TAR, reż Todd Field, prod 2022, wideorecenzja Tomasza Raczka
HTML-код
- Опубликовано: 25 фев 2023
- TAR, reż Todd Field, prod 2022, wideorecenzja Tomasza Raczka
@TomaszRaczek
_________________
Zapraszam na mój profil w serwisie Patronite gdzie można dołączyć do Patronów moich nowych projektów:
patronite.pl/raczek
----------------------------------------------------------------------
Moja ocena: 8/10
----------------------------------------------------------------------
🏳️ Subskrybuj kanał / @tomaszraczek
🎬 Więcej filmów • Wideorecenzje
➡️ Facebook / tomaszraczek.fanpage
📷 Instagram / tomekraczek
🐦Twitter / tomaszraczek
----------------------------------------------------------------------
Tomasz Raczek - teatrolog (absolwent wydziału Wiedzy o Teatrze warszawskiej Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza), krytyk filmowy i publicysta, wydawca (Instytut Wydawniczy Latarnik), autor programów telewizyjnych (TVP, Canal+, nFilmHD, Polsat) i radiowych (Radio Nowy Świat, TOK FM, RMF FM, Radio Klasyka, PR 2). Redaktor naczelny miesięczników Playboy, Voyage, Film, Magazyn Filmowy Stowarzyszenia Filmowców Polskich. Wicedyrektor TVP2, dyrektor kanałów filmowych nFilmHD 1 i 2, kierownik literacki Studia Filmowego OKO i teatrów w Warszawie, Gdyni i Chorzowie, dyrektor programowy prasowego koncernu wydawniczego Gruner & Jahr i portalu internetowego Ahoj.pl. Współtwórca legendarnego programu filmowego Perły z lamusa, który przez kilkanaście lat prowadził z Zygmuntem Kałużyńskim w TVP2. Autor kilkunastu książek o filmie, telewizji, wybitnych postaciach kultury masowej a także leksykonów filmowych "Perły kina" napisanych wspólnie z Zygmuntem Kałużyńskim. Popularyzator kinoterapii, oficer rozrywkowy na ostatnim polskim transatlantyku ts/s Stefan Batory. Laureat Wiktora oraz nagród za osiągnięcia w dziedzinie krytyki artystycznej: Nagrody im. Stanisława Wyspiańskiego I stopnia, Nagrody Państwowego Instytutu Sztuki Filmowej i Nagrody Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich.
#TomaszRaczek #Raczek #Recenzja #film #kino #wideorecenzja 
Кино
Kochany Panie Tomku Gdyby pan był księdzem to chyba bym się nawróciła i zaczęła chodzić do kościoła tak pana uwielbiam słuchać. Wielki szacunek dla wszystkich recenzji🫠💕
Zrobiła mi Pani dzień :)
Ja jestem również członkinią tego kościoła 😊😊😊 uwielbiam obu panów.
Już jest na kanale
Amen ✨💫
Mam to samo. Amen
Praca muzyka to życie w kieracie. Praca= styl życia. Kto tego nie rozumie niech nigdy nie wiąże się z muzykiem.
To samo u sportowców, a nawet gorzej, bo wcześnie przechodzą na emeryturę (nie daj boże przez kontuzję) i często im wtedy siada psychika.
Film oscarowy… i pana recenzja też.
W piatek obejrzalam ten film. Kreacja Blanchett fenomenalna. ❤
L. Bernstein to geniusz i szkoda, że dzisiaj już nie emituje się jego programów. To były inne czasy..
Panie Tomaszu, być może dla niektórych zabrzmi to głupio i pretensjonalnie, ale ja po prostu Pana kocham. Nawet gdy opowiada Pan o filmie, który nie jest wzruszający, ja mam łzy w oczach słuchając Pana i myśląc, jakim mądrym można być człowiekiem
Wczoraj byłem na filmie i sobie myślałem ciekawe co Pan Raczek o tym myśli. 9/10 ode mnie.
Panie Tomku, Pana recenzje tworzone bez przepisu, recepty, wzorca to perły. Komputer nie ma najmniejszych szans. A w kwestii odwagi żeby powiedzieć "przesadzasz", to myślę, że nie tylko o odwagę chodzi. Często chodzi o to, że z góry wiadomo, że "przesadzasz" nie pomoże. Lokomotywa rozjedzie i to.
Każde Pana słowo to perełka!!!! No i poniedziałek ODRAZU staje się lepszy !!!!!
Panie Tomku, Pana można słuchać w nieskończoność 🥰
Panie Tomaszu ,
Kochałam Pana Kałużyńskiego, jego perfekcyjne recenzje i osobowość . Nie muszę pisać dokladnie bo Pan obcując że swoim Mistrzem doskonale i lepiej wie o czym mysle .
Jest Pan "kopia mistrza" najwyższej próby, jest Pan klasą dla siebie i tworzy nowy , wspanialy i oryginalny wzorzec dla potomnych .
Podziwiam
Dziękuję za recenzję . Cudownie Pan opisuje dzieło i zawsze daję się ponieść tym opisom. Pozdrawiam!!!
Rozmarzylam sie gleboko sluchajac pana Tomasza🧚🏼♂️🧚🏼♂️🧚🏼♂️👼👼, cudowna recenzja🙇🙇🙇. Pozdrawiam🍀🐶🐶❤️
Film był cudowny i bardzo głęboki. Jako osoba która mieszka w Niemczech, wymowa Cate była bardzo dobra. Jej aktorstwo + subtelność filmu sprawiły że film był ciekawy do oglądania.
Wróciłam właśnie z kina, a tu powiadomienie o Pańskiej recenzji...Film mnie wchłonął...
Mnie też wchłonął...i bohaterka i aktorka - MAESTRIA, wrażliwość na postać....granie,obrazy filmowe.... dużo intelektualnej maestrii... też daje przyjemność....😊 Dzięki za recenzję, czekałam!
Witam o Poranku T R 😘🎧Pozdrawiam serdecznie 👋🍀Wyjątkowy T R ...Wyjatkowa Recenzja ...Ciarki wzdłuż Ciała !❤🌷🤔
W ramach owej wspomnianej obiektywnej prawdy:
1. Trochę się z Panem nie mogę zgodzić. Dla mnie szczytową rolą w kreowaniu muzyki jest jej komponowanie na kilkadziesiąt różnych instrumentów. Dyrygent nadaje "tylko" graficznemu zapisowi partytury indywidualną wizję interpretacyjną , a na samym końcu czuwa nad zaistnieniem całego procesu w czasie i w emisji emocji, czyli nad narracją muzyczną.
2. Eksperci muzyczni są sceptyczni i twierdzą, że Lydia Tar "rzeźbi" (jak Pan powiedział), ale wystylizowane i skąpane w erudycji banały. To i tak wiele, jak na przygotowanie muzyczne współczesnej publiczności kinowej. Sic!
3. To prawda, niedawno sztuczna inteligencja na podstawie zaprojektowanych algorytmów indywidualnego stylu twórczego, ukończyła X. Symfonię Beethovena. Przez chwilę było o tym głośno, acz nie wśród polskiej widowni kinowej. Sic!
4. Jednakże, tak potrzebna kreatywność winna być zawsze oparta na jakiejś strukturze, pochodzącej ze skarbnicy wiedzy, szczególnie w muzyce. Wielce oryginalny Ivo Pogorelich nie abstrahował od zasad, tylko nadawał im własną, niepowtarzalną wizję interpretacyjną. W przytoczonym przykładnie Konkursu Chopinowskiego nie uwzględnia Pan istotnego paradygmatu. Misją jego było zachowywanie i utrwalanie prawdziwości chopinowskiego stylu. Zatem wszystko, co się w to nie wpisuje, nie powinno zostać szczególnie uhonorowane nagrodami. Tak było, ponieważ już nie obowiązuje i sam Fryderyk Chopin nie zostałby zakwalifikowany do konkursu swojego imienia. Tu ma Pan jednak (niestety) rację ! To niestety ...z powodu chopinowskiego.
5. Kierowanie się za wszelką cenę samą tylko oryginalnością musi wieść wszak na manowce.
6. Analiza psychologiczna postaci (tu zawarta) pozostaje już bardzo interesująca i odkrywcza.
7. Hollywood'zka anegdota znakomita!
8. Anegdota o obserwacjach poczynionych przez islandzką kompozytorkę pozostaje frapująca. Szczególna klamra wiedzie jednak nie do Ennio Morricone, lecz do wspominanego Leonarda Bernsteina, który pragnąc komponować, musiał niestety dyrygować, ...co robił zresztą lepiej. Kiedyś zachwycony nowym własnym dokonaniem zaprezentował je przyjacielowi. Tenże skonstatował: "Ależ Leonardzie drogi, przecież to już upisał Johannes Brahms". Złość i frustracja zalała serce Leonarda.
9. Anegdota o Morricone i Kilarze zaskakująca.
No, ale to też film o władzy i jej deprawującej sile. I nic by nie pomogło powiedzenie Lydii Tar, że ta przesadza. Gdzie nie ma umiaru, tam nie ma i przesady.
Pomimo niezgody w wybranych aspektach, warto było wysłuchać Pana recencji! Łączę pozdrowienia.
W żadnym razie nie kadzę, ale to była genialna opowieść o filmie.
Opowieść z Premium świetnie zakańcza tę recenzję.Dziękuję i pozdrawiam serdecznie.
Przez kilkanaście minut myślałem, że to film oparty na faktach...Rewelacyjna fikcja w wykonaniu duetu Field i Blanchett. Ależ to napisane i zagrane... no zarąbiście. Cate Maestro-10 gwiazdek. Pozdrawiam
Dla mnie to film o tym jak można będąc na wyżynach spaść z nich bardzo nisko. Ale nie tylko o tym.
Bardzo dobre zobrazowanie postaci, która zazwyczaj obserwujemy raczej w świecie mężczyzn a tutaj to kobieta jest z jeden strony wzorem a z drugiej katem, mentorem i chłodnym negocjatorem, który nie patrzy na emocje innych. Z jednej strony nosi w sobie zachwyt do muzyki i geniusz swojego kunsztu a z drugiej nie potrafi być naprawdę z drugim człowiekiem. Używa wszystkiego i wszystkich w jednym celu. To cel jest najważniejszy - tworzenie muzyki pozbawionej szablonów, artyzmu przez duże A.
Film niesie ze sobą wiele niedopowiedzeń. Łatwo jest wydać ostateczny wyrok. We mnie jednak postać grana przez Cate Blanchett (Świetnie zagrana) wzbudziła zrozumienie i smutek. Jestem w stanie zrozumieć kobietę w świecie mężczyzn, która, żeby cos osiągnąć musi iść taranem, bo inaczej zostanie łatwo zepchnięta. Gdy jesteś u szczytu masz wokol siebie często tych, ktorzy chcieliby na tym sukcesie skorzystać i tych, których ucieszy tej osoby upadek. Jestem wiec w stanie zrozumieć konieczność „uzbrojenia” w obronie przed zepchnięciem, zwłaszcza gdy dochodzi się na ten szczyt po włożeniu w to ogromnego wysiłku (lata nauki, wykształcenie, jest sie kobietą i do tego lesbijką).
Z drugiej strony film sugeruje, jak będąc na szczycie można się zagubić, przesadzić w swoich zachowaniach, pozwolić sobie na zbyt wiele, gdy „szczyt” uderza do głowy. Ze można zapomnieć, co przyprowadziło na ten szczyt, co kiedyś było najważniejsze, a gdzieś się zagubiło i dopiero upadek pozwala sobie to przypomnieć - obejrzeć stare nagranie, uronić łzy.
Raczkuję w dobrym kinie (haha taka analogia do nazwiska Panie Tomku, zupełnie niezamierzenie), ale - jeśli Pan pozwoli - będę moje spotkania na kanale tak nazywać. Wracając do dobrego kina, wczoraj miałam przyjemność przeżyć Tar w Gdyńskim Centrum Filmowym. Mam kilka przemyśleń. Przede wszystkim pierwszy raz w kinie i w życiu w ogóle miałam dostęp do takiej wykładni dyrygentury. Czym jest, jaki to interdyscyplinarny i pełen wyzwań proces (ludzie i relacje, muzyka, praca ciałem, niezwykła wiedza z historii muzyki, proces twórczy w interpretacji dzieła). Samo słownictwo było dla mnie wyzwaniem, sporo się nauczyłam, a wcale nie liczyłam na to.
Po drugie sceny w których Lydia Tar operując dwoma językami (angielski i niemiecki - wielka radość, że znam), prowadzi próby były dla mnie doznaniem mistycznym. Melodia tych dwóch języków, w wykonaniu Cate w połączeniu z muzyką i ruchem jej ciała zatrzymała mi oddech. Jest w tym w wymiarze artystycznym coś niezwykłego, jeszcze nie umiem tego nazwać, przeżycie potrzebuje okrzepnąć.
Po trzecie dla mnie to historia wielkiej samotności. Pierwsza scena wywiadu i ostatnia finałowa to klamra dla wyrazu tej samotności. Zgadzam się również z Panem, że zabrakło `kogoś` dostatecznie blisko, aby powiedzieć `przesadzasz`.
Być może to moja nieumiejętność oddzielenia aktorki (którą podziwiam za jej talent i pracę) od roli, ale ja przeżyłam w filmie również wiele wyrazów wrażliwości bohaterki. Jej kontakt z córką, scena z partnerką po powrocie z podróży, spieszenie na ratunek kobiecie która krzyczała w parku (scena joggingu), scena ze staruszką - sąsiadką, którą trzeba było podnieść z podłogi (mimo widocznego natręctwa i fobii) to przykłady, z którymi zostałam.
Dodatkowo nieprzypadkowo `udział` Lydii w samobójstwie studentki jest pełen niedopowiedzeń, składam tę historię z fragmentów w narracji filmu, natomiast obraz który się wyłania, nie przesądza dla mnie o jej winie.
... i jwszcze jedno, oczy Cate Blanchett - ten film i tę rolę zagrała wyrazem oczu, w nich jest zamknięta cała historia. Myślę, że to ciekawa miara aktorstwa.
Dziękuję za piękną recenzję! Wyjątkowo ciekawe 50% :)
TR
Ochhhh bardzo tak dziękuje, blisko mi do tego komentarza :)
Piękny komentarz ..Identycznie jak Pani odczytałam postać Lydii . Moją pierwszą refleksją po skończonym seansie była myśl,ze było to fantastycznie przedstawione stadium samotności głównej Bohaterki .
Zakończenie recenzji w punkt!
Na tym polega dramat ludzi wielkich, twórców skupionych na dziele, gubiących siebie jako człowieka w drodze do celu. Ogromną sztuką życia jest pogodzenie wybitnego talentu, drogi do sukcesu i w końcu sławy z zachowaniem społecznych norm, zachowań, dbaniem o bliskich.
Dobrze mieć kogoś obok, kto odważy się powiedzieć STOP, ogarnij się człowieku, nie odlatuj za wysoko, wróć na ziemię…
Pozwolę sobie mieć nieco inne spojrzenie na zakończenie tego filmu. Posłużę się wykorzystaną przez Pana metaforą pociągu. Moim zdaniem Lidia pędzi wówczas dalej, próbuje żyć ciągle na wysokich obrotach. Ale spotyka ją zasłużona kara za nadużywanie władzy i ludzi - traci komfort życia, dotychczasową jakość, wygodę do której się przyzwyczaiła i z której nie chce rezygnować. Udaje, że żyje jak dawniej, nie przyznając się do utraty. A to podkręcone tempo, właśnie tę stratę obnaża i dobrze unaocznia. Więc tego zabiegu podkręcenia na końcu tempa nie odbieram wcale na minus tego filmu. To ciekawy zabieg i mi dał spodziewany katharsis - Lidię spotkała zasłużona kara, choć ona w swojej dumie i poczuciu własnej wartości, nie chce się sama przed sobą do tego przyznać. Ale ja, widz to dostrzegam między wierszami. Pozdrawiam 😊
Tu jest ważne też, że ona na słuchawkach dyryguje - zgodnie z video, odebrano jej nawet możliwość zaczęcia utworu.
Piękna , oscarowa recenzja .Wielki szacunek dla Pana .
Jeszcze nie byłam w kinie na Tár ale już rezerwuję bilety. Dziękuję za takie wprowadzenie (w moim przypadku) do filmu. Jeśli jest chociaż w połowie tak dobry jak dobrze się Pana słucha to jest to film MEGA:)
Tuż po obejrzeniu filmu też czułam jakąś nieścisłość w scenariuszu, ale ponieważ obraz nie chciał wyjść z głowy przez kilka dni uważam, że zmiana tempa była celowa. Ze po wypłynięciu afery i oskarżeniach życie Lydii leci na łeb na szyję, stąd wydarzenia wydają się pojawiać bez kontroli, a szaleństwo i przemoc łamią dotychczasową stabilność obrazu i jej życia. Poza tym świetna, dogłębna recenzja. Wspaniale się Pana słucha
Pod koniec to czym piszesz można np. zauważyć też chociażby w zdjęciach: lekko przekrzywione kadry, które nie są przypadkowe i mają podkreślić zaburzenie stabilności jej życia.
Mnie zafascynowało to, jak Lydia jest wrażliwa na dźwięk. To oczywistość w przypadku muzyka, ale po raz pierwszy zobaczyłam to na ekranie ukazane tak wyraźnie. Co za tym idzie, w Lydii jest dużo wrażliwości i pustki emocjonalnej. A scena w Julliard jest moim zdaniem w punkt, zwłaszcza biorąc pod uwagę dzisiejsze tendencje do oceniania dzieł artystycznych przez pryzmat życia artysty.
Lydia cierpi na mizofonię, Cate Blanchett wielokrotnie mówiła o tym w wywiadach. Ta wrażliwość to nadwrażliwość, zaburzenie, nie jest typowe dla muzyków
Genialne porównanie do Pogorelicia. Jednak, ja tak łatwo nie wpadam w wir uwielbienia dla Lydii, ale bardzo mnie porywa Pana energia, bo to jest lodolamacz, tylko, że w naszym świecie jest empatia, subtelność, delikatność, wrażliwość.... Pan je wszystkie ma, a jednak pieję pan hymn dla zła, zła usprawiedliwionego talentem.... O tempora, o mores.... Uwielbiam Pana, nawet, gdy pan odlatuje..... 💟
Ze wszystkim co tu zostało powiedziane zgadzam się całkowicie. Uważam jednak, że należy podkreślić to co Pan powiedział. Lydia Tar nie była podła! Powstaje zatem pytanie, czy wszystkiemu była winna. Dzisiaj wyroki często wydają media, a ludzie natychmiast uznają je za prawdę. Wiele pytań pozostało w tym filmie bez odpowiedzi i wg mnie to dobrze. Często w życiu jest wiele niejednoznacznych sytuacji, które zostają jednoznacznie ocenione komplikując życie niektórym ludziom. Ostatnie słowa w filmie potwierdzają to. Też miałam wrażenie, że scenariusz trochę się posypał, ale i tak film trzeba zobaczyć. U mnie jest tematem dyskusji od soboty :)
Mam te same spostrzezenia. Tak łatwo kogoś dziś osądzić. Film dobry, ale głownie za rolę Cate Blanchet, scenariusz rzeczywiście się posypał trochę.
Z filmu dowiadujemy się, że zniszczyła życie zawodowe Kristy - czy nie była podła? Na pewno była mściwa i stawiała swoje dobro przed dobrem innych, wykorzystała swoją wysoką pozycję, żeby zniszczyć inną kobietę - do tego stopnia że Krista popełniła samobójstwo. Jeśli nawet nie wykorzystała sek*ualnie żadnej z uczennic to i tak uważam, że była podła.
@@MaraMara89 Tak do końca nie wiadomo, co się zdarzyło.
Nie wiemy co się wydarzyło między nią a Kristą. W pierszej chwili myślimy „romans, były kochankami” ale w tym wszystkim była też trzecia - Francesca. Co się wydarzyło podczas ich wspólnego wyjazdu? Nie wiemy.
@@ona8938 w filmie widzimy, że Tar usuwa maile wysłane do wszystkich możliwych Orkiestr, w których ona pisała, że Krista nie nadaje się do Dyrygowania. Nie było to wypowiedziane na głos, ale zostało pokazane na ekranie
Panie Tomaszu, dziękuję bardzo, szczególnie dziękuję za wytłumaczenie końcówki scenariusza a już myślałam, że to ja nie zrozumiałam/nie dorosłam do tej Sztuki. Piękna recenzja ✨👌 dziękuję, pozdrawiam🤗
Idę dziś na Tar i nie mogę się doczekać, dzięki za wspaniałą recenzję. Muszę to napisać, panie Tomaszu, z opowieści w część premium śmiałam się tak długo i głośno jak już dawno nie. Wyobrażenie sobie Pana w takiej roli- surrealistyczne! Będę wracać, gdy dopadnie mnie zły humor, polecam każdemu😂
Wybieram się jutro na ten film. Po recenzji pana Tomasza i lekturze wpisów doszłam do wniosku, że nie mogę go pominąć. Dawno nie oglądałam filmu, który rozpalalby emocje i przemyślenia widzów wręcz do białości.
Jestem bezpośrednio po seansie Tar w wiedeńskim Filmcasino i dyskusji po nim, niestety nieobecna byla montażystka Monika Willi. Jestem muzykiem, który poznał cienie tego zawodu i poznał podobne do Tar osobowości odebrałam więc film Tar bardzo osobiście, podobnie zresztą jak Black Swan, dzieło wybitne, pokazujące, niszczące machinę perfekcjonizmu, aktu tresury, która doprowadza do obłędu. Niestety Tar, mimo poruszonych ciekawych wątków (nadużywanie władzy, hierarchicznosc świata muzyki klasycznaj) wybitnej kreacji Blanchett, w której jako widz zakochuje się na początku i jestem nią z każdą minutą filmu coraz bardziej przerażona. WYBITNYM DZIEŁEM NIE JEST. Nie jest to film dobrze skomponowany, już przekroczone ponad miarę ramy czasowe wskazują na brak spójności kompozycji. Osoba z dystrybucji zdradza, że reżyser dostał wolna rękę i to nie wyszło filmowi na dobre. A szkoda, gdyby ten film przemontowac, mógłby powtórzyć sukces Czarnego łabędzia. Dluzyzny wielu scen i fatalne, przydlugie zakończenie, budzą zniecierpliwienie i salwy śmiechu publiczności. A przecież przesłanie filmu jest zacne. Wszystkim liderom, dyrygentom, intendantom orkiestr teatrów, kiedy zaczynają się upajac władza powinno się powtarzać do znudzenia, jak mantrę: To Nie TWOJE. Ty tu jesteś na chwilę. Ty przeminiesz. Czy dyrygent ma wszechwladze? Chwilową, która czasem upaja i uderza do głowy, jak u Tar. Bo łatwiej jednak wymienić dyrygenta w razie problemów, niż cały zespół Filharmonikow Wiedenskich, czy Berlinskich.
@@arturdabrowski3976 Raczej chyba system uwalnia się też od niej ;) Zespół daje jej żółta kartkę. Zakończenie jest artystycznie złe, jej upadek zdolny reżyser pokaże jedną scenę. Nie polgodzinna nudą nie pasująca do reszty filmu. Widz nie jest idiota i wyciągnie wnioski.
Wspaniała recenzja. Jestem po seansie, poruszył mnie film, miałam mnóstwo różnych myśli, czasem sprzecznych emocji. Pani recenzja uderzyła mnie przekazem, który mogłabym wyrazić, gdybym miała większe doświadczenie w muzyce i nie tylko. Pięknie i trafnie opisała Pani swoje odczucia, które tak bardzo mi pasują. Z wyrazami szacunku K
Pani Karolino, proszę dać sobie kolejną szansę. To jest wybitny film. Porażka oscarowa przypomina mi trochę tę z 2016 r. Przegrał błyskotliwy, energetyczny Big Short wygrała nudna antykatolicka ramota Spotlight. Tar podobnie jak Big Short zostanie z nami na długo. I właśnie zakończenie uznaję za szczególnie udane. Kapitalne, przewrotne, ironiczne. Podrzucę tylko jeden wątek. Tar to nie jest jej nazwisko, to pseudonim. Czyż nie brzmi jak Thor czy Ra (tu raczej chodzi o eurpejski snobizm). Tar żyje w sterylnej przestrzeni (czy są tam jakieś sceny np. jej posiłków?), estetyczne, wspaniale zaprojektowane wnętrza. Jej żywioł: muzyka klasyczna, orkiestra symfoniczna, dyrygentura, to wszystko nie jest kulturowo obojętne. Mówiąc wprost Tar to bóg zachodniej kultury, który w finałowej scenie zostaje schwytany i upokorzony (nie, to nie katharsis). Rzecz kończy się w Azji, na widowni dziwnie przebrani ludzie, fani pewnej gry, Tar ma słuchawki na uszach (brak kontroli). Ta gra to Monster Hunter i muzyką z tej gry kończy się film
ruclips.net/video/Ro6r15wzp2o/видео.html&ab_channel=MonsterHunter
Ciekawie Pan mowi, ale po chwili okazuje sie, ze tak sobie sluchajac minal caly wieczor. Trzeba uwazac!😊
Witam! Płyta już w drodze!(oczywiście vinyl) A jeśli rozchodzi się o Ivo Pogorelića to pamiętam(jeśli mnie pamięć nie myli) to Martha Argerich ostro stanęła w obronie pianisty , chyba nawet opuściła konkurs .
Ależ jestem już ciekawa tej postaci, tego filmu. Dziękuję
No właśnie... Mieć wyobraźnię, artyzm, ale też przy tym świadomość, że dzięki temu, że idziesz jak burza, możesz stracić wiele...
Mówił Pan o deficycie empatii. Ja coraz silniej odczuwam jej brak w moim otoczeniu, coraz trudniej mi żyć. Pozdrawiam serdecznie i dziękuję za każdy Pana komentarz.
Dziękuję za piękny czas z Panem:)
Jak fajnie, że Pan jest.
Kolejna fantastyczna recenzja. Panie Tomku jest Pan naszym dobrem narodowym!
Jest to fenomenalne jak Pan rozumie ten Film, Tar, muzykę nie wiem dla czego ale w każdym wątku trafia Pan w 10.
Po raz kolejny wspomina Pan z zafascynowaniem o sztucznej inteligencji (jest to również i dla mnie temat niezwykle interesujący), zauważyłem że wielokrotnie wspomina Pan (w różnych wywiadach i podcastach) o tym temacie lub pokrewnych, wobec czego prosiłbym o recenzję filmu A.I. Sztuczna Inteligencja Stevena Spielberga, który Pan z pewnością oglądał. Ogólniej, prosiłbym o wprowadzenie na tym kanale recenzji filmów nie tylko najnowszych, lecz również i takich (jak wspomniany przeze mnie A.I)., mających swą premierę jakiś czas temu. Bardzo chętnie zobaczyłbym przykładowo recenzje filmów Kubricka czy Chaplina w formacie proponowanym przez Pana na tym kanale. Z góry dziękuję za rozważenie mojej propozycji. Pozdrawiam serdecznie.
Dziękuję. Tak mnie bolała głowa i Pana głos mnie tak uspokoił i wyciszył. Ból minął
To prawda, te audycje są wręcz terapeutyczne
Sztuczna inteligencji, odcięta od ogromnych baz danych, które tworzone są przez ludzką inteligencję jest tylko maszyną.
Pozdrawiam🌷
Dziękuję za kolejną bardzo dobrą recenzję:))
To że znalazłby się ktoś, kto miałby odwagę powiedzieć "Lydio, chyba przesadzasz" to dopiero połowa sukcesu. Ponieważ z opowieści o głównej bohaterce (nie widziałam filmu) wnioskuję, że niekoniecznie miałaby odwagę posłuchać...
Do tego trzeba mieć samoświadomość i pokorę.
w sumie można by wyciągnąć wnioski, że Tar można było uratować/że była skłonna do słuchania dobrych rad. Świadczyć mogą o tym (co najmniej) dwie sytuacje: 1. to, że podczas komponowania posłuchała wiolonczelistki i zmieniła dźwięk w utworze, 2. gdy Sebastian powiedział, że klarnet jest za głośny nie odrzuciła tego od razu, ale zapytała o kolejne opinie.
Tylko pytanie czy scenarzysta chciał, żeby Tar miała ludzkie oblicze, czy nie zauważył, że te sytuacje są w kontraście z pozostałymi zachowaniami bohaterki - obstawiam to drugie
A propos skojarzen sytuacyjnych :-) Idac kiedys na jakims rajdzie alejka, doslownie spacerowa, na Trzy Korony, spotkalismy ze znajomymi grupe zadyszanych piecdziesieciolatkow. Dla nas studentow byli okrutnie starzy. Jeden z nich sapiac powtarzal, tak, tak, teraz mozemy sobie wyobrazic jak to jest gdy ci Himalaisci wspinaja sie na K2
Panie Tomku, nie oglądam filmów, o których Pan opowiada, ale słucham Pana zawsze z niesłabnącą fascynacją 🙂
Obejrzałam wczoraj i cóż...Oscar powinien był "pójść " do Cate Blanchett..film zbyt wymagający jak na Oscary .
No, no, no . . . koniecznie muszę zobaczyć ten film, dziękuję za recenzję ..
Akurat obejrzalam Pana recenzje filmu "Ennio" calkiem przypadkiem kilka dni temu a tu patrze taki smaczek teraz Dziekuje
Artyzm ,wybitne dzieło wymaga odrobinę szalenstwa
Panskie recenzje sprawiają że poszerzam swoje horyzonty. Zaraz przesłucham nagrań Bernsteina oraz rozmow z pania Sontag. Dziekuje bardzo za te inspiracje!
Totalnie się nie zgadzam co do interpretacji filmów czy ogólnie rzecz biorąc dzieł sztuki, ale i tak miło było posłuchać
Kupowałam "Galę". Do pisma były dołączone świetne filmy. Poza tym pamiętam, że były tam piękne zdjęcia. Byłam na filmie Tar, doceniam grę Cate Blanchett, obejrzałam z zainteresowaniem (na seansie chyba był zbyt wyciszony dźwięk, a szkoda, posłuchałoby się angielskich dialogów i głosu Blanchett, oczywiście podpierając się napisami). Jednak większe wrażenie na mnie ostatnio zrobiły dwa inne filmy: Duchy Inisherin i Blisko.
Osoby, które mówią: Tomek, chyba przesadzasz, nie dochodzą na szczyt. Zmieńmy historię. Nie kończycie na czas, bo ludzie nie będą na czworakach na ziemi pracować. Poza tym o 12:00 jest lunch. To dlatego Pana wybierano na "dyrygenta". Wiedziano, że zrobi pan absolutnie wszystko co trzeba, ale też więcej. Jest Pan wybitny, kreatywny, oryginalny. Takich Tomaszów Raczków już nie produkują. Pozdrawiam
Bardzo lubię Pana recenzje i osobiste odniesienia do poszczególnych filmów. One sprawiają , ze bardziej chce się obejrzeć i bardziej zrozumieć…
Cytując Pana wypowiedzi staje się ekspertka w rodzinie, ale tez sprawia , ze oglądam niektóre filmy sama. Bardzo dobrze!!!!
Dziękuję i pozdrawiam z Nowej Zelandii!
Iza
Fanka Pereł z Lamusa
Widzialam film dwukrotnie. Kreacja Blanchett fenomenalna. Scena finalowa bardzo niejednoznaczna. Mialam rowniez skojarzenia z Susan Sontag.
Pod batutą Tomasza Raczka 🙂
Panie Tomaszu, dziękuję za kolejną wspaniałą recenzje; Pani Magdzie również, że kiedyś powiedziała Stop, inaczej może by Pan tu nam tak wspaniale nie opowiadał swoich wspaniałych historii;
"w sztuce przepis", absurd, zgadzam się i dlatego chrońmy prawdziwych artystycznych geniuszy
Panie Tomaszu dzięki.
Prawdziwie pokochałem ten film. Cało doświadczenie jak zwykle zostało wzbogacone dzięki Pańskiej recenzji. Bardzo za to dziękuję.
Tam gdzie jest przepis tam nie ma sztuki❤️trochę mi się skojarzył Ohad Naharin i dokument o nim MrGaga, który obejrzałam z 5 razy już , jednak u niego (w tym co mówią w filmie o nim tancerzy) nie chodziło o pokazanie siły tylko wydobycie tego, na czym mu zależało. W tym celu mówił ciągle: nie, nie, nie aż w którymś momencie powiedział "tak" , kiedy to powiedział nikt nie wiedział dlaczego akurat wtedy. I potrafił mówić do tancerza: you are boring me, don't fuck with me, my life depends on you . Jego tancerze kochali jednak bycie w jego zespole tak, że zostawali, miłość do tego co robili była silniejsza ...wspaniała recenzja, skąd pan ten informacje bierze , że np scenarzysta miał wypadek i wtedy C.Blanchett zgodziła się zagrać :). Oglądałam wywiady z C.Blanchett nt tego filmu, wielka przyjemność słuchać jej erudycji, jej samej coś przeszło z tego stylu mówienia a la Susan Sontag:)
Czekałam, film mnie zafascynował od pierwszego pokazu.
Nie podzielam Pana zachwytu nad stylem gry Ivo Pogorelića. Moim zdaniem zbytnio udziwnia swoje interpretacje. Wiem, wiem... Martha Argerich była nim również zachwycona i w proteście opuściła jury, wyjechała z Warszawy.
Intrygujący film. Trzeba dać mu czas, co jest oczywiście zaletą. Być może nie będzie to seans łatwy dla każdego.
Niewątpliwie pomysl na film jest frapujący -- film opowiada o dyrygentce, osobie muzycznej, mniej więcej jak Whiplash, ale w odróżnieniu od tamtego filmu, tu nie ma muzyce ponieważ to nie o niej jest ten film.
Jednakże kreacja Cate Blanchett -- WYBITNA.
swietny film!!
Raz, dwa, trzy, cztery..! . Mam scenę przed oczami... salwa śmiechu się uwolniła i sąsiad na tarasie upuścił szklankę... 😂😂😂😂
Tak mnie to rozśmieszyło
Słynnych dyrygentów,którzy przesadzali było i jest dużo.Być może wielu z nich tak daleko zaszło,bo nie stawiano im granic.Byli zbyt doskonali i słynni by ktoś kwestionował ich zachowanie.Taki np Kurt Masur.Muzycy starszej daty mówili,że swoim bezkompromisowym perfekcjonizmem, czepianiem się ad personam na próbach doprowadził do 2 samobójstw wśród muzyków z orkiestry.
Nawet mój mąż już się zainteresował Pana recenzjami i chętnie słucha, szczegolnie premium
Moja 11 letnia córka przyszła do domu i gdy zobaczyła, że filmik z recenzją właśnie się skończył powiedziała: "O szkoda, że już koniec. Zazdroszczę"🙂
GALA pol. dwutygodnik. Dziękuję za recenzję👍🙋♀️💚
„Gala” ukazuje się w Polsce od 2001 roku - początkowo jako tygodnik, a potem dwutygodnik. Magazyn wydawała spółka G+J Polska, która w 2013 roku została przejęta przez Burda Internationa. Oprócz dwutygodnika w sprzedaży pojawiały się wydania specjalne takie jak „Gala Men”, „Gala Beauty”, „Gala Ślub”, „Gala Kids”.
Czytaj więcej na: www.wirtualnemedia.pl/artykul/koniec-magazynu-gala-ostatni-numer
@@TomaszRaczek Dziękuję Panu za szczegółową odpowiedź👋🌷🙋♀️
W moim odczuciu kluczem do rozumienia tego filmu jest metafora zaślepienia władzą.Fenomenalna Cate Blanchett pokazuje szaleństwo opètanych ideologią przywódców którzy zawsze zostawiają za sobą zgliszcza...
Ale czy można osiągnąć sukces bez poświęcenia się swojemu celowi,nie można mieć dystansu do tego co się robi😚
❤️
❤️❤️❤️
Swietna recenzja! I pointa...
Studium narcyzmu jest tu ukazane. Narcyzi działają tak jak Lidia Tar.
Postaci drugoplanowe również zasługują na jakiegoś zbiorczego Oscara 😀 Obejrzałam wczoraj, dla mnie to była perfekcja!
Gdzie to można obejrzec?
@@sprr1443 w kinach
Ten film jest do bólu schematyczny. Bohater u szczytu, ujawnienie grzechów i złych czynów, osądzenie, kara i na koniec katharsis. Taki scenariusz to już od starożytności regularnie powraca w nowych wcieleniach. Cate to było faktycznie 10/10. Reszta aktorów nie przeszkadzała, zdjęcia dobre/przyzwoite. Dla mnie scenariusz to jakieś 5/10, film z pominięciem Cate 6/10. Jedyne po co na prawdę warto pójść na ten film to Cate. Reszty nominacji kompletnie nie rozumiem.
A teraz taka moja dygresja. O ile ciekawiej wyglądałby ten film gdyby Tar dzięki wpływom i pieniądzom wyciszyła aferę, zamiotła wszystko pod dywan i w ostatniej scenie poprowadziła ten wymarzony koncert a wszyscy, łącznie z jej już ex-partnerką, podporządkowali się bez słowa. Tak jak robili to latami wcześniej.
Doskonała rola Cate Blanchett, świetny film, a Pana recenzja po prostu genialna! Dziękuję!
Według mnie Lidia Tar wszystko dobrze widzi co robi, tak jak widzą narcyzi, ale mimo to robią to.... zło
Panie Tomku, z tego co Pan mówi to ten film trochę przypomina "Pianistkę", zgadza się? :)
Nie zgadam się stanowczo! W sztuce są przepisy na sukses. Można w muzyce się nauczyć pisać szlagery. Literatura jest zbiorem 7-miu wątków, jak Panu wiadomo. Tak, trzeba mieć warsztat, mieć pomysły, być oryginalnym, ale ważne też, czytelnika zainteresowac, zauroczyć, zaczarować: zmusić do przewrocenia kartki i pozostania przy czytaniu. W filmie podobnie, ale tam praca jest bardziej zespołową.
Myślę, że ważnym wątkiem w tym filmie jest przedstawienie gay woman w świetle negatywnym. W naszych czasach to jest niespotykane. Lidia wykorzystuje uczniów dla seksualnej gratyfikacji.
Niestety z tym filmem jest taki problem, że jest Blanchett i długo, długo nic. Wątki niezamknięte, miałkie drugoplanowe postacie, ona w ogóle nie potrzebowała czegokolwiek dookoła. I to zderzenie z tym słabym tłem dodaje animuszu jej roli.
Dokładnie. Dlatego nie wiem, jak mam ocenić ten film.
Panie Tomku, spytałam Pana w mojej recenzji w Radiu Nowy Świat, czy szukał Pan informacji o Lydii Tar w Wikipedii.... Pewnie nie, ponieważ Pan już wiedział. Cate dałam Plus minus nieskończoność za kreacje, 7 na 10 za scenariusz, słaby i chaotyczny pod koniec.
Najbardziej elitarną wytwórnią płytową nagrywającą muzykę klasyczną jest Harmonia Mundi, z dyrygentem Philippem Herreweghe na czele:)
Ten film to opis upadku osobowości psychopatycznej - narcystycznej. Musi być długi, ażeby dać rys osobowości. Ciekawe ujęcie tematu.
Bardziej chodzi o zaburzenia osobowości narcystycznej w tym przypadku, zdąrzające do psychopatii
Wyszedlem z kina z wyrzutami sumienia…
Jest Pan dyrygentem?😅
@@annatrzpis6156 dryguje … ludzmi🤫
Wreszcie Ktoś mówi coś sensownego o Tar. To jest cudowny film, magiczny, ponadczasowy, genialny. A Cate Blanchett w tym filmie to prawdziwa lokomotywa. Powinna dostać Oskara za Lydię Tar, ale jeśli nie dostanie, to trzeba nakręcić kolejny film o tej historii oskarowej🤣
Nie podzielam zachwytów nad filmem, ani nad Cate w tym filmie - zarówno film, jak i rolę nazwałabym poprawnymi :/ film co prawda nieźle ukazuje kulisy pracy z orkiestrą, ale już postaci Tar i jej historii wiele brakuje by porwać widza - nie jest ani na tyle sympatyczna, żeby jej kibicować, ani na tyle zła - żeby ją nienawidzić, choć jest okropną osobą.
Nie zgodzę się, że Lydia nie jest podła i jest nieświadoma tego jak rani ludzi. Jest świadoma, ale jej to nie obchodzi - liczy się tylko sprawienie, żeby ktoś był lepszym artystą lub zaspokojenie swoich potrzeb. Gdyby nie była świadoma swej podłości, nie wiedziała co złego zrobiła to nie usuwała by wiadomości, nie prosiła by asystentki, żeby też usunęła wiadomości. Ona jest nie tylko podła, ale też mściwa: w momencie kiedy jedna z jej uczennic ( potencjalnych kochanek) stawia jakiekolwiek warunki, zamiast jedynie zakończyć związek, Lydia torpeduje karierę tej dziewczyny, wysyłając wiadomości do wszystkich(!) liczących się orkiestr.
Mam takie same wrażenia po obejrzeniu tego filmu
Gdzie w filmie została rozwinięta relacją z uczennicą? To tylko nasze domysły. A myślimy schematami, że jeśli ma kogoś Lydia na sumieniu to na pewno musi to być nieszczęśliwa kochanka.
Zgadzam się z Panem Tomkiem, ona nie była podła i mściwa tylko skupiona na sobie i celu jaki sobie wyznaczyła jeszcze jako Linda Tarr.
Ja jej nie lubiłam i ten film jest b b smutny tak naprawdę. Do tego z nitka grubą niepokoju.
Czy naprawde mysli Pan, ze powiedzenie komus, ze przesadza, powstrzyma go od przesady? To sie bardzo rzadko zdarza.
Wydaje mi się, że oprócz znakomicie zagranej postaci dyrygentki - rola naprawdę oscarowa - w tym filmie nie ma nic, dosłownie nic, no, może jeszcze niezła fragmenty muzy, ale niestety, okraszone strasznym, szpanerskim montażem, łeee! Film jest zresztą z pewnością kapitalną gratką dla melomanów. Ale dla pozostałych niekoniecznie…
Film zadaje mnóstwo pytań, ale nie daje żadnej odpowiedzi. Nie wiemy np., czy na pewno Lydia miała romanse, czy też może jednak została niesłusznie oskarżona i dlatego wyprowadziła się z domu… być może te relacje były z jej strony platoniczne i stanowiły jedynie inspirację do tworzenia… Nie wiemy tego. Nie wiemy też, czy nocne pobudki to jedynie nadwrażliwość na dźwięk, czy też początek zaburzeń psychicznych, uwydatnionych w scenie bijatyki, nomen omen, na scenie - czy też w scenie z akordeonem… Tych pytań bez odpowiedzi jest zresztą dużo więcej, ale dla twórców tego filmu, nie są one istotne, są pomijane, chociaż „ciągną” prawie przez cały czas tę przydługą produkcję. I gdyby nie genialna rola Blanchet, film zatonąłby w ich gęstej mgle i pogrążył się w szarówie nijakości.
A skąd pomysł, że film powinien dawać odpowiedzi? To, że większość amerykańskich produkcji narzuca określony tok myślenia, traktując w ten sposób widza jako idiotę, nie oznacza, że na tym polega sztuka filmowa i że na takie filmy czekają miłośnicy kina.
@@tomekcezet2148 Wiedziałam, że ktoś tak napisze :) I super, dzięki :) Racja, tyle, że - moim zdaniem - zbyt duża liczba "porzuconych" pytań nie pogłębia tutaj planu zamysłu, nie gada z widzem w tle, nie pobudza go do myślenia, ale wręcz przeciwnie, sprawia wrażenie, że albo twórcy filmu chcą przekazać zbyt dużo i nie do końca panują nad swoim przekazem, albo też pewne wątki zupełnie wymknęły się im spod kontroli - być może na jedno wychodzi.
@@renat_a Tak mi przyszło do głowy, że na nią trzeba patrzeć - i na cały film zresztą - z poziomu mechaniki kwantowej. Jest wszystko, jest zbiór wektorów i to ty wybierasz coś z tego zbioru - reżyser za ciebie tego nie robi.
@@e.kuffelt6341 Racja, każdy dobry film ma przeważnie sporo takich wektorów, tyle że... Pozdrawiam serdecznie :)
@@renat_a Leniuszek : D
Dla potrzeb filmu nauczyła się dyrygować ? - może lepiej, że nie został Pan tym dyrygentem.
W sensie?
równie dobrze można napisać, że ktoś dla potrzeb filmu nauczył się pisać powieści lub rzeźbić w marmurze.
Co raz bliżej święta, co raz bliżej święta 🎶
Myślę że aby film się spodobał należało by znać osoby przytoczone w tym filmie. Obejrzałem pierwsze sceny i niestety nie wiedziałem o czym rozmawiają
film jest niemiłosiernie długi, zabrakło pomysłu na jego zakończenie, główna bohaterka została sprowadzona do roli sztucznej inteligencji... i tyle w tym temacie
Jest to też film antylewacki. I panie Tomaszu, ona wprost mówi, w czasie wywiadu w filmie, że wcale kobietom nie jest ciężej... więc po co, powtarza Pan głupoty? Kobiety są równie okrutne jak mężczyźni, równie uparte i bezwzględne. Może gdyby miał pan większy kontakt z kobietami, to by pan wiedział. I nie jest to wina mężczyzn.
Nie jest ciężej JEJ. Ona mówi o sobie i jest wyposażona w cechy, które pozwalają jej nie odczuwać ciężaru tego trudu. Dla niej jest to jak uwolnienie. W obiektywnym jednak ujęciu, w środowisku zdominowanym przez mężczyzn, kobietom jest trudniej - i jest to czysta matematyka, a nie żadne lewactwo. Tar żyje poza schematem, który by ją przytłaczał. Frustracja kobiet (eskalująca czasami w okrucieństwo) bierze się często ze zmagania ze schematem. Okrucieństwo Tar jest wynikiem świadomości niemożności przekroczenia siebie. Jest ucieczką, która pozwala jej wyładować energię, której nie może przekształcić w sztukę. Pan Tomasz o tym właśnie powiedział, dosyć jasno. Zrozumie to każdy kto widzi przede wszystkim człowieka i nie myśli schematami li tylko walki klasowej. Warto spróbować : D
@@e.kuffelt6341 to właśnie ty piszesz o schemacie, świata zdominowanego przez mężczyzn. Już dawno tak nie jest i o tym mówi TAR... więc to Ty spróbuj w końcu porzucić schematy... nie jest to trudne, otwórz się na współczesną wiedzę... poczytaj, połącz fakty. TAR zdobywa co chce, dzięki swojemu geniuszowi i wprost mówi, że żaden mężczyzna nie podkładał jej nogi. A jeśli niektóre kobiety pragnące karier są po prostu za miałkie intelektualnie, lub za leniwe, lub nie mają odpowiednich talentów i kwalifikacji i zwalają to na patriarchat, to to jest słabe. W dzisiejszym świecie kobiety są promowane wręcz tylko za to, że są kobietami, mówię o zachodniej cywilizacji czyli tam gdzie powstał film. Więc o czym tu mowa???
@@marcincichocki8121 Ona mówi o sobie, a nie o obiektywnych faktach. Ale, co tu tobie wykładać mechanikę kwantową, jak ty wyraźnie nie znasz tabliczki mnożenia w zakresie do 10 : D
pan Tomasz trochę chyba nie przemyślał swojej wypowiedzi
Wreszcie ktoś zauważył, że kobiety nie są aniołami, siostrami miłosierdzia i matkami Polkami wiecznie krzywdzonymi przez mężczyzn i system. Natomiast lewactwo mi nie przeszkadza.