Lyrics I: *Λούπες Μοτίβα* Μάταιο κυνήγι ευτυχίας Βγαίνω απ' το σπίτι μετά βίας Είμαι στο τέλος της ευθείας Σ' ώρες κοινής απελπισίας Μια μαύρη αύρα με καλύπτει σαν μανδύας Κι εγώ θα 'θελα Να πέταγα έξω από τα παράθυρα Να κράταγα χαμόγελα για λάφυρα Να πέθαινα όταν σ' άγγιζα Να γεννιόμουν πάλι πριν το χάραμα Να 'μουνα καλύτερα,να μην ζούσα τ' άσχημα Μα δεν έχει σημασία τι θα ήθελα Ζω το καταραμένο ποίημα που απήγγειλα Σ' υπόκρουση κρουστών δίχως τα κύμβαλα Βυθό ακουμπάν τα ύφαλα Άσε πάνω στο μάρμαρο τα διάφανα γαρύφαλλα Μάτια που αγγίζουν δεν βλέπουν Μάτια που μάταια στα άδεια δωμάτια μένουν "Μάτια μου μείνε στο πλάϊ μου",φεύγουν Μα το συνήθισα,πλέον το ξέρουν Γι' αυτό δεν λυπούνται,γι' αυτό και δεν κλαίνε "Γι' αυτό κι είμαστε μόνο μόνοι" μου λένε Και φταίνε όταν πέφτω,και καίνε όταν βλέπω Και κόκκινα κλείνουν επάνω στο tempo Αίματα φτύνω στο μαύρο τσιμέντο Έμαθα λίγο τον ήλιο να κλέβω Και ταξιδεύω από κέντρο σε κέντρο "Μάτια μου μείνε στο πλάϊ μου",φεύγω Μπαίνω στο τρένο,αφήνω βαλίτσες Περίμενε με στις άσχημες νύχτες Πίσω θα έρθω ν' αφήσω τις λύπες "Είμαστε μόνοι",εσύ μου το είπες Εσύ μου το είπες,θυμάμαι τα λόγια Τ' ακούω ξανά σε χίλια δρομολόγια Παίζουν σε λούπα μες στο μυαλό μου Μου ανοίγουνε τρύπα,μου κόβουν τα πόδια Αιώνες περάσαν σε μήνες και χρόνια Γεράσαμε πλέον σε ξένα καμιόνια Σε βρώμικους δρόμους και κρύα σεντόνια Εγώ θα γυρίσω γεμάτος συμπόνια Είμαι στο τέλος της ευθείας,το κατάλαβα Μαζεύω τα κομμάτια μου ένα-ένα από το πάτωμα Κοιτώ τον κόσμο ανάποδα,τον κόβω σε τετράστιχα Πετώ πάνω απ' την πόλη καταλήγω στο διάστημα Στο διάστημα του χρόνου που έλειπα αναγεννήθηκα Μου φώναζε ο δαίμονας "γύρνα πίσω" μα δεν γύρισα Πίσω δεν κοίταξα,ταξίδεψα,αντίκρισα Πόνο τόσο απόμακρο που μ' έκανε και λύγισα Και κύλησα σε δρόμους που φωτίζονται από λάμπες Σε τόπους που χωρίζονται από σύνορα και φράχτες Σ' άτομα μηχανήματα που σπάνε από τις βλάβες Σε παροδικές αγάπες που πονάνε σαν κατάρες Και είδα κουρασμένους πεινασμένους μετανάστες Άντρες ματωμένους επειδή αγαπάνε άντρες Μικροσκοπικά κελιά σε βιομηχανίες μεγάλες Και μίσησα όλες τις Ελλάδες Και τα πάντα σε αυτές πέρα από μερικές ταράτσες Γιατί πάνω τους κυμάτιζαν όμορφες σημαίες μαύρες *Άχρωμο* Ότι αγαπάμε συγκρατιέται από κλωστές και μας κρατά μαζί κι εμάς Κι όταν το ψύχος επιτίθεται,φαράγγια μας κοιτάν και ξερογλείφονται Τα χέρια μας ανήμπορα να δούμε άμα ανοίγουν ή αν ανοίγονται μ' ορμή Αυτή η ζωή είναι σαθρή και χρέος δικό μας να την κάνουμε να μοιάζει με ζωή Μα τέτοιες ώρες μοιάζει σταύρωση ακόμα και η πιο μικρή,δειλή αναπνοή Σαφώς και πολεμάμε κάθε μέρα Μα όταν κινείσαι σε καθρέφτες κι είναι ξέρα ο λαιμός Είναι ο ύπνος που μας παίρνει από ανάγκη για φυγή Γιατί είναι ογκόλιθος ο εχθρός Κι έστω για λίγο κοινωνώ λίγο απ' αυτόνα κάθε μέρα Μέτρα απογεύματα που κάτσαμε παρέα να συζητάμε Και κατέληξε σε γέλια και κρυφά κανένα δάκρυ Μα μιζέρια πουθενά,αυτή ήρθε ξέχωρα Και ξέκανε τους κόσμους μας αναίτια Καθιστώντας μας υπαίτια για ξερίζωμα Και ξέχνα τα αυτά τα "εγώ δεν ξέρω,εγώ δεν είδα" Είμαστε τέλεια κομμάτια στην παγίδα μας Τα τέλεια πορτραίτα στη σελίδα που μας πνίγει Και δεν με νοιάζει αν δεν υπάρχει,δεν την ψάχνω Ζω για εκείνες τις στιγμές που οι ίριδες χορεύουν στην πορφύρα Και για εκείνες που ο νους δεν επιτίθεται μα εκτίθεται Χωρίς ντροπές και ελιγμούς Χωρίς φραγμούς στην εντροπία ή ορισμούς στη φασαρία μας
II: *Άχρωμο* Αγγίζω ότι χάνω και χάνω ότι αγγίζω Δειλά προσεγγίζω το νου μου και πέφτω Αντέχω ακόμα αντέχω,στο χώμα πετάω το πώμα Το στόμα που κρατάει κλειστό Κι είμαι στο όριο Να δω τον πελώριο κόσμο της σήψης σφαγμένο γαμώτο Γιατί να ξεχνάω τα όμορφα; Άσχημα πολυώροφα όμορφα καίγονται Για ώρα μα αύριο τι μένει Πάλι κρυμμένα χαμόγελα Μαυροντυμένοι εφιάλτες των ήσυχων Βγήκαν με φόρα να δείξουν τι θα πει ζωή Στα σαρκοβόρα που ζούνε μέσα απ' την tv Με σάπια μυαλά να φτύνουν χολή Στο δρόμο μας σπάει η σιγή Στο δρόμο με λύσσα μας πάει η ζωή Μα κάτω απ' τα πύρινα βλέμματα Αγγίγματα,σύνδεση,οργή και συνείδηση Με στάχτες και δάκρυα στα μάτια Σε κάθε στενό αναγράφεται η αστική ποίηση Μοντέρνα χαράς προσομοίωση Θα γίνει στάχη για κάποιο Δεκέμβρη Απο κάποια λάθη, θα γίνει στάχτη Έγκλειστων κρυφές θελήσεις και σκέψεις Ροκανίζουν το παλάτι απο την βάση Και μπαίνω στην πτώση,άρση και πόση στιγμών Ανίας και άνοιας,έλλειψης ελέγχου παράνοιας Αισθηματικής διαφάνειας σε πρόσωπα γνώριμα Ώρα τώρα βορά του συρφετού Γράφουμε απ' το βορρά Μα ψυχή τε και σώματι δοσμένοι παντού σ' ένα πόλεμο Όσο μας πάρουν τα χρόνια Για όσα χρόνια μας πάρει Δεν σβήνουν λεπτά στα σαλόνια Δεν κλείνεται ο νους στο πατάρι Για όσο μας πάρουν τα χρόνια Όσα χρόνια κι αν πάρει Μέσα απ' τα σαγόνια της μοίρας Να γίνουμε ξίφη στο στήθος του κόσμου που σπάει *Λούπες Μοτίβα* Στης τρέλας μου την μοναξιά,στου πόνου μου την ψύχρα Ένας καφές και δυο μυαλά γεμάτα πίκρα Σώματα στοιβαγμένα σε κελιά αστικά και πήχτρα Βγήκαμε νύχτα,βγήκαμε νύχτα... Από μια πόλη άδεια στείρα Πόνοι τοκετού στη μήτρα Ήρθανε τρεις μάγοι,δίχως δώρα μα με σκήπτρα Χτίσαμε ζωή πάνω σε γκρεμισμένα σπίτια Μείναμε μ' ένα τσιγάρο,μία μνήμη και δυο σπίρτα Σ' ένα μπαούλο σκονισμένο στη σοφίτα Αποτυπώματα θυμίζουνε την ήττα Τελείωσε το τσιγάρο και τα σπίρτα όμως κοίτα Έμεινε η "μνήμη" μ' ένα Α αντί για Η Δεν είμαι εγώ για αγάπη,αγάπη μου στο είπα Έπεσα βαθιά,έφτασα πάτο μες στην τρύπα Και βγήκα,3 μέρες πριν με πιάσουνε στα δίχτυα Πληγές από το κρύο στα ματωμένα μου ξενύχτια Τα ρούχα μου σκισμένα κι έχω μόνο μια αλλαξιά Ένα σώμα τσακισμένο να θυμίζει οτι υπήρχα *Στης τρέλας μου την μοναξιά* *Στου πόνου μου την ψύχρα* Το μυαλό μου με απήγαγε,τώρα ζητάει λύτρα Δεν σωπαίνουν οι φωνές,πρέπει να κατεβάζω λίτρα Για το δηλητήριο μου πια δεν φτάνουν τα ποτήρια Μα για να πεθάνω πρέπει πρώτα να πεθάνουν μύρια Σφίγγουμε τα δόντια για να βγάλουμε τον μήνα Είμαστε κλεισμένοι και κλωτσάμε την βιτρίνα Θα πουν "Ήτανε κρίμα",θα πουν "Ήτανε κρίμα" *Κλέψαμε 3 samples και μια θλίψη απο τα Κρίνα*
Μια χαρά άρθρωση έχει που μαζί με τη χροιά του τον κάνουν πολύ ιδιαίτερο. Επίσης μπορείς να βελτιώσεις την ακουστική σου αντίληψη, εγώ δεν έχασα σημείο.
@@eirinisenk έχετε κάνει το ιδιαίτερο καλό.. Το ότι κάτι είναι ιδιαίτερο δεν σημαίνει ότι είναι καλό.. Οι μισές λέξεις που λέει δυστυχώς χάνονται λόγο άρθρωσης... Η χροιά δεν έχει κάτι είναι προσωπική και δεν κολλάει κάπου...
![[DOKKAN BATTLE] Worldwide Campaign Announcement Video Part 2!](http://i.ytimg.com/vi/JpT5Voak6WA/mqdefault.jpg)
Αυτή η ζωή είναι σαθρή και χρέος δικό μας να την κάνουμε να μοιάζει με ζωη..
Lyrics I:
*Λούπες Μοτίβα*
Μάταιο κυνήγι ευτυχίας
Βγαίνω απ' το σπίτι μετά βίας
Είμαι στο τέλος της ευθείας
Σ' ώρες κοινής απελπισίας
Μια μαύρη αύρα με καλύπτει σαν μανδύας
Κι εγώ θα 'θελα
Να πέταγα έξω από τα παράθυρα
Να κράταγα χαμόγελα για λάφυρα
Να πέθαινα όταν σ' άγγιζα
Να γεννιόμουν πάλι πριν το χάραμα
Να 'μουνα καλύτερα,να μην ζούσα τ' άσχημα
Μα δεν έχει σημασία τι θα ήθελα
Ζω το καταραμένο ποίημα που απήγγειλα
Σ' υπόκρουση κρουστών δίχως τα κύμβαλα
Βυθό ακουμπάν τα ύφαλα
Άσε πάνω στο μάρμαρο τα διάφανα γαρύφαλλα
Μάτια που αγγίζουν δεν βλέπουν
Μάτια που μάταια στα άδεια δωμάτια μένουν
"Μάτια μου μείνε στο πλάϊ μου",φεύγουν
Μα το συνήθισα,πλέον το ξέρουν
Γι' αυτό δεν λυπούνται,γι' αυτό και δεν κλαίνε
"Γι' αυτό κι είμαστε μόνο μόνοι" μου λένε
Και φταίνε όταν πέφτω,και καίνε όταν βλέπω
Και κόκκινα κλείνουν επάνω στο tempo
Αίματα φτύνω στο μαύρο τσιμέντο
Έμαθα λίγο τον ήλιο να κλέβω
Και ταξιδεύω από κέντρο σε κέντρο
"Μάτια μου μείνε στο πλάϊ μου",φεύγω
Μπαίνω στο τρένο,αφήνω βαλίτσες
Περίμενε με στις άσχημες νύχτες
Πίσω θα έρθω ν' αφήσω τις λύπες
"Είμαστε μόνοι",εσύ μου το είπες
Εσύ μου το είπες,θυμάμαι τα λόγια
Τ' ακούω ξανά σε χίλια δρομολόγια
Παίζουν σε λούπα μες στο μυαλό μου
Μου ανοίγουνε τρύπα,μου κόβουν τα πόδια
Αιώνες περάσαν σε μήνες και χρόνια
Γεράσαμε πλέον σε ξένα καμιόνια
Σε βρώμικους δρόμους και κρύα σεντόνια
Εγώ θα γυρίσω γεμάτος συμπόνια
Είμαι στο τέλος της ευθείας,το κατάλαβα
Μαζεύω τα κομμάτια μου ένα-ένα από το πάτωμα
Κοιτώ τον κόσμο ανάποδα,τον κόβω σε τετράστιχα
Πετώ πάνω απ' την πόλη καταλήγω στο διάστημα
Στο διάστημα του χρόνου που έλειπα αναγεννήθηκα
Μου φώναζε ο δαίμονας "γύρνα πίσω" μα δεν γύρισα
Πίσω δεν κοίταξα,ταξίδεψα,αντίκρισα
Πόνο τόσο απόμακρο που μ' έκανε και λύγισα
Και κύλησα σε δρόμους που φωτίζονται από λάμπες
Σε τόπους που χωρίζονται από σύνορα και φράχτες
Σ' άτομα μηχανήματα που σπάνε από τις βλάβες
Σε παροδικές αγάπες που πονάνε σαν κατάρες
Και είδα κουρασμένους πεινασμένους μετανάστες
Άντρες ματωμένους επειδή αγαπάνε άντρες
Μικροσκοπικά κελιά σε βιομηχανίες μεγάλες
Και μίσησα όλες τις Ελλάδες
Και τα πάντα σε αυτές πέρα από μερικές ταράτσες
Γιατί πάνω τους κυμάτιζαν όμορφες σημαίες μαύρες
*Άχρωμο*
Ότι αγαπάμε συγκρατιέται από κλωστές και μας κρατά μαζί κι εμάς
Κι όταν το ψύχος επιτίθεται,φαράγγια μας κοιτάν και ξερογλείφονται
Τα χέρια μας ανήμπορα να δούμε άμα ανοίγουν ή αν ανοίγονται μ' ορμή
Αυτή η ζωή είναι σαθρή και χρέος δικό μας να την κάνουμε να μοιάζει με ζωή
Μα τέτοιες ώρες μοιάζει σταύρωση ακόμα και η πιο μικρή,δειλή αναπνοή
Σαφώς και πολεμάμε κάθε μέρα
Μα όταν κινείσαι σε καθρέφτες κι είναι ξέρα ο λαιμός
Είναι ο ύπνος που μας παίρνει από ανάγκη για φυγή
Γιατί είναι ογκόλιθος ο εχθρός
Κι έστω για λίγο κοινωνώ λίγο απ' αυτόνα κάθε μέρα
Μέτρα απογεύματα που κάτσαμε παρέα να συζητάμε
Και κατέληξε σε γέλια και κρυφά κανένα δάκρυ
Μα μιζέρια πουθενά,αυτή ήρθε ξέχωρα
Και ξέκανε τους κόσμους μας αναίτια
Καθιστώντας μας υπαίτια για ξερίζωμα
Και ξέχνα τα αυτά τα "εγώ δεν ξέρω,εγώ δεν είδα"
Είμαστε τέλεια κομμάτια στην παγίδα μας
Τα τέλεια πορτραίτα στη σελίδα που μας πνίγει
Και δεν με νοιάζει αν δεν υπάρχει,δεν την ψάχνω
Ζω για εκείνες τις στιγμές που οι ίριδες χορεύουν στην πορφύρα
Και για εκείνες που ο νους δεν επιτίθεται μα εκτίθεται
Χωρίς ντροπές και ελιγμούς
Χωρίς φραγμούς στην εντροπία ή ορισμούς στη φασαρία μας
Μεστό λυρικά, παραγωγικά και βιντεάρα. Με γέμισε ρε. Μπράβο!
Άιντα παλικάρια μου!
Την αγάπη μου
II:
*Άχρωμο*
Αγγίζω ότι χάνω και χάνω ότι αγγίζω
Δειλά προσεγγίζω το νου μου και πέφτω
Αντέχω ακόμα αντέχω,στο χώμα πετάω το πώμα
Το στόμα που κρατάει κλειστό
Κι είμαι στο όριο
Να δω τον πελώριο κόσμο της σήψης σφαγμένο γαμώτο
Γιατί να ξεχνάω τα όμορφα;
Άσχημα πολυώροφα όμορφα καίγονται
Για ώρα μα αύριο τι μένει
Πάλι κρυμμένα χαμόγελα
Μαυροντυμένοι εφιάλτες των ήσυχων
Βγήκαν με φόρα να δείξουν τι θα πει ζωή
Στα σαρκοβόρα που ζούνε μέσα απ' την tv
Με σάπια μυαλά να φτύνουν χολή
Στο δρόμο μας σπάει η σιγή
Στο δρόμο με λύσσα μας πάει η ζωή
Μα κάτω απ' τα πύρινα βλέμματα
Αγγίγματα,σύνδεση,οργή και συνείδηση
Με στάχτες και δάκρυα στα μάτια
Σε κάθε στενό αναγράφεται η αστική ποίηση
Μοντέρνα χαράς προσομοίωση
Θα γίνει στάχη για κάποιο Δεκέμβρη
Απο κάποια λάθη, θα γίνει στάχτη
Έγκλειστων κρυφές θελήσεις και σκέψεις
Ροκανίζουν το παλάτι απο την βάση
Και μπαίνω στην πτώση,άρση και πόση στιγμών
Ανίας και άνοιας,έλλειψης ελέγχου παράνοιας
Αισθηματικής διαφάνειας σε πρόσωπα γνώριμα
Ώρα τώρα βορά του συρφετού
Γράφουμε απ' το βορρά
Μα ψυχή τε και σώματι δοσμένοι παντού σ' ένα πόλεμο
Όσο μας πάρουν τα χρόνια
Για όσα χρόνια μας πάρει
Δεν σβήνουν λεπτά στα σαλόνια
Δεν κλείνεται ο νους στο πατάρι
Για όσο μας πάρουν τα χρόνια
Όσα χρόνια κι αν πάρει
Μέσα απ' τα σαγόνια της μοίρας
Να γίνουμε ξίφη στο στήθος του κόσμου που σπάει
*Λούπες Μοτίβα*
Στης τρέλας μου την μοναξιά,στου πόνου μου την ψύχρα
Ένας καφές και δυο μυαλά γεμάτα πίκρα
Σώματα στοιβαγμένα σε κελιά αστικά και πήχτρα
Βγήκαμε νύχτα,βγήκαμε νύχτα...
Από μια πόλη άδεια στείρα
Πόνοι τοκετού στη μήτρα
Ήρθανε τρεις μάγοι,δίχως δώρα μα με σκήπτρα
Χτίσαμε ζωή πάνω σε γκρεμισμένα σπίτια
Μείναμε μ' ένα τσιγάρο,μία μνήμη και δυο σπίρτα
Σ' ένα μπαούλο σκονισμένο στη σοφίτα
Αποτυπώματα θυμίζουνε την ήττα
Τελείωσε το τσιγάρο και τα σπίρτα όμως κοίτα
Έμεινε η "μνήμη" μ' ένα Α αντί για Η
Δεν είμαι εγώ για αγάπη,αγάπη μου στο είπα
Έπεσα βαθιά,έφτασα πάτο μες στην τρύπα
Και βγήκα,3 μέρες πριν με πιάσουνε στα δίχτυα
Πληγές από το κρύο στα ματωμένα μου ξενύχτια
Τα ρούχα μου σκισμένα κι έχω μόνο μια αλλαξιά
Ένα σώμα τσακισμένο να θυμίζει οτι υπήρχα
*Στης τρέλας μου την μοναξιά*
*Στου πόνου μου την ψύχρα*
Το μυαλό μου με απήγαγε,τώρα ζητάει λύτρα
Δεν σωπαίνουν οι φωνές,πρέπει να κατεβάζω λίτρα
Για το δηλητήριο μου πια δεν φτάνουν τα ποτήρια
Μα για να πεθάνω πρέπει πρώτα να πεθάνουν μύρια
Σφίγγουμε τα δόντια για να βγάλουμε τον μήνα
Είμαστε κλεισμένοι και κλωτσάμε την βιτρίνα
Θα πουν "Ήτανε κρίμα",θα πουν "Ήτανε κρίμα"
*Κλέψαμε 3 samples και μια θλίψη απο τα Κρίνα*
οτι πιο όμορφο εχω ακούσει εδω και καιρό...Η έμπνευση ποναει δεν έχει πλάκα!
Να θυμάσαι και Θάνο μέσα από ραπ είναι ωραίο
Πρέπει να φτιάξεις την άρθρωση φίλε... Δυσκολευομαι να κσταλσβω αρκετά σημεία... Ωραίο φλοου ομως
Η άρθρωση δεν φτιάχνεται
@@LoupesMotiva δοκιμασε ασκησεις άρθρωσης.. Υπαρχουν γενικα και μπορεις να τις κανεις πριν τημ ηχογράφηση... Θα βγαινει πιο clean το κομματι
@@giorgos558 Ευχαριστώ αλλά όχι
Μια χαρά άρθρωση έχει που μαζί με τη χροιά του τον κάνουν πολύ ιδιαίτερο. Επίσης μπορείς να βελτιώσεις την ακουστική σου αντίληψη, εγώ δεν έχασα σημείο.
@@eirinisenk έχετε κάνει το ιδιαίτερο καλό.. Το ότι κάτι είναι ιδιαίτερο δεν σημαίνει ότι είναι καλό.. Οι μισές λέξεις που λέει δυστυχώς χάνονται λόγο άρθρωσης... Η χροιά δεν έχει κάτι είναι προσωπική και δεν κολλάει κάπου...