Jak zabytkowe freski ożyły w Paryżu

Czy freski mogą ożyć? To zależy.
Kiedy w latach 50. XX wieku podjęto decyzję o budowie nowej Tamy Asuańskiej okazało się, że nowy zbiornik wodny, Jezioro Nasera zagrozi wielu zabytkom. Na pomoc ruszyli archeolodzy z różnych krajów. Także z Polski. Między innymi prof. Kazimierz Michałowski kierował przeniesieniem wspaniałej świątyni Ramzesa II w Abu Simbel, która znalazłaby się pod wodą. Potężne rzeźby zostały pocięte na mniejsze fragmenty i przeniesione na miejsce ponad planowanym lustrem wody. Innym zabytkom również groziła zagłada.
W Sudanie, na terenach zagrożonych zalaniem polscy archeolodzy podjęli się misji ratowania fresków z katedry w Faras. Katedra była cenną pamiątką po królestwie sprzed 1,5 tysiąca lat. Nasi specjaliści zdjęli ze ścian cenne malowidła i przygotowali je do transportu. Na mocy umowy z rządem Sudanu część fresków trafiła do muzeum w Chartumie, a część do Polski. W 1972 roku w Muzeum Narodowym w Warszawie otwarto Galerię fresków z Faras. Po latach, w 2014 roku unowocześniona galeria została ponownie otwarta. Freski zachwycają zwiedzających.
15 października 2024 roku w Paryżu freski z Faras z kolekcji Muzeum Narodowego w Warszawie i Muzeum Narodowego w Chartumie ożyły. Dzięki pracy zespołu archeologów, kostiumologów, projektantów, specjalistów od barwników naturalnych powstały stroje wzorowane na tych sprzed 15 wieków. Założyli je na siebie Sudańczycy mieszkający w Europie. Pokaz w Musee du Louvre wzbudził ogromne zainteresowanie.
Mam przyjemność i zaszczyt rozmawiać o tym wydarzeniu z dr hab. Dobrochną Zielińską z Wydziału Archeologii Uniwersytetu Warszawskiego i dr Agnieszką Jacobson-Cielacką z Uniwersytetu SWPS.
Zachęcam do słuchania i oglądania tego nagrania.