ΣΤΙΧΟΙ: Ένα βιολί κλαίει στα χέρια μου τα βράδια. Κάποιες φορές γινόμαστε άλλοι, στην προσπάθεια να αποφύγουμε συμβάντα, μα συμπαντικά φερόμαστε επικίνδυνα σ' ανθρώπους που είναι ανοιχτά τετράδια. Διάλεξα να γίνω ήχοι, νότες, ψίθυροι και χάδια. Πώς να γεμίσεις απ' ενός βλέμματος τα μάτια όταν η καρδιά είναι άδεια ή νεκρή ή Κενή; Οι κοινοί μας εχθροί είμαστε εμείς, αυτοί απλώς συμβάλλουν στην αυτοκαταστροφή. Φύσα με σα να 'μαι σκόνη! Νικήσαμε το ''μόνοι'' μία νύχτα με βροχή στην άδεια πόλη. Πολλοί εγωισμοί - λίγοι άνθρωποι να κρατήσουν όρθιο αυτό που μας ενώνει. Νήμα, που δεν κόβεται απλά κόβει, είναι η ζωή. Ζυγισμένη οπτική προς το λιγότερα χειρότερο γι' αυτούς που εντάσσω μέσα στο ''μαζί''. (ΕΜΕΙΣ ΜΑΖΙ!) Να γίνεις φως όχι φωνή, να γίνω λάμψη όχι κραυγή και να 'μαι εκεί για τα επόμενα που έπονται. Σαν έρπονται οι σκέψεις και τυλίγουν τη λογική, να επιστρέψεις όπου νιώθει η ψυχή κι άσε το χρόνο να ορίσει. Ξέρεις θα 'θελα να 'μαστε ίσοι, μα μισεί τη μισή μίζερή μου φύση. Μου γελά και μ' αφοπλίζει. Με θυμίζει και λυγίζει κάθε άμυνα. Στ' ανάχωμα ανάσκελα. Αδυνατώ να τα βάλω με εσάς. Μόνο όταν νιώθατε ασφάλεια σας μάθαινα. Ανάθεμα! Μετράω αποστάσεις. Ο ήλιος καίει τα βλέμματά μας. Μη διστάσεις να κοιτάξεις καθαρά, να γελάσεις μπροστά στις φοβίες μας, να πιείς άλλη μια γουλιά όταν είσαι δίπλα μας. Εμείς είμαστε καλά εδώ, μα το εδώ για εμάς δεν είχε ποτέ σαφή προορισμό. Θαρρώ πως χάθηκες. Θα 'ρθω στις άσχημες σου μέρες. Κι όταν φεύγω.. Κρίμα κι άδικο! Στ' άβατο της ψυχής μου έχω συγκάτοικο τον διάολο. Ταξίδια στην πυρά, παίρνοντας ρίσκο στα δεινά μας. Δειλινά ανοίγω τα φύλλα μου μπροστά σας. Καμαρώστε με να χάνω. Το χάνω! ''Κρατήσου''.. Πίσω από τα μάτια μου θολούρα μέσα στο μυαλό μου εσύ κι εκεί που βρίσκω ηρεμία ξυπνάω απότομα. Δεν έχει ηχόχρωμα η σιωπή, μα δες με να ουρλιάζω αθόρυβα. Σορός συναισθημάτων, κρίσεις κι όνειρα που μείνανε στα παιδικά μας παραμύθια. Ηλίθια στιχάκια σ' αποκόμματα, όλα τους τα βλέπω ίδια. Κι όλους σας είδα να φεύγετε προτού να πέσει η νύχτα. Γέμισα με πίκρα το δωμάτιο.. Άκου το φεγγάρι πώς νανουρίζει τη νιότη μας. Στην πρώτη μας απόπειρα να τα δούμε αλλιώτικα απέτυχα, ανέχτηκα πολλά, γινόμουνα φωτιά όσο με έκαιγαν τα λόγια σας κι οι μέρες μου τόσο αδιάφορα πέρναγαν.. Οι πτώσεις μας γινόντουσαν αίτια και λόγοι για το ότι ήταν κόμποι τα στομάχια μας. Πείνα και ψυχοσωματικά, άγχη και φόβοι. Παρανάλωμα! Ανάλωσα εφηβεία στο να σκέφτομαι τί πάει τόσο λάθος με τα κεφάλια μας.. Σου γράφω πάντα σε δ' πρόσωπο τα χάλια μας, μην ταυτιστείς, μη νιώσεις τίποτα από όλα αυτά το χάραμα..
Κρίμα κι άδικο! Στ' άβατο της ψυχής μου έχω συγκάτοικο τον διάολο. Ταξίδια στην πυρά, παίρνοντας ρίσκο στα δεινά μας. Δειλινά ανοίγω τα φύλλα μου μπροστά σας. Καμαρώστε με να χάνω. Το χάνω! ''Κρατήσου''.. Πίσω από τα μάτια μου θολούρα μέσα στο μυαλό μου εσύ κι εκεί που βρίσκω ηρεμία ξυπνάω απότομα. Δεν έχει ηχόχρωμα η σιωπή, μα δες με να ουρλιάζω αθόρυβα.
ΣΤΙΧΟΙ:
Ένα βιολί κλαίει στα χέρια μου τα βράδια.
Κάποιες φορές γινόμαστε άλλοι,
στην προσπάθεια να αποφύγουμε συμβάντα,
μα συμπαντικά φερόμαστε επικίνδυνα σ' ανθρώπους που είναι ανοιχτά τετράδια.
Διάλεξα να γίνω ήχοι, νότες, ψίθυροι και χάδια.
Πώς να γεμίσεις απ' ενός βλέμματος τα μάτια
όταν η καρδιά είναι άδεια ή νεκρή ή Κενή;
Οι κοινοί μας εχθροί είμαστε εμείς,
αυτοί απλώς συμβάλλουν στην αυτοκαταστροφή.
Φύσα με σα να 'μαι σκόνη!
Νικήσαμε το ''μόνοι'' μία νύχτα με βροχή στην άδεια πόλη.
Πολλοί εγωισμοί - λίγοι άνθρωποι
να κρατήσουν όρθιο αυτό που μας ενώνει.
Νήμα, που δεν κόβεται απλά κόβει, είναι η ζωή.
Ζυγισμένη οπτική προς το λιγότερα χειρότερο
γι' αυτούς που εντάσσω μέσα στο ''μαζί''.
(ΕΜΕΙΣ ΜΑΖΙ!)
Να γίνεις φως όχι φωνή, να γίνω λάμψη όχι κραυγή
και να 'μαι εκεί για τα επόμενα που έπονται.
Σαν έρπονται οι σκέψεις και τυλίγουν τη λογική,
να επιστρέψεις όπου νιώθει η ψυχή κι άσε το χρόνο να ορίσει.
Ξέρεις θα 'θελα να 'μαστε ίσοι,
μα μισεί τη μισή μίζερή μου φύση.
Μου γελά και μ' αφοπλίζει.
Με θυμίζει και λυγίζει κάθε άμυνα.
Στ' ανάχωμα ανάσκελα.
Αδυνατώ να τα βάλω με εσάς.
Μόνο όταν νιώθατε ασφάλεια σας μάθαινα.
Ανάθεμα!
Μετράω αποστάσεις.
Ο ήλιος καίει τα βλέμματά μας.
Μη διστάσεις να κοιτάξεις καθαρά,
να γελάσεις μπροστά στις φοβίες μας,
να πιείς άλλη μια γουλιά όταν είσαι δίπλα μας.
Εμείς είμαστε καλά εδώ,
μα το εδώ για εμάς δεν είχε ποτέ σαφή προορισμό.
Θαρρώ πως χάθηκες.
Θα 'ρθω στις άσχημες σου μέρες.
Κι όταν φεύγω..
Κρίμα κι άδικο!
Στ' άβατο της ψυχής μου έχω συγκάτοικο τον διάολο.
Ταξίδια στην πυρά, παίρνοντας ρίσκο στα δεινά μας.
Δειλινά ανοίγω τα φύλλα μου μπροστά σας.
Καμαρώστε με να χάνω.
Το χάνω!
''Κρατήσου''..
Πίσω από τα μάτια μου θολούρα
μέσα στο μυαλό μου εσύ
κι εκεί που βρίσκω ηρεμία ξυπνάω απότομα.
Δεν έχει ηχόχρωμα η σιωπή,
μα δες με να ουρλιάζω αθόρυβα.
Σορός συναισθημάτων, κρίσεις
κι όνειρα που μείνανε στα παιδικά μας παραμύθια.
Ηλίθια στιχάκια σ' αποκόμματα, όλα τους τα βλέπω ίδια.
Κι όλους σας είδα να φεύγετε προτού να πέσει η νύχτα.
Γέμισα με πίκρα το δωμάτιο..
Άκου το φεγγάρι πώς νανουρίζει τη νιότη μας.
Στην πρώτη μας απόπειρα να τα δούμε αλλιώτικα απέτυχα,
ανέχτηκα πολλά,
γινόμουνα φωτιά όσο με έκαιγαν τα λόγια σας
κι οι μέρες μου τόσο αδιάφορα πέρναγαν..
Οι πτώσεις μας γινόντουσαν αίτια και λόγοι
για το ότι ήταν κόμποι τα στομάχια μας.
Πείνα και ψυχοσωματικά,
άγχη και φόβοι.
Παρανάλωμα!
Ανάλωσα εφηβεία στο να σκέφτομαι τί πάει τόσο λάθος με τα κεφάλια μας..
Σου γράφω πάντα σε δ' πρόσωπο τα χάλια μας, μην ταυτιστείς,
μη νιώσεις τίποτα από όλα αυτά το χάραμα..
Κρίμα κι άδικο!
Στ' άβατο της ψυχής μου έχω συγκάτοικο τον διάολο.
Ταξίδια στην πυρά, παίρνοντας ρίσκο στα δεινά μας.
Δειλινά ανοίγω τα φύλλα μου μπροστά σας.
Καμαρώστε με να χάνω.
Το χάνω!
''Κρατήσου''..
Πίσω από τα μάτια μου θολούρα
μέσα στο μυαλό μου εσύ
κι εκεί που βρίσκω ηρεμία ξυπνάω απότομα.
Δεν έχει ηχόχρωμα η σιωπή,
μα δες με να ουρλιάζω αθόρυβα.
Αχχχ μάγκα μμ βραδιάτικα την αγάπη μ
Σου γράφω πάντα σε δ' πρόσωπο τα χάλια μας, μην ταυτιστείς..
«Ανάλωσα εφηβεία στο να σκέφτομαι τι πάει τόσο λάθος με τα κεφάλια μας»
να επιστρέψεις οπου νιωθει η ψυχη κι ασε το χρονο να ορισει.
Edo eimai panta
Φιλαδέλφεια - Κέρκυρα μια γροθιά!✊
Αααρε ψυχάρα! Βάστα γερά
πως να γεμίσεις από ενός βλέμματος τα μάτια όταν η καρδιά είναι άδεια η νεκρή, ή κενή
Ενα βιολί κλαίει στα χέρια μας τα βράδια..
Περήφανος για τα γραπτά σου αδερφέ 🖤
Έλα ωραίο
💫 💫 💫 💫 💫
Ακριβώς ό,τι χρειαζόμουν!
Φιλε,εισαι μια Στιχουργικη ΕΥΦΗΙΑ,Ενας Συγχρονος,Low Bap ΠΟΙΗΤΗΣ! ΜΠΡΑΒΟ ΣΟΥ!
;)!
❤️ ❤️
Αναλωσα εφηβεία στο να σκέφτομαι τι πάει τόσο λάθος με τα κεφάλια μας
@@quidproquo7176 Λοβ γιου Χαρούλη.
@@veraloh Ε οχι και Χαρουλης 25 χρονων μαντραχαλος.
@@quidproquo7176 Τώρα που το λες,δε σου ευχήθηκα,δε μ'αγαπάς τελευταία.
@@veraloh Στειλε μου φβ ν'αγαπηθουμε ματια μου, απο 'δω δε γινεται, μας βλεπουν. Δε σε ξερω καν βασικα απλα για καποιο λογο σου απαντω.