Ja z kolei przełamałem nieśmiałość w tym roku i to dzięki twoim filmikom. Pojechałem do krajów Jugosłowiańskich i mówiłem może nie idealnie ale dość komunikatywnie. Ludzie byli zachwyceni , że ktoś się uczy takiego np. Bośniackiego zamiast cały czas po angielsku mówić. Przeżyłem wielką przygodę i to ty dodałaś mi odwagi. Dziękuję.
Jesteś bardzo ładną, uroczą kobietą. Bardzo miło się Ciebie słucha. Mam brata starszego o 13 lat i siostrę starszą o lat 17. Gdy byłem małym dzieckiem, a brat ze siostrą spotykali się ze znajomymi, to bardzo się cieszyłem, gdy przychodzili. Nie miałem żadnych oporów, aby poznać nowych, nieco starszych ode mnie ludzi. Czułem się szczęśliwy i bezpieczny. W przedszkolu z rówieśnikami nie czułem się zbyt komfortowo, ponieważ nikogo nie znałem, ale jak już poznałem kolegów, to nieśmiałość w jakimś stopniu znikała. W podstawówce z kolei byłem nękany od pierwszej klasy podstawówki przez "kolegów" starszych o około 5 lat, wyśmiewany przez kilku kolegów, co sprawiało, że czułem coraz większy lęk, bałem się wyjść z domu, co powodowało, iż odczuwałem coraz większą fobię społeczną. Teraz mam niecałe 40 lat i chyba mam fobię społeczną. Odczuwam lęk, gdy mam się kogoś obcego o coś zapytać, ale już nie jest to takie bardzo silne jak było kiedyś. Pomogły mi niektóre książki psychologiczne np. "Lęk i fobia" - polecam, to światowy bestseller. Myślę, że mam jeszcze sporo pracy nad fobią społeczną, aby się jej pozbyć. Ze mną jest tak, że niektórzy bardzo mnie lubią, a niektórzy uważają zapewne, że jestem wielkim gburem. Jestem raczej introwertykiem. Trudno powiedzieć, czy kiedyś uda mi się pozbyć fobii społecznej, bo przeszkadza w życiu. Chyba się trochę do niej przyzwyczaiłem, tak mi się wydaje. Muszę zmienić wiele negatywnych przekonań, które nie są potrzebne. Cieszę się, że Tobie udało się pokonać fobię społeczną. Jak się teraz czujesz? Pozdrawiam
Dziękuję za ten film, mało mówi się o fobii społecznej i nieśmiałości, a są one bardzo napiętnowane. Też mam taki problem, udało mi się i tak dużo wypracować, ale nadal mam wiele nierozwiązanych problemów. Najgorsze jest to, że nadal spotykam się z docinkami i nieprzyjemnymi komentarzami.
Dlaczego uważasz, że nieśmiałość jest napiętnowana? Moim zdaniem raczej nierozumiana. Nie wiem, czy jesteś kobietą czy mężczyzną, jednak osoby nieśmiałe, to często super ludzie, więc nie ma co się docinkami przejmować :) Ty wiesz jaka/jaki jesteś, a inni widzą co najwyżej to, co chcą ;)
najgorsze jest jednak to że to niezrozumienie czasami jest nazywane gorzej, niz naprawdę jest. Spotkałem się raz z określeniem iż fobia społeczna (lub ogólnie introwersja ) to choroba psychiczna ...
Nie jestem psychiatrą, więc nie wiem. Ale patrząc na siebie, to nigdy bym tego tak nie nazwała. Zdecydowanie można nad tym pracować w dużym stopniu. Słyszałam jednak, że w skrajnych przypadkach są rzeczywiście przepisywane leki przeciwlękowe. Ale poza tym pracuje się nad tym na psychoterapii. Co nie oznacza, że jest to chorobą. A zresztą tutaj link, ostatnio widziałam te nagrania, całkiem ciekawe: Pierwsze: ruclips.net/video/KJGFdCtVRuE/видео.html i drugie: ruclips.net/video/ZoVDRm-x6Qc/видео.html
Ale tak w ogóle, to fobia społeczna nie jest introwersją, introwersja nie jest fobią społeczną. Więc jeśli ktoś tak twierdzi, to raczej po prostu nie ma pojęcia.
Jakbym trochę słuchała o sobie. Też zawsze byłam nieśmiała (i podobnie było to spowodowane negatywnymi komentarzami na mój temat ). Na studiach nasiliło się to do takiej prawdziwej fobii społecznej. Zanim wyszłam z mieszkania sprawdzałam, czy nikogo nie ma na klatce schodowej, do drzwi uczelni przemykałam się ze spuszczoną głową, bojąc się spojrzeć na ludzi. A podczas pierwszych referatów myślałam, że z braku powietrza zemdleję - tak byłam przejęta tym, że ludzie mogą widzieć i oceniać mój strach wywołany tym wystąpieniem. Ale podobnie jak Ty jestem dość waleczną i do tego upartą osobą i często zdarzało mi się sobie mówić: nie ma wyjścia, idź i zrób to :) Dzisiaj sama po sobie widzę, że jest lepiej. Nie jestem najbardziej pewną siebie osobą, ale nie ma to już takiego zasięgu. Mogę normalnie jeść w miejscach publicznych bez trzęsących się dłoni, nie przemykam od punktu do punktu unikając ludzi. Najbardziej dumna byłam z siebie, kiedy w mojej pracy musiałam bez przygotowania opowiedzieć grupie młodzieży, czym zajmuje się mój dział . Byłam zdenerwowana, ale dałam radę i teraz wychodzi mi to już naprawdę dobrze. Ostatnio zaczęłam chodzić na salsation. Co chwila gubię jakiś krok, ale zauważyłam, że zupełnie nie przejmuję się tym, co sobie mogę pomyśleć inni i cieszę się tymi choreografiami. Na razie to początek i krępuje mnie wykonywanie niektórych ruchów dłoni (typu podnoszenie ich do góry i kręcenie biodrami). Widzę, że jestem spięta i przez to wygląda to trochę nienaturalnie, ale myślę, że z czasem będzie lepiej:) Rzeczą, której obecnie najbardziej się obawiam jest zapisanie się na takie konwersacje językowe twarzą w twarz. Zwyczajnie boję się, że ta druga strona pomyśli, że jestem nudna i nie ma o czym ze mną rozmawiać, będzie jakaś krępująca cisza, a ja nie będę w stanie wytłumaczyć po angielsku co chcę powiedzieć. Ale mam nadzieję, że w końcu się do tego przemogę :) Szkoda, że takiego kursu tańca brzucha w Twoim wydaniu nie będzie też w Trójmieście, z chęcią bym poszła, ale wiadomo, że nie da się być wszędzie :) Bardzo lubię Twoje filmiki, to naprawdę motywujące wiedzieć od czego zaczynałaś ze swoją nieśmiałością i widzieć w jakim punkcie znajdujesz się obecnie :) Pozdrawiam, Ewa :)
Właśnie, to, o czym piszesz, jest najgorsze. Nie sam strach, ale fakt, że ktoś może ten strach zauważyć. Znam to doskonale. Też wiele razy czekałam w akademiku z wyjściem z pokoju, aż sobie pójdą z korytarza :) Pamiętam też te pierwsze razy, kiedy jadłam sama :D Co za stres! :D Z tym tańcem, to jasne, że to jest dla Ciebie nienaturalne, najpierw się trzeba przyzwyczaić. Najlepiej poćwiczyć w domu przed lustrem kiedy nikt nie widzi :) Rozumiem, że obawiasz się konwersacji. Ale myślę, że nie ma czego. Jeśli tylko zamilkniesz, to ta osoba od razu zada Ci nowe pytanie. W takich rozmowach nie ma miejsca na kłopotliwe milczenie :) Ale może się zdarzyć, że ktoś np. będzie się powstrzymywał od ziewania, kiedy będziesz mówić. Zdarza mi się to czasami widzieć i też mnie wkurza :D Z jakiegoś powodu to jest praktycznie nie do uniknięcia, chociaż nie za bardzo rozumiem dlaczego, bo mnie samej przy moich uczniach nigdy nie chce się ziewać. Ale z mojego doświadczenia wynika, że większość ludzi tak ma, więc warto się nastawić na wszelki wypadek i się nie przejmować. Zapraszam więc do Warszawy! :)
Ewu, pamiętaj też, że w rozmowie z kimś innym nie musisz dbać o to, aby było o czym rozmawiać, ale ta druga osoba może coś zaproponować. Mi takie myślenie troszkę pomaga🤗
Woww, a dopiero teraz trafiłam na ten filmik. Podobnie jak Ty jestem po "30-tce" i miałam podobne przeżycia. Z tym, że u mnie dochodziło jeszcze jąkanie. Najgorsze jego natężenie było w okresie 14-16 lat (okres gimnazjum). Czyli kompleksy, jąkanie, niepewność siebie etc istny koktajl stresów i wiecznych upokorzeń. Teraz jestem zupełnie inną osobą niż te kilkanaście lat temu. Przebyłam dłuugą drogę i myślę, że jeszcze trochę przede mną, ale i tak jestem z siebie bardzo zadowolona. Świetnie, że mówisz o takich rzeczach, bo jednak w tych czasach jakby zapomniano, że ludzie mogą być wycofani, nieśmiali, ponieważ wymaga się od nas byśmy byli komunikatywni, pewni siebie, przebojowi, ambitni etc.Jakby nie było miejsca dla osób, które są cechują się tymi zaletami. Ważne jest też, że wspomniałaś o różnicy pomiędzy nieśmiałością, a byciem introwertykiem. Dla większości (zwłaszcza tych, którzy nigdy nie mieli z tym problemu) to pojęcia tożsame. Podobnie jak Ty, lubię spędzać czas sama. Nigdy się nie nudzę, i realizuję tak, jak czasem nie zrobiłabym tego w większej grupie. Co nie oznacza, że nie lubię towarzystwa. Po prostu muszę mieć ochotę na nie :) Jednak mogę o sobie powiedzieć, że jestem introwertyczką. Kiedyś spotykałam się ze stwierdzeniem (nawet niedawno) :" pewnie spędzasz tyle czasu sama, bo jesteś nieśmiała?".Otóż: nie! Spędzam czas tak, bo lubię :) Dzięki za to, że jesteś, i życzę sukcesów we wszystkim. Pozdrawiam!
A ja mam problem w pisaniu komentarzy. I nigdy nie jest tak , że chciałabym coś skrytykować, ale momencie ochotę pisać wtedy kiedy komuś należą się brawa. Niby nie obchodzi mnie co myślą inni , a jednak lęk we mnie drzemie. Uczę się od Pani j. niemieckiego, ale mój nauczyciel (czy idol) musi być dlanie też super" ludziem". Dlatego podglądam też co Pani ma do powiedzenia w innych tematach. I z każdym poznawaniem Pani , szanuję Panią więcej i więcej. Duże oczy, duży biust, szerokie biodra mogą być tylko atutem kobiety. Myślę , że w Niemczech łatwiej jest oswoić swoją nieśmiałość. Tam jest więcej uśmiechów i życzliwości. My w Polsce boimy się uśmiechać, n ie komplementujemy, bo uważamy , że w ten sposób odejmiemy sobie to co piękne. Wow napisałam! Jest Pani świetną i mądrą Kobietą. Cieszę się. Pozdrawiam ada
Niesamowite świadectwo! Daje do myślenia. Dziękuję :) Tak jak często powtarzasz w swoich filmach - ludzie patrzą na efekt końcowy, a nie widzą drogi...
Ja mam takie zachowanie, jak odpisałaś swoją nieśmiałość, do dziś.mam 37 lat i jakaś jestem "dzika" mój starszy syn ma to samo więc go doskonale rozumiem 😱
Mamy ze sobą bardzo wiele wspólnego.... Jakbym słuchała o sobie! Niesamowite! Też wyjechałam do Niemiec na studia fililogiczne, też tu mieszkam od lat, też walczyłam z fobią społeczną, również bałam się wyjść ze swojego pokoju w akademiku, też umierałam przed każdym referatem, tańczyłam i również moją pasją jest temat dwujęzyczności.... Nawet pracę magisterską napisałam o interferencjach. Byłabym bardzo szczęśliwa móc poznać Ciebie kiedyś osobiście. Bardzo serdecznie pozdrawiam z Berlina :)
Bardzo inspirujące. Też zawsze miałam takie problemy z nieśmiałością, ale z czasem dzięki sytuacjom, do których byłam zmuszona (zwłaszcza po skończeniu 18 lat, kiedy mama już nic nie załatwi) zauważyłam poprawę. Zdarzało mi się nawet nie spać całą noc, kiedy następnego dnia musiałam coś "załatwić". Jeszcze bardziej mnie zachęciłaś, żeby świadomie nad tym pracować :)
Mam problemy z nieśmiałością. Jest to głównie spowodowane przykrymi wydarzeniami z dzieciństwa. Często boje się kogoś o coś zapytać czy np. do kogoś pierwsza napisać. Boje się, że będę się narzucać albo że np. ta osoba przestanie mnie lubić jak będę do niej za często pisała. Chociaż i tak kilka lat temu było dużo gorzej to i tak do dzisiaj mam jeszcze dużo problemów z nieśmiałością. Staram się z tym walczyć, jakoś uświadamiać sobie, że nie będzie na pewno aż tak źle czy coś w tym stylu, ale często jest nadal mi ciężko. Mam nadzieje, że kiedyś pokajam to, tak jak ty to zrobiłaś czego swoją droga ci gratuluje, bo sama wiem, że to jest naprawdę ciężkie do zrobienia.
Hm, trudno się domyślić o jakiego rodzaju sytuacje chodzi. Ale jeśli między znajomymi, to chyba nie warto nawet przejmować się opinią osoby, jeśli jej przeszkadza parę wiadomości. :*
Madame Polyglot między znajomymi, ale nie tylko. Często idąc gdzieś mam wrażenie, że się na mnie wszyscy patrzą i zastanawiam się co o mnie myślą. Chociaż i tak gorzej jest jak przechodzę koło grupki osób, które się śmieją. Wtedy myśle, że to na pewno ze mnie się śmieją. Ogólnie takie codziennie sytuacje mnie przerażają jak np. zapytanie się o coś, zamówienie jedzenie.
Lekka nieśmiałość jest u wielu ludzi czymś zupełnie normalnym. Wynika to z temperamentu, wychowania i być może większej wrażliwości. Jesli idzie to za daleko to jednak wiaze się z nadmiernymi kompleksami i w końcu fobią społeczną.
Z moja nieśmiałością było trochę podobnie, chociaż co ciekawe ja o sobie nigdy nie myślałam ze jestem nieśmiała mimo to dawałam takie sygnały otoczeniu. W szkole chyba natrafiłam na takie charaktery w klasie przy których ja się blokowałam. Tez czułam ze jestem wyśmiewana, z cała pewnością nie należałam do paczki klasowej. W tym czasie zapisałam się do harcerstwa, które stało się przełomowe w moim życiu. Poznałam tam ciekawych ludzi, zaczęłam prowadzić zajęcia dla młodszych dzieciaków, pojawiły się możliwości brania udziału w różnych wydarzeniach. To wszystko sprawiło ze przełamałam swoją nieśmiałość, albo inaczej, stworzyłam sobie szanse na śmiałość. Podczas studiów jak i w pracy nie miałam już takich problemów z wystąpieniami. Pracowałam w obszarze PR wiec moje zadania wymagały ode mnie śmiałości. Jednak wiem tez ze śmiałość jest trochę jak każda umiejetność - nie jest dana raz na zawsze. Trzeba ja ćwiczyć. Najlepiej przy każdej możliwej okazji. Bardzo fajne nagranie! LG!
Też byłam baaardzo nieśmiała. Znam te problemy doskonale 🙂. Długo z tym walczyłam. Chyba po 30 - tce w końcu mi się udało. Ciągle staram się wychodzić ze swojej strefy komfortu i cieszę się, kiedy mi się udaje 😂. Ten proces trwa bardzo długo, ale najważniejsze, że ciągle do przodu 😁. Pozdrawiam serdecznie.
Jestem i czasem oglądam! Podoba mi się, że mówisz szczerze o różnych rzeczach i do tego przekazujesz duży kawał wartościowej wiedzy. Wspomniałaś, że miałaś problem z rozmową z grupką ludzi. W moim przypadku jest to strach przed wykonywaniem rozmów telefonicznych. Dopóki nie wiem, do kogo i po co dzwonię, czuję się niepewnie do tego stopnia, że nie wiem co powiedzieć i rozmówca kompletnie nie wie o co mi chodzi. Przed każdym telefonem pod nowy numer muszę pomyśleć, jak sformułować pytanie do tej osoby na temat tego, czego chciałabym się dowiedzieć. Stresuję się zanim ktoś się odezwie, a potem po odłożeniu słuchawki serce mi mocniej bije. W przeszłości zdarzało mi się, że płakałam po zamówieniu pizzy. Teraz tylko odreagowuję po rozmowie lekką zadyszką i odczuwam ulgę. Już nie waham się zadzwonić, ale jeśli nie muszę to nie dzwonię.
Wow, to naprawdę gratuluję, że już się przemogłaś. Też kiedyś bardzo nie lubiłam dzwonić. A teraz nawet się nie zastanawiam, tylko dzwonię od razu, żeby się dowiedzieć czegokolwiek. Bo szybciej niż mail. i szybciej niż jeśli bym miała czytać kilka stron informacji :)
super, że tak zawalczyłaś o siebie, ale nie mylmy nieśmiałości z fobią społeczną, która wiąże się z głębokimi zaburzeniami powstałymi we wczesnym dzieciństwie, wtedy nie wystarczy się przełamywać (chociaż warto)
Bardzo mi się podoba używanie niemęskoosobowych końcówek! Dlaczego nie obowiązuje zasada, że w przypadku przewagi kobiet czy niemęskoosobowych podmiotów należy wybrać końcówkę niemęskoosobową? Wystarczy sto kobiet i jeden kot, a już reguły wskazują na męskoosobową koniugację. To dopiero dyskryminacja.
Coś mnie się nie chce wierzyć....ale mam prawo. Ja też mieszkałem w akademiku. Nawet mi wmawiali, że jak pójdę na studia to się zmienię. Jak miałem iść do kuchni, to czekałem po prostu aż nikogo nie będzie. I tak naprawdę skończyło się na wizycie u psychiatry. Jakiś czas brałem leki ale i z tym dałem sobie spokój. Te fobie to jest takie gówno, jak bumerang, im bardziej chciałem się tego pozbyć to wracało to co rusz i już dałem sobie spokój z walczeniem ze swoim schorzeniami. Zresztą chcieć to sobie można wiele... Wszystko też zależy z jakimi osobami się kontaktuje i w jakiej sprawie. Oczywiście im bliżej spraw osobistych, tym gorzej z komunikatywnością z mojej strony. Ostatnio kupowałem w Niemczech (żeby był zabawniej). Ale rozmyślałem, iść, nie iść, może się uda... bo chodziło o to, że dany produkt był przy kasie (sznurowadła), tzn. dość blisko kasy no i podeszła do mnie babka, a właściwie dziewczyna młodsza ode mnie (jeszcze lepiej :|). No jakoś się dogadałem. Ale jak zwykle, jak to jest w takich sytuacjach, po fakcie człowiek dochodzi do wniosku, jak mógł to lepiej zrobić, jakie błędy popełnił, coś powiedział niepotrzebnie itd. i to też czasem frustruje, że w tak prostej sprawie można stracić głowę i zrobić z siebie kosmitę. CO do ludzi, to prawda, że nie starają się zrozumieć, że taka osoba ma problem ze sobą a nie z ludźmi. A najgorsze jest to, że jest się ocenianym i karconym, w sensie-o ty nic nie gadasz, to pewnie jesteś jakiś taki sraki owaki...itd. Mam wrażenie, że w Polsce jest z tym gorzej niż choćby w wyżej wspomnianych Niemczech, ale nie wiem, tak mi się wydaje. Teraz to już jestem w takim stanie, że moja nieśmiałość objawia się się czasem zgorzkniałością i zniechęceniem w kontaktach z ludźmi, szczególnie w pracy, irytuje mnie np. koleżanka co mi nadaje nad uchem a ja już myślę o byciu samym w domu i nie chcę po prostu jej słuchać, no i robi się napięta atmosfera. Jak sobie pomyśle, że czeka mnie zaraz najgorsze wyzwanie, bo 8. się zbliża. Rok temu nic nie przyniosłem i myślałem, że inni też nie przyniosą kwiatów. To się przeliczyłem a znajoma do mnie jezcze z tekstem-że ja nie uznaje kobiet czy coś w tym stylu. Długo mnie to prześladowało, poczucie winy w takich sytuacjach jest ogromne, człowiek czuje się podle. W ogóle te święta odgórne to już mogły by być zniesione.Ja nie zmuszam innych, żeby mi składali życzenia na urodziny i tego nie lubię.
Z nastawieniem ludzi jest w Niemczech tak samo. Rozumiem tę zgorzkniałość, mnie też to spotkało i również innych nieśmiałych ludzi, których znam. Ja to odczuwałam w pewnym sensie jako niesprawiedliwość i miałam w pewnym momencie wszystkich dość. Ale później postarałam się postawić w ich miejscu i zrozumieć, że to przecież nie ich wina, że tego nie rozumieją. Dziwi mnie to, co mówisz o Dniu Kobiet. Przeważnie na kwiatki składają się wszyscy, raczej nie jest tak, że każdy przynosi coś osobno. Rozumiem, że nieraz trzeba iść na terapię, bo czasem mega ciężko jest samemu. Może poczytaj coś o terapii posttraumatycznej, to jest bardzo ciekawa sprawa i pewne rzeczy można przepracować z psychologiem i też zrozumieć skąd się to paskudztwo wzięło (no bo z powietrza się nie bierze). Polecam ten wykład na początek z SWPS, jest rewelacyjny: ruclips.net/video/GlvsYebSu9Q/видео.html Długi, ale można chłonąć każde słowo :)
Też byłam kiedyś bardzo nieśmiała. Bałam się pytać o w sklepie kasjerki. Podłoże było podobne do Twojego, bo jestem niska i mam widoczny szew po operacji. Teraz znam już swoją wartość i nawet ostatnio zdziwiło mnie, jak po poznaniu nowych osób nie mam już problemu z prowadzeniem miłej rozmowy z nimi :) Fajnie, że mówisz o tym, jak to pokonać nieśmiałość, bo na pewno wielu osobom się przyda :D
Cześć. Myślałam, że tylko ja mam taki problem. Pracuję nad sobą i jest coraz lepiej. Dużo wiary w siebie dała mi pasja do sportu- bieganie, joga i inne. Zaczęłam myśleć o sobie, a nie o innych i ich opiniach na mój temat. Tak naprawdę nikt nie skupia się na naszych wadach niż my sami. W tej chwili pracuję w dziale wsparcia sprzedaży 😂 Codziennie mam kontakt z wieloma pracownikami i klientami. Kiedyś bym w to nie uwierzyła. Pozdrawiam
Trochę uśmiałam się oglądając to wideo. Uśmiałam w sympatycznym sensie, bo sama mam wiele analogicznych historii. Kiedy wyjechałam samotnie na semestr właśnie do Niemiec, również mieszkałam w akademiku. Kiedy pojawiłam się tam pierwszy raz, zostałam oprowadzona, bardzo miło powitania, wszyscy wydawali się przesympatyczni. Przyjechałam tam dzień przed moimi urodzinami, temat ten wyszedł w rozmowie z chłopakiem, który mnie oprowadzał i powiedział, że akurat jutro, czyli w moje urodziny robią małą imprezę w pokoju wspólnym. Zostałam gorąco zaproszona. Ucieszyło mnie to, ponieważ inaczej spedzalabym urodziny całkowicie samotnie. Przyszykowalam się na przyjęcie, wyjęłam z walizki powitalne polskie smakołyki i alkohol, i zaczęłam zbierac się do wyjścia. Cel znajdował się dosłownie dwa metry dalej za drzwiami, a ja przez nie wiem jak długi czas zmuszalam się, żeby nacisnąć klamkę i odwiedzić tę drugą stronę korytarza. W końcu po dłuższym czasie zrobiłam to. Otworzyłam drzwi swojego pokoju i wyszłam na korytarz. Kompletnie niespodziewanie natknęłam się tam na jakiegos uczestnika owego przyjęcia i tak się zestresowałam tym faktem, że zamiast normalnie pójść i dołączyć do bawiących się, udałam, że idę do łazienki. Poszłam do łazienki trzymając w ręku butelkę alkoholu... 😂 Po łazience wróciłam do pokoju i tam świętowałam resztę moich urodzin :)
Ja na przykład Jestem tchórzem najbardziej na świecie boję się strachu dlatego nigdy sobie nie pozwalam na Komfort bycia wystraszonym😂 zawsze zaatakuje To czego się boję Pozdrawiam
Madamepolyglot - prawdę mówisz! - byłaś osobą nieśmiałą :)Bo... ja też nią byłem, przeszedłem trochę podobną walkę jak Ty..., i Cię rozumiem :) Chodziłem nawet na terapię, ale to inna historia ;) Np. o tym podchodzeniu do kogoś kto jest sam, żeby zapytać o coś - to tak jakbym widział siebie, kiedyś, teraz już nie aż tak :) Dobrze, też mówisz, że osoby nieśmiałe, mogą być odbierane jako zarozumiałe - a my przecież lubimy, kochamy nawet ludzi ;), człowiek jest jednostką społeczną. Tak, pokonywanie tej fobii przychodzi też trochę z wiekiem - ale nie samo..., zaangażowania własnego i pracy też trzeba. Lubię podobnie jak Ty spędzać czas trochę sam, wtedy odpoczywam - ale z innymi też lubię, tylko samemu byłbym nieszczęśliwy :), i lubię mniejsze, kameralne grupy - wtedy lepiej się czuję, jestem bardziej aktywny. LUBIĘ też taniec ;), zawsze lubiłem! - i Cię popieram w Twoim postępowaniu, dobra droga! :) Mogę też dojechać na spotkanie w Warszawie? ;) Lubię też języki, naukę ich. Więc to, że Cię oglądam - rozumiemy się też trochę telepatycznie - czego nie wiedziałem ;) DZIęki za filmik - Miło się oglądało! - przypomniałem sobie i poszerzyłem swoją wiedzę. Walcz dalej, taka pełna energii - trzymam za Ciebie kciuki! - no i nagrywaj filmy... ;) Ps. Z tym przepraszaniem też się zgadzam - ja czasami przepraszam, czasami nie I jeszcze jedno, tak, kiedyś myśleliśmy, jako dzieci, że wszyscy na nas zwracają uwagę, znają nawet nasze myśli - a ludzie są przeważnie zajęci sobą ;)
A i jeszcze jedno - tak, osoby nieśmiałe mają tendencję do tego, żeby je wszyscy lubili, chciałby - a to nawet nie jest możliwe..., lepiej być sobą i żyć w zgodzie ze samym sobą - wtedy nabieramy pewności siebie, w czym jesteśmy dobrzy, mocni, możemy się wykazać? I znajdujemy tych którzy mają podobne zainteresowania, preferencje!
Z babeczkami to był żart, rozumiem - ja raczej tańca brzucha nie będę wykonywał ;), choć też myślę, można spróbować - do odważnych świat należy :) Pytasz Sandra jak pokonywałem nieśmiałość - no podobnie jak Ty, poprzez odwagę, aktywność i przekorność - jak już to zrozumiałem, trzeba dużo własnego udziału i zaangażowania, chęci! :) Np. Jak rozum mi podpowiadał, nie idź tam, nie rób tego, bo.... poczujesz się niepewnie, usztywniony, ośmieszony, niezrozumiany, tak nie można !- to ja pytałem sam siebie, czego nie można? - i na przekór szedłem, nawet jak poczułem się niepewnie - ale to poczułem się raz, drugi, trzeci, a potem już było coraz łatwiej i radośniej :) Przyznam - ja miałem nieśmiałość komunikatywną, w rozmowie - bo tak fizycznie, coś zrobić, iść, zatańczyć to nie! - tylko jak rozmowa, zwłaszcza z dziewczyną ;), to pustka w głowie i sztywność członków, języka :) Najpierw unikałem, zamykałem się - ale to było coraz gorzej, wiadomo!, wszędzie potrzebna jest praktyka - doszedłem nawet do tego że bałem się odbierać telefony, bo się jąkałem, głos mi drżał - i wtedy właśnie powiedziałem sobie, NIE, TAK NIE MOŻE BYĆ!!!! - ty rządzisz swoim życiem, czy życie tobą? ;) Wiedziałem ile tracę na tym. I wtedy właśnie, jak instynkt mi podpowiadał, unikaj, nie pytaj, źle wypadniesz - to ja go po głowie, i do przodu - myślę sobie, że jak mnie ostrzegasz, to trzeba działać!! :) A na teraz w rozmowach i w życiu, dzięki temu działaniu, bycia upartym, bo też jestem! :) - jest coraz więcej RADOŚCI i Przyjemności, w kontaktach i też z kobietami- one wiedzą więcej o mnie, a ja o nich :)) Trzymaj się Ciepło Sandra! - i dziel się z nami swoim życiem!! :)) Masz dużo ciekawych pomysłów.
Jeju Sandra, to co mowisz to jest dla mnie bardzo zagadkowe, bo jestem 100% ekstrawertyczka! Wyszlo mi to tez w tescie 16 personalities, ktory Ci polecam jesli interesuje Cie temat typow osobowosci. Bardzo mi sie sprawdzil, ma piekna szate graficzna i jest po angielsku. Gdybys nie opowiedziala swojej historii to nie wiedzialabym, ze jestes niesmiala osoba (wiem, ze wspominalas o tym juz dawno temu, bo sledze Cie od poczatku). Co wiecej, tez bardzo przejmuje sie tym zeby wszyscy mnie lubili. A co do duzego tylka to jak pierwszy raz zobaczylam Twoje taneczne zdjecia i filmiki to nie umialam wyjsc z podziwu jaka masz piekna figure! Bo zawsze widywalam Cie tylko do polowy 😂😂
Nie wiem czy faceci mają tu prawo głosu ale zaryzykuję:) Trafiłem przypadkiem na Pani kanał szukając materiałów o j.niemieckim . Mówi Pani bardzo "składnie" i zrozumiale .Bardzo dobrze się słucha tych materiałów . A i ogląda się bardzo dobrze ;) Gratuluję!
Ogromnie dziękuję! Szczególnie za to "składnie". Bo zawsze miałam wrażenie, że to nic, tylko jeden wielki chaos ;) Ja nikogo nie wyganiam, jednak wygodniej mi jest mówić do kobiet :)
Yyy nie jestem ekspertem ale moim zdaniem to chodzi o to że zawsze patrzy Pani w kamerę i robi odpowiednie pauzy żeby podkreślić znaczenie słów . Tempo wypowiedzi jest też bardzo przyjazne . No dobra zostanę :)
Kurcze, filmik ciekawy do tego stopnia że chyba wypunktuję co mam do powiedzenia: 1. Mnie się wydaje mówienie "przepraszam" np do obsługi sklepu za coś zupełnie naturalnego. Nie odbieram tego jak za przepraszanie za coś, ale jako utarty zwrot grzecznościowy. Coś na zasadzie że do obcych osób zwracamy się per pan/pani a nie "ej ty". 2. Problemy z nieśmiałością mam cały czas. Pokonywanie tego no niestety jest trudne, jakimś moim sposobem myślę że jest swego rodzaju "zaciskanie zębów" i zrobienie czegoś od razu bez zwlekania. Zamiast panikować i rozmyślać jak ja to zrobię po prostu zrobić jak najszybciej, a wtedy okazuje się że nie było tak źle. Nie zawsze skutkuje ale mi osobiście to pomogło w kilku sytuacjach. Niestety walka z nieśmiałością to kampania na lata... 3. Może to błahostka , ale cieszę się że powiedziałaś tą wzmiankę na koniec, o tym że lubisz czytać komentarze etc. Może to wydawać się mega głupie, ale zawsze zastanawiałem się jak ludzie nagrywający na you tube czują się z tym (no nie licząc nagrywania na żywo) że gadają tak naprawdę do kamery. Jakoś to mi przybliżyło tą ("tą" czy "tę" nigdy nie mogę zapamiętać : ) ) sytuację.
Ale "przepraszam" w kontekście o jakim mówisz to zwrot grzecznościowy potrzebny żeby zwrócić czyjąś uwagę. Tak dziwnie byłoby mi bez takie wstępu się zwrócić do kogoś z zapytaniem.
Ciekawą rzeczą jest to, że osoby które lubią pobyć sami są często nieśmiałe. Też nigdy sama ze sobą się nie nudzę, a w liceum dawno temu czasem chodziłam na wagary tzn. zostawałam w domu sama bo tego potrzebowałam, ale nie miałam problemów w szkole z nauką ani z rówieśnikami, miałam nawet swoja paczkę. U mnie wygląda to tak, że raz jestem nieśmiała a raz nie, zależy co sobie pomyśle.
Dla mnie występ przed chociażby najmniejszą widownią jest stresujący. Sam pare ładnych lat w życiu przetańczyłem (ale to nie był taniec brzucha :D), z kolekami występowaliśmy i braliśmy udział w zawodach, więc wiem jakie emocje towarzyszą będąc po tej drugiej stronie sceny. Gdy się stresuję to czuję coś dziwnego w brzuchu (nie potrafię tego opisać) plącze mi się język i w przypadku gdy tańczę to powtarzam ciągle ruchy lub robię jakieś ruchy, które w moim odczuciu słabo wyglądają. Wracając, wolę przebywać w kameralnym gronie. Czasem mogę się zestresować nawet w takich luźnych sytuacjach (nie znam dnia ani godziny). Nie potrafię dużo mówić i obawiam się tego że na maturze ustnej będę coś mówić i po jakimś czasie się zatnę w którymś miejscu i odpali mi się Makłowicz: yyyy, eeee, aaa, yyyy
Miałam ten sam problem, nie umiałam mówić, a już na pewno nie dużo. To ten kanał mi w tym pomógł i dzięki niemu się nauczyłam. Z matury ustnej z polskiego złapałam tróję i to chyba cudem :D Mówienie jakoś budziło we mnie taki dyskomfort, że nie mogłam pozbierać słów w sensowną całość, nawet przed kamerą. Może spróbuj się ponagrywać, kiedy mówisz, i w ten sposób poćwiczyć. A co tańczyłeś? :)
Hej Sandra, na Twój kanał zaglądam już od kilku lat, prawie od początku jego istnienia, ale raczej nieregularnie. Sam jestem poliglotą: angielski, hiszpański i słabiej niemiecki, francuski i włoski. Dzięki że poruszyłaś problem nieśmiałości, ja również zmagałem się z tym samym od dzieciństwa. Dzisiaj już nie jest to taki problem jak kiedyś, ale w dalszym ciągu nie czuję się dobrze w kilkuosobowych grupach. Nieśmiałość sprawia, że ciężko mi rozmawiać w obcych językach, czy Ty nie masz tego problemu że się blokujesz? Zastanawia mnie czy swój kanał adresujesz tylko do kobiet, bo mówisz -łyście a nie -liście? :) Good luck! Dużo miłości w serduszku z okazji Walentynek!
Dziękuję! Nie, nie mam już tego problemu. Wręcz przeciwnie, w przeciągu ostatnich paru lat bardzo się rozgadałam :) Będzie wkrótce video, gdzie wyjaśniam, dlaczego zwracam się do kobiet. Jednak zmienię to od teraz :)
bylo trzeba sobie doprawic wiekszy biust,duzy biust to klucz do niesmialosci. Nie ma co sie przejmowac najwyzej sie osmieszysz .Ja tez jestem introwertykiem , nie nawidze ludzi mecza mnie ,potrzebuje ich tylko do interakcji i prawidlowego rozwoju pychicznego. Ciekawy jestem co myslisz o samotnosci. Bylem maltretowany w szkole to uksztaltowalo moja swiadomosc.Teraz mam 42 lata i nawet nie moge kupic alkoholu w supermarkecie zdarza sie to czesto .Nie honoruja w Anglii dowodu osobistego wedlug nich to jakis tam zagraniczny dokument ktorego nie rozumieja ,musze latac z paszportem po alkohol.
Filmik super! ale z tym przepraszam to chyba nie jest tak. Przepraszamy zeby zwrocic czyjąś uwage. Nie wyobrazam sobie podejsc do kogos kto stoi tylem i tak wypalic "gdzie znajde ziemniaki?" Bo przeciez nie zaczne od EJ czy Dzień dobry
Dokładnie! Jest to zwrot kulturalny w tym przypadku, poza tym człowiek pracujący w sklepie to nie maszyna, tylko osoba, której należy się jakiś podstawowy szacunek.
po obejrzeniu kilku twoich filmików można powiedzieć śmiało że słodki z Ciebie dzieciaczek, w sensie dziecina jako że to można odmienić na żeńską formę
u mnie totalnie na odwrót. od małego nie byłam nieśmiała, nie przejmowałam się co to pomyśli, a po 20 złapała mnie nieśmiałość. nie wiem skąd się wzięła. walczę z nią, ale różnie mi to wychodzi. szkoda, że to Warszawy mam tak daleko, bo z chęcią poszłabym na takie warsztaty. przeprowadziłaś się teraz do Polski? :) czy tylko wpadasz do Warszawy?
To ciekawe, na pewno był taki moment, który to spowodował. A może wiele zdarzeń. Tak, póki co, jestem w Polsce :) Szkoda, że nie możesz wpaść. Fajnie by było Cię zobaczyć, po tylu latach :D
Con tanto piacere ho ascoltato il tuo bellissimo discorso. Spero che servirà a tante persone per superare le loro paure, i limiti o il complesso d'inferiorità. Spesso questi complessi sono nati dalla mancata o poco buona relazione con il proprio padre. Quando non aprezza il figlio o la figlia o manca afetto o manca abbraccio; manca vicinanza puoi il bambino tiene tante paure nelle relazioni e crede nei falsi giudizi dei loro coetani. Anch'io sono introverso ma nel età adolescente facevo parte di tanti gruppi dei coetani e questo mi ha aiutato aprirsi e prendere coraggio nella vità quotidiana. Tanti non mi credono più che sono timido o lo ero. Mi conoscono come una persona che parla con tutti, prende l'iniziativa nel gruppo, esprime il proprio parere. Sicuramente sono rimasto intraverso ancora in tante cose. Sono rimasto timido nel nuovi rapporti interpersonali con le nuove - sconosciute donne. Ho tanti amici gli ascolto volentieri ma pochi conoscono il mio cuore, alcune cose o opinioni non lo sa nessuno (escluso il mio confessore o Dio). Una volta mi fidavo e ho fatto grande amicizia con una persona ma con tempo come non corrispondevo ad alucune sue aspettative e anche i miei incoraggiamenti o opinionini non erano più considerate e prioprio negate o attacate mi sono chiuso di nuovo in se stesso. Ma sono tranquillo. Credo che amicizia, sorriso, serenità della vità e specialmente sentirsi amati, voluti bene ci apre e fa maturare e perdere questa timidità e paure che ti chiudono. Volevo farti complimeti per la tua vincita interiore e sueramento delle paure. Hai un bel attegiamento di andare contro le tue paure e limiti. Uguale come tutti gli altri problemi possiamo rissolvere non con la fuga ma quando gli affrontiamo prima possibile. Sei corraggiosa e proprio hai preso vento e gusto per cercare e riscoprire i nuoovi horizonti. Lo vedo che ti fa piacere e veramente ti sta bene lavorare con la camera. Le tue foto con i mille faccia fatte da te io guardo con tanto piacere e non solo io come lo dicono i like. Tu sei felice e serena e si vede dalle foto. Bello che non hai paura presentari sia stanca sia nervosa e fai tante faccie strane. Dietro te ho visto l'immagine del lupo. Propabilmente lui rispecchia il tuo carattere. I lupi non si fidano facilmente ma sono coraggiosi. Sono sempre in cammino e ricerca. Il mio animale che tanto volentieri guardo è il leone. Mi fa ridere il nome del "taniec brzucha" in italiano: il ballo del ventre. Non è per me questa attivita. Scusa che ho scritto tanto. Se credi giusto dopo aver letto puoi cancellare questo commento. Ho questa debolezza che spesso sto zitto ma quando inizio parlare o scrivere la faccio troppo.
też miałem / mam fobię społeczną i moja droga wyglądała w zasadzie identycznie, jestem teraz na drugim roku studiów i jest już znacznie lepiej, ale nadal nie idealnie. Ja mam ten problem, że robię się dodatkowo cały czerwony :/
Im częściej robi się krok do przodu, tym rzadziej się czerwieni. Ja też tak kiedyś miałam i myślałam sobie wtedy: hej, to są normalni ludzie, mam ich gdzieś, przecież nie mam się czego wstydzić, że chcę coś powiedzieć.
A masz sprawdzony sposób na mówienie wolniej dla osoby, która "strzela jak z karabinu"? :) Próbowałam już ćwiczeń z korkiem, łamańców językowych, wyciszenia itd., jakoś średnio działa...
A to źle mówić szybko? Ja słyszałam, że szybko mówią inteligentni ludzie :) Tylko przy języku obcym może to być problem, bo wtedy się strzela i nie zwraca uwagi na błędy. Nie wiem, co można z tym zrobić. Ale kiedy mam takich uczniów, to po prostu przez kilka pierwszych dni ich zawsze upominam wielokrotnie. I w końcu zwalniają. Więc może tak - upominać się w głowie za każdym razem? :)
Dzięki :) Mówię szybko i poprawnie w każdym języku i większość ludzi za mną nadąża, ale jeśli ktoś jest nieosłuchany, to ma czasem problem :) moje tempo odpowiada tempu mojego myślenia, więc nie wiem, czy da się coś zrobić. Mówiłaś w filmiku, że referaty w końcu wygłaszałaś wolniej, więc byłam ciekawa, czy jest jakiś patent dla takich osób :D
@@snork7 Hej, może za późno piszę, ale ja też strzelam z karabinu i nie tylko po polsku. Zauważyłam, że jak mówię przez mikrofon, czyli słyszę swój głos, to mówię wolniej. Ale ja nad tym nie pracuję. Szkoda mi na to czasu, no i leniwa jestem. No i jeśli opowiadam coś emocjonalnie to przyspieszam tempo.moze Ty też tak masz, że jak zaczynasz mówić o czymś emocjonalnie to przyspieszasz.....
Bardzo sensowny i ważny filmik, ale muszę przyznać, że oglądanie go było dla mnie raczej nieprzyjemne. Jak opowiadałaś o swoich doświadczeniach to było jakby wszystkie tego typu rzeczy wróciły ze zdwojoną siłą. Sama walczę z tym samym problemem i z niektórymi elementami jest lepiej, ale widzę, że działa to falująco. W ciągu ostatniego pół roku nawróciły mi np. Ataki paniki jak mam odebrać telefon do nieznajomej osoby (chociażby z biura obsługi) :/. Ale co tam! Nie poddajemy się!. Niestety nie mogę być w tym terminie w Warszawie, choć bardzo bym chciała...
Przykro mi, że obudziłam w Tobie nieprzyjemne odczucia :( Podoba mi się to określenie "falująco", mogę potwierdzić, że u mnie tak samo było. Telefon - klasyka. Przemogłam się dopiero, kiedy się tak długo zbierałam, żeby zadzwonić o pracę i mi ją ktoś sprzątnął sprzed nosa :) Wieki temu, ale ten stres pamiętam.
"Za duże oczy, za duże piersi, za szerokie biodra, za duży tyłek!!!!" To brzmi jak tekst wrednej zazdrosnej koleżanki lub płytkiego podrywu. Przecież te elementy składają się na ideał kobiety. Nie używaj proszę wyłącznie formy żeńskiej, bo mężczyźni też mogą Cię oglądać.
niektorzy sa za odwazni a inni nie smiali ich sprawa chce taki byc to bedzie z tego wniosek z you tuba jak kazdy kazdego poucza i najlepiej niech ingeruje w zwiazek,rodzine najlpiej mieszkac z opiekunka tłumaczka i gosposia w domu niech doradzaja to jakas masakra jest te wywody wszystkich przewaznie kobiet na you tube
Poradzisz sobie. Pamiętaj, żeby mówić kolegom i koleżankom "cześć" i przy tym spojrzeć im w oczy miłym spojrzeniem, nie przestraszonym. Nawet jak nie masz nic więcej do powiedzenia. I nie ukrywaj, że jesteś nieśmiała. A nawet przeproś czasem, że nic nie mówisz, bo właśnie jesteś nieśmiała. Może nie każdy, ale kilku to zrozumie 🤩 Trzymam kciuki 🙊🙈🙉🤞
Znam to ...liczy sie to ze pomimo niesmialosci robi sie co chce... czy co powinno sie robic..czy to do czego zostalismy stworzeni a ty robisz to perfekcyjnie. Apropos czy aby ci ktorzy ci wytykali to i tamto w dziecinstwie to nie byli jacys amanci probujacy cie poderwac? Duzo chlopcow ma wlasnie takie metody podrywania i sie dziwia ze nic z tego nie wychodzi. Mialam szczescie i o tym ze jestem za niska dowiedzialam sie po dwudziestce co mnie zreszta bardzo zdziwilo ... Bylam niesmiala raczej z powodu surowych rodzicow...musialam uwazac na to co robie...mowie...wolalam nie mowic ... i czasem tez nic nie robic niz zrobic cos nie tak... Potem trzebabylo to wszystko odkrecac ale chyba sie udalo ... No polowicznie bo wyladowalam z partnerem nie tym ktorego chcialabym miec ale z tym do ktorego mialam odwage sie odezwac... :) Szkoda ze nie moge dojechac na te warsztaty w Warszawie... tez tancze ... chetnie zobaczylabym video ...NIe zapomnij nagrywac... !
OCH dziewczyny, to domyslam sie dlaczego ... zazdrosne ;) Trzeba zawsze myslec o tym co osoba motywowalo ... Oj, mialam takie wlasnie kolezanki ...malpy :)
@@wowi8430 Te statystyki to mogą co najwyżej świadczyć o tym, że ludzie tak myślą sami o sobie. Ale też nie świadczą, bo nikt się samobójców nie pyta, czy byli nieśmiali i ktoś ich uważał za przegrywów z tego powodu.
@@b34t49 Ale odczucia nic nie znaczą, bo pojawiają się często tylko na podstawie czyichś wyobrażeń, a nie faktów. Jeśli ktoś tak powie bezpośrednio, to już można uwierzyć. Ale to też tylko jedna osoba.
Też miałam wrażenie jakbym słuchała o sobie. Mój mały sukces, w pokonaniu swojej nieśmiałości nastąpił wczoraj. Byłam na konsultacji portfolio na uczelni artystycznej w Rotterdamie. Ale mimo wszystko nadal nie mogę przeskoczyć swojego stresu w mówieniu w języku obcym. Śmieszna sytuacja,bo zajęcia generalnie są w języku angielskim, a prezentacja portfolio była w małych grupach, trafiłam na grupę z samymi holendrami. Wykładowca zapytał czy może mówić po holendersku, wiec się zgodziłam. Po pierwsze pomyślałam , że ktoś ma tak jak ja po drugie, uczę się tego języka od 2 lat więc myślałam, że dla mnie to nie problem. Przyszło wiec do pytań, mnie zamurowało wydukałam z siebie ledwo jak mam na imię i przeszłam z automatu na język angielski. Gdzie lewo byłam w stanie coś powiedzieć ! Nie rozumiem tego, że angielski jak i holenderski bardzo dobrze rozumiem, poszczególne słówka z rozmowy jestem w stanie przełożyć na polski, potrafię czytać ze zrozumieniem nawet długie artykuły ale jak mam coś powiedzieć to jest koniec. Kiedyś miałam też tak w języku polskim, ale to przezwyciężyłam latami w szkole. Powiedz mi jak to jest że można wszystko rozumieć ale zapominać "języka" w trakcie rozmowy ? A może mi się tylko wydaje że rozumiem xD
Ale dziękuje Ci bardzo za ten filmik ! Mój następny krok to zdanie IELTS na szczęście potrzebuje tylko 6.0 :) no i oczywiście zdanie na studia w Holandii, młoda nie jestem ale jak nie spróbuje to nigdy sobie tego nie wybaczę. Rzucanie na "głęboką wodę" uważam za najlepszy sposób ;)
O Pani ci szubrawcy co kwestionowali Boskość twej Urody kobiecej nie są godni całować śladów po twych lotosowych stopach....hmmmmm nawet od spodu!!!😋😋😋
Ja z kolei przełamałem nieśmiałość w tym roku i to dzięki twoim filmikom. Pojechałem do krajów Jugosłowiańskich i mówiłem może nie idealnie ale dość komunikatywnie. Ludzie byli zachwyceni , że ktoś się uczy takiego np. Bośniackiego zamiast cały czas po angielsku mówić. Przeżyłem wielką przygodę i to ty dodałaś mi odwagi. Dziękuję.
Dzięki moim filmikom??
Jesteś bardzo ładną, uroczą kobietą. Bardzo miło się Ciebie słucha. Mam brata starszego o 13 lat i siostrę starszą o lat 17. Gdy byłem małym dzieckiem, a brat ze siostrą spotykali się ze znajomymi, to bardzo się cieszyłem, gdy przychodzili. Nie miałem żadnych oporów, aby poznać nowych, nieco starszych ode mnie ludzi. Czułem się szczęśliwy i bezpieczny. W przedszkolu z rówieśnikami nie czułem się zbyt komfortowo, ponieważ nikogo nie znałem, ale jak już poznałem kolegów, to nieśmiałość w jakimś stopniu znikała. W podstawówce z kolei byłem nękany od pierwszej klasy podstawówki przez "kolegów" starszych o około 5 lat, wyśmiewany przez kilku kolegów, co sprawiało, że czułem coraz większy lęk, bałem się wyjść z domu, co powodowało, iż odczuwałem coraz większą fobię społeczną. Teraz mam niecałe 40 lat i chyba mam fobię społeczną. Odczuwam lęk, gdy mam się kogoś obcego o coś zapytać, ale już nie jest to takie bardzo silne jak było kiedyś. Pomogły mi niektóre książki psychologiczne np. "Lęk i fobia" - polecam, to światowy bestseller. Myślę, że mam jeszcze sporo pracy nad fobią społeczną, aby się jej pozbyć. Ze mną jest tak, że niektórzy bardzo mnie lubią, a niektórzy uważają zapewne, że jestem wielkim gburem. Jestem raczej introwertykiem. Trudno powiedzieć, czy kiedyś uda mi się pozbyć fobii społecznej, bo przeszkadza w życiu. Chyba się trochę do niej przyzwyczaiłem, tak mi się wydaje. Muszę zmienić wiele negatywnych przekonań, które nie są potrzebne. Cieszę się, że Tobie udało się pokonać fobię społeczną. Jak się teraz czujesz? Pozdrawiam
Moj Boże jak można śmiać się z takich oczu 😲 takich oczu się zazdrości, są przepiękne!
Jesteś Bardzo ładną kobietą , zapewne mówiono tak kiedyś z zazdrości :)
Dziękuję za ten film, mało mówi się o fobii społecznej i nieśmiałości, a są one bardzo napiętnowane. Też mam taki problem, udało mi się i tak dużo wypracować, ale nadal mam wiele nierozwiązanych problemów. Najgorsze jest to, że nadal spotykam się z docinkami i nieprzyjemnymi komentarzami.
Dlaczego uważasz, że nieśmiałość jest napiętnowana? Moim zdaniem raczej nierozumiana. Nie wiem, czy jesteś kobietą czy mężczyzną, jednak osoby nieśmiałe, to często super ludzie, więc nie ma co się docinkami przejmować :) Ty wiesz jaka/jaki jesteś, a inni widzą co najwyżej to, co chcą ;)
najgorsze jest jednak to że to niezrozumienie czasami jest nazywane gorzej, niz naprawdę jest. Spotkałem się raz z określeniem iż fobia społeczna (lub ogólnie introwersja ) to choroba psychiczna ...
Nie jestem psychiatrą, więc nie wiem. Ale patrząc na siebie, to nigdy bym tego tak nie nazwała. Zdecydowanie można nad tym pracować w dużym stopniu. Słyszałam jednak, że w skrajnych przypadkach są rzeczywiście przepisywane leki przeciwlękowe. Ale poza tym pracuje się nad tym na psychoterapii. Co nie oznacza, że jest to chorobą. A zresztą tutaj link, ostatnio widziałam te nagrania, całkiem ciekawe: Pierwsze: ruclips.net/video/KJGFdCtVRuE/видео.html i drugie: ruclips.net/video/ZoVDRm-x6Qc/видео.html
Ale tak w ogóle, to fobia społeczna nie jest introwersją, introwersja nie jest fobią społeczną. Więc jeśli ktoś tak twierdzi, to raczej po prostu nie ma pojęcia.
Jakbym trochę słuchała o sobie. Też zawsze byłam nieśmiała (i podobnie było to spowodowane negatywnymi komentarzami na mój temat ). Na studiach nasiliło się to do takiej prawdziwej fobii społecznej. Zanim wyszłam z mieszkania sprawdzałam, czy nikogo nie ma na klatce schodowej, do drzwi uczelni przemykałam się ze spuszczoną głową, bojąc się spojrzeć na ludzi. A podczas pierwszych referatów myślałam, że z braku powietrza zemdleję - tak byłam przejęta tym, że ludzie mogą widzieć i oceniać mój strach wywołany tym wystąpieniem. Ale podobnie jak Ty jestem dość waleczną i do tego upartą osobą i często zdarzało mi się sobie mówić: nie ma wyjścia, idź i zrób to :) Dzisiaj sama po sobie widzę, że jest lepiej. Nie jestem najbardziej pewną siebie osobą, ale nie ma to już takiego zasięgu. Mogę normalnie jeść w miejscach publicznych bez trzęsących się dłoni, nie przemykam od punktu do punktu unikając ludzi. Najbardziej dumna byłam z siebie, kiedy w mojej pracy musiałam bez przygotowania opowiedzieć grupie młodzieży, czym zajmuje się mój dział . Byłam zdenerwowana, ale dałam radę i teraz wychodzi mi to już naprawdę dobrze. Ostatnio zaczęłam chodzić na salsation. Co chwila gubię jakiś krok, ale zauważyłam, że zupełnie nie przejmuję się tym, co sobie mogę pomyśleć inni i cieszę się tymi choreografiami. Na razie to początek i krępuje mnie wykonywanie niektórych ruchów dłoni (typu podnoszenie ich do góry i kręcenie biodrami). Widzę, że jestem spięta i przez to wygląda to trochę nienaturalnie, ale myślę, że z czasem będzie lepiej:) Rzeczą, której obecnie najbardziej się obawiam jest zapisanie się na takie konwersacje językowe twarzą w twarz. Zwyczajnie boję się, że ta druga strona pomyśli, że jestem nudna i nie ma o czym ze mną rozmawiać, będzie jakaś krępująca cisza, a ja nie będę w stanie wytłumaczyć po angielsku co chcę powiedzieć. Ale mam nadzieję, że w końcu się do tego przemogę :) Szkoda, że takiego kursu tańca brzucha w Twoim wydaniu nie będzie też w Trójmieście, z chęcią bym poszła, ale wiadomo, że nie da się być wszędzie :) Bardzo lubię Twoje filmiki, to naprawdę motywujące wiedzieć od czego zaczynałaś ze swoją nieśmiałością i widzieć w jakim punkcie znajdujesz się obecnie :) Pozdrawiam, Ewa :)
Właśnie, to, o czym piszesz, jest najgorsze. Nie sam strach, ale fakt, że ktoś może ten strach zauważyć. Znam to doskonale. Też wiele razy czekałam w akademiku z wyjściem z pokoju, aż sobie pójdą z korytarza :)
Pamiętam też te pierwsze razy, kiedy jadłam sama :D Co za stres! :D
Z tym tańcem, to jasne, że to jest dla Ciebie nienaturalne, najpierw się trzeba przyzwyczaić. Najlepiej poćwiczyć w domu przed lustrem kiedy nikt nie widzi :)
Rozumiem, że obawiasz się konwersacji. Ale myślę, że nie ma czego. Jeśli tylko zamilkniesz, to ta osoba od razu zada Ci nowe pytanie. W takich rozmowach nie ma miejsca na kłopotliwe milczenie :) Ale może się zdarzyć, że ktoś np. będzie się powstrzymywał od ziewania, kiedy będziesz mówić. Zdarza mi się to czasami widzieć i też mnie wkurza :D Z jakiegoś powodu to jest praktycznie nie do uniknięcia, chociaż nie za bardzo rozumiem dlaczego, bo mnie samej przy moich uczniach nigdy nie chce się ziewać. Ale z mojego doświadczenia wynika, że większość ludzi tak ma, więc warto się nastawić na wszelki wypadek i się nie przejmować.
Zapraszam więc do Warszawy! :)
Ewu, pamiętaj też, że w rozmowie z kimś innym nie musisz dbać o to, aby było o czym rozmawiać, ale ta druga osoba może coś zaproponować. Mi takie myślenie troszkę pomaga🤗
Woww, a dopiero teraz trafiłam na ten filmik.
Podobnie jak Ty jestem po "30-tce" i miałam podobne przeżycia. Z tym, że u mnie dochodziło jeszcze jąkanie. Najgorsze jego natężenie było w okresie 14-16 lat (okres gimnazjum). Czyli kompleksy, jąkanie, niepewność siebie etc istny koktajl stresów i wiecznych upokorzeń. Teraz jestem zupełnie inną osobą niż te kilkanaście lat temu. Przebyłam dłuugą drogę i myślę, że jeszcze trochę przede mną, ale i tak jestem z siebie bardzo zadowolona.
Świetnie, że mówisz o takich rzeczach, bo jednak w tych czasach jakby zapomniano, że ludzie mogą być wycofani, nieśmiali, ponieważ wymaga się od nas byśmy byli komunikatywni, pewni siebie, przebojowi, ambitni etc.Jakby nie było miejsca dla osób, które są cechują się tymi zaletami.
Ważne jest też, że wspomniałaś o różnicy pomiędzy nieśmiałością, a byciem introwertykiem. Dla większości (zwłaszcza tych, którzy nigdy nie mieli z tym problemu) to pojęcia tożsame. Podobnie jak Ty, lubię spędzać czas sama. Nigdy się nie nudzę, i realizuję tak, jak czasem nie zrobiłabym tego w większej grupie. Co nie oznacza, że nie lubię towarzystwa. Po prostu muszę mieć ochotę na nie :) Jednak mogę o sobie powiedzieć, że jestem introwertyczką. Kiedyś spotykałam się ze stwierdzeniem (nawet niedawno) :" pewnie spędzasz tyle czasu sama, bo jesteś nieśmiała?".Otóż: nie! Spędzam czas tak, bo lubię :)
Dzięki za to, że jesteś, i życzę sukcesów we wszystkim. Pozdrawiam!
A ja mam problem w pisaniu komentarzy. I nigdy nie jest tak , że chciałabym coś skrytykować, ale momencie ochotę pisać wtedy kiedy komuś należą się brawa. Niby nie obchodzi mnie co myślą inni , a jednak lęk we mnie drzemie.
Uczę się od Pani j. niemieckiego, ale mój nauczyciel (czy idol) musi być dlanie też super" ludziem". Dlatego podglądam też co Pani ma do powiedzenia w innych tematach. I z każdym poznawaniem Pani , szanuję Panią więcej i więcej.
Duże oczy, duży biust, szerokie biodra mogą być tylko atutem kobiety.
Myślę , że w Niemczech łatwiej jest oswoić swoją nieśmiałość. Tam jest więcej uśmiechów i życzliwości. My w Polsce boimy się uśmiechać, n ie komplementujemy, bo uważamy , że w ten sposób odejmiemy sobie to co piękne.
Wow napisałam!
Jest Pani świetną i mądrą Kobietą. Cieszę się. Pozdrawiam ada
Jesteś piękna i mądra, Sukcesu i szczęścia życzę. Dziękuję za wykład.
Niesamowite świadectwo! Daje do myślenia. Dziękuję :) Tak jak często powtarzasz w swoich filmach - ludzie patrzą na efekt końcowy, a nie widzą drogi...
Ja mam takie zachowanie, jak odpisałaś swoją nieśmiałość, do dziś.mam 37 lat i jakaś jestem "dzika" mój starszy syn ma to samo więc go doskonale rozumiem 😱
Jesteś cudowną osobą! Niesamowicie inspirująca i piękna kobieta.
Jeju, dziękuję serdecznie! I jasne, że możesz się nauczyć, czego tylko chcesz! :D
Jest Pani super
😻😻😻
Mamy ze sobą bardzo wiele wspólnego.... Jakbym słuchała o sobie! Niesamowite! Też wyjechałam do Niemiec na studia fililogiczne, też tu mieszkam od lat, też walczyłam z fobią społeczną, również bałam się wyjść ze swojego pokoju w akademiku, też umierałam przed każdym referatem, tańczyłam i również moją pasją jest temat dwujęzyczności.... Nawet pracę magisterską napisałam o interferencjach. Byłabym bardzo szczęśliwa móc poznać Ciebie kiedyś osobiście. Bardzo serdecznie pozdrawiam z Berlina :)
Super, że mówisz o tym jak pokonać nieśmiałość. Jesteś dobrym przykładem🙌😊
Bardzo mi się podobała Twoja historia, myślę że mam sporo rzeczy jest do nauczenia się od Ciebie 😊 Dziękuję!
Bardzo inspirujące. Też zawsze miałam takie problemy z nieśmiałością, ale z czasem dzięki sytuacjom, do których byłam zmuszona (zwłaszcza po skończeniu 18 lat, kiedy mama już nic nie załatwi) zauważyłam poprawę. Zdarzało mi się nawet nie spać całą noc, kiedy następnego dnia musiałam coś "załatwić". Jeszcze bardziej mnie zachęciłaś, żeby świadomie nad tym pracować :)
Jesteś cudowna, dziękuję 🤗🤗🤗🤩🤩🤩🥰🥰🥰
Podziwiam za szczerość. Bardzo fajny i pomocny filmik 😊
Mam problemy z nieśmiałością. Jest to głównie spowodowane przykrymi wydarzeniami z dzieciństwa. Często boje się kogoś o coś zapytać czy np. do kogoś pierwsza napisać. Boje się, że będę się narzucać albo że np. ta osoba przestanie mnie lubić jak będę do niej za często pisała. Chociaż i tak kilka lat temu było dużo gorzej to i tak do dzisiaj mam jeszcze dużo problemów z nieśmiałością. Staram się z tym walczyć, jakoś uświadamiać sobie, że nie będzie na pewno aż tak źle czy coś w tym stylu, ale często jest nadal mi ciężko. Mam nadzieje, że kiedyś pokajam to, tak jak ty to zrobiłaś czego swoją droga ci gratuluje, bo sama wiem, że to jest naprawdę ciężkie do zrobienia.
Milena P mam identyczny problem :)
Hm, trudno się domyślić o jakiego rodzaju sytuacje chodzi. Ale jeśli między znajomymi, to chyba nie warto nawet przejmować się opinią osoby, jeśli jej przeszkadza parę wiadomości. :*
Marcin Szynkowski przykro mi :( Mam nadzieje, że będzie lepiej
Madame Polyglot między znajomymi, ale nie tylko. Często idąc gdzieś mam wrażenie, że się na mnie wszyscy patrzą i zastanawiam się co o mnie myślą. Chociaż i tak gorzej jest jak przechodzę koło grupki osób, które się śmieją. Wtedy myśle, że to na pewno ze mnie się śmieją. Ogólnie takie codziennie sytuacje mnie przerażają jak np. zapytanie się o coś, zamówienie jedzenie.
Lekka nieśmiałość jest u wielu ludzi czymś zupełnie normalnym. Wynika to z temperamentu, wychowania i być może większej wrażliwości. Jesli idzie to za daleko to jednak wiaze się z nadmiernymi kompleksami i w końcu fobią społeczną.
Z moja nieśmiałością było trochę podobnie, chociaż co ciekawe ja o sobie nigdy nie myślałam ze jestem nieśmiała mimo to dawałam takie sygnały otoczeniu. W szkole chyba natrafiłam na takie charaktery w klasie przy których ja się blokowałam. Tez czułam ze jestem wyśmiewana, z cała pewnością nie należałam do paczki klasowej. W tym czasie zapisałam się do harcerstwa, które stało się przełomowe w moim życiu. Poznałam tam ciekawych ludzi, zaczęłam prowadzić zajęcia dla młodszych dzieciaków, pojawiły się możliwości brania udziału w różnych wydarzeniach. To wszystko sprawiło ze przełamałam swoją nieśmiałość, albo inaczej, stworzyłam sobie szanse na śmiałość. Podczas studiów jak i w pracy nie miałam już takich problemów z wystąpieniami. Pracowałam w obszarze PR wiec moje zadania wymagały ode mnie śmiałości. Jednak wiem tez ze śmiałość jest trochę jak każda umiejetność - nie jest dana raz na zawsze. Trzeba ja ćwiczyć. Najlepiej przy każdej możliwej okazji. Bardzo fajne nagranie! LG!
Zazdroszczę tego harcerstwa! Nigdy nie miałam okazji, a straszna szkoda!
Gratuluję, że to pokonałaś! Też jesteś waleczna :)
Też byłam baaardzo nieśmiała. Znam te problemy doskonale 🙂. Długo z tym walczyłam. Chyba po 30 - tce w końcu mi się udało. Ciągle staram się wychodzić ze swojej strefy komfortu i cieszę się, kiedy mi się udaje 😂. Ten proces trwa bardzo długo, ale najważniejsze, że ciągle do przodu 😁. Pozdrawiam serdecznie.
Jak się Pani udało z tego wyjść? Ja ciągle walczę i niestety nie widzę zmian. Powoli tracę nadzieję na poprawę
Jestem i czasem oglądam! Podoba mi się, że mówisz szczerze o różnych rzeczach i do tego przekazujesz duży kawał wartościowej wiedzy. Wspomniałaś, że miałaś problem z rozmową z grupką ludzi. W moim przypadku jest to strach przed wykonywaniem rozmów telefonicznych. Dopóki nie wiem, do kogo i po co dzwonię, czuję się niepewnie do tego stopnia, że nie wiem co powiedzieć i rozmówca kompletnie nie wie o co mi chodzi. Przed każdym telefonem pod nowy numer muszę pomyśleć, jak sformułować pytanie do tej osoby na temat tego, czego chciałabym się dowiedzieć. Stresuję się zanim ktoś się odezwie, a potem po odłożeniu słuchawki serce mi mocniej bije. W przeszłości zdarzało mi się, że płakałam po zamówieniu pizzy. Teraz tylko odreagowuję po rozmowie lekką zadyszką i odczuwam ulgę. Już nie waham się zadzwonić, ale jeśli nie muszę to nie dzwonię.
Wow, to naprawdę gratuluję, że już się przemogłaś. Też kiedyś bardzo nie lubiłam dzwonić. A teraz nawet się nie zastanawiam, tylko dzwonię od razu, żeby się dowiedzieć czegokolwiek. Bo szybciej niż mail. i szybciej niż jeśli bym miała czytać kilka stron informacji :)
Taniec brzucha 💚
Serdecznie Cię pozdrawiam i dziękuje za inspiracje
super, że tak zawalczyłaś o siebie, ale nie mylmy nieśmiałości z fobią społeczną, która wiąże się z głębokimi zaburzeniami powstałymi we wczesnym dzieciństwie, wtedy nie wystarczy się przełamywać (chociaż warto)
Właśnie. Nieśmiałość a fobia to dwie różne rzeczy.
Świetny film, a ty jesteś wspaniała, oby więcej takich filmów.
Bardzo mi się podoba używanie niemęskoosobowych końcówek! Dlaczego nie obowiązuje zasada, że w przypadku przewagi kobiet czy niemęskoosobowych podmiotów należy wybrać końcówkę niemęskoosobową? Wystarczy sto kobiet i jeden kot, a już reguły wskazują na męskoosobową koniugację. To dopiero dyskryminacja.
Tak bywa w językach, w których liczba mnoga występuje w obu wersjach. No i później jak tu dogodzić :)
Coś mnie się nie chce wierzyć....ale mam prawo.
Ja też mieszkałem w akademiku.
Nawet mi wmawiali, że jak pójdę na studia to się zmienię. Jak miałem iść do kuchni, to czekałem po prostu aż nikogo nie będzie.
I tak naprawdę skończyło się na wizycie u psychiatry. Jakiś czas brałem leki ale i z tym dałem sobie spokój.
Te fobie to jest takie gówno, jak bumerang, im bardziej chciałem się tego pozbyć to wracało to co rusz i już dałem sobie spokój z walczeniem ze swoim schorzeniami. Zresztą chcieć to sobie można wiele...
Wszystko też zależy z jakimi osobami się kontaktuje i w jakiej sprawie. Oczywiście im bliżej spraw osobistych, tym gorzej z komunikatywnością z mojej strony. Ostatnio kupowałem w Niemczech (żeby był zabawniej). Ale rozmyślałem, iść, nie iść, może się uda... bo chodziło o to, że dany produkt był przy kasie (sznurowadła), tzn. dość blisko kasy no i podeszła do mnie babka, a właściwie dziewczyna młodsza ode mnie (jeszcze lepiej :|). No jakoś się dogadałem. Ale jak zwykle, jak to jest w takich sytuacjach, po fakcie człowiek dochodzi do wniosku, jak mógł to lepiej zrobić, jakie błędy popełnił, coś powiedział niepotrzebnie itd. i to też czasem frustruje, że w tak prostej sprawie można stracić głowę i zrobić z siebie kosmitę.
CO do ludzi, to prawda, że nie starają się zrozumieć, że taka osoba ma problem ze sobą a nie z ludźmi. A najgorsze jest to, że jest się ocenianym i karconym, w sensie-o ty nic nie gadasz, to pewnie jesteś jakiś taki sraki owaki...itd. Mam wrażenie, że w Polsce jest z tym gorzej niż choćby w wyżej wspomnianych Niemczech, ale nie wiem, tak mi się wydaje.
Teraz to już jestem w takim stanie, że moja nieśmiałość objawia się się czasem zgorzkniałością i zniechęceniem w kontaktach z ludźmi, szczególnie w pracy, irytuje mnie np. koleżanka co mi nadaje nad uchem a ja już myślę o byciu samym w domu i nie chcę po prostu jej słuchać, no i robi się napięta atmosfera.
Jak sobie pomyśle, że czeka mnie zaraz najgorsze wyzwanie, bo 8. się zbliża. Rok temu nic nie przyniosłem i myślałem, że inni też nie przyniosą kwiatów. To się przeliczyłem a znajoma do mnie jezcze z tekstem-że ja nie uznaje kobiet czy coś w tym stylu. Długo mnie to prześladowało, poczucie winy w takich sytuacjach jest ogromne, człowiek czuje się podle. W ogóle te święta odgórne to już mogły by być zniesione.Ja nie zmuszam innych, żeby mi składali życzenia na urodziny i tego nie lubię.
Z nastawieniem ludzi jest w Niemczech tak samo. Rozumiem tę zgorzkniałość, mnie też to spotkało i również innych nieśmiałych ludzi, których znam. Ja to odczuwałam w pewnym sensie jako niesprawiedliwość i miałam w pewnym momencie wszystkich dość. Ale później postarałam się postawić w ich miejscu i zrozumieć, że to przecież nie ich wina, że tego nie rozumieją.
Dziwi mnie to, co mówisz o Dniu Kobiet. Przeważnie na kwiatki składają się wszyscy, raczej nie jest tak, że każdy przynosi coś osobno.
Rozumiem, że nieraz trzeba iść na terapię, bo czasem mega ciężko jest samemu. Może poczytaj coś o terapii posttraumatycznej, to jest bardzo ciekawa sprawa i pewne rzeczy można przepracować z psychologiem i też zrozumieć skąd się to paskudztwo wzięło (no bo z powietrza się nie bierze). Polecam ten wykład na początek z SWPS, jest rewelacyjny: ruclips.net/video/GlvsYebSu9Q/видео.html Długi, ale można chłonąć każde słowo :)
Też byłam kiedyś bardzo nieśmiała. Bałam się pytać o w sklepie kasjerki. Podłoże było podobne do Twojego, bo jestem niska i mam widoczny szew po operacji. Teraz znam już swoją wartość i nawet ostatnio zdziwiło mnie, jak po poznaniu nowych osób nie mam już problemu z prowadzeniem miłej rozmowy z nimi :) Fajnie, że mówisz o tym, jak to pokonać nieśmiałość, bo na pewno wielu osobom się przyda :D
To super, nie wiedziałam! Girl power! :*
Cześć. Myślałam, że tylko ja mam taki problem. Pracuję nad sobą i jest coraz lepiej. Dużo wiary w siebie dała mi pasja do sportu- bieganie, joga i inne. Zaczęłam myśleć o sobie, a nie o innych i ich opiniach na mój temat. Tak naprawdę nikt nie skupia się na naszych wadach niż my sami. W tej chwili pracuję w dziale wsparcia sprzedaży 😂 Codziennie mam kontakt z wieloma pracownikami i klientami. Kiedyś bym w to nie uwierzyła. Pozdrawiam
Wow! Gratuluję, że to pokonałaś!!
Jesteś cudowna
Trochę uśmiałam się oglądając to wideo. Uśmiałam w sympatycznym sensie, bo sama mam wiele analogicznych historii. Kiedy wyjechałam samotnie na semestr właśnie do Niemiec, również mieszkałam w akademiku. Kiedy pojawiłam się tam pierwszy raz, zostałam oprowadzona, bardzo miło powitania, wszyscy wydawali się przesympatyczni. Przyjechałam tam dzień przed moimi urodzinami, temat ten wyszedł w rozmowie z chłopakiem, który mnie oprowadzał i powiedział, że akurat jutro, czyli w moje urodziny robią małą imprezę w pokoju wspólnym. Zostałam gorąco zaproszona. Ucieszyło mnie to, ponieważ inaczej spedzalabym urodziny całkowicie samotnie. Przyszykowalam się na przyjęcie, wyjęłam z walizki powitalne polskie smakołyki i alkohol, i zaczęłam zbierac się do wyjścia. Cel znajdował się dosłownie dwa metry dalej za drzwiami, a ja przez nie wiem jak długi czas zmuszalam się, żeby nacisnąć klamkę i odwiedzić tę drugą stronę korytarza. W końcu po dłuższym czasie zrobiłam to. Otworzyłam drzwi swojego pokoju i wyszłam na korytarz. Kompletnie niespodziewanie natknęłam się tam na jakiegos uczestnika owego przyjęcia i tak się zestresowałam tym faktem, że zamiast normalnie pójść i dołączyć do bawiących się, udałam, że idę do łazienki. Poszłam do łazienki trzymając w ręku butelkę alkoholu... 😂 Po łazience wróciłam do pokoju i tam świętowałam resztę moich urodzin :)
Ojej, jak sobie to wyobrażę, to też się uśmiecham :D
Fajnie ,bardzo fajnie.Ja też tam byłam wśród tych nieśmiałych ludzi.
Ja na przykład Jestem tchórzem najbardziej na świecie boję się strachu dlatego nigdy sobie nie pozwalam na Komfort bycia wystraszonym😂 zawsze zaatakuje To czego się boję Pozdrawiam
Bardzo fajny filmik 😉 zauważyłam u siebie dużo podobieństw co do nieśmiałości. Dzięki
Madamepolyglot - prawdę mówisz! - byłaś osobą nieśmiałą :)Bo... ja też nią byłem, przeszedłem trochę podobną walkę jak Ty..., i Cię rozumiem :) Chodziłem nawet na terapię, ale to inna historia ;) Np. o tym podchodzeniu do kogoś kto jest sam, żeby zapytać o coś - to tak jakbym widział siebie, kiedyś, teraz już nie aż tak :) Dobrze, też mówisz, że osoby nieśmiałe, mogą być odbierane jako zarozumiałe - a my przecież lubimy, kochamy nawet ludzi ;), człowiek jest jednostką społeczną. Tak, pokonywanie tej fobii przychodzi też trochę z wiekiem - ale nie samo..., zaangażowania własnego i pracy też trzeba. Lubię podobnie jak Ty spędzać czas trochę sam, wtedy odpoczywam - ale z innymi też lubię, tylko samemu byłbym nieszczęśliwy :), i lubię mniejsze, kameralne grupy - wtedy lepiej się czuję, jestem bardziej aktywny. LUBIĘ też taniec ;), zawsze lubiłem! - i Cię popieram w Twoim postępowaniu, dobra droga! :) Mogę też dojechać na spotkanie w Warszawie? ;) Lubię też języki, naukę ich. Więc to, że Cię oglądam - rozumiemy się też trochę telepatycznie - czego nie wiedziałem ;) DZIęki za filmik - Miło się oglądało! - przypomniałem sobie i poszerzyłem swoją wiedzę. Walcz dalej, taka pełna energii - trzymam za Ciebie kciuki! - no i nagrywaj filmy... ;) Ps. Z tym przepraszaniem też się zgadzam - ja czasami przepraszam, czasami nie I jeszcze jedno, tak, kiedyś myśleliśmy, jako dzieci, że wszyscy na nas zwracają uwagę, znają nawet nasze myśli - a ludzie są przeważnie zajęci sobą ;)
A i jeszcze jedno - tak, osoby nieśmiałe mają tendencję do tego, żeby je wszyscy lubili, chciałby - a to nawet nie jest możliwe..., lepiej być sobą i żyć w zgodzie ze samym sobą - wtedy nabieramy pewności siebie, w czym jesteśmy dobrzy, mocni, możemy się wykazać? I znajdujemy tych którzy mają podobne zainteresowania, preferencje!
Dzięki za ten komentarz! A jak Ty pokonywałeś nieśmiałość?
Niestety warsztaty są tylko dla nas babeczek, żeby mi się dziewczyny swobodnie czuły :)
Z babeczkami to był żart, rozumiem - ja raczej tańca brzucha nie będę wykonywał ;), choć też myślę, można spróbować - do odważnych świat należy :)
Pytasz Sandra jak pokonywałem nieśmiałość - no podobnie jak Ty, poprzez odwagę, aktywność i przekorność - jak już to zrozumiałem, trzeba dużo własnego udziału i zaangażowania, chęci! :) Np. Jak rozum mi podpowiadał, nie idź tam, nie rób tego, bo.... poczujesz się niepewnie, usztywniony, ośmieszony, niezrozumiany, tak nie można !- to ja pytałem sam siebie, czego nie można? - i na przekór szedłem, nawet jak poczułem się niepewnie - ale to poczułem się raz, drugi, trzeci, a potem już było coraz łatwiej i radośniej :) Przyznam - ja miałem nieśmiałość komunikatywną, w rozmowie - bo tak fizycznie, coś zrobić, iść, zatańczyć to nie! - tylko jak rozmowa, zwłaszcza z dziewczyną ;), to pustka w głowie i sztywność członków, języka :) Najpierw unikałem, zamykałem się - ale to było coraz gorzej, wiadomo!, wszędzie potrzebna jest praktyka - doszedłem nawet do tego że bałem się odbierać telefony, bo się jąkałem, głos mi drżał - i wtedy właśnie powiedziałem sobie, NIE, TAK NIE MOŻE BYĆ!!!! - ty rządzisz swoim życiem, czy życie tobą? ;) Wiedziałem ile tracę na tym. I wtedy właśnie, jak instynkt mi podpowiadał, unikaj, nie pytaj, źle wypadniesz - to ja go po głowie, i do przodu - myślę sobie, że jak mnie ostrzegasz, to trzeba działać!! :) A na teraz w rozmowach i w życiu, dzięki temu działaniu, bycia upartym, bo też jestem! :) - jest coraz więcej RADOŚCI i Przyjemności, w kontaktach i też z kobietami- one wiedzą więcej o mnie, a ja o nich :)) Trzymaj się Ciepło Sandra! - i dziel się z nami swoim życiem!! :)) Masz dużo ciekawych pomysłów.
ps. fajnych pomysłów... ;)
Jeju Sandra, to co mowisz to jest dla mnie bardzo zagadkowe, bo jestem 100% ekstrawertyczka! Wyszlo mi to tez w tescie 16 personalities, ktory Ci polecam jesli interesuje Cie temat typow osobowosci. Bardzo mi sie sprawdzil, ma piekna szate graficzna i jest po angielsku. Gdybys nie opowiedziala swojej historii to nie wiedzialabym, ze jestes niesmiala osoba (wiem, ze wspominalas o tym juz dawno temu, bo sledze Cie od poczatku). Co wiecej, tez bardzo przejmuje sie tym zeby wszyscy mnie lubili. A co do duzego tylka to jak pierwszy raz zobaczylam Twoje taneczne zdjecia i filmiki to nie umialam wyjsc z podziwu jaka masz piekna figure! Bo zawsze widywalam Cie tylko do polowy 😂😂
Dziękuję! :* :D Tak myślałam właśnie, że może to być zupełnie inny świat dla osoby z drugiej strony :)
Nie wiem czy faceci mają tu prawo głosu ale zaryzykuję:) Trafiłem przypadkiem na Pani kanał szukając materiałów o j.niemieckim . Mówi Pani bardzo "składnie" i zrozumiale .Bardzo dobrze się słucha tych materiałów . A i ogląda się bardzo dobrze ;) Gratuluję!
Ogromnie dziękuję! Szczególnie za to "składnie". Bo zawsze miałam wrażenie, że to nic, tylko jeden wielki chaos ;) Ja nikogo nie wyganiam, jednak wygodniej mi jest mówić do kobiet :)
Yyy nie jestem ekspertem ale moim zdaniem to chodzi o to że zawsze patrzy Pani w kamerę i robi odpowiednie pauzy żeby podkreślić znaczenie słów . Tempo wypowiedzi jest też bardzo przyjazne . No dobra zostanę :)
Wyjątkowa osobowość.Uklony.
Super pomysł z tym tańcem mam nadzieję że będzie taki film 😋😉
Ależ nieee, taniec na żywo tylko :)
Jakie piękne kolczyki i bluzeczka😊😊😊O Pani jesteś Cudowną OZDOBĄ tych kolczyków i bluzeczki😙😙😙
Serdecznosci ♥️ z przyszłości
Ale ładne światło na tym filmiku wyszło 😊
Kurcze, filmik ciekawy do tego stopnia że chyba wypunktuję co mam do powiedzenia:
1. Mnie się wydaje mówienie "przepraszam" np do obsługi sklepu za coś zupełnie naturalnego. Nie odbieram tego jak za przepraszanie za coś, ale jako utarty zwrot grzecznościowy. Coś na zasadzie że do obcych osób zwracamy się per pan/pani a nie "ej ty".
2. Problemy z nieśmiałością mam cały czas. Pokonywanie tego no niestety jest trudne, jakimś moim sposobem myślę że jest swego rodzaju "zaciskanie zębów" i zrobienie czegoś od razu bez zwlekania. Zamiast panikować i rozmyślać jak ja to zrobię po prostu zrobić jak najszybciej, a wtedy okazuje się że nie było tak źle. Nie zawsze skutkuje ale mi osobiście to pomogło w kilku sytuacjach. Niestety walka z nieśmiałością to kampania na lata...
3. Może to błahostka , ale cieszę się że powiedziałaś tą wzmiankę na koniec, o tym że lubisz czytać komentarze etc. Może to wydawać się mega głupie, ale zawsze zastanawiałem się jak ludzie nagrywający na you tube czują się z tym (no nie licząc nagrywania na żywo) że gadają tak naprawdę do kamery. Jakoś to mi przybliżyło tą ("tą" czy "tę" nigdy nie mogę zapamiętać : ) ) sytuację.
Ale "przepraszam" w kontekście o jakim mówisz to zwrot grzecznościowy potrzebny żeby zwrócić czyjąś uwagę. Tak dziwnie byłoby mi bez takie wstępu się zwrócić do kogoś z zapytaniem.
Po prostu mówię "dzień dobry" zamiast tego.
Madame Polyglot Acha. Fajny pomysł 😊 Spróbuję zastosować 😊
Ja mówię: Ej!
Ja np. nie traktuję ,przepraszam w sklepie, że ja kogoś za coś przepraszam. To lekkie i przyjemne przepraszam.
Ciekawą rzeczą jest to, że osoby które lubią pobyć sami są często nieśmiałe. Też nigdy sama ze sobą się nie nudzę, a w liceum dawno temu czasem chodziłam na wagary tzn. zostawałam w domu sama bo tego potrzebowałam, ale nie miałam problemów w szkole z nauką ani z rówieśnikami, miałam nawet swoja paczkę.
U mnie wygląda to tak, że raz jestem nieśmiała a raz nie, zależy co sobie pomyśle.
A to super, jeśli tak umiesz tym sterować :) Ja dość często wagarowałam :)
Dla mnie występ przed chociażby najmniejszą widownią jest stresujący. Sam pare ładnych lat w życiu przetańczyłem (ale to nie był taniec brzucha :D), z kolekami występowaliśmy i braliśmy udział w zawodach, więc wiem jakie emocje towarzyszą będąc po tej drugiej stronie sceny. Gdy się stresuję to czuję coś dziwnego w brzuchu (nie potrafię tego opisać) plącze mi się język i w przypadku gdy tańczę to powtarzam ciągle ruchy lub robię jakieś ruchy, które w moim odczuciu słabo wyglądają. Wracając, wolę przebywać w kameralnym gronie. Czasem mogę się zestresować nawet w takich luźnych sytuacjach (nie znam dnia ani godziny). Nie potrafię dużo mówić i obawiam się tego że na maturze ustnej będę coś mówić i po jakimś czasie się zatnę w którymś miejscu i odpali mi się Makłowicz: yyyy, eeee, aaa, yyyy
Miałam ten sam problem, nie umiałam mówić, a już na pewno nie dużo. To ten kanał mi w tym pomógł i dzięki niemu się nauczyłam. Z matury ustnej z polskiego złapałam tróję i to chyba cudem :D Mówienie jakoś budziło we mnie taki dyskomfort, że nie mogłam pozbierać słów w sensowną całość, nawet przed kamerą. Może spróbuj się ponagrywać, kiedy mówisz, i w ten sposób poćwiczyć. A co tańczyłeś? :)
Madame Polyglot breaking/bboying taniec przez media rozpowszechniony pod nazwą breakdance
Jejku Ty i taniec brzucha to ostatnia kwestia na którą bym wpadł :P - oglądam Ciebie sporadycznie ale uważnie - pozdro!
Bardzo fajny kanał!
Hej Sandra, na Twój kanał zaglądam już od kilku lat, prawie od początku jego istnienia, ale raczej nieregularnie. Sam jestem poliglotą: angielski, hiszpański i słabiej niemiecki, francuski i włoski. Dzięki że poruszyłaś problem nieśmiałości, ja również zmagałem się z tym samym od dzieciństwa. Dzisiaj już nie jest to taki problem jak kiedyś, ale w dalszym ciągu nie czuję się dobrze w kilkuosobowych grupach. Nieśmiałość sprawia, że ciężko mi rozmawiać w obcych językach, czy Ty nie masz tego problemu że się blokujesz? Zastanawia mnie czy swój kanał adresujesz tylko do kobiet, bo mówisz -łyście a nie -liście? :) Good luck! Dużo miłości w serduszku z okazji Walentynek!
Dziękuję! Nie, nie mam już tego problemu. Wręcz przeciwnie, w przeciągu ostatnich paru lat bardzo się rozgadałam :) Będzie wkrótce video, gdzie wyjaśniam, dlaczego zwracam się do kobiet. Jednak zmienię to od teraz :)
Czy Ten blog/kanał jest przeznaczony tylko dla kobiet ? Cieszę się,że podejmujesz inne tematy . Dzięki temu kanał staje się bardziej interesujący
Mnie tak jest wygodniej mówić, ale miło, że mężczyźni też oglądają :) Super pseudonim! :)
Witam, a czy była jakaś przyczyna u Was tego strachu lub nieśmiałości czy tacy się po prostu urodziliście?
Wow, szkoda, że dopiero odkryłam Twój kanał. Chętnie bym wzięła udział w Twoim warsztacie tańca brzucha.
Bardzo mi miło. Pewnie jeszcze kiedyś będzie 😁
Ja również walczę z fobią społeczną. 😢 skad sie to pojawia? Inni tego zupełnie nie mają
Baardzo fajnie :)
"za duży tyłek, biust i oczy"? Jesteś pewna że one cię chciały obrazić a nie dowartościować? :P
bylo trzeba sobie doprawic wiekszy biust,duzy biust to klucz do niesmialosci. Nie ma co sie przejmowac najwyzej sie osmieszysz .Ja tez jestem introwertykiem , nie nawidze ludzi mecza mnie ,potrzebuje ich tylko do interakcji i prawidlowego rozwoju pychicznego. Ciekawy jestem co myslisz o samotnosci. Bylem maltretowany w szkole to uksztaltowalo moja swiadomosc.Teraz mam 42 lata i nawet nie moge kupic alkoholu w supermarkecie zdarza sie to czesto .Nie honoruja w Anglii dowodu osobistego wedlug nich to jakis tam zagraniczny dokument ktorego nie rozumieja ,musze latac z paszportem po alkohol.
Filmik super! ale z tym przepraszam to chyba nie jest tak. Przepraszamy zeby zwrocic czyjąś uwage. Nie wyobrazam sobie podejsc do kogos kto stoi tylem i tak wypalic "gdzie znajde ziemniaki?" Bo przeciez nie zaczne od EJ czy Dzień dobry
Dokładnie! Jest to zwrot kulturalny w tym przypadku, poza tym człowiek pracujący w sklepie to nie maszyna, tylko osoba, której należy się jakiś podstawowy szacunek.
po obejrzeniu kilku twoich filmików można powiedzieć śmiało że słodki z Ciebie dzieciaczek, w sensie dziecina jako że to można odmienić na żeńską formę
Nieśmiałość to choroba, rujnuje mi życie.
Moze jakis filmik pani nagra z tancem brzucha :) podstawowe kroki
Z tańcem brzucha są warsztaty na żywo :)
Super historia, obejrze jeszcze z dziewczyna zeby ja zainspirowac
za to teraz jesteś piekna
Skoro lubisz no to czytaj:
Niby dobre typy w filmie, ale znajac zycie to ja teraz niby wiem jak postapic a przyjdzie co do czego to bedzie jak zawsze.
u mnie totalnie na odwrót. od małego nie byłam nieśmiała, nie przejmowałam się co to pomyśli, a po 20 złapała mnie nieśmiałość. nie wiem skąd się wzięła. walczę z nią, ale różnie mi to wychodzi. szkoda, że to Warszawy mam tak daleko, bo z chęcią poszłabym na takie warsztaty. przeprowadziłaś się teraz do Polski? :) czy tylko wpadasz do Warszawy?
To ciekawe, na pewno był taki moment, który to spowodował. A może wiele zdarzeń.
Tak, póki co, jestem w Polsce :) Szkoda, że nie możesz wpaść. Fajnie by było Cię zobaczyć, po tylu latach :D
oo dziękuję, to miłe :) ale wierzę, że jeszcze będzie okazja, żeby się zobaczyć :)
W jakim mieście mieszkasz na stałe w Polsce?
Con tanto piacere ho ascoltato il tuo bellissimo discorso. Spero che servirà a tante persone per superare le loro paure, i limiti o il complesso d'inferiorità. Spesso questi complessi sono nati dalla mancata o poco buona relazione con il proprio padre. Quando non aprezza il figlio o la figlia o manca afetto o manca abbraccio; manca vicinanza puoi il bambino tiene tante paure nelle relazioni e crede nei falsi giudizi dei loro coetani.
Anch'io sono introverso ma nel età adolescente facevo parte di tanti gruppi dei coetani e questo mi ha aiutato aprirsi e prendere coraggio nella vità quotidiana. Tanti non mi credono più che sono timido o lo ero. Mi conoscono come una persona che parla con tutti, prende l'iniziativa nel gruppo, esprime il proprio parere. Sicuramente sono rimasto intraverso ancora in tante cose. Sono rimasto timido nel nuovi rapporti interpersonali con le nuove - sconosciute donne. Ho tanti amici gli ascolto volentieri ma pochi conoscono il mio cuore, alcune cose o opinioni non lo sa nessuno (escluso il mio confessore o Dio). Una volta mi fidavo e ho fatto grande amicizia con una persona ma con tempo come non corrispondevo ad alucune sue aspettative e anche i miei incoraggiamenti o opinionini non erano più considerate e prioprio negate o attacate mi sono chiuso di nuovo in se stesso.
Ma sono tranquillo. Credo che amicizia, sorriso, serenità della vità e specialmente sentirsi amati, voluti bene ci apre e fa maturare e perdere questa timidità e paure che ti chiudono.
Volevo farti complimeti per la tua vincita interiore e sueramento delle paure. Hai un bel attegiamento di andare contro le tue paure e limiti. Uguale come tutti gli altri problemi possiamo rissolvere non con la fuga ma quando gli affrontiamo prima possibile.
Sei corraggiosa e proprio hai preso vento e gusto per cercare e riscoprire i nuoovi horizonti. Lo vedo che ti fa piacere e veramente ti sta bene lavorare con la camera. Le tue foto con i mille faccia fatte da te io guardo con tanto piacere e non solo io come lo dicono i like. Tu sei felice e serena e si vede dalle foto. Bello che non hai paura presentari sia stanca sia nervosa e fai tante faccie strane. Dietro te ho visto l'immagine del lupo. Propabilmente lui rispecchia il tuo carattere. I lupi non si fidano facilmente ma sono coraggiosi. Sono sempre in cammino e ricerca. Il mio animale che tanto volentieri guardo è il leone.
Mi fa ridere il nome del "taniec brzucha" in italiano: il ballo del ventre. Non è per me questa attivita. Scusa che ho scritto tanto. Se credi giusto dopo aver letto puoi cancellare questo commento. Ho questa debolezza che spesso sto zitto ma quando inizio parlare o scrivere la faccio troppo.
Czy będziesz organizować jeszcze takie warsztaty? (Spóźniłam się o dwa lata;))
Nie, nie będę :D
Czemu zwracasz się tylko do kobiet (mogłybyście, powiedziałyście) :(
Wlasnie, co to za dysryminacja :D faceci tez ogladaja i pozdrawiaja!
Wystarczy sto kobiet i jeden kot, a już reguły wskazują na męskoosobową koniugację. To dopiero dyskryminacja.
No to ja tez facetów pozdrawiam :)
Bo gdybym nie zwracała się do kobiet, to musiałabym do mężczyzn :) A że jestem kobietą, to tak mi łatwiej :)
Jeśli mówimy do grupy ludzi to zwracamy się w formie męskiej i będzie to poprawne w stosunku do mężczyzn jak i do kobiet :)
Masz pięknie oczy moje są małe i chętnie się zamienię😚😜
A gdzie ta niespodzianka obiecana na początku filmu?
Mam tak samo ... pozdrawiam serdecznie z akademika z Freiburga
Z akademika? Też byłam w akademiku we Freiburgu :D
Co to znaczy kameralnie? Z kamerami czy bez?
też miałem / mam fobię społeczną i moja droga wyglądała w zasadzie identycznie, jestem teraz na drugim roku studiów i jest już znacznie lepiej, ale nadal nie idealnie. Ja mam ten problem, że robię się dodatkowo cały czerwony :/
Im częściej robi się krok do przodu, tym rzadziej się czerwieni. Ja też tak kiedyś miałam i myślałam sobie wtedy: hej, to są normalni ludzie, mam ich gdzieś, przecież nie mam się czego wstydzić, że chcę coś powiedzieć.
piękne kolczyki :) gdzie można takie dostać?
Nie osoby tylko ludzie. Kiedy zaczniesz mówic o ludziach a nie o osobach?
A masz sprawdzony sposób na mówienie wolniej dla osoby, która "strzela jak z karabinu"? :) Próbowałam już ćwiczeń z korkiem, łamańców językowych, wyciszenia itd., jakoś średnio działa...
A to źle mówić szybko? Ja słyszałam, że szybko mówią inteligentni ludzie :) Tylko przy języku obcym może to być problem, bo wtedy się strzela i nie zwraca uwagi na błędy. Nie wiem, co można z tym zrobić. Ale kiedy mam takich uczniów, to po prostu przez kilka pierwszych dni ich zawsze upominam wielokrotnie. I w końcu zwalniają. Więc może tak - upominać się w głowie za każdym razem? :)
Dzięki :) Mówię szybko i poprawnie w każdym języku i większość ludzi za mną nadąża, ale jeśli ktoś jest nieosłuchany, to ma czasem problem :) moje tempo odpowiada tempu mojego myślenia, więc nie wiem, czy da się coś zrobić. Mówiłaś w filmiku, że referaty w końcu wygłaszałaś wolniej, więc byłam ciekawa, czy jest jakiś patent dla takich osób :D
@@snork7 Hej, może za późno piszę, ale ja też strzelam z karabinu i nie tylko po polsku. Zauważyłam, że jak mówię przez mikrofon, czyli słyszę swój głos, to mówię wolniej. Ale ja nad tym nie pracuję. Szkoda mi na to czasu, no i leniwa jestem. No i jeśli opowiadam coś emocjonalnie to przyspieszam tempo.moze Ty też tak masz, że jak zaczynasz mówić o czymś emocjonalnie to przyspieszasz.....
Bardzo sensowny i ważny filmik, ale muszę przyznać, że oglądanie go było dla mnie raczej nieprzyjemne. Jak opowiadałaś o swoich doświadczeniach to było jakby wszystkie tego typu rzeczy wróciły ze zdwojoną siłą. Sama walczę z tym samym problemem i z niektórymi elementami jest lepiej, ale widzę, że działa to falująco. W ciągu ostatniego pół roku nawróciły mi np. Ataki paniki jak mam odebrać telefon do nieznajomej osoby (chociażby z biura obsługi) :/. Ale co tam! Nie poddajemy się!. Niestety nie mogę być w tym terminie w Warszawie, choć bardzo bym chciała...
Przykro mi, że obudziłam w Tobie nieprzyjemne odczucia :(
Podoba mi się to określenie "falująco", mogę potwierdzić, że u mnie tak samo było.
Telefon - klasyka. Przemogłam się dopiero, kiedy się tak długo zbierałam, żeby zadzwonić o pracę i mi ją ktoś sprzątnął sprzed nosa :) Wieki temu, ale ten stres pamiętam.
"Za duże oczy, za duże piersi, za szerokie biodra, za duży tyłek!!!!"
To brzmi jak tekst wrednej zazdrosnej koleżanki lub płytkiego podrywu. Przecież te elementy składają się na ideał kobiety.
Nie używaj proszę wyłącznie formy żeńskiej, bo mężczyźni też mogą Cię oglądać.
Już dawno zmieniłam formę na ogólną :)
niektorzy sa za odwazni a inni nie smiali ich sprawa chce taki byc to bedzie z tego wniosek z you tuba jak kazdy kazdego poucza i najlepiej niech ingeruje w zwiazek,rodzine najlpiej mieszkac z opiekunka tłumaczka i gosposia w domu niech doradzaja to jakas masakra jest te wywody wszystkich przewaznie kobiet na you tube
Ja jestem nieśmiała, a idę teraz do technikum. Nie poradzę sobie z tym :(
Poradzisz sobie tak, jak do tej pory albo lepiej :) Przecież nie możesz tak mówić, że sobie nie poradzisz, wręcz przeciwnie.
Poradzisz sobie. Pamiętaj, żeby mówić kolegom i koleżankom "cześć" i przy tym spojrzeć im w oczy miłym spojrzeniem, nie przestraszonym. Nawet jak nie masz nic więcej do powiedzenia. I nie ukrywaj, że jesteś nieśmiała. A nawet przeproś czasem, że nic nie mówisz, bo właśnie jesteś nieśmiała. Może nie każdy, ale kilku to zrozumie 🤩 Trzymam kciuki 🙊🙈🙉🤞
Znam to ...liczy sie to ze pomimo niesmialosci robi sie co chce... czy co powinno sie robic..czy to do czego zostalismy stworzeni a ty robisz to perfekcyjnie. Apropos czy aby ci ktorzy ci wytykali to i tamto w dziecinstwie to nie byli jacys amanci probujacy cie poderwac? Duzo chlopcow ma wlasnie takie metody podrywania i sie dziwia ze nic z tego nie wychodzi. Mialam szczescie i o tym ze jestem za niska dowiedzialam sie po dwudziestce co mnie zreszta bardzo zdziwilo ... Bylam niesmiala raczej z powodu surowych rodzicow...musialam uwazac na to co robie...mowie...wolalam nie mowic ... i czasem tez nic nie robic niz zrobic cos nie tak... Potem trzebabylo to wszystko odkrecac ale chyba sie udalo ... No polowicznie bo wyladowalam z partnerem nie tym ktorego chcialabym miec ale z tym do ktorego mialam odwage sie odezwac... :) Szkoda ze nie moge dojechac na te warsztaty w Warszawie... tez tancze ... chetnie zobaczylabym video ...NIe zapomnij nagrywac... !
Nie, to były dziewczyny, które tak mówiły.
Ważne, że Ci się udało odkręcić i pozytywnie do tego podchodzisz? :)
OCH dziewczyny, to domyslam sie dlaczego ... zazdrosne ;) Trzeba zawsze myslec o tym co osoba motywowalo ... Oj, mialam takie wlasnie kolezanki ...malpy :)
💪
Według społeczeństwa nieśmiała kobieta jest słodka, nieśmiały facet to przegryw
Absolutnie nie ma takiego przekonania w społeczeństwie.
@@rozwojownikjezykowy statystyki samobójstw w PL....
Ja np odczułam że kobieta nieśmiała jest uważana za nudną i nie wartą znajomości (;
@@wowi8430 Te statystyki to mogą co najwyżej świadczyć o tym, że ludzie tak myślą sami o sobie. Ale też nie świadczą, bo nikt się samobójców nie pyta, czy byli nieśmiali i ktoś ich uważał za przegrywów z tego powodu.
@@b34t49 Ale odczucia nic nie znaczą, bo pojawiają się często tylko na podstawie czyichś wyobrażeń, a nie faktów. Jeśli ktoś tak powie bezpośrednio, to już można uwierzyć. Ale to też tylko jedna osoba.
Też miałam wrażenie jakbym słuchała o sobie. Mój mały sukces, w pokonaniu swojej nieśmiałości nastąpił wczoraj. Byłam na konsultacji portfolio na uczelni artystycznej w Rotterdamie. Ale mimo wszystko nadal nie mogę przeskoczyć swojego stresu w mówieniu w języku obcym. Śmieszna sytuacja,bo zajęcia generalnie są w języku angielskim, a prezentacja portfolio była w małych grupach, trafiłam na grupę z samymi holendrami. Wykładowca zapytał czy może mówić po holendersku, wiec się zgodziłam. Po pierwsze pomyślałam , że ktoś ma tak jak ja po drugie, uczę się tego języka od 2 lat więc myślałam, że dla mnie to nie problem. Przyszło wiec do pytań, mnie zamurowało wydukałam z siebie ledwo jak mam na imię i przeszłam z automatu na język angielski. Gdzie lewo byłam w stanie coś powiedzieć !
Nie rozumiem tego, że angielski jak i holenderski bardzo dobrze rozumiem, poszczególne słówka z rozmowy jestem w stanie przełożyć na polski, potrafię czytać ze zrozumieniem nawet długie artykuły ale jak mam coś powiedzieć to jest koniec. Kiedyś miałam też tak w języku polskim, ale to przezwyciężyłam latami w szkole. Powiedz mi jak to jest że można wszystko rozumieć ale zapominać "języka" w trakcie rozmowy ? A może mi się tylko wydaje że rozumiem xD
Nicol, gratuluję!!
Ale dziękuje Ci bardzo za ten filmik ! Mój następny krok to zdanie IELTS na szczęście potrzebuje tylko 6.0 :) no i oczywiście zdanie na studia w Holandii, młoda nie jestem ale jak nie spróbuje to nigdy sobie tego nie wybaczę. Rzucanie na "głęboką wodę" uważam za najlepszy sposób ;)
Czy zrobi Pani filmy z nauką tańca brzucha?
Oj, chyba nie :) Już nie nauczam tańca :)
💖💖
To mam za daleko na takie warsztaty ;)
A skąd wiesz? :)
Aha, ok. Przecież w tym video mówiłam :D Pomyliłam filmy :) Następne będą w Poznaniu :)
O Pani ci szubrawcy co kwestionowali Boskość twej Urody kobiecej nie są godni całować śladów po twych lotosowych stopach....hmmmmm nawet od spodu!!!😋😋😋
Zgadzam się całkowicie!
Щира правда !!!
A myślałem że kobiety mniej się stresują niż mężczyźni.
Smutne jest to że mówisz tylko do dziewczyn.
Michał, nie wiem, dlaczego smutne. Ale zmienię to teraz :)
Babciu , Dlaczego masz takie duże oczy? Żeby Cię lepiej widzieć.......itd.
tak przy okazji - zainspirował mnie niedawno film, który bardzo mi się spodobał: ruclips.net/video/jTCtxPp5BDs/видео.html