~ΣΤΙΧΟΙ~ Κενός: Τόσα κρυμμένα ‘’Σ’ αγαπώ’’ σε Υστερόγραφα, τόσα ανεξίτηλα βράδια που από φαντασίες χόρτασα. Το ζω ρεαλιστικά πλέον γι’ αυτό δε βλέπω χρώματα. Απ’ τα χώματα στα γόνατα ως το μεγάλωμα, απότομα όλα, πρόσκαιρα. Εμένα ποτέ μου δεν πρόσεχα. Χαιρόμουνα με λάθος πρόσωπα σε λάθος σώματα. Με ψάχνω πια σε στρώματα μοναχικά και άδεια, σε ψυχές που αγάπησαν Τα Σκοτάδια, σε ένα ‘’αλλά’’ που με κρατά, σε μια παιδική αγκαλιά στο διπλανό δωμάτιο που συχνάζουνε μόνο παιδιά. Κι αν η ελπίδα υπάρχει μέσα μας, την έμαθα καλά. Παίζει παιχνίδια με μπουκάλια και φθηνά ναρκωτικά για να ξεφύγεις. Κι είναι θέμα αυτοθυσίας όχι ευθύνης, το να ψάχνεις στην αχαριστία λόγους για να μείνεις, το να προσπαθείς ανάμεσα σε τρέλα και λογική να ισορροπήσεις, πείθεις μόνο όσα δε μπορείς να ζήσεις. Στερήσεις, από μάτια για μάτια ματαιόδοξα, απ’ το ‘’Άσ’ το καλύτερα..’’ ως το ‘’Δε μπόρεσα..’’, απ’ το ‘’Εντάξει, έλα, ποτέ δεν είναι αργά!’’ σε αναπάντητες κλήσεις τα ξημερώματα.. ‘’Κι αρχίζει από ‘κει που τελειώνει, στοιχειώνει σαν φάντασμα δίπλα απ’ το τραίνο μεσάνυχτα. Μισάνοιχτα μάτια, σκιές, φωνές και δάκρυα, στο ίδιο μονοπάτι όπως πάντα που αρχίζει από ‘κει που τελειώνει. Γυρνάς, με κοιτάς και μου λες: - Πόσο ακόμη τ’ αντέχεις; - Εγώ κι εσύ στην ίδια λογική, στην ίδια αφιλόξενη Γη, τόσο μαζί μα τόσο μόνοι.’’ Ντροπή: Και ξεκινάμε απ’ την αρχή: Εγώ και εσύ, εμείς μαζί, όχι αυτοί. Ένα χαμόγελο για αρχή, ένα χαμόγελο στη θλίψη, είναι νάρκη. Εμείς μείναμε παιδιά όπως και να ‘χει, θα τα πούμε τον Χειμώνα, θα κάνουμε έρωτα την Άνοιξη! Η καρδιά μου για να ανοίξει: ένα λουλούδι και μία συνάντηση. Στον έρωτα δεν παίζει αυτοσυγκράτηση. Όσο οι μπάτσοι μας πηγαίνουνε για κράτηση κι ο άλλος κοιτά σε ξενοδοχείο για κράτηση.. Ειρωνεία! Συγγνώμη που δεν πρόσεχα στο μάθημα κυρία, εγώ ήθελα τέχνη, ελευθερία γι’ αυτό έγραφα πάνω στα θρανία, μετά τα έσβηνα, γιατί έχω μάνα καθαρίστρια, αχ τί τραβάει και αυτή.. Όλοι τραβάμε βάρη, το θέμα είναι για αυτό τι κάνουμε; Μας μάθανε να ζούμε φοβισμένοι μη πεθάνουμε. Τους δείξαμε πώς τη ζωή να απολαμβάνουνε. Τους δείξαμε πως τη ζωή εδώ επαναλαμβάνουμε μ’ όσα απολαμβάνουμε. Τους δείξαμε πως τη ζωή εδώ επαναλαμβάνουμε με όσα αναβάλουμε. ‘’Κι αρχίζει από ‘κει που τελειώνει, στοιχειώνει σαν φάντασμα δίπλα απ’ το τραίνο μεσάνυχτα. Μισάνοιχτα μάτια, σκιές, φωνές και δάκρυα, στο ίδιο μονοπάτι όπως πάντα που αρχίζει από ‘κει που τελειώνει. Γυρνάς, με κοιτάς και μου λες: - Πόσο ακόμη τ’ αντέχεις; - Εγώ κι εσύ στην ίδια λογική, στην ίδια αφιλόξενη Γη, τόσο μαζί μα τόσο μόνοι.’’
![BLACK BAG - Official Trailer [HD] - Only in Theaters March 14](http://i.ytimg.com/vi/Du0Xp8WX_7I/mqdefault.jpg)
~ΣΤΙΧΟΙ~
Κενός:
Τόσα κρυμμένα ‘’Σ’ αγαπώ’’ σε Υστερόγραφα,
τόσα ανεξίτηλα βράδια που από φαντασίες χόρτασα.
Το ζω ρεαλιστικά πλέον γι’ αυτό δε βλέπω χρώματα.
Απ’ τα χώματα στα γόνατα ως το μεγάλωμα, απότομα όλα, πρόσκαιρα.
Εμένα ποτέ μου δεν πρόσεχα.
Χαιρόμουνα με λάθος πρόσωπα σε λάθος σώματα.
Με ψάχνω πια σε στρώματα μοναχικά και άδεια,
σε ψυχές που αγάπησαν Τα Σκοτάδια,
σε ένα ‘’αλλά’’ που με κρατά,
σε μια παιδική αγκαλιά στο διπλανό δωμάτιο που συχνάζουνε μόνο παιδιά.
Κι αν η ελπίδα υπάρχει μέσα μας, την έμαθα καλά.
Παίζει παιχνίδια με μπουκάλια και φθηνά ναρκωτικά για να ξεφύγεις.
Κι είναι θέμα αυτοθυσίας όχι ευθύνης,
το να ψάχνεις στην αχαριστία λόγους για να μείνεις,
το να προσπαθείς ανάμεσα σε τρέλα και λογική να ισορροπήσεις,
πείθεις μόνο όσα δε μπορείς να ζήσεις.
Στερήσεις,
από μάτια για μάτια ματαιόδοξα,
απ’ το ‘’Άσ’ το καλύτερα..’’ ως το ‘’Δε μπόρεσα..’’,
απ’ το ‘’Εντάξει, έλα, ποτέ δεν είναι αργά!’’
σε αναπάντητες κλήσεις τα ξημερώματα..
‘’Κι αρχίζει από ‘κει που τελειώνει,
στοιχειώνει σαν φάντασμα
δίπλα απ’ το τραίνο μεσάνυχτα.
Μισάνοιχτα μάτια,
σκιές, φωνές και δάκρυα,
στο ίδιο μονοπάτι όπως πάντα
που αρχίζει από ‘κει που τελειώνει.
Γυρνάς, με κοιτάς και μου λες:
- Πόσο ακόμη τ’ αντέχεις;
- Εγώ κι εσύ στην ίδια λογική,
στην ίδια αφιλόξενη Γη,
τόσο μαζί μα τόσο μόνοι.’’
Ντροπή:
Και ξεκινάμε απ’ την αρχή:
Εγώ και εσύ, εμείς μαζί, όχι αυτοί.
Ένα χαμόγελο για αρχή, ένα χαμόγελο στη θλίψη, είναι νάρκη.
Εμείς μείναμε παιδιά όπως και να ‘χει,
θα τα πούμε τον Χειμώνα, θα κάνουμε έρωτα την Άνοιξη!
Η καρδιά μου για να ανοίξει: ένα λουλούδι και μία συνάντηση.
Στον έρωτα δεν παίζει αυτοσυγκράτηση.
Όσο οι μπάτσοι μας πηγαίνουνε για κράτηση
κι ο άλλος κοιτά σε ξενοδοχείο για κράτηση..
Ειρωνεία!
Συγγνώμη που δεν πρόσεχα στο μάθημα κυρία,
εγώ ήθελα τέχνη, ελευθερία
γι’ αυτό έγραφα πάνω στα θρανία, μετά τα έσβηνα,
γιατί έχω μάνα καθαρίστρια,
αχ τί τραβάει και αυτή..
Όλοι τραβάμε βάρη,
το θέμα είναι για αυτό τι κάνουμε;
Μας μάθανε να ζούμε φοβισμένοι μη πεθάνουμε.
Τους δείξαμε πώς τη ζωή να απολαμβάνουνε.
Τους δείξαμε πως τη ζωή εδώ επαναλαμβάνουμε μ’ όσα απολαμβάνουμε.
Τους δείξαμε πως τη ζωή εδώ επαναλαμβάνουμε με όσα αναβάλουμε.
‘’Κι αρχίζει από ‘κει που τελειώνει,
στοιχειώνει σαν φάντασμα
δίπλα απ’ το τραίνο μεσάνυχτα.
Μισάνοιχτα μάτια,
σκιές, φωνές και δάκρυα,
στο ίδιο μονοπάτι όπως πάντα
που αρχίζει από ‘κει που τελειώνει.
Γυρνάς, με κοιτάς και μου λες:
- Πόσο ακόμη τ’ αντέχεις;
- Εγώ κι εσύ στην ίδια λογική,
στην ίδια αφιλόξενη Γη,
τόσο μαζί μα τόσο μόνοι.’’
Νιωθουμε❤
Εμενα ποτε μου δεν προσεχα
Χαιρόμουνα με λαθος προσωπα σε λαθος σωματα
Με ψαχνω πια σε στρώματα μοναχικά και αδεια
Σε ψυχές που αγάπησαν τα σκοτάδια
Τόσο κρυμμένα σ'αγαπώ σε υστερόγραφο.
ακραιο το κομματι αλλα ακραιο και το αρτγουορκ
Κομματάρα μάγκες!
THELUME LIVE ATHINA
Μπραβο για το δίσκο, παραγωγάρες!!
Από φαντασίες χόρτασα.
To xame anagkh pisteuw...
Παπακαλιάτης η εισαγωγή? "Κλεισε τα ματια"?