Chanson de montpellier en occitan - la fònt de sant Bertomieu

Filhetas dau quartièr, près de Montpelhièr, i a una fònt tan bèla,
venètz i permenar, venètz i gostar sus l'èrba novèla,
l'aiga que ne sortís dòna l'apetís tant es "naturelle"
anarem tot l'estiu a la fònt de sant Bertomieu.
vesètz ! de grand matin braç a braç venir
Tircís e Roseta. s'avançan totes dos,
se fan de potons, sovent en "cachette".
E tot lo lòng dau jorn, los coplets d'amor
cantan sus l'erbeta, l'amor dòna lo fiu
a la fònt de sant Bertomieu.
Au son dau flajolet, dau tamborinet,
la bèla Charlòta, embe son "cher" galant
se'n vai tot dançant, mes faguèt la sòta
e lo pè li glissèt, per malur tombèt
la paura pichòta. L'amor agèt lo fiu,
a la fònt de sant Bertomieu.
Cresètz-me ! n'anetz pas, coma aquò dançar
en estent soleta. Un verd gason es fresc,
e mai d'una fes, près d'aquela aigueta,
lo pè pòt vos glissar e podètz tombar
sus aquela erbeta, car l'amor a lo fiu
a la fònt de sant Bertomieu.

[@lluiscornet9020]

Qui son Tircís e Roseta? Unes Romeu e Julieta? Plan mercés?