Lisede yaşıyordum bunu, lise bitti, 1 sene demlendim, kalabalıkta veya dağda bayırda şarkı söyleyerek bunu atlattım. Sonra ünide sunumda dizlerim titremeye başlayınca, "sen en iyisisin, onlara öğret" diyip gazlıyordum kendimi. Ama hâlâ grup halindeki sohbetten rahatsız oluyorum, sayı 3ü geçince mahremiyetime saldırı varmış gibi geliyor shgsjsbsjs
Benim sosyal anksiyetem yok ama kaygı bozukluğu çok yaşıyorum daha doğrusu yaşıyordum. 1 sene öncesi atak geçirdim ama cidden anksiyetenin en üst seviye ataklarından biriydi. Acilde sakinleştirici almama rağmen geçmeyen aşırı kaygı durumu o an için sanki bütün dünyanın karardığını bir umudun olmadığını haykırıyordu bana. Bu ataktan 6 ay sonra kendime gelebildim. İlk ayları aynada gördüğümde kendimi sanki bu bedende değilmiş gibi izliyordum bir nevi tanıyamıyordum kendimi. Ardından bir piskoloğa gittim ve bana bunların sebebinin yaşadığım şeyler sonrası beynimin kendini korumak için bir savunma mekanizması geliştirmesi olduğunu söyledi. O zamanlar cidden zor günlerdi. Ama bunca şeye rağmen ilaç almadan yavaş yavaş normale döndüm. O günden önceki Hilal olmadım hiçbir zaman ama daha farkındalığı yüksek bir birey haline geldim. Tabi o duyguyu tattıktan sonra bir de tranvası kalıyor insanın üstünde. Acaba birdaha gelir mi hissi. Eskiden anksiyeteyi sadece iki el titremesi iki üç soğuk terleme zannederdim ama insan başına gelince aslında nasıl da yıpratıcı bir şey olduğunu anlıyor.
Bunu yaşadığım dönem hayatımda çok fazla yıpratıcı olayın da olduğu bir dönemdi. Birden atakla baş göstermesinin sebebi de bu. Öyle not düşmek istedim.
Daha ortaokuldayım ama lanet olsun hayatım ömrümün başında mahvoldu. İnsanlar la konuşamıyorum. Bu da hareketlerimi etkiliyor. Ani tepki veremediğim için saçma sapan gözüküyorum. Sohbetim de aynı, insanları sıkıyorum. Kalabalık ta bulunamıyorum, kendimi beğenmiyorum. Özgüvenim yok maalesef. Yanlış bir şey diyeceğim diye gün bitiyor. Bende dediğin kitledenim maalesef abi
İnan bende öyleydim lise 1 den sesleniyorum insanlarla daha onlar gibi olduktan sonra iş çözülüyor ve sen bunu bu yaşta dert etmek yerine eğer lgs varsa ona çalış yoksa kitap oku sana en iyi gelecek şey şimdilik bu olur.
@@rAta_tup dediğin gibi abi-abla kitap okuyorum. Okulda ki tek eğlencem o zaten ama lgs ye çalışamıyorum sorun o. Derslere bir türlü odaklanamıyorum, anlayamıyorum. Haftaya sınavlar başlıcak bana matematik den konu sorsan söyleyemem
@@Xosim_9 Kardeşim senin 11. sınıf versiyonunum. Yorumu yazarken 10 dakikadır boş boş yorum sekmesinde bekliyorum. Ailenden birine söyledin mi durumunu?
anksiyete sahibi insanların hobilerinin benzer olması beni şaşırtıyor açıkcası. sen videoda dedin ya abi çizerler genelde anksiyete sahibi oluyor diye, anksiyete bozukluğuna sahip biri olarak ben de kendimi sosyal bir ortamda resim çizerken buluyorum çoğu zaman. çevremdekiler sohbet edip yeni ilişkiler kurarken ben resim yaparak mutlu oluyorum. bazen konuşmak istersem bile çok telaşlanıyorum ve aralarına girmeye çekiniyorum. konuşmaktan, fikirlerimi belirtmekten korkuyorum. sanki kimse beni umursamayacakmış gibi, benim anlatacaklarım onların ilgisini çekmeyecekmiş gibi hissediyorum. ama sosyal medyada asla bu hislere kapılmıyorum, gerçek hayatta da böyle olmak istesem bile yapamıyorum. bence konuşma becerisi insandan insana değişen bir yetenek, zeka ile bir alakası olmayan. ve ben bu konuda oldukça kötüyüm. derdimi istesem anlatabilirim ama konuşma becerim olmadığından çok anlaşılır ve güzel bir şekilde bunu yapamayacağımı biliyorum ve olabildiğince konuşmaktan kaçınıyorum. bu zayıflığımı karşımdakinin görmesini istemiyorum. beni konuşmaktan aciz biri olarak tanıyıp acımasındansa hiç tanımaması daha iyi bir seçenek olarak geliyor bana. ve bu yetmezmiş gibi, okulda yeni yönetmeliklerle beraber çoğu derste sınıf önünde konuşma yapmamız gerekiyor ve bu neredeyse bende kendimi öldürme isteği uyandırıyor. ben konuşma yapabilen biri değilim, gergin değilken bile düzgün cümleler kuramazken bir grup insanın önünde daha önce yapmadığım şekilde konuşmamı nasıl bekliyorlar aklım almıyor. sanki herkes aynıymış gibi muamele görmekten yoruldum. kendimi eskisine göre geliştirdim. kendi başıma yemek siparişi veremezdim, kuaföre gitmekten bile korkardım. bunları artık yapabiliyorum. çok yakında toplumda yetişkin biri olarak sayılacağım ama daha kendi yemek siparişimi verecek cesareti yeni buldum. bu toplumda benim gibi insanların yaşamları göründüğünden çok daha zor. çünkü çoğunuzun kolaylıkla yapabildiği şeyler bize eziyet gibi geliyor. açıkcası, gerçekten çok yoruldum. defalarca, defalarca intihar etmeyi düşündüm ama bunu bile beceremedim. kendi potansiyelimize göre yaşamamıza izin verilmesi çok mu zor bir şey? kendimce yeterince çabalıyorum zaten. düşünmekten yoruldum, çabalamaktan yoruldum, yeni bir güne uyanmaktan yoruldum.
ben seni anlıyorum bende küçükken çok konuşurudm ama ilk okulda ben yanlış arkadaş seçimi yaptım o arkadaşlar durduk yere bana zorba olmaya başladı 6.sınıfa kadar zorbalık gördüm hocalara sölüyorm beni görmezden geliyorlar aileme sölüyorum konuşuolar yine aynı okul değiştirmediler düzenm bozulmasın die ama piskolejm bozulmuştu kendimi ifade edemiyorm ör. yan sınıfa gönderdi hoca 1 saat geri gelemedm ablamın sınıfıydı gittğim ingilizce hocası bni yollamadı oyaladı geldmde hoca bana bağırdı konuşamıyordum sıramda ağladımı hatırlıyom şuan bunu yazarken bile gözlerim doluyor 6. sınıfın başında sistem değişti okullar yer değiştirdi bn okulun ilk günü 2 sene geride kalmş piskopat bi ergenin beni boğması ile başladım ilk ders zili kötüydm en ön sırada oturuyorm beden öğretmeni görmedi beni ben böyle hocaların hoca olmamasını istiyorm gerçekten bazıları öğretmen olmasın piskoleji okusun öyle öğretmen olsnlar ki bu seneye kadar susmamın sebebi ne bliyormusnuz ilk okulda rehber hocası bnim sessiz olmamı görmezden gelirsem onların bni sıkılıp bırakıcanı söylemişti yada hocana söyle bulaştırklarında dedi bu yüzden bu haldeym şimdiki aklım olsa onlarla kavga edr tekme tokat dalardm neyse lise sona kadar bn o olaylardan insanlara güvenmeyi bıraktım konuşmadım habire müzik dinledm resm çizdim sadece zaten en ön sırad olmayı sevdm için kimse yanıma oturmuyordu hep yalnız geçirdm arkadaş ednmek istemedm sebebi ise kız meslekdeki kızların hiçbiri bnm gibi hobileri olan yada düzgn sohbet edenler olmaması habire makyyaj sex erkek muabbeti konuşmalarıydı bn onlardan iğreniyordm konuşmalarından küfürlernden bnde onlar gibi olacama tek takılmamın iyi olcana inandm 22 yaşımdaym şuan işteym heykel yapıyorm işte ama o zamana kadar hep yalnızıım çevrem olmadı için gezmemi istemiyor ailem dışarı yollarken endişe ediolar bn istanbuldayım karşıya geçmek istiyorm sanat eşyaları satılıo sanatla ilgli müzeler etkinliklern hepsi karşıda bulundu için gitmek zorundayım belki katıldm etkinliklerde insanlarla tanışma fırsatım olur zaten açılmayı düşüyorm ama şu son sene iyice piskolejm gitti o siyasetçilerden seçim yüznden ben bu ülkedeki yabancılar habire savaş konuları eskiden dışarı çıkarken kendim bile farkındayım rahat gezdmi hatırlıom 1de eve dönerdm orta okulda mahallemde takılırdm ama şimdi 22 yaşımdayım babam gece kararmadan evde olmamı sölüo bizm orada altgeçitte bi kıza tacizde bulunmuşlar ve ben çok fazla yabancı afgan görüyorm bu beni tedirgn ediyor :( aaaa birde anime ile ilgli herşeyi severm ama çevremde hiç animeci yok belki bu nedenle yalnızdım :D ama neyse seneye açılıcam gezicem inşallah yalnızm ama bi yandan huzurluda oluo bilmiyorm çok fazla şeyi kafama takıyorm babam bile sölüyor kafanda çok şey düşünme takma çok kötü olursun kafayı yersn dio görmezden gel başka şeylere düşün dio ama nafile işte nereye kadar
@@yusufcevik3270 evet ego eksikliğim var ama konuşma becerisi konusunda yanıldığımı sanmıyorum... birinin ezberde iyiyken diğerinin problem çözmede iyi olması gibi bir şey bu. tabii ki konuşkan olmama engel değil ama ego dediğin de burada devreye giriyor işte. ben bazı insanlar gibi kendimi rezil edeceğimi bile bile konuşmak istemiyorum. bir şeye tepki verme, kavrama hızım normalden düşük bu da konuşma esnasında garip anlara neden olabiliyor...
@@narunosuke_ Sen hayatında hiç saçmalamam8şsın ki sen konuşdukça beynin hızlanır daha hızlı konuşursun.İlla net cevaplar vermene gerek yok .Kafa dengi birini bul yanında aklından geçenleri kılçıksız anlat.Rahatla.Düşündüklerinin önemsiz olduğunun farkına varırsın.Çünkü karşıdaki asla diğerlerinin fikirlerini düşünmek istemez kendinden bilirsin sende sadece kendini düsunuyosun biyle yaparsam ne olur diye baskalari rezil olursa ne olur diye kac kere dusundun?
Depresyon, anksiyete, sosyal fobi, yani bunlar salgın gibi hastalıklar ve cidden tedavi edilmesi lazım bence. Çünkü bakkal recep abi ile konuşurken zorlanıyorsa bir insan bir sıkıntı var demek yani.
Год назад+24
Bu arada video öncesi bakarken tek bir kaynaktan anksiyete oranına baktım. Bazı kaynaklardaysa toplumun %20-30 hayatının belirli dönemlerinde anksiyeteye yakalandığından bahsediyor.
Год назад+8
@@Yuilix internetten test aldığımı nerede söylemişim şizofren misin?
Anksiyete ihtimali her insanda vardır diye düşünüyorum. Ağır derecede yaşayanı da var anksiyeteyi hayatının bir parçası haline getirmiş olanlar da. Tanısı konulmamış çok kişi var. Yani herkes hayatının bir döneminde yaşayabilir diye konuştu Bu konunun profesyoneli değilim yalnızca bu durumdan muzdarip herhangi başka bir kişiyim. Yani yanlış da olabilir dediğim
Biraz da ailelerdeki ''Elalem ne der'' olayına çok takıldıkları için o ailelerin çocukları da insanlarda başkaları onların davranışları ve konuşmaları üzerinden onlar hakkında ne düşünüyor olayına kendi aileleri gibi çok takmaya başlıyorlar bu da onları toplumdan ve diğer insanlardan kaçar hale getiriyor. Bunu bizzat kendim yaşadım , Annem Lise öğretmeniydi ve onunla aynı lisedeydim , öğretmenler ve öğrenciler dahil herkes bi yanlışımı bir açığımı aramaya çalışıyordu. Gidip annesine şikayet edelim ya da okulda şu hocanın oğlu şöyleymiş böyleymiş diye dedikodusunu yapmak için. Bundan ötürü lise yıllarımda çok içime kapandım , ama bu sadece Annem ile aynı lisede olduğum için değil yeni tanıştığım herkese karşı onla ne kadar konuştukça bir yerden sonra zayıf yönlerimle beni bel altı yapacakmış hissiyatına kapılıyorum. Yüzde yüz olmasada hayatımı idame ettirecek kadar yendim , artık çok umursamıyorum çünkü kimse mükemmel değildir kafasında hareket ediyorum. Sadece aşırı resmi yerlerde darlandığımı hissediyorum.
Benim bi arkadaşta çok acayip bir anksiyete vardı. Sosyal anksiyetesi vardı ama şöyle; dışarı çıkınca tuvalete gidesi geliyordu sürekli. Ve büyüğünü yapıyordu. Diyelim ki yaptı, rahatladı. Bu sefer de hemen yoruluyordu. Hemen eve gidesi geliyordu. Kaç defa konuştuk anlatmaya çalıştık olmadı. En son ben kendi cebimden ilk seansı ödeyip zorla psikoloğa götürdüm. Bi de spora başladı. Arada benle salona geliyor. Yavaş yavaş çözdü. Şu an sıkıntı çekmiyor.
bu videoda bahsedilen konu daha çok sosyal anksiyete. Ben ciddi seviyede anksiyete bozukluğu teşhisi konmuş biriyim, topluluk önünde rahatça konuşma da yaparım, çoğu ortama girdiğimde de rahat olabilirim fakat saçma sapan konularda krize girebiliyorum ki o krizlerde de ben napıcam şimdi gibi olmuyor daha çok panik atağa benzerdir anksiyete krizi. Kalp ritmi bozulur, vücut soğur, sesler gider, göz kararır işin kötüsü kendinizi sakinleştiremezseniz krizdeyim diye kaygılanıp daha da kötü hale gelir. Bu krizler saçma sapan şeylerden olabilir mesela benim krizlerimden biri sadece cuma namazına biraz geç kaldım diye olmuştu, vaaz verilirken ilk sünneti yetiştiremeyeceğim diye rükuda kalmıştım kriz yüzünden. Tavsiyem kendinizi rahat ettirebilecek bir durumda olmanız maddi ve manevi olarak. Düzenli olarak meditasyon yapabilirsiniz, biraz narsist olabilirsiniz (kesinlikle olun çok işe yarıyor), kendinize videoda bahsedilen bir anksiyete grubu kurabilirsiniz çünkü sizi anlayan kişilerle olmak çok rahatlatıyor, maddi olarak rahat etmek bu ekonomide çok zor ama çok önem taşıyor bu durum harcamalarınızı biraz azaltmak gerekiyor parayı harcamaktansa cebinizde olup harcayabilecek olmak daha az kaygı oluşturuyor.
Ilaç tedavisi görüyorum şu anda ve olmadık şeylere hep kafamı takıyorum. Bunun ne kadar anlamsız olduğunu bilsem bile en uçta şeye bile takıp kötü bir ruh haline bürünüyorum. Aslında dışa dönük ve mutlu bir kişiliğe sahibim ama buna rağmen anksiyeteden çok çekmekteyim. Son günlerde daha da kötü hissediyordum bu hafta okula yalnızca bir gün gittim. Kalp çarpıntısı ve terleme etkili oldu bu sıralar. Buna kullandığım ilacın da etkisi oluyordu, bu yüzden dozunu azaltmayı planlıyoruz. Insanlar anksiyeteyi yalnızca stres veya gençler arasında bir moda gibi görebiliyor ama gerçekten öyle değil. Bazen ne için kötü hissettiğimi bile bilmediğim bir durumda oluyorum. 11.sınıftayım ve bu eğitimimi bile devamsızlık açısından da dikkat açısından da kötü etkileyebilir.
Ben ne kadar çabalarsam çabalayım benim de aşırı büyük olmasa da anksiyetem var. Çok rezil olmaktan kaynaklı mi bilmiyorum ama insanlarla yüz yüze konuşabiliyorum fakat internet üzerinden hiçbir şekilde konuşamiyorum veya instagram, youtube gibi sosyal platformlarda bir şey paylaşmaktan çekiniyorum. Bu linçlenme veya yanlış anlaşılma korkusu beni yiyip bitiriyor.
Год назад+5
O da maruz kalınca geçiyor. İlk adım çok önemli oluyor. Mesela stand upçılar o kadar çok linç yedi ki linç yemediklerinde moralleri bozuluyor dsfsd
@ Arkadaşıma kurgu yaparken şuanlık pek linçlenme yok ama kanal büyüdükçe linçlenmeye alışmam gerekiyor herhalde. Hazırladığım video 100 izlendi ve yorumların hepsi olumlu(yorum dedigim 10 kişi yorum atti). Bu açıdan benim moralimi yükseltiyor ama kendi kanalıma video yapma konusunda hep çekingenlik var.
Ergenken, şizofreniye doğru evrilen psikolojik buhrandaydım. Beynimde konuşma sesleri ya da bağırma bile oluyordu. Hatta , duştayken bağırışma sesi yüzünden , ağlayıp çıkıyordum .Vicudumu haraket ettiremiyordum. Düşmekten deli gibi korkuyordum. Ya da , vicudumu kıpırdatırsam bana her kesin güleceğini düşünüyordum.( kendi- kendime teşhis koymuyorum. Doktor söylemişti. Eğer biraz daha geç kalsam, tam şizofren olup çıkıcaktım. ) Bu yüzden, böyle insanlara fazla hassasım ve hayata kazandırmaya çalışıyorum onları . Bu bana çok zarar veriyor . Etrafımda resmen anksiyetenin arkasına saklanan ucubeler var . Bugün qarip birşey yaşadım mesela . Kız bana komik birşey söyledi . Ben de dedim ki: " "Arzu çok komiksin ya ( ve güldüm) ." Bana bağırmaya başladı ve dedi ki: "Her kesin içinde benim adımı söyliyemezsin" Ben de dedim ki: " Sana ne demekiyim o zaman? Siz mi diyeyim? " Dedi ki: "Hayır yanlış anladın özür dilerim. Mehtap beni sinirlendirmişti ve sen de böyle yapınca patladım. " Benim de , ennn sevmediğim şeylerden birisi, başkasına kızıp bana kusanlar . Dedim ki: " Lan bana ne kızdıysan? Ben senin stres çarkınmıyım? "
şu an ben lisede böyleyim ve toplu ortamlarda rahat hissedemiyorum ve konuşmaya çalıştığımda da laflarımı seçemediğim oluyo gerekli gereksiz her şeyi kafaya takabiliyorum çok kötü bi durum allah kimseye yaşatmasın.
Ortaokulda yaşadığım travmalar yüzünden 11 yıldir anksiyetem var. O zamanlar 2 yıl psikiyatriye gittim ciddi bir depresyon vardi bi o az düzeldi. O zamandan beridir anksiyetem hiç bitmedi. Dışarda yürürken insanların yüzüne bakmaya korkuyorum. Konusurken arada nadir de olsa kekeliyorum. Bazen dışarda yürümeyi bile unutuyorum şaka gibi. Herkes beni izliyor sanıyorum. Çok fazla psikiyatriye, psikoloğa gittim. Verdiği ilaçların dozunu her hafta arttırdılar ama düzelmedi. Artık yatırılmam gerektiğini bile düşünüyorum. Sinir krizlerine girdiğimde int*harı düşünüyorum (özellikle o seçim gününden sonra tren rayina atlamak üzereydim). Bilmiyorum bence benim ömrüm uzun değil. En fazla 30 yaşıma kadar hayatta kalabilicem gibi hissediyorum. 23 yaşındayım. Demeyi unuttum. En ufak kötü olayları, rezil olduğum olayları bile unutamıyorum. Her aklıma geldiğinde o anı defalarca yaşıyorum. Bu yüzden gerek olmadıkça dışarıya çıkmıyorum...
@Ardaukhanete üzgünüm. Yt da yorumlarda diğer sosyal medya hesaplarımı yazmiyorum. Zamaninda çok cektim çünkü hesap çalınma riskini, sacma sapan insanlarin görüp yazmasini falan (senden bahsetmiyorum. Başkasi görüp salça olur demek istedim) Ondan kusura bakma :')
Utandığım zaman "olması gerekiyordu ve oldu, olmasaydı yaşayan 'ben' değildim." derdim kendime. Özümüzü kabul etmekten başlıyor bence mesele. Dışardaki gözümüz genellikle doğruyu görmez. Yanından geçen kişi "normal biri" diye geçip giderken onun dış gözü kendisini anormal farzedebiliyor. Dış göz ile kendimizi kandırabiliyoruz istemeden. İşine yarar mı bilmem, söylemek istedim. Sağlıklı günler 💕
@@sguuishy en ufak bi rezil olduğum anda kendime defalarca bunu herkes yaşayabilir bu kötü bişey değil diyorum. Ama resim çizerken bile durduk yere o an aklıma geliyor ve yukarda yazdığım gibi o anı tekrar yaşamış oluyorum ve sesli bir şekilde sus diye bağırmadan kendime gelemiyorum. Yani o an kendime bunun normal bişey olduğunu söylesem de ilerki günler aklıma sürekli gelmeye devam ediyor
Bende sosyal anksiyete değil fakat ileri derecede anksiyete bozukluğu var. Tam 5 yaşından beri. (20 yaşındayım) anksiyete bildiğiniz veya anlatılan gibi bir şey değil dostlar. Ben yemek yemekten korktum yutamam yutkunamam boğulurum diye aylarca sıvı beslendim. Su içmekten korktum zorla su içirdiler. Yutkunmaktan korktum aklıma geldikçe tükürdüm yutkunamadım. Sürekli böyle şeyler olmakta
kankam bana dediğini baz alırsak eğer umarım başına gelmez. şuan bende geçmiş olduğu için eski günlere bakarak diyorum ki nelerden korkuyormuşum böyle diye. fakat o zaman gelince işte öyle olmuyor. umarım başına gelmez. benim baba ve anne tarafı dahil herkeste anksiyete bozukluğu, okb, ve bipolar bozukluk olduğu için ben böyle bir ortamda büyüdüm. ve beni teselli edip geçirecek kimse yoktu @@vograsabihesap683
bende sosyal anksiyete var tam olarak şöyle bi durum var: mesela sınıfta hoca bi soru sorduğunda cevabını bilsem bile söyleyemiyorum yada işte ders dışında hiçbir şekilde hoca ile konuşmuyorum yanına gidip söylüyorum birşey olunca yada mesaj olarak söylüyorum çünkü çok utanıyorum. yada birisi bişey dediğinde konuşmak yerine sadece gülerek geçiştiriyorum misafirler ilk geldiğinde çok utanıyorum konuşacaklar el sikisacaklar diye, Benden büyük insanlara abi abla diye hitap edemiyorum yada iyi günler kolay gelsin sağolun iyi akşamlar gibi sözleri hayatımda hiç kullanmadım o yüzden samimiyetsiz biri olarak gördü insanlar beni arkadaşım da pek yok :( tabi benimki bı tık daha ileri düzeyde olabilir..
1-2 sene öncesinde baya vardı bende yolda birdaha karşılmayacağım insana bile rezil olsam 2 günü kendime zehir ederdim. Lisede baya aştım hiç arkadaşım yoktu şuan bir kaç tanede olsa var. dalga geçip alaya alıncak bir hastalıkta değil gerçekten zor. evrim ağcında bir yazıya denk gelmiştim o baya yardımcı olmuştu. önerim kimseyi takmayın toplum içine girin konuşun size gülcekler, sonra siz onlara gülceksiniz rezil olucaksın fazla takılcak bir durum değil, zaten herkes 1-2 saate unutuyor :) Hayatı zehir etmeyin kendinize efendim
@@gulshgur soru cevap bölümündeydi şimdi biraz baktım ama bulamadım. Ama yazıda kısaca buna benzer şeyler yazıyordu ; insanları çok takmamalıyız onlarda herşeyi kısa sürede unutuyor veya ona rezil olmamız onun unutmaması bizim hayatımızda ne değişikliği varki hayat akmaya devam ediyor ve takarak utanılarak ilerlenmez. tam anlatamış olailirim kusura bakma ama yarın yine bi bakarım bulursam sana atarım.
@@gulshgur biraz daha baktım bugün ama ne kendi bilgisayarıma nede internette bulamadım. ve hastalığı çoğunlukla aştım eğer yardıma ihtiyacın fln olursa sorabilirsin. :) elimden geldiğince yardımcı olmaya çalışırım.
@@gulshgur şuanda 11.sinifim , ve 11 e kadar hiç arkadaşım olmamıştı, 11. Sınıfta ilk arkadaşım oldu sonra 1 tane daha bi baktım sınıfın coguyla konuşuyorum benim için bir devrimdir. Sana önerim konuşmalara dahil ol sende fikrini belirt. Görmezden gelebilirler, güle bilirler çok normal şeyler sende onlarla gül kimseyide takma hayat zaten kısa neden insanları takarak hayatı daha da kendimize zindan ediyoruzki ve son olarak etkinlik tarzı şeyler olduğu zaman katılmaya çalış kimseyi tanımasan bile etkinlikler aracılığıyla onlarla konuşabilir kaynasa bilirsin ve rezil olunca o an ölmek isterdim 1-2 gunumude maf ederdim sakın takma hepsi birer tecrübe gül geç :) biraz gevezelik etmiş olabilirim boş konuşmuş da olabilirim kusura bakma.
Anksiyete ile alakalı bir şey söylemek istiyorum lgs ye hazırlanıyorum o dönem okulda denemeler falan oluyor bende ön plana çıkmayı sevmeyen bir insanım çünkü "ya kötü olursam, ya diğerleri gibi insanlarla arkadaş olamam" falan diye ama baya kafayı takmışım hani sosyallik sıfır kendi halime takılıyorum her neyse ben bu denemelere girdiğim zaman okulda 2. oluyorum herkes tebrik falan ediyor ama ben kriz geçiriyorum o anlarda ardından bu sinir krizi bende artıkça midem bulanıyorum ve apar topar tuvalete gidiyorum ve direk -kusuyorum- ve o günden sonra okula 2 hafta gitmiyorum (utancımdan) ailem benim için endişelendikleri için başka bir okula kaydettiriyorlar ve nedense rahatlamışlık hissini galiba ilk orada hissettim çünkü hiç kimse bana takık değildi herkes kendi haline takılıyordu ve bence bu gerçekten güzel bir şey yani özet olarak anksiyeteli bir şahıs varsa kendi haline bırakın yada yavaş yavaş ilerleyin :)
Okul hayatım boyunca çok zorbalık gördum haliyle bende. sosyal fobi ortaya çikti eskiden dolmuşta inecek var diyemezdim şimdi o kadar kötü değilim ama sunum yaparken bacaklarim ve sesim titriyo engel olamıyorum kendime ve 1 kişiyle güzel sohbet ederim ama sayı 2 veya 3 kişi olunca o ortamda konuşmaktan çekiniyorum
Eğer anksiyeteden tamamıyla kurtulmak istiyorsanız hizmet sektöründe en az 2 ay çalışın. Böylece bunca zaman çekinip utandığınız insanların nasıl insanlar olduğunu görünce anksiyetenin zerresi kalmıyor.
@@Kqwni hayatın baştan aşağı değişecek inan bana. Tek yapman gereken ne olursa olsun pes etmeyip sabır çekmek. Bir kaç ay sonra bambaşka bir hayat seni bekliyor olacak.
Abi en son videonu ortaokul sondayken izlemiştim şimdi lise bitti bitiyor anasayfada çıktın tıklamadan edemedim XD Benim de gad ve özellikle panik atak belirtilerim vardı. Meğer bu vitamin eksikliğinden de olabiliyormuş... Tamamen geçmese de vitamin takviyesi aldığımdan beri çok daha iyiyim bir de doktora görününce her şey iyi olacak. Bu sorundan muzdarip arkadaşlar ilk kan testi yaptırsınlar 1-2 gözlemleyip geçmezse psikiyatriste görünsünler. Ayrıca insanlar kalabalığa alışkın olmadığından da epey çekingen olabiliyor videoda denildiği gibi. Az kişili arkadaş grubunuzla mutlu olsanız bile gidin toplum içine çıkın etkinliklere katılın :) Bir işte çalışın, okuldaki kulüplere katılın, en azından deneyin yani. Tecrübelerimden konuşarak diyorum konfor alanından çıkmak çok önemli. Anksiyete ne yazık ki insanın hayatını zehir edebiliyor, ben hafif bir anksiyete yaşadım onda bile fiziksel belirtiler çok bezdirdi. Ellerin üşümesi titremesi, kalp çarpıntısı, karın ağrısı ve kafadaki sonu bitmez düşünceler... Bu hastalık insanın mantıklı düşünmesini engelliyor ve zamanla kişiyi daha da karamsarlığa itiyor. Bunu okuyan ve şikayet eden varsa bilsin ki o düşünceler gerçekleri yansıtmıyor, o düşüncelere fazla kapılmamaya çalış. Bu zamanlar da geçecek :)
Üniversite son sınıfa geldim ve daha yeni yeni rahatlamış hissediyorum, herhalde çoğu insanın ve fikirleriyle beraber o kadar da önemli olmadıklarını idrak etmeye başlamam ile alakalı.
Bunun tek çözümü var o da kendini zorlamak. Korktuğun ne varsa en basitlerden başlayıp gerçekleştirmek. Bi kez olunca zaten aa demek ki yapabiliyorum ve bunda bi sorun yok kafası geliyor. Mesela normalde arkadaş edinmekten korkuyorsanız veya grup içine girmekten, bi tanıdığınız sizi toplu bi ortama yada arkadaşı ile tanıştırmaya vs davet ettiğinde düşünmeden "olur" diyin. Zaten olur dedikten sonra kendinizi mecbur hissedip gidersiniz (çünkü ekersem hakkımda kötü düşünebilir kafası da vardır muhtemelen) Ortama başta alışmak veya konuşmak zor gelebilir ama hiç konuşmayacak olsanız dahi o ortamda bulunun. Eğer şanslıysanız size soru soran, sizi konuşturmaya ve ortama dahil etmeye çalışan insanlarla karşılaşırsınız. Böylelikle belki ilkinde hiç konuşmaz, ikincide sadece sorulanları yanıtlar, üçüncüde sizde soru sormaya başlar, dördüncüde ise bi bakmışsınız konuşmalara dahil olmuş hatta konular açmışsınız. Bu iş gerçekten sadece ve sadece kendinizi zorlayarak mecbur bırakarak olabilecek bi şey. Ki bu noktada atıyorum ileri derece anksiyeteniz var ve hesap ödemek bile size zor geliyor, tek başınıza gezmeyi öğrenin. Tek başınıza vakit geçirdikçe hesap ödemeye, birilerine belki bi yol sormaya vb şeylere mecbur kalacaksınız ve zamanla bu bilinçaltınızda "yapabiliyorum" olarak kodlanacak.
Год назад+1
O tarz kapalı biri varsa muhabbete dahil olması için soru soran kişi benim. Eskişehir'de bir tane seyircim denk gelmişti onu ne yaptıysak konuşturamamıştık çok ileri seviyedeydi resmen.
Sağlıklı insanlar ulaşamıyoruz ki yada onlar bizimle iletşime girmiyor. Anksiyete de en büyük problem çok fazla bireysel düşünmek bir kaç kişiye ulaştında prblem hafifliyor gibi o anksiyetik sitrese alışmaya çalışıyosum
abim selam, videolarını uzun süredir izliyorum ama bu kez konuya ben de dahil olunca yorum atmadan geçmeyeyim dedim. anksiyete veya bunun gibi başka problemleri olan insanların ortak bir çatı altında toplanmasına değineceğim. atlatma konusunda belki zararı dokunuyordur, üzerine uzunca düşünmedim ama o panik hâlinde yalnız olmadığının bilincinde olmak epey rahatlatıyor insanı bence. eğer çevremdeki insanların hepsi sorunsuzsa ve ben yalnız kalmışsam uçurumun kenarına değil, bir çukurun dibine itiliyormuş gibi hissediyorum. uçurumun manzarası güzel en azından. :”)
😩 Gerçekten çok zor. Misal markette ödeme yaparken her seferinde kartın şifresini yanlış girip üstüne kasiyere gereksiz açıklama yapıyorum üstelik gereksiz olduğunu bile bile yapıyorum ve açıklama yapmış olmayı da kendime bazen günlerce dert ediniyorum. Bu yüzden çoğunlukla eve sipariş vermek işime geliyor. Bankamatikten para çekerken bir kez olsun yanlış şifre girmiyorum ya da İnternette kendimi ifade etmekte hiç zorluk çekmiyorum. Şu hayatta beni en geren şey insanlarla iletişim kurmak. Çocukluğumdan beri böyle, pandemi öncesi bir nebze daha iyiydim ama pandemiden sonra iyice katmerkendi bu durum. Gerçekten çok zor
sen o zorluğu birde erkeklere sor çoğu evden dışarı bile çıkamıyordur muhtemellen bide devlet hastanesine gidiyorsanız kesinlikle daha iyi bir hastaneye gidin
benim yok ancak sevgilimin anksiyetesi var hatta bir ara bunun için ilaç kullanıyordu, ben de biraz çekingen bir insanım ama genelde bazı şeyleri onun için halletmeye çalışıyorum. örnek olarak benim de sinir sorunum var, çok çabuk öfkelenip kriz geçirecek duruma gelebiliyorum. ben onun yerine bazı işleri (kantinden ya da marketten bir şey alırken görevli ile konuşmak, eğer bir şeyden korktuysa hocalara açıklamak, bir şey okuyacaksa teşvik etmek ya da kalabalık ortamlarda yalnız hissettirmemek gibi) ben hallediyorum. o da aynı şekilde benimle ilgileniyor (çok sinirlenirsem sakinleştirmeye çalışmak, öfkelendiğim şeyi ortadan kaldırmak, eğer o an yanımda değilse mesajlarla rahatlatmaya çalışmak, çözüm sunmak, bazen beni kendi halime bırakır ama yanımdan ayrılmaz gibi gibi). kısaca, bir şekilde bu durumlar dengelenebilir ama çevre önemli.
Tek iletişim yolum yorumlar kısmı birisiyle özelden konuşamıyorum, sesli sohbette konuşamıyorum bu yüzden online oyunda oynayamıyorum, gerçek hayatta zaten yokum. 19 yaşımdayım 6 yıldır ilaç kullanıyorum hiç bir değişiklik yok. Üniversiteye gitmekten korktum ve seneye gitmeye karar verdim. Sınavı bile çözmedim. Birisi selam verince donup kalıyorum "selam" bile diyemiyorum, kasiyerle bile zar zor konuşuyorum.
Год назад+2
Senin profesyonel yardım ile çözülebilecek boyutta sanırım
benim sosyal bir yapım olmasına rağmen bir zamanlar çok oyun oynamaktan dolayı anksiyete karışık bir kişiliğim vardı ne anksiyete ne de normal bir ruh hali ama orjinal yapım gereği çevremdekiler sayesinde üzerine gide gide bunu aşalı çok oldu çözümü ise basit üzerine yürümek rahatsız hissettiğin yerlde olmak insanlarlayken seni bir süre sonra alıştırıyor . Tabi birde sosyalleşilebilecek klüpler falanda çok güzel bir yardımcı oluyor yine hem eğleniyorsun hem gelişiyorsun hem sosyalleşiyorsun yani çözmek isteyen uğraşırsa çözebilir diye düşünüyorum.
Anksiyetem var kesinlikle. Ama ufak tefek aşabiliyorum. Hastayken konuşmak dahi istemiyorum sesim kötü çıkıyor diye mesela. Tanınmış birini görünce elim ayağım birbirine girer. Ama mesela hesap ödeme falan gibi şeylerde birkaç sene öncesine kadar videoda bahsettiğin gibiyken artık değilim. Birkaç röportajım var mesela. İlklerde birkaç yüz kişi önünde sesim titriyor falan. Son röportajlarım canlı yayında yüz binlerin dinlediği röportajlardı. Onlardaysa gayet normal düz konuşabilmiştim. Bir de şey var da o Anksiyete sayılmaz bence. Yeni bir ortama girdiğimde ilk başlarda aşırı asosyal oluyorum. Sohbeti başlatan o kişi ben olamıyorum. Ama bir süre sonra öyle bir açılıyorum ki çenem düşüyor tam anlamıyla
gerginleşiyorsun istemeden yargılanmaktan korkmak düşüncelerdn korkmak her şeyi olduğundan 100 kat fazla düşünüyorsun bir cümle kurmadan önce bile bunu dersem bana nasıl bakarlar diye kafanda tarttığın için kendini düzgü bir şekilde ifade edemiyorsun yalnızlaşıyorsun yalnızlaştıkça daha çok artıyor
@@cazgray8088 tamam onu anladımda seni yanlış anlamaları, yargılanmaktan neden korkuyorsunuz? Karşındaki insan. Hİç bir insan birbirini tam olarak anlayamaz bu yüzden bu durumlar normal seni yanlış anlamasıda normal hatta senin kendini istediğin gibi tanıtman imkansız ne kadar düşünürsen düşün ne kadar korkarsan kork tam olarak kendini anlatamazsın o yüzden takmaman gerek diye düşünüyorum. Burda neyden korkuyorsunuz? Korktuğunuz şey kaçınılmaz. Böyle durumlarda kabullenip takmamak daha mantıklı değil midir?
@@Calabacillas445Korkulan şey karşıdakinin düşüncesi. Kötü düşünmeleri. Nasıl korkuyorsunuz diyorsun ya senin hiç fobin korkun yok mu? Atıyorum karanlık olur yükseklik olur bu insanlarda bana garip geliyor mesela yükseğin neyinden korkabilirsin ki güvende isen? Ama korkan insanlar var işte. Yada atıyorum ailenin ölmesini düşün. Korkarsın dimi? Halbuki niye ki hayatın devam edecek bi şekilde bi çok insan yaşıyor sonuçta bunu. Ama öyle olmuyor işte yine de korkuyorsun.
Benim bir anksiyetem yok, rahatça dalga da geçerim ama sosyal insanlar beni korkutuyor. İçgüdüsel olarak onlardan uzak durmaya çalışıyorum. Normalde aşırı konuşkan biriyimdir ama sosyal insanlar beni baskılıyormuş gibi hissediyorum ve sessizleşiyorum. Bu beni rahatsız ediyor. Ve çevremde bundan dolayı.... oldukça anksiyete sahibi insan var. Sosyal insanlar da var tabi ama 2-3 tane. Bilmiyorum sosyal insanları birazcık öcü belledim zihnimde. Öyle, anlatmak istedim.
Aslında bende olduğunun yeni farkına vardım. olmadığını sanıyordum ama birkaç ay önce nöbetçi öğrenci ounca farkettim. İnsanlarla iletişim kurmaktan genellikle kaçınıyorum. Sebebi başta annemdir herhalde çünkü genelde varlığımı hissetirmeden büyümeye çalıştım. Ortaokuldaki sınıf hocam ve sınıfın geri kalanı da bayaği bir zorbaladılar beni. Bunların etkisi olduğunu düşünüyorum, ilkokulda hiç çekinmezdim. Belki de çocuk olmamdandı, bilemiyorum. Okulun çoğu adımı sanımı bilmez genelde. Özel lisede burslu okuyorum ve öğrenci sayısı az. Ona rağmen çok tanıdığım yok. Neyseki şu an beni aşağilayan o insanlardan yok çevremde. Ama bir şekilde bitmesi gerekiyor.
Yunus abi çok haklı ben herseyi duşunmekten bişdiğim soruya parmak dahi kaldıramıyprsum sonra siltir et kiössnin umrunda değilsin dedim suan herkesin içinde kahha ataraka dans ederek geziyorım
Benim de azda olsa anksiyetem vardı. Ama bugün sınıfın önünde bi konuşma yapmam gerekti ve ne dediğimi düşünmeden, yanlış bişey yapma korkusu olmadan, yanlış yaparsam "onlar güler onlar gülerse bende gülerim anı olur" diye düşündüm, konuştum ve yendim. Suan kendimi çok rahatlamış hissediyorum
Bende anksiyet çok hafif var yabancılarla konuşmaktan çekiniyorum ama çok konuşkan biriyim aynı zamanda ve bu çekingenliğimin en büyük sebebi dünyada hoşgörülü çok az insan var çok fazla toxic
Ben aşmıya başladım bunu yani barista olarak çalışıyorum ister istemez çok fazla insanla sohbet etmek zorunda kalıyorum ve birinin yanında eskiden konuşamayıan ben ne dediğimi düşünmüyorum bile sakldjkl
Год назад+3
Biraz maruz kalsa aşılabilir diye kastettiğim şey de bu işte. İleri seviye olmayanlar çoğu biraz sosyallikle zamanla çözülebilir bence :)
Aga bence anksiyete farklı şehirde başlayan uni hayatında çoğu zaman kayboluyor.Okul zamanı bendede vardı az çok anksiyete bozukluğu.Uni hayatında tamamen bitti bu durum.Ama bende bu durum çok azdı.Yolda kulaklık takmaya bile utanan,insanlar ne der diğe düşünen arkadaşım var.Acayip garip bir durum.
@@smxl0507 Yeni arkadaşlar edindim ve sosyalleştim. Hatta çoğu zaman ilk adımı bile ben attım fakat tüm bunlar beni çok yordu ve mutlu da etmedi. Yalnızken daha rahatım ve daha mutluyum. Yurtta kalıyorum yalnız kalabildiğim tek bir an bile yok malesef. Şuan ne ortam görmek istiyorum ne de daha fazla arkadaş edinmek istiyorum. Bir çok şeyi mecburiyetten yapıyorum ve çok yoruluyorum. Tüm bu yorgunlukların yanında bir de mühendislik dersleriyle uğraşmam gerekiyor. Yok labıydı yok projesiydi, quiziydi bilmem nesiydi ben bunlarla uğraşamam arkadaş. Tembel olduğumdan veya üşengeç olduğumdan değil bünyem kaldırmıyor. Daha yeni başladık ama yataktan zor çıkıp okula gidiyorum ben. Dersler de hiç güzel geçmiyor çoğunuda anlayamıyorum zaten. Ama bu her zaman böyleydi kitaptan çalışarak çok rahat anlayabiliyorum ama o sıralarda oturup hocayı dinleyerek anlayamıyorum hatta dinleyemiyorum bile o yüzden okul bana her zaman eziyet gelmiştir. Devamsızlıktan kalmam umarim.
Ortamdaki diğer insanların anksiyetesi varsa veya bir hareketten çekimiyorlarsa net onu yaparım. Öne atlarım ,utandıkları şeyi yapmaya gönüllü olurum ama normal bir zamanda o hareketi yapma düşüncesi bile başımı döndürüyor mesala. Deli cesareti midir anlamadım. Sahnelere de bile çıktım geçen senelerde ama sınıfta sunum yapmamak adına ders bile ekerdim o dönem
@@CountryhumansUssr- iş ilaçla bitmiyor sende elinden geldiğince çabala ama anksiyeteni tetşkleyen bir bozukluk olabilir büyük ihtimalle o sebepten işe yaramıyor
@@mariamidedin evet. Ortaokul travmalarimdan kaynaklı. Çok gittim psikoloğa psikiyatriye ama bi düzelme olmadı. Bu arada cabaladım. Hatta cadılar bayramı partisine bile gittim. Cosplay etkinliklerine katıldım. Ama gerginliğim sonlardaydı resmen
Ben çok zorbalık yaşadım okulda hepside nedensiz yereydi hatta hocaların umrunda değildi dilekçe verdik yürürlülüğe sokmadılar hatta hocalarda nedensiz olduğunu, benim tamamen masum olduğumu öğrenince şaşırdılar ama bizleri yaşlarından ötürü anlayamıyorlar. Lise hayatım güzel geçecek sanıyordum insanları kendim gibi eski ben gibi çok iyi sanıyordum, sonra zorbalık yapılmaya başlanınca kendimi soyutladım toplumdan, çok ağır şeyler yaşadım hatta bir yerde de ya onlar ya ben ölücem dedim. Her yaptığım işin berbat olduğunu ve beceriksiz, işe yaramaz olduğumu düşünüyordum, hocalar beni övünce yanlış yaptım zannedip bana hakaret ettiklerini zanneder anlamazdım, algılama sorunlarım oldu, hatta hocam bu süreçti beni fark etti fakat birşey yapamadı tabii ki, ne yapanbilir ki. Aşığılık kompleksi vardı, biri birine seslnirken isim söylemez ya şşt veya bakar mısın der, o kadar eziktim ki bana neden birşey sorsunki ben eziğim gibi düşüncelerim vardı. Fena haldeydim. Sırf lise yüzünden gemçlerden hala nefret ediyorum ortama çıkamıyorum ve yaşadıklarım yüzünden insanlardan soğudum hepsi pislik aşağılık sırtından vuran ve umursanmayacak insanlar çünkü onlarda sizi umursamıyor emin olun bu tür konularda bilgeyimdir bir ara varoluşsal sancılarda az çekmedim zaten. NEYSE HEPİNİZDEN NEFRET EDİYORUM SİZİN YÜZÜNÜZDEN HALA YAŞITLARIMLA KONUŞAMIYORUM, KONUŞMUYORUM SİZİN YÜZÜNÜZDEN HEPİNİZ HAYATIMI MAHVETTİNİZ BANA YAŞATTIKLARINIZLA HEPİNİZDEN NEFRET EDİYORUM. ÇOK MUTLU BİR İNSANDIM İNSANLARA YARDIM ETMEYİ SEVEN BAŞKALARINI KENDİNDEN DAHA ÇOK UMURSAYAN BİR İNSANDIM VEE BENİ BU HALE GETİREN SİZSİNİZ SONUNA KADAR YAŞADIĞINIZ ACILARIN DAHA BETERİNİ HAK EDİYOSUNUZ YAŞAMAYA LAYIK DEĞİLSİNİZ HEPİNİZ BİRER PİSLİK FAZLALIKLARSINIZ
@@sguuishy tek başıma oldugum zaman dışarda çok tutuyor arkadasım varken cok az denebilecek kadar tutuyor 7 yıldır böyleyim bu zamanlar yks sınavına hazırlanıyorum stres felan cok oluyor
@@muhammedemin229 bence biraz ses dinle ders çalışırken, dikkatini toplamana ve çevredeki yabancıları düşünmemeye başlarsın. Ama 7 yıl çok fazla, öncelikle bir uzman yardımı gerekir. Sınavında başarılar diliyorum ❤️
Anksiyete ile uzun süredir savaşan birisi olarak bazen nefes sessim bile sorun eder mi? Bunu böyle dedim ama? Bu mesaja verilecek cevap yok aslında ama benden mesaj bekler mi? Şimdi kapıdan girince herkes bana bakacak. Ya yanlış dersem. Gibi gibi gibi saçma derecede çok şey düşünüyordum. Konuşmadan önce içimde o cümleyi 2 kere falan tekrar ediyordum ki yanlış olmasın. Sonra profesyonel destek aldım. Bir yaz markette çalıştım (belirtmemin sebebi istemeden olsa bile insanla konuşmak zorunda kalıyorsun) şimdi çok daha iyiyim eskiye göre ama hala öyle düşündüğüm oluyor.
@ Aslında panik atak olduğundan bir fikrim yok. Ailem beni dikkat çekmeye çalışıyorum diye suçladıklarından bir terapiste gidemedim, etrafımdakilerde panik atak olduğunu söyledikleri için öyle düşünüyorum.
Çok kötü bir durum gerçekten travma sonrası stres bozukluğuna sahibim sizin düşünme bunalrı kafana takma demeniz hiç bir yarar saĝlamıyor ben genellikle sınav stresi ailem beni azarlayacak mı veya nasil gözüküyorum insanlar yemek yediğimde bana garip bakıyorlar mı diye düşünüyorum psikolog terapisi görmesi gerek bu insanların psikoloğa gidilmesi gerek
@ eğitim bilimci ve Akademisyen olarak buna şöyle cevap vereyim Aslında postmodern dünyada her şeyin linçliyoruz fakat biz yaşlılar için linclemek internette yapılan bir şeyken gençlerin içinde linçleme sosyal hayatın kendisinde de yapılan davranış oluyor örnek vereyim sınıfta bir öğrenci bir yemek yediğinde diğer tüm öğrenciler onu gösterip hocam arkadaşımız yemek yiyor deyip onu Hedef gösteriyorlar sonra da toplu halde o kişiyi linçliyorlar. Zaman içinde çocuklar linçlemek ten korktukları için bazı davranışları yapmayı bırakıyorlar fakat zorba tipler yine de Özellikle bazı kişilerde linclenecek bir şey bulup insanların o çocuğu linçlemesini sağlıyorlar.... linçlemek okullarda bir tür modaya dönüştü
benim anksiyetem var mı bilmem ama kalabalık yerler benim panık atağımı fena tetiklıyor hele o yer bana güvenli gelmiyosa her an kriz geçirip yere yığılabilirim
sosyal anksiyete bişey değil arkadaşlar benim yaşadığım anksiyete evden çıkamama seviyesine kadar hatta gece panik atak geçirmeye kadar gitmişti Allah'tan geçti ama hala ilaç kullanıyorum kötü bişey ama geçici bişey bunu bilmek yetiyor
Benim de var ben arkadaşlarimla konuşmaya çalışıyorum onlar beni takmıyormuş gibi beni m.l yerine koyduklarını düşünüyorum üzülüyorum.Bazen yeteneğimin olmadığını düşünüyorum.Hoca soru soruyor acaba kalksam mı diye düşünüyorum cevabı bilsem dahi.Birine kızdıysam o an çok tepki veremiyorum içimden sovuyorum.Devamı diğer yazan insanlar gibi
Bunun en kolay çözümü dil öğren ve milletle doğru yanlış konuş 🤣 şahsen sıfır dil bilgisi ile amerikaya yerleştim. Yaklaşık 4 senede utanmamayı , yanlış mı doğru mu konuştum diye düşünmemeyi öğrendim. Şimdi ise bıraksan tek ben konuşurum tüm grup içinde 🤣
Yani bir hastalık konusunda hele ki insanların hayatını oldukça zorlaştıran bir hastalık konusunda tiye alıcı alaylı bir üslupla konuşman hatalı ve rahatsız edici bence. Ayrıca anksiyiteyi anlayamadığınız için çok şanslınız. Bende böyle olmak isterdim
Umarım bir gün aynısını yaşarsın!! Hayatı tiye alarak bir şeylerin üstesinden gelebileceğini sanıyorsan yanılıyorsun. bu bu tutumun bir olgunluk değil. Hayatın somut gerçekleri yüzüne bir gün tokat gibi çarptığında da böyle konuşabilecek misin ? Merak ediyorum doğrusu...
Ben ağlayan tiplerden değilim,artık istemediğim şekilde bir sorunlarım var.sosyal alanlara gittiğimde kalbim çok sıkışıyor,terliyorum ve nefesim daralıyor,bana gereksiz bir korku geliyor.ağlayacak raddeye geliyorum ne zaman sosyal bir alana gitsem,çok zor çok.
Ben çok zorbalık yaşadım okulda hepside nedensiz yereydi hatta hocaların umrunda değildi dilekçe verdik yürürlülüğe sokmadılar hatta hocalarda nedensiz olduğunu, benim tamamen masum olduğumu öğrenince şaşırdılar ama bizleri yaşlarından ötürü anlayamıyorlar. Lise hayatım güzel geçecek sanıyordum insanları kendim gibi eski ben gibi çok iyi sanıyordum, sonra zorbalık yapılmaya başlanınca kendimi soyutladım toplumdan, çok ağır şeyler yaşadım hatta bir yerde de ya onlar ya ben ölücem dedim. Her yaptığım işin berbat olduğunu ve beceriksiz, işe yaramaz olduğumu düşünüyordum, hocalar beni övünce yanlış yaptım zannedip bana hakaret ettiklerini zanneder anlamazdım, algılama sorunlarım oldu, hatta hocam bu süreçti beni fark etti fakat birşey yapamadı tabii ki, ne yapanbilir ki. Aşığılık kompleksi vardı, biri birine seslnirken isim söylemez ya şşt veya bakar mısın der, o kadar eziktim ki bana neden birşey sorsunki ben eziğim gibi düşüncelerim vardı. Fena haldeydim. Sırf lise yüzünden gemçlerden hala nefret ediyorum ortama çıkamıyorum ve yaşadıklarım yüzünden insanlardan soğudum hepsi pislik aşağılık sırtından vuran ve umursanmayacak insanlar çünkü onlarda sizi umursamıyor emin olun bu tür konularda bilgeyimdir bir ara varoluşsal sancılarda az çekmedim zaten. NEYSE HEPİNİZDEN NEFRET EDİYORUM SİZİN YÜZÜNÜZDEN HALA YAŞITLARIMLA KONUŞAMIYORUM, KONUŞMUYORUM SİZİN YÜZÜNÜZDEN HEPİNİZ HAYATIMI MAHVETTİNİZ BANA YAŞATTIKLARINIZLA HEPİNİZDEN NEFRET EDİYORUM. ÇOK MUTLU BİR İNSANDIM İNSANLARA YARDIM ETMEYİ SEVEN BAŞKALARINI KENDİNDEN DAHA ÇOK UMURSAYAN BİR İNSANDIM VEE BENİ BU HALE GETİREN SİZSİNİZ SONUNA KADAR YAŞADIĞINIZ ACILARIN DAHA BETERİNİ HAK EDİYOSUNUZ YAŞAMAYA LAYIK DEĞİLSİNİZ HEPİNİZ BİRER PİSLİK FAZLALIKLARSINIZ
Ben çok zorbalık yaşadım okulda hepside nedensiz yereydi hatta hocaların umrunda değildi dilekçe verdik yürürlülüğe sokmadılar hatta hocalarda nedensiz olduğunu, benim tamamen masum olduğumu öğrenince şaşırdılar ama bizleri yaşlarından ötürü anlayamıyorlar. Lise hayatım güzel geçecek sanıyordum insanları kendim gibi eski ben gibi çok iyi sanıyordum, sonra zorbalık yapılmaya başlanınca kendimi soyutladım toplumdan, çok ağır şeyler yaşadım hatta bir yerde de ya onlar ya ben ölücem dedim. Her yaptığım işin berbat olduğunu ve beceriksiz, işe yaramaz olduğumu düşünüyordum, hocalar beni övünce yanlış yaptım zannedip bana hakaret ettiklerini zanneder anlamazdım, algılama sorunlarım oldu, hatta hocam bu süreçti beni fark etti fakat birşey yapamadı tabii ki, ne yapanbilir ki. Aşığılık kompleksi vardı, biri birine seslnirken isim söylemez ya şşt veya bakar mısın der, o kadar eziktim ki bana neden birşey sorsunki ben eziğim gibi düşüncelerim vardı. Fena haldeydim. Sırf lise yüzünden gemçlerden hala nefret ediyorum ortama çıkamıyorum ve yaşadıklarım yüzünden insanlardan soğudum hepsi pislik aşağılık sırtından vuran ve umursanmayacak insanlar çünkü onlarda sizi umursamıyor emin olun bu tür konularda bilgeyimdir bir ara varoluşsal sancılarda az çekmedim zaten. NEYSE HEPİNİZDEN NEFRET EDİYORUM SİZİN YÜZÜNÜZDEN HALA YAŞITLARIMLA KONUŞAMIYORUM, KONUŞMUYORUM SİZİN YÜZÜNÜZDEN HEPİNİZ HAYATIMI MAHVETTİNİZ BANA YAŞATTIKLARINIZLA HEPİNİZDEN NEFRET EDİYORUM. ÇOK MUTLU BİR İNSANDIM İNSANLARA YARDIM ETMEYİ SEVEN BAŞKALARINI KENDİNDEN DAHA ÇOK UMURSAYAN BİR İNSANDIM VEE BENİ BU HALE GETİREN SİZSİNİZ SONUNA KADAR YAŞADIĞINIZ ACILARIN DAHA BETERİNİ HAK EDİYOSUNUZ YAŞAMAYA LAYIK DEĞİLSİNİZ HEPİNİZ BİRER PİSLİK FAZLALIKLARSINIZ
Ben çok zorbalık yaşadım okulda hepside nedensiz yereydi hatta hocaların umrunda değildi dilekçe verdik yürürlülüğe sokmadılar hatta hocalarda nedensiz olduğunu, benim tamamen masum olduğumu öğrenince şaşırdılar ama bizleri yaşlarından ötürü anlayamıyorlar. Lise hayatım güzel geçecek sanıyordum insanları kendim gibi eski ben gibi çok iyi sanıyordum, sonra zorbalık yapılmaya başlanınca kendimi soyutladım toplumdan, çok ağır şeyler yaşadım hatta bir yerde de ya onlar ya ben ölücem dedim. Her yaptığım işin berbat olduğunu ve beceriksiz, işe yaramaz olduğumu düşünüyordum, hocalar beni övünce yanlış yaptım zannedip bana hakaret ettiklerini zanneder anlamazdım, algılama sorunlarım oldu, hatta hocam bu süreçti beni fark etti fakat birşey yapamadı tabii ki, ne yapanbilir ki. Aşığılık kompleksi vardı, biri birine seslnirken isim söylemez ya şşt veya bakar mısın der, o kadar eziktim ki bana neden birşey sorsunki ben eziğim gibi düşüncelerim vardı. Fena haldeydim. Sırf lise yüzünden gemçlerden hala nefret ediyorum ortama çıkamıyorum ve yaşadıklarım yüzünden insanlardan soğudum hepsi pislik aşağılık sırtından vuran ve umursanmayacak insanlar çünkü onlarda sizi umursamıyor emin olun bu tür konularda bilgeyimdir bir ara varoluşsal sancılarda az çekmedim zaten. NEYSE HEPİNİZDEN NEFRET EDİYORUM SİZİN YÜZÜNÜZDEN HALA YAŞITLARIMLA KONUŞAMIYORUM, KONUŞMUYORUM SİZİN YÜZÜNÜZDEN HEPİNİZ HAYATIMI MAHVETTİNİZ BANA YAŞATTIKLARINIZLA HEPİNİZDEN NEFRET EDİYORUM. ÇOK MUTLU BİR İNSANDIM İNSANLARA YARDIM ETMEYİ SEVEN BAŞKALARINI KENDİNDEN DAHA ÇOK UMURSAYAN BİR İNSANDIM VEE BENİ BU HALE GETİREN SİZSİNİZ SONUNA KADAR YAŞADIĞINIZ ACILARIN DAHA BETERİNİ HAK EDİYOSUNUZ YAŞAMAYA LAYIK DEĞİLSİNİZ HEPİNİZ BİRER PİSLİK FAZLALIKLARSINIZ. Bu da ek olsun. Şuan konunun üstünün üstünden geçtim şuan ortada konu yok hali bu artık siz düşünün nasıl insan dışı bir muamele gördüğümü
![BLACK BAG - Official Trailer [HD] - Only in Theaters March 14](http://i.ytimg.com/vi/Du0Xp8WX_7I/mqdefault.jpg)
Lisede yaşıyordum bunu, lise bitti, 1 sene demlendim, kalabalıkta veya dağda bayırda şarkı söyleyerek bunu atlattım. Sonra ünide sunumda dizlerim titremeye başlayınca, "sen en iyisisin, onlara öğret" diyip gazlıyordum kendimi. Ama hâlâ grup halindeki sohbetten rahatsız oluyorum, sayı 3ü geçince mahremiyetime saldırı varmış gibi geliyor shgsjsbsjs
anksiyete atlatıp kurtla bileceğin birşey değil ama belli bi yerden sonra alışıyorsun
Benim sosyal anksiyetem yok ama kaygı bozukluğu çok yaşıyorum daha doğrusu yaşıyordum. 1 sene öncesi atak geçirdim ama cidden anksiyetenin en üst seviye ataklarından biriydi. Acilde sakinleştirici almama rağmen geçmeyen aşırı kaygı durumu o an için sanki bütün dünyanın karardığını bir umudun olmadığını haykırıyordu bana. Bu ataktan 6 ay sonra kendime gelebildim. İlk ayları aynada gördüğümde kendimi sanki bu bedende değilmiş gibi izliyordum bir nevi tanıyamıyordum kendimi. Ardından bir piskoloğa gittim ve bana bunların sebebinin yaşadığım şeyler sonrası beynimin kendini korumak için bir savunma mekanizması geliştirmesi olduğunu söyledi. O zamanlar cidden zor günlerdi. Ama bunca şeye rağmen ilaç almadan yavaş yavaş normale döndüm. O günden önceki Hilal olmadım hiçbir zaman ama daha farkındalığı yüksek bir birey haline geldim. Tabi o duyguyu tattıktan sonra bir de tranvası kalıyor insanın üstünde. Acaba birdaha gelir mi hissi. Eskiden anksiyeteyi sadece iki el titremesi iki üç soğuk terleme zannederdim ama insan başına gelince aslında nasıl da yıpratıcı bir şey olduğunu anlıyor.
Bunu yaşadığım dönem hayatımda çok fazla yıpratıcı olayın da olduğu bir dönemdi. Birden atakla baş göstermesinin sebebi de bu. Öyle not düşmek istedim.
Daha ortaokuldayım ama lanet olsun hayatım ömrümün başında mahvoldu. İnsanlar la konuşamıyorum. Bu da hareketlerimi etkiliyor. Ani tepki veremediğim için saçma sapan gözüküyorum. Sohbetim de aynı, insanları sıkıyorum. Kalabalık ta bulunamıyorum, kendimi beğenmiyorum. Özgüvenim yok maalesef. Yanlış bir şey diyeceğim diye gün bitiyor. Bende dediğin kitledenim maalesef abi
Kaçıncı sınıfsın?
İnan bende öyleydim lise 1 den sesleniyorum insanlarla daha onlar gibi olduktan sonra iş çözülüyor ve sen bunu bu yaşta dert etmek yerine eğer lgs varsa ona çalış yoksa kitap oku sana en iyi gelecek şey şimdilik bu olur.
@@CANYUR 7, 13 yasındayım
@@rAta_tup dediğin gibi abi-abla kitap okuyorum. Okulda ki tek eğlencem o zaten ama lgs ye çalışamıyorum sorun o. Derslere bir türlü odaklanamıyorum, anlayamıyorum. Haftaya sınavlar başlıcak bana matematik den konu sorsan söyleyemem
@@Xosim_9 Kardeşim senin 11. sınıf versiyonunum. Yorumu yazarken 10 dakikadır boş boş yorum sekmesinde bekliyorum. Ailenden birine söyledin mi durumunu?
anksiyete sahibi insanların hobilerinin benzer olması beni şaşırtıyor açıkcası. sen videoda dedin ya abi çizerler genelde anksiyete sahibi oluyor diye, anksiyete bozukluğuna sahip biri olarak ben de kendimi sosyal bir ortamda resim çizerken buluyorum çoğu zaman. çevremdekiler sohbet edip yeni ilişkiler kurarken ben resim yaparak mutlu oluyorum. bazen konuşmak istersem bile çok telaşlanıyorum ve aralarına girmeye çekiniyorum. konuşmaktan, fikirlerimi belirtmekten korkuyorum. sanki kimse beni umursamayacakmış gibi, benim anlatacaklarım onların ilgisini çekmeyecekmiş gibi hissediyorum. ama sosyal medyada asla bu hislere kapılmıyorum, gerçek hayatta da böyle olmak istesem bile yapamıyorum.
bence konuşma becerisi insandan insana değişen bir yetenek, zeka ile bir alakası olmayan. ve ben bu konuda oldukça kötüyüm. derdimi istesem anlatabilirim ama konuşma becerim olmadığından çok anlaşılır ve güzel bir şekilde bunu yapamayacağımı biliyorum ve olabildiğince konuşmaktan kaçınıyorum. bu zayıflığımı karşımdakinin görmesini istemiyorum. beni konuşmaktan aciz biri olarak tanıyıp acımasındansa hiç tanımaması daha iyi bir seçenek olarak geliyor bana.
ve bu yetmezmiş gibi, okulda yeni yönetmeliklerle beraber çoğu derste sınıf önünde konuşma yapmamız gerekiyor ve bu neredeyse bende kendimi öldürme isteği uyandırıyor. ben konuşma yapabilen biri değilim, gergin değilken bile düzgün cümleler kuramazken bir grup insanın önünde daha önce yapmadığım şekilde konuşmamı nasıl bekliyorlar aklım almıyor. sanki herkes aynıymış gibi muamele görmekten yoruldum. kendimi eskisine göre geliştirdim. kendi başıma yemek siparişi veremezdim, kuaföre gitmekten bile korkardım. bunları artık yapabiliyorum. çok yakında toplumda yetişkin biri olarak sayılacağım ama daha kendi yemek siparişimi verecek cesareti yeni buldum.
bu toplumda benim gibi insanların yaşamları göründüğünden çok daha zor. çünkü çoğunuzun kolaylıkla yapabildiği şeyler bize eziyet gibi geliyor. açıkcası, gerçekten çok yoruldum. defalarca, defalarca intihar etmeyi düşündüm ama bunu bile beceremedim.
kendi potansiyelimize göre yaşamamıza izin verilmesi çok mu zor bir şey? kendimce yeterince çabalıyorum zaten. düşünmekten yoruldum, çabalamaktan yoruldum, yeni bir güne uyanmaktan yoruldum.
Senin eksikliği ego.Sen herkesi kendinden yüksek görüyorsun.Kafaya çok takıyorsun.
Bir özelliğini
Ön plana çıkar.Kendine üstün olduğunu hissettir gerisi gelir
ben seni anlıyorum bende küçükken çok konuşurudm ama ilk okulda ben yanlış arkadaş seçimi yaptım o arkadaşlar durduk yere bana zorba olmaya başladı 6.sınıfa kadar zorbalık gördüm hocalara sölüyorm beni görmezden geliyorlar aileme sölüyorum konuşuolar yine aynı okul değiştirmediler düzenm bozulmasın die ama piskolejm bozulmuştu kendimi ifade edemiyorm ör. yan sınıfa gönderdi hoca 1 saat geri gelemedm ablamın sınıfıydı gittğim ingilizce hocası bni yollamadı oyaladı geldmde hoca bana bağırdı konuşamıyordum sıramda ağladımı hatırlıyom şuan bunu yazarken bile gözlerim doluyor 6. sınıfın başında sistem değişti okullar yer değiştirdi bn okulun ilk günü 2 sene geride kalmş piskopat bi ergenin beni boğması ile başladım ilk ders zili kötüydm en ön sırada oturuyorm beden öğretmeni görmedi beni ben böyle hocaların hoca olmamasını istiyorm gerçekten bazıları öğretmen olmasın piskoleji okusun öyle öğretmen olsnlar ki bu seneye kadar susmamın sebebi ne bliyormusnuz ilk okulda rehber hocası bnim sessiz olmamı görmezden gelirsem onların bni sıkılıp bırakıcanı söylemişti yada hocana söyle bulaştırklarında dedi bu yüzden bu haldeym şimdiki aklım olsa onlarla kavga edr tekme tokat dalardm neyse lise sona kadar bn o olaylardan insanlara güvenmeyi bıraktım konuşmadım habire müzik dinledm resm çizdim sadece zaten en ön sırad olmayı sevdm için kimse yanıma oturmuyordu hep yalnız geçirdm arkadaş ednmek istemedm sebebi ise kız meslekdeki kızların hiçbiri bnm gibi hobileri olan yada düzgn sohbet edenler olmaması habire makyyaj sex erkek muabbeti konuşmalarıydı bn onlardan iğreniyordm konuşmalarından küfürlernden bnde onlar gibi olacama tek takılmamın iyi olcana inandm 22 yaşımdaym şuan işteym heykel yapıyorm işte ama o zamana kadar hep yalnızıım çevrem olmadı için gezmemi istemiyor ailem dışarı yollarken endişe ediolar bn istanbuldayım karşıya geçmek istiyorm sanat eşyaları satılıo sanatla ilgli müzeler etkinliklern hepsi karşıda bulundu için gitmek zorundayım belki katıldm etkinliklerde insanlarla tanışma fırsatım olur zaten açılmayı düşüyorm ama şu son sene iyice piskolejm gitti o siyasetçilerden seçim yüznden ben bu ülkedeki yabancılar habire savaş konuları eskiden dışarı çıkarken kendim bile farkındayım rahat gezdmi hatırlıom 1de eve dönerdm orta okulda mahallemde takılırdm ama şimdi 22 yaşımdayım babam gece kararmadan evde olmamı sölüo bizm orada altgeçitte bi kıza tacizde bulunmuşlar ve ben çok fazla yabancı afgan görüyorm bu beni tedirgn ediyor :( aaaa birde anime ile ilgli herşeyi severm ama çevremde hiç animeci yok belki bu nedenle yalnızdım :D ama neyse seneye açılıcam gezicem inşallah yalnızm ama bi yandan huzurluda oluo bilmiyorm çok fazla şeyi kafama takıyorm babam bile sölüyor kafanda çok şey düşünme takma çok kötü olursun kafayı yersn dio görmezden gel başka şeylere düşün dio ama nafile işte nereye kadar
@@yusufcevik3270 evet ego eksikliğim var ama konuşma becerisi konusunda yanıldığımı sanmıyorum... birinin ezberde iyiyken diğerinin problem çözmede iyi olması gibi bir şey bu. tabii ki konuşkan olmama engel değil ama ego dediğin de burada devreye giriyor işte. ben bazı insanlar gibi kendimi rezil edeceğimi bile bile konuşmak istemiyorum. bir şeye tepki verme, kavrama hızım normalden düşük bu da konuşma esnasında garip anlara neden olabiliyor...
@@narunosuke_ Sen hayatında hiç saçmalamam8şsın ki sen konuşdukça beynin hızlanır daha hızlı konuşursun.İlla net cevaplar vermene gerek yok .Kafa dengi birini bul yanında aklından geçenleri kılçıksız anlat.Rahatla.Düşündüklerinin önemsiz olduğunun farkına varırsın.Çünkü karşıdaki asla diğerlerinin fikirlerini düşünmek istemez kendinden bilirsin sende sadece kendini düsunuyosun biyle yaparsam ne olur diye baskalari rezil olursa ne olur diye kac kere dusundun?
Depresyon, anksiyete, sosyal fobi, yani bunlar salgın gibi hastalıklar ve cidden tedavi edilmesi lazım bence.
Çünkü bakkal recep abi ile konuşurken zorlanıyorsa bir insan bir sıkıntı var demek yani.
Bu arada video öncesi bakarken tek bir kaynaktan anksiyete oranına baktım. Bazı kaynaklardaysa toplumun %20-30 hayatının belirli dönemlerinde anksiyeteye yakalandığından bahsediyor.
@@Yuilix internetten test aldığımı nerede söylemişim şizofren misin?
Anksiyete ihtimali her insanda vardır diye düşünüyorum. Ağır derecede yaşayanı da var anksiyeteyi hayatının bir parçası haline getirmiş olanlar da. Tanısı konulmamış çok kişi var. Yani herkes hayatının bir döneminde yaşayabilir diye konuştu
Bu konunun profesyoneli değilim yalnızca bu durumdan muzdarip herhangi başka bir kişiyim. Yani yanlış da olabilir dediğim
@ bazı kaynaklardan anksiyete oranına nasıl bakıyosun peki?
@@Yuilixkendinin değil dunya ortalasindaki insalrin ankiyette seviyesini dior
@@scottarts_00 görmemişim o yazıyı
Biraz da ailelerdeki ''Elalem ne der'' olayına çok takıldıkları için o ailelerin çocukları da insanlarda başkaları onların davranışları ve konuşmaları üzerinden onlar hakkında ne düşünüyor olayına kendi aileleri gibi çok takmaya başlıyorlar bu da onları toplumdan ve diğer insanlardan kaçar hale getiriyor. Bunu bizzat kendim yaşadım , Annem Lise öğretmeniydi ve onunla aynı lisedeydim , öğretmenler ve öğrenciler dahil herkes bi yanlışımı bir açığımı aramaya çalışıyordu. Gidip annesine şikayet edelim ya da okulda şu hocanın oğlu şöyleymiş böyleymiş diye dedikodusunu yapmak için. Bundan ötürü lise yıllarımda çok içime kapandım , ama bu sadece Annem ile aynı lisede olduğum için değil yeni tanıştığım herkese karşı onla ne kadar konuştukça bir yerden sonra zayıf yönlerimle beni bel altı yapacakmış hissiyatına kapılıyorum. Yüzde yüz olmasada hayatımı idame ettirecek kadar yendim , artık çok umursamıyorum çünkü kimse mükemmel değildir kafasında hareket ediyorum. Sadece aşırı resmi yerlerde darlandığımı hissediyorum.
Benim bi arkadaşta çok acayip bir anksiyete vardı. Sosyal anksiyetesi vardı ama şöyle; dışarı çıkınca tuvalete gidesi geliyordu sürekli. Ve büyüğünü yapıyordu. Diyelim ki yaptı, rahatladı. Bu sefer de hemen yoruluyordu. Hemen eve gidesi geliyordu. Kaç defa konuştuk anlatmaya çalıştık olmadı. En son ben kendi cebimden ilk seansı ödeyip zorla psikoloğa götürdüm. Bi de spora başladı. Arada benle salona geliyor. Yavaş yavaş çözdü. Şu an sıkıntı çekmiyor.
Benim de ilk seansi odesene be birader
Helal olsun iyi bir dostsun.
şöyle bir dostum olsa her şey düzelecek.
bu videoda bahsedilen konu daha çok sosyal anksiyete. Ben ciddi seviyede anksiyete bozukluğu teşhisi konmuş biriyim, topluluk önünde rahatça konuşma da yaparım, çoğu ortama girdiğimde de rahat olabilirim fakat saçma sapan konularda krize girebiliyorum ki o krizlerde de ben napıcam şimdi gibi olmuyor daha çok panik atağa benzerdir anksiyete krizi. Kalp ritmi bozulur, vücut soğur, sesler gider, göz kararır işin kötüsü kendinizi sakinleştiremezseniz krizdeyim diye kaygılanıp daha da kötü hale gelir. Bu krizler saçma sapan şeylerden olabilir mesela benim krizlerimden biri sadece cuma namazına biraz geç kaldım diye olmuştu, vaaz verilirken ilk sünneti yetiştiremeyeceğim diye rükuda kalmıştım kriz yüzünden. Tavsiyem kendinizi rahat ettirebilecek bir durumda olmanız maddi ve manevi olarak. Düzenli olarak meditasyon yapabilirsiniz, biraz narsist olabilirsiniz (kesinlikle olun çok işe yarıyor), kendinize videoda bahsedilen bir anksiyete grubu kurabilirsiniz çünkü sizi anlayan kişilerle olmak çok rahatlatıyor, maddi olarak rahat etmek bu ekonomide çok zor ama çok önem taşıyor bu durum harcamalarınızı biraz azaltmak gerekiyor parayı harcamaktansa cebinizde olup harcayabilecek olmak daha az kaygı oluşturuyor.
Ilaç tedavisi görüyorum şu anda ve olmadık şeylere hep kafamı takıyorum. Bunun ne kadar anlamsız olduğunu bilsem bile en uçta şeye bile takıp kötü bir ruh haline bürünüyorum. Aslında dışa dönük ve mutlu bir kişiliğe sahibim ama buna rağmen anksiyeteden çok çekmekteyim. Son günlerde daha da kötü hissediyordum bu hafta okula yalnızca bir gün gittim. Kalp çarpıntısı ve terleme etkili oldu bu sıralar. Buna kullandığım ilacın da etkisi oluyordu, bu yüzden dozunu azaltmayı planlıyoruz.
Insanlar anksiyeteyi yalnızca stres veya gençler arasında bir moda gibi görebiliyor ama gerçekten öyle değil. Bazen ne için kötü hissettiğimi bile bilmediğim bir durumda oluyorum. 11.sınıftayım ve bu eğitimimi bile devamsızlık açısından da dikkat açısından da kötü etkileyebilir.
Hayvan gibi sosyal anksiyete var.
Dışarı bile 2 aydır çıkmıyorum
Ben ne kadar çabalarsam çabalayım benim de aşırı büyük olmasa da anksiyetem var. Çok rezil olmaktan kaynaklı mi bilmiyorum ama insanlarla yüz yüze konuşabiliyorum fakat internet üzerinden hiçbir şekilde konuşamiyorum veya instagram, youtube gibi sosyal platformlarda bir şey paylaşmaktan çekiniyorum. Bu linçlenme veya yanlış anlaşılma korkusu beni yiyip bitiriyor.
O da maruz kalınca geçiyor. İlk adım çok önemli oluyor. Mesela stand upçılar o kadar çok linç yedi ki linç yemediklerinde moralleri bozuluyor dsfsd
bende tam tersi var burdaki anonimlik işime geliyor
@ Arkadaşıma kurgu yaparken şuanlık pek linçlenme yok ama kanal büyüdükçe linçlenmeye alışmam gerekiyor herhalde. Hazırladığım video 100 izlendi ve yorumların hepsi olumlu(yorum dedigim 10 kişi yorum atti). Bu açıdan benim moralimi yükseltiyor ama kendi kanalıma video yapma konusunda hep çekingenlik var.
komedi ve eleştiriye merak saldığımdan beri anksiyetem kendini göstermiyor senden örnek aldım abi bunları senin sayende biraz reisss
Varya ilkokulda hiçbirseyim yoktu ama ortaokulda sosyal anksiyetem başladı zorbalaniyordum da zaten- psikologa götürdüler testisi de koydular
Ergenken, şizofreniye doğru evrilen psikolojik buhrandaydım. Beynimde konuşma sesleri ya da bağırma bile oluyordu. Hatta , duştayken bağırışma sesi yüzünden , ağlayıp çıkıyordum .Vicudumu haraket ettiremiyordum. Düşmekten deli gibi korkuyordum. Ya da , vicudumu kıpırdatırsam bana her kesin güleceğini düşünüyordum.( kendi- kendime teşhis koymuyorum. Doktor söylemişti. Eğer biraz daha geç kalsam, tam şizofren olup çıkıcaktım. ) Bu yüzden, böyle insanlara fazla hassasım ve hayata kazandırmaya çalışıyorum onları . Bu bana çok zarar veriyor . Etrafımda resmen anksiyetenin arkasına saklanan ucubeler var . Bugün qarip birşey yaşadım mesela . Kız bana komik birşey söyledi . Ben de dedim ki: " "Arzu çok komiksin ya ( ve güldüm) ."
Bana bağırmaya başladı ve dedi ki: "Her kesin içinde benim adımı söyliyemezsin"
Ben de dedim ki: " Sana ne demekiyim o zaman? Siz mi diyeyim? "
Dedi ki: "Hayır yanlış anladın özür dilerim. Mehtap beni sinirlendirmişti ve sen de böyle yapınca patladım. "
Benim de , ennn sevmediğim şeylerden birisi, başkasına kızıp bana kusanlar . Dedim ki: " Lan bana ne kızdıysan? Ben senin stres çarkınmıyım? "
Ne okudum lan ben
şu an ben lisede böyleyim ve toplu ortamlarda rahat hissedemiyorum ve konuşmaya çalıştığımda da laflarımı seçemediğim oluyo gerekli gereksiz her şeyi kafaya takabiliyorum çok kötü bi durum allah kimseye yaşatmasın.
Ortaokulda yaşadığım travmalar yüzünden 11 yıldir anksiyetem var. O zamanlar 2 yıl psikiyatriye gittim ciddi bir depresyon vardi bi o az düzeldi. O zamandan beridir anksiyetem hiç bitmedi. Dışarda yürürken insanların yüzüne bakmaya korkuyorum. Konusurken arada nadir de olsa kekeliyorum. Bazen dışarda yürümeyi bile unutuyorum şaka gibi. Herkes beni izliyor sanıyorum. Çok fazla psikiyatriye, psikoloğa gittim. Verdiği ilaçların dozunu her hafta arttırdılar ama düzelmedi. Artık yatırılmam gerektiğini bile düşünüyorum. Sinir krizlerine girdiğimde int*harı düşünüyorum (özellikle o seçim gününden sonra tren rayina atlamak üzereydim). Bilmiyorum bence benim ömrüm uzun değil. En fazla 30 yaşıma kadar hayatta kalabilicem gibi hissediyorum. 23 yaşındayım.
Demeyi unuttum. En ufak kötü olayları, rezil olduğum olayları bile unutamıyorum. Her aklıma geldiğinde o anı defalarca yaşıyorum. Bu yüzden gerek olmadıkça dışarıya çıkmıyorum...
@Ardaukhanetefandomun içinden geçilmeyen, eski versiyonunu. Evet. Sen?
@Ardaukhanete üzgünüm. Yt da yorumlarda diğer sosyal medya hesaplarımı yazmiyorum. Zamaninda çok cektim çünkü hesap çalınma riskini, sacma sapan insanlarin görüp yazmasini falan (senden bahsetmiyorum. Başkasi görüp salça olur demek istedim)
Ondan kusura bakma :')
Utandığım zaman "olması gerekiyordu ve oldu, olmasaydı yaşayan 'ben' değildim." derdim kendime. Özümüzü kabul etmekten başlıyor bence mesele. Dışardaki gözümüz genellikle doğruyu görmez. Yanından geçen kişi "normal biri" diye geçip giderken onun dış gözü kendisini anormal farzedebiliyor. Dış göz ile kendimizi kandırabiliyoruz istemeden. İşine yarar mı bilmem, söylemek istedim. Sağlıklı günler 💕
@@sguuishy en ufak bi rezil olduğum anda kendime defalarca bunu herkes yaşayabilir bu kötü bişey değil diyorum. Ama resim çizerken bile durduk yere o an aklıma geliyor ve yukarda yazdığım gibi o anı tekrar yaşamış oluyorum ve sesli bir şekilde sus diye bağırmadan kendime gelemiyorum. Yani o an kendime bunun normal bişey olduğunu söylesem de ilerki günler aklıma sürekli gelmeye devam ediyor
@@CountryhumansUssr- başkası yaşasaydı onun adına utanır mıydın?
Bende sosyal anksiyete değil fakat ileri derecede anksiyete bozukluğu var. Tam 5 yaşından beri. (20 yaşındayım) anksiyete bildiğiniz veya anlatılan gibi bir şey değil dostlar. Ben yemek yemekten korktum yutamam yutkunamam boğulurum diye aylarca sıvı beslendim. Su içmekten korktum zorla su içirdiler. Yutkunmaktan korktum aklıma geldikçe tükürdüm yutkunamadım. Sürekli böyle şeyler olmakta
Bi ara oturmaktan korkuyordum
bu anksiyetedende öte olm bune böyle sıçma sakın aman diyim
mallar ya sdujpfpusd
kankam bana dediğini baz alırsak eğer umarım başına gelmez. şuan bende geçmiş olduğu için eski günlere bakarak diyorum ki nelerden korkuyormuşum böyle diye. fakat o zaman gelince işte öyle olmuyor. umarım başına gelmez. benim baba ve anne tarafı dahil herkeste anksiyete bozukluğu, okb, ve bipolar bozukluk olduğu için ben böyle bir ortamda büyüdüm. ve beni teselli edip geçirecek kimse yoktu @@vograsabihesap683
@@vograsabihesap683?
bende sosyal anksiyete var tam olarak şöyle bi durum var:
mesela sınıfta hoca bi soru sorduğunda cevabını bilsem bile söyleyemiyorum yada işte ders dışında hiçbir şekilde hoca ile konuşmuyorum yanına gidip söylüyorum birşey olunca yada mesaj olarak söylüyorum çünkü çok utanıyorum.
yada birisi bişey dediğinde konuşmak yerine sadece gülerek geçiştiriyorum
misafirler ilk geldiğinde çok utanıyorum konuşacaklar el sikisacaklar diye,
Benden büyük insanlara abi abla diye hitap edemiyorum
yada iyi günler kolay gelsin sağolun iyi akşamlar gibi sözleri hayatımda hiç kullanmadım o yüzden samimiyetsiz biri olarak gördü insanlar beni arkadaşım da pek yok :(
tabi benimki bı tık daha ileri düzeyde olabilir..
1-2 sene öncesinde baya vardı bende yolda birdaha karşılmayacağım insana bile rezil olsam 2 günü kendime zehir ederdim. Lisede baya aştım hiç arkadaşım yoktu şuan bir kaç tanede olsa var. dalga geçip alaya alıncak bir hastalıkta değil gerçekten zor. evrim ağcında bir yazıya denk gelmiştim o baya yardımcı olmuştu. önerim kimseyi takmayın toplum içine girin konuşun size gülcekler, sonra siz onlara gülceksiniz rezil olucaksın fazla takılcak bir durum değil, zaten herkes 1-2 saate unutuyor :) Hayatı zehir etmeyin kendinize efendim
@@gulshgur soru cevap bölümündeydi şimdi biraz baktım ama bulamadım. Ama yazıda kısaca buna benzer şeyler yazıyordu ; insanları çok takmamalıyız onlarda herşeyi kısa sürede unutuyor veya ona rezil olmamız onun unutmaması bizim hayatımızda ne değişikliği varki hayat akmaya devam ediyor ve takarak utanılarak ilerlenmez. tam anlatamış olailirim kusura bakma ama yarın yine bi bakarım bulursam sana atarım.
@@gulshgur biraz daha baktım bugün ama ne kendi bilgisayarıma nede internette bulamadım. ve hastalığı çoğunlukla aştım eğer yardıma ihtiyacın fln olursa sorabilirsin. :) elimden geldiğince yardımcı olmaya çalışırım.
@@gulshgur şuanda 11.sinifim , ve 11 e kadar hiç arkadaşım olmamıştı, 11. Sınıfta ilk arkadaşım oldu sonra 1 tane daha bi baktım sınıfın coguyla konuşuyorum benim için bir devrimdir. Sana önerim konuşmalara dahil ol sende fikrini belirt. Görmezden gelebilirler, güle bilirler çok normal şeyler sende onlarla gül kimseyide takma hayat zaten kısa neden insanları takarak hayatı daha da kendimize zindan ediyoruzki ve son olarak etkinlik tarzı şeyler olduğu zaman katılmaya çalış kimseyi tanımasan bile etkinlikler aracılığıyla onlarla konuşabilir kaynasa bilirsin ve rezil olunca o an ölmek isterdim 1-2 gunumude maf ederdim sakın takma hepsi birer tecrübe gül geç :) biraz gevezelik etmiş olabilirim boş konuşmuş da olabilirim kusura bakma.
@@gulshgur Rica ederim
Çok düşünmek ve her şeyi ciddiye almak sosyal anksiyetenin enn büyük sebeplerinden biri bence
Anksiyete ile alakalı bir şey söylemek istiyorum lgs ye hazırlanıyorum o dönem okulda denemeler falan oluyor bende ön plana çıkmayı sevmeyen bir insanım çünkü "ya kötü olursam, ya diğerleri gibi insanlarla arkadaş olamam" falan diye ama baya kafayı takmışım hani sosyallik sıfır kendi halime takılıyorum her neyse ben bu denemelere girdiğim zaman okulda 2. oluyorum herkes tebrik falan ediyor ama ben kriz geçiriyorum o anlarda ardından bu sinir krizi bende artıkça midem bulanıyorum ve apar topar tuvalete gidiyorum ve direk -kusuyorum- ve o günden sonra okula 2 hafta gitmiyorum (utancımdan) ailem benim için endişelendikleri için başka bir okula kaydettiriyorlar ve nedense rahatlamışlık hissini galiba ilk orada hissettim çünkü hiç kimse bana takık değildi herkes kendi haline takılıyordu ve bence bu gerçekten güzel bir şey yani özet olarak anksiyeteli bir şahıs varsa kendi haline bırakın yada yavaş yavaş ilerleyin :)
adamsın yunus çok iyi düşüncelerin var bence daha iyi yerlere gelmelisin
Okul hayatım boyunca çok zorbalık gördum haliyle bende. sosyal fobi ortaya çikti eskiden dolmuşta inecek var diyemezdim şimdi o kadar kötü değilim ama sunum yaparken bacaklarim ve sesim titriyo engel olamıyorum kendime ve 1 kişiyle güzel sohbet ederim ama sayı 2 veya 3 kişi olunca o ortamda konuşmaktan çekiniyorum
Eğer anksiyeteden tamamıyla kurtulmak istiyorsanız hizmet sektöründe en az 2 ay çalışın. Böylece bunca zaman çekinip utandığınız insanların nasıl insanlar olduğunu görünce anksiyetenin zerresi kalmıyor.
@@Kqwni hayatın baştan aşağı değişecek inan bana. Tek yapman gereken ne olursa olsun pes etmeyip sabır çekmek. Bir kaç ay sonra bambaşka bir hayat seni bekliyor olacak.
Abi en son videonu ortaokul sondayken izlemiştim şimdi lise bitti bitiyor anasayfada çıktın tıklamadan edemedim XD Benim de gad ve özellikle panik atak belirtilerim vardı. Meğer bu vitamin eksikliğinden de olabiliyormuş... Tamamen geçmese de vitamin takviyesi aldığımdan beri çok daha iyiyim bir de doktora görününce her şey iyi olacak. Bu sorundan muzdarip arkadaşlar ilk kan testi yaptırsınlar 1-2 gözlemleyip geçmezse psikiyatriste görünsünler. Ayrıca insanlar kalabalığa alışkın olmadığından da epey çekingen olabiliyor videoda denildiği gibi. Az kişili arkadaş grubunuzla mutlu olsanız bile gidin toplum içine çıkın etkinliklere katılın :) Bir işte çalışın, okuldaki kulüplere katılın, en azından deneyin yani. Tecrübelerimden konuşarak diyorum konfor alanından çıkmak çok önemli. Anksiyete ne yazık ki insanın hayatını zehir edebiliyor, ben hafif bir anksiyete yaşadım onda bile fiziksel belirtiler çok bezdirdi. Ellerin üşümesi titremesi, kalp çarpıntısı, karın ağrısı ve kafadaki sonu bitmez düşünceler... Bu hastalık insanın mantıklı düşünmesini engelliyor ve zamanla kişiyi daha da karamsarlığa itiyor. Bunu okuyan ve şikayet eden varsa bilsin ki o düşünceler gerçekleri yansıtmıyor, o düşüncelere fazla kapılmamaya çalış. Bu zamanlar da geçecek :)
Üniversite son sınıfa geldim ve daha yeni yeni rahatlamış hissediyorum, herhalde çoğu insanın ve fikirleriyle beraber o kadar da önemli olmadıklarını idrak etmeye başlamam ile alakalı.
Bunun tek çözümü var o da kendini zorlamak. Korktuğun ne varsa en basitlerden başlayıp gerçekleştirmek. Bi kez olunca zaten aa demek ki yapabiliyorum ve bunda bi sorun yok kafası geliyor. Mesela normalde arkadaş edinmekten korkuyorsanız veya grup içine girmekten, bi tanıdığınız sizi toplu bi ortama yada arkadaşı ile tanıştırmaya vs davet ettiğinde düşünmeden "olur" diyin. Zaten olur dedikten sonra kendinizi mecbur hissedip gidersiniz (çünkü ekersem hakkımda kötü düşünebilir kafası da vardır muhtemelen) Ortama başta alışmak veya konuşmak zor gelebilir ama hiç konuşmayacak olsanız dahi o ortamda bulunun. Eğer şanslıysanız size soru soran, sizi konuşturmaya ve ortama dahil etmeye çalışan insanlarla karşılaşırsınız. Böylelikle belki ilkinde hiç konuşmaz, ikincide sadece sorulanları yanıtlar, üçüncüde sizde soru sormaya başlar, dördüncüde ise bi bakmışsınız konuşmalara dahil olmuş hatta konular açmışsınız. Bu iş gerçekten sadece ve sadece kendinizi zorlayarak mecbur bırakarak olabilecek bi şey. Ki bu noktada atıyorum ileri derece anksiyeteniz var ve hesap ödemek bile size zor geliyor, tek başınıza gezmeyi öğrenin. Tek başınıza vakit geçirdikçe hesap ödemeye, birilerine belki bi yol sormaya vb şeylere mecbur kalacaksınız ve zamanla bu bilinçaltınızda "yapabiliyorum" olarak kodlanacak.
O tarz kapalı biri varsa muhabbete dahil olması için soru soran kişi benim. Eskişehir'de bir tane seyircim denk gelmişti onu ne yaptıysak konuşturamamıştık çok ileri seviyedeydi resmen.
Yeniden tekrarlanıyor ben de sanki hiç denememisim gibi
Pazartesi İngilizce speaking var ve üstelik ben ingilizce cümle bile kuramıyorum. Ezberlesem bile korkudan unutuyorum. Çok korkuyorum.
Kafana çok takma yapabilirsin sana güveniyorum:)
Sağlıklı insanlar ulaşamıyoruz ki yada onlar bizimle iletşime girmiyor. Anksiyete de en büyük problem çok fazla bireysel düşünmek bir kaç kişiye ulaştında prblem hafifliyor gibi o anksiyetik sitrese alışmaya çalışıyosum
ankastrem varmış , öğrenmiş oldum
abim selam, videolarını uzun süredir izliyorum ama bu kez konuya ben de dahil olunca yorum atmadan geçmeyeyim dedim. anksiyete veya bunun gibi başka problemleri olan insanların ortak bir çatı altında toplanmasına değineceğim. atlatma konusunda belki zararı dokunuyordur, üzerine uzunca düşünmedim ama o panik hâlinde yalnız olmadığının bilincinde olmak epey rahatlatıyor insanı bence. eğer çevremdeki insanların hepsi sorunsuzsa ve ben yalnız kalmışsam uçurumun kenarına değil, bir çukurun dibine itiliyormuş gibi hissediyorum. uçurumun manzarası güzel en azından. :”)
😩 Gerçekten çok zor. Misal markette ödeme yaparken her seferinde kartın şifresini yanlış girip üstüne kasiyere gereksiz açıklama yapıyorum üstelik gereksiz olduğunu bile bile yapıyorum ve açıklama yapmış olmayı da kendime bazen günlerce dert ediniyorum. Bu yüzden çoğunlukla eve sipariş vermek işime geliyor. Bankamatikten para çekerken bir kez olsun yanlış şifre girmiyorum ya da İnternette kendimi ifade etmekte hiç zorluk çekmiyorum. Şu hayatta beni en geren şey insanlarla iletişim kurmak. Çocukluğumdan beri böyle, pandemi öncesi bir nebze daha iyiydim ama pandemiden sonra iyice katmerkendi bu durum. Gerçekten çok zor
sen o zorluğu birde erkeklere sor çoğu evden dışarı bile çıkamıyordur muhtemellen bide devlet hastanesine gidiyorsanız kesinlikle daha iyi bir hastaneye gidin
benim yok ancak sevgilimin anksiyetesi var hatta bir ara bunun için ilaç kullanıyordu, ben de biraz çekingen bir insanım ama genelde bazı şeyleri onun için halletmeye çalışıyorum. örnek olarak benim de sinir sorunum var, çok çabuk öfkelenip kriz geçirecek duruma gelebiliyorum. ben onun yerine bazı işleri (kantinden ya da marketten bir şey alırken görevli ile konuşmak, eğer bir şeyden korktuysa hocalara açıklamak, bir şey okuyacaksa teşvik etmek ya da kalabalık ortamlarda yalnız hissettirmemek gibi) ben hallediyorum. o da aynı şekilde benimle ilgileniyor (çok sinirlenirsem sakinleştirmeye çalışmak, öfkelendiğim şeyi ortadan kaldırmak, eğer o an yanımda değilse mesajlarla rahatlatmaya çalışmak, çözüm sunmak, bazen beni kendi halime bırakır ama yanımdan ayrılmaz gibi gibi). kısaca, bir şekilde bu durumlar dengelenebilir ama çevre önemli.
Tek iletişim yolum yorumlar kısmı birisiyle özelden konuşamıyorum, sesli sohbette konuşamıyorum bu yüzden online oyunda oynayamıyorum, gerçek hayatta zaten yokum. 19 yaşımdayım 6 yıldır ilaç kullanıyorum hiç bir değişiklik yok. Üniversiteye gitmekten korktum ve seneye gitmeye karar verdim. Sınavı bile çözmedim. Birisi selam verince donup kalıyorum "selam" bile diyemiyorum, kasiyerle bile zar zor konuşuyorum.
Senin profesyonel yardım ile çözülebilecek boyutta sanırım
@ zaten 7 yıldır profesyonel yardım alıyorum. Bazı sorunlardan dolayı benimki ileri seviye
benim sosyal bir yapım olmasına rağmen bir zamanlar çok oyun oynamaktan dolayı anksiyete karışık bir kişiliğim vardı ne anksiyete ne de normal bir ruh hali ama orjinal yapım gereği çevremdekiler sayesinde üzerine gide gide bunu aşalı çok oldu çözümü ise basit üzerine yürümek rahatsız hissettiğin yerlde olmak insanlarlayken seni bir süre sonra alıştırıyor . Tabi birde sosyalleşilebilecek klüpler falanda çok güzel bir yardımcı oluyor yine hem eğleniyorsun hem gelişiyorsun hem sosyalleşiyorsun yani çözmek isteyen uğraşırsa çözebilir diye düşünüyorum.
Anksiyetem var kesinlikle. Ama ufak tefek aşabiliyorum. Hastayken konuşmak dahi istemiyorum sesim kötü çıkıyor diye mesela. Tanınmış birini görünce elim ayağım birbirine girer. Ama mesela hesap ödeme falan gibi şeylerde birkaç sene öncesine kadar videoda bahsettiğin gibiyken artık değilim. Birkaç röportajım var mesela. İlklerde birkaç yüz kişi önünde sesim titriyor falan. Son röportajlarım canlı yayında yüz binlerin dinlediği röportajlardı. Onlardaysa gayet normal düz konuşabilmiştim. Bir de şey var da o Anksiyete sayılmaz bence. Yeni bir ortama girdiğimde ilk başlarda aşırı asosyal oluyorum. Sohbeti başlatan o kişi ben olamıyorum. Ama bir süre sonra öyle bir açılıyorum ki çenem düşüyor tam anlamıyla
abi senin değindiğin konu sosyal anksiyete, genel bir anksiyete durumu üzerine de konusabilir misin 😔
Sunu hatirliyorum merdivenlerde yaramzlik yaparken mervenden top gibi yuvarlandigimi bilirim 😂
En ufak anksiyetesi olmayan bir insanım ve anksiyeteyi anlamakta zorluk çekiyorum neden insanlarla etkileşimden bu kadar korkuyorlar?
İşte bizim durum da öyle onları anlamak çok güç geliyor
benimde anksiyetem var hala neyden çekiniyorum anlamıyorum sanki beyin refleks olarak korkmaya başlıyor özellikle kalabalık ortamlarda
gerginleşiyorsun istemeden yargılanmaktan korkmak düşüncelerdn korkmak her şeyi olduğundan 100 kat fazla düşünüyorsun bir cümle kurmadan önce bile bunu dersem bana nasıl bakarlar diye kafanda tarttığın için kendini düzgü bir şekilde ifade edemiyorsun yalnızlaşıyorsun yalnızlaştıkça daha çok artıyor
@@cazgray8088 tamam onu anladımda seni yanlış anlamaları, yargılanmaktan neden korkuyorsunuz? Karşındaki insan. Hİç bir insan birbirini tam olarak anlayamaz bu yüzden bu durumlar normal seni yanlış anlamasıda normal hatta senin kendini istediğin gibi tanıtman imkansız ne kadar düşünürsen düşün ne kadar korkarsan kork tam olarak kendini anlatamazsın o yüzden takmaman gerek diye düşünüyorum. Burda neyden korkuyorsunuz? Korktuğunuz şey kaçınılmaz. Böyle durumlarda kabullenip takmamak daha mantıklı değil midir?
@@Calabacillas445Korkulan şey karşıdakinin düşüncesi. Kötü düşünmeleri. Nasıl korkuyorsunuz diyorsun ya senin hiç fobin korkun yok mu? Atıyorum karanlık olur yükseklik olur bu insanlarda bana garip geliyor mesela yükseğin neyinden korkabilirsin ki güvende isen? Ama korkan insanlar var işte. Yada atıyorum ailenin ölmesini düşün. Korkarsın dimi? Halbuki niye ki hayatın devam edecek bi şekilde bi çok insan yaşıyor sonuçta bunu. Ama öyle olmuyor işte yine de korkuyorsun.
Edebiyatta hoca paragrafı oku diyor içimden genemi ben diyom sonra okuyamıyom tıkanıyorum kalbin çıkcak gibi atıyor sunumda tahtaya çıkınca ölücem heyecandan bu durumdan korktum
Benim bir anksiyetem yok, rahatça dalga da geçerim ama sosyal insanlar beni korkutuyor. İçgüdüsel olarak onlardan uzak durmaya çalışıyorum. Normalde aşırı konuşkan biriyimdir ama sosyal insanlar beni baskılıyormuş gibi hissediyorum ve sessizleşiyorum. Bu beni rahatsız ediyor. Ve çevremde bundan dolayı.... oldukça anksiyete sahibi insan var. Sosyal insanlar da var tabi ama 2-3 tane. Bilmiyorum sosyal insanları birazcık öcü belledim zihnimde. Öyle, anlatmak istedim.
bunu bende yaşıyorum
Çok normaldir bu. Ben susmam mesela. Zamanla bu farkındalık gelince kasıtlı susturmaya başladım kendimi ki başkası konuşabilsin :)
Aslında bende olduğunun yeni farkına vardım. olmadığını sanıyordum ama birkaç ay önce nöbetçi öğrenci ounca farkettim. İnsanlarla iletişim kurmaktan genellikle kaçınıyorum. Sebebi başta annemdir herhalde çünkü genelde varlığımı hissetirmeden büyümeye çalıştım. Ortaokuldaki sınıf hocam ve sınıfın geri kalanı da bayaği bir zorbaladılar beni. Bunların etkisi olduğunu düşünüyorum, ilkokulda hiç çekinmezdim. Belki de çocuk olmamdandı, bilemiyorum. Okulun çoğu adımı sanımı bilmez genelde. Özel lisede burslu okuyorum ve öğrenci sayısı az. Ona rağmen çok tanıdığım yok. Neyseki şu an beni aşağilayan o insanlardan yok çevremde. Ama bir şekilde bitmesi gerekiyor.
Yunus sen ne yap biliyor musun eşcinseller hakkında bir video yap ve yorumları engelleme kitleni merak ediyorum:)
Eşcinsel seyircim var baya, gösterilere geliyorlar
Yunus abi çok haklı ben herseyi duşunmekten bişdiğim soruya parmak dahi kaldıramıyprsum sonra siltir et kiössnin umrunda değilsin dedim suan herkesin içinde kahha ataraka dans ederek geziyorım
İngilizce harici hiçbir derste parmak kaldıramıyorum ulan!
Benim de azda olsa anksiyetem vardı. Ama bugün sınıfın önünde bi konuşma yapmam gerekti ve ne dediğimi düşünmeden, yanlış bişey yapma korkusu olmadan, yanlış yaparsam "onlar güler onlar gülerse bende gülerim anı olur" diye düşündüm, konuştum ve yendim. Suan kendimi çok rahatlamış hissediyorum
Ona hiç majör depresyon tanısı konmamış ki nerden bilsin
evet gerçekten çok zor geçmiş olsun
Bende anksiyet çok hafif var yabancılarla konuşmaktan çekiniyorum ama çok konuşkan biriyim aynı zamanda ve bu çekingenliğimin en büyük sebebi dünyada hoşgörülü çok az insan var çok fazla toxic
Ben aşmıya başladım bunu yani barista olarak çalışıyorum ister istemez çok fazla insanla sohbet etmek zorunda kalıyorum ve birinin yanında eskiden konuşamayıan ben ne dediğimi düşünmüyorum bile sakldjkl
Biraz maruz kalsa aşılabilir diye kastettiğim şey de bu işte. İleri seviye olmayanlar çoğu biraz sosyallikle zamanla çözülebilir bence :)
olm kafayı yiyorum anksiyeteden insan içine giremiyorum kalbim ağrıyor artık
Bu videoda anksiyete olduğumu öğrendim. :D
Kız arkadaşımız oldu da biz mi anksiyete hastalığına yakalandık.
Aga bence anksiyete farklı şehirde başlayan uni hayatında çoğu zaman kayboluyor.Okul zamanı bendede vardı az çok anksiyete bozukluğu.Uni hayatında tamamen bitti bu durum.Ama bende bu durum çok azdı.Yolda kulaklık takmaya bile utanan,insanlar ne der diğe düşünen arkadaşım var.Acayip garip bir durum.
Kaybolur umarım daha üniler açılalı 3 hafta oldu ama bana 3 sene gibi geçti
@@BirkanAlbion Çevren büyüdükçe ortamları gördükçe zaten geçer bence.Sadece sosyalleşmeye,yeni arkadaş edinmeye çalış.
@@smxl0507 Yeni arkadaşlar edindim ve sosyalleştim. Hatta çoğu zaman ilk adımı bile ben attım fakat tüm bunlar beni çok yordu ve mutlu da etmedi. Yalnızken daha rahatım ve daha mutluyum. Yurtta kalıyorum yalnız kalabildiğim tek bir an bile yok malesef. Şuan ne ortam görmek istiyorum ne de daha fazla arkadaş edinmek istiyorum. Bir çok şeyi mecburiyetten yapıyorum ve çok yoruluyorum. Tüm bu yorgunlukların yanında bir de mühendislik dersleriyle uğraşmam gerekiyor. Yok labıydı yok projesiydi, quiziydi bilmem nesiydi ben bunlarla uğraşamam arkadaş. Tembel olduğumdan veya üşengeç olduğumdan değil bünyem kaldırmıyor. Daha yeni başladık ama yataktan zor çıkıp okula gidiyorum ben. Dersler de hiç güzel geçmiyor çoğunuda anlayamıyorum zaten. Ama bu her zaman böyleydi kitaptan çalışarak çok rahat anlayabiliyorum ama o sıralarda oturup hocayı dinleyerek anlayamıyorum hatta dinleyemiyorum bile o yüzden okul bana her zaman eziyet gelmiştir. Devamsızlıktan kalmam umarim.
Anksiyeteyi boşver Pringles Türkiye'den çekilmiş la
Gereksiz pahalı
Zaten alamıyorduk şimdi hiç alamayacağız
NE
Cidden ağlarım. Kendime ödül olsun diye çok nadir alirdim onu. Şimdi o da mı yok...
@@CountryhumansUssr- emin değilim Twitter'da gördüm fazla araştırmadım önce araştır derim
Dünyanın 4/100 ü Türkiyenin 90/100 ü ixhzjisbsjsjjsjdb özellikle genç kitle havalı bir şey sanıyor ve hepsinde var
Ortamdaki diğer insanların anksiyetesi varsa veya bir hareketten çekimiyorlarsa net onu yaparım. Öne atlarım ,utandıkları şeyi yapmaya gönüllü olurum ama normal bir zamanda o hareketi yapma düşüncesi bile başımı döndürüyor mesala. Deli cesareti midir anlamadım. Sahnelere de bile çıktım geçen senelerde ama sınıfta sunum yapmamak adına ders bile ekerdim o dönem
aacaba yanlış bir şey söyledimi diye uyuyamıyorum
benden bahsedildiğini gördüm geldim neyseki ilaçlarla geçiyo anksiyetem
nerdeyse beni yönetmeye ve beynimi ele geçirmeye başlamıştı anksiyetem
@@mariamidedinbana verdikleri ilaçların dozlarını her hafta arttırdılar ama geçmedi. Sadece beni uyuttu.
Ve maalesef anksiyetem beni yönetiyor. Sosyal hayatım yok. 2 ay olmak üzere dışarıya çıkmadım
@@CountryhumansUssr- iş ilaçla bitmiyor sende elinden geldiğince çabala ama anksiyeteni tetşkleyen bir bozukluk olabilir büyük ihtimalle o sebepten işe yaramıyor
@@mariamidedin evet. Ortaokul travmalarimdan kaynaklı. Çok gittim psikoloğa psikiyatriye ama bi düzelme olmadı. Bu arada cabaladım. Hatta cadılar bayramı partisine bile gittim. Cosplay etkinliklerine katıldım. Ama gerginliğim sonlardaydı resmen
Ben çok zorbalık yaşadım okulda hepside nedensiz yereydi hatta hocaların umrunda değildi dilekçe verdik yürürlülüğe sokmadılar hatta hocalarda nedensiz olduğunu, benim tamamen masum olduğumu öğrenince şaşırdılar ama bizleri yaşlarından ötürü anlayamıyorlar. Lise hayatım güzel geçecek sanıyordum insanları kendim gibi eski ben gibi çok iyi sanıyordum, sonra zorbalık yapılmaya başlanınca kendimi soyutladım toplumdan, çok ağır şeyler yaşadım hatta bir yerde de ya onlar ya ben ölücem dedim. Her yaptığım işin berbat olduğunu ve beceriksiz, işe yaramaz olduğumu düşünüyordum, hocalar beni övünce yanlış yaptım zannedip bana hakaret ettiklerini zanneder anlamazdım, algılama sorunlarım oldu, hatta hocam bu süreçti beni fark etti fakat birşey yapamadı tabii ki, ne yapanbilir ki. Aşığılık kompleksi vardı, biri birine seslnirken isim söylemez ya şşt veya bakar mısın der, o kadar eziktim ki bana neden birşey sorsunki ben eziğim gibi düşüncelerim vardı. Fena haldeydim. Sırf lise yüzünden gemçlerden hala nefret ediyorum ortama çıkamıyorum ve yaşadıklarım yüzünden insanlardan soğudum hepsi pislik aşağılık sırtından vuran ve umursanmayacak insanlar çünkü onlarda sizi umursamıyor emin olun bu tür konularda bilgeyimdir bir ara varoluşsal sancılarda az çekmedim zaten. NEYSE HEPİNİZDEN NEFRET EDİYORUM SİZİN YÜZÜNÜZDEN HALA YAŞITLARIMLA KONUŞAMIYORUM, KONUŞMUYORUM SİZİN YÜZÜNÜZDEN HEPİNİZ HAYATIMI MAHVETTİNİZ BANA YAŞATTIKLARINIZLA HEPİNİZDEN NEFRET EDİYORUM. ÇOK MUTLU BİR İNSANDIM İNSANLARA YARDIM ETMEYİ SEVEN BAŞKALARINI KENDİNDEN DAHA ÇOK UMURSAYAN BİR İNSANDIM VEE BENİ BU HALE GETİREN SİZSİNİZ SONUNA KADAR YAŞADIĞINIZ ACILARIN DAHA BETERİNİ HAK EDİYOSUNUZ YAŞAMAYA LAYIK DEĞİLSİNİZ HEPİNİZ BİRER PİSLİK FAZLALIKLARSINIZ
bu gün çok kötü oldum kütüphanede :(
İlk zamanlarınsa, bu doğal. Gitmeye devam et
@@sguuishy tek başıma oldugum zaman dışarda çok tutuyor arkadasım varken cok az denebilecek kadar tutuyor 7 yıldır böyleyim bu zamanlar yks sınavına hazırlanıyorum stres felan cok oluyor
@@muhammedemin229 bence biraz ses dinle ders çalışırken, dikkatini toplamana ve çevredeki yabancıları düşünmemeye başlarsın. Ama 7 yıl çok fazla, öncelikle bir uzman yardımı gerekir. Sınavında başarılar diliyorum ❤️
Anksiyete ile uzun süredir savaşan birisi olarak bazen nefes sessim bile sorun eder mi? Bunu böyle dedim ama? Bu mesaja verilecek cevap yok aslında ama benden mesaj bekler mi? Şimdi kapıdan girince herkes bana bakacak. Ya yanlış dersem. Gibi gibi gibi saçma derecede çok şey düşünüyordum. Konuşmadan önce içimde o cümleyi 2 kere falan tekrar ediyordum ki yanlış olmasın. Sonra profesyonel destek aldım. Bir yaz markette çalıştım (belirtmemin sebebi istemeden olsa bile insanla konuşmak zorunda kalıyorsun) şimdi çok daha iyiyim eskiye göre ama hala öyle düşündüğüm oluyor.
Biraz olsa atlatabilmene sevindim :)
@ teşekkür ederim :)
Entel hastalığı diye t*şşak geçtiğim anksiyete yüzünden dışarı ekmek almaya bile zor gidiyorum son 1 yıldır
Anksiyetenin entel ortam primi azaldı ya. Artık achilleus bağı kopmasıyla falan hava atıyorlar sdf
Abi anksiyete değilken sonradan anksiyete olabilirmiyiz
İnsanların %20'si hayatının belirli dönemlerinde anksiyeteye yakalanabiliyormuş
Bende ekstradan panik atakda var :,)
2’li yapmışım mq
o da anksiyetenin bir dalıymış
@ Aslında panik atak olduğundan bir fikrim yok. Ailem beni dikkat çekmeye çalışıyorum diye suçladıklarından bir terapiste gidemedim, etrafımdakilerde panik atak olduğunu söyledikleri için öyle düşünüyorum.
Çok kötü bir durum gerçekten travma sonrası stres bozukluğuna sahibim sizin düşünme bunalrı kafana takma demeniz hiç bir yarar saĝlamıyor ben genellikle sınav stresi ailem beni azarlayacak mı veya nasil gözüküyorum insanlar yemek yediğimde bana garip bakıyorlar mı diye düşünüyorum psikolog terapisi görmesi gerek bu insanların psikoloğa gidilmesi gerek
Anksiyete çok sıkıntı aga
Az önce markete girdim ve cidden benim için o bile aşırı zor bir şeydi ve bunu gördüm yani anksiyete baya kötü bir şey ya hayatını baya bir kısıtlıyor
ÖLÜM KORKUSU ÜZERİNE DE ÇEKER MİSİN YUNUS NOLURSUN YA
Ansiyetesi olan o kadar ortaokul ogrencim var kii ...ORTAOKUL 😔😔😔
Sanırım yeni nesil büyürken çok fazla eve kapandığı için anksiyeteleri daha fazla olabilir
@ eğitim bilimci ve Akademisyen olarak buna şöyle cevap vereyim
Aslında postmodern dünyada her şeyin linçliyoruz fakat biz yaşlılar için linclemek internette yapılan bir şeyken gençlerin içinde linçleme sosyal hayatın kendisinde de yapılan davranış oluyor
örnek vereyim sınıfta bir öğrenci bir yemek yediğinde diğer tüm öğrenciler onu gösterip hocam arkadaşımız yemek yiyor deyip onu Hedef gösteriyorlar sonra da toplu halde o kişiyi linçliyorlar.
Zaman içinde çocuklar linçlemek ten korktukları için bazı davranışları yapmayı bırakıyorlar fakat zorba tipler yine de Özellikle bazı kişilerde linclenecek bir şey bulup insanların o çocuğu linçlemesini sağlıyorlar....
linçlemek okullarda bir tür modaya dönüştü
benim anksiyetem var mı bilmem ama kalabalık yerler benim panık atağımı fena tetiklıyor hele o yer bana güvenli gelmiyosa her an kriz geçirip yere yığılabilirim
ben şu son seçimden sonra kurtulamadım :( birde zaten asosyalm yalnız geziyorum eve gitmek istemiyorm habire boşluktayım bişey yapma isteğim yok
İzmir deki gösterideki anksiyetesi olan kişi cri di dimi
evet
sosyal anksiyete bişey değil arkadaşlar benim yaşadığım anksiyete evden çıkamama seviyesine kadar hatta gece panik atak geçirmeye kadar gitmişti Allah'tan geçti ama hala ilaç kullanıyorum kötü bişey ama geçici bişey bunu bilmek yetiyor
Benim de var ben arkadaşlarimla konuşmaya çalışıyorum onlar beni takmıyormuş gibi beni m.l yerine koyduklarını düşünüyorum üzülüyorum.Bazen yeteneğimin olmadığını düşünüyorum.Hoca soru soruyor acaba kalksam mı diye düşünüyorum cevabı bilsem dahi.Birine kızdıysam o an çok tepki veremiyorum içimden sovuyorum.Devamı diğer yazan insanlar gibi
Resim yapan insanlar gerçekten en içine kapanık ve anksiyeteli insanlar oluyor kendimden ve arkadaslarimdan biliyorum
200 çizer tanıyorsam 170-180 tanesi sosyal anksiyete sahibidir
abi videoların çok güzel başarılarının devamını dilerim.
Bunun en kolay çözümü dil öğren ve milletle doğru yanlış konuş 🤣 şahsen sıfır dil bilgisi ile amerikaya yerleştim. Yaklaşık 4 senede utanmamayı , yanlış mı doğru mu konuştum diye düşünmemeyi öğrendim. Şimdi ise bıraksan tek ben konuşurum tüm grup içinde 🤣
Yani bir hastalık konusunda hele ki insanların hayatını oldukça zorlaştıran bir hastalık konusunda tiye alıcı alaylı bir üslupla konuşman hatalı ve rahatsız edici bence. Ayrıca anksiyiteyi anlayamadığınız için çok şanslınız. Bende böyle olmak isterdim
Umarım bir gün aynısını yaşarsın!! Hayatı tiye alarak bir şeylerin üstesinden gelebileceğini sanıyorsan yanılıyorsun. bu bu tutumun bir olgunluk değil. Hayatın somut gerçekleri yüzüne bir gün tokat gibi çarptığında da böyle konuşabilecek misin ? Merak ediyorum doğrusu...
Azerbaycandan selamlar
ankisyete ne
Basitçe psikolojik bir hastalık.
kaygı bozukluğu dinlediysen anlamışsındır
Ben ağlayan tiplerden değilim,artık istemediğim şekilde bir sorunlarım var.sosyal alanlara gittiğimde kalbim çok sıkışıyor,terliyorum ve nefesim daralıyor,bana gereksiz bir korku geliyor.ağlayacak raddeye geliyorum ne zaman sosyal bir alana gitsem,çok zor çok.
Devamm😂
abi birde mizofonin üzerine bir video yaparmısın.
düşman başına ya o. Bende var aman aman
@ daha çok hangi seslere? benim burun çekme, ağız şapırtma gibileri var
Ben çok zorbalık yaşadım okulda hepside nedensiz yereydi hatta hocaların umrunda değildi dilekçe verdik yürürlülüğe sokmadılar hatta hocalarda nedensiz olduğunu, benim tamamen masum olduğumu öğrenince şaşırdılar ama bizleri yaşlarından ötürü anlayamıyorlar. Lise hayatım güzel geçecek sanıyordum insanları kendim gibi eski ben gibi çok iyi sanıyordum, sonra zorbalık yapılmaya başlanınca kendimi soyutladım toplumdan, çok ağır şeyler yaşadım hatta bir yerde de ya onlar ya ben ölücem dedim. Her yaptığım işin berbat olduğunu ve beceriksiz, işe yaramaz olduğumu düşünüyordum, hocalar beni övünce yanlış yaptım zannedip bana hakaret ettiklerini zanneder anlamazdım, algılama sorunlarım oldu, hatta hocam bu süreçti beni fark etti fakat birşey yapamadı tabii ki, ne yapanbilir ki. Aşığılık kompleksi vardı, biri birine seslnirken isim söylemez ya şşt veya bakar mısın der, o kadar eziktim ki bana neden birşey sorsunki ben eziğim gibi düşüncelerim vardı. Fena haldeydim. Sırf lise yüzünden gemçlerden hala nefret ediyorum ortama çıkamıyorum ve yaşadıklarım yüzünden insanlardan soğudum hepsi pislik aşağılık sırtından vuran ve umursanmayacak insanlar çünkü onlarda sizi umursamıyor emin olun bu tür konularda bilgeyimdir bir ara varoluşsal sancılarda az çekmedim zaten. NEYSE HEPİNİZDEN NEFRET EDİYORUM SİZİN YÜZÜNÜZDEN HALA YAŞITLARIMLA KONUŞAMIYORUM, KONUŞMUYORUM SİZİN YÜZÜNÜZDEN HEPİNİZ HAYATIMI MAHVETTİNİZ BANA YAŞATTIKLARINIZLA HEPİNİZDEN NEFRET EDİYORUM. ÇOK MUTLU BİR İNSANDIM İNSANLARA YARDIM ETMEYİ SEVEN BAŞKALARINI KENDİNDEN DAHA ÇOK UMURSAYAN BİR İNSANDIM VEE BENİ BU HALE GETİREN SİZSİNİZ SONUNA KADAR YAŞADIĞINIZ ACILARIN DAHA BETERİNİ HAK EDİYOSUNUZ YAŞAMAYA LAYIK DEĞİLSİNİZ HEPİNİZ BİRER PİSLİK FAZLALIKLARSINIZ
Ben çok zorbalık yaşadım okulda hepside nedensiz yereydi hatta hocaların umrunda değildi dilekçe verdik yürürlülüğe sokmadılar hatta hocalarda nedensiz olduğunu, benim tamamen masum olduğumu öğrenince şaşırdılar ama bizleri yaşlarından ötürü anlayamıyorlar. Lise hayatım güzel geçecek sanıyordum insanları kendim gibi eski ben gibi çok iyi sanıyordum, sonra zorbalık yapılmaya başlanınca kendimi soyutladım toplumdan, çok ağır şeyler yaşadım hatta bir yerde de ya onlar ya ben ölücem dedim. Her yaptığım işin berbat olduğunu ve beceriksiz, işe yaramaz olduğumu düşünüyordum, hocalar beni övünce yanlış yaptım zannedip bana hakaret ettiklerini zanneder anlamazdım, algılama sorunlarım oldu, hatta hocam bu süreçti beni fark etti fakat birşey yapamadı tabii ki, ne yapanbilir ki. Aşığılık kompleksi vardı, biri birine seslnirken isim söylemez ya şşt veya bakar mısın der, o kadar eziktim ki bana neden birşey sorsunki ben eziğim gibi düşüncelerim vardı. Fena haldeydim. Sırf lise yüzünden gemçlerden hala nefret ediyorum ortama çıkamıyorum ve yaşadıklarım yüzünden insanlardan soğudum hepsi pislik aşağılık sırtından vuran ve umursanmayacak insanlar çünkü onlarda sizi umursamıyor emin olun bu tür konularda bilgeyimdir bir ara varoluşsal sancılarda az çekmedim zaten. NEYSE HEPİNİZDEN NEFRET EDİYORUM SİZİN YÜZÜNÜZDEN HALA YAŞITLARIMLA KONUŞAMIYORUM, KONUŞMUYORUM SİZİN YÜZÜNÜZDEN HEPİNİZ HAYATIMI MAHVETTİNİZ BANA YAŞATTIKLARINIZLA HEPİNİZDEN NEFRET EDİYORUM. ÇOK MUTLU BİR İNSANDIM İNSANLARA YARDIM ETMEYİ SEVEN BAŞKALARINI KENDİNDEN DAHA ÇOK UMURSAYAN BİR İNSANDIM VEE BENİ BU HALE GETİREN SİZSİNİZ SONUNA KADAR YAŞADIĞINIZ ACILARIN DAHA BETERİNİ HAK EDİYOSUNUZ YAŞAMAYA LAYIK DEĞİLSİNİZ HEPİNİZ BİRER PİSLİK FAZLALIKLARSINIZ
Ben çok zorbalık yaşadım okulda hepside nedensiz yereydi hatta hocaların umrunda değildi dilekçe verdik yürürlülüğe sokmadılar hatta hocalarda nedensiz olduğunu, benim tamamen masum olduğumu öğrenince şaşırdılar ama bizleri yaşlarından ötürü anlayamıyorlar. Lise hayatım güzel geçecek sanıyordum insanları kendim gibi eski ben gibi çok iyi sanıyordum, sonra zorbalık yapılmaya başlanınca kendimi soyutladım toplumdan, çok ağır şeyler yaşadım hatta bir yerde de ya onlar ya ben ölücem dedim. Her yaptığım işin berbat olduğunu ve beceriksiz, işe yaramaz olduğumu düşünüyordum, hocalar beni övünce yanlış yaptım zannedip bana hakaret ettiklerini zanneder anlamazdım, algılama sorunlarım oldu, hatta hocam bu süreçti beni fark etti fakat birşey yapamadı tabii ki, ne yapanbilir ki. Aşığılık kompleksi vardı, biri birine seslnirken isim söylemez ya şşt veya bakar mısın der, o kadar eziktim ki bana neden birşey sorsunki ben eziğim gibi düşüncelerim vardı. Fena haldeydim. Sırf lise yüzünden gemçlerden hala nefret ediyorum ortama çıkamıyorum ve yaşadıklarım yüzünden insanlardan soğudum hepsi pislik aşağılık sırtından vuran ve umursanmayacak insanlar çünkü onlarda sizi umursamıyor emin olun bu tür konularda bilgeyimdir bir ara varoluşsal sancılarda az çekmedim zaten. NEYSE HEPİNİZDEN NEFRET EDİYORUM SİZİN YÜZÜNÜZDEN HALA YAŞITLARIMLA KONUŞAMIYORUM, KONUŞMUYORUM SİZİN YÜZÜNÜZDEN HEPİNİZ HAYATIMI MAHVETTİNİZ BANA YAŞATTIKLARINIZLA HEPİNİZDEN NEFRET EDİYORUM. ÇOK MUTLU BİR İNSANDIM İNSANLARA YARDIM ETMEYİ SEVEN BAŞKALARINI KENDİNDEN DAHA ÇOK UMURSAYAN BİR İNSANDIM VEE BENİ BU HALE GETİREN SİZSİNİZ SONUNA KADAR YAŞADIĞINIZ ACILARIN DAHA BETERİNİ HAK EDİYOSUNUZ YAŞAMAYA LAYIK DEĞİLSİNİZ HEPİNİZ BİRER PİSLİK FAZLALIKLARSINIZ.
Bu da ek olsun. Şuan konunun üstünün üstünden geçtim şuan ortada konu yok hali bu artık siz düşünün nasıl insan dışı bir muamele gördüğümü
Dostum seni anlıyorum çocukken banada zorbalık yaptılar
Şuan bile kendimi iyi hissetmiyorum