Видео

Stare gry są super, trochę dobrych się znajdzie

​@@AleKornackiwiele dobrych się znajdzie nie tylko kilka.

@Krzysztof-f6x6o prawda, ale jak ktoś dy wybredny to będzie trudniej XD

Na pc mogło być ciężko czasami

Już się nie mogę doczekać! Mega mi się po latach podobał!

Niech mówi jak chce. Ja mówie Rajman.

03:47 a skąd nagle to wtrącenie, że każdą grę? uogólnienie, generalizacja? 03:50 i dobrze, bo gra raczej miała stanowić zaledwie średnie wyzwanie (biorąc pod uwagę nawet i ten pasek HP) nawet dla dziecka. czy gdyby poziom trudności zabijał nam wtedy swobodne (ale nadal z obecnym pewnym wysiłkiem) przejście gry, to czy mielibyśmy dzisiaj taki sentyment? fabuła musi iść do przodu, a świat przedstawiony jest c u d o w n y, nawet, wydawałoby się, ważniejszy od samej fabuły, która jest istotnie dość prosta i być może infantylna, ale niezależnie od wieku odbiorcy potrafi dostarczyć potężną dawkę emocjonalną; 03:57 może krzywdzimy R2 nazywając go po prostu platformówką, mając na myśli jakieś gry polegające na skakanku i hopcianku i to tyle z ich z repertuaru? 04:02 nie światło zmienił, tylko temat zmieniasz xD; 04:12 "z tym gatunkiem" - myślę, że R2 stanowi gatunek sam w sobie jedyny w swoim rodzaju, więc jest top 1 z puli gier o liczbie jeden. oczywiście nie odbiera to R2 jakości, bo moim zdaniem (obiektywnie!) jest to gra arcywybitna, biorąc pod uwagę całokształt. gdyby R2 stawiał na typowe plattofmowanie, to raczej nie stałby się tym, czym się (przynajmniej dla mnie) stał; 04:23 mamy piąchę, mamy poruszanie się z nakierowaniem na przeciwnika, mamy ładowaną piąchę, mamy złote piąchy, jest mechanika cooldownu otrzymywania obrażeń przez przeciwników (dla różnych jes różnie, mechanika ta jest ciekawa), sam Rejmenek może zostać na chwilę wytrącony po otrzymaniu hita, kiedy załączy się animacja otrzymania hita; 04:25 biorąc pod uwagę powyższe, no to nie spamujemy, a czekamy na ustanie cooldownu. samym Rejmenkiem też nie "tankujemy", no bo jaki to ma w sumie sens? zawsze wolałem strzelać w odpowiednich momentach i trochę "przysnajpić". nigdy też nie "tankowałem", no bo dać się trafić, to wstyd; 04:38 ale my nie gramy w jakieś MMORPG, w którym mamy jakieś liczbowe staty, możemy sobie stać i czekać, aż się kalkulacja zmiennych skończy na daną korzyść xD; pajonk jest straszny, a Rejmenka to boli (poza tym te włochate odnogi, fu); zawsze moim głównym celem było (i nadal jest) nie dać się dogonić temu pajonkowi - przecież to umożliwia na przejście wspaniałej sekwencji "p l a t f o r m o w e j", w której to musimy chodzić i skakać po tej sieci dookoła, żeby wymanewrować pajonka; 05:31 w akurat tej konwencji przygodowej mamy do czynienia z bossami, do których przejścia potrzebujemy zawsze jednego i jedynego, tego samego sposobu na ich pokonanie - przechodząc to pierwszy raz mieliśmy najwięcej przeżyć i to wryło nam się w pamięć, i to warto właśnie wspominać. jeżeli znamy już ten jedny i jedyny sposób na pokonanie danego bossa, to czy możemy się dziwić balalnością i powtarzalnością (klepania tej samej instrukcji)? my tak naprawdę ponownie odtwarzamy nasz ukochany film; 05:40 jeśli dobrze kojarzę, to chyba ten sam błąd popełniłeś z Andre na końcu R3 i wypaliłeś od razu z nową umiejką jęzorkową - a warto byłoby pójść w eksplor i posłuchać trochę błagań tego biednego futrzaka; 06:00 zależy od nastawienia;

06:12 i one zdarzają się tak naprawdę bardzo często, bo sama gra nie jest dość długa. jeśli wyobrażamy sobie jakieś wypychacze, które zajmują długo czasu, to spójrzmy prawdzie w oczy: nie ma tego zbyt wiele, a po prostu mamy jakieś błędne wyobrażenie o tych "międzysekwencjach" "uzupełniających"; 06:20 pamiętajmy, że większość momentów była przeżywana nawet i na strimie jako coś wspaniałego i cudownego; 06:30 raczej nie masz problemu, po prostu starasz się robić nietuzinkowy i nieschematyczny content, co Ci dobrze wychodzi xD; 06:40 zgoda, bo bez dwójki pozostałe części nie mają takiej mocy, o czym później; 06:50 tak jest, ale bez typowego "uplatformowienia", bo raczej nie zasiadam do R2 po to, żeby hopciać jak gupek; 07:00 bardzo dobrze; 07:20 rozumiemy doskonale, że nie przyszedłeś słodzić xD; 07:30 bo potrafi, to fakt; 07:45 a wszystkie klatki pozbierałeś? a wszystkie lumy wyłapałeś? Tobie cieplutko, a one gdzieś tam marzną; 07:50 musiałem edytować górę, eh; 08:05 no przecież nadal jest. 20 lat temu nie doszukiwałeś się potrzeby typowej mechaniki i elementów związanych z platformówkami, a cały czas jako plusy wspominasz atmosferę, klimat, świat przedstawiony, kolory, muzykę, itp. w tych aspektach nic się nie zmieniło; 08:30 no nie wiem, R2 nie jest grą, po którą się sięga, żeby sobie typowo platformować. ja bym tego tak nie porównywał, bo nawet widać, że nie takie było założenie. poza tym powtórzę: gdyby R2 celował w bycie podobnym do wymienionych gier, to nie byłby zwyczajnie sobą. raczej by taki projekt nie wypalił;

08:50 odważna teza, że miażdży. R3 stanowi kompilację szerokiej gamy światów, motywów, muzyki, przeciwników. przy tym zapewnia regularne aspekty komediowe. przez to świat przedstawiony jest dosyć losowy, muzyka zawiera się w obszernym zakresie gatunków. ta cała losowość i ta cała komediowość sprawiają, że przeżywamy R3 w zupełnie inny sposób. oczywiście, mechanika jest 3000 poziomów wyżej niż w R2, światy są wykonane przepięknie, muzyka jest genialnie wkomponowana. jest też większa ilość tych wałkowanych ciągle elementów typowo platformowych. z kolei w R2 świat przedstawiony zawiera przeróżne lokacje, ale w podobnym stylu, a ścieżka dźwiękowa mimo, że różnodorna, to nawiązuje do bardzo podobnej stylistyki - dzięki temu świat jest spójny, pozwala nam jeszcze bardziej zagłębić się w tej przygodzie. i tylko dzięki temu, tylko dlatego, że R2 jest jaki jest, możliwe jest przywiązanie do tego świata i do bohaterów, które następnie umożliwia wyczekiwanie z niecierpliwością na R3, by następnie przednio się przy nim bawić, podziwiać nagłe rozszerzenie tego świata (czy to spójne, czy to już niespójne), doceniać częste i regularne żarty, nie przejmować się ciągłymi tarapatami (np. Globoxa, gdzie w R3 raczej nam to zwisa, a "znęcanie się" Brzytwobrodego nad tym biedakiem na bocianim gnieździe okrętu piratów było jakimś mocnym wspomnienem, szczególnie, że chwilę potem wkracza poważny Rejmenek, który odważnie staje w obronie przyjaciela [choć nadal czuć, że się boi]). podsumowując: bez R2 nie byłoby takiego przechodzenia R3, jakim jest. nie wspominając już o tych głupich punktach w R3, które strasznie psuły na początku immersję, dopóki nie nauczyliśmy się tego olewać. R2 jest jak książka, którą przeżywamy po swojemu, mamy w głowie własną interpretację, chwyta nas to mocno i na długo. w R3 natomiast możemy się przednio bawić ze względu na wszystkie wymienione wyżej plusy, a działa to szczególnie mocno, jeżeli jesteśmy przywiązani do tego świata dzięki R2. 09:30 oj nie zgodzę się - są gry, nawet te pokazane przez Ciebie przed chwilą, do których wraca się ciężko mimo, że kiedyś były "genialne". na pewno jest to kwestia subiektywna. ale znam przypadki z bardzo młodego pokolenia, dla których zadziałało to podobnie, jak w przypadku opisanym powyżej, mianowicie R2 było tym lepikiem łapiącym nas w sidła "uniwersum", co umożliwiało w ogóle podjęcie gry w R3 w pełni, a nie tylko jako przejście typowej platformówki i nic więcej;

09:35 błędne założenie. nie platformówka nadrabiająca klimacikiem, tylko klimatywka z dodatkiem platformowym, który tłumaczy sposób poruszania się bohatera po obiektach niekoniecznie przeznaczonych tylko i wyłącznie do hopciania w typowej platformówce; 09:38 z tego całego materiału wynika, że mało zawartości definiowane jest raczej wyłącznie przez brak elementów typowo platfotmowych, jakichś fikuśnych potrójnych skoków i bardzo antyimmersyjnego i nudnego stylu przechodzenia gry na zasadzie: czekpojnt, czekpojnt, tankujemy, spamujemy. I uguem dziękuję za tę wypowiedź całe te.

A żeś się rozpisał! Tak w największym skrócie. Widać trochę, że Ancel się trochę dusił tym, że rayman 2 jest platformówką. Cierpi na tym zarówno gameplay, na który narzekam w materiale, jak i wizja, bo chłop chciał opowiadać historie i dzielić się klimatem, a tu trzeba robić poziomy XD. Stąd kompromis w postaci niskiego poziomu trudności. Problem mój polega na tym, że w przypadku raymana 2 klimat to za mało. Gra ostatecznie nie dała mi wystarczającej dawki elementów narracyjno-klimatycznych, żeby usprawiedliwić mi "prostotę" rozgrywki. To robi dla mnie następne dzieło Ancela - Beyond Good & Evil. Tam gameplay też jest bardzo prosty - walka to mashowanie jednego przycisku a postać skacze automatycznie XD. Jednak Beyond ma w sobie więcej narracji, budowania świata i eksploracji czyli elementów, które tworzą gameplay inny niż skakanie czy walka. Rayman 2 ma i prosty gameplay i prostą fabułkę, jakkolwiek urokliwa by ona nie była i mimo ogromnej nostalgii, nie mogłem przymknąć na to oka.

2 nie jest zła, ale przy trójce dla mnie ginie. Plus jednak spodziewałem się czegoś więcej przy powrocie po latach.

Revolution to dla mnie właściwie nowa i lepsza gra, jednak muszę do niej wrócić, bo bardzo dawno nie grałem i wspomnienia się zatarły.

Możliwe, choć wcale nie grałem w r2 zbyt często

Wiem i zazdroszczę, za taką magią warto gonić! Też muszę się kiedyś w N64 wyposażyć

I ta muzyczka a'la midi... Wolę ścieżkę dźwiękową z pozostałych wersji, ale ta ma swoją oniryczną atmosferę.

A żeby jedna, one się rozwalały regularnie

Dziękuję XD

Cieszę się, że Ci się halo spodobało. Szok, że halo 2 tak pozytywnie - dla mnie w kampanii spadek po jedynce. Halo 3 klasa sama w sobie, a odst to Świetny spin off. Ciekawe co powiesz o reach, czyli mojej ulubionej kampanii w serii. 343 to dramatyczny spadek formy ale infinite nie jest złe. Na pewno to najlepsze ich podejście do halo. Mega Ci dziękuję za ten komentarz, bo dokładnie do takich dyskusji jest ten kanał!

@@AleKornacki Jestem po zagraniu w Reach i "niestety", ta odsłona wylądowała na końcu listy moich ulubionych (ODST>H3>H2>H1>HR). Miejscami wybija się ponad H1 i nawet H2, ogółem grało mi się w nią nadal przyjemnie, jednak było trochę rzeczy które mi przeszkadzały. Wyliczę tylko te najważniejsze, pomijając dziesiątki drobnych zmian w sandboxie (bronie, pojazdy, przeciwnicy, itp.), na lepsze czy gorsze. W przeciwieństwie do ekipy ODST, ciężko mi było zżyć się z drużyną Szlachetnych (poza Jorge, najlepszy kumpel); nasz bohater "Szóstka", mimo uzyskanego głosu, był dla mnie mniej wyrazisty niż cichy odpowiednik z ODST - poza paroma chwalebnym wyjątkami, włączając legendarne zakończenie; tempo opowieści wydawało mi się dość szybkie w porównaniu do reszty gier; projekty poziomów poza sky boxami nie robiły aż takiego wrażenia jak w poprzednikach. Jak teraz sprawdzam pewne rzeczy post factum, to wygląda na to że nie doceniłem tej odsłony bo ma w sobie chyba najwięcej małych szczegółów (kwestia gestykulacji, wykorzystanie motion capture) które sprawiają że odstaje od pozostałych gier. Cóż, bywa, jakby się uprzeć to mógłbym grę postawić wyżej od H1 ale na osobistym poziome wyszło tak a nie inaczej. Wciąż doceniam. Z zalet mogę jeszcze wymienić sekwencję bitwy w kosmosie, drobny występ dr. Halsey oraz powrót Keyesa, jak i ukazanie upadku planety, co jest o tyle ciekawe że nawet jako ktoś kto czytał pierwszą książkę oraz prequel do wydarzeń z "jedynki", "The Fall of Reach" Erica Nylunda, zmiany w fabule i przebiegu nie są aż tak drastyczne i rzucające się w oczy jak myślałem że będą - w książce naziemne starcia są ledwo wspomniane, akcja generalnie toczy się w kosmosie i to w ciągu 30-50 stron na ok. 300; jedyne co ma sporne znaczenie to długość najazdu Przymierza oraz kwestia obecności statku PoA; w książce planeta pada relatywnie szybko a statek nie jest na jej powierzchni obecny; gra rozciąga to na miesiące).

Kwestia nie ,,czy?" tylko ,,kiedy?" - Jedna z najlepszych części!

Zgadzam się, że dwójka i trójka obyłyby się bez remake'u

dopiero na trzeciej! to i tak nie jest źle :D