-Λόγια σιωπής- Ακούω την αλήθεια με την άκρη του αυτιού μου, σα να 'ναι η δυστοπία κομμάτι του εαυτού μου. Χορεύουνε ψυχές και εγώ μακάβρια χαόνομαι, όταν με πνίγουνε οι ελπίδες του διπλανού μου. Σειρήνες αντηχούν στην πόλη κι είμαστε ήδη μόνοι κι είμαστε ίδιοι γι' αυτό σου 'πα πως με ξενερώνει. Αυτοί οι μικροί θάνατοι, μες στη μέρα, γίναν γνώση. Ζωντάνεψα στην πτώση, ύστερα από τη δόση μιας αλήθειας τόσο εγωιστικής. Εγώ είμαι εσείς κι εσείς όσα κουβαλάω μέσα μου στο δρόμο. Κάναμε την πλατεία κήπο κι άνθισε η σιωπή και ξεγελάσαμε αγκαλιά από ντροπή το χρόνο. Χώνω βουρκωμένος στη σοφίτα χάραμα Δεκέμβρη. Δεν είναι αυτά για κέφι μα, αν θες, πέτα μου το ντέφι. Γαλήνεψέ με δίπλα στη θάλασσα μεσημέρι κι εγώ θα φέρω τον ήλιο παρέα μας να χορέψει. Ένα κρασί σε δυο ποτήρια = νοσταλγία και συνήθεια. Ζήτα μου βοήθεια να φέρω τον κόσμο ανάποδα. Εγώ ερωτεύομαι αλληλέγγυα τον άνθρωπο κι αυτός με εκδικείται που παλεύω για τα άλυτα.. Αλήθεια φοβάμαι πολύ τι μας ξημερώνει στη Γη που μας γέννησε ο θάνατος. Τόσο μικρός κι αφελής. Λόγια σιωπής και λόγοι που με έκαναν να νιώθω φόβο πολύ για το τι μας ξημερώνει στη Γη που μας γέννησε ο θάνατος. Τόσο μικρός κι αφελής. Λόγια σιωπής και λόγοι που με έκαναν άνιωθο. Και με κάνανε να νιώθω πως φταίω για τα ελαττώματα, μα ξέρω πως είναι απόρροια των συνθηκών. Δε συγχωρώ όσους γίνανε ανάμνηση γιατί εγώ είμαι ακόμα εδώ και παλεύω για να με βρω. Βρίζουν οι φίλοι μου την τύχη τους όταν ξυπνούν πρωί, και τρέχουν για ζωή δίχως καρδιά κι αναπνοή, σε πήχτρα αστικά ταξίδια αστρικά. Τους εύχομαι αντοχή και λευτεριά γιατί κουράστηκαν νωρίς και έχουνε μείνει χωρίς διεξόδους. Στους αγανακτισμένους φόβους αναλωμένοι. Μένει πάντα κάποιος πίσω Σώτο να αντέχει τον πόνο δίχως να βλέπει ομορφιές και χαμόγελα. Γέλα μου πρόχειρα, άσ' τα πολλά για αργότερα κι ίσως να ξυπνήσει ο ήχος τα πτώματα στα πεζοδρόμια και γίνουν αγκαλιές στο ημίφως.. Πώς να σ' αγαπώ; Πώς να σου το πω; Και πώς φεύγω; Εγώ δεν ξέρω τίποτα από αυτά, ακόμα μαθαίνω. Τινάζω τα τρίμματα απ' τη ζακέτα και μαζεύω τα συντρίμμια απ' τις μέρες που μας κάνανε αγρίμια. Αλήθεια φοβάμαι πολύ τι μας ξημερώνει στη Γη που μας γέννησε ο θάνατος. Τόσο μικρός κι αφελής. Λόγια σιωπής και λόγοι που με έκαναν να νιώθω φόβο πολύ για το τι μας ξημερώνει στη Γη που μας γέννησε ο θάνατος. Τόσο μικρός κι αφελής. Λόγια σιωπής και λόγοι που με έκαναν άνιωθο. -Παρηγοριά- Κατάλαβα πως ο κόσμος αυτός φοβάται να δει την αλήθεια. Με τρων τα ξενύχτια κι αυτή η καρδιά μες στα στήθια, που δε σταματά. Κατάλαβα πως ο κόσμος αυτός φοβάται να δει την αλήθεια. Με τρώει η υπερανάλυση, γιατί ακόμα σκέφτομαι πως ίσως όλα είναι μια συνήθεια. Δε τα λες και παραμύθια όσα πίνουμε για τον ύπνο, δε μοιάζουν με εκείνα που μας νανούριζαν παιδιά. Μα, ακόμα έχω εκείνη τη φάτσα όταν σ' αφήνω και το βλέμμα του ηλίθιου όταν πονά. Να που κατάφερα και βρήκα διαφυγή στο αδιέξοδο, αφού οι βάρκες, δίπλα στα βράχια, ακόμα επιπλέουν. Είμαστε μόνοι μας Γιωργάκο και, επιπλέον, να θυμάσαι να αποφεύγεις εκείνους που στο αποπνέουν. Δεν αναπνέουμε κάτω απ' τη σελήνη, μα τα χείλη μας αντέχουν ο, τι ο νους δεν καταπίνει. Κάποτε, μου είχες πει να μη φοβάμαι την ευθύνη. Τις πήρα όλες πάνω μου για εκείνη κι είναι στο δίπλα δωμάτιο χρόνια τώρα πολλά και με παίρνει αγκαλιά, όταν οι φρίκες με ένα πιάνο παίζουν τρίλιζα. Αυτό το λέω παρηγοριά κι ας δε το μίλησα. Μίλια μακριά, που δίστασα να ταξιδέψω. Τώρα με ψάχνουν κάτι φίλοι, όταν τρελαίνομαι, κι αγχώνονται μη τα χρεώσω όλα πάλι σε εμένα. Εγώ χορεύω όταν το γράφω, κι ας σου ακούγεται σαν ψέμα. Περνάς με τα κερασμένα. Περασμένα - Ξεχασμένα. Σαστίζεις όταν με κοιτάς. "Τί ζεις;", με ρωτάς κι απαντώ πως κουράστηκα. Τρέχω στην καλημέρα μου, αφού ποτέ δε βιάστηκα, και με κατηγορείς για όσα χρειάστηκα: χρόνο κι ηρεμία. Κι είναι η ώρα μία, άρα πρέπει να περιμένουμε ώσπου να ξημερώσει. Εδώ ο κήπος με τα κλάματα πέθανε, αφού το ύψος του οφείλεται στην πτώση. Κι είσαι τόσο μακριά.. Μην κρύβεσαι απ' τον έρωτα μικρέ μου εφιάλτη, να μιλάς για την αγάπη και πως, κάπου, όντως υπάρχει. Να βάφεις με Μαύρο και Ροζ το κενό που, πριν πέσεις για ύπνο, σ' αγκαλιάζει. Μου φταίνε τα πάντα και δε θέλω τίποτα και, ύστερα, κλείνομαι σε επιχειρήματα. Εμάς που δε μας ένοιαζαν τα χρήματα, ζήσαμε ταξίδια με ένα τάλιρο, στα πιο όμορφα συναισθήματα! Κατάλαβα πως ο κόσμος αυτός φοβάται να δει την αλήθεια. Με τρων τα ξενύχτια κι αυτή η καρδιά μες στα στήθια, που δε σταματά. Κατάλαβα πως ο κόσμος αυτός φοβάται να δει την αλήθεια. Με τρώει η υπερανάλυση, γιατί ακόμα σκέφτομαι πως ίσως όλα είναι μια συνήθεια.
-Άνεμος- Ποιος άνεμος σε έφερε μέχρι εδώ; Νέα δεν έχω να σου πω, έχω ξεχάσει πώς να ζω, συναναστρέφομαι μόνο με ανθρώπους που δεν είναι εγώ μα γίνομαι αυτοί όταν πενθώ για τη ζωή και τα όνειρα που απλά γίνανε μνήμες κάποιο πρωινό. Μες στη συσκότιση του "εσύ" και του "εγώ", έχω μάθει να λέω απ' έξω το πώς νιώθω να μην υποθέτεις τις φορές που σιωπώ και δε βγάζω κουβέντα και ψάχνω κουβέρτα να κρύψω τα νεύρα, τα κλάματα κι όσα νομίζω. Ίσως και να μη ζω, μα το να γυρίσω σημαίνει παραίτηση για αυτά που ελπίζω. Άσε το πώς νιώθω και μίλα μου για τα όμορφα, να πιούμε ώσπου να γίνουμε πτώματα. Ας πούμε πως εμείς λέγαμε αλήθεια ως το τέλος και πως φταίει αυτό το μέρος για τα εμπόδια που πηδήξαμε. Τι κι αν το παρατήσαμε; Θα λέω πως κάποτε άγγιξα με τα χέρια μου το μωβ κι ήταν ωραίο το να μη σκέφτεσαι μόνο μαύρα τελικά.. Τελικιάζω στην ευθεία να ηρεμήσω μια φορά. Κι άλλη μία για το τρέμουλο στα χέρια. Έχουν βγάλει τα μαχαίρια και κοιτάνε. Ήτανε που 'μουν πάλι υπερβολικός κι οι υπερβολές μου πάντα μας πονάνε. Αφήνω τον εαυτό μου σπίτι πριν να βγω για μεροκάματο. Κι ο έρωτας κοιμάται αυτό το Σάββατο. Κοίτα μη τον ξυπνήσεις και ξυπνήσουν αναμνήσεις και ξεκινήσουν οι τύψεις για κάθε άδικο. Δικός μου αυτός ο πόνος κι είπα: ''Άσ' το για απόψε, γάμα το, δεν το 'χω να μιλήσω για τον κόσμο και τον τρόπο που μπορούμε να σωθούμε. Ξέρεις..'' Θέλω να απογοητευτώ για μια φορά χωρίς να το περιμένω και χωρίς να πειστούμε πως τίποτα δεν έχει αξία, τίποτα σημαντικό. Ένα παιδί ασήμαντο μες στο κενό, αυτό ήμουν πάντα. Και τραγουδάνε δίπλα μου όλοι όσοι έχουνε βλέμμα σκυφτό και κάτι θολά μάτια που δακρύζουνε στα βράχια με τα μαύρα τους τα χάλια, με τα μαύρα τους τα ρούχα και τα άδεια τους μπουκάλια, με τις φρίκες για το χάσιμο σε έναν κόσμο άδικο. Σ' αγάπησα πιο πολύ κι απ' τον ****, μα σε φοβήθηκα πιο πολύ κι απ' τον θάνατο.. -Κοιτάμε απ' την άλλη- Ακούν τους πόνους μου δυο γάτες στη δουλειά, τους λέω για τα παλιά και πως μια μέρα θα νικήσουμε. Μες στα μάτια με κοιτάν και απελπίζομαι, γιατί κάτι από κάποτε μου θυμίζουνε.. Έχει σκόνη το δωμάτιο σα να μη ζει κανείς, κι όταν νομίζεις πως μπορείς να κρατηθείς, κάποια πέτρα πέφτει. Γράφω ανελλιπώς για τα όμορφα του κόσμου, γι' αυτό και κανείς δε μ' αντέχει. Αρχίζουνε τις ιστορίες και μας παίρνει ως το ξημέρωμα. Γυρνάμε μεθυσμένοι και άδειοι από τον έρωτα. Κρύβουμε κάτω απ' τα μάτια κάθε αϋπνία και ξυπνά η γειτονιά όταν ξυπνά κάποια μανία μας. Μας μάσησαν και μας κατάπιανε ολόκληρους, μα ψάχναμε απλώς κόσμους λίγο πιο ομορφότερους. Φτιάχναμε τους ενδότερους εαυτούς μας να 'χουμε κάτι να δώσουμε σ' όσους ξέραμε πως θα μας πληγώσουνε.. Και συζητάμε με τις ώρες πια και δεν καταλήγουμε πουθενά και θέλω απλά να μη σκέφτομαι. Φέρομαι αλλόκοτα όταν μου τα σκάει η μοναξιά και τρώω φρίκες γιατί δεν ήρθες. Πικρές οι μέρες και έχω γεύση χειμώνα. Ένας κύκλος μες στον κυκλώνα που δεν έχει τελειωμό. Λιώνω στις αποστάσεις μπας και βρω σκοπό, να χορέψουμε κάτω απ' τον ουρανό.. Κοιτάμε απ' την άλλη κι οι άλλοι γινόμαστε εμείς όταν γίνονται άλλοι. Λυπάμαι πολύ που δεν είμαι εκεί να το ζήσουμε κι αυτό μαζί.. Μα ζεις για τα καλά. Δε ζω, για τα καλά, κι η καλή μου πλευρά κλαίει στο πάτωμα, μετά ρωτάει αν αξίζαν για όλα αυτά όλα αυτά τα.. ..ψέματα που μας κάτσαν στο στομάχι. Χιμάει πάνω τους όταν υπάρχει. Ξέρω πως δε θα ξανάρθει. Έχω δυο ρόδες να με γυρίζουνε σπίτι μου, όταν σπίτι μου γίνεται κάποιο βλέμμα. Ένα παιδί και μια σιωπή να την πιεις όλη μονορούφι, σα να ρουφάς την ψυχή μου από το γιούφι. Γύρω κουφοί και κανείς δεν ενδιαφέρεται όταν απομακρύνεσαι. "Είναι σε άσχημη κατάσταση, δε γίνεται..'' Γίναμε φόβος και άγχος κι ο λόγος; Κάποιος πάντα αφήνεται πιο πολύ, κι ας γνωρίζει. Δε μας χωρίζει μια θάλασσα και μία πτήση, μα μια λύση σε ένα πρόβλημα πριν καν αρχίσει. Κι όλο αυτό μας γυρίζει σε μέρες που δε μας φτάνανε οι καλημέρες για να γλυκαθεί ένας καφές κι αυτό το ένστικτο. Χτυπώ την πόρτα, όπως πρώτα, με τον ίδιο τρόπο: ανασφαλή - αμφίβολο - ευαίσθητο. Κοιτάμε απ' την άλλη.. Τί σκατά κουβαλάει αυτό το κεφάλι.. Μπερδεύω το χρόνο, τα χρόνια, τις πράξεις, τα λόγια και γίνομαι χάλι. Λύνουν τη ζωή σα σταυρόλεξο κι έχω δυο γράμματά σου με μπλε στυλό. Στέλνω μια απάντηση για αυτή τη λέξη που ψάχνει. Ξεκινάει από την..
ΠΑΙΔΙΆ ΑΣ ΜΕ ΒΟΗΘΉΣΕΙ ΚΆΠΟΙΟΣ, ψάχνω ένα κομμάτι, νομίζω του ακροβάτη που λεγόταν "εγώ δεν είμαι ποιητής" το ψάχνω και δεν το βρίσκω με τίποτα... Έλεγε, εγώ δεν είμαι ποιητής είμαι στιχάκι, χάνομαι στον πόνο και στα άγχη... Εγώ δεν είμαι τίποτα παραπάνω από μια νάρκη Βομβαρδίζω την ψυχή μου άμα λάχει Εγώ δεν είμαι πολυβόλο, είμαι κρότος Δεν φοβήθηκα ποτέ τον θάνατο στο είχα πει Εγώ είμαι από το τέλος πάντοτε ο πρώτος Έχω φίλο την σελήνη, τον ήλιο και την αυγή...
Δυστυχώς αυτό είναι ένα υποτιμημένο ταλέντο...τυχεροί εμείς που το βλέπουμε!
-Λόγια σιωπής-
Ακούω την αλήθεια με την άκρη του αυτιού μου,
σα να 'ναι η δυστοπία κομμάτι του εαυτού μου.
Χορεύουνε ψυχές και εγώ μακάβρια χαόνομαι,
όταν με πνίγουνε οι ελπίδες του διπλανού μου.
Σειρήνες αντηχούν στην πόλη κι είμαστε ήδη μόνοι
κι είμαστε ίδιοι γι' αυτό σου 'πα πως με ξενερώνει.
Αυτοί οι μικροί θάνατοι, μες στη μέρα, γίναν γνώση.
Ζωντάνεψα στην πτώση,
ύστερα από τη δόση μιας αλήθειας τόσο εγωιστικής.
Εγώ είμαι εσείς
κι εσείς όσα κουβαλάω μέσα μου στο δρόμο.
Κάναμε την πλατεία κήπο κι άνθισε η σιωπή
και ξεγελάσαμε αγκαλιά από ντροπή το χρόνο.
Χώνω βουρκωμένος στη σοφίτα χάραμα Δεκέμβρη.
Δεν είναι αυτά για κέφι μα,
αν θες,
πέτα μου το ντέφι.
Γαλήνεψέ με δίπλα στη θάλασσα μεσημέρι
κι εγώ θα φέρω τον ήλιο παρέα μας να χορέψει.
Ένα κρασί σε δυο ποτήρια = νοσταλγία και συνήθεια.
Ζήτα μου βοήθεια να φέρω τον κόσμο ανάποδα.
Εγώ ερωτεύομαι αλληλέγγυα τον άνθρωπο
κι αυτός με εκδικείται που παλεύω για τα άλυτα..
Αλήθεια φοβάμαι πολύ
τι μας ξημερώνει στη Γη
που μας γέννησε ο θάνατος.
Τόσο μικρός κι αφελής.
Λόγια σιωπής
και λόγοι που με έκαναν να νιώθω φόβο πολύ
για το τι μας ξημερώνει στη Γη
που μας γέννησε ο θάνατος.
Τόσο μικρός κι αφελής.
Λόγια σιωπής
και λόγοι που με έκαναν άνιωθο.
Και με κάνανε να νιώθω πως φταίω για τα ελαττώματα,
μα ξέρω πως είναι απόρροια των συνθηκών.
Δε συγχωρώ όσους γίνανε ανάμνηση
γιατί εγώ είμαι ακόμα εδώ και παλεύω για να με βρω.
Βρίζουν οι φίλοι μου την τύχη τους όταν ξυπνούν πρωί,
και τρέχουν για ζωή δίχως καρδιά κι αναπνοή,
σε πήχτρα αστικά
ταξίδια αστρικά.
Τους εύχομαι αντοχή και λευτεριά
γιατί κουράστηκαν νωρίς
και έχουνε μείνει χωρίς διεξόδους.
Στους αγανακτισμένους φόβους αναλωμένοι.
Μένει πάντα κάποιος πίσω Σώτο να αντέχει τον πόνο
δίχως να βλέπει ομορφιές και χαμόγελα.
Γέλα μου πρόχειρα,
άσ' τα πολλά για αργότερα
κι ίσως να ξυπνήσει ο ήχος τα πτώματα στα πεζοδρόμια
και γίνουν αγκαλιές στο ημίφως..
Πώς να σ' αγαπώ;
Πώς να σου το πω;
Και πώς φεύγω;
Εγώ δεν ξέρω τίποτα από αυτά,
ακόμα μαθαίνω.
Τινάζω τα τρίμματα απ' τη ζακέτα
και μαζεύω τα συντρίμμια απ' τις μέρες που μας κάνανε αγρίμια.
Αλήθεια φοβάμαι πολύ
τι μας ξημερώνει στη Γη
που μας γέννησε ο θάνατος.
Τόσο μικρός κι αφελής.
Λόγια σιωπής
και λόγοι που με έκαναν να νιώθω φόβο πολύ
για το τι μας ξημερώνει στη Γη
που μας γέννησε ο θάνατος.
Τόσο μικρός κι αφελής.
Λόγια σιωπής
και λόγοι που με έκαναν άνιωθο.
-Παρηγοριά-
Κατάλαβα πως
ο κόσμος αυτός φοβάται να δει την αλήθεια.
Με τρων τα ξενύχτια
κι αυτή η καρδιά μες στα στήθια, που δε σταματά.
Κατάλαβα πως
ο κόσμος αυτός φοβάται να δει την αλήθεια.
Με τρώει η υπερανάλυση,
γιατί ακόμα σκέφτομαι πως ίσως όλα είναι μια συνήθεια.
Δε τα λες και παραμύθια όσα πίνουμε για τον ύπνο,
δε μοιάζουν με εκείνα που μας νανούριζαν παιδιά.
Μα,
ακόμα έχω εκείνη τη φάτσα όταν σ' αφήνω
και το βλέμμα του ηλίθιου όταν πονά.
Να που κατάφερα και βρήκα διαφυγή στο αδιέξοδο,
αφού οι βάρκες, δίπλα στα βράχια, ακόμα επιπλέουν.
Είμαστε μόνοι μας Γιωργάκο και, επιπλέον,
να θυμάσαι να αποφεύγεις εκείνους που στο αποπνέουν.
Δεν αναπνέουμε κάτω απ' τη σελήνη,
μα τα χείλη μας αντέχουν ο, τι ο νους δεν καταπίνει.
Κάποτε, μου είχες πει να μη φοβάμαι την ευθύνη.
Τις πήρα όλες πάνω μου για εκείνη
κι είναι στο δίπλα δωμάτιο χρόνια τώρα πολλά
και με παίρνει αγκαλιά,
όταν οι φρίκες με ένα πιάνο παίζουν τρίλιζα.
Αυτό το λέω παρηγοριά κι ας δε το μίλησα.
Μίλια μακριά, που δίστασα να ταξιδέψω.
Τώρα με ψάχνουν κάτι φίλοι, όταν τρελαίνομαι,
κι αγχώνονται μη τα χρεώσω όλα πάλι σε εμένα.
Εγώ χορεύω όταν το γράφω,
κι ας σου ακούγεται σαν ψέμα.
Περνάς με τα κερασμένα.
Περασμένα - Ξεχασμένα.
Σαστίζεις όταν με κοιτάς.
"Τί ζεις;", με ρωτάς
κι απαντώ πως κουράστηκα.
Τρέχω στην καλημέρα μου,
αφού ποτέ δε βιάστηκα,
και με κατηγορείς για όσα χρειάστηκα:
χρόνο κι ηρεμία.
Κι είναι η ώρα μία,
άρα πρέπει να περιμένουμε ώσπου να ξημερώσει.
Εδώ ο κήπος με τα κλάματα πέθανε,
αφού το ύψος του οφείλεται στην πτώση.
Κι είσαι τόσο μακριά..
Μην κρύβεσαι απ' τον έρωτα μικρέ μου εφιάλτη,
να μιλάς για την αγάπη και πως, κάπου, όντως υπάρχει.
Να βάφεις με Μαύρο και Ροζ το κενό που,
πριν πέσεις για ύπνο, σ' αγκαλιάζει.
Μου φταίνε τα πάντα και δε θέλω τίποτα
και, ύστερα, κλείνομαι σε επιχειρήματα.
Εμάς που δε μας ένοιαζαν τα χρήματα,
ζήσαμε ταξίδια με ένα τάλιρο,
στα πιο όμορφα συναισθήματα!
Κατάλαβα πως
ο κόσμος αυτός φοβάται να δει την αλήθεια.
Με τρων τα ξενύχτια
κι αυτή η καρδιά μες στα στήθια, που δε σταματά.
Κατάλαβα πως
ο κόσμος αυτός φοβάται να δει την αλήθεια.
Με τρώει η υπερανάλυση,
γιατί ακόμα σκέφτομαι πως ίσως όλα είναι μια συνήθεια.
-Άνεμος-
Ποιος άνεμος σε έφερε μέχρι εδώ;
Νέα δεν έχω να σου πω,
έχω ξεχάσει πώς να ζω,
συναναστρέφομαι μόνο με ανθρώπους που δεν είναι εγώ
μα γίνομαι αυτοί όταν πενθώ για τη ζωή
και τα όνειρα που απλά γίνανε μνήμες κάποιο πρωινό.
Μες στη συσκότιση του "εσύ" και του "εγώ",
έχω μάθει να λέω απ' έξω το πώς νιώθω
να μην υποθέτεις τις φορές που σιωπώ και δε βγάζω κουβέντα
και ψάχνω κουβέρτα να κρύψω τα νεύρα, τα κλάματα κι όσα νομίζω.
Ίσως και να μη ζω,
μα το να γυρίσω σημαίνει παραίτηση για αυτά που ελπίζω.
Άσε το πώς νιώθω και μίλα μου για τα όμορφα,
να πιούμε ώσπου να γίνουμε πτώματα.
Ας πούμε πως εμείς λέγαμε αλήθεια ως το τέλος
και πως φταίει αυτό το μέρος για τα εμπόδια που πηδήξαμε.
Τι κι αν το παρατήσαμε;
Θα λέω πως κάποτε άγγιξα με τα χέρια μου το μωβ
κι ήταν ωραίο το να μη σκέφτεσαι μόνο μαύρα τελικά..
Τελικιάζω στην ευθεία να ηρεμήσω μια φορά.
Κι άλλη μία για το τρέμουλο στα χέρια.
Έχουν βγάλει τα μαχαίρια και κοιτάνε.
Ήτανε που 'μουν πάλι υπερβολικός
κι οι υπερβολές μου πάντα μας πονάνε.
Αφήνω τον εαυτό μου σπίτι πριν να βγω για μεροκάματο.
Κι ο έρωτας κοιμάται αυτό το Σάββατο.
Κοίτα μη τον ξυπνήσεις και ξυπνήσουν αναμνήσεις
και ξεκινήσουν οι τύψεις για κάθε άδικο.
Δικός μου αυτός ο πόνος
κι είπα:
''Άσ' το για απόψε, γάμα το,
δεν το 'χω να μιλήσω για τον κόσμο
και τον τρόπο που μπορούμε να σωθούμε.
Ξέρεις..''
Θέλω να απογοητευτώ για μια φορά χωρίς να το περιμένω
και χωρίς να πειστούμε πως τίποτα δεν έχει αξία, τίποτα σημαντικό.
Ένα παιδί ασήμαντο μες στο κενό,
αυτό ήμουν πάντα.
Και τραγουδάνε δίπλα μου όλοι όσοι έχουνε βλέμμα σκυφτό
και κάτι θολά μάτια που δακρύζουνε στα βράχια
με τα μαύρα τους τα χάλια,
με τα μαύρα τους τα ρούχα
και τα άδεια τους μπουκάλια,
με τις φρίκες για το χάσιμο σε έναν κόσμο άδικο.
Σ' αγάπησα πιο πολύ κι απ' τον ****,
μα σε φοβήθηκα πιο πολύ κι απ' τον θάνατο..
-Κοιτάμε απ' την άλλη-
Ακούν τους πόνους μου δυο γάτες στη δουλειά,
τους λέω για τα παλιά
και πως μια μέρα θα νικήσουμε.
Μες στα μάτια με κοιτάν και απελπίζομαι,
γιατί κάτι από κάποτε μου θυμίζουνε..
Έχει σκόνη το δωμάτιο σα να μη ζει κανείς,
κι όταν νομίζεις πως μπορείς να κρατηθείς,
κάποια πέτρα πέφτει.
Γράφω ανελλιπώς για τα όμορφα του κόσμου,
γι' αυτό και κανείς δε μ' αντέχει.
Αρχίζουνε τις ιστορίες και μας παίρνει ως το ξημέρωμα.
Γυρνάμε μεθυσμένοι και άδειοι από τον έρωτα.
Κρύβουμε κάτω απ' τα μάτια κάθε αϋπνία
και ξυπνά η γειτονιά όταν ξυπνά κάποια μανία μας.
Μας μάσησαν και μας κατάπιανε ολόκληρους,
μα ψάχναμε απλώς κόσμους λίγο πιο ομορφότερους.
Φτιάχναμε τους ενδότερους εαυτούς μας να 'χουμε κάτι να δώσουμε
σ' όσους ξέραμε πως θα μας πληγώσουνε..
Και συζητάμε με τις ώρες πια
και δεν καταλήγουμε πουθενά
και θέλω απλά να μη σκέφτομαι.
Φέρομαι αλλόκοτα όταν μου τα σκάει η μοναξιά
και τρώω φρίκες γιατί δεν ήρθες.
Πικρές οι μέρες και έχω γεύση χειμώνα.
Ένας κύκλος μες στον κυκλώνα που δεν έχει τελειωμό.
Λιώνω στις αποστάσεις μπας και βρω σκοπό,
να χορέψουμε κάτω απ' τον ουρανό..
Κοιτάμε απ' την άλλη
κι οι άλλοι γινόμαστε εμείς όταν γίνονται άλλοι.
Λυπάμαι πολύ που δεν είμαι εκεί
να το ζήσουμε κι αυτό μαζί..
Μα ζεις για τα καλά.
Δε ζω, για τα καλά,
κι η καλή μου πλευρά κλαίει στο πάτωμα,
μετά ρωτάει αν αξίζαν για όλα αυτά
όλα αυτά τα..
..ψέματα που μας κάτσαν στο στομάχι.
Χιμάει πάνω τους όταν υπάρχει.
Ξέρω πως δε θα ξανάρθει.
Έχω δυο ρόδες να με γυρίζουνε σπίτι μου,
όταν σπίτι μου γίνεται κάποιο βλέμμα.
Ένα παιδί και μια σιωπή να την πιεις όλη μονορούφι,
σα να ρουφάς την ψυχή μου από το γιούφι.
Γύρω κουφοί
και κανείς δεν ενδιαφέρεται όταν απομακρύνεσαι.
"Είναι σε άσχημη κατάσταση, δε γίνεται..''
Γίναμε φόβος και άγχος κι ο λόγος;
Κάποιος πάντα αφήνεται πιο πολύ,
κι ας γνωρίζει.
Δε μας χωρίζει μια θάλασσα και μία πτήση,
μα μια λύση σε ένα πρόβλημα πριν καν αρχίσει.
Κι όλο αυτό μας γυρίζει σε μέρες
που δε μας φτάνανε οι καλημέρες
για να γλυκαθεί ένας καφές κι αυτό το ένστικτο.
Χτυπώ την πόρτα, όπως πρώτα,
με τον ίδιο τρόπο:
ανασφαλή - αμφίβολο - ευαίσθητο.
Κοιτάμε απ' την άλλη..
Τί σκατά κουβαλάει αυτό το κεφάλι..
Μπερδεύω το χρόνο, τα χρόνια,
τις πράξεις, τα λόγια
και γίνομαι χάλι.
Λύνουν τη ζωή σα σταυρόλεξο
κι έχω δυο γράμματά σου με μπλε στυλό.
Στέλνω μια απάντηση
για αυτή τη λέξη που ψάχνει.
Ξεκινάει από
την..
Πρώτο άκουσμα ξημερώματα μετά από δουλειά και σούρα ... τι εμπειρία ;!
2 χρόνια μετα ακόμα παιζει στα ακουστικα μου
Ανατριχιλα από το πρώτο κομμάτι ως το τελευταίο
Καλοταξιδοο!!
eisai megalos tupos
να σαι καλα αδερφε!! ραπαρε τον πονο μας!!
euxaristw
Μόλις τον ανακάλυψα - Hidden Gem!
Καλοταξιδο!!!
Καλοτάξιδο αδερφέ. Βάστα γερά. 👊❤️
ΠΑΙΔΙΆ ΑΣ ΜΕ ΒΟΗΘΉΣΕΙ ΚΆΠΟΙΟΣ, ψάχνω ένα κομμάτι, νομίζω του ακροβάτη που λεγόταν "εγώ δεν είμαι ποιητής" το ψάχνω και δεν το βρίσκω με τίποτα...
Έλεγε, εγώ δεν είμαι ποιητής είμαι στιχάκι, χάνομαι στον πόνο και στα άγχη... Εγώ δεν είμαι τίποτα παραπάνω από μια νάρκη
Βομβαρδίζω την ψυχή μου άμα λάχει
Εγώ δεν είμαι πολυβόλο, είμαι κρότος
Δεν φοβήθηκα ποτέ τον θάνατο στο είχα πει
Εγώ είμαι από το τέλος πάντοτε ο πρώτος
Έχω φίλο την σελήνη, τον ήλιο και την αυγή...
Καλοτάξιδο αδερφέ μου!!!
🔥🔥🔥🔥🔥
Ευχαριστω !
agapw!
λιγο ασχετο , αλλα η κομματαρα με τον novel γιατι εχει κατεβει ;
Το ψάχνω καιρό αυτό το κομμάτι... Άμα το βρει κάποιος ας μου πει παίδες...