Dziękuję Ci ❤️ Przez lata trzymałam okaleczoną przeszłość w klatce wstydu i lęku przed odrzuceniem. Już dłużej nie mogłam. Pewnych rzeczy nie można zostawiać tylko dla siebie. Jeśli mi coś pomogło, być może wesprze też innych. Przytulam ❤️
Mam takie same doświadczenia. Mnie nerwica dopadła 14 lat temu. Będę mieć ten moment w pamięci jyz chyba zawsze.To było w nocy.Nagle kołatania serca, ciężki oddech, zimne poty i myśl, że umieram.Cos strasznego.Potem bezsenność, odrealnienia, poczucie bezsilnosci.Dlugie lata z przerwami, w których starakam się "jakoś funkcjonować" .Po latach doszłam do takich samych wniosków jak ty.Przestalam z tym walczyć i nagle zrobiło się lepiej.Duzo somatow zaczęło powoli ustępować.Od jakichś 3 lat jest już naprawdę spoko choć są gorsze dni.Słucham Cie i czuje jakbym słuchała samej siebie.Niesamowite,że zupełnie różni ludzie mogą mieć tak podobne historię i odczucia.Pozdrawiam 😊
Kochana, dziękuję, że się dzielisz, że mówisz głośno o tym, czego tak wiele osób się wstydzi i o czym boi się mówić głośno! Niesamowite jest to bliźniacze doświadczanie pewnych stanów i historii 😀 Ściskam Cię ciepło 😘
Dziękuję Kochana z serca ❤️ Cieszę się, że mogę się czymś ważnym dla mnie podzielić i jeszcze dostaję za to coś w zamian. Karmiące 🥰 Pozdrawiam ciepło!
Ja..bałam się wyjść z domu do pracy. Bałam się ludzi i kontaktu z nimi. Właśnie sen był dla mie wyawieniem. Moja Pani doktor nie truła mie żadnymi prochami. Przepisala mi serię zastrzyków dorzylnych. Magnez z glukozą. 40.Po tej kuracji..stałam się jak nowo narodzona. Do dzisiaj..a minęło od tamtej pory 30lat czuje się świetnie i nie mam nawrotów choroby
Dzień dobry a ile tych serii zastrzyków pani dostała i czy od psychiatry ? Ja właśnie zmagam się z nerwica lękowa i własnego dziecka nie mogę odprowadzić do szkoły ,bo ostatnio prawie zemdlałam po drodze :( Pozdrawiam serdecznie i z góry dziękuję za odzew .
@@marzenarogowska4142 myślę,że lekarz rodzinny może przepisać magnez w zastrzyku...z własnego doświadczenia wiem,że powinno się starać widzieć dobro i starać się myśleć pozytywnie....
Dziękuję za ten film. Dziękuję. Bardzo. Popłakałem się. Walczę z lękami od ponad 20 lat. Czasem lepiej, czasem gorzej. Aktualnie znowu "umieram" kilka razy dziennie i nocą. Właśnie jadę na konsultację do psychiatry i słucham Ciebie. Trzymaj się. Dla siebie i innych. Twoja historia, słowa, o opętaniu, o wariactwe itd.... w 100% zgodne z tym co ja mam w głowie. A to też daje nadzieję, że to typowe. I nie jestem wariatem. Że jestem chory na nerwicę lękowa. Dziękuję za Twoją pracę. Pozdrawiam Łukasz
LKworc, po pierwsze Kochany - wszystko z Tobą jest w porządku!! Jesteś normalny i przejdziesz przez to. Wiem to, bo szukasz. Po drugie - tak bardzo Cię rozumiem i odbijam się w Twoim komentarzu jak w lustrze. Cokolwiek spotykasz w swoim umyśle, to nie Ty cały, to odszczepione i tak naprawdę cierpiące fragmenty Twojej psychiki, które tylko tak potrafią wołać o pomoc. Wielokrotnie demoniczne twarze, które przychodziły do mnie w snach i wizjach, po przyjęciu ich do mojego serca oraz objęciu miłością i współczuciem, za każdym razem zamieniały się w twarz małej dziewczynki, którą byłam i która przez lata przychodziła do mnie ze swoją opowieścią, przebrana w demony. Ściskam Cię serdecznie i wspierające posyłam 🧡 💚 🧡
Dziękuję . Niezwykle mądra terapia. Mnóstwo na youtubie, przeteoretyzowanych filmików, niby opartych o studium przypadku, ale tak dalekich od prawdy jaką jest ten często nieuświadomiony do końca fenomen lęku, trudny do opisania w samych słowach, "sterylnych, klinicznych", wyjałowionych z emocji, jakimi dzielą się często eksperci psychiatrzy, którzy z jednej strony mają z tym do czynienia w praktyce zawodowej, ale nie własnej, z drugiej jednak nie zawsze wykazują choćby profesjonalnie zaaplikowany poziom wyuczonej i nabytej przez lata zawodowej praktyki empatii. Język teorii nie przemawia tak jak język serca, który pozwala wyrazić to co przeczute, co tak trudne do uchwycenia przesącza się przez "szczeliny istnienia" każdej nadwrażliwej istoty. Przejrzeć się w jej pięknie, mieć odwagę spojrzeć jej w twarz i nie wracać do opowieści z przeszłości, które jak baśnie braci Grimm wywołują to nieustanne drżenie. Nauczyć się z tym żyć. Dziękuję za to spotkanie :)
Dorota Kuźnik, tak Kochana, dużo tego w sieci i życiu, kiedy w zderzeniu z nerwicą sięgamy po medyczne wsparcie. Dorota, pięknie piszesz, dostałaś piękny dar. Niech zasila świat, pisz Kochana, pisz! :)
Dziękuję, że Ty jesteś ❤️ Ogrom wsparcia do Ciebie ślę. Wiem, że takich jak my - połamanych wewnętrznie i niosących rany - jest wielu. Dziękuję Ci za Twój głos i ciepło pozdrawiam 🙂 🌈 🍀
@@krystianmiler2453 , szczerze mówiąc, dla mnie wszystko, co się działo w moim ciele i głowie, było koszmarem. Wszystko to, co wymieniasz, miało u mnie miejsce. Do tego paskudne poczucie nierealności siebie i świata, nadwrażliwość na dźwięki, które brzmiały jak czyjś szept... Objawy, które opisujesz, brzmią jak opowieść nerwicy lękowej. Jeśli jeszcze nie byłeś u lekarza, zawsze możesz to zdiagnozować drogą medyczną. Zapraszam Cię na mojego bloga ilonajackowska.pl/ Jest tam wpis "Bezdech - początki mojej nerwicy". Może znajdziesz w nim coś dla siebie. Pozdrawiam ciepło!
@@ilonajackowska3980 witaj twoje objawy już zniknęły? Leczyłaś się? Też mam te dźwięku jakby szept ale szepty występują przecież w schizofrenii... Nie, byłem i nie chce iść do lakarza i brać leków... Raz jest lepiej raz gorzej... Napewno rzucę okiem na twój blog również pozdrawiam
@@krystianmiler2453, przez ponad 10 lat brałam leki przeciwlękowe i przeciwdepresyjne, które w moim przypadku nic nie wyleczyły... Odgrodziły mnie za to od czucia i źródła lęku. Wiele razy z przerażeniem myślałam, że jestem chora psychicznie, co dziś nie jest dla mnie czymś strasznym, bo wiem, że za zaburzeniami psychicznymi (tak, jak za każdą chorobą) stoi jakiś powód, który można odsłonić i się nim zająć. Życzę Ci, byś znalazł swoje "dlaczego?". Pozdrawiam!
Projekt Kanary, również wszystkiego dobrego dla Ciebie 🙂 Rozumiem... Tak właśnie wyglądają najlepsze prezenty od Życia, brzydko zapakowane, ale po rozpakowaniu (zajrzeniu w ból czy chorobę) odnajdujemy skarb. Oczywiście nie każdy podejmie ten trud i wybierze drogę, którą ja proponuję. Pozdrawiam Cię 😉
Monika Wk, bardzo proszę Kochana ❤️ Ps. Nie wiem, co zrobiłam, że Twój komentarz został wyróżniony i nie wiem, jak to cofnąć, więc zostawiam, widocznie masz coś w tej sytuacji zobaczyć dla siebie 😉
Cos cudownego właśnie pojawił się Twój film w procesie, który przechodzę. Położyłam się i przyszedł pojawiłam się jako mała dziewczynka w szpitalu w którym byłam mając 6 lat. Gdzie byłam sama, malutka i przerażona mała Paulina. Jest to straszne uczucie ale wiem ze tylko tak go uwolnię 🙂
Małgorzata Sokol, Kochana, sama dla siebie jesteś bramą do wyjścia z tego zaklętego kręgu. Ciało opowiada tak długo, póki nie zostanie wysłuchane. Poszukaj mądrego i empatycznego towarzysza w tym procesie i odłóż na bok miecz. Walka z nerwicą (z każdą chorobą czy dolegliwością) to walką z samą sobą. Tutaj trzeba otworzyć serce na siebie i wprowadzić ciekawość, bez oczekiwania na jakikolwiek rezultat. Ja jeszcze mam zawieszone prowadzenie sesji, więc nie mogę Cię zaprosić do współpracy. Przytulam ❤
Twoja historia jest o lęku i to co mówisz jest prawdą, nie postrzegać fizycznych objawów jako coś złego, tragicznego. Obserwować objawy.Drugą kwestią jest to jak nas traktują lekarze, w mojej historii w skrócie jak przedmiot.Gdy już z mojej inicjatywy chciałem coś zrobić "lekarz" zmienił tabletki tak z dnia na dzień, a nie było to możliwe bez stopniowego odstawiania.temat rzeka, co ciekawe wszyscy akceptujemy tych konowałów bez elementarnej wiedzy i normalnego,ludzkiego podejścia. Nie chce im się nawet powiedzieć co nam jest,co to za choroba. Boją się, że zakwestinujemy ich posoby leczenia i ciągle się śpieszą po następną kasę. Teraz komputerowo,a kiedyś wypisywali ręcznie specjalnie byle jak recepty i tyle. Społeczeństwo przez lata akceptowało to ich "lekarskie" pismo a ono było tylko symbolem w jaki traktują pacjentów Nic nie objaśniają.temat rzeka nie na ten komentarz. Zanim pójdziecie do konowała szperajcie w Youtubie.😀
Cały czas słucham tej twojej opowieści i zazdroszczę czy mój ból za mostkiem to lęk czy chore serce bo tego się boje najbardziej ioje myśli są okropne jak to zwalczyc
Małgorzata Sokol, w każdej chwili możesz stanąć w odpowiedzialności za siebie i swoje przykre dolegliwości, zaczynając od medycznego sprawdzenia swojego serca. Będziesz wtedy wiedzieć, jaki kolejny krok postawić.
Bardzo współczuję :( Również dopadło mnie nagle w trudnym momencie mojego życia. Miałam wysoki puls przez kilka godzin i myślałam że umrę. Potem przestałam jeść bo myślałam że dostanę alergii od głupiego banana czy jabłka i umrę. Schudłam 19 kg w 5 miesięcy. Włosy leciały. Po 6 miesiącach paychoterapia, pomaga. Teraz już rok od tamtego dnia i jest dobrze, jedynie boję się jeszcze choroby i dentysty. Wtedy raz na miesiąc , dwa, trzy mam napad szybkiego pulsu jak jestem chora to się boję czy umrę. Ale walczę dalej , ciągle bez leków bo ich też się boję.
Gocha, piękne świadectwo, że nerwica prowadzi do wewnątrz, a potem proces zdrowienia wyprowadza na zewnątrz, do świata. Jest mi znajome to, co piszesz o lęku przed zjedzeniem czegoś, od czego można dostać np. wstrząsu anafilaktycznego i umrzeć. Też bałam się jeść wiele pokarmów. Idź dalej swoją drogą i zdrowiej Kochana!! ❤️
@@ilonajackowska3980 w kwietniu będzie rok. W miarę normalniej jem od ok 2 miesięcy. Wychodzę na prostą. Teraz walczę dalej i zapisałam się do dentysty, za mną wizyta kontrolna. Jak zniosę teraz te znieczulenia a na pewno tak będzie!! To będę silniejsza o kolejne 300 procent i wygram sama ze sobą by żyć radośnie 🥰
Miałam kilka epizodów nerwicowych, ale taki moment pie*dolnięcia nastąpił parę miesięcy temu, kiedy mój narzeczony ze mną zerwał, nie potrafiłam się z tym pogodzić i chciałam o niego walczyć, ponieważ wiem, że ja też bardzo dużo zawiniłam i wtedy pozwalałam sobie na wiele zła z jego strony, byłam w ciągłej karuzeli przez co moja nerwica coraz bardziej się nasilała. Teraz wiem, że powinnam była zaakceptować jego decyzję i uciąć kontakt, nie starać się na siłę, ale ten mój paraliżujący lęk kazał mi o niego walczyć kosztem samej siebie. Nadal mamy kontakt i niby jesteśmy razem, ale on nie rozumie tego co się ze mną działo i mam do niego ogromny żal o to, że potraktował mnie w ten sposób. Wcześniej to właśnie on był moim ukojeniem podczas tych napadów. Nasza relacja jest w naprawdę bardzo złej kondycji i to przekłada się na całe moje życie. Prosiłam go żebyśmy razem skorzystali z terapii dla par, aby móc na spokojnie przyjrzeć się temu co się zadziało, ale on nie chcę, a ja coraz bardziej zatracam się w tej chorobie. Kiedy mu o tym mówiłam, to powiedział, że on też tak miał i też go zraniłam bardzo. Uważa, że powinnismy wszystko robić powolutku i na spokojnie i najlepiej nie rozmawiać o tym wszystkim, co dla mnie jest totalną bzdurą, bo takie zamiatanie problemu pod dywan go nie rozwiąże. Zaczęłam uczęszczać do psychoterapeuty i chcę podjąć się leczenia farmakologicznego, żeby nabrać więcej siły, bo tak naprawdę to ja jestem z tym sama, chociaż zawsze myślałam, że oparcie drugiego człowieka wystarczy, teraz widzę, że jest inaczej.
Weronka123, dziękuję za Twoją historię. Dużo trudnego przyszło nagle do Twojego życia. Tak, zamiatanie pod dywan niczego nie rozwiąże. Idź tą drogą, która na ten moment jest dla Ciebie najlepsza. Dużo ciepła posyłam ❤️
Moim Głównym problemem jest mobbing w stosunku do mnie przez innych ludzi, fobia społeczna, już kilkadziesiąt lat nie potrafię sobie poradzić z tym problemem ale teraz nie Boję się o tym myśleć. Często przez innych ludzi jestem traktowana tak jak trędowata z filmu Trędowata, Kopciuszek. ja bez ludzi nie dam sobie rady, umrę z głodu, zimna, nie mam pamięci jestem otępiała. Jeżeli ja się boję ludzi to lęk zabiją, a na pewno powoduje zwiększenie ich agresji
U mnie zaczęło sie to gdy moj chłopak był w pracy zostałam sama w domu…, pamietam ze jadłam wtedy obiad i nagle poczułam taki dziwny ucisk w głowie, obraz mi sie rozmazał, drętwienie, ból w klatce piersiowej, kołatanie serca i było mi bardzo zimno, zadzwoniłam cała zaryczana do mojej mamy ze umieram i ze dzwonię żeby sie z nią pożegnać… położyłam sie na lozku i poszłam spac obudziłam sie dopiero na następny dzień… potem kolejny atak dostałam 2 tyg później brat mojego chłopaka powiedział ze moge miec nerwice ale ja w to nie wierzyłam cały miesiąc wrzesien jeździłam po szpitalach, nawet pare razy była po mnie karetka, wszystkie badania wyszły okej i dopiero wtedy doszło do mnie ze naprawdę choruje na nerwice, jeszcze wspomnę ze ogolnie największa moja waga jaka miałam to było 37 kg a spadłam do 31 kg w tym momencie juz jest lepiej bo warze juz 35 kg i powoli wszystko wraca do normy chodzę na psychoterapię i biorę leki… Mam nadzieje ze juz bedzie za jakiś czas…
Ilona, tak, ciężko uwierzyć, że można przez to przejść i stanąć na twardym gruncie swojego wnętrza, ale naprawdę można! Zapraszam do współpracy! Przytulam mocno 💙
greta pola, tak też się zdarza. Ważne, by mieć postawioną trafną diagnozę. Opowiadam tutaj o nerwicy lękowej, za którą stoi jakaś rana związana ze straumatyzowaniem. Jeśli w Twoim przypadku powodem był niski poziom magnezu a nie nerwica, jak zatem trafiłaś na nagranie o nerwicy lękowej? Pozdrawiam!
Oprócz tego ze się bierze lekki które wyrównują chemię w mózgu, to trzeba też się rozwijać i robić coś co ma dla Ciebie sens i co przynosi Ci pieniadze lub miłość ? Nie wiem, na pewno cos co ma dla Ciebie duże znaczenie
Tak, to jest dosłownie jak umieranie. Za każdym razem tak samo przerażające. Tych umierań były w moim życiu setki. Pewnego dnia przyszła myśl "Zobacz, tyle razy już się to zadziało a Ty nadal żyjesz! Może to jednak nie zabija?". Od tego momentu zaczęłam bardzo delikatnie ufać, że każdy taki "atak" mogę przeżyć, choć nadal był dla mnie koszmarem. Dziś nadal pojawia się w moim życiu w różnych sytuacjach lęk (co jest naturalne), ale ma on zupełnie inny kaliber i nie daje tych objawów co lęk w nerwicy lękowej. To nie jest już tamten zniekształcony lęk, na który umysł i ciało reagowały paniką nie do ogarnięcia. Dzisiaj, gdy do mnie przychodzi, świadomie z nim jestem, robię mu miejsce w ciele, rozmawiam z nim i przepuszczam przez siebie. Chwilę później odpływa... Pozdrawiam Cię! 🍀
@@ilonajackowska3980 rozumiem że, każdy jest inny i inaczej reaguje na różne sytuacje. Jak udało Ci się przegonić nerwice? I czym ona była spowodowana? U mnie z traumatycznego dzieciństwa,patologia Rodzeństwo socjopaci... , matka i ojciec psychopatyczni narcyzi... Brak miłości... Wsparcia... Dobrego słowa... Tylko ciągle pretensje.. Przemoc psychiczna i fizyczna... Jak to pisze to łezka się, w oku kręci... Ale nie chcesz płakać... Nawet już, nie pamiętam kiedy ostatnio płakałem... Odnośnie nerwicy to najbardziej denerwuja mnie oczy mam, takie smutne, mętne, jakby nacpane nienawidzę takiego stanu....... i nie potrafię przywrócić ich do normalności tzn. Aby były normalnie, ładne, uśmiechnięte.. .. A one nakręcają całe koło...dziekuje również pozdrawiam
@@krystianmiler2453, ponieważ wspieranie innych w powrocie do siebie stało się moją pracą, jeśli dzielę się moją historią, to robię to głównie na sesjach z klientami (gdy czuję, że moja opowieść może coś wnieść do ich uzdrowienia). Nie udzielam także porad drogą mailową, na fb czy tutaj, bo nie byłoby to ok wobec ludzi i siebie samej. Widzę, że cierpisz i tak bardzo dobrze to rozumiem. Myślę, że warto stanąć do tego cierpienia i zająć się nim z kimś, kto zajrzał w swój własny Cień i przeszedł przez swoje mroki, przynajmniej przez część z nich, i jest gotowy, by wspierać innych. Pozdrawiam Cię!
Nie wiem czy uda mi się go przyjąć to jest masakra objawy jakie tylko od strachu bólu w klatce jakbym miała zawał puls 160 kołatanie itp ciężko będzie mecze się bb
Wspaniała opowieść, która może być niesamowicie pomocna i dającą nadzieję dla wielu-wielu osób borykających się tym czy podobnym problemem. Brak mi słów do opisania jaką "pracę" wykonałaś i ile oferowałaś potrzebującym ludziom, którzy są wodzeni przez psychiatrów, których jak się zapyta czy warto by było włączyć do "zdrowienia" inne terapię czy spotkania z psychologiem to machnie ręką i lekceważąco mówi o innych terapeutach.... tylko leki.... tylko leki...:((( Właśnie leki tak jak ty wspomniałaś są w pewnych okresach potrzebne ale leki tylko są pomocne w pewnych okresach i tylko pomagają tuszowaniu objawów ale prawdziwa droga to jest to co ty tutaj opisałaś, otulanie w sobie siebie z dzieciństwa, otulanie naszych przodków i ich traumy, wyrażania wdzięczność za nasze życie, za trudy i traumy naszych rodziców i przodków,... i to wdzysyko... z poziomu serca...zeby to wszystko wybrzmiało małymi krokami aż nas uwolni od przeżywania tych strasznych objawów calkowicie.....raz ba zawsze..... i pozwoli nam zyć NASZYM ŻYCIEM bez obciążeń z dalekiej i bliższej przeszłości rodowej... ale wciąż wdzięcznością a nie pretensjami do rodziców, przodków, itd. Wierzę w to, szczególnie po twoim świadectwie, że to jest. możliwe, i to życzę wszystkim nam.... 🤗
Agnieszka Sabala, dziękuję Ci za Twoje słowa, za docenienie mojej drogi, za Twoją mądrość i za Ciebie ❤️ ❤️ ❤️ Oczy mam mokre, gdy Cię czytam. Czuję to, co mówisz. Dołączam się do Twoich życzeń, przytulam mocno ❤️
Martyna Dulak, wg mnie pierwszym krokiem jest akceptacja, że jest jakiś przykry i straszny w odbiorze objaw. Akceptacja nie oznacza bierności. Wręcz przeciwnie, dając ulgę, otwiera drogę do poszukiwań źródła tego strasznego. Pozdrawiam Cię ciepło 🧡
Malgorzata Sokpl, Kochanie, nie walcz, to jest punkt wyjścia - zaprzestać walki, tej całej szarpaniny i pragnienia, by to wszystko minęło. Przyjąć - najpierw - dopiero potem można zacząć uzdrawiać. Ściskam Cię ciepło 💙
Błagam, niech ktoś napisze czy brał Perazin25, ja też od lat nerwica, umieranie, a wyniki dobre, lekarz powiedział mi, że to choroba duszy i ciała, czasami czuję. się ok, ale niestety to wraca, i jest koszmar.
Słucham Cię z podziwem jak dałaś sobie radę z nerwicą Ja choruje już 4 lata .Chciałabym mieć z tobą kontakt czy jest to możliwe ? Czuję do Ciebie dużą symptię i będę szczęśliwa gdybym mogła mieć z tobą kontakt Pozdrawiam Basia
Basiu, dziękuję Ci za Twój komentarz i ciepłe słowa 💜 Ponieważ droga, którą przeszłam (i którą idę dalej, bo po traumatycznym dzieciństwie jest co przytulać od środka), zawiodła mnie do miejsca, z którego sama zaczęłam wspierać innych, kontakt ze mną jest możliwy tylko poprzez sesje, które prowadzę. Bardzo chciałabym mieć możliwość rozmów z innymi, którzy mają podobne doświadczenia, ale zwyczajnie z braku czasu, jest to niemożliwe. W opisie do filmu znajdziesz Kochana namiary na mojego bloga oraz fb, być może znajdziesz tam coś dla siebie. Natomiast Twoje pytanie jest dla mnie wręcz zaproszeniem do tego, by stworzyć wirtualne miejsce, w którym moglibyśmy wszyscy się spotykać, przestrzeń, gdzie każdy mógłby dzielić się sobą i korzystać ze wspólnego wsparcia. Dziękuję Ci za to pytanie Kochana z całego serca. Poruszyłaś nim energię kreacji we mnie i otwieram się na nią. Przytulam Cię ciepło i wspieram w Twojej drodze 🧡 🧡 🧡
Złoty Chłopaku, dziękuje za Twój komentarz! Oj tak, gdyby nie nerwica, nasze światło, z którym przyszliśmy na tę planetę, mogłoby oślepiać. Dla mnie każda choroba to zbawienie, drogowskaz do siebie. Dzięki za wrzucenie tego pytania, bardzo ważne! Pozdrawiam Cię ciepło 💙
@@mariaradosz1193, dziękuję Ci za Twój komentarz. Pokazuje mi, jak mocno w naszej kulturze zakorzenione jest patrzenie na chorobę jak na wroga. Po kilkunastu latach życia w paraliżującym lęku, walce z nim i próbach zniszczenia siebie samej, dopiero spojrzenie na nerwicę lękową jak na posłańca, który przychodzi do mnie z wiadomością o mnie samej, stał się punktem zwrotnym w moim zdrowieniu. Dzięki doświadczeniu tej choroby mogła zajrzeć w najczarniejsze czeluście mojego wnętrza, a dziś mogę oddychać pełną piersią i wspierać innych w ich zmaganiach z lękiem i innymi trudnościami. Bez tej choroby nie odkryłabym, kim naprawdę jestem. Jestem zatem jej wdzięczna, że zdarzyła się właśnie mnie. Dla mnie była drogowskazem. Dla Ciebie czy kogoś innego może być czymś innym. Masz święte prawo myśleć o niej (i o każdej chorobie) tak, jak chcesz. Ważne, by Ci to podejście służyło i pomagało w zdrowieniu. Pozdrawiam Cię serdecznie!
Malgorzata Sokpl, tym się trzeba zatroszczyć, zaopiekować jak zalęknionym dzieckiem albo przerażonym zwierzęciem, w którego oczach widać dziki strach. Da się, naprawdę!
Jestem w trakcie leczenia... U mnie była astma, nie mogłam jeść, spać, gorączka... Ale przyglądam się jej, przebiegłam wiele kilometrów w przenośni i dosłownie. Dziś wiem ze nie goni mnie i nie czai się za rogiem, bo cały czas jest ze mną, jest częścią mnie i opowiada naszą wspólną historię. Mogę powiedzieć " tak, pamiętam, rozumiem już " i nie pozwolę się nikomu skrzywdzić bo odzyskuje siły, które wcześniej zabierał mi strach. Ona jest z naszych ran, z naszego bólu, pora je uleczyć zamiast bać się spoglądać w ich stronę. Dziękuję.
Halina Jablonska, to bardzo długo... Bardzo długo niesiesz coś, co daje o sobie znać właśnie pod postacią lęków. Tam można zajrzeć i rozpoznać to, co krzyczy w ten sposób. Tam jest jakaś prawda o Tobie, do odkrycia, do utulenia. Dziękuję Ci za Twój głos, to ważne, by mówić o tym głośno ❤️ ❤️ ❤️
Jesteś wspaniała, opowiadasz tak obrazowo i szczerze, dziękuję!
Dziękuję Ci Małgorzato z serca
Ilona, cudownie, że dzielisz się sobą Kochana
Dziękuję Ci ❤️ Przez lata trzymałam okaleczoną przeszłość w klatce wstydu i lęku przed odrzuceniem. Już dłużej nie mogłam. Pewnych rzeczy nie można zostawiać tylko dla siebie. Jeśli mi coś pomogło, być może wesprze też innych. Przytulam ❤️
Z nerwicą lękową mierzę się od roku. Koszmar. Dziękuję za Twoją historię 🍀
Proszę Anno 💙 Dziękuję za Twój głos!
Dziękuję Ci bardzo za Twoją historię. Widzę światełko w tunelu 🤗
Anna Kaźmierczak-Sołoducha, Kochana tak! Tam jest światło! To, które wskazuje kierunek i Twoje własne, wewnątrz Ciebie 💗
Bardzo Tobie dziękuję Ilonko za ten film! Bardzo go teraz potrzebowałam ❤
Bardzo proszę :)
Dziękuję Ci za podzielenie się swoim doświadczeniem. Słuchałem Cię z zainteresowaniem i ciekawością. Gratuluję sukcesu. Duuuużo zdrówka :))
Dziękuję Ci majdos21 ❤️ Wzajemności! Dobre i ciepłe posyłam 😚
Mam takie same doświadczenia. Mnie nerwica dopadła 14 lat temu. Będę mieć ten moment w pamięci jyz chyba zawsze.To było w nocy.Nagle kołatania serca, ciężki oddech, zimne poty i myśl, że umieram.Cos strasznego.Potem bezsenność, odrealnienia, poczucie bezsilnosci.Dlugie lata z przerwami, w których starakam się "jakoś funkcjonować" .Po latach doszłam do takich samych wniosków jak ty.Przestalam z tym walczyć i nagle zrobiło się lepiej.Duzo somatow zaczęło powoli ustępować.Od jakichś 3 lat jest już naprawdę spoko choć są gorsze dni.Słucham Cie i czuje jakbym słuchała samej siebie.Niesamowite,że zupełnie różni ludzie mogą mieć tak podobne historię i odczucia.Pozdrawiam 😊
Kochana, dziękuję, że się dzielisz, że mówisz głośno o tym, czego tak wiele osób się wstydzi i o czym boi się mówić głośno! Niesamowite jest to bliźniacze doświadczanie pewnych stanów i historii 😀 Ściskam Cię ciepło 😘
To ja dziękuję Tobie za ten film 😊 Pozdrawiam
Dokładnie podstawa to z tym nie walczyć... A leki i psychotropy to niestety błędne koło, nikt o tym nie mówi głośno.
Bardzo ładnie opowiedziane ,poza tym masz tak przyjemny głos, który działa kojąco.
Pozdrawiam ❤
Dziękuję Kochana z serca ❤️ Cieszę się, że mogę się czymś ważnym dla mnie podzielić i jeszcze dostaję za to coś w zamian. Karmiące 🥰 Pozdrawiam ciepło!
Ja..bałam się wyjść z domu do pracy. Bałam się ludzi i kontaktu z nimi. Właśnie sen był dla mie wyawieniem. Moja Pani doktor nie truła mie żadnymi prochami. Przepisala mi serię zastrzyków dorzylnych. Magnez z glukozą. 40.Po tej kuracji..stałam się jak nowo narodzona. Do dzisiaj..a minęło od tamtej pory 30lat czuje się świetnie i nie mam nawrotów choroby
Dzień dobry a ile tych serii zastrzyków pani dostała i czy od psychiatry ? Ja właśnie zmagam się z nerwica lękowa i własnego dziecka nie mogę odprowadzić do szkoły ,bo ostatnio prawie zemdlałam po drodze :( Pozdrawiam serdecznie i z góry dziękuję za odzew .
@@marzenarogowska4142 myślę,że lekarz rodzinny może przepisać magnez w zastrzyku...z własnego doświadczenia wiem,że powinno się starać widzieć dobro i starać się myśleć pozytywnie....
Jakie miałaś objawy?
Oj, dziękuję bardzo, cudowny przekaz, jesteś bardzo sympatyczną i modrą kobieta.
Daniela Dorsz, dziękuję Ci Kochana 🧡 Pozdrawiam ciepło!
Dziękuję za ten film. Dziękuję. Bardzo. Popłakałem się. Walczę z lękami od ponad 20 lat. Czasem lepiej, czasem gorzej. Aktualnie znowu "umieram" kilka razy dziennie i nocą. Właśnie jadę na konsultację do psychiatry i słucham Ciebie. Trzymaj się. Dla siebie i innych.
Twoja historia, słowa, o opętaniu, o wariactwe itd.... w 100% zgodne z tym co ja mam w głowie. A to też daje nadzieję, że to typowe. I nie jestem wariatem. Że jestem chory na nerwicę lękowa.
Dziękuję za Twoją pracę. Pozdrawiam Łukasz
LKworc, po pierwsze Kochany - wszystko z Tobą jest w porządku!! Jesteś normalny i przejdziesz przez to. Wiem to, bo szukasz. Po drugie - tak bardzo Cię rozumiem i odbijam się w Twoim komentarzu jak w lustrze. Cokolwiek spotykasz w swoim umyśle, to nie Ty cały, to odszczepione i tak naprawdę cierpiące fragmenty Twojej psychiki, które tylko tak potrafią wołać o pomoc. Wielokrotnie demoniczne twarze, które przychodziły do mnie w snach i wizjach, po przyjęciu ich do mojego serca oraz objęciu miłością i współczuciem, za każdym razem zamieniały się w twarz małej dziewczynki, którą byłam i która przez lata przychodziła do mnie ze swoją opowieścią, przebrana w demony. Ściskam Cię serdecznie i wspierające posyłam 🧡 💚 🧡
@@ilonajackowska3980 dziękuję za to. Ściskam 💚
Dziękuję . Niezwykle mądra terapia. Mnóstwo na youtubie, przeteoretyzowanych filmików, niby opartych o studium przypadku, ale tak dalekich od prawdy jaką jest ten często nieuświadomiony do końca fenomen lęku, trudny do opisania w samych słowach, "sterylnych, klinicznych", wyjałowionych z emocji, jakimi dzielą się często eksperci psychiatrzy, którzy z jednej strony mają z tym do czynienia w praktyce zawodowej, ale nie własnej, z drugiej jednak nie zawsze wykazują choćby profesjonalnie zaaplikowany poziom wyuczonej i nabytej przez lata zawodowej praktyki empatii. Język teorii nie przemawia tak jak język serca, który pozwala wyrazić to co przeczute, co tak trudne do uchwycenia przesącza się przez "szczeliny istnienia" każdej nadwrażliwej istoty. Przejrzeć się w jej pięknie, mieć odwagę spojrzeć jej w twarz i nie wracać do opowieści z przeszłości, które jak baśnie braci Grimm wywołują to nieustanne drżenie. Nauczyć się z tym żyć. Dziękuję za to spotkanie :)
Dorota Kuźnik, tak Kochana, dużo tego w sieci i życiu, kiedy w zderzeniu z nerwicą sięgamy po medyczne wsparcie. Dorota, pięknie piszesz, dostałaś piękny dar. Niech zasila świat, pisz Kochana, pisz! :)
Tak bardzo Ci dziękuję 😘💕
Cieszę się, że popłynęło coś ode mnie dla Ciebie 😊 Twoje "dziękuję" wiele dla mnie znaczy 💗Przytulam ciepło 😘
Dziękuję za ten film 👍 Takie filmy bardzo pomagają w przejściu przez cały proces wychodzenia z nerwicy lękowej. Fajnie że Jesteś 👏🙂👋🙏
Dziękuję, że Ty jesteś ❤️ Ogrom wsparcia do Ciebie ślę. Wiem, że takich jak my - połamanych wewnętrznie i niosących rany - jest wielu. Dziękuję Ci za Twój głos i ciepło pozdrawiam 🙂 🌈 🍀
@@ilonajackowska3980 witaj twoje najgorsze objawy somatyczne? Ja: obręcz wokół głowy, szumy uszne, bóle głowy, migreny, otepienie, nie wyraźna mowa, oczy jakby nacpane, bóle serca, żołądka, duszności urso... Czy to nerwica lękowa? Dodam że wykonywane czynności mnie cieszą wiec to, raczej nie depresja chyba że depresja maskowana
@@krystianmiler2453 , szczerze mówiąc, dla mnie wszystko, co się działo w moim ciele i głowie, było koszmarem. Wszystko to, co wymieniasz, miało u mnie miejsce. Do tego paskudne poczucie nierealności siebie i świata, nadwrażliwość na dźwięki, które brzmiały jak czyjś szept... Objawy, które opisujesz, brzmią jak opowieść nerwicy lękowej. Jeśli jeszcze nie byłeś u lekarza, zawsze możesz to zdiagnozować drogą medyczną. Zapraszam Cię na mojego bloga ilonajackowska.pl/ Jest tam wpis "Bezdech - początki mojej nerwicy". Może znajdziesz w nim coś dla siebie. Pozdrawiam ciepło!
@@ilonajackowska3980 witaj twoje objawy już zniknęły? Leczyłaś się? Też mam te dźwięku jakby szept ale szepty występują przecież w schizofrenii... Nie, byłem i nie chce iść do lakarza i brać leków... Raz jest lepiej raz gorzej... Napewno rzucę okiem na twój blog również pozdrawiam
@@krystianmiler2453, przez ponad 10 lat brałam leki przeciwlękowe i przeciwdepresyjne, które w moim przypadku nic nie wyleczyły... Odgrodziły mnie za to od czucia i źródła lęku. Wiele razy z przerażeniem myślałam, że jestem chora psychicznie, co dziś nie jest dla mnie czymś strasznym, bo wiem, że za zaburzeniami psychicznymi (tak, jak za każdą chorobą) stoi jakiś powód, który można odsłonić i się nim zająć. Życzę Ci, byś znalazł swoje "dlaczego?". Pozdrawiam!
Nerwica przyszła po to, by coś pokazać... Bardzo uprzejmie dziękuję za to ŚWIADECTWO. Wszystkiego dobrego.
Projekt Kanary, również wszystkiego dobrego dla Ciebie 🙂 Rozumiem... Tak właśnie wyglądają najlepsze prezenty od Życia, brzydko zapakowane, ale po rozpakowaniu (zajrzeniu w ból czy chorobę) odnajdujemy skarb. Oczywiście nie każdy podejmie ten trud i wybierze drogę, którą ja proponuję. Pozdrawiam Cię 😉
Ilona Jackowska Dziękuję za odpowiedź, nie potrafiłem znaleźć tego filmu, a chciałem do niego wrócić. Pozdrawiam. Niech dobro wraca do Ciebie.
@@projektkanary8162 , dziękuję! Ciepłe posyłam 🧡
M Radlińska
Zazdroszczę ci i nie miej mi za złe ale mnie się nie udało spotkać mądrego kogoś kto by wspierał
Bardzo cenne spostrzeżenia
Mateusz Olejnik, dziękuję Ci 😘
Dziękuję bardzo bardzo mocno
Dziękuję Ci Diana równie mocno ❤️ Przytulam!
Dziękuję za ten filmik.
Monika Wk, bardzo proszę Kochana ❤️ Ps. Nie wiem, co zrobiłam, że Twój komentarz został wyróżniony i nie wiem, jak to cofnąć, więc zostawiam, widocznie masz coś w tej sytuacji zobaczyć dla siebie 😉
To jest piękne warto spróbować. Dziękuję ❤
Mądre słowa na koniec... Dokładnie to nie wróg to część nas która jest i będzie.
Mnie często zawstydzano, żebym się nie bała, wymuszono na mnie, żebym się nie bała
Dziękuję ❤️
dayzeeness, bardzo proszę :*
Cos cudownego właśnie pojawił się Twój film w procesie, który przechodzę. Położyłam się i przyszedł pojawiłam się jako mała dziewczynka w szpitalu w którym byłam mając 6 lat. Gdzie byłam sama, malutka i przerażona mała Paulina. Jest to straszne uczucie ale wiem ze tylko tak go uwolnię 🙂
Paulina Piwowarczyk, wspierające posyłam ❤️ Piękny proces!
Zgadzam sie z Tobą we wszystkim. Bardzo milo sie Ciebie slucha. Zostaje. Dziękuję i pozdrawiam.😘❤️
Joanna mrx, dziękuję ❤️ Cieszę się, że mogę Ci coś podarować :*
Wspaniała opowieść. Dziękuję. ♥️
Katarzyna Wołańska-Kubicz, dziękuję Ci, przytulam ❤️
Jesteś cudowna tak bym chciała z tego wyjść ale dotąd mi się nie udało a walczę już 30 lat
Małgorzata Sokol, Kochana, sama dla siebie jesteś bramą do wyjścia z tego zaklętego kręgu. Ciało opowiada tak długo, póki nie zostanie wysłuchane. Poszukaj mądrego i empatycznego towarzysza w tym procesie i odłóż na bok miecz. Walka z nerwicą (z każdą chorobą czy dolegliwością) to walką z samą sobą. Tutaj trzeba otworzyć serce na siebie i wprowadzić ciekawość, bez oczekiwania na jakikolwiek rezultat. Ja jeszcze mam zawieszone prowadzenie sesji, więc nie mogę Cię zaprosić do współpracy. Przytulam ❤
Twoja historia jest o lęku i to co mówisz jest prawdą, nie postrzegać fizycznych objawów jako coś złego, tragicznego. Obserwować objawy.Drugą kwestią jest to jak nas traktują lekarze, w mojej historii w skrócie jak przedmiot.Gdy już z mojej inicjatywy chciałem coś zrobić "lekarz" zmienił tabletki tak z dnia na dzień, a nie było to możliwe bez stopniowego odstawiania.temat rzeka, co ciekawe wszyscy akceptujemy tych konowałów bez elementarnej wiedzy i normalnego,ludzkiego podejścia. Nie chce im się nawet powiedzieć co nam jest,co to za choroba. Boją się, że zakwestinujemy ich posoby leczenia i ciągle się śpieszą po następną kasę. Teraz komputerowo,a kiedyś wypisywali ręcznie specjalnie byle jak recepty i tyle. Społeczeństwo przez lata akceptowało to ich "lekarskie" pismo a ono było tylko symbolem w jaki traktują pacjentów Nic nie objaśniają.temat rzeka nie na ten komentarz. Zanim pójdziecie do konowała szperajcie w Youtubie.😀
Jacek B, dziękuję Ci za Twój komentarz, w którym niestety jest wiele prawdy... Pozdrawiam Cię serdecznie 🙂
Cały czas słucham tej twojej opowieści i zazdroszczę czy mój ból za mostkiem to lęk czy chore serce bo tego się boje najbardziej ioje myśli są okropne jak to zwalczyc
Małgorzata Sokol, w każdej chwili możesz stanąć w odpowiedzialności za siebie i swoje przykre dolegliwości, zaczynając od medycznego sprawdzenia swojego serca. Będziesz wtedy wiedzieć, jaki kolejny krok postawić.
Bardzo współczuję :(
Również dopadło mnie nagle w trudnym momencie mojego życia. Miałam wysoki puls przez kilka godzin i myślałam że umrę. Potem przestałam jeść bo myślałam że dostanę alergii od głupiego banana czy jabłka i umrę. Schudłam 19 kg w 5 miesięcy. Włosy leciały. Po 6 miesiącach paychoterapia, pomaga. Teraz już rok od tamtego dnia i jest dobrze, jedynie boję się jeszcze choroby i dentysty. Wtedy raz na miesiąc , dwa, trzy mam napad szybkiego pulsu jak jestem chora to się boję czy umrę. Ale walczę dalej , ciągle bez leków bo ich też się boję.
Gocha, piękne świadectwo, że nerwica prowadzi do wewnątrz, a potem proces zdrowienia wyprowadza na zewnątrz, do świata. Jest mi znajome to, co piszesz o lęku przed zjedzeniem czegoś, od czego można dostać np. wstrząsu anafilaktycznego i umrzeć. Też bałam się jeść wiele pokarmów. Idź dalej swoją drogą i zdrowiej Kochana!! ❤️
@@ilonajackowska3980 w kwietniu będzie rok. W miarę normalniej jem od ok 2 miesięcy. Wychodzę na prostą. Teraz walczę dalej i zapisałam się do dentysty, za mną wizyta kontrolna. Jak zniosę teraz te znieczulenia a na pewno tak będzie!! To będę silniejsza o kolejne 300 procent i wygram sama ze sobą by żyć radośnie 🥰
Miałam kilka epizodów nerwicowych, ale taki moment pie*dolnięcia nastąpił parę miesięcy temu, kiedy mój narzeczony ze mną zerwał, nie potrafiłam się z tym pogodzić i chciałam o niego walczyć, ponieważ wiem, że ja też bardzo dużo zawiniłam i wtedy pozwalałam sobie na wiele zła z jego strony, byłam w ciągłej karuzeli przez co moja nerwica coraz bardziej się nasilała. Teraz wiem, że powinnam była zaakceptować jego decyzję i uciąć kontakt, nie starać się na siłę, ale ten mój paraliżujący lęk kazał mi o niego walczyć kosztem samej siebie. Nadal mamy kontakt i niby jesteśmy razem, ale on nie rozumie tego co się ze mną działo i mam do niego ogromny żal o to, że potraktował mnie w ten sposób. Wcześniej to właśnie on był moim ukojeniem podczas tych napadów. Nasza relacja jest w naprawdę bardzo złej kondycji i to przekłada się na całe moje życie. Prosiłam go żebyśmy razem skorzystali z terapii dla par, aby móc na spokojnie przyjrzeć się temu co się zadziało, ale on nie chcę, a ja coraz bardziej zatracam się w tej chorobie. Kiedy mu o tym mówiłam, to powiedział, że on też tak miał i też go zraniłam bardzo. Uważa, że powinnismy wszystko robić powolutku i na spokojnie i najlepiej nie rozmawiać o tym wszystkim, co dla mnie jest totalną bzdurą, bo takie zamiatanie problemu pod dywan go nie rozwiąże. Zaczęłam uczęszczać do psychoterapeuty i chcę podjąć się leczenia farmakologicznego, żeby nabrać więcej siły, bo tak naprawdę to ja jestem z tym sama, chociaż zawsze myślałam, że oparcie drugiego człowieka wystarczy, teraz widzę, że jest inaczej.
Weronka123, dziękuję za Twoją historię. Dużo trudnego przyszło nagle do Twojego życia. Tak, zamiatanie pod dywan niczego nie rozwiąże. Idź tą drogą, która na ten moment jest dla Ciebie najlepsza. Dużo ciepła posyłam ❤️
Moim Głównym problemem jest mobbing w stosunku do mnie przez innych ludzi, fobia społeczna, już kilkadziesiąt lat nie potrafię sobie poradzić z tym problemem ale teraz nie Boję się o tym myśleć. Często przez innych ludzi jestem traktowana tak jak trędowata z filmu Trędowata, Kopciuszek. ja bez ludzi nie dam sobie rady, umrę z głodu, zimna, nie mam pamięci jestem otępiała.
Jeżeli ja się boję ludzi to lęk zabiją, a na pewno powoduje zwiększenie ich agresji
U mnie zaczęło sie to gdy moj chłopak był w pracy zostałam sama w domu…, pamietam ze jadłam wtedy obiad i nagle poczułam taki dziwny ucisk w głowie, obraz mi sie rozmazał, drętwienie, ból w klatce piersiowej, kołatanie serca i było mi bardzo zimno, zadzwoniłam cała zaryczana do mojej mamy ze umieram i ze dzwonię żeby sie z nią pożegnać… położyłam sie na lozku i poszłam spac obudziłam sie dopiero na następny dzień… potem kolejny atak dostałam 2 tyg później brat mojego chłopaka powiedział ze moge miec nerwice ale ja w to nie wierzyłam cały miesiąc wrzesien jeździłam po szpitalach, nawet pare razy była po mnie karetka, wszystkie badania wyszły okej i dopiero wtedy doszło do mnie ze naprawdę choruje na nerwice, jeszcze wspomnę ze ogolnie największa moja waga jaka miałam to było 37 kg a spadłam do 31 kg w tym momencie juz jest lepiej bo warze juz 35 kg i powoli wszystko wraca do normy chodzę na psychoterapię i biorę leki…
Mam nadzieje ze juz bedzie za jakiś czas…
Jak Ci idzie walka z tą nerwicą lękową?
W Imię Jezusa Chrystusa bądź zdrowa!
Dla mnie to niewyobrażalne żeby sobie z tym poradzić!!!baaardzo chętnie bym z tobą porozmawiała osobiście...pozdrawiam
Ilona, tak, ciężko uwierzyć, że można przez to przejść i stanąć na twardym gruncie swojego wnętrza, ale naprawdę można! Zapraszam do współpracy! Przytulam mocno 💙
Okazało się że mam niedobór magnezu który jest potrzebny w budowaniu równowagi emocjonalnej.
greta pola, tak też się zdarza. Ważne, by mieć postawioną trafną diagnozę. Opowiadam tutaj o nerwicy lękowej, za którą stoi jakaś rana związana ze straumatyzowaniem. Jeśli w Twoim przypadku powodem był niski poziom magnezu a nie nerwica, jak zatem trafiłaś na nagranie o nerwicy lękowej? Pozdrawiam!
Oprócz tego ze się bierze lekki które wyrównują chemię w mózgu, to trzeba też się rozwijać i robić coś co ma dla Ciebie sens i co przynosi Ci pieniadze lub miłość ? Nie wiem, na pewno cos co ma dla Ciebie duże znaczenie
Nerwica lękowa to straszne zaburzenie.. Człowiek czuje się, jakby umierał..... Jak się teraz, Czujesz? 😚
Tak, to jest dosłownie jak umieranie. Za każdym razem tak samo przerażające. Tych umierań były w moim życiu setki. Pewnego dnia przyszła myśl "Zobacz, tyle razy już się to zadziało a Ty nadal żyjesz! Może to jednak nie zabija?". Od tego momentu zaczęłam bardzo delikatnie ufać, że każdy taki "atak" mogę przeżyć, choć nadal był dla mnie koszmarem. Dziś nadal pojawia się w moim życiu w różnych sytuacjach lęk (co jest naturalne), ale ma on zupełnie inny kaliber i nie daje tych objawów co lęk w nerwicy lękowej. To nie jest już tamten zniekształcony lęk, na który umysł i ciało reagowały paniką nie do ogarnięcia. Dzisiaj, gdy do mnie przychodzi, świadomie z nim jestem, robię mu miejsce w ciele, rozmawiam z nim i przepuszczam przez siebie. Chwilę później odpływa...
Pozdrawiam Cię! 🍀
@@ilonajackowska3980 rozumiem że, każdy jest inny i inaczej reaguje na różne sytuacje. Jak udało Ci się przegonić nerwice? I czym ona była spowodowana? U mnie z traumatycznego dzieciństwa,patologia Rodzeństwo socjopaci... , matka i ojciec psychopatyczni narcyzi... Brak miłości... Wsparcia... Dobrego słowa... Tylko ciągle pretensje.. Przemoc psychiczna i fizyczna... Jak to pisze to łezka się, w oku kręci... Ale nie chcesz płakać... Nawet już, nie pamiętam kiedy ostatnio płakałem... Odnośnie nerwicy to najbardziej denerwuja mnie oczy mam, takie smutne, mętne, jakby nacpane nienawidzę takiego stanu....... i nie potrafię przywrócić ich do normalności tzn. Aby były normalnie, ładne, uśmiechnięte.. .. A one nakręcają całe koło...dziekuje również pozdrawiam
@@krystianmiler2453, ponieważ wspieranie innych w powrocie do siebie stało się moją pracą, jeśli dzielę się moją historią, to robię to głównie na sesjach z klientami (gdy czuję, że moja opowieść może coś wnieść do ich uzdrowienia). Nie udzielam także porad drogą mailową, na fb czy tutaj, bo nie byłoby to ok wobec ludzi i siebie samej. Widzę, że cierpisz i tak bardzo dobrze to rozumiem. Myślę, że warto stanąć do tego cierpienia i zająć się nim z kimś, kto zajrzał w swój własny Cień i przeszedł przez swoje mroki, przynajmniej przez część z nich, i jest gotowy, by wspierać innych. Pozdrawiam Cię!
@@krystianmiler2453 Nie jestes sam, niestety bardzo dobrze to znam. Pozdrawiam
czemu ja to mam, czemu mam lęki a inne osoby tego nie mają, nie muszą ugaszczać lęku w swoim ciecie, to mnie nurtuje😏
Lucyna, masz, bo coś trudnego i bolesnego zostało zepchnięte w nieświadomość. Tam jest źródło, do odkrycia przez Ciebie. Pozdrawiam
Walczę z tym... Już kilkanaście lat... 😩
@Sowie kadry, witaj Kochana w naszej wspólnej przestrzeni. Nie jesteś z tym sama. Do tego jest klucz i Ty go masz! Znajdziesz go, przytulam ❤️
nie wybrała Ciebie … tylko jest to efekt traum z dzieciństwa i przerośniętym ciałem migdalowatym !
Nie wiem czy uda mi się go przyjąć to jest masakra objawy jakie tylko od strachu bólu w klatce jakbym miała zawał puls 160 kołatanie itp ciężko będzie mecze się bb
Wspaniała opowieść, która może być niesamowicie pomocna i dającą nadzieję dla wielu-wielu osób borykających się tym czy podobnym problemem. Brak mi słów do opisania jaką "pracę" wykonałaś i ile oferowałaś potrzebującym ludziom, którzy są wodzeni przez psychiatrów, których jak się zapyta czy warto by było włączyć do "zdrowienia" inne terapię czy spotkania z psychologiem to machnie ręką i lekceważąco mówi o innych terapeutach.... tylko leki.... tylko leki...:((( Właśnie leki tak jak ty wspomniałaś są w pewnych okresach potrzebne ale leki tylko są pomocne w pewnych okresach i tylko pomagają tuszowaniu objawów ale prawdziwa droga to jest to co ty tutaj opisałaś, otulanie w sobie siebie z dzieciństwa, otulanie naszych przodków i ich traumy, wyrażania wdzięczność za nasze życie, za trudy i traumy naszych rodziców i przodków,... i to wdzysyko... z poziomu serca...zeby to wszystko wybrzmiało małymi krokami aż nas uwolni od przeżywania tych strasznych objawów calkowicie.....raz ba zawsze..... i pozwoli nam zyć NASZYM ŻYCIEM bez obciążeń z dalekiej i bliższej przeszłości rodowej... ale wciąż wdzięcznością a nie pretensjami do rodziców, przodków, itd. Wierzę w to, szczególnie po twoim świadectwie, że to jest. możliwe, i to życzę wszystkim nam.... 🤗
Agnieszka Sabala, dziękuję Ci za Twoje słowa, za docenienie mojej drogi, za Twoją mądrość i za Ciebie ❤️ ❤️ ❤️ Oczy mam mokre, gdy Cię czytam. Czuję to, co mówisz. Dołączam się do Twoich życzeń, przytulam mocno ❤️
A jak zaakceptować zawroty głowy i ból karku przy nerwicy??😢 brak równowagi??? Jak mam wyjść to chodzę przy płocie jak się da….😢
Martyna Dulak, wg mnie pierwszym krokiem jest akceptacja, że jest jakiś przykry i straszny w odbiorze objaw. Akceptacja nie oznacza bierności. Wręcz przeciwnie, dając ulgę, otwiera drogę do poszukiwań źródła tego strasznego. Pozdrawiam Cię ciepło 🧡
Czy jeździł ktoś pod szpital żeby czuć się bezpieczniej?
Strach nie zabija..... ale wszędzie krzyczą, że wszystko co złego to jest przez strach..... 🤔
Choruje na nerwicę depresyjno lękową od 4 lat
Chciałabym mieć kontakt z Tobą
czy jest to możliwe?
Gorąco pozdrawiam Basia
Jakbym siebie słuchała ale ja już nie wiem jak z tym walczyć coraz gorzej boje się że ten ból to chore serce i takie błędne koło
Malgorzata Sokpl, Kochanie, nie walcz, to jest punkt wyjścia - zaprzestać walki, tej całej szarpaniny i pragnienia, by to wszystko minęło. Przyjąć - najpierw - dopiero potem można zacząć uzdrawiać. Ściskam Cię ciepło 💙
Błagam, niech ktoś napisze czy brał Perazin25, ja też od lat nerwica, umieranie, a wyniki dobre, lekarz powiedział mi, że to choroba duszy i ciała, czasami czuję. się ok, ale niestety to wraca, i jest koszmar.
Słucham Cię z podziwem jak dałaś sobie radę z nerwicą
Ja choruje już 4 lata .Chciałabym mieć z tobą kontakt czy jest to możliwe ? Czuję do Ciebie dużą symptię i będę szczęśliwa gdybym mogła mieć z tobą kontakt
Pozdrawiam Basia
Basiu, dziękuję Ci za Twój komentarz i ciepłe słowa 💜 Ponieważ droga, którą przeszłam (i którą idę dalej, bo po traumatycznym dzieciństwie jest co przytulać od środka), zawiodła mnie do miejsca, z którego sama zaczęłam wspierać innych, kontakt ze mną jest możliwy tylko poprzez sesje, które prowadzę. Bardzo chciałabym mieć możliwość rozmów z innymi, którzy mają podobne doświadczenia, ale zwyczajnie z braku czasu, jest to niemożliwe. W opisie do filmu znajdziesz Kochana namiary na mojego bloga oraz fb, być może znajdziesz tam coś dla siebie. Natomiast Twoje pytanie jest dla mnie wręcz zaproszeniem do tego, by stworzyć wirtualne miejsce, w którym moglibyśmy wszyscy się spotykać, przestrzeń, gdzie każdy mógłby dzielić się sobą i korzystać ze wspólnego wsparcia. Dziękuję Ci za to pytanie Kochana z całego serca. Poruszyłaś nim energię kreacji we mnie i otwieram się na nią. Przytulam Cię ciepło i wspieram w Twojej drodze 🧡 🧡 🧡
To coś takiego jak mówi Barbara Rawensdale
Moja nerwica nie pozwala mi być kimś. Tylko kim bym był? Boję się pomyśleć.
Czy to jest choroba czy zbawienie?. Każdy niech sobie sam na to odpowie.
Złoty Chłopaku, dziękuje za Twój komentarz! Oj tak, gdyby nie nerwica, nasze światło, z którym przyszliśmy na tę planetę, mogłoby oślepiać. Dla mnie każda choroba to zbawienie, drogowskaz do siebie. Dzięki za wrzucenie tego pytania, bardzo ważne! Pozdrawiam Cię ciepło 💙
@@mariaradosz1193, dziękuję Ci za Twój komentarz. Pokazuje mi, jak mocno w naszej kulturze zakorzenione jest patrzenie na chorobę jak na wroga. Po kilkunastu latach życia w paraliżującym lęku, walce z nim i próbach zniszczenia siebie samej, dopiero spojrzenie na nerwicę lękową jak na posłańca, który przychodzi do mnie z wiadomością o mnie samej, stał się punktem zwrotnym w moim zdrowieniu. Dzięki doświadczeniu tej choroby mogła zajrzeć w najczarniejsze czeluście mojego wnętrza, a dziś mogę oddychać pełną piersią i wspierać innych w ich zmaganiach z lękiem i innymi trudnościami. Bez tej choroby nie odkryłabym, kim naprawdę jestem. Jestem zatem jej wdzięczna, że zdarzyła się właśnie mnie. Dla mnie była drogowskazem. Dla Ciebie czy kogoś innego może być czymś innym. Masz święte prawo myśleć o niej (i o każdej chorobie) tak, jak chcesz. Ważne, by Ci to podejście służyło i pomagało w zdrowieniu. Pozdrawiam Cię serdecznie!
Straszna choroba mecze się już 27 lat od młodości moja nerwica lękowa to bóle klatki piersiowej masakra jak z tym żyć?
Malgorzata Sokpl, tym się trzeba zatroszczyć, zaopiekować jak zalęknionym dzieckiem albo przerażonym zwierzęciem, w którego oczach widać dziki strach. Da się, naprawdę!
Jestem w trakcie leczenia... U mnie była astma, nie mogłam jeść, spać, gorączka... Ale przyglądam się jej, przebiegłam wiele kilometrów w przenośni i dosłownie. Dziś wiem ze nie goni mnie i nie czai się za rogiem, bo cały czas jest ze mną, jest częścią mnie i opowiada naszą wspólną historię. Mogę powiedzieć " tak, pamiętam, rozumiem już " i nie pozwolę się nikomu skrzywdzić bo odzyskuje siły, które wcześniej zabierał mi strach. Ona jest z naszych ran, z naszego bólu, pora je uleczyć zamiast bać się spoglądać w ich stronę. Dziękuję.
@@mag3671 Piękne, poruszyło mnie mocno. Ściskam Kochana 🧡
Witam z nerwica zmagam się 22 lata i nie mogę poradzić sobie z tymi lękami i cały czas jestem na lekach
Halina Jablonska, to bardzo długo... Bardzo długo niesiesz coś, co daje o sobie znać właśnie pod postacią lęków. Tam można zajrzeć i rozpoznać to, co krzyczy w ten sposób. Tam jest jakaś prawda o Tobie, do odkrycia, do utulenia. Dziękuję Ci za Twój głos, to ważne, by mówić o tym głośno ❤️ ❤️ ❤️
Mam tą samą sytuację.
Ciągle jestem na proszkach.
Nerwica lękową to nie choroba
A co?
@@nuska2173 , posłaniec Kochanie, z bardzo ważną wiadomością ❤️
@@ilonajackowska3980 a w Tym sensie to ok, myślałam że "nie choroba" było lekceważące a nerwica jest bardzo poważnym stanem
Dziękuję ♥️