Pamiętnik Początku - historia Marianny
HTML-код
- Опубликовано: 17 апр 2024
- Celem akcji #pamiętnikpoczątku jest poszerzenie świadomości na temat wpływu czasu
prenatalnego, okołoporodowego i wczesnodziecięcego na życie dorosłe. Zachęcamy
do otwartego mówienia o swoim wczesnym dzieciństwie i macierzyństwie.
Podziel się swoim doświadczeniem wybierając jedną z dwóch płaszczyzn:
“ja, dziecko mojej mamy” lub “ja, mama mojego dziecka”.
Opowiedz o swoim doświadczeniu, być może po raz pierwszy...
🟠 Podziel się swoją historią na: pamietnikpoczatku.pl/
Wystąpiła:
Marianna Gierszewska
Autorka i producentka kreatywna: Marianna Gierszewska
Reżyseria: Zosia Kowalewska
Operator Obrazu: Tomasz Wierzbicki
Asystent Operatora: Michał Długołęcki
Mistrz oświetlenia: Arek Borowski
Oświetlenie: Romeo Machała
Dźwiękowiec: Jakub Nyc
Kierownik produkcji: Aleksandra Wróbel
Stylistka: Katarzyna Lewandowska
Makeup: Maria Jeleniewicz i Lena Godlewska
Montaż: Aleksandra Wróbel i Piotr Pohl
Korekcja barwna: Martyna Laskowska
Udźwiękowienie: Jakub Nyc
Fotosy: Natalia Miedziak-Skonieczna
Opieka nad bohaterkami: Anna Łukasiewicz i Aleksandra Praszczałek
Content Backstage: Weronika Krawczyk
Asystent planu i catering: Mikołaj Okuła
Studio Las
Produkcja: Okolice Ciała
Mam 35 lat i jestem teraz w 38 tygodniu ciąży. Zdarzało mi się myśleć, że to późny wiek na ciążę, ale po wysłuchaniu tego nagrania ze zdwojoną siłą dotarło do mnie, że to najlepszy moment. Jestem po kilkuletniej terapii, dopiero teraz udało mi się uporządkować moje życie i wiem, że będę mogła synowi dać dużo więcej niż kiedyś. Jestem z siebie dumna, że przeszłam cały ten trudny proces ❤
Gratulacje Kochana ❤️ ja urodziłam w wieku 43lat i cieszę się, że to nastąpiło w tym wieku. Pomimo wielu przeciwności, urodziłam naturalnie i mam cudowną córeczkę ❤️ trzymam za Ciebie kciuki, żeby było tak jak sobie wymarzylas.
Ja mialam 36 lat i urodzilam zdrowa coreczke; zyje we Wloszech tutaj nikt nie mysli,ze w tym wieku juz jest za pozno na dzieci,wszyscy mowia ze jestem dziewczyna nie Pania,mental jest kompletnie inny i dzieki temu nie czulam tej presji spolecznej bo jak jade do Polski to wszyscy mi probuja wmowic, ze na cos jest za pozno- budowanie domu,malzenstwo, dzieci etc....mowie o tym po to zeby ludzie sie ockneli,ze na nic nie ma okreslonego wieku to zalezy od kultury i od wlasnej percepcji...
Mam 33 lata i ostatni miesiąc ciąży.Też niedawno skończyłam terapię i podobnie jak Ty uważam,że to najlepszy moment ❤ nie da się tego porównać. W końcu mam zasoby emocjonalne, którymi mogę się podzielić z dzieckiem 💗
Urodziłam piąte dziecko w wieku 41 lat, zdrowego, silnego synka.
❤
Dziękuję za Ciebie Marianno ❤, za to jak mówisz do ludzi, za Twoją historię ❤️
Przecież to jest jedna z najpiekniejszych, najmadrzejszych i najbardziej wartosciowych kobiet w kraju. Nawet jej nie znam ale to widac, w tym co mowi, w jej osobie i sposobie bycia.
Nie ma wątpliwości! ❤
Ja zostałam oddana mojej babci do 4go roku życia. A dziś słyszę od mojego dorosłego już syna-jesteś najcudowniejszą mamą na świecie.
Moi rodzice także byli w skrajnie trudnej sytuacji materialnej. Dziadkowie chcieli mnie wziąć do siebie, bo ale mama się nie zgodziła pomimo rozpaczliwej sytuacji. Jestem jej za to wdzięczna. Ostatecznie dziadek dawał mamie pieniądze przez rok po moich narodzinach, żeby mogła ze mną siedzieć w domu. Ja sama byłam w podobnej sytuacji jak mama Marianny, zdecydowałam się urodzić dziecko pomimo tego, że zaszłam ciążę w najgorszym możliwym momencie mojego życia - tuż po śmierci mojej mamy a wkrótce porzucił mnie ojciec dziecka. Zostałam kompletni sama z trójką maleńkich dzieci. Dziecko powierzyłam Jezusowi - jeszcze nienarodzone. Jest cudownym, szczęśliwym dzieckiem, rozwija się wspaniale. Dziś ma 11 lat.
❤❤❤
Jak to przetrwalas? Jesteś heroską❤
@@user-qo7sh9nq3n czułam się pod opieką. Pracowałam jako freelancer po kilka godzin dziennie. Zlecenia dostawałam nie wiem skąd. Wspominam ten czas jako najszczęśliwszy w moim życiu. Nie byłi mi cięźko wbrew trudnej sytuacji. Zaprzyjaźniłam się z rodzinami z dziećmi.w podobnym wieku i razem spędzaliśmy duźo czasu a nasze dzieci.przyjaźnią się do dziś choć minęło ponad 10 lat🙂💪
Ja bym powiedziała, że to Twoja Mama zesłała Ci dziecko, aby dawało Ci siłę, pomimo tego, że ona i ojciec dziecka odeszli... Ogromne brawa dla Ciebie, za to, że przetrwałaś ten najtrudniejszy okres w swoim życiu. Ja też miałam swój mega trudny czas, nie wiem jak go przeżyłam. Ale wiem jedno, że dziecko dawało (i oczywiście nadal daje) mi ogromną siłę do życia.
Jezus
Mam prawie 50 lat.
Płakałem słuchając tego.
Dziękuję
Dziękuję za to że podzieliłas się swoją historią ❤
Ta szczerość kruszy mury, serdecznie dziękuję za to, że jesteś sobą, Marianno🫂💓🙏
Dawno nic mnie tak nie poruszyło. Dziękuję. A gleboko wierzę, że te coś na górze- to dobry Bóg, który nas kocha i nami się opiekuje. Nie raz wyciągał mnie z tarapatów :)
Zupełnie przypadkiem trafiłam na Ciebie Marianko i jestem zafascynowana Twoją mądrością, dojrzałością i tym jak bardzo jesteś dzielna. Wysłuchałam czytanej przez Ciebie książki "Być tak naprawdę", potem obejrzałam serial z Tobą, a teraz wysłuchałam tej krótkiej historii. Jesteś absolutnie piękna w tym co robisz i mówisz. Ja też zostałam jako dziecko oddana pod opiekę rodzicom mamy, też czułam smutek i często nie chciałam żyć. A teraz staram sie być najlepszą mamą jak tylko potrafię dla mojej córki i kocham ją tak jak nikt nigdy nie kochał mnie. Bardzo się cieszę, że są takie cudowne kobiety jak Ty i dziękuję Ci za to co robisz dla innych kobiet❤️
"Aby być tym, kim miałem sie stać, przychodząc na świat, życie nie mogło potoczyć się w żaden inny sposób" (Matt Kahn)
Opowiem o początku mojego dziś 24-letniego syna.Moja ciąża bardzo zdrowa, żadnych komplikacji, normalny, łagodny poród, jednak całe 9 miesięcy pracowałam i martwiłam się o nasz byt, gdzie mojego męża to w ogóle nie obchodziło, stany emocjonalne od radości do wściekłości, zszarpane nerwy, itd... Efekt po 24 latach, próba samobójcza mojego syna i depresja z którą walczymy od stycznia. Ostatnio wykrzyczał mi, że w tym domu słyszy od dzieciństwa kłótnie a ja głupia myślałam, że jemu to obojętne......
Serio myślałaś, że kłótnie rodziców są obojętne dla dziecka????
Dzieci są świetnymi obserwatorami i chłoną wszystko jak gąbka.Wiem to po sobie i po moich dzieciach. Ja nigdy nie powiedziałam do mamy że się boje ojca gdy się awanturuje w dzieciństwie, dopiero jak miałam 15 lat to wiele matce wywrzeszczalam a po niej to i tak spływało jak woda po kaczce, według niej dzieci nie mają emocji, jest tak tępa że chyba nawet nie wie co to są emocje.
Świat byłby o wiele lepszy gdyby ludzie mieli szczęśliwe dzieciństwo. Dobrze, że świadomość tego tematu rośnie wśród społeczeństwa.
Marianko spadłaś mi niczym anioł z nieba by pomóc mi nazwać to co mam w sobie. Sama całe dzieciństwo myślałam o własnej śmierci, rodzice mieli mnie, bo wpadli, a mną opiekowała się prababcia, która też szybko zmarła i mnie zostawiła. Całe życie czułam się niechciana, gorsza, nie zasługująca na nic dobrego. Cały czas musząca udowadniać swoją wartość. Przez te doświadczenia sama nie chcę mieć dzieci, nie czuję się na siłach. Mam 29 lat, a czuję się niczym ta mała dziewczynka, która nie wie co ma ze sobą zrobić... Dziękuję Ci za Twoją wiedzę! ❤
Właśnie zaczynasz się dowiadywać: )
Mam 26 lat i nie wyobrażam sobie mieć i wychowywać małego człowieka. Nigdy nie miałam świadomości: DLACZEGO? Przecież mam partnera, którego mocno kocham i z wzajemnością. Mam przy sobie garstkę najbliższych osób, które są dla mnie bardzo ważne. Wszystko zbudowaliśmy razem. Mam to, o co zawsze walczyłam i co się zawsze ode mnie oddalało. Mam świadomośc swoich wad i wad innych oraz tych mocnych stron. Zawsze byłam osobą szczerą, uczciwą i pracowitą, mimo, że nieraz ktoś lub cos chciało mi pokazać, że jest inaczej. Mam 26 lat i to, co było dla mnie istotne w wieku 14-stu lat, jest istotne nadal, tylko teraz mogę wyznaczyć jako GRANICE. Szanuje czyjeś. Mam 26 lat i teraz mam prawo głosu oraz decyzji o sobie samej - już nie muszę wysłuchiwać, że każda najmniejsza próba rozmowy z rodzicami to "pyskowanie" i "próba buntu", że znowu za to mam karę/szlaban, a jak się dzieje źle w moim domu, albo z moimi rodzicami tzm, że to po części też moja odpowiedzialność. Mam 26 lat i próbuje naprawiać relacje z rodzicami, głównie z mamą, która niejednokrotnie mówiła o tym, jak leżała ze mną w spzitalu dużo miesięcy i jak miała moją 11-letnią wtedy siostre samą w domu. Siostra mówiła jak mama wracała do domu, a potem z krwotoami i zagrożoną ciążą wracała do szpitala. Mama opowiadała ile krzywdy doświadczyła w życiu od ludzi najbliższych i jak skrzywdził ją cżłowiek, który zostawił ją gdy się dowiedział, że jest w ciąży ze mną. Mam 26 lat i mamę wojowniczkę, ale urodziłam się z poczuciem niekochania, poczuciem bycia zbędną. Poczuciem wybrakowania i niewyobrażalnym poczuciem wewnętrznego smutku. Mnóstwo razy otarłam się o śmierć i wtedy ta mama naprawdę była mamą. Moją mamą. Poza tym wiecznie w domu były krzyki, był płacz, było karanie i brak ponoszenia odpwiedzialności za swoje życie. Byłam odpowiedzialna za siebie, młodszego brata, caly dom i dostawałam awantury od taty, który przychodził pijany. Jest dobrym człowiekiem i jestem wdzięczna za to, że jest moim tatą. Ale mam żal o te relacje. Mam 26 lat i moja mama pod koniec roku 2023 dostała diagnozę - rak. Mam 26 lata i byłam przerażona, że ją stracę. Mam 26 lat i mam na imię Nikola, od 7 lat choruje na wrzodziejące zapalenie jelita grubego. Trafiłam do szpitala w stanie agonalnym i o własnych siłach. Nie chciałam o siebie walczyć, ale zrozumiałam, że trzeba. To był jeden z kilku razy kiedy ktoś uświadomił mi, że trzeba. Mam na imię Nikola i mimo, że ta choroba bywa okropna, szukałam przyczyny. Trafiłam na Mariannę i moja wdzięczność jest ogromna! Bo uświadomiłaś mi, że to co robiłam od małego dziecka - naprawiałam, wspierałam, ratowałam, kochałam i pracowałam NAD SOBĄ, doprowadziło mnie do siebie, tej pierwotnej, dziecięcej jednostki, do tego pierwiastka, który zgubilam wychodząc na świat. Tego zawsze szukałam. Szukałam też przyjaciela, partnera, który będzie drugą kochaną, wspaniałą osobowością. Patrzymy razem w tym samym kierunku, oboje mamy 26 lat. Teraz wiem co we mnie było zepsute - bałam się być kochaną. Bałam się, że ten mały człowiek, którego kiedyś będziemy mieć, będzie czuł się dokładnie tak, jak ja. Nie będzie, bo dziecko ukazuje cała prawdę o ludziach, którzy zaprowadzili go na ten świat i którzy uczą go w nim żyć. ŻYĆ na prawdę. Mam na imię Nikola i wiem, że nic nie dzieje się bez przyczyny. Mam na imię Nikola i walczę z chorobą, pracuje nad swoją historią, aby móc kochać i być kochaną. Dziękuję, taka jest moja historia.
❤😊🎉
Tak wiemy, masz 26 lat a ja akurat 46
@@KurdyjskiPasterz o! obrazek jak u ŚJ
Co za otwierająca, głęboka, mądra, piękna historia...
Dużo można z niej wynieść dla siebie jeśli ktoś ma otwarty umysł i chce zmian. Jesteśmy tylko ludźmi (i aż) ale jeśli każdy miałby choć namiastkę takiej świadomości stając się rodzicem to kolejne pokolenia tworzyłyby w moim mniemaniu coś blisko nieba na ziemi. Czy nie byłoby pięknie?
Kobieto!!!!
Marianka!!!!
Dzieciństwo ostemplowało mi siebie.
Jak Ty mi bliska jesteś z doświadczeniami z dzieciństwa🎉
Marianka jesteś cudowna ! Ja osoba nadwrazliwa oczywiscie płakałam od pierwszej sekundy oglądając to ...mysląc o tym co mówisz i analizując swoje nielatwe dziecinstwo ... Tak bardzo dziękuję że istniejesz i robisz tak wiele dobrego ! Ściskam mocno !❤❤❤
Zmieniasz świat na lepsze! Mimo takiego początku! A może właśnie dlatego?…
Dziekuje Ci,Marianko😍
Jesteś cudowna❤❤❤
D-Z-I-Ę-K-U-J-E Marianko za Ciebie nie masz pojęcia jak bardzo pomagasz ❤❤❤❤❤❤❤
Dzieci wymiatają spod dywanu wszystko...- dokładnie tak jest.
Dziękuję Ci za odwagę, za prawdę, za twoja pracę i twoja historię. Dziękuję Ci za pierwszą książkę która pomaga mi w pracy nad sobą. Dziękuję🌺🌷🌺
Jestes wspaniala Marianna, dziękuje za twoje kazde slowo, post na Instagramie, ksiazki, odcinki podkastow. Moge ciebie sluchac I sluchac
Tak pieknie niesiesz prawde ❤❤❤
Gratuluję odwagi oraz gratuluję zmian które w Waszym rodzie wprowadziłaś .
Jestem Ci wdzięczna za tę opowieść Marianko ❤
Pamiętam że kiedyś moja mama pokazała mi wycinek z urzędu. Była na nim kwota zasiłku macierzyńskiego: 182 złote miesięcznie. Lata 90 to były parszywe czasy. Zobaczcie jak wjazd neoliberałów z Balcerowiczem na czele i dzika prywatyzacja Polski odbiły się na całym pokoleniu.
Mogę Cie pocieszyc Marianno, tez chorowalam na wrzodziejące zapalenie jelita tyle ze u mnie ten koszmar trwal prawie 20 lat. Ta parszywa choroba w połączeniu z depresją, zapaleniem stawów i nieprawidlowa osobowością rozwalily mi cale życie. A początek tego syfu wzielam z dysfunkcyjnej rodziny. Niedawno dowiedziałam się że moja matka porzucila mnie gdy mialam kilka miesięcy i wrocila po 4 latach.Nauka mowi ze dzieci nie pamiętają nic przez pierwsze lata życia i to jest nieprawda.Co jakis czas wracalo do mnie przerażajace wspomnienie jak miałam kilka miesięcy, obudziłam się w nocy a nad sobą widzialam twarz mego ojca i bylam przerazona.Nie moglam pojac dlaczego nie ma przy mnie mamy i dlaczego bylam tak przerazona...Teraz wszystkie puzle zaczely pasowac do siebie.Gdy matka mnie porzucila urwal mi sie film, zaczelam pamietac zdarzenia od czasu jej powrotu wiec nie bylam swiadoma tego ze zostałam porzucona tak jak nie bylam swiadoma dlaczego czuje się tak jak sie czulam wyjątkowo parszywie, dlaczego nie moglam sobie nigdy znalezc miejsca,dlaczego bylam odrzucana przez inne dzieci i przez doroslych.
Marianno, oglądam Cię od dawna, podziwiam chyba od pierwszego filmu, który obejrzałam. Czułam, że za Twoim stoickim spokojem i dojrzałością kryje się trudne dzieciństwo. Ściskam Cię i przytulam do serca. Ja kiedy tylko raz otwarłam się przed psychologiem to pierwszy raz usłyszałam jak lekarz klnie słysząc moją życiową spowiedź Brzmiało to: o ku.. a ja pier.. lę. Dlatego już Tobie nie opowiem. Ale przerobiłam tak jak Ty swoją traumę. Tak jak Ty żyje ze swoją chorobą autoimunologoczną. Wychowałam swoje dzieci na uczciwych i wrażliwych ludzi. Już nie boję się patrzeć w przeszłość i nie ścigają mnie koszmary. To ważne, żeby potrafić się od tego uwolnić. Życzę Ci zdrowia i życia bez lęku.
❤️
Dziękuję że jesteś, że otwierasz drzwi milczenia . Jestem wdzięczna ❤❤❤❤
Tyle bólu nosimy w sobie...przytulam cię Marianko do serca,dobrze że poruszasz trudne tematy wiele osób się identyfikuje z tymi przeżyciami daje to wsparcie ze nie są same
Bardzo mnie ta twoja historia poruszyla, ty bys byla ta osobą do ktorej nym sie chetnie udala na ustawienie. Uwielbiam cię słuchać i dużo z tego wynoszę co mówisz. Dziękuję ❤
Coś w tym jest...ja zawsze mam oszczędności, zawsze mniej wydawałam...Wszystko zaczyna się od naszych "chłopek" gdzie moja babcia musiała być sama, w trakcie wojny, dziadek był w obozie a babcia sama z dziećmi...Trzeba walczyć z tym żeby ŻYĆ!
Dziękuję Ci za ten temat! ❤
Dziękuje, że jesteś!
Dziękuję za to nagranie! Wspierasz, otwierasz i pomagasz innym mówiąc głośno te słowa!
Pani Marianno, jest Pani cudowna 😍 Dziękuję, że jesteś ❤️
Kiedy moja mama odluchala płytę która nagrałam aby coś po sobie pozostawić... powiedziała, że jest piękna. W niej zawarłam całą siebie. Jesteśmy cudem do odkrycia a nie problemem do naprawiania. ❤ Każde zdania które wypowiadamy maja moc sprawczą ❤ zrobiłam to dla siebie i niech to pomaga innym ❤miedzy mną a mama bywa różnie ale ja kocham te inność bo jest nasza!
Bardzo lubię Ciebie słuchać, ten spokój, doskonale wyważone słowa, które opowiadają o jakże trudnych rzeczach ...
Czytam wlasnie Pani kaiazke: Byc tak naprawde. Polecam wszystkim .❤Pozdrawiam, zycze sily i zdrowia.
Piękne świadectwo Marianno❤
I to podsumowanie dające do myślenia.
Początki mają znaczenie. Dziękuję
Dziękuję Ci za Twoją DETERMINACJĘ, jest absolutnie zarażająca i życzę Ci abyśmy doczekały wybuchu epidemii samoświadomości i czucia. Dziękuję że JESTEŚ!!!
Byłam 6 dzieckiem, po utraconej siostrze, wpadką, mimo antykoncepcji. W ciazy mama zachorowala na różyczkę, była namawiana na usunięcie ale się nie zgodziła. Zawsze byłam cicha, smutna, nie chciałam przeszkadzać. Myśli o śmierci były codziennością, ocierałam się o nią podczas napadów duszności astmatycznych. Myślę, że ta książka wiele mi wyjaśni. Bardzo dziekuję, że ją napisałaś ❤
Tak, astma to często reakcja organizmu na nieprzepracowane, nawet nie nieświadome, emocje a astma przejdzie do historii ;) Mam nadzieję, że teraz wszystko Ci się powyjaśnia i życzę z całego
Wspaniale, że przełamujesz traumy pokoleniowe i motywujesz aby każdy się nad tym pochylił.
Uświadomiłaś mi co musiała przeżywać moja mama wyjeżdżająca aby zamieszkać u cioci w wieku 7 lat aby tam uczęszczać do „lepszej” szkoły.
Wytworzyła w sobie nadopiekuńczość względem mnie, która teraz staram się zrozumieć i przebaczyć.
Bardzo poruszająca historia, kończy się wspaniałym happy endem pełnym miłości. Wszystkiego dobrego ❤
Dziękuję Marianna ❤
Bardzo Ci Dziękuję Marianko😊❤
Marianka! Jesteś cudowna! Dziękuję Ci, że poruszasz tak ważne dla ludzi tematy!
Marianko ❤ Dziękuję ❤ Zmieniasz moje życie 😊❤ Zaczynam rozumieć i w końcu pozwalam sobie samej czuć tak jak chcę 😊... Nie tak jak wypada 😢. Nie tak jak inni tego ode mnie oczekują 😮...
I wiesz co? Bardzo mi z tym dobrze ❤ Bardzo mi z tym MOJO 😊❤
Marianka, jak ja bym Ci chętnie opowiedziała o moim macierzyństwie samodzielnym, samotnym, w cieniu ojca dziecka -narcyza.. Piękny cykl wywiadów. Jesteś skarbnicą wiedzy. Ostatnio dzięki Tobie trafiam na to co we mnie pracuje i z czym chcę dalej pracować.
❤❤❤ Dziękuje Ci za odwagę i prawdę😌🙌
Wielkie piękno płynie z Pani, mądrość i miłość. Jestem wdzięczna za Pani odwagę w stawaniu w prawdzie.
Mariannko dziękuję za wzruszające, prawdziwe, szczere podzielenie się sobą ❤
Łzy same napływają się do oczu.. dziękuję za Twoją historię, odwagę .. 🫶🏻
Dziękuję 🥹
Ja też przyszłam już tutaj ze smutkiem. Mam teraz 70 lat i on mnie nie opuścił . Rozumiem Ciebie doskonale.
Dziękuję Marianka ❤❤❤
Najlepsza, najwspanialsza, bardzo mądra, wzruszająca, prawdziwa, odważna, głęboko dojrzała.
Dziękujemy Ci Marianko za to, jaka jesteś. ❤❤❤ Bądź z nami.
Bardzo mi przykro. Też urodziłam się smutna.
Piękne nagranie! Bardzo dużo widzę tu rzeczy z biologii totalnej, która mówi ze nawet 9 miesięcy przed poczęciem dziecka jest bardzo ważne! Bierze się pod uwagę nie tylko relacje między partnerami, ale tez sytuacje na świecie. Ah gdybyśmy to wiedzieli wcześniej, na szczęście nigdy nie jest za pòźno aby to ogarnąć. 😊
Jesteś piękna młoda kobietą i mocno trzymam za Ciebie kciuki. Dasz radę. Masz siłę. Wierzę w Ciebie ❤
Dziękuję bardzo ❤️
Szczera historia, która porusza to, co niewygodne i brzydkie, ale prawdziwe i najważniejsze. Dziękuję Pani Marianno, brawa za mądrość, do której pozwoliła sobie Pani dojść przez wszystkie trudy
Jak pięknie, subtelnie i równocześnie cierpiące jest to co mówisz do nas. Dziękuję 💚
Uśmiech! Uśmiech pojawił się na krótko, ale za to...Był najpiękniejszy, najszczerszy i nakprawdziwszy.
Dziękuję.❤ Przypomniałam sobie.
Dziękuję Ci bardzo za Teoje świadectwo. Mam swoją historię, również piękną i niełatwą, i na pewno wpływająca na moje całe życie. Ale nie o tym chcę napisać. Chcę Ci podziękować za odwagę, za to, że dzieląc się uświadamiasz, i otwierasz kolejny temat tabu w kilku obszarach: rodzicow, zycia prenatalnego i do 3 romu życia. To dodaje odwagi innym. I daje lepsze rozumienie siebie. Odbarczenie siebie. A cenne tym bardziej, że robisz to mówiąc o sobie i dla mnie, że jesteś młodą osobą, kolejnym pokoleniem, które z uważnością przygląda się sobie i relacjom, które Cię ukształtowały. Dziękuję ❤ wiedź, że to ważne 🌷
Dziękuję Marianko za Twoją historię 💖 Nie jesteś sama z takimi przeżyciami, jest nas więcej.
Mój początek był podobny, domyślam się, że do utrzymania ciąży namówiła moją mamę jej mama. Nie chcę mamy pytać o tą historię, nie powiedziałaby mi nic serio, zbyła by mnie. Ciąża mojej mamy to wpadka, a rodzice wzięli ślub kiedy była już w ciąży. Po porodzie i po 3 miesiącach macierzyńskiego (koniec lat 70) powrót do pracy, bo kasa była potrzebna, więc mną, kilkumiesięczną, zajmowała się moja kochana Babcia. Rok po mnie urodził się brat i dopiero wtedy mama po macierzyńskim wzięła tez urlop wychowawczy, Babcia z dwójką maluchów już nie dałaby rady. Kocham mojego brata, nie obwiniam jego, że zabrał mi cokolwiek, ale mam żal do rodziców ze nie umieli zadbać o potrzeby pierwszego dziecka, moje - tak jakbym była czymś w rodzaju szkicu, zarysu, projektu, brudnopisu, a dopiero brat stał się pełnoprawnym dzieckiem w rodzinie.
Mając naście lat byłam na koloniach nad morzem, w modzie były kolorowe przypinki z napisami w stylu: Uśmiechnij się! Lubię Cię :) Ja kupiłam sobie taką z napisem: Przepraszam, że żyję 💕🥹
Jest nas więcej, pokaleczonych dorosłych. Moje życie i mojej siostry bo jestem z bliźniaków to pasmo udręk. Myślę, że urodziłyśmy się tylko dlatego, że mama nie powiedziała babci o ciąży. Babcia nas kochała, ale mama zaszła w ciąże jako 16-latka a w latach 80-tych to był szok. Jednym słowem dziecko urodziło dzieci, do tego ojciec był alkoholikiem. Nigdy z żadnym problemem nie szłam do rodziców, zawsze radziłam sobie sama. Nigdy nie byłam na szkolnej wycieczne i byłam okropnie ubrana. To samo siostra. Zawsze byłam głupia dla ojca i tak mi zostało a mam skończone 40 lat i skończone studia, dobrą pracę. Siostra to samo. Wierzę mocno od zawsze, że od momentu poczęcia JESTEŚMY❤CZUJEMY I MYŚLIMY.
Marianna jesteś niesamowita
Słuchając Ciebie,zastanawiałam się czy ktoś opowiada moją historię dzieciństwa. Jesteś odważna i cudowna. Dziękuję ❤️
Piękny przekaz. Dziękuję ❤
Marianko jesteś cudowna ❤ dziękuję Ci za wszytko
Dziękuję ❤
❤ cudne, dziękuję.
Dziękuję ❤❤❤
Dziękuję Ci, bardzo wiele zmieniłaś dla mnie. To wspaniałe, co robisz!🥰
Dziekuje❤
Pani Marianno dzięki Pani pracy zaczęłam pomału wypaczać mojej mamie… dzięki Pani nauczyłam się wybacz to co nie powinno być wybaczane! Dzięki Pani moje noce są coraz częściej przespane bez żalu….
DZIĘKUJĘ ŻE POJAWIŁA SIĘ PANI W MOIM ŻYCIU ❤
Odważnie i piękne ❤
Mój początek - bardzo trudny, lekarze wmawiali Mamie, że po leczeniu za szybko zaszła w ciążę, że jeśli mnie urodzi i obie przeżyjemy, to z pewnością będę niepełnosprawna. Całą ciążę moja Mama żyła w stresie, obawie, modliła się, abym przeżyła. Urodziłam się malutka, słaba, powiedzieli, że jak przeżyję dobę, to będę żyła. Żyję. Moje życie to huśtawka emocjonalna, stres chroniczny, nerwica, choroby autoimmunologiczne, niepłodność... Nie trafiłam jeszcze na dobrą terapię, szukam terapeuty, zaczynam leczenie nerwicy... W grudniu skończę 50 lat. Uśmiech na twarzy, w sercu ogromny smutek 😢
Skąd jesteś? Może będę mogła pomóc?
Piękne 💚 dziękuję Ci Marianka za Twoje świadectwo i za Twoją edukację. Czuję wdzięczność za spotkanie Ciebie na swojej drodze 💚🙏
Dziękuję za to. Otworzyłaś mi oczy.❤
Cudnie powiedziane .Jak mówiłaś dotknęłam początku ❤
Marianno, dziękuję Ci za ten filmik ❤
Dziękuję z całego serca ❤️🌹❤️🌹
Prawdziwe, piękne, smutne.
Dziękuję ❤
Jestem ogromnie wdzięczna za stworzenie tego cudownego projektu❤❤❤Dziękuję że zechciałaś podzielić się Swoją historią 🧡🧡🧡
😢dziękuję ❤❤❤❤
Młoda kobieta,a taka mądrość i głębia. Podziwiam i szanuję. Kolejny raz słucham z zapartym tchem. Dzięki ❤
Jest mi bardzo bliskie to co powiedziałaś. ❤
piękny i szczery film. dziękuję
Fantastyczny materiał, smutna, prawdziwa i piękna historia… dziękuję, że jesteś i że działasz i że zostawiasz to tutaj, bo gdyby kiedyś mnie zabrakło dla moich córek chciałabym bardzo, żeby to zobaczyły, żeby od takich ludzikami Ty czerpały.
Dziękuje Ci Marianka za robotę która robisz ❤
wspaniala kampania, dziekuje i gratuluje!
Dziękuję
Dziękuję. ❤
❤❤❤❤ Dziękuję
Dziękuję za tę historię 🫶🫂
dzieki za Twoja opowiesc. Jestes swietna i wykonalas gigantyczna prace by to zintegrowac. Bardzo mnie to inspiruje bo wiem dokladnie jak duzy to wysilek. Dziekuje ❤❤❤
Dziękuję Marianka❤❤❤❤❤❤
Jesteś mamą niesamowitą!! 🙌 Cudownie się tego słuchało. Dziękuję ❤
Marianna, jesteś piękną istotą. Z twoich reakcji na opowieści, które sama prowadzisz widzę, że jeszcze nie przepracowałaś swoich problemów. Ciągle tam są.
Marianno kocham Cię Dziękuję za Twoje słowa.