Вышыванка з Веткаўскага раёна, Беларусь, якую зняў для вас Мікус Альфрэд

Дзень Вышыванкі прайшоў у в. Неглюбка і ваколіцах, дзе мы вывучалі і фіксавалі традыцыі мясцовага ткацтва. Мясцовыя тканыя вырабы суправаджаюць чалавека ўсё жыццё - ад нараджэння да смерці ў самыя ўрачыстыя і памятныя дні, у святы і ў будні. Неглюбскія пасёлкі Лядо і Сініцына, дзе мы пабывалі ў ткачых-ветэранаў, здзівяць традыцыйным інтэр'ерам хат, дзіўнымі аповядамі майстрыц аб сваім рамястве, настаўніках, у якіх вучыліся - хто ў свякрухі, хто ў старэйшых сясцёр, хто ў маці або бабулі. Так з пакалення ў пакаленне перадавалася традыцыя. З падзякай і глыбокай павагай ставяцца тут да мясцовых ткачых-ветэранаў: Ефрасінні Дзёмчыхінай, Ганны Каржовай, Ганны Барсуковай і Веры Барсуковай, Марыі Грыньковай, Веры Дубадзел, Ульяне Кавалёвай. Нават не верыцца, што натруджаныя рукі гэтых вяскоўцаў маглі ствараць такія шэдэўры! Багацце паліхромнай вышыўкі неглюбскіх ручнікоў, арнаментаў у бел-чырвонай або бел-чырвона-чорнай гаме са мноствам знакаў-знакаў проста зачароўвае. Гэтыя колеры - традыцыйныя, але калі з'явіліся фарбавальнікі, ручнікі зайгралі рознакаляровай афарбоўкай. Мясцовыя ткачыхі ўмоўна называюць кожны са знакаў-сімвалаў: лапы, крукі, церашкі, мядзведзікі, мушкі, крывулькі, верабейкі, васьмірожкі, сякеркі… Але ў асноўным заўсёды капіравалі ўзоры адзін у аднаго, малодшыя ў старэйшых ткачых - і так з пакалення ў пакаленне велася традыцыя. Ткалі пераборным, лаянкавым ткацтвам, выбарнай і закладной тэхнікай, выкарыстоўвалі неглюбскую сетку. Вышыўка таксама багатая сваімі тэхналогіямі і сімваламі. Спрадвеку тут вышывалі наборам, крыжыкам, роўняддзю, выкарыстоўваючы тамбурнае шоў, двухбаковы шоў-роспіс.