Ζεύξη Πυρός - Νύμφη

Στίχοι / Ερμηνεία: Ζεύξη Πυρός
Μουσική Παραγωγή: dkayin
Ηχογράφηση / Μίξη / Mastering: dkayin
Ζεύξη Πυρός: linktr.ee/zefx...
dkayin: linktr.ee/dkay...
Στίχοι:
Στα παιχνιδίσματα του ορίζοντα μια νύμφη λευκή
Προσπάθησαν πολλοί μα δεν την άγγιξε ουδείς
Μαρτυρά όσα ο άνθρωπος αρνείται να δει
Ιστορίες που βγαίνουν από την άμπωτη
Πώς τα παιδιά του έσφαξε για σύνορα, θρησκεία
Πώς τη Μεσόγειο κοκκίνισε η αιματοχυσία
Απ' το μαύρο Αλγέρι, στου Γιβραλτάρ την άκρη
Μες στα αλατισμένα της μαλλιά ό,τι η ψυχή σου ψάχνει
Κάποιος την είδε στη Λιβύη με αλυσίδα περασμένη
Κάτω από τον ήλιο τον καυτό να δείχνει γερασμένη
Άλλος στου πλοίου την κουπαστή ή ίσως και στην πρύμνη
Να αγναντεύει ενώ φλέγεται η Σμύρνη
Ένας φύλακας την είδε στου διαβόλου το νησί
Να ψιθυρίζει με στοργή σ 'ενός αντάρτη το αφτί
Αέναα, ο θρήνος της στη βροντή
Και πόνο κρύβει της κραυγής της η ωδή
Τώρα πια εκεί στης νύμφης τα πελάγη
Αγκομαχούν οι θάλασσες και αυτή αναστενάζει
Τώρα πια εκεί οι θάλασσες που επαναστατήσαν
Στείλανε κύματα σ' αυτούς που τον κόσμο διαλύσαν
Το σύστημα της παρακμής ναυάγησε μέσα της
Στης θάλασσας τα βάθη, μέσα στα πάθη της
Και πάνω σε βράχους θαλασσοδαρμένους σκάλισα
Πως σύμμαχος μας ήταν η θάλασσα
Η νύμφη δακρυσμένη σε ένα κέδρο πίνει ρακί
Σε νέο πυθμένα πάει η ελπίδα να πνιγεί
Θαλασσοδαρμένο πλωτό δεν απίθωσε ακτή
Η ανάγκη και ο πόνος το έστειλε απ' την Ανατολή
Κι ό,τι ξεβράστηκε του γένους μας η ντροπή
Στα υδάτινα σύνορα ένα κομμάτι μας έχει χαθεί
Χάθηκε η ανθρωπιά μας στων λωτοφάγων το νησί
Του γαλάζιου η ομορφιά συνάμα τέτοια πληγή
Την καρδιά της νύμφης σφίγγει, φέρνει νεροποντή
Η πολιτεία του μεροκάματου απλά το 'χει δεχτεί
Όσοι κι αν χαθούν η θάλασσα απλώνεται γαλανή
Θάλασσα παγωμένη, άλλοτε τόσο θερμή
Στο υδατογράφημά σου η μοίρα μας έχει χαραχτεί
Θα 'ναι αιώνιο το ανάθεμα αν σβήσει κι άλλη ψυχή
Πέφτει ο κλήρος σε μας, το 'χει γραμμένο ο ποιητής
Από 'σένα η άνοιξη εξαρτάται, τάχυνε την αστραπή
Εκεί που οι άνθρωποι ονειρεύονται
Που οι άνθρωποι ερωτεύονται
Στην εντός και καθ' ημάς θάλασσα
Ο ήλιος παντρεύεται την θάλασσα
Η Ωγυγία έγινε μύθος
Έμπνευση ποιητών για κάθε στίχο
Που πέταξα μα φτερά δεν είχα
Που αστέρια αγγίζεις τη νύχτα
Εκεί τα πόδια δεν πάτησαν χώμα
Δροσίζεται ηλιαχτίδας σώμα
Σε χώρισαν, σε είπαν δικιά τους
Δε δαμάστηκες, ζωγράφιζες βράχους
Σε ριπές ανέμων γεννήθηκες
Στου ψαρά τα δίχτυα τυλίχτηκες
Έγινες αιώνων ψυχοθεραπεία
Των πολέμων βιβλιογραφία
Τέχνη σε καμβάδες ζωγράφων
Μοντέλο στο φακό φωτογράφων
Τρέχαμε πέφταμε στα κύματα σου
Μας αγκάλιαζες στην αγκαλιά σου
Στο χάρτη σε βάλαν σημάδι
Για παραβιάσεις ωρύονται οι μεγάλοι
Αναπνοές, σιωπή στα αφτιά δειλών
Έκλαψες με δάκρυα παιδιών
Στα βάθη σου χάραξαν πληγές
Και το αλάτι δεν γιατρεύει ουλές
Δεν θάβουμε νεκρούς μας σε τάφους
Γιατί έφτιαξες υδάτινους τάφρους
Κι στη Γάζα ξυλοκοπήθηκες
Απ' τις βόμβες που πέφταν χτυπήθηκες
Απ' τα πτώματα εσύ καλύφθηκες
Και με αίμα ξανά ποτίστηκες
Τώρα πια εκεί στης νύμφης τα πελάγη
Αγκομαχούν οι θάλασσες και αυτή αναστενάζει
Τώρα πια εκεί οι θάλασσες που επαναστατήσαν
Στείλανε κύματα σ' αυτούς που τον κόσμο διαλύσαν
Το σύστημα της παρακμής ναυάγησε μέσα της
Στης θάλασσας τα βάθη, μέσα στα πάθη της
Και πάνω σε βράχους θαλασσοδαρμένους σκάλισα
Πως σύμμαχος μας ήταν η θάλασσα