Vriendelijk verzoek van Josiane (weduwe Etienne): abonneer u gratis met 1 klik op deze RUclips die samen met Prof. Etienne Vermeersch is opgericht. Zo blijft u op de hoogte van alle nieuwe video's: www.youtube.com/@EtienneVermeerschOfficieel/videos - U kunt dit met 1 klik weer ongedaan maken. [Disclaimer]: 'Geloof mij niet, denk zelf na.' - Etienne Vermeersch
Interessante insteek om kunst te benaderen vanuit begrippen van de informatietheorie, ongetwijfeld een stokpaardje van wijlen Vermeersch. Ik weet niet of dit in zijn boek (dat ik niet ken) behandeld wordt, maar er is op het vlak van informatie/redundantie een merkwaardige evolutie in de kunst geweest, duidelijk merkbaar in de 20ste eeuwse 'klassieke' muziek, waar een tijdperk van een maximum aan informatie (die hierdoor redundant werd a.h.w, zie o.a. Ligeti's kritiek op de dodecafone muziek) naar het gebruik van de redundantie (in de minimal music van Glass bijvoorbeeld) als nieuwe informatie. Bedankt voor het delen van deze video.
De verwijzing naar Dante is ook buitengewoon, omdat zoals EV aangeeft, er heel veel informatie op een paar regels staat, de voorloper van een gecomprimeerd bestand a.h.w.
Ik heb de boeken van Etienne gelezen en ook veel video's over hem gezien. Ben het zowat met alles over hem eens. Maar zijn muziek keuze is niet de mijne. Of je klassieke muziek graag hoort is een kwestie van smaak. Ik heb ook de klassieke componisten beluistert, en vaak, en ik luister ook vaak naar Bach. Maar ik persoonlijk vind dat de jazz, en met name de moderne piano jazz sinds begin jaren 50 op een veel hoger niveau staat als de deuntjes in deze video waar Etienne bijna onwel van werd.
De basisvraag is in feite: "Bestaan er objectieve criteria voor schoonheid?" Dat is een hele kluif, maar met enkele relevante zoektermen kunt u een gebald, doch verhelderend antwoord vinden op www.etiennevermeersch.be. Eerder een terloops interview, dus geen uitgewerkt artikel. Wel hebben wij colleges van hem waar hij, in interactie met zijn studenten, dieper op deze kwestie ingaat. Nuance op de reactie van Willy Van S. : Men kan moeilijk verwachten dat Vermeersch in 1 lezing met beperkte spreektijd alles behandelt. Hij hield bijvoorbeeld ook van Ennio Morricone en was vertrouwd met Frank Zappa. Maar laat alle muziekdocenten van de universiteiten wereldwijd een ultieme keuze maken en J.S. Bach zal "vermoedelijk" - niet met zekerheid! - stip op nr 1. staan voor wat betreft het hoogste niveau van wat er muzikaal te bereiken valt. Wat deskundigen ook verstaan onder 'hoogste niveau', de valkuilen van het eurocentrisme in acht genomen, enzovoort. Terecht zegt u, beste Willy: 'Maar ik "persoonlijk" vind dat de jazz, en met name de moderne piano jazz sinds begin jaren 50 op een veel hoger niveau staat als...'. Logisch bekeken zijn persoonlijke waardeoordelen of uitspraken zoals 'Ik vind Wagner de grootste kunstenaar of componist aller tijden.' rationele onzin-uitspraken, die inwisselbaar zijn met uitspraken zoals 'Ik vind mijn liefje de allermooiste ter wereld.'. (dixit wijlen Prof. Hugo Van den Enden - Intellectueel, bio-ethicus, etc. - die decennialang gids is geweest in de meest vermaarde kunstmusea doorheen Europa en destijds ook een Goethe- en Wagnerexpert was.). Overigens valt het criterium "complexiteit" op zich totaal in duigen om te bepalen welke muziek op een 'hoger niveau' staat dan andere. Want, toegepast op een denkbeeldig continuüm van 'Uiterst simpel' aan de ene kant (pakweg 'Klein, klein kleutertje') tot aan het andere uiterste 'Meest complex' (pakweg 'The Black Page #1' van Frank Zappa, alsook bepaalde vormen van "gamel" uit Java, of vul zelf maar in), dan kom je hopeloos in de knoei: als je je meer naar het midden waagt van dat continuüm beginnen allerlei aspecten van muziekstukken en genres/stijlen met elkaar te overlappen of te botsen, zodat het steeds moeilijker meetbaar wordt tot ronduit chaotisch qua criteria. Een voorbeeld: zeker tekstueel gezien staat Pink Floyd qua complexiteit - doorgaans - 'torenhoog boven', zeg maar The Beatles of The Rolling Stones. Maar is Pink Floyd daarom, algemeen bekeken, van een 'veel hoger niveau' of 'betere muziek' om het zo uit te drukken dan de andere twee bands? Overigens kan schijneenvoud ook meespelen, neem 'Love Me Do'. Of: 'De kunst van het weglaten', enzovoort. In feite zou je al specifieke songs of muziekstukken naast elkaar moeten leggen ipv algemene uitspraken te doen, zoals: 'De jazz is zus', 'moderne piano jazz is zo', enzovoort. Nochtans wordt in zulke discussies het complexiteitscriterium steevast als eerste argument gebruikt waarom X beter is (of van een hoger niveau) dan Y. Allicht is het antwoord multifactorieel (wat Vermeersch in deze lezing ook toepast). Terloops, Vermeersch zei tijdens een college in 1993 'Dat er niets origineels is aan de hedendaagse moderne muziek: alle structuren waren al vastgelegd voor de 20e eeuw.'. Hij voegde daar wel aan toe: 'Met hier en daar uitzonderingen, Zappa ofzo.'. Niet dat zijn mening De Waarheid is, maar we geven het voorbeeld toch mee omdat het in deze context uiteraard relevant is. Dat neemt niet weg dat uw opmerking bijzonder interessant blijft om over na te denken en dat Etienne Vermeersch tijdens deze lezing met plezier èn argumenten op uw opmerking zou hebben gereageerd. - mvg, Redactie
Vriendelijk verzoek van Josiane (weduwe Etienne): abonneer u gratis met 1 klik op deze RUclips die samen met Prof. Etienne Vermeersch is opgericht. Zo blijft u op de hoogte van alle nieuwe video's: www.youtube.com/@EtienneVermeerschOfficieel/videos - U kunt dit met 1 klik weer ongedaan maken.
[Disclaimer]: 'Geloof mij niet, denk zelf na.' - Etienne Vermeersch
Prof.Vermeersch een boeiende mens waar je blijft naar luisteren! Uniek !
Bedankt voor het uploaden. Een groot mens was Prof. Vermeersch. Ik heb veel van hem geleerd.
Ontroerend,zeer duidelijke uitleg fantastisch om het juiste 😊te lezen en te beleven,,
Dank U! Dank U! Dank U! Lieve groeten uit NZ
Hartelijk bedankt voor deze upload. Such a humble hero of intelligence
Keep them coming. Lieve groeten uit New Zealand
Interessante insteek om kunst te benaderen vanuit begrippen van de informatietheorie, ongetwijfeld een stokpaardje van wijlen Vermeersch. Ik weet niet of dit in zijn boek (dat ik niet ken) behandeld wordt, maar er is op het vlak van informatie/redundantie een merkwaardige evolutie in de kunst geweest, duidelijk merkbaar in de 20ste eeuwse 'klassieke' muziek, waar een tijdperk van een maximum aan informatie (die hierdoor redundant werd a.h.w, zie o.a. Ligeti's kritiek op de dodecafone muziek) naar het gebruik van de redundantie (in de minimal music van Glass bijvoorbeeld) als nieuwe informatie. Bedankt voor het delen van deze video.
De verwijzing naar Dante is ook buitengewoon, omdat zoals EV aangeeft, er heel veel informatie op een paar regels staat, de voorloper van een gecomprimeerd bestand a.h.w.
Dirk zegt iets over een boek van Prof. Vermeersch waar deze info op gebaseerd is. Welk boek is dit? Alvast bedankt!
Ik heb de boeken van Etienne gelezen en ook veel video's over hem gezien. Ben het zowat met alles over hem eens. Maar zijn muziek keuze is niet de mijne. Of je klassieke muziek graag hoort is een kwestie van smaak. Ik heb ook de klassieke componisten beluistert, en vaak, en ik luister ook vaak naar Bach. Maar ik persoonlijk vind dat de jazz, en met name de moderne piano jazz sinds begin jaren 50 op een veel hoger niveau staat als de deuntjes in deze video waar Etienne bijna onwel van werd.
De basisvraag is in feite: "Bestaan er objectieve criteria voor schoonheid?" Dat is een hele kluif, maar met enkele relevante zoektermen kunt u een gebald, doch verhelderend antwoord vinden op www.etiennevermeersch.be. Eerder een terloops interview, dus geen uitgewerkt artikel. Wel hebben wij colleges van hem waar hij, in interactie met zijn studenten, dieper op deze kwestie ingaat.
Nuance op de reactie van Willy Van S. : Men kan moeilijk verwachten dat Vermeersch in 1 lezing met beperkte spreektijd alles behandelt. Hij hield bijvoorbeeld ook van Ennio Morricone en was vertrouwd met Frank Zappa. Maar laat alle muziekdocenten van de universiteiten wereldwijd een ultieme keuze maken en J.S. Bach zal "vermoedelijk" - niet met zekerheid! - stip op nr 1. staan voor wat betreft het hoogste niveau van wat er muzikaal te bereiken valt. Wat deskundigen ook verstaan onder 'hoogste niveau', de valkuilen van het eurocentrisme in acht genomen, enzovoort.
Terecht zegt u, beste Willy: 'Maar ik "persoonlijk" vind dat de jazz, en met name de moderne piano jazz sinds begin jaren 50 op een veel hoger niveau staat als...'. Logisch bekeken zijn persoonlijke waardeoordelen of uitspraken zoals 'Ik vind Wagner de grootste kunstenaar of componist aller tijden.' rationele onzin-uitspraken, die inwisselbaar zijn met uitspraken zoals 'Ik vind mijn liefje de allermooiste ter wereld.'. (dixit wijlen Prof. Hugo Van den Enden - Intellectueel, bio-ethicus, etc. - die decennialang gids is geweest in de meest vermaarde kunstmusea doorheen Europa en destijds ook een Goethe- en Wagnerexpert was.).
Overigens valt het criterium "complexiteit" op zich totaal in duigen om te bepalen welke muziek op een 'hoger niveau' staat dan andere. Want, toegepast op een denkbeeldig continuüm van 'Uiterst simpel' aan de ene kant (pakweg 'Klein, klein kleutertje') tot aan het andere uiterste 'Meest complex' (pakweg 'The Black Page #1' van Frank Zappa, alsook bepaalde vormen van "gamel" uit Java, of vul zelf maar in), dan kom je hopeloos in de knoei: als je je meer naar het midden waagt van dat continuüm beginnen allerlei aspecten van muziekstukken en genres/stijlen met elkaar te overlappen of te botsen, zodat het steeds moeilijker meetbaar wordt tot ronduit chaotisch qua criteria.
Een voorbeeld: zeker tekstueel gezien staat Pink Floyd qua complexiteit - doorgaans - 'torenhoog boven', zeg maar The Beatles of The Rolling Stones. Maar is Pink Floyd daarom, algemeen bekeken, van een 'veel hoger niveau' of 'betere muziek' om het zo uit te drukken dan de andere twee bands? Overigens kan schijneenvoud ook meespelen, neem 'Love Me Do'. Of: 'De kunst van het weglaten', enzovoort.
In feite zou je al specifieke songs of muziekstukken naast elkaar moeten leggen ipv algemene uitspraken te doen, zoals: 'De jazz is zus', 'moderne piano jazz is zo', enzovoort. Nochtans wordt in zulke discussies het complexiteitscriterium steevast als eerste argument gebruikt waarom X beter is (of van een hoger niveau) dan Y. Allicht is het antwoord multifactorieel (wat Vermeersch in deze lezing ook toepast).
Terloops, Vermeersch zei tijdens een college in 1993 'Dat er niets origineels is aan de hedendaagse moderne muziek: alle structuren waren al vastgelegd voor de 20e eeuw.'. Hij voegde daar wel aan toe: 'Met hier en daar uitzonderingen, Zappa ofzo.'. Niet dat zijn mening De Waarheid is, maar we geven het voorbeeld toch mee omdat het in deze context uiteraard relevant is. Dat neemt niet weg dat uw opmerking bijzonder interessant blijft om over na te denken en dat Etienne Vermeersch tijdens deze lezing met plezier èn argumenten op uw opmerking zou hebben gereageerd. - mvg, Redactie
❤