Видео

درود و سپاس فراوان

درود و سپاس فراوان

عالی بود. این یکی از پرسشهای پربار است زیرا می تواند زمینه ساز کلی بحث و گفتگو شود. زنده باد

ممنون از شما. وقتی به خانه ما آمد نامش یاغی بود. از قضا این نام تناقض اساسی با شخصیت او دارد. بسیار سر به زیر و حرف گوش کن است و این بر جذابیت این نام برایش می افزاید. ماهیت پارادوکسیکال دارد.

آقای باستانی عزیز، ممنون از شما و سپاس از توجهی که به این موضوع داشتید. بله درست می‌فرمایید و همان‌طور که اشاره کردید، مولوی با این بیت به ما یادآوری می‌کند که تنها با تکیه بر استدلال و نظریه نمی‌توان به حقیقت رسید. عقل لازم است اما کافی نیست. پاسکال هم همین را می‌گفت که قلب استدلالی دارد که عقل نمی‌فهمد. در نهایت ما به ترکیبی از عقل و عشق نیاز داریم. به قول حافظ: حریم عشق را درگه بسی بالاتر از عقل است، کسی آن آستان بوسد که جان در آستین دارد. ضمن اینکه پیشرفت‌های بشری نیز دقیقاً از همین مسیر آزمون و خطا و رقابت سالم به دست آمده است. سپاس از شما که این نگاه و نگرش را به اشتراک گذاشتید.

بله، قطعاً چرایی و هدف از چای نوشیدن می‌تواند بخشی اساسی از فلسفه نوشیدن چای باشد. فلسفه همیشه به دنبال پرسش از چرایی‌ها و معنای پشت اعمال روزمره است. آیا چای می‌نوشیم برای لذت؟ برای آرامش؟ برای برقراری ارتباط با دیگران؟ یا شاید هم برای تأمل و تفکر؟ این پرسش‌ها ما را به سوی تفکر عمیق‌تر درباره عادت‌ها و انتخاب‌های روزمره‌مان هدایت می‌کنند و نشان می‌دهند که حتی ساده‌ترین کارها، مانند نوشیدن چای، می‌توانند باری از عمق و معنا داشته باشند. من در ویدئو این پرسش مهم را فراموش کردم، و از شما بابت یادآوری‌ آن سپاسگزارم. زنده باد

@yazdanmansourian سپاس استاد عزیز 🌷🌷

به گمانم همین باشد 😂

خواهش میکنم و ممنون از لطف شما

درود و سپاس فراوان

درود بر شما و سپاس فراوان. بله خودم هم وقتی چند روز بعد ویدئو را دیدم متوجه شدم که مثالهای بهتری هم بود که موقع ضبط به ذهنم نرسید. نمی دانم چه رازی در چشمی دوربین نهفته است که آدم را مرعوب میکند. حتی دوربینی که متعلق به خودمان است و هر وقت بخواهیم می توانیم آن را متوقف کنیم. من همچنان با نوشتن راحت تر هستم. شاید در آینده ویدئویی درباره این موضوع بسازم. باز هم ممنون از توجه شما

درود و سپاس فراوان. قدردان تشویق شما هستم.

درود و سپاس فراوان. قدردان تشویق شما هستم و امیدوارم بتوانم در آینده به موارد دیگری در این زمینه بپردازم.

متشکر از زحمات شما. دو روز پیش با صفحه شما آشنا شدم و مشتاقانه از آموزه های شما استفاده می کنم. واقعا در این سردرگمی اطلاعات و منابع جای چون شمایی خالی بود.​@@yazdanmansourian

درود و سپاس فراوان

You're welcome. I am glad to hear that you have found these topics interesting.

شرمنده بابت کیفیت نامناسب صدا. راستش هر چه میگردم منشاء این تق تق در زمینه را پیدا نمی کنم. جز من کسی در اتاق نیست و من هم بی حرکت روی صندلی نشسته ام. با هدفون و بدون هدفون هم امتحان کردم و مشکل حل نشد. اگر دوستان فنی این کامنت را می خوانند لطفا راهنمایی کنند که راه حل چیست. من از نرم افزار زوم استفاده می کنم. نرم افزارهای دیگر را هم امتحان کردم و هر یک مشکل داشته. زوم از همه بهتر است و فقط همین مسئله را دارد که در جستجوی یافتن راه حلی برایش هستم. سپاس

شما لطف دارید و قدردان محبت شما هستم. درود و سپاس فراوان

یکی از بهترین پرسشها در این زمینه همین است. زنده باد

درود بر شما، و سپاس از برنامه های نو و تازه تان، در شکلی چکیده! ​@@yazdanmansourian

سلام و سپاس فراوان، تشویق شما برای استمرار در این کار به من دلگرمی می‌بخشد و قدردان لطفتان هستم.

درود بر شما، چه عالی. خوشحالم که شما هم تجربه مشابهی از این کتاب داشتید. یکی از دلایل پر بار بودنش این است که نویسنده‌ از یک سو استاد فلسفه است و از سوی دیگر تجربه زیسته خودش را از بیماری نوشته‌. ترکیب این دو به نتیجه درخشانی منجر شده است.

خواهش میکنم. خوشحالم مفید بوده است.

جان کلام هرمنوتیک همین است. زنده باد

خواهش می کنم. خوشحالم مفید بوده است.

حق دارید. این مسئله به کیفیت ویدئو آسیب زده است. متاسفانه منشا آن را پیدا نمی کنم و اخیرا در چند ویدئو ایجاد شده در حالی که در اتاقی که آن را ضبط می کنم هیچکس جز من نیست و من هم ثابت و بی حرکت نشستم. من این ویدئوها را با زوم ضبط میکنم. شاید باید از نرم افزار دیگری استفاده کنم. در مجموع شرمنده بابت کیفیت نامناسب.

درود بر شما، خوشحالم که مفید بوده است.

به نکته جالبی اشاره کردید. زنده باد. مفهوم زمان بر اساس مشاهده تغییرات و حرکت‌ها در جهان شکل گرفته است، مثل چرخش زمین به دور خود (روز و شب) و به دور خورشید (سال). اگر این حرکات متوقف شوند، شیوه اندازه‌گیری زمان همان‌طور که می‌شناسیم از بین می‌رود، اما زمان به عنوان یک بُعد از واقعیت همچنان وجود دارد، حتی اگر دیگر قابل اندازه‌گیری نباشد. شاید بتوان گفت که مفهوم زمان برای ما وابسته به تغییرات در محیط است.

درود بر شما، بله حتما این موارد را به فهرست کارهای آتی اضافه می کنم.

تشکر​@@yazdanmansourian

درود بر شما. صراحت کلامتان را تحسین می‌کنم. زنده باد. تاریخ فلسفه یکی از موضوعات مورد علاقه من و دوستانم و دراین کانال است و با مرور اندیشه های پیشین در صدد یادگیری هستیم فارغ از اینکه از دیدگاههای هر یک از این فیلسوفان چه استفاده یا سوء استفاده در تاریخ شده است. به هر حال اینها همه بخشی از میراث بشری است. خوب یا بد بخشی از تاریخ است. نتیجه برِآیند آنها ما را به جایی که اکنون هستیم رسانده است. بی‌تردید میتوانیم به هر کدام هم نگاه انتقادی داشته باشیم. خیلی پر حرفی نکنم. شرمنده که این موضوع به نظرتان مفید نیامده است. به قول حافظ: چگونه سر ز خجالت بر آورم بر دوست که خدمتی به سزا بر نیامد از دستم.

درود بر شما، بله برداشت شما از مفهوم چرخه در ادبیات درست است؛ چرخه به معنای یک روند تکرارشونده در یک ساحت خاص در زمان‌های مختلف است. در چرخه هرمنوتیکی، مفهوم چرخه به معنای حرکت تکرارشونده نیست، بلکه به فرآیندی دینامیک اشاره دارد که در آن فهم از طریق تعامل بین کل و جزء شکل می‌گیرد. این چرخه به ما امکان می‌دهد با هر بار بازگشت به متن یا موضوع، از منظر جدیدی به آن نگاه کنیم و فهم عمیق‌تری به دست آوریم.

درود مجدد، به چه نکته خوبی اشاره کردید. سیاست در دنیای معاصر به‌ قدری پیچیده است که نمی‌توان با یک نظریه خاص، مانند نظریه هگل یا هر چارچوب فکری دیگری، به تمام پرسش‌ها پاسخ داد. هر پدیده‌ای باید در بستر گسترده‌تر تاریخی و با در نظر گرفتن تحولات طولانی‌مدت بررسی شود. تاریخ نشان داده است که پیشرفت و افول به شکل خطی رخ نمی‌دهند و نیازمند تحلیل‌های چندجانبه و عمیق هستند. برای درک پیچیدگی پیشرفت و افول، می‌توان به دوران رنسانس در اروپا اشاره کرد. پس از سقوط امپراتوری روم، بسیاری این دوره را آغاز «عصر تاریکی» دانستند، اما در همین دوران زمینه‌های علمی و فلسفی مهمی شکل گرفت که بعدها در رنسانس به اوج رسید. این مثال نشان می‌دهد که تحولات تاریخی را نباید به‌صورت مقطعی یا تک‌بعدی قضاوت کرد. پیشرفت و افول در طول تاریخ معمولاً به شکلی چرخه‌ای و با تعامل عوامل مختلف رخ می‌دهند و نیازمند بررسی در یک بازه زمانی وسیع‌تر هستند. من یک ویدئو دیگر در این کانال دارم درباره کاستی های نظریه ها و آنجا توضیح می دهم که یک نظریه به تنهایی نمی تواند از تمام پیچیدگی‌های یک رخداد تاریخی و سیاسی پرده بردارد. خیلی هنر کند وجهی از واقعیت را برای ما توضیح می دهد و ما به آن می گوییم توان نظریه. باز هم سپاس از طرح این نکات سودمند که به روشن شدن موضوع کمک می کند. زنده باد

درود بر شما، ناصر عزیز، سنتز به‌ طور دقیق برابر با تز نیست، بلکه نتیجه تعامل تز و آنتی‌تز است. اگر آنتی‌تز را حذف کنیم، روند دیالکتیکی متوقف می‌شود و سنتزی رخ نمی‌دهد. برای توضیح بیشتر، به این مثال توجه کنید: فرض کنید تز این است که «انسان‌ها ذاتاً خودخواه هستند»، و آنتی‌تز این باشد که «انسان‌ها ذاتاً نوع‌دوست هستند». سنتز در اینجا می‌تواند ایده‌ای باشد که این دو دیدگاه را در خود جای دهد؛ مثلاً «انسان‌ها در شرایط خاص خودخواه یا نوع‌دوست رفتار می‌کنند». در این مثال، سنتز یک دیدگاه جدید است که از تنش میان تز و آنتی‌تز زاده می‌شود و آن‌ها را در سطحی بالاتر بازتعریف می‌کند، نه اینکه به‌طور کامل جایگزین تز شود. ممنون از مشارکت در این بحث. زنده باد

درود و سپاس فراوان

با درودی دوباره، دیدگاه شما درباره ناسازگاری تز و آنتی‌تز به عنوان مفاهیمی متضاد قابل تأمل است، اما در چارچوب دیالکتیک هگلی، هدف از طرح این تضادها صرفاً ایستادن بر تضاد نیست، بلکه حرکت به سمت سنتز به عنوان مرحله‌ای بالاتر است. سنتز الزاماً یک آشتی کامل یا انباشت ساده نیست، بلکه نتیجه تنشی است که میان تز و آنتی‌تز ایجاد می‌شود و به سطحی جدید از درک یا واقعیت می‌انجامد. ضمنا همیشه نمیتوان برای هر تزی آنتی‌تزی تعریف کرد؛ چرا که دیالکتیک هگل یک روش تحلیلی است، نه یک قانون جهان‌شمول. همچنین، تفاوت‌هایی که در طول زمان مشاهده می‌شوند، گاه به دلیل انباشت تغییرات جزئی و گاه نتیجه مواجهه مستقیم تضادها هستند. بنابراین، سنتز در هر شرایطی ممکن است به شکلی متفاوت ظاهر شود و نباید آن را صرفاً به معنای ترکیب ساده یا تکامل خطی در نظر گرفت.

Thank you for your thoughtful comment. While the term hermeneutic traditionally refers to the interpretation of texts, especially in philosophy and the humanities, it can indeed be extended to other areas, like technological development. In the case of invention, as you mentioned, we can think of the process as a form of interpretation where each iteration or improvement of a machine or system is a reinterpretation of the original idea, viewed through the lens of advancing knowledge and new perspectives. Just as in hermeneutics, where understanding evolves through a circular process of revisiting and reinterpreting, technological progress often involves revisiting and refining old ideas to create something new or more efficient. This cyclical process of reinterpretation isn't limited to texts but can also apply to inventions, designs, and even philosophical ideas. Extending this idea to philosophical thinking makes sense as well. Many philosophical concepts evolve over time, with each new thinker offering a new interpretation or application of earlier ideas, much like how inventions evolve through successive stages of refinement. In this broader sense, hermeneutics could be seen as a dynamic process of reinterpretation and evolution in various fields, not just in the interpretation of written texts.

@@yazdanmansourian Thank you very much for your detail and complete respond. I appreciate your kind and informative answer.

با سلام و سپاس، پرسش شما درباره جایگاه ذهنیت ناظر در تعریف زمان و پیش‌فرض‌های بنیادی نظریه انیشتین بسیار جالب است. نظریه نسبیت انیشتین، زمان را به‌عنوان یک بُعد در کنار ابعاد فضایی (طول، عرض و ارتفاع) در نظر می‌گیرد، اما این مفهوم زمان بر اساس اندازه‌گیری‌های فیزیکی و نسبی بودن آن نسبت به ناظر و چارچوب مرجع تعریف شده است. اگر زمان را صرفاً به‌عنوان یک پارامتر ذهنی ببینیم، آنگاه نقش آن در معادلات فیزیکی به‌چالش کشیده می‌شود، زیرا این معادلات بر مبنای اندازه‌گیری‌های عینی و قابل تکرار شکل گرفته‌اند. با این حال، این دیدگاه که ذهنیت ناظر و حافظه او در تجربه و تفسیر زمان نقش دارد، می‌تواند برای فهم پدیده‌هایی مانند ادراک ذهنی زمان یا فلسفه فیزیک مفید باشد. پیشنهاد می‌شود که این دو رویکرد (فیزیکی و ذهنی) را مکمل یکدیگر بدانیم؛ فیزیک به بررسی زمان از منظر قوانین جهان‌شمول می‌پردازد، در حالی که ذهنیت ناظر نقش مهمی در تجربه و درک این قوانین دارد.

درود بر شما، بله، متوجه جدی بودن کامنت شما هستم. در پاسخ نخست باید اشاره کنم که پارادوکس در درون یک پدیده یا مفهوم وجود دارد و نه در مقایسه با چیز دیگری. بنابراین، برای صورت‌بندی این مسئله شاید بهتر باشد که بگوییم آیا این حکومت در درون خود دچار پارادوکس است. به عبارت دیگر، کدام بخش‌های ساختار آن اساساً پارادوکسیکال هستند و برخی از اجزای موجود در آن چگونه یکدیگر را نقض می‌کنند. گاهی اوقات، علاوه بر ساختار، پارادوکس در عمل نیز مشاهده می‌شود. برای مثال، می‌توان به تضادهای موجود میان آرمان‌های روز اول واقعیت‌های امروز اشاره کرد، یا بررسی کرد که تا چه میزان میان گفتار و رفتار مسئولان تضاد وجود دارد. بنابراین، این تضادها می‌توانند در سطوح ایدئولوژیک، سیاسی، اقتصادی و غیره دیده شوند.

@yazdanmansourian استاد بادرود، من کلیت ایران را! بعنوان پدیده درنظر گرفتم که این رژیم هم بخشی از آن پدیده بزرگ باشد،؛ بنظرمیرسد حضرتعالی رادیکال تر ودرست تر ازمن ، رژیم را از کلیت ایران تفکیک کردید . البته باید با کمی تردیدویاازروی ناچاری رژیم اسلامی را " پدیده" بنامیم؛ چون بقول کانت : آنچه آزادانه وداوطلبانه خودرا به معرض آزمون خِرد نگذارد الی الابد صاحب ارجی نخواهد بود..، وقابل برسی هم نیست . وما، اظهر من الشمس می بینیم که بسباری از جهات این وبال گردن عمداًخودرا نهان میدارد و....

درود فراوان

خواهش می‌کنم. خوشحالم که این مطلب مفید بوده.

پرسش خوبی است. نظریه تز، آنتی‌تز و سنتز هگل سه‌ قسمتی است زیرا این فرآیند دیالکتیکی به‌منظور توضیح تکامل و پیشرفت مفاهیم و پدیده‌ها طراحی شده است. هر مرحله به‌طور خاص نقش خود را ایفا می‌کند و به‌صورت متوالی به مرحله بعدی می‌رسد. گرچه این فرآیند سه‌قسمتی است، اما در عمل به‌صورت چرخه‌ای است که از یک نقطه شروع می‌شود و با ترکیب و تحول به مراحل جدیدی وارد می‌شود، به‌طوری‌که هیچ‌گاه به‌طور قطعی به پایان نمی‌رسد.

به نظرشماخلاصه فرمایشات جناب هگل چه ارتباطی با عدد سه دارد؟

درود بر شما، داشتن یا نداشتن هدف لزوماً مسئله اصلی نیست. آنچه واقعاً اهمیت دارد، رابطه‌ای است که ما با اهداف خود داریم و چگونگی مواجهه ما با آنها. مهم‌تر از رسیدن به یک هدف مشخص، این است که چرا آن هدف را دنبال می‌کنیم و چگونه در این مسیر حرکت می‌کنیم. اگر هدف‌هایمان با ارزش‌ها و باورهای درونی‌مان هم‌راستا باشند، آن‌گاه فرآیند دستیابی به آنها می‌تواند معنادار و رضایت‌بخش باشد. در واقع، نگرش و شیوه‌ی مواجهه با اهداف است که تاثیر عمیق‌تری بر تجربه‌ی ما از زندگی دارد. ویدئویی در این زمینه تهیه و تقدیم می کنم.

درود بر شما، بله در صدد تولید آن هستم. خوشحالم که این موضوع برای شما و دوستان دیگر جالب بوده است. زنده باد

درود بر شما، زمان یکی از مفاهیم پیچیده است که هم از دیدگاه فلسفی و هم از دیدگاه علمی تفسیرهای مختلفی دارد. در علم فیزیک، زمان به‌عنوان یک بُعد اساسی در کنار ابعاد فضایی (طول، عرض و ارتفاع) در نظر گرفته می‌شود و به‌ویژه در نظریه نسبیت انیشتین به‌عنوان یک پارامتر بنیادی برای توصیف حرکت و تغییرات در فضا-زمان استفاده می‌شود. در این چارچوب، زمان وابسته به ناظر و شرایط خاص آن است و این به این معنا نیست که زمان به‌طور مطلق وجود ندارد، بلکه به‌گونه‌ای نسبی و وابسته به سرعت و گرانش درک می‌شود. اما در بعد فلسفی، زمان به‌طور گسترده‌تر مورد بحث قرار می‌گیرد. برخی از فلسفه‌ها مانند فلسفه کانت زمان را به‌عنوان یک قالب ذهنی برای درک و سازمان‌دهی تجربیات می‌بینند، نه یک واقعیت مستقل از ذهن انسان. در این دیدگاه، زمان وجود ندارد مگر اینکه آن را از طریق تجربه و درک عقلانی خود درک کنیم. از سوی دیگر، برخی از دیدگاه‌ها می‌گویند که جانداران و حیوانات هم نوعی درک از زمان دارند، حتی اگر این درک به‌طور کامل مشابه انسان‌ها نباشد. بسیاری از موجودات زنده در چرخه‌های طبیعی مانند شب و روز، فصول، و سایر تغییرات محیطی تنظیم می‌شوند که به‌نوعی نشان‌دهنده درک آنان از زمان است. بنابراین، زمان نه تنها از نظر علمی یک مفهوم قابل اندازه‌گیری است، بلکه از نظر فلسفی نیز بستگی به نحوه درک و شناخت انسان‌ها و موجودات زنده دارد. زمان در این معنا به‌عنوان یک فرآیند تغییر و تحول درک می‌شود که ممکن است به‌طور متفاوت در موجودات مختلف تجربه شود.

@yazdanmansourian حیوانات درک عقلانی از زمان ندارند بلکه بصورت غریزی بدنشان نسبت به تغییرات زمان مثل روز و شب و فصول واکنش نشان میدهندبرای مثال خرس‌ها در زمستان به خواب زمستانی می‌روند چرا؟ بخاطر اینکه بدنشان نسبت به تغییرات اب و هوا واکنش نشان می‌دهد و کم تحرک می‌شوند و نهایتا به خواب می‌رود، اما اگر همان خرس را در زمستان انتفال بدهیم به مناطق گرم دیگر به خواب نمی‌رود این در مورد انسان هم هست در گذشته که برق و و امکانات رفاهی اکنون نبود انسانها در زمستان کم تحرک و غیر فعال می‌شدند

با سلام و سپاس، مفهوم پدیده، به طور کلی، به هر چیزی اطلاق می‌شود که در تجربه یا مشاهده انسان‌ها قرار می‌گیرد. این می‌تواند شامل تمامی اتفاقات، اشیاء، یا فرآیندهایی باشد که ما از طریق حواس خود یا حتی ابزارهای علمی آن‌ها را درک و بررسی می‌کنیم. پدیده‌ها در واقع همان چیزی هستند که به‌عنوان واقعیت‌های قابل مشاهده و قابل تحلیل در دنیای اطراف ما تجربه می‌شوند. در فلسفه، مفهوم پدیده به‌ویژه در مکتب‌های مختلف مانند ایده‌آلیسم و پدیدارشناسی مورد بحث قرار گرفته است. برای مثال، در فلسفه کانت، پدیده‌ها به‌عنوان آن چیزی که ما از دنیای بیرونی تجربه می‌کنیم، اما به‌صورت فیلتر شده و محدود از طریق چارچوب‌های ذهنی و حسی ما هستند، تعریف می‌شوند. به عبارت دیگر، پدیده‌ها به‌طور کامل و مستقل از ذهن و مشاهده‌گر وجود ندارند و تحت تأثیر نحوه درک و تفسیر ما قرار دارند. در پدیدارشناسی هوسرل نیز، پدیده به چیزی گفته می‌شود که به‌طور مستقیم در تجربه انسانی حضور دارد و از طریق آن تجربه، معنا پیدا می‌کند. این رویکرد به بررسی نحوه درک انسان‌ها از پدیده‌ها و چگونگی ساخت معنای آن‌ها در ذهن می‌پردازد. به‌طور کلی، پدیده‌ها آن‌چیزی هستند که در دنیای مادی و ذهنی به چشم می‌آیند و ما آن‌ها را از طریق فرآیندهای مختلف شناختی، حسی و عقلانی تجربه و تحلیل می‌کنیم.

درود بر شما، من در همین یوتیوب هم تازه کار هستم و در حال یادگیری الفبای تولید محتوا به شکل خود آموز. اگر پیشرفتی در این زمینه به دست آورم حتما به فکر تولید پادکست هم خواهم بود. ممنون از شما

درود بر شما، بله درست می فرمایید. این موضوع در بسیاری از مکاتب فکری و فلسفی دنیا مطرح شده است. فقط از آنجا که فیلسوفان رواقی در 2500 سال پیش این موضوع را صورت بندی کرده بودند از نظر تاریخی تقدم زمانی محسوب می شود. وگرنه حقیقت در همه زمان ها و همه مکان ها همیشه درخشان و قابل احترام است. سپاس از مشارکت دراین بحث.

نکته‌ی بسیار ظریفی را مطرح کردید، و توجه شما به این که چگونه اختیار و جبر در زندگی ما به هم تنیده شده‌اند، نشان از نگاه عمیق شما به مسئله دارد. مثال اتاق محبوس نیز به‌خوبی این پیوند پیچیده را به تصویر می‌کشد و بستر مناسبی برای تأمل در باب معنای اختیار فراهم می‌کند. شاید بتوان گفت که اختیار، حتی در دل شرایطی که در ظاهر کاملاً جبری به نظر می‌رسند، همچنان معنا و نقش خود را حفظ می‌کند. فردی که در اتاقی محبوس شده، ممکن است نتواند کنترل کاملی بر محیط یا سرنوشت خود داشته باشد، اما او همچنان در مورد افکار خود و حتی نوع نگاهش به این وضعیت، انتخاب‌هایی دارد. برای مثال، او می‌تواند تصمیم بگیرد که چگونه با این شرایط کنار بیاید: آیا خود را غرق در ناامیدی کند، یا تلاش کند از این زمان برای تأمل استفاده کند؟ این موضوع به تفاوت تجربه‌ی افراد در شرایط مشابه اشاره دارد. دو نفر ممکن است در شرایطی یکسان قرار گیرند، اما میزان رنج یا آرامشی که تجربه می‌کنند، بسته به انتخاب‌هایشان متفاوت خواهد بود. یکی ممکن است این وضعیت را فرصتی برای تقویت درون‌نگری بداند، در حالی که دیگری آن را صرفاً مصیبتی غیرقابل‌تحمل ببیند. این تفاوت، نشان‌دهنده‌ی حضور اختیار در دل محدودیت‌هاست. زندگی انسان نیز ماهیتی مشابه دارد. هرچند بسیاری از جنبه‌های زندگی ما، مانند تولد، مرگ یا قوانین طبیعت، از کنترل ما خارج‌اند، اما آنچه ما را متمایز می‌کند، توانایی انتخاب در نحوه‌ی برخورد با این محدودیت‌هاست. می‌توان گفت که معنای حقیقی اختیار، نه در نفی جبر، بلکه در نوع مواجهه‌ی ما با آن آشکار می‌شود. از این رو، مشارکت شما در این بحث، با مطرح کردن چنین نکته‌ی عمیقی، ارزشمند است. درود بر نگاه تیزبین و اندیشه‌ی ژرف شما.

@yazdanmansourian سپاس استاد گرامی. به نظرتان استفاده از هوش مصنوعی در این‌گونه مباحث مفید است یا خیر.