ΣΤΙΧΟΙ: Ρυθμός στην άβυσσο της ειρκτής Χτυπάνε πίσω μου πόρτες και κάγκελα της νοητικής φυλακής στην αφή της Νιώθω σαν να κολλάνε οι σκέψεις στο σώμα μου Και η σιωπή της μαύρος έπαινος με μάτια βαθιά σαν γυαλί Πίσω απ' τις δάκρινες λάμες με σπρώχνει στο έρεβος της οργής Στο συσσωρευμένο και τσιμεντένιο μας πέλαγος 9 χρόνια κολλημένος στο πέλαγος Με ένα χαρτί να γράφω φίλε ξέφρενος πίσω απ' το παραπέτασμα Επέκταση απ' τη χαρά, κτηριοδομή που χτίζω πάντα έκθαμβος από παιδί Στην αγκαλιά μιας ανεκπλήρωτης αγάπης στέκω έντρομος Καιρός να μαχαιρώνει ανά πάσα στιγμή την ψυχή μου και ανέτοιμος φαντάζω Στην επιφάνεια νεκρός και αφανής σαν το απέραντο πλάνο που από τα μάτια μου κοιτάζω ανέκφραστος Απ' της Αθήνας το κέντρο ώσπου να μ' αγκαλιάσει Μάγκα άδειο έδαφος, ψυχόδραμα εκπέμπω, στη λήθη ανένταχτος μαζί της Προσπάθησα να μπω μες στην ψυχή της Στις άμορφες, μα σκότεινες διαδρομές, στην αφή της Σαν θάλασσα ανθρώπινων σορών ειν' το κορμί της Με εκατομμύρια χέρια παγωμένα φωνάζει ήλιους νεκρούς να αγκαλιάσουν την ύπαρξή της Με τη φωνή μου βουτηγμένη στο νέφος σαν ίσκιος στο φως της ομίχλης Μυστικά αλλάζοντας μορφή, που αν αλλάζοντας φτάνει Σε πλάνο αδιάκοπο που κόβεται πριν καταλάβει ο πρωταγωνιστής πως το όνειρό του θα πεθάνει Δίχως πρόσωπο και αγάπη Σε πόλη του ορίζοντα γκρίζο να στέκεται ανοιχτό σαν γκράνι Και τα λάθη μου στρώμα για να απλωθεί η σιωπή αγνώριστη για μένα Έρωτας και μίσος, ελπίδα, έλξη, ήθος και κραυγή Στην υποχώρηση σφαγή, στην αγκαλιά της στον πυθμένα Συνέβη μερικές φορές να 'κανα όνειρα κατώ από το απαθές της βλέμμα Μα κανένα δεν έπιασε τόπο προσωπικά Και οι δρόμοι μας χωρίζουν από συμπαγή υλικά Δεν έχει συναίσθημα τελικά, δεν σε μισεί, δεν σ' αγαπά Μα στέκει ανέγκιχτη και σιωπηλή, χωρίς λόγο γιορτάζει τη μιζέρια της με μάτια σαν βεγγαλικά Δέσμη σε φέρετρα ηλεκτρικά
ανένταχτος μαζί της, προσπάθησα να μπω μες στην ψυχή της, στις άμορφες μα σκοτεινές διαδρομές, την αφή της,, σαν θάασσα σωρών ειν το κορμί της με εκατομμύρια χέρια παγωμένα φωνάζει ήλιους νεκρούς να αγκαλιάσουν την ύπαρξη της....
Το ακούω ανά διαστήματα ξανά και ξανά. Αψινθε είσαι πολύ μπροστά !
ΣΤΙΧΟΙ:
Ρυθμός στην άβυσσο της ειρκτής
Χτυπάνε πίσω μου πόρτες και κάγκελα της νοητικής φυλακής στην αφή της
Νιώθω σαν να κολλάνε οι σκέψεις στο σώμα μου
Και η σιωπή της μαύρος έπαινος με μάτια βαθιά σαν γυαλί
Πίσω απ' τις δάκρινες λάμες με σπρώχνει στο έρεβος της οργής
Στο συσσωρευμένο και τσιμεντένιο μας πέλαγος
9 χρόνια κολλημένος στο πέλαγος
Με ένα χαρτί να γράφω φίλε ξέφρενος πίσω απ' το παραπέτασμα
Επέκταση απ' τη χαρά, κτηριοδομή που χτίζω πάντα έκθαμβος από παιδί
Στην αγκαλιά μιας ανεκπλήρωτης αγάπης στέκω έντρομος
Καιρός να μαχαιρώνει ανά πάσα στιγμή την ψυχή μου και ανέτοιμος φαντάζω
Στην επιφάνεια νεκρός και αφανής σαν το απέραντο πλάνο που από τα μάτια μου κοιτάζω ανέκφραστος
Απ' της Αθήνας το κέντρο ώσπου να μ' αγκαλιάσει
Μάγκα άδειο έδαφος, ψυχόδραμα εκπέμπω, στη λήθη ανένταχτος μαζί της
Προσπάθησα να μπω μες στην ψυχή της
Στις άμορφες, μα σκότεινες διαδρομές, στην αφή της
Σαν θάλασσα ανθρώπινων σορών ειν' το κορμί της
Με εκατομμύρια χέρια παγωμένα φωνάζει ήλιους νεκρούς να αγκαλιάσουν την ύπαρξή της
Με τη φωνή μου βουτηγμένη στο νέφος σαν ίσκιος στο φως της ομίχλης
Μυστικά αλλάζοντας μορφή, που αν αλλάζοντας φτάνει
Σε πλάνο αδιάκοπο που κόβεται πριν καταλάβει ο πρωταγωνιστής πως το όνειρό του θα πεθάνει
Δίχως πρόσωπο και αγάπη
Σε πόλη του ορίζοντα γκρίζο να στέκεται ανοιχτό σαν γκράνι
Και τα λάθη μου στρώμα για να απλωθεί η σιωπή αγνώριστη για μένα
Έρωτας και μίσος, ελπίδα, έλξη, ήθος και κραυγή
Στην υποχώρηση σφαγή, στην αγκαλιά της στον πυθμένα
Συνέβη μερικές φορές να 'κανα όνειρα κατώ από το απαθές της βλέμμα
Μα κανένα δεν έπιασε τόπο προσωπικά
Και οι δρόμοι μας χωρίζουν από συμπαγή υλικά
Δεν έχει συναίσθημα τελικά, δεν σε μισεί, δεν σ' αγαπά
Μα στέκει ανέγκιχτη και σιωπηλή, χωρίς λόγο γιορτάζει τη μιζέρια της με μάτια σαν βεγγαλικά
Δέσμη σε φέρετρα ηλεκτρικά
Μάριος Ανθόπουλος Ωραίος ! Στο τέλος λέει : μα στέκει ανεγγιχτη..
Μάριος Ανθόπουλος χωρίς παρεξήγηση αλλά παίζει να έχει πάνω από 6-7 λάθη
ανένταχτος μαζί της, προσπάθησα να μπω μες στην ψυχή της, στις άμορφες μα σκοτεινές διαδρομές, την αφή της,, σαν θάασσα σωρών ειν το κορμί της με εκατομμύρια χέρια παγωμένα φωνάζει ήλιους νεκρούς να αγκαλιάσουν την ύπαρξη της....
μουσικα ταξιδια στους 4 τοιχους 5ο πατωμα κελι.
Πολύ καλό για να είναι ανθρώπινο.
"Με εκατομμύρια χέρια παγωμένα φωνάζει ήλιους νεκρούς να αγκαλιάσουν την ύπαρξή της"
τι κομματαρα απλα..??
τρελός εισαι ρε μπρό!
grafe apsinthe i koinwnia se xreiazetai...
αψινθαρα ασε τα phd και γραφε γιατι το χρειαζομαστε
+Pucci Silvia phd?
+enasanarxikos ekeieksw διδακτορικα
ξερει κανεις τι σπουδες εχει κανει ο αψινθος?
Ψυχολογια αν δεν κανω λαθος.
Ιατρική ή Ψυχολογία ...
και οι δρόμοι μας χωρίζουν από συμπαγή υλικά ........
9 ΧΡΟΝΙΑ ΚΟΛΛΗΜΕΝΟΣ ΣΤΟ ΤΕΝΑΓΟΣ
Ξέρουμε intro από ποια ταινία είναι;
Ξερει κανεις απο που ειναι το εισαγωγικο κομματι/αφηγηση;
Στιχους πουθενα??
+Φανης Φωτοπουλος /watch?v=MFvo6xJ16TE
Anatrixila
ruclips.net/video/MOt1gblC2Y4/видео.html απιστευτο
στην αγκαλιά μιας ανεκπλήρωτης αγάπης στεκω έντρομος..