Στο καταφύγιο της σιωπής με πιάνω πάλι, σε διάμετρο μιας φράσης κρυμμένης σαν πράξη, που 'γινε σαν κολλημένη εικόνα η μία πίσω απ' την άλλη, ζούμε οι μνήμες μας ταινίες που ώρες ώρες ποθούμε κι αποτυπώματα απ' όνειρα, προβάλλοντας στιγμές που κοιτούμε καθώς δεν κρύφτηκα ποτέ πίσω απ' αυτά που αφηγούμαι, πίσω από κανένα χαρτί σε τροχιά ελλειπτική, ( εικόνες, ήχοι, χρώματα, μα λείπει η ίδια μουσική ) εκείνη που 'κανε, τη καρδιά να πάλλεται, σαν να 'σουνα ( παιδί ) που αναπολεί την αθωότητα, σε βλέμματα οικεία, τη πιο φωτεινή μας γωνία, σκοτώσαμε για να επιβιώσουμε μαζί με ξένους, συγγενείς κι εχθρούς, σ' αυτή τη γκρίζα πολιτεία, έγινε η αγάπη ηδονής πορνεία κι ο ρομαντισμός αυλαία, μάσκα για την εσωτερική μανία, που κρύβει η ψυχή τυφλός αφηγητής στη πιο μύχια ιστορία,.. στη παράξενη μοναχική εποχή συμβιβασμένοι όλοι στην αποστροφή στη Πειραιώς περιπλανιέται η θύμησή σου μπροστά από τα μάτια μου πριν από τη στροφή που 'χες να κάνεις καμμένο φιλμ το αίσθημα αυτό που θες να πεις να χάνεις ( δεν ζεις μ' αναμνήσεις και τύψεις ) λευκό μοντάζ ζωής όταν δεν μπορείς την ψυχή σου ν' αγγίξεις, όταν η νύχτα αναζητεί τη καρδιά σου έστω για λίγο να μιλήσεις, στ' άδειο κέντρο βρίσκω όσα αγάπησα σε δέκατα πίσσας στη κάφτρα στο τελευταίο τσιγάρο μέσα απ'το πακέτο...
Μενάνδρου, Φλεβάρης του '10, ακίνητος και παγωμένος στέκω λίγα εκατοστά στη πρόσκρουση στα χείλη χορεύει η ίδια ερώτηση «τι 'ναι αυτό που σε φοβίζει πιο πολύ;» μα δε λυγίζει η απόσταση κόρες διεσταλμένες καθρεφτίζονται πάνω στη φόρτιση σαν άδειο λίκνο κρύβεις το βλέμμα σου όσο η ανατολή κλέβει το τελευταίο σου ίσκιο τα δόντια σφίγγω και τρελαίνομαι πως να γλιτώσω απ' το αντίο που από παιδί τόσο σιχαίνομαι; σκοτώνουν όποιον νοσταλγεί, κι αφού στα θέλω δειλιάζεις δε θα 'μαστε πλεον εκεί στα «σ' αγαπώ» που φοβάται το στόμα σου να προφέρει να πει κι ούτε το βλέμμα σου το λέει και το εννοεί γίνεσαι ξένη και διστάζεις, ποια είσαι εσύ που με την άκρη του ματιού σου τώρα με κοιτάζεις; σ' ανεκπλήρωτη ενοχή πίσω απ'το τζάμι του αστικού που αναχωρεί δεν έχει πλέον σημασία, τι κι αν κοιτάξεις πίσω; άδεια πόλη που σκοτώνει τη στιγμή και την ουσία σ' αντιδράσεις δρόμοι έρημοι οι εξομολογητές γράφοντας ποιήματα στων «αστικών» τις στάσεις φεύγω και χάνομαι απ' το κόσμο που όλοι παίζουν ρόλους σ' άδειες παραστάσεις έτσι κι αλλιώς η λέξη ποιήματα από μόνη της σημαίνει πράξεις, σημαίνει πράξεις...
..τα δόντια σφίγγω και τρελαίνομαι...! πως να γλιτώσω απ'το αντίο που από παιδί τόσο σιχαίνομαι; σκοτώνουν όποιον νοσταλγεί, κι αφού στα θέλω δειλιάζεις δε θα 'μαστε πλεον εκεί,.. στα ( σ' αγαπώ ) που φοβάται το στόμα σου να προφέρει να πει κι ούτε το βλέμμα σου το λέει και το εννοεί, γίνεσαι ξένη και διστάζεις, ποια είσαι εσύ που με την άκρη του ματιού σου τώρα με κοιτάζεις; σ' ανεκπλήρωτη ενοχή πίσω απ'το τζάμι του αστικού που αναχωρεί δεν έχει πλέον σημασία, τι κι αν κοιτάξεις πίσω; άδεια πόλη που σκοτώνει τη στιγμή και την ουσία σ'αντιδράσεις, δρόμοι έρημοι οι εξομολογητές γράφοντας ποιήματα στων αστικών τις στάσεις, φεύγω και χάνομαι απ'το κόσμο που όλοι παίζουν ρόλους σ'άδειες παραστάσεις έτσι κι αλλιώς η λέξη ποιήματα από μόνη της σημαίνει πράξεις, σημαίνει πράξεις...
Πρέπει να ανεβεί Spotify έχω χαλάει όλα μου τα mb να το ακούω
Άψινθε τι κουπλέ έγραψες ρε φίλε
Στο καταφύγιο της σιωπής με πιάνω πάλι, σε διάμετρο μιας φράσης κρυμμένης σαν πράξη, που 'γινε σαν κολλημένη εικόνα η μία πίσω απ' την άλλη, ζούμε οι μνήμες μας ταινίες που ώρες ώρες ποθούμε κι αποτυπώματα απ' όνειρα, προβάλλοντας στιγμές που κοιτούμε καθώς δεν κρύφτηκα ποτέ πίσω απ' αυτά που αφηγούμαι, πίσω από κανένα χαρτί σε τροχιά ελλειπτική, ( εικόνες, ήχοι, χρώματα, μα λείπει η ίδια μουσική )
εκείνη που 'κανε, τη καρδιά να πάλλεται, σαν να 'σουνα ( παιδί ) που αναπολεί την αθωότητα, σε βλέμματα οικεία, τη πιο φωτεινή μας γωνία, σκοτώσαμε για να επιβιώσουμε μαζί με ξένους, συγγενείς κι εχθρούς,
σ' αυτή τη γκρίζα πολιτεία, έγινε η αγάπη ηδονής πορνεία κι ο ρομαντισμός αυλαία, μάσκα για την εσωτερική μανία, που κρύβει η ψυχή
τυφλός αφηγητής στη πιο μύχια ιστορία,..
στη παράξενη μοναχική εποχή συμβιβασμένοι όλοι στην αποστροφή
στη Πειραιώς περιπλανιέται η θύμησή σου μπροστά από τα μάτια μου πριν από τη στροφή που 'χες να κάνεις
καμμένο φιλμ το αίσθημα αυτό που θες να πεις να χάνεις
( δεν ζεις μ' αναμνήσεις και τύψεις )
λευκό μοντάζ ζωής όταν δεν μπορείς την ψυχή σου ν' αγγίξεις,
όταν η νύχτα αναζητεί τη καρδιά σου έστω για λίγο να μιλήσεις,
στ' άδειο κέντρο βρίσκω όσα αγάπησα σε δέκατα πίσσας στη κάφτρα στο τελευταίο τσιγάρο μέσα απ'το πακέτο...
Μενάνδρου, Φλεβάρης του '10, ακίνητος και παγωμένος στέκω λίγα εκατοστά στη πρόσκρουση
στα χείλη χορεύει η ίδια ερώτηση
«τι 'ναι αυτό που σε φοβίζει πιο πολύ;»
μα δε λυγίζει η απόσταση
κόρες διεσταλμένες καθρεφτίζονται πάνω στη φόρτιση σαν άδειο λίκνο
κρύβεις το βλέμμα σου όσο η ανατολή κλέβει το τελευταίο σου ίσκιο
τα δόντια σφίγγω και τρελαίνομαι
πως να γλιτώσω απ' το αντίο που από παιδί τόσο σιχαίνομαι;
σκοτώνουν όποιον νοσταλγεί, κι αφού στα θέλω δειλιάζεις δε θα 'μαστε πλεον εκεί
στα «σ' αγαπώ» που φοβάται το στόμα σου να προφέρει να πει
κι ούτε το βλέμμα σου το λέει και το εννοεί
γίνεσαι ξένη και διστάζεις, ποια είσαι εσύ που με την άκρη του ματιού σου τώρα με κοιτάζεις;
σ' ανεκπλήρωτη ενοχή πίσω απ'το τζάμι του αστικού που αναχωρεί
δεν έχει πλέον σημασία, τι κι αν κοιτάξεις πίσω;
άδεια πόλη που σκοτώνει τη στιγμή και την ουσία σ' αντιδράσεις
δρόμοι έρημοι οι εξομολογητές γράφοντας ποιήματα στων «αστικών» τις στάσεις
φεύγω και χάνομαι απ' το κόσμο που όλοι παίζουν ρόλους σ' άδειες παραστάσεις
έτσι κι αλλιώς η λέξη ποιήματα από μόνη της σημαίνει πράξεις, σημαίνει πράξεις...
Οταν δεν ξερεις να αγαπας τουλαχιστον μαθε να μην πληγωνεις
..τα δόντια σφίγγω και τρελαίνομαι...!
πως να γλιτώσω απ'το αντίο που από παιδί τόσο σιχαίνομαι;
σκοτώνουν όποιον νοσταλγεί, κι αφού στα θέλω δειλιάζεις δε θα 'μαστε πλεον εκεί,..
στα ( σ' αγαπώ ) που φοβάται το στόμα σου να προφέρει να πει
κι ούτε το βλέμμα σου το λέει και το εννοεί, γίνεσαι ξένη και διστάζεις,
ποια είσαι εσύ που με την άκρη του ματιού σου τώρα με κοιτάζεις;
σ' ανεκπλήρωτη ενοχή πίσω απ'το τζάμι του αστικού που αναχωρεί
δεν έχει πλέον σημασία, τι κι αν κοιτάξεις πίσω;
άδεια πόλη που σκοτώνει τη στιγμή και την ουσία σ'αντιδράσεις, δρόμοι έρημοι οι εξομολογητές γράφοντας ποιήματα στων αστικών τις στάσεις,
φεύγω και χάνομαι απ'το κόσμο που όλοι παίζουν ρόλους σ'άδειες παραστάσεις έτσι κι αλλιώς η λέξη ποιήματα από μόνη της σημαίνει πράξεις,
σημαίνει πράξεις...
Αψινθάραααααα ρεεεε !!!
Μεγάλο παληκάρι ρε!
2018 ακόμη εδώ
Γαμησετααααααααααα!!
Ξανά κ ξανά!
παράπονο στον εαυτό μου που είναι τόσο ευάλωτος..
Κακοτέχνη, σε ακούω και φουντώνει το μέσα μου.
Wraios re Zisi....respect apo to T.N.A
Ελα ενταξει...κομματαρα!!
βρίσκω όσα αγάπησα σε δέκατα πίσσας στην κάφτρα, στο τελευταίο τσιγάρο μέσα απ'το πακέτο...
Να 'λετε το σ'αγαπω όσο προλαβαίνετε..
den prolave oloi kai xathikame sto oroma
dtaeys respect re file!!!
Hit me right in my thoughts!Ωραίοοο. "Στα χείλη χορεύει η ίδια ερώτηση,τι είναι αυτό που σε φοβίζει πιο πολύ;"
Konstadina S εγω
@@mauraheria2464 βαψτα χερια σου και με αλλα χρωματα
@@εγωειμαι-τ2ξ ruclips.net/video/75TxO8um5Zo/видео.html
@@εγωειμαι-τ2ξ το μαύρο έχει όλα τα χρώματα μέσα του... φιλιά στο χάος
@@chaosad8435 το άσπρο τα εχει όλα* . Το μαυρο ειναι η ελλειψη ολων των χρωματων
One of these mornings
ειναι η αναγκη που με σπρωχνει να κλεινομαι σε μενα..
💖💖💖💖💖💖💖💖
💖💖💖💖💖💖💖💖 Kommatara!
η παραγωγη ειναι απο moby - one of these mornings
Miami Vice!!
ποιηση!
Αφήνω καράφλα
στα χείλη χορεύει η ίδια ερώτηση,
τι είναι αυτό που σε φοβίζει πιο πολύ;
stoixares........!!!!
Στη Πειραιώς περιπλανιέται η θύμηση σου μπροστά από τα μάτια μου, πριν από τη στροφή.
stin peireos strivo stin geranidou kai aneveno theatrou gia mia miatia hrwinis...
αψινθαρας
goood stuf!
Αψιμαχίες
πως να γλιτωσω απο το αντιο που απο παιδι τοσο σιχενομαι
file to beat?
moby - one of these mornings
σε διαμετρο μιας φρασης κρυμμενης σαν πραξη -????????- μετα τι λεει;;; μπορει να το ξεχωρισει καποιος; ευχαριστς
Σαν πράξη που 'γινε σαν κολλημένη εικόνα , μία πίσω από την άλλη ζούμε !
/watch?v=5r8kXDGIIt0
μαγκες το κομματι με ολους τους στιχους...
epeidh den katalave ti elege prepei na mhn katalavainei apo hip hop? hahahahhahaha