''Μυστικά: μικροί σκελετοί που κρατάμε καλά φυλαγμένους σε κρυφά ντουλάπια. Μυστικά που κρατάμε από τους άλλους, είτε γιατί φοβόμαστε ότι θα αλλάξουν γνώμη για εμάς, είτε για να μη τους πληγώσουμε. Στην πραγματικότητα, όμως, τα μυστικά πολλές φορές πληγώνουν περισσότερο απ' τις αλήθειες που προσπαθούμε να κρύψουμε πίσω τους.'' Το τέρας κρύβεται πίσω από μάτια. Ποια μοναξιά να με ηρεμήσει όταν καταλήγω κομμάτια; Βγαίνουμε νικητές στα λόγια μα αυτό δεν αρκεί κι αργεί να 'ρθει.. Δάκρυ(σα) βροχή. Ομίχλη στο πεδίο με λάσπες στα παπούτσια. Συγχώρα με αν το μέσα μέσα μου προδίδεται απ' τα μούτρα. Μαζεύω παραδείγματα να λέω πως το περίμενα κι όταν συμβαίνει αυτό με περιμένουν στα επείγοντα. Κι επιδίωκα πάντα την αλήθεια που κρύβουν τα διαμερίσματα, όσα ακούν οι τοίχοι κι όσα κάνουμε απερίσκεπτα. Η δυστοπία αυτή μετατρέπεται σε εθισμό κι εγώ επιρρεπής σε εξαρτήσεων ζητήματα. Πιάνω το τιμόνι κι όπου βγει, γιατί αυτή η Γη είναι σφαιρική και εμείς σε κύκλο. Καλύτερα να μ' άφηνα για λίγο ακόμα σε εκείνο το παιδί που μένει πάντα πίσω και μου φωνάζει μες στη σιωπή να μείνω. Κοιμάται δίχως μάτια να μην ονειρεύεται κι εγώ ξυπνώ τυφλός κάθε φορά που ερωτεύομαι. Διαβάζει αυτές τις λέξεις και πληγώνεται.. Θυμάμαι να τις γράφω και καμία να μην προφέρεται, γι' αυτό φέρομαι έτσι. Ξεκόλλα με απ' τη μέθη, να κολλήσουμε αφίσες στην πόλη για κάποιο γλέντι, να γιορτάσουμε τις μέρες που τα γέλια μας σπάγαν την ησυχία, τώρα που μπορούμε πριν πιάσουνε τα κρύα και κλειστούμε ο καθένας στον ίδιο. Πριν κι εγώ φύγω, είχα ένα φίλο που αγαπούσε τον ήχο. Στρίψ' το να σβήσω, σφίγγω και βήχω. Για εμάς που κρυώνουμε πάντα κάτω απ' τον ήλιο! Για όσα το δρόμο έχουνε χάσει μια τζούρα και μια γουλιά γι' αυτούς που έχουν ξεχάσει τη μαστούρα. Οι άνθρωποι εκδικούνται όταν νιώθουν μόνοι κι όσο σε αγκαλιάζω με πεισμώνει το πώς φτάσαμε εδώ.. Δωσ' μου μια ανάσα! Δυόσμου ανάσα και οσμές που θυμίζουν πρωτεύουσα. Κρατώ τα χέρια σου και με ρωτάς πού έπεσα. Σου απαντώ, χαμογελώντας, πως απλά έσπασα στα δυο ξαφνικά. Και με ξαφνιάζουν οι αντιδράσεις μας όταν απομακρύνεσαι. Εγκέφαλος καμένος, δεν ευθύνεσαι.. Χτίζοντας με στάχτες κάτι όμορφο, μαθαίνω πως τα πάντα μου πια με απελπίζουνε. Υπήρχαμε..
" Μυστικά που κρατάμε από τους άλλους είτε γιατί φοβόμαστε ότι θα αλλάξουν γνώμη για εμάς είτε για να μην τους πληγώσουμε " Περίμενα πως και πως να βαρεσουν οι μπότες ... απαπαπα
Γράψε ένα κομμάτι για τα κρύα βράδια του καλοκαιριού
Συγχωρα με αν το μέσα
Μου προδίδετε απτα μούτρα
respect
''Μυστικά:
μικροί σκελετοί που κρατάμε καλά φυλαγμένους σε κρυφά ντουλάπια.
Μυστικά που κρατάμε από τους άλλους,
είτε γιατί φοβόμαστε ότι θα αλλάξουν γνώμη για εμάς,
είτε για να μη τους πληγώσουμε.
Στην πραγματικότητα, όμως, τα μυστικά πολλές φορές πληγώνουν
περισσότερο απ' τις αλήθειες που προσπαθούμε να κρύψουμε πίσω τους.''
Το τέρας κρύβεται πίσω από μάτια.
Ποια μοναξιά να με ηρεμήσει όταν καταλήγω κομμάτια;
Βγαίνουμε νικητές στα λόγια μα αυτό δεν αρκεί κι αργεί να 'ρθει..
Δάκρυ(σα) βροχή.
Ομίχλη στο πεδίο με λάσπες στα παπούτσια.
Συγχώρα με αν το μέσα μέσα μου προδίδεται απ' τα μούτρα.
Μαζεύω παραδείγματα να λέω πως το περίμενα
κι όταν συμβαίνει αυτό με περιμένουν στα επείγοντα.
Κι επιδίωκα πάντα την αλήθεια που κρύβουν τα διαμερίσματα,
όσα ακούν οι τοίχοι κι όσα κάνουμε απερίσκεπτα.
Η δυστοπία αυτή μετατρέπεται σε εθισμό
κι εγώ επιρρεπής σε εξαρτήσεων ζητήματα.
Πιάνω το τιμόνι κι όπου βγει,
γιατί αυτή η Γη είναι σφαιρική και εμείς σε κύκλο.
Καλύτερα να μ' άφηνα για λίγο ακόμα σε εκείνο το παιδί που μένει πάντα πίσω
και μου φωνάζει μες στη σιωπή να μείνω.
Κοιμάται δίχως μάτια να μην ονειρεύεται
κι εγώ ξυπνώ τυφλός κάθε φορά που ερωτεύομαι.
Διαβάζει αυτές τις λέξεις και πληγώνεται..
Θυμάμαι να τις γράφω και καμία να μην προφέρεται,
γι' αυτό φέρομαι έτσι.
Ξεκόλλα με απ' τη μέθη,
να κολλήσουμε αφίσες στην πόλη για κάποιο γλέντι,
να γιορτάσουμε τις μέρες που τα γέλια μας σπάγαν την ησυχία,
τώρα που μπορούμε πριν πιάσουνε τα κρύα και κλειστούμε ο καθένας στον ίδιο.
Πριν κι εγώ φύγω, είχα ένα φίλο που αγαπούσε τον ήχο.
Στρίψ' το να σβήσω,
σφίγγω και βήχω.
Για εμάς που κρυώνουμε πάντα κάτω απ' τον ήλιο!
Για όσα το δρόμο έχουνε χάσει μια τζούρα
και μια γουλιά γι' αυτούς που έχουν ξεχάσει τη μαστούρα.
Οι άνθρωποι εκδικούνται όταν νιώθουν μόνοι κι όσο σε αγκαλιάζω με πεισμώνει το πώς φτάσαμε εδώ..
Δωσ' μου μια ανάσα!
Δυόσμου ανάσα και οσμές που θυμίζουν πρωτεύουσα.
Κρατώ τα χέρια σου και με ρωτάς πού έπεσα.
Σου απαντώ, χαμογελώντας, πως απλά έσπασα στα δυο ξαφνικά.
Και με ξαφνιάζουν οι αντιδράσεις μας όταν απομακρύνεσαι.
Εγκέφαλος καμένος, δεν ευθύνεσαι..
Χτίζοντας με στάχτες κάτι όμορφο,
μαθαίνω πως τα πάντα μου πια με απελπίζουνε.
Υπήρχαμε..
Για εμας που κρυονουμε παντα κατω σπτον ηλιο
Αναμένουμε κι άλλα...
Πως τα παντα μου πια με απελπίζουνε
Περηφανη🧡
ΝΑΙ
Συγνωμη αν το μεσα μου προσδίδεται από τα μουτρα μου..
Υπέροχο
Δωσεεε
💜💜💜
" Μυστικά που κρατάμε από τους άλλους είτε γιατί φοβόμαστε ότι θα αλλάξουν γνώμη για εμάς είτε για να μην τους πληγώσουμε "
Περίμενα πως και πως να βαρεσουν οι μπότες ... απαπαπα