Obejrzałam i zdiagnozowałam sobie, że cierpiałam na jedzenie kompulsywne (w porywach do bulimii i depresji). Tym bardziej jestem z siebie dumna, że pokonałam to sama! Bez pomocy specjalisty. Generalnie pomogło mi to, że nauczyłam się przeżywać emocje, zamiast je zajadać. Nauczyłam się też asertywności w relacjach z innymi. Minęło już kilkanaście lat bez nawrotów.
Objadanie pod wpływem emocji to mój problem. Uwielbiam czekoladę, batoniki, słodycze, które degustuję. Jem do pewnego momentu, w silnych emocjach (np. w złości, smutku, rozżalniu; np. pizzę, kebab, a także słodycze - wszystko - wysokowęglowodanowe). Jestem w terapii, psycholog mówi, że zajadam emocje, na razie opracowujemy plan zaspokojenia moich potrzeb, bym nie zajadała. Jeśli nie zjem regularnego posiłku - też zajadam słodyczami, ale dalej jestem głodna. Regularność posiłków częściowo mi pomaga.
Mogę mieć zaburzenia psychiczne. Dziś poczulam utratę kontroli, chociaż nie zjadam ogromnych ilości jedzenia, to są i tak za duże. I wymyśliłam sobie, że w głowie przeżywam od nowa i nowa dominujące nade mną relacje z przeszłości. Przeżywam komentarze, pouczenia, krytykę. Możliwe, że uciekam od nieprzyjemnych uczuć w jedzenie. Możliwe tez, że to taki sposób na samotność, mile spędzony czas w samotności. Uciekam od ludzi, a ich towarzystwo i pakowanie się w ciągle niesatysfakcjonujące relacje, zamieniam na ulubione seriale, ich bohaterów i podjadanie smakołyków.
@@jagat6527 Ojej odświeżyłaś mój stary komentarz sprzed 3 lat. Całkiem niedawno przy jakimś totalnym kryzysie życiowym, poczułam tak silny głód w klatce piersiowej, że sama się zdiagnozowałam, że był to głód miłości, który we mnie był od dzieciństwa. Przy akceptacji tego "głodu", on zniknął wraz z kompulsją i znalazłam się bardziej mindfully tu I teraz. Nadal lubię zjeść, ale już zdarza się, że zdrowo nie dojem czegoś, bo już nie mogę, a dawniej tego stopu nie było. A brzuch mam jakiś taki zdrowszy. Dawniej to zawsze jakiś ścisk nerwowy, biegunki, wzdęcia. Po raz pierwszy w całym moim życiu, w wieku 36lat odczuwam lekkość w moim brzuchu. Pozdrowienia, powodzenia.
@@agnieszkag.5170 a ja odpowiedziałam Ci nie patrząc na datę 🙂 To fajnie, że u Ciebie lepiej i idzie w dobrą stronę, nam więc nadzieję, że u mnie też tak będzie.
Witam, Pani Gosiu z wykształcenia jestem dietetykiem i psychoterapeutą. W dalszym ciągu uzupełniam swój warsztat i pracuję z pacjentami głównie psychoterapeutycznie. Moje CV znajdzie Pani na www.katarzynadudek.com. Pozdrawiam cieplo, Katarzyna
@@katarzynadudekpsychoterapia Bardzo się cieszę, że trafiłam na Pani kanał. Od dwóch lat słucham p. Iwony Wierzbickiej z Kanału Ajwen, i wiele już rozumiem i wiem, że po cukrze za chwilę będę jeszcze bardziej głodna, a mimo to w chwili stresu idę po pączka. I myślę, że Pani kanał mi pomoże. Polecę co również paru koleżankom. Serdecznie pozdrawiam Gosia.
a co jeżeli czasami mam objawy jak jedzenia kompulsywnego a czasami emocjonalnego??? mam wrażenie że z wiekiem częsciej jest to już jedzenie emocjonalne, ale wciąż "splamione" piętnem kompulsów...
Może sie Pani zastanowić na ile to, co się obecnie dzieje w sferze Pani jedzenia przeszkadza Pani w codziennym życiu, funkcjonowaniu. Jeśli nie wpływa znacząco na Pani samopoczucie, samoocenę, nie powoduje znaczącego cierpienia można domniemać, że wszystko mieści się w granicach normy. Przeciętna, zdrowa osoba również czasami w wyniku dużego stresu może uledz nieprzyjemnemu objedzeniu się. Ważne jak często się to dzieje i jak wpłaywa na nas w życiu codzienym. Warto też zasięgnąć porady psychologa lub psychotrapeuty, który zobaczy Pani trudności z innej perspektywy, z której nam samym jest cieżo je zobaczyć. Pozdrawiam, Katarzyna :)
Obejrzałam i zdiagnozowałam sobie, że cierpiałam na jedzenie kompulsywne (w porywach do bulimii i depresji). Tym bardziej jestem z siebie dumna, że pokonałam to sama! Bez pomocy specjalisty. Generalnie pomogło mi to, że nauczyłam się przeżywać emocje, zamiast je zajadać. Nauczyłam się też asertywności w relacjach z innymi. Minęło już kilkanaście lat bez nawrotów.
Gratulacje! Może być Paniz siebie dumna, warto pielęgnować wgląd w swoje uczucia każdego dnia - to procentuje. Katarzyna
Z niecierpliwością czekam na filmik odnośnie różnic pomiędzy bulimią a kompulsywnym objadaniem. Dziękuję :)
Już wkrotce, pozdrawiam ciepło :)
Objadanie pod wpływem emocji to mój problem. Uwielbiam czekoladę, batoniki, słodycze, które degustuję. Jem do pewnego momentu, w silnych emocjach (np. w złości, smutku, rozżalniu; np. pizzę, kebab, a także słodycze - wszystko - wysokowęglowodanowe). Jestem w terapii, psycholog mówi, że zajadam emocje, na razie opracowujemy plan zaspokojenia moich potrzeb, bym nie zajadała.
Jeśli nie zjem regularnego posiłku - też zajadam słodyczami, ale dalej jestem głodna. Regularność posiłków częściowo mi pomaga.
Dziękuję za filmy. Posłucham kilku. Zrobiłam notatki. Pozdrawiam.
Mam nadzieje, że będą pomocne. Pozdrawiam ciepło, Katarzyna
bardzo dziękuję za ten i inne filmy :)
Dziękuję serdecznie :)
Dziękuję
Dziękuję, pozdrawiam serdecznie, Katarzyna
Miło panią widzieć i słyszeć :)
Dziękuję,pozdrawiam :)
Mogę mieć zaburzenia psychiczne. Dziś poczulam utratę kontroli, chociaż nie zjadam ogromnych ilości jedzenia, to są i tak za duże. I wymyśliłam sobie, że w głowie przeżywam od nowa i nowa dominujące nade mną relacje z przeszłości. Przeżywam komentarze, pouczenia, krytykę. Możliwe, że uciekam od nieprzyjemnych uczuć w jedzenie. Możliwe tez, że to taki sposób na samotność, mile spędzony czas w samotności. Uciekam od ludzi, a ich towarzystwo i pakowanie się w ciągle niesatysfakcjonujące relacje, zamieniam na ulubione seriale, ich bohaterów i podjadanie smakołyków.
Jakbym czytała o sobie 😭
Trzymaj się, musimy jakoś dać sobie radę 😖
@@jagat6527 Ojej odświeżyłaś mój stary komentarz sprzed 3 lat. Całkiem niedawno przy jakimś totalnym kryzysie życiowym, poczułam tak silny głód w klatce piersiowej, że sama się zdiagnozowałam, że był to głód miłości, który we mnie był od dzieciństwa. Przy akceptacji tego "głodu", on zniknął wraz z kompulsją i znalazłam się bardziej mindfully tu I teraz. Nadal lubię zjeść, ale już zdarza się, że zdrowo nie dojem czegoś, bo już nie mogę, a dawniej tego stopu nie było. A brzuch mam jakiś taki zdrowszy. Dawniej to zawsze jakiś ścisk nerwowy, biegunki, wzdęcia. Po raz pierwszy w całym moim życiu, w wieku 36lat odczuwam lekkość w moim brzuchu. Pozdrowienia, powodzenia.
@@agnieszkag.5170 a ja odpowiedziałam Ci nie patrząc na datę 🙂
To fajnie, że u Ciebie lepiej i idzie w dobrą stronę, nam więc nadzieję, że u mnie też tak będzie.
bardzo dobre filmiki, juz jestem fanem :)
Dziękuję, pozdrawiam serdecznie, Katarzyna
Witaj, napisz mi proszę czy jesteś bardziej dietetykiem czy psychologiem? Czy tak pół na pół? Pozdrawiam serdecznie Gosia.
Witam, Pani Gosiu z wykształcenia jestem dietetykiem i psychoterapeutą. W dalszym ciągu uzupełniam swój warsztat i pracuję z pacjentami głównie psychoterapeutycznie. Moje CV znajdzie Pani na www.katarzynadudek.com. Pozdrawiam cieplo, Katarzyna
@@katarzynadudekpsychoterapia Bardzo się cieszę, że trafiłam na Pani kanał. Od dwóch lat słucham p. Iwony Wierzbickiej z Kanału Ajwen, i wiele już rozumiem i wiem, że po cukrze za chwilę będę jeszcze bardziej głodna, a mimo to w chwili stresu idę po pączka. I myślę, że Pani kanał mi pomoże. Polecę co również paru koleżankom. Serdecznie pozdrawiam Gosia.
a co jeżeli czasami mam objawy jak jedzenia kompulsywnego a czasami emocjonalnego??? mam wrażenie że z wiekiem częsciej jest to już jedzenie emocjonalne, ale wciąż "splamione" piętnem kompulsów...
Może sie Pani zastanowić na ile to, co się obecnie dzieje w sferze Pani jedzenia przeszkadza Pani w codziennym życiu, funkcjonowaniu. Jeśli nie wpływa znacząco na Pani samopoczucie, samoocenę, nie powoduje znaczącego cierpienia można domniemać, że wszystko mieści się w granicach normy. Przeciętna, zdrowa osoba również czasami w wyniku dużego stresu może uledz nieprzyjemnemu objedzeniu się. Ważne jak często się to dzieje i jak wpłaywa na nas w życiu codzienym. Warto też zasięgnąć porady psychologa lub psychotrapeuty, który zobaczy Pani trudności z innej perspektywy, z której nam samym jest cieżo je zobaczyć. Pozdrawiam, Katarzyna :)
Dlaczego ludzie obżerają się w nocy?
a co jeśli nie mogę się sklasyfikować ani do jednego ani do drugiego?
To wtedy jesteś obojniakiem 😁😂😂😂
Kompulsywne 😥
Pół na pół
Nic nie rozumie z tego filmu
Dziękuję, pozdrawiam serdecznie, Katarzyna