U mnie było odwrotnie z uwagą. Moja młodsza siostra urodziła się zdrowa i matka ją kochała, opiekowała, robiła tak, żeby miała jak najlepiej. Ja niestety urodziłam się niepełnosprawna i nie byłam leczona, matka mnie zaniedbywała, mówiła, że jestem ciężarem, że najlepiej jakbym znikła, że się mnie brzydzi, stosowała przemoc fizyczną i psychiczną. Nie chciała się przyznać, że ma niepełnosprawne dziecko, nie przyznawała się do mnie. Byłam oddtrącana, bo stwierdziła, że i tak szybko zginę w tym świecie i stawiała na siostrę, by zapewnić jej jak najlepszą przyszłość itd. Na koniec mnie wywaliła z domu w wakacje, bo stwierdziła, że nie chce żyć z nieudacznikiem życiowym. Znalazłam sobie chłopaka i stwierdziła, że on ma się mną zająć. Ostatecznie wylądowałam u babci, ale nie wiem co dalej.
Witaj, Twoja sytuacja nie jest łatwa. Dobrze będzie jak zdecydujesz się na terapię, żeby zaakceptować sytuację i siebie w takiej sytuacji, żebyś mogła użalić się nad sobą i pozłościć na mamę oraz przejść proces zgodnie z tym, czego jeszcze potrzebujesz. Jak pogodzisz się sama ze sobą, odmrozisz emocje, to rozwiązania przyjdą do Ciebie. Trzymam kciuki :-)
Nie zawsze też bodźcem który odbiera uwagę rodziców względem dziecka są uzależnienia może to być właśnie stan rodzica w którym się znajduje może nim być depresja lub też są rodzice którzy mają własny brak uwagi nie uleczony z dzieciństwa i sam stawia się w centrum uwagi w towarzystwie itp dziecko coś ma do powiedzenia ale rodzic to ignoruje bo jego zawsze jest istotniejsze ważniejsze a dziecko stawia w tle ... Np ludzie z zaburzeniem narcystycznym gwiazdorzacym ....
Tak, jest, jeżeli dziecko nie ma uwagi rodzica/ rodziców, to zawsze się odbije negatywnie na rozwoju dziecka, a przyczyny braku uwagi mogą być różne. Może to być uzależnienie rodzica od substancji, uzależnienie od jakiś zachowań, brak fizyczny rodzica lub właśnie, tak jak piszesz, dysfunkcja rodzica - uraza/ skrzywdzenie z dzieciństwa, bardzo niskie poczucie własnej wartości, zaburzenia adaptacyjne, nadmierne skupienie na sobie, w wyniku czego rodzic konkuruje z dzieckiem. Rodzic jest na tyle zajęty sobą, że dziecko nie odbija się w rodzicu, nie może zaistnieć, w efekcie czuje się niewidzialne. Potrzebna jest wtedy terapia, żeby dziecko - dorosły mogło poczuć, zobaczyć siebie - urodzić się sensie emocjonalnym i mentalnym, na szczęście można to zrobić samemu sobie już w dorosłości, a przepłakać utracone dzieciństwo. Rodzic narcyz koniecznie powinien pójść na terapię z samym sobą dla siebie. Pozdrawiam, życząc powodzenia w poznawaniu przyczyny niewidzialności, przyczyny zamrożenia (to ważne, żeby zrozumieć, co się zadziało) oraz trzymam kciuki za powrót do siebie :-)
Niestety rodzice z borderline albo npd nie do końca są w stanie w pełni czuć miłość bo nie mają wyrobionego poczucia stałości obiektu, przeskakują z czarno-białego postrzegania.
Witaj, nie ma idealnego Rodzica, a niektórzy mają jeszcze trudniej - na przykład borderline. Każdy z nas Rodziców, krzywdzi swoje dziecko, robi coś nie tak, źle się zachowuje. Bo nikt z nas nie jest idealny. Według mnie trzeba pracować nad sobą w terapii, rozwijać się, ćwiczyć ciało, dbać o ducha - robić najwięcej ile to jest możliwe. Energię, którą mamy, trzeba przeznaczyć na takie podejście, zamiast na zamartwianie się, że nie jest idealnie, że ma się chorobę, diagnozę, ... Jestem zdania, że każdy z nas coś ,,losuje", jakąś przeciwność losu, chorobę, trudność, uzależnienie i to jest nasza lekcja duchowa. Akceptacja tego i akceptacja siebie w tym, to podstawa dobrego życia. Rodzic borderline potrzebuje pilniej przyłożyć się do terapii i zwrócić szczególną uwagę na akceptację siebie i sytuacji. I kochać na tyle na ile umie :-)
przede wszystkim istnieją toksyczni ludzie którzy sami mają traumy i stosują przemoc wobec dzieci, czasem nie pokazują odrzucenia jawnego a dziecko i tak ma program później wewnętrznego odtrącenia, bo podświadomie rodzice nie akceptowali przeżywania emocji, albo konkretnych emocji.
Witaj, tak dokładnie jest - odrzucenie nie musi być jawne, a dziecko i tak je będzie czuło, bo dziecko jest bardzo emocjonalne, prostolinijne, sensualne. Tłumienie emocji wobec dziecka, tłumienie braku akceptacji, to stłumione energia i ona zawsze szuka ujścia. Przechodzi w agresję pasywną (sarkazm, złośliwości, wyśmiewanie, obrażanie się, fochy, ...) lub w agresję fizyczną i jest to przemoc wobec dziecka. A agresja/ przemoc to nie akceptacja i miłość. Osoby po przejściach znajdą ulgę w terapii, mają być świadome, że ich traumy to ich traumy i że to ich nie usprawiedliwia. Proszę zwrócić uwagę, że osoba po przejściach robi to samo swoim dzieciom, a przecież sama wie jakie to jest bolesne. Dlatego - koniecznie terapia! Pozdrawiam :-)
![Uwolnij lęk i emocje z ciała, cz. I [Podcast #22]](/img/1.gif)
Bardzo dziękuję za ten odcinek i poruszenie tego tematu🙂👍😍
Nie ma sprawy - polecamy się ;) niech Ci służy :D
❤
U mnie było odwrotnie z uwagą. Moja młodsza siostra urodziła się zdrowa i matka ją kochała, opiekowała, robiła tak, żeby miała jak najlepiej. Ja niestety urodziłam się niepełnosprawna i nie byłam leczona, matka mnie zaniedbywała, mówiła, że jestem ciężarem, że najlepiej jakbym znikła, że się mnie brzydzi, stosowała przemoc fizyczną i psychiczną. Nie chciała się przyznać, że ma niepełnosprawne dziecko, nie przyznawała się do mnie. Byłam oddtrącana, bo stwierdziła, że i tak szybko zginę w tym świecie i stawiała na siostrę, by zapewnić jej jak najlepszą przyszłość itd. Na koniec mnie wywaliła z domu w wakacje, bo stwierdziła, że nie chce żyć z nieudacznikiem życiowym. Znalazłam sobie chłopaka i stwierdziła, że on ma się mną zająć. Ostatecznie wylądowałam u babci, ale nie wiem co dalej.
Witaj, Twoja sytuacja nie jest łatwa. Dobrze będzie jak zdecydujesz się na terapię, żeby zaakceptować sytuację i siebie w takiej sytuacji, żebyś mogła użalić się nad sobą i pozłościć na mamę oraz przejść proces zgodnie z tym, czego jeszcze potrzebujesz. Jak pogodzisz się sama ze sobą, odmrozisz emocje, to rozwiązania przyjdą do Ciebie. Trzymam kciuki :-)
@@Emocjonalne Mam umówioną już terapię. Będzie dopiero pod koniec marca 1 wizyta. Dziękuję za wsparcie
Pani Ewa jest the best, trafia w sedno tarczy
ja też potwierdzam, Ewa ma niespotykaną intuicje i talent
Nie zawsze też bodźcem który odbiera uwagę rodziców względem dziecka są uzależnienia może to być właśnie stan rodzica w którym się znajduje może nim być depresja lub też są rodzice którzy mają własny brak uwagi nie uleczony z dzieciństwa i sam stawia się w centrum uwagi w towarzystwie itp dziecko coś ma do powiedzenia ale rodzic to ignoruje bo jego zawsze jest istotniejsze ważniejsze a dziecko stawia w tle ...
Np ludzie z zaburzeniem narcystycznym gwiazdorzacym ....
Tak, jest, jeżeli dziecko nie ma uwagi rodzica/ rodziców, to zawsze się odbije negatywnie na rozwoju dziecka, a przyczyny braku uwagi mogą być różne. Może to być uzależnienie rodzica od substancji, uzależnienie od jakiś zachowań, brak fizyczny rodzica lub właśnie, tak jak piszesz, dysfunkcja rodzica - uraza/ skrzywdzenie z dzieciństwa, bardzo niskie poczucie własnej wartości, zaburzenia adaptacyjne, nadmierne skupienie na sobie, w wyniku czego rodzic konkuruje z dzieckiem. Rodzic jest na tyle zajęty sobą, że dziecko nie odbija się w rodzicu, nie może zaistnieć, w efekcie czuje się niewidzialne. Potrzebna jest wtedy terapia, żeby dziecko - dorosły mogło poczuć, zobaczyć siebie - urodzić się sensie emocjonalnym i mentalnym, na szczęście można to zrobić samemu sobie już w dorosłości, a przepłakać utracone dzieciństwo. Rodzic narcyz koniecznie powinien pójść na terapię z samym sobą dla siebie.
Pozdrawiam, życząc powodzenia w poznawaniu przyczyny niewidzialności, przyczyny zamrożenia (to ważne, żeby zrozumieć, co się zadziało) oraz trzymam kciuki za powrót do siebie :-)
Nom, niezłe niezłe to jest
dziękujemy bardzo
Niestety rodzice z borderline albo npd nie do końca są w stanie w pełni czuć miłość bo nie mają wyrobionego poczucia stałości obiektu, przeskakują z czarno-białego postrzegania.
Witaj, nie ma idealnego Rodzica, a niektórzy mają jeszcze trudniej - na przykład borderline. Każdy z nas Rodziców, krzywdzi swoje dziecko, robi coś nie tak, źle się zachowuje. Bo nikt z nas nie jest idealny. Według mnie trzeba pracować nad sobą w terapii, rozwijać się, ćwiczyć ciało, dbać o ducha - robić najwięcej ile to jest możliwe. Energię, którą mamy, trzeba przeznaczyć na takie podejście, zamiast na zamartwianie się, że nie jest idealnie, że ma się chorobę, diagnozę, ... Jestem zdania, że każdy z nas coś ,,losuje", jakąś przeciwność losu, chorobę, trudność, uzależnienie i to jest nasza lekcja duchowa. Akceptacja tego i akceptacja siebie w tym, to podstawa dobrego życia. Rodzic borderline potrzebuje pilniej przyłożyć się do terapii i zwrócić szczególną uwagę na akceptację siebie i sytuacji. I kochać na tyle na ile umie :-)
przede wszystkim istnieją toksyczni ludzie którzy sami mają traumy i stosują przemoc wobec dzieci, czasem nie pokazują odrzucenia jawnego a dziecko i tak ma program później wewnętrznego odtrącenia, bo podświadomie rodzice nie akceptowali przeżywania emocji, albo konkretnych emocji.
Witaj, tak dokładnie jest - odrzucenie nie musi być jawne, a dziecko i tak je będzie czuło, bo dziecko jest bardzo emocjonalne, prostolinijne, sensualne. Tłumienie emocji wobec dziecka, tłumienie braku akceptacji, to stłumione energia i ona zawsze szuka ujścia. Przechodzi w agresję pasywną (sarkazm, złośliwości, wyśmiewanie, obrażanie się, fochy, ...) lub w agresję fizyczną i jest to przemoc wobec dziecka. A agresja/ przemoc to nie akceptacja i miłość. Osoby po przejściach znajdą ulgę w terapii, mają być świadome, że ich traumy to ich traumy i że to ich nie usprawiedliwia. Proszę zwrócić uwagę, że osoba po przejściach robi to samo swoim dzieciom, a przecież sama wie jakie to jest bolesne. Dlatego - koniecznie terapia! Pozdrawiam :-)