Προσπάθεια Ακροβατώντας στο φεγγάρι, χαζεύοντας αστραπές, ένας καφές και λίγο στρες, θέλουν ευχές τα πεφταστέρια Και πίνω ακόμα 2 γουλιές, ζω την τρέλα πια νορμάλ, έκανα φου τα πουρμπουάρ, έχω εκδοχές για 2 ζωές Κι ένα χρόνο ταξιδεύω στο χρόνο, μια παγώνω μια λιώνω αναλόγως τις εποχές και το υψόμετρο Απο έναν τόπο που δεν υπάρχει, ένα βράδυ που θα λέγαμε πως όλα είναι μετέωρα Τσίτα χάδια και συμβολικά περιδέραια, η κεραία μας πετά σε ναρκοπέδια Αποδοχή των όρων μα όχι όλων κι είναι τόσο θλιβερό, μιλώ στο παντοδύναμο νερό Ή εν δυνάμει άνθρωπο δυνατό, κάποιες φορές αδυνατώ να μπω στη θέση σου και με φοβίζει που σε καθορίζει η τσέπη σου και που 'σαι, ακόμα έχω χρώμα για όποιον καμβά μα μηδέν ταλέντο Το μόνο δημιουργικό το άγχος μου και που και που παλεύω, που και που σε μπερδεύω όπως τα πνευμόνια τ' οξυγόνο με την πίσσα Όταν νοιαστώ μιλάω στα ίσα, κι η Μίσα μου φωνάζει μπες μέσα κι ίσως να βρεις κάποια αλήθεια Σαν μια παιδική κορνίζα, το ρεύμα πέφτει σαν να έβαλα το χέρι καταλάθος σε μια πρίζα Κλεισμένος μες στην τρύπα, κοιτάω μέσα απ' αυτή πεπεισμένος για το που πήγα κι αν σε βρήκα ό,τι είδα δεν ήταν εγώ Την παράνοια κρατώ για φυλαχτό ή για προίκα, αφήνω την φαντασία φανταστική να φαντάζει Το σώμα μου μουδιάζει, κι όλοι αναρωτιούνται που θα φτάσει Κι όλοι ρωτάν αν είναι εντάξει, κι όλο επιλέγει να σωπάσει, η σιωπή που θα φτάσει; Αν φτάσει σε σημείο να πετάξει έχω νυστάξει, βαδίζουμε σιωπηλά σε μια γη που όλο βράζει Το τέλος πλησιάζει Και για να γράφουνε ακόμα μάλλον δεν θα είναι εντάξει Το τέλος πλησιάζει... Λούπες Μοτίβα Απο το πάτωμα, ξυπνάω γυρνάω ανάσκελα Κοιτάω το ταβάνι σαν ελάττωμα, ο ουρανός γελάει άβολα Κρύβεται απο τα σύννεφα στο διάζωμα, διασώνω λίγη φύση απ' το αιμάτωμα Διπλά στόματα απ' τα άτομα Γύρω έντομα, σκιές στα πανωσέντονα Και έντονα κοιτάζω το κενό σαν να το έκρινα Κι αν στα δινα όλα έτοιμα θα έμενες πιστός στα ιδανικά σου ή θα δεχόσουνα ανέντιμα ε; -Εγώ θα έμενα -Εγώ θα τα έπαιρνα -Εγώ θα έφευγα -Εγώ θα πέθαινα Κι αν έβλεπα συχνά αυτο το τέρας στον καθρέφτη θα τον έσπαγα Θα έγραφα τους στίχους μου με τα αίματα Γυαλιά, καρφιά και πνεύματα στα πόδια μου Σίδερα στα σαγόνια μου Δαγκώνω τα πνευμόνια μου, δεν βγαίνει Κι αν διάλεγα το χρώμα μου Θα έκανα γκρι τα μάτια μου, κατάμαυρο το σώμα μου Και μπλε βαθύ ο,τι μένει Για 5 νύχτες, πάγωσε ο χρόνος μα γυρνάνε ακόμα οι δείκτες Στρίβω ήλιους και φεγγάρια ανάβω, βίβες Φωνές πέφτουν σε τρύπες, στο μέρος που δεν υπάρχει μα υπάρχουν οι συνθήκες Σπαθιά κλειστά σε θήκες ξεχασμένα Τεντώνομαι μες σε μαύρα σεντούκια κλειδωμένα Κυνηγώντας πρωινά ηλιόλουστα και παγωμένα Μεταφέρω τη συνείδηση στα τρένα Μέχρι να βρει εσένα, ή εμένα
Κλεισμένος μες στην τρύπα, κοιτάω μέσα απ' αυτή πεπεισμένος για το που πήγα κι αν σε βρήκα ό,τι είδα δεν ήταν εγώ Την παράνοια κρατώ για φυλαχτό ή για προίκα, αφήνω την φαντασία φανταστική να φαντάζει Το σώμα μου μουδιάζει, κι όλοι αναρωτιούνται που θα φτάσει
Προσπάθεια
Ακροβατώντας στο φεγγάρι, χαζεύοντας αστραπές, ένας καφές και λίγο στρες, θέλουν ευχές τα πεφταστέρια
Και πίνω ακόμα 2 γουλιές, ζω την τρέλα πια νορμάλ, έκανα φου τα πουρμπουάρ, έχω εκδοχές για 2 ζωές
Κι ένα χρόνο ταξιδεύω στο χρόνο, μια παγώνω μια λιώνω αναλόγως τις εποχές και το υψόμετρο
Απο έναν τόπο που δεν υπάρχει, ένα βράδυ που θα λέγαμε πως όλα είναι μετέωρα
Τσίτα χάδια και συμβολικά περιδέραια, η κεραία μας πετά σε ναρκοπέδια
Αποδοχή των όρων μα όχι όλων κι είναι τόσο θλιβερό, μιλώ στο παντοδύναμο νερό
Ή εν δυνάμει άνθρωπο δυνατό, κάποιες φορές αδυνατώ να μπω στη θέση σου και με φοβίζει που σε καθορίζει η τσέπη σου και που 'σαι, ακόμα έχω χρώμα για όποιον καμβά μα μηδέν ταλέντο
Το μόνο δημιουργικό το άγχος μου και που και που παλεύω, που και που σε μπερδεύω όπως τα πνευμόνια τ' οξυγόνο με την πίσσα
Όταν νοιαστώ μιλάω στα ίσα, κι η Μίσα μου φωνάζει μπες μέσα κι ίσως να βρεις κάποια αλήθεια
Σαν μια παιδική κορνίζα, το ρεύμα πέφτει σαν να έβαλα το χέρι καταλάθος σε μια πρίζα
Κλεισμένος μες στην τρύπα, κοιτάω μέσα απ' αυτή πεπεισμένος για το που πήγα κι αν σε βρήκα ό,τι είδα δεν ήταν εγώ
Την παράνοια κρατώ για φυλαχτό ή για προίκα, αφήνω την φαντασία φανταστική να φαντάζει
Το σώμα μου μουδιάζει, κι όλοι αναρωτιούνται που θα φτάσει
Κι όλοι ρωτάν αν είναι εντάξει, κι όλο επιλέγει να σωπάσει, η σιωπή που θα φτάσει;
Αν φτάσει σε σημείο να πετάξει έχω νυστάξει, βαδίζουμε σιωπηλά σε μια γη που όλο βράζει
Το τέλος πλησιάζει
Και για να γράφουνε ακόμα μάλλον δεν θα είναι εντάξει
Το τέλος πλησιάζει...
Λούπες Μοτίβα
Απο το πάτωμα, ξυπνάω γυρνάω ανάσκελα
Κοιτάω το ταβάνι σαν ελάττωμα, ο ουρανός γελάει άβολα
Κρύβεται απο τα σύννεφα στο διάζωμα, διασώνω λίγη φύση απ' το αιμάτωμα
Διπλά στόματα απ' τα άτομα
Γύρω έντομα, σκιές στα πανωσέντονα
Και έντονα κοιτάζω το κενό σαν να το έκρινα
Κι αν στα δινα όλα έτοιμα
θα έμενες πιστός στα ιδανικά σου ή θα δεχόσουνα ανέντιμα
ε;
-Εγώ θα έμενα
-Εγώ θα τα έπαιρνα
-Εγώ θα έφευγα
-Εγώ θα πέθαινα
Κι αν έβλεπα συχνά αυτο το τέρας στον καθρέφτη θα τον έσπαγα
Θα έγραφα τους στίχους μου με τα αίματα
Γυαλιά, καρφιά και πνεύματα στα πόδια μου
Σίδερα στα σαγόνια μου
Δαγκώνω τα πνευμόνια μου, δεν βγαίνει
Κι αν διάλεγα το χρώμα μου
Θα έκανα γκρι τα μάτια μου, κατάμαυρο το σώμα μου
Και μπλε βαθύ ο,τι μένει
Για 5 νύχτες, πάγωσε ο χρόνος μα γυρνάνε ακόμα οι δείκτες
Στρίβω ήλιους και φεγγάρια ανάβω, βίβες
Φωνές πέφτουν σε τρύπες, στο μέρος που δεν υπάρχει μα υπάρχουν οι συνθήκες
Σπαθιά κλειστά σε θήκες ξεχασμένα
Τεντώνομαι μες σε μαύρα σεντούκια κλειδωμένα
Κυνηγώντας πρωινά ηλιόλουστα και παγωμένα
Μεταφέρω τη συνείδηση στα τρένα
Μέχρι να βρει εσένα, ή εμένα
Κλεισμένος μες στην τρύπα, κοιτάω μέσα απ' αυτή πεπεισμένος για το που πήγα κι αν σε βρήκα ό,τι είδα δεν ήταν εγώ
Την παράνοια κρατώ για φυλαχτό ή για προίκα, αφήνω την φαντασία φανταστική να φαντάζει
Το σώμα μου μουδιάζει, κι όλοι αναρωτιούνται που θα φτάσει