@@MyKlasyk coś źle zrozumiałam. Wielka szkoda :). Ale i tak Pana nagranie jest bardzo wartościowe. Mam nadzieję, że temat wolnego czasu będzie kontynuowany :).
To jest próżne ujęcie sprawy. Praca jest za karę i pracujemy albo po to aby odpracować, oczyścić się albo nie pracujemy a tworzymy, a więc z sercem wkładamy w pracę swoją duszę i ją transformujemy z kary na nagrodę którą jest możliwość "bycia na podobieństwo Boga" a więc tworzenie. Życie nie zna pojęcia odpoczynku a jedynie pojęcie kontemplacji, co akurat zostało tu powiedziane. Odpoczynek jednak, nawet poprawnie zrozumiany, nie może być celem pracy, bo tylko niewolnik musi zapracować na czas wolny. Jeśli nie ma tej twórczej sfery pośredniej pomiędzy pracą a odpoczynkiem, która transformuje i uszlachetnia, to człowiek jest nadal tylko zwierzęciem i jedyne co może kontemplować w czasie wolnym to natura. To twórczość jest fundamentem kultury.
Chodzi o odpowiednie rozłożenie akcentów. Zbytnie akcentowanie pracy i wysiłku może nas mimowolnie prowadzić do przekonania, że sami jesteśmy w stanie zbawić się przez pracę. Z kolei popadnięcie w drugą skrajność - brak działania - jest również błędne. Potrzebny tu jest odpowiedni duchowy balans. Co do tego, że "odpoczynek nie może być celem pracy"? W omawianej książce czas wolny rozumiany jest specyficznie, jako czas niezbędny z jednej strony do budowania relacji z Bogiem, z drugiej, w szerszym ujęciu - jest to bardziej stan ducha, w którym mając pokój z Bogiem "nie ciśniemy spraw do końca", działamy ze spokojem, ufnością w opiekę Bożą i wtedy "czas wolny" niejako opanowuje "czas pracy". Jednakże tak czy inaczej podstawą naszego ziemskiego funkcjonowania musi być jakiś niepraktyczny, realny czas, w którym zajmujemy się odnawianiem naszej "łączności" z Panem Bogiem.
@@MyKlasyk Ja rozumiem i tu pełna zgoda aczkolwiek to nie uratuje kultury ani nie jest dla niej fundamentem. Człowiek wykonujący pracę z obowiązku, taką która go nie angażuje duchowo, gdzie nie wkłada w nią siebie, może tą pracę interpretować tylko jako karę, inaczej ona go niszczy i odczłowiecza i odpoczynek tu nie pomoże. Nikt nie dostał rąk, nóg, rozumu, uszu i oczu aby wykonywać mechaniczne czynności które w żaden sposób nas nie angażują i nie rozwijają wewnętrzne (chyba, że pokutuje właśnie grzech pierworodny). Ratunkiem dla kultury nie jest akcentowanie odpoczynku ale transformacja pracy, która ma być pomnażaniem talentów. Chrześcijańska kultura nie jest hinduizmem, nie jest rozwojem duchowym, jest urzeczywistnianiem Boga w człowieku poprzez realizowanie talentu i to nie tylko w sensie rzemieślniczym czy artystycznym ale także moralnym, bo miłość jest największym talentem który każdy musi kultywować codziennie, inaczej jest jak syn marnotrawny. W pewnym sensie miłość musi być podniesiona do tak szlachetnego poziomu, że kochamy obowiązki i wybieramy je dobrowolnie, wkładamy w nie całe serce.
@@eldoradoseczłowiek musi mieć czas na odpoczynek i przebywanie podczas niego w obecności Bożej. Tutaj chodzi o to. Nikt nie mówi, że praca nie jest potrzebna. Nie rozumiem, po co szukać dziury w całym 😧?
@@katarzynakurczyna5366 Bogu to się każdą chwilę poświęca bo Bóg jest miłością a więc w każdą aktywność należy wkładać serce i kochać to co się robi. Bóg odpoczywał tylko jeden dzień w tygodniu. Wedle tego wzoru należy budować kulturę, tymczasem nasza kultura współcześnie to mechaniczna praca której się nie kocha i codzienny odpoczynek który jest albo zapominaniem albo czasem marzeń sennych który dziś ludzie nazywają modlitwą czy medytacją. Modlitwa to rozmowa z Bogiem czyli z miłością czyli namysł nad tym co się kocha, wtedy człowiek jest twórczy a nie mechaniczny czy rozmarzony. Człowiek jak nie lubi tego co robi to się męczy i potrzebuje ciągle odpoczynku. Taki odpoczynek ma swe imię - starość. Bóg w ostatni dzień celebrował, świętował nie czuł znużenia bo miłość nie sypia nigdy.
@@eldoradosetak właśnie odróżnia katolicyzm od protestantyzmu Koneczny Feliks. A jeśli Pani gdzie indziej inspirowała się do tych przemyśleń, to bardzo proszę o podzielenie się źródłem.
Wspaniale! Nie mogę doczekać się książki!
Nie jestem zawodowym tłumaczem. Nie zamierzam wydawać omówionej tu książki
@@MyKlasyk coś źle zrozumiałam. Wielka szkoda :). Ale i tak Pana nagranie jest bardzo wartościowe. Mam nadzieję, że temat wolnego czasu będzie kontynuowany :).
@@MyKlasyk a czy w internecie można znaleźć PDF tej książki? Znalazłam coś ale to chyba tylko fragment.
Ja mam płatny egzemplarz@@katarzynakurczyna5366
@@MyKlasyk a gdzie można go zakupić? Można prosić o podpowiedź?
Tak też Feliks Koneczny. Czekam z niecierpliwością na Pana głos w sprawie.
To jest próżne ujęcie sprawy. Praca jest za karę i pracujemy albo po to aby odpracować, oczyścić się albo nie pracujemy a tworzymy, a więc z sercem wkładamy w pracę swoją duszę i ją transformujemy z kary na nagrodę którą jest możliwość "bycia na podobieństwo Boga" a więc tworzenie. Życie nie zna pojęcia odpoczynku a jedynie pojęcie kontemplacji, co akurat zostało tu powiedziane. Odpoczynek jednak, nawet poprawnie zrozumiany, nie może być celem pracy, bo tylko niewolnik musi zapracować na czas wolny. Jeśli nie ma tej twórczej sfery pośredniej pomiędzy pracą a odpoczynkiem, która transformuje i uszlachetnia, to człowiek jest nadal tylko zwierzęciem i jedyne co może kontemplować w czasie wolnym to natura. To twórczość jest fundamentem kultury.
Chodzi o odpowiednie rozłożenie akcentów. Zbytnie akcentowanie pracy i wysiłku może nas mimowolnie prowadzić do przekonania, że sami jesteśmy w stanie zbawić się przez pracę. Z kolei popadnięcie w drugą skrajność - brak działania - jest również błędne. Potrzebny tu jest odpowiedni duchowy balans.
Co do tego, że "odpoczynek nie może być celem pracy"? W omawianej książce czas wolny rozumiany jest specyficznie, jako czas niezbędny z jednej strony do budowania relacji z Bogiem, z drugiej, w szerszym ujęciu - jest to bardziej stan ducha, w którym mając pokój z Bogiem "nie ciśniemy spraw do końca", działamy ze spokojem, ufnością w opiekę Bożą i wtedy "czas wolny" niejako opanowuje "czas pracy". Jednakże tak czy inaczej podstawą naszego ziemskiego funkcjonowania musi być jakiś niepraktyczny, realny czas, w którym zajmujemy się odnawianiem naszej "łączności" z Panem Bogiem.
@@MyKlasyk Ja rozumiem i tu pełna zgoda aczkolwiek to nie uratuje kultury ani nie jest dla niej fundamentem. Człowiek wykonujący pracę z obowiązku, taką która go nie angażuje duchowo, gdzie nie wkłada w nią siebie, może tą pracę interpretować tylko jako karę, inaczej ona go niszczy i odczłowiecza i odpoczynek tu nie pomoże. Nikt nie dostał rąk, nóg, rozumu, uszu i oczu aby wykonywać mechaniczne czynności które w żaden sposób nas nie angażują i nie rozwijają wewnętrzne (chyba, że pokutuje właśnie grzech pierworodny). Ratunkiem dla kultury nie jest akcentowanie odpoczynku ale transformacja pracy, która ma być pomnażaniem talentów. Chrześcijańska kultura nie jest hinduizmem, nie jest rozwojem duchowym, jest urzeczywistnianiem Boga w człowieku poprzez realizowanie talentu i to nie tylko w sensie rzemieślniczym czy artystycznym ale także moralnym, bo miłość jest największym talentem który każdy musi kultywować codziennie, inaczej jest jak syn marnotrawny. W pewnym sensie miłość musi być podniesiona do tak szlachetnego poziomu, że kochamy obowiązki i wybieramy je dobrowolnie, wkładamy w nie całe serce.
@@eldoradoseczłowiek musi mieć czas na odpoczynek i przebywanie podczas niego w obecności Bożej. Tutaj chodzi o to. Nikt nie mówi, że praca nie jest potrzebna. Nie rozumiem, po co szukać dziury w całym 😧?
@@katarzynakurczyna5366 Bogu to się każdą chwilę poświęca bo Bóg jest miłością a więc w każdą aktywność należy wkładać serce i kochać to co się robi. Bóg odpoczywał tylko jeden dzień w tygodniu. Wedle tego wzoru należy budować kulturę, tymczasem nasza kultura współcześnie to mechaniczna praca której się nie kocha i codzienny odpoczynek który jest albo zapominaniem albo czasem marzeń sennych który dziś ludzie nazywają modlitwą czy medytacją. Modlitwa to rozmowa z Bogiem czyli z miłością czyli namysł nad tym co się kocha, wtedy człowiek jest twórczy a nie mechaniczny czy rozmarzony. Człowiek jak nie lubi tego co robi to się męczy i potrzebuje ciągle odpoczynku. Taki odpoczynek ma swe imię - starość. Bóg w ostatni dzień celebrował, świętował nie czuł znużenia bo miłość nie sypia nigdy.
@@eldoradosetak właśnie odróżnia katolicyzm od protestantyzmu Koneczny Feliks. A jeśli Pani gdzie indziej inspirowała się do tych przemyśleń, to bardzo proszę o podzielenie się źródłem.