Άχρωμο Είπα να γίνω ένα σπίτι δίχως έπιπλα Και καθώς έπνιγα την όρεξη σιγά-σιγά το πήρα σοβαρά και του αφέθηκα Αποδημητικά τώρα λεπτά να σβήνονται σ' ένα επέκεινα Εκλιπαρούμε για μια στάλα οξυγόνου Μέσα στα σπλάχνα ενός κόσμου παθογόνου Και μες στου δρόμου μας την άνοιξη Καρτερούμε την άνωση, λίγο πριν απ' την μετάπτωση Λίγο πριν απ' το μετά έχω σταθεί και περιμένω μία κούφια νεκρανάσταση Άσε την ποίηση στη νάρκωση του κύβου, πάλι γράφουμε την άρνηση Μες στον καμβά του ήχου είναι διάλυση Και μοιάζουν κύβοι οι σπηλιές των μητροπόλεων Και μοιάζει πόλεμος ο τρόπος που την βγάζουμε εδώ Μας έχει φάει το μπετόν και δυστυχώς Είμαστε λίγα για ν' ανοίξουμε μια χαραμάδα φως να μπει Από την γη του πουθενά και από του κάπου τη στιγμή Ήμασταν τίποτα και ψάξαμε το κάτι μόνο για την τριβή Μόνο για την φθορά, για μια ακόμα τομή στη ροή Και το πλήρωμα του πόνου είναι γλυκιά απολαβή Είναι σκατά απολαβή Κι η ζεστασιά της μοναξιάς είν' το μαρμάρωμα της έλλειψης απλά μασκαρεμένο Απλά δίχως το άρωμα, για να 'ναι ανεκτό το τόσο ξένο Κι όταν όλα θα τελειώσουνε μια μέρα Θα 'μαι πιο πέρα να κοιτώ αυτόν τον κόσμο με μια ξέρα στο λαιμό Δίχως αέρα στο σφυγμό Κι όμως με γέλια θα τον βλέπω να μ' αφήνει Με νυστέρια στο λαιμό Και μ' ένα κρότο για σφυγμό Και πάλι θα τον καρτερώ να με ζητήσει Και πάλι μέσα του θα θέλω να με σβήσει Λούπες Μοτίβα Δεν μου είναι ποτέ εύκολο ν' αρχίσω Δυσκολεύομαι να ζήσω, δυσκολεύομαι να θέλω να ξυπνήσω Μένω πίσω στο μυαλό μου, μένω πίσω Όσο το σύμπαν μου προσφέρει μια ευκαιρία για ν' ανθίσω Δεν την κατανοώ και συνεχίζω να υποφέρω Πως να σε προστατέψω απ' τους στίχους που προσφέρω; Κάθε μέρα με γνωρίζω, δεν με ξέρω Μα σου ζήτησα να μ' εμπιστευτείς και θέλω να τα καταφέρω Διοχετεύω την ενέργεια για να θεραπευτώ Προσπαθώ να ανοιχτώ Να μην σου φαίνομαι σαν μαύρο κουτί πάντα κλειστό Με το κλείστρο πια σπασμένο πολεμώ Να βγάλω τη θηλιά απ' το λαιμό Ν' αναπνεύσω κι ο αέρας να μυρίζει όπως μύριζε πριν να με καταστρέψουν Με χτίζω πριν με κλέψουν Κι έχω τόσα μέσα μου που προσπαθούν να δραπετεύσουν Τα κελιά μου πλέον δεν μπορούν να τα χωρέσουν Κι έτσι ανοίγω, έναν εαυτό που έμαθα από μικρός να κρύβω Ένα κομμάτι μου που αφήνω πάντα πίσω πριν να φύγω Αφήνω το άπειρο να ενωθεί με το λίγο, έστω για λίγο Έστω για λίγο... Κι αν όλα θα τελειώσουνε μια μέρα Θέλω να χαμογελάς, τίποτα δεν είναι άσκοπο Γι' αυτό μην φοβάσαι, έλα να ζήσουμε τα ωραία Να τα κρατάμε σαν κειμήλια μπροστά σε κάθε άσχημο Κι αν είμαστε απλά στάλες στο ταξίδι Που ταξιδεύουν απ' τα σύννεφα μέχρι το σκληρό έδαφος Έλα να κάνουμε την πτώση μας ν' αξίζει Και στην πρόσκρουση χαρούμενοι, ο πόνος είναι υπέροχος
Άχρωμο
Είπα να γίνω ένα σπίτι δίχως έπιπλα
Και καθώς έπνιγα την όρεξη σιγά-σιγά το πήρα σοβαρά και του αφέθηκα
Αποδημητικά τώρα λεπτά να σβήνονται σ' ένα επέκεινα
Εκλιπαρούμε για μια στάλα οξυγόνου
Μέσα στα σπλάχνα ενός κόσμου παθογόνου
Και μες στου δρόμου μας την άνοιξη
Καρτερούμε την άνωση, λίγο πριν απ' την μετάπτωση
Λίγο πριν απ' το μετά έχω σταθεί και περιμένω μία κούφια νεκρανάσταση
Άσε την ποίηση στη νάρκωση του κύβου, πάλι γράφουμε την άρνηση
Μες στον καμβά του ήχου είναι διάλυση
Και μοιάζουν κύβοι οι σπηλιές των μητροπόλεων
Και μοιάζει πόλεμος ο τρόπος που την βγάζουμε εδώ
Μας έχει φάει το μπετόν και δυστυχώς
Είμαστε λίγα για ν' ανοίξουμε μια χαραμάδα φως να μπει
Από την γη του πουθενά και από του κάπου τη στιγμή
Ήμασταν τίποτα και ψάξαμε το κάτι μόνο για την τριβή
Μόνο για την φθορά, για μια ακόμα τομή στη ροή
Και το πλήρωμα του πόνου είναι γλυκιά απολαβή
Είναι σκατά απολαβή
Κι η ζεστασιά της μοναξιάς είν' το μαρμάρωμα της έλλειψης απλά μασκαρεμένο
Απλά δίχως το άρωμα, για να 'ναι ανεκτό το τόσο ξένο
Κι όταν όλα θα τελειώσουνε μια μέρα
Θα 'μαι πιο πέρα να κοιτώ αυτόν τον κόσμο με μια ξέρα στο λαιμό
Δίχως αέρα στο σφυγμό
Κι όμως με γέλια θα τον βλέπω να μ' αφήνει
Με νυστέρια στο λαιμό
Και μ' ένα κρότο για σφυγμό
Και πάλι θα τον καρτερώ να με ζητήσει
Και πάλι μέσα του θα θέλω να με σβήσει
Λούπες Μοτίβα
Δεν μου είναι ποτέ εύκολο ν' αρχίσω
Δυσκολεύομαι να ζήσω, δυσκολεύομαι να θέλω να ξυπνήσω
Μένω πίσω στο μυαλό μου, μένω πίσω
Όσο το σύμπαν μου προσφέρει μια ευκαιρία για ν' ανθίσω
Δεν την κατανοώ και συνεχίζω να υποφέρω
Πως να σε προστατέψω απ' τους στίχους που προσφέρω;
Κάθε μέρα με γνωρίζω, δεν με ξέρω
Μα σου ζήτησα να μ' εμπιστευτείς και θέλω να τα καταφέρω
Διοχετεύω την ενέργεια για να θεραπευτώ
Προσπαθώ να ανοιχτώ
Να μην σου φαίνομαι σαν μαύρο κουτί πάντα κλειστό
Με το κλείστρο πια σπασμένο πολεμώ
Να βγάλω τη θηλιά απ' το λαιμό
Ν' αναπνεύσω κι ο αέρας να μυρίζει όπως μύριζε πριν να με καταστρέψουν
Με χτίζω πριν με κλέψουν
Κι έχω τόσα μέσα μου που προσπαθούν να δραπετεύσουν
Τα κελιά μου πλέον δεν μπορούν να τα χωρέσουν
Κι έτσι ανοίγω, έναν εαυτό που έμαθα από μικρός να κρύβω
Ένα κομμάτι μου που αφήνω πάντα πίσω πριν να φύγω
Αφήνω το άπειρο να ενωθεί με το λίγο, έστω για λίγο
Έστω για λίγο...
Κι αν όλα θα τελειώσουνε μια μέρα
Θέλω να χαμογελάς, τίποτα δεν είναι άσκοπο
Γι' αυτό μην φοβάσαι, έλα να ζήσουμε τα ωραία
Να τα κρατάμε σαν κειμήλια μπροστά σε κάθε άσχημο
Κι αν είμαστε απλά στάλες στο ταξίδι
Που ταξιδεύουν απ' τα σύννεφα μέχρι το σκληρό έδαφος
Έλα να κάνουμε την πτώση μας ν' αξίζει
Και στην πρόσκρουση χαρούμενοι, ο πόνος είναι υπέροχος
Black is the colour