami, tak ten nauczyciel także jest z tym problemem sam.
Bardzo współczuję Pani problemów z dziećmi, mam nadzieję, że wszystko będzie dobrze.
Bardzo cenna uwaga!!! O unikaniu tego tematu w szkołach...
@@mss2595, jestem nauczycielem i rodzicem 2 dzieci z depresją. Walka w pojedynkę jest trudna zarówno ta rodzicielska, jak i zawodowa. W domu łatwiej, bo mam wsparcie swojej mamy, męża i 2 starszych dzieci. Niestety zawodowo jest gorzej. Nauczyciele wolą się szkolić w kierunku motywacji uczniów do nauki. Jest to ważna kwestia, ale zauważanie depreji również. pozdrawiam
Świetny występ! I ile w tym trafnych i potrzebnych wniosków.
Dziękuję
Bardzo ważny temat. Dzięki za podzielenie się tą historią.
Mega odważny facet. Gratuluje!
Dziękuję
Chapeau bas, Panie Rafale. Przesyłam najszczersze wyrazy podziwu oraz pozdrowienia.
Bardzo dziekuję, to dla mnie bardzo ważne ponieważ to była bardzo trudna decyzja życiowa czy zdecydować się o tym mówić.
Właśnie przeczytałam artykuł, będący rozmową z panem, w której powiedział Pan, że córka nie miała depresji, że była to niewłaściwa diagnoza. Myślę, że nie ma to znaczenia - bo sytuacja i tak była dramatyczna. Chciałabym jednak zwrócić uwagę, że problem zaczyna się wcześniej. Od tego, że to dzieci (nie rodzice) są osamotnione, czują się wewnętrznie opuszczone, nierozumiane przez rodziców (a czasem i cały świat), bezradne - na długo zanim pojawią się u nich objawy. Ja wiem, że to bardzo politycznie niepoprawne aby wskazywać palcem na rodziców. I nie chodzi o oskarżanie. Ale o to, że my, dorośli, naprawdę jesteśmy odpowiedzialni za świat dzieci.
W pełni mogę się zgodzić ze zdaniem, że na pewno my, dorośli jesteśmy odpowiedzialni za świat na jaki nasze dzieci sprowadzamy. Nie jest jednak od nas wszystko zależne, czy to od nas jako rodziców czy od nas jako osób dorosłych. Zaburzenia psychiczne to nie tylko stany lękowe, poczucie osamotnienia czy depresja i nie zawsze relacja dziecka z rodzicami na na nie wpływ. Dlatego nie możemy uciekać w łatwe i wygodne oskarżenia, że to pewno rodzice zawinili bo tak często nie jest. Taka postawa oskarżycielska powoduje, że ludzie nie podejmują terapii bo "co ludzie powiedzą" i sami tez popadają w problemy.
Rafale, bardzo Ci dziękuję. Za twe słowa i za twą troskę, nie tylko o twoje dziecko - ale również o inne.
Znakomita mowa. Gratuluję odwagi i siły do walczenia o swoje dziecko. 💪
Dziękuję bardzo, to bardzo wazne dla mnie.
Rafał Szymański nie ma za co, Pana wystąpienie jest ogromnie cenne.
Bardzo potrzebne przemówienie.Życzę dużo siły i wytwałości.
Jakie prawdziwe i z serca i ze zrozumieniem którego jednak nie ma nawet wśród najbliższych
Ludzie nie potrafią tego zrozumieć
Znam panią orzeczniczkę ZUS która sama się przyznała, że zrozumiała depresję jak na nią zachorowała i wiele ludzi przez to w czasie swojej pracy zraniła nie rozumiejąc na czym polega depresja
Wystąpienie ma zachęcić do rozmowy na trudne tematy, najpierw wśród najbliższych bo od nich możemy otrzymac największe wspracie. Dziękuje za dobre słowo.
Takie przypadki są niestety dość częste i bez publicznej debaty, publikacji specjalistów i emaptii leakrzy trudno będzie przełamać ten schemat. Mam nadzieję, że to wystąpeineie i praca mnóstwa ludzi zajmujących się tym tematem coś zmieni.
Dziekuje. Pracuje w kanadyjskiej sluzbie zdrowia, I na szczescie mam wsparcie od najblizszych wspolpracownikow I zrozumienie szefa. Dzieki temu, gdy musze jechac do corki ktora studiuje w odleglym miescie, nie musze nic tlumaczyc. Moge sobie wyobrazic jak samotny jest czlowiek bez tego wsparcia.
Dziękuję za ten bardzo potrzebny wykład. Ignoranci oczywiście zrzucają "winę" na rodziców czy wszystko dookoła... Gdyby tak łatwo było wyleczyć depresję np. idąc pobiegać czy rezygnując z "ryjącego łeb" Netflixa (jak zasugerował pewien komentujący przede mną), nie byłoby tego problemu, czyż nie?
Wszelkie choroby i zaburzenia naprawdę zrozumie ten, kto sam się z nimi zmaga.
Pozdrowienia dla Pana Rafała i Córki :)
dziękuję za tak ciepły komentarz Ayla. Jako ludzie lubimy szukać prostych odpowiedzi, metod i wytłumaczeń na otaczający nas świat. W ten sposób rodzą się szarlatani sprzedający cudowne leki na wszystko, w tym depresję, kołczowie mówiący, ze jak dziecko będzie uprawiało sport to nie zapadnie na chorobę. Zapominają lub ukrywają wiedzę, że na choroby psychiczne może zapaść każdy, w tym świetny sportowiec a już na pewno nasze dziecko. Dlatego ważne jest aby mówić otwarcie o problemach, szukać pomocy u specjalistów i dawać się wciągać w porady "jest Ci źle, idź na spacer".
Rzeczywiście jednym z największych problemów z zaburzeniami psychicznymi jest brak powszechnej wiedzy o przyczynach i sposobach leczenia. Stąd pojawia się negacja: "To tylko smutek, zjedz zupę, idź na spacer i Ci przejdzie" albo szarlatańskie pomysły na leczenie przez pseudo-celebrytów.
Dziekuje bardzo za poruszenie tego tematu❤️❤️❤️
Szacunek Panie Rafale !!
Bardzo bliska mi osoba w prawie dokładnie rok temu miała próbę samobójczą. Tabletki. Rodzina zorientowała się w porę i trafiła do szpitala. Nieprawdopodobnie ważny temat, dziękuję ❤️
bardzo Ci współczuję i dziękuję za wspierający komentarz
Bardzo ważny temat. Dziękuję za poruszenie go na forum i gratuluję siły i odwagi - widać ile to kosztowało autora. Wspieram i mam nadzieję, że coś drgnie w mentalności ludzi i pozbędziemy się tej zaściankowości i powszechnego braku akceptacji.
dziękuję Tomku, tak, to wystąpienie wymagało dużo odwagi ode mnie i mam podobnie, jak Ty nadzieję, że zaczniemy o takich problemach rozmawiać bez wstydu.
w tak krótkim wystpieniu przekazane całe sedno ważnej i trudnej sprawy, trochę jakbym słuchała o mojej rodzinie...
Bardzo smutne i odważne. Dziękuję, Rafał za to, że mówisz o tym głośno! Depresję znam osobiście, niestety, a mimo to, nie potrafię sobie wyobrazić co bym zrobiła, gdyby dotkneła mojej córki czy syna. Mam nadzieję, że napotkacie na swojej drodze wsparcie specjalistów i rodziny. Życzę całej Waszej Rodzinie wszystkiego, co najlepsze!!
Dziękuję Moniko za Twoje życzenia
Tak - nie ma nic bardziej dramatycznego, niż bezradność w cierpieniu twego dziecka...
tak dokładnie tak jest :(
Bardzo przydatny wykład !!! Dziękuje panu
Dziękuję, dziękuję, dziękuję 💞 Pana wystąpienie jest bardzo cenne i mądre. Przypomniał mi Pan, jak ważna jest rozmowa. Z przyjemnością udostępniam.
dziękuję Pani za wsparcie i udostępnienie
Dzięki Rafał Fajnie, że o tym mówisz. Pozdrawiam
Dziękuję Tomku, to ważne dla mnie.
Świetne i potrzebne wystąpienie! Dziękuję, Rafał!
dziękuję Dagmaro, kiedy Twoje?
Bardzo dziękuję za to wystąpienie i udostępnienie go, puszczam w świat, bo taka mowa to może być ratunek.
Pięknie słowa
Dziękuję, bardzo trudno było mi się zdecydować aby je powiedzieć.
Super, ze problem jest naglasniany. Większość osób mysli ze to tylko smutny nastroj... Każdy kto depresji doświadczył wie jakie to jest wielkie gowno i jak sie ciezko z tym kurewstwem walczy...
weszłam tu, żeby napisać krytycznie, jak możesz tak bardzo obnażać życie i próby samobójcze własnego dziecka, przecież to jego prywatna sprawa. Po wysłuchaniu Ciebie zmieniłam zdanie. Twoje argumenty są nie do zbicia.
Dziękuję, pokażę Twój komentarz mojemu dziecku.
Dobrze powiedziane!
Co konkretnego może zrobić przeciętny Kowalski domyślając się, że np jego kolega z pracy, córka, przyjaciel ma depresję?
Z kolegą z pracy możesz porozmawiać, nie proponuję wysyłać go do lekarza, on sam musi się zdecydować, podobnie z przyjacielem. W przypadku rodziny namawiam na szczerą rozmowę, choć może to być trudne. Im szybciej odbędzie się kontakt ze specjalistą tym większa jest szansa na prawidłową diagnozę i podjęcie terapii. Nie polecam internetowych testów tylko kontakt z żywym lekarzem.
param się z tym. Nie spotkałam się wcześniej z niczym tak trudnym.
bardzo Pani współczuje i wpsieram w walce z tą trudną chorobą.
Do kogo się udać po pomoc w Warszawie? Wizyty u różnych psychiatrów od lat nie pomagają w problemie.
nie wiem, nie znam problemu ale też nie doradzę ani w terapii ani w doborze lekarza. Mogę tylko napisać, że bardzo współczuję zmagań z chorobą.
Dziecko choruje na depresje, bo ma egoistycznych, samolubnych albo patologicznych rodziców .Macierzynstwo czy ojcostwo wiąże się z porzuceniem swojego”ja” . Jeśli chce się mieć szczęśliwe, radosne dziecko, to trzeba sie mu ofiarować. Nie ma prawdziwej miłości bez ofiary. I nie ma miłości bez krzyża a krzyża bez miłości się nie uniesie. Oto cała filozofia.
To co Pani napisała stoi w sprzeczności z wiedzą. Na choroby psychiczne nie zapada się z powodu egoistycznych rodziców. Rodzicielstwo też nie polega na jakiejkolwiek ofierze. Nie wiem o jakim krzyżu Pani wspomina ale jeśli tym z kościoła to wyklucza Pani zdecydowaną większość ludzi na świecie, która nie jest w kościele katolickim a ma zdrowe rodziny.
Rafał Szymański Nie zgadzam się z Pana wywodami . Krzyż każdy człowiek niesie niezależnie od wyznawanej wiary , bo ateizm to tez wiara. I to, czy go uniesie , zależy od miłości , którą ma lub jest jej pozbawiony. Ale Pan tego nie rozumie...jak sądzę. Coraz mniej ludzi to rozumie, niestety... Dlatego jest coraz mniej szczęśliwych rodziców i szczęśliwych dzieci.
@@madelaine1969 jeśli mówimy o metaforycznym krzyżu czyli ukrytym problemie, cierpieniu lub traumie, którą każdy z nas nosi to się z Panią zgadzam. Czy wiara pomaga, pewnie niektórym na pewno i to ich decyzja. Na pewno pomaga i do tego zachęcam, nieskrywanie tego krzyża tylko poszukanie pomocy i rozmowa. Często próbujemy ten krzyż nieść i on nas przygniata, w ten sposób rzeczywiście ponosimy ogromną ofiarę, często bezskutecznie.
Jako osoba wierząca odniosę się do kwestii " niesienia krzyża". Tak, nam chrześcijanom zaleca się niesienie swojego krzyża, ale dotyczy to sytuacji gdy tak po ludzku nie mamy żadnego wpływu, na to co się dzieje. Chrześcijaństwo to nie cierpiętnictwo. A już zalecać komuś nieść JEGO krzyż, bez wczuwania się w JEGO sytuację to sadyzm i zachęta do masochizmu.
Każdy ma SWÓJ krzyż. Ja, osoba wierząca nie ośmieliłabym się nigdy powiedzieć cierpiącemu " musisz nieść ten krzyż". Jezus powiedział : " Jeden drugiego brzemiona noście". Jeśli w praktyce nie możemy pomóc rodzicowi chorego na depresję dziecka, to taką pomocą w niesieniu przez niego brzemienia jest słowo wsparcia i otuchy. A czasem najlepiej ZAMILKNIJMY, w obliczu czyjegoś cierpienia.
Jestem bardzo ciekawa co sądzi o tym jego dziecko, o tym, że mówi o niej publicznie. Uczył się tekstu na pamięć całą noc. W kiblu siedzisz za dlugo, wiec masz depresje. Nie jesz ulubionego jedzenia - masz depresję, jesteś smutny - masz depresję. Sory, ale takie jest rozumowanie xd
cokolwiek dzieje się z psychiką dziecka jest winą rodziców. Jakiekolwiek leczenie deficytów dziecka powinno zaczynać się od naprawienia relacji między rodzicami. A następnie miedzy rodzicami a dzieckiem. To bardzo prosta zasada.
chlopie super depresja to wierzcholek gorylodowej to co sie robi z populacja slowian NAS TO JEST KOSZMAR
dzieciaki ryja sobie leb ; grami Netflix smartphonami technologia , odchodza od Boga i laduja w rynsztoku tak jest cena naszego obecnego zycia , Modlmy sie za tych ktorzy stali sie zabawkami zlego , prosmy by Jezus wszedl w ich serca . Z Bogiem.
Dzieciaki mają ryte we łbie również brakiem zrozumienia ('idź pobiegaj','nie użalaj się') i zainteresowania ze strony rodziców :/
Dziękuję za komentarz i pozdrowienia. Nie zgadzam się z tezą, że technologia jest główną przyczyną powstawania chorób psychicznych, choć na pewno może pogłębiać istniejące. Rozwiązaniem jest zawsze kontakt z lekarzem specjalistą i ten dobierze terapię, mam nadzieję, że nie będzie to modlitwa. Ona być może nie zaszkodzi, nie jest jednak rozwiązaniem modlenie się do jakiegokolwiek boga. Może pomóc i jest szalenie ważne wsparcie rodziny o czym wspomniała inna komentująca.
Amen.
cokolwiek dzieje się z psychiką dziecka jest winą rodziców. Jakiekolwiek leczenie deficytów dziecka powinno zaczynać się od naprawienia relacji między rodzicami. A następnie miedzy rodzicami a dzieckiem. To bardzo prosta zasada.
Nie wiem Panie Waldemarze jakie ma Pan doświadczenie psychiatryczne ale mam wrażenie, że miesza Pan kilka kwestii. Ustalmy: depresja to choroba, schizofrenia to choroba, choroba afektywna dwubiegunowa to także choroba a nie zaburzenie. Choroby się leczy i robi to wyspecjalizowany lekarz, w tym wypadku psychiatra. Naprawianie relacji, jeśli są popsute na pewno jest ważną częścią terapii ale nie jest przyczyną chorób ani samo nie spowoduje, że dana osoba wyzdrowieje. Postawa taka jak Pana jest przerażająco zła dla zdrowia i życia. Obarczanie winą za zachorowanie dziecka rodziców powoduje, że często oni wypierają fakt jego choroby lub nie podejmują leczenia w obawie przed takimi oskarżeniami. Jak dziecko złamie rękę to tez jest wina rodziców? a jak złapie chorobę zakaźną to także?
@@RafalSzymanski rozumiem, że depresja, schizofrenia, itd biorą się znikąd (zarazki?) i nie mają nic wspólnego z procesem kształtowania psychofizycznej konstrukcji człowieka. Nie mają nic wspólnego z traumami determinującymi nieprawidłową pracą struktur mózgu odpowiedzialnych za regulację stanów emocjonalnych.
Porównywanie depresji do złamania ręki jest już demagogią.
Mógłby Pan napisać, że czasem może dojść do naruszenia prawidłowej pracy mózgu przez uszkodzenie mechaniczne. I z tym bym się zgodził. Ponieważ są przypadki potwierdzone badaniami. Mogę też przyjąć możliwość istnienia wad genetycznych. Cała reszta do nasza rodziców odpowiedzialność. Sam jestem rodzicem dorosłych dzieci i wiem co to jest zderzenie z depresją. Potrafię też uświadomić sobie moje błędy które do tego doprowadziły.
Jeśli chce Pan zrobić coś naprawdę edukacyjnego to proszę nie wybielać rodziców.
@@waldemarlipinski5548 tak jak Panu napisałem: relacje między rodzicami i dzieckiem są ważne w procesie zdrowienia ale nie są przyczyna zachorowań na choroby psychiczne. Dlatego tylko lekarz psychiatra może ocenić stan pacjenta i zaproponować właściwe leczenie, czy to będzie farmakoterapia, ponieważ istnieją skuteczne leki na rynku czy też połączy farmakoterapię z psychoterapią pacjenta czy też zaproponuje to rodzinie. Wbijanie rodziców w poczucie winy, że to ich wina że dziecko zachorowało na pewno nie pomoże takiemu dziecku a Pan to sugeruje.
@@RafalSzymanski może Pan wierzyć w co Pan chce, proponuję jednak zgłębić wiedzę na temat wpływu środowiska (rodzina) na rozwój mózgu.
Świadomość własnej sprawczości to odpowiedzialność za swoje czyny. Jak widzę woli Pan infantylną obronę w postaci "wbijania w poczucie winy".
A szkoda, to zły przykład dla innych rodziców.
@@waldemarlipinski5548 nie chcę prowadzić z Panem dłużej dyskusji ponieważ widzę, że żyjemy w różnych światach. Nie zna mnie Pan i nie ma prawa oceniać jaki przykład daję ponieważ nie ma Pan takiej wiedzy. Dziękuję za Pana rady.