Bir trans kadın olarak fiziksel değişim sürecine girmeden önce bu videonu izlemiştim. Bana inanılmaz faydası olmuştu. Beni anlayan insanların olduğunu bu videon ve senin sayende gördükten sonra biraz da olsa rahatlamıştım. Şuan üzerinden 2 yıldan fazla geçti ve ben fiziksel olarak değişim sürecine başladım. Aileme açıldım. Artık hissettiğim gibi yaşıyorum. Kendi bedenimde hapis olmak çok yormuştu beni ve intahar etmenin esigine geldiğimde kendim olarak yasayamadiktan sonra yasamamın bir anlamı olmadığı kanısına varmıştım. Güzel haber su ki tahminlerimden daha fazla değiştim. Kimse trans olduğumu anlamıyor. Yanlış anlamayın trans olduğum icin utanç duymuyorum. Sadece toplum içersinde trans olduğumun anlaşılmaması, benim için hayati daha kolaylaştırıyor.
''bazı insanlar için sabah güneş doğar fakat ışık yaymaz'' hayatımda duyduğum en anlamlı şeylerden birisi. depresyon sonucunda o bozulan algıyı çok iyi özetlemişsin.
Hastalık sağlık durumunun ortadan kalkması olduğuna ve sağlık da biyolojik psikolojik sosyal yönden tam bir iyilik hali olarak tanımlandığına göre depresyon bir hastalıktır. Depresyon hastalığı ifadesindeki rahatsız edici çağrışım ise ruh sağlığı teriminin kapsamında geçen bir ifade olması ve halk arasında delilik kelimesi ile genellenmesinden kaynaklanıyor bence.
@@-esra831, psikoloji alanında tahsil görmüş kimseler değiliz ve bu konu da hakkında net bir kanı koymak doğru olmaz. İnsanlar üzülebilir, bu gayet doğaldır; hatta bu normalinden biraz daha uzun sürebilir, normaldir; çünkü hislerimiz var ve bizler içinde organlarını taşıyan çantalar değiliz. Uzun süren mutsuzluklara, ardından gelen intihar düşenceleri bir hastalık evresi olabilir, ya da uykusuzluk/aşırı uyku, iştahsızlık, kilo kaybı, kendine zarar verme teşebbüsleri, içe kapanma, bölgesel ağrılar, uykusuzluğa bağlı görsel işitsel halüsinasyonlar vs. vs. ancak bu noktadan sonra bir hastalık, tedavi edilmesi gereken bir hastalıktır diye düşünüyorum.
@@grafakir245 depresyon zaten saydığın belirtiler için koyulan bir teşhis. hepsini yaşadım ve anlattığımda doktorun tepkisi:depresyon hastasısın,olmuştu. yani burada üzüntü,yas ile depresyon gibi ciddi bir durumu karıştıracak olanlara bir şey anlatmıyorum zaten.
2015 yılında bundan 4 sene önce, en yakın arkadaşım, "Nebuch'u biliyor musun?" diye bi soru sordu bana. Bilmediğimi söyledim ve o gün birkaç videonu izletti. Hiç bilmediğim bazı konularla o zaman tanıştım. Arkadaşım ile sık sık videolarını açıp tartışırdık. Bir çok şeyi araştırmamıza vesile oldu bu durum. O zamanlar edindiğim bu yeni ilginin hayatımı ne kadar etkileyeceğini henüz bilmiyordum ama bu başka bir konu. Arkadaşım benden hep daha büyük bi şevkle araştırır, yeni fikirler oluşturup bunları önüme sererdi. Bizim bu eylemlerimiz ivmeli bir şekilde arttı. Hayatımdaki en derin sohbetleri o zaman yapmışımdır. Fakat 2017'nin temmuz ayında arkadaşım intihar etti. Bazılarının kafasında direkt "çok düşündü kafayı yedi" tarzı bir şey canlanmış olabilir, onların sikik düşünce sistemlerine karşı özürlerimi sunuyorum çünkü durum pek öyle değil. Zaten bir çok konuda üzerinde baskı hissettiği bir konumdaydı. Kendi ailesi ve kişiliği ile çok sorunları vardı. Hayatta herhangi bir amaç onu tatmin etmiyor, yaş olarak da bir şeylere yeniden başlamak için geç kaldığını düşünüyordu. Ancak onun psikolojisinin git gide iyileştiği, ve yaşama daha iyi tutunduğunu gözlemlediğim bir süreç vardı. Bu da seninle başlayan, sonrasında bilim, din, fizik, felsefe vs. ekseninde devam eden, hayatında amaç oluşturmaya çalıştığı bir süreçti. Aslında gayet faydası da dokunuyorken, sonrasında saçma bi olay, geçmişindeki bir çok şeyi tetikledi ve müthiş derecede karamsar biri haline dönüştü. İki ay sonra da intihar etti. O iki ay sürecindeki arkadaşım, kesinlikle benim iki senedir tanıdığım arkadaşım değildi. Kötü bir ruh tarafından ele geçirilmişçesine, müthiş bir karamsarlık ve mantıksızlık hakimdi. O noktada gerçekten profesyonel bir yardım alması gerekiyordu fakat almadı. Eğer bu süreci atlatsaydı, biliyorum ki kesinlikle güzel bir karakter olarak hayatına devam edecekti. Her zaman sağlam bir eleştirmendi ve orijinal fikirlere sahipti. Tüm bunları yazmamdaki sebep konusu açılmışken bir nevi iç dökme aslında. Arkadaşım seni benden daha iyi anlıyordu o zamanlar. Ask.fm'de sorduğu bazı güzel sorulara senin ciddiyetle verdiğin cevaplardan anlamıştım bunu. Videoların; onun ve sonradan benim, hayati olarak adlandıracağımız bir çok şeye kapı araladı. O geçmişle alakalı bir yerde takıldı ve bıraktı ama bu, o süreci değersiz kılmıyor. Çektiğin bu videoların insanlara faydası dokunsun diye yayınlanmadığını biliyorum. Ama gene de teşekkür etmek istiyorum, bazı konularda yeni fikirleri önümüze sunup, bir şeylere vesile olduğun için. Yıllar içerisinde senin değişimini izlemek bile çok keyifli. Senin için bir iyi dilekte bulunacaksam o da şu olurdu: Umarım hala kafanda muallak olan bir çok konu zamanla senin için daha anlaşılır bir hale gelir.
Bunları okumak benim için çok zordu. Arkadaşın için en derin üzüntülerimi iletiyorum. Bahsettiğin tarihlerde bu konuya değinebilecek kadar hazır değildim, bir faydası olabilme ihtimali yüzünden bu kadar geç kaldığım için çok üzgünüm.
@@Nebuch Yakın arkadaşı olarak ben kendimi çok suçladım faydam dokunmadı diye. Ben de bir çok konuda yetersizdim o zamanlar. Fakat sonradan intihar sürecini daha iyi anladım. İnsanın hayatındaki bildiği her şeyden vazgeçmek istediği o süreçte, dışarıdakilerin ne dediğinin pek bir önemi olmuyor maalesef. Bu nokta bahsettiğin gibi anca o konuda profesyonel insanlar tarafınca, veyahut ilaçlarla bir şekilde düzeltilebilir. O nedenle hazır olmamayla alakalı üzülmeni gerektirecek bir durum yok. Teşekkür ederim tüm içtenlikle gene de. Eğer bulunduğu durumu aşıp, gene önceki tutunmaya çalıştığı şeylere tutunsaydı, bu senin vesilenle olan bir şey olmuş olacaktı. Olmadı. Ama bilemeyiz belki de bir çok insana bu konuda bir faydan dokundu. Bir çok insanı bilmem ama en azından bana dokunduğunu biliyorum. O yüzden tekrar tekrar teşekkürlerimi sunuyorum.
@Muharrem Çelik başınız sağolsun öncelikle. Ne fayda bilmem ama arkadaşınızın durumunu çok iyi anlıyorum. Kimileri zayıflık kimileri çok düşünmekten olduğunu düşünecek ama intiharı asla o raddeye gelmeyen ve ciddi bir şekilde düşünmeyen bilemeyecek bu durumu. Yaşama isteğini/sevincini kaybeden biri için de intihar bi'nevi kurtuluş çünkü bir kere o isteğin kaçmışsa tekrar yakalanacağını düşünmüyorum ve intihar kaçınılmaz bir son gibi.
@@NebuchEvet faydası olabilme ihtimali var çünkü akıl akıldan üstündür ve bilgi gelecek nesillere aktarılarak öğretme-öğrenme gerçekleşir. Ama ne yazık ki bu videodaki görüşlerinin hepsine katılmadığımı söylemek durumundayım. Katıldığım bir düşüncen ise intihar gerçekten de özgürlüğün en düşük seviyesi. Katılmadığım kısma gelirsek yaşam gerçekten bir hak mıdır yoksa zorunluluk mudur? Seninle tanışmadan öncesinde profesyonel yardım almaya başlamıştım ve devam etmekteyim. İntihar etmeyi gerçek anlamda düşünmemiş olsam da böyle bir seçenek olduğunun hep farkında oldum. İntihar yada herhangi bir konu hakkında insanların görüşlerini öğrenmek kendi düşüncelerimin oturmasında bana yardımcı oluyor diye düşünüyorum. Bu yazı tamamen benim kişisel görüşlerimdir. Konu hakkında profesyonel anlamda bir bilgim yoktur.
@@daydream1468 Demek istediğin şeyi çok iyi anlıyorum ancak fark ettiğim bir şey var ki, tanımlarımız dünyamızın sınırlarını da belirliyor aynı zamanda. Evet intihar bir nevi bir son. Ancak buna "kaçınılmaz" sıfatını eklemek, sadece o anki durumumuzun bize söylediği bir hikayeden ibaret. Ben bu intihar kavramı üzerine çok fazla insanla da görüştüm. Çok değişik örneklerle karşılaştım. İşin komik tarafı, bir zamanlar intihar etmeyi denemiş ama becerememiş veya bir şekilde cesaret edememiş o kadar çok insan var ki... Benim son yıllarda tanıdığım, entelektüel birikimi ve zekasıyla beni etkileyen, bir nevi manevi babam olarak kabul ettiğim bir kişi vardı. İntihar eylemini tam olarak gerçekleştiremeyip bir hafta komada kaldığından bahsetmişti bana. O süreçteki birinin dünyayı nasıl algıladığı konusunda çok fazla şey anlattı. Sonuç olarak bu insan 40 yaşlarında olmasına rağmen yaşama benden daha sıkı tutunan, daha enerjik bir insan. Demek istediğim, ekstrem durumlar hariç hiçbir zaman seçenekler bir noktada tıkanmıyor ve bir şeyler kaçınılmaz seviyesine gelmiyor. Sadece farklı seçenekleri deneyecek enerjimiz olmadığı için, böylesini kabul etmek kolayımıza geliyor. Dürüst olmak gerekirse, ne kadar depresyon konusunda tecrübem olsa da intihar meyilli biri olmadım. Ama olabildiğince anlamaya çalıştım ve benim çıkarımım genel olarak bu. Örneklerini görmem bunları gönül rahatlığıyla söylememi kolaylaştırıyor.
Bir Web sitesinde intahar ile ilgili şöyle bir yorum okumuştum ;İnsanların benim için iyi niyet söylemlerine sessiz kalıp benim için ettiği sesli dua lara amin bile demememin bile farkında değiller. Gelecek adına iyilik veya kötü olaylar ve olgular üzerine bir beklentim yok diyordu. Çevremde baktığım herşey anlamını yitirmiş sanki hiçlik üzerine giydirilmiş plastik suretler kadar yapay geliyor hayatın kendisi. Hayat dediğim şey değerini yitirmiş eski bir metalik para kadar değersiz. Değer olgusunun bile değerini kaybettiği bir zaman içerisinde yaşıyorum gibi hissediyorum. İnsanlar çevrem benden beklentiler içinde evlilik çocuk sahibi olmak gibi ahmakça laflar sarfediyorlar kendi varlığına bile katlanmaya ben kendi mutsuzluğuma içinde olduğum belirsizliğe hiçliğe en önemlisi başkaları için çekilmez olan bir duruma durumdan habersiz bir kadını eklememi ve hiçbir şeyden haberi olmayan bir veya bir kaç çocuğu bu hiçliğe sürüklememi bekliyorlar. Galiba dışarıdan bakınca çok mutlu görünüyorum ki insanlar böyle ahmakça temennilerde bulunuryordu.
3 yıldır depresyonum ve diğer mental hastalığım yüzünden antidepresan kullanıyorum. 11 psikolog ve 6 psikiyatristim oldu. Bu 3 yılın önceki 1 yılı doğru ilacı bulmakla uğraşıyordum. Deney tüpü haline gelmiştim. 3 yıl boyunca ağır dozlarda ilaç kullandığım halde aklımdaki intihar düşüncesinden kurtulamadım. Kendime daha küçük zararlar vererek ölümüme neden olmaktan sıyrılmaya çalıştım. Şu aralar aklımdaki dürtüler daha da arttı ve bu durumu yakın arkadaşıma açtım. ‘Depresyondan çık, çıkamıyorsan benim yapabileceğim bir şey yok.’ cevabını aldım. İnanın var. Düşüncelerimin dinlenmesi ve dikkate alınması bile bazen bir şeyleri daha iyi kılıyor belki de ölümünüzü geciktiriyor. Depresyonumu ve intihar düşüncemi açtığım insanlara baktığımda hep neden sorduklarını görüyorum ve karşılığında hep büyük bir olay bekliyorlar. Depresyon sizin bir yakınınızı kaybedip mutsuz olmanız, intihar da yakınınızı kaybettikten sonra keşke ben ölseydim düşünceniz değildir. Bazen küçük olaylar birikir birikir ve sonunda dökülen saçınız bile kırılma noktanız olabilir. Dünya genelinde artık intihar ve depresyon öyle popüler hale geldi ki insanlar kendimi öldüreceğim veya depresifim dediğinde gülüyoruz, ciddiye almıyoruz. Çünkü insanlar bunu normal bir duygu durumu haline getirdi. Depresyonu her gün yaşayan ve intihar etmemek için neden arayan biri olarak bu videoyu buldum. Bu konuyu açıp her açıdan bakman gerçekten çok faydalı. Çok teşekkür ederim.
başkalarını hayatı neden aşağılık olsun canına kıyan kıysın başka insanların hayatlarından ne işin var da aşağılık hayat diyorsun bu ne perhiz bu ne lahana turşusu
Arif bu sözün "intihar etmiş insanlar etrafındakilere karşı sorumsuzdur" düşüncesine karşı söylendiğini anlamaman için videoyu izlememiş olman lazım ki izlemeden böylesine bir yorum yapma hakkını kendinde bulman utanç verici. He eğer izleyip anlayıp da bunu yazmışsan çok komik.
Aile şirketimiz battı, borçlarımızdan ötürü babam hapse girdi, yaşamakta olduğumuz evden çıkarıldık bu sırada üniversiteyi bırakmak zorunda kaldım, babamı hapisten çıkarmak istedim canla başla çalıştım bir de üstüne babamın borçlu olduğu bir tefeci çıktı meydana biz onla uğraşaduralım hemen bir ay sonrasında çalıştığım iş yerinde karşılaştığım yoğun mobbing yüzünden istifa ettim zorunda bırakıldım. o gün bu gündür işsizim. Şimdi rutubetli bir gece kondu da oturuyoruz buna da şükür diyorum hele önceki gecekondudan yarım bin lira için yaka paça kovulduktan sonra. Ben bunları yazarken her kelimede yaşadıklarım aklıma geldi neler geldi neler geçti ve tüm bunlar bir iki sene içinde oldu 17-18 benim hayatımdaki en berbat yıllardır hiç şüphesiz. İşsiz kalmamın ardından intiharı çok düşündüm fakat sonra sordum neden? Neden umursuyorum ki sevgi, para, pul, güç, kudret her şey geçici öyle ise her şeye başka bir bakış açısı getirebilir farklı gözlerden görerek olayları yorumlayabilirdim öyle de yapıyorum şuan. Yeni bir hayat istiyorum, yeni bir kişilik, yeni bir gelecek. Bana kalırsa intihar düşüncesinin bittiği an umudun yeniden yeşermeye başladığı andır. Ve değinmemiş olduğun bir konu ise intihar eden kişilerin çoğunun yalnız insanlar olduğu. Bahsettiğim yalnızlık yüzeysel bir nesnellik değil fikri bir yalnızlık. Benim olduğum gibi koca bir ailenin içinde de yalnızım diyebilirsiniz bence. Toplumca yalnızlaşmaya başladık ve bu yalnızlaşma her geçen gün artıyor.
Muharrem isimli kişiye bu saatte acısını hatırlatma ihtimalimi yok etmek için yorumunun cevap kısmına yazamıyorum çünkü yalnızca bir gün tesadüfen bu güzel videoyu tekrar izlerse bu yanıtı okumuş olması daha uygun olur. Yazınızı okurken dayanamadım. Çok üzgünüm, sabır diliyorum. Her bir cümlesinde yıllar önce intihar eden arkadaşımı hatırlayıp durduğum için defalarca baştan okudum. Dostum intihar edeli yarın tam 5 yıl olacağı dank etti okurken. Keşke hayat o insanlara nazik davranabilseydi ve mücadeleleri böyle bitmeseydi. O karanlık gecelerine güneş doğsaydı ve çok isterdim ki ben buna yardımcı olabilecek bilgiye, yetkinliğe sahip olacak yaşta olsaydım. Bu iki düşünce aklımdan hiç çıkmıyor. Yazdım yazdım sildim, çünkü halihazırda acınızı anladığımı ve paylaştığımı ifade eden kelimeler içimi hiç soğutmadı. Umarım onunla yaşadığınız anılar, sizi hep gülümsetir çünkü tüm hayatım boyunca gözlemlediğim kadarıyla bir insanı en mutlu eden şeylerden biri, birilerinin gözlerindeki parıltıya sebep olmaktır. Ölmüş birini anılarında yaşatmaya çalışmak, kulağa bazen onu var etmeye zorlamak gibi gelebilir ama hatırlanmak istemek, boşvermişlik duygusunun en derinlere tezahüründen sonra bile sanıldığı kadar azalan bir istek değil. Bu yüzden en azından ben, bazen sadece üzerine derin derin düşünerek onu onurlandırmayı seçiyorum, bu durgun gecede.
bazen intiharı düşünüyorum ama sonra; bu kadar uğraşmış bir yaşa gelmişim şimdi gitmek olmaz biraz daha mücadele edeyim diyorum ama mücadelemin de beni mutlu etmeyeceğini düşünüyorum sadece yaşamış olmak için yaşıyorum çünkü içimde çok şey öldü ve çok kez ruhumun en ışıltılı yerleri intihar etti, beni ben yapan ve hayattan bir anlam bulmamı sağlayan şeyler öldükçe kendime yabancılaşıyorum gün geçtikçe kim olduğumu unutan ve sadece yaşamaya devam eden birine dönüşüyorum, bazen beni ben yapan şeylerin yansımalarını görüyorum veya hayal meyal hatırlıyorum o zaman içimdeki eski ben ile çok acıklı diyaloglara giriyorum. yine de mücadeleye devam ediyorum belki bir gün kaldırım taşlarının arasından filizlenen bir bitki gibi yeniden açar mutlu olurum.
Ölüm'ün tadılabilir bir realite olup olmadığını hep düşünmüşümdür. Gerçekten ölüm üzerine o kadar fazla düşünüyorum ki bu durum son iki yılda bana hasta olduğumu düşündürüyor. Ölüm'ün hemen sonrasını çok merak ediyorum. Büyük ihtimal o gün geldiğinde merak'ın giderilebildiği bir fark ediş olmayacak.
Ben ölümü uykuya benzetiyorum. Uyumaya çalışmakla uyumak arasında çok ince bir çizgi vardır. Bu çizgiyi farkedemeyiz bile. Sadece uyandığımız zaman aslında uyumuş olduğumuzu farkederiz. İşte ölümde bir nevi uyku gibi ama asla uyuduğumuzu anlayamayağız çünkü asla uyanmayacağız
İlk defa bir RUclips kanalıma yorum yapıyorum. Çünkü bu konu haftada en az 2-3 kere aklıma gelip beni sorgulatan bir konu İntihar belki de bazıları için tamamen veya kısmen özgür olmayan iradenin ve yaşama bile kendi isteyerek gelmemiş insanın şu hayatta hiç bir şeyi kendi irademle yapmamıs olsam bile bu tercihini kendi irademle yaptım deme seklidir. Ölümü yok olmak diye nitelendirmiyorum. Ölünce bu dünyada yaşamış olduğun gerçeği değişmiyor. Ama yaşarkenki anlam arayışı ve bilinmezlik son buluyor. Galiba bunun en güzel örneklerinden birini Sadık Hıdayet'de görüyorum. "Eğer bir seçme hakkım olsaydı ölmek değil, var olmamak isterdim" der ve hayatını intihar ederek sonlandırır.
insanın hiç acı çekmeden ölebileceğini bildiği bir intihar yöntemi olsaydı intihar edenlerin sayısı inanılmaz çok olurdu. yaşamak çok anlamlı diyenlerin sadece şanslı oldukları bir gerçek
Psikoloğa param yok ve bunun özgür iradem dışında gerçekleştiğini biliyorum. Ama acı çekiyorum ve mutluluğu bulamıyorum, kaçış arıyorum ama önüm kapatılıyor şansızlık üstüme damga gibi basılmış gibi hissediyorum
Sevgiye açım Bir fikre ait değilim Bir yere de ait değilim Yalnızca sevilmek istiyorum Gerçek bir sevgi Karşılığında bir şey vermek zorunda olmadığım sevgi
ihtihar ruh sağlığı gayet iyi ve hatta mutluluktan yana tam doyumdaki bilinçli birey icin de bir seçenektir. zaten ölümden kurtulmak söz konusu degilse pekâlâ ölüm zamanına kişinin kendisi karar verebilir.
videonun daha ilk dakikalarında intahara o farklı ve kibar yaklaşımı hissettim, iyi ki varsın Nebuch ve gerçekten toplumun acımasız ve kendince iyi niyet içerdiğini düşündüğü yaklaşımlardan bizim gibi kilometrelerce uzak olmana müteşekkirim ne denir varol be koca yürekli insan hep var ol:)
İntiharı düşünmemin sebebi hiç bir şey yapamamak maddi olarak. Adam profesyonel yardım alın diyor. Benim maddi imkanım olsa kendimi kısmen.de olsa tamir ederim diye düşünüyorum.
Sürekli intiharı düşünmüş majör depresyon geçirmiş bir kişi olarak diyeceğim tek söz; Sizi öldürmeyen şey güçlendirir.. Herşeye rağmen yaşamaya değermiş.
intihar, bilmediğiniz bir yerde giden dolmuştan inmek gibidir, dolmuşun sizi evden uzaklaştırıyor ya da eve yakınlaştırıyor olma ihtimalini çöpe atmaktır.
@@yigitabanoz1300 o dolmuşa binmişsen eğer elbet bir yerde evin vardır. Ha eğer yoksa kendine bir ev de yapabilirsin. Deneyeceğin çok yol, gideceğin çok sokak varken sırf kayboldun diye vazgeçmekte saçmalık bana göre.
Bana da: "Gençsin, yakışıklısın, bak gülüyorsun! Ne intiharı bak hayat ne güzel önünde ne güzel günler var." "İntihar etmek istemiyorsundur öyle gibi görünmüyorsun." demekten başka bir şey yapmadılar devlete gittiğimde hiçbir zaman. Yüzünüze, eğitiminize ve halden anlayışınıza tüküreyim.
Merhaba, seni uzun zamandır takip ediyorum ve bu kadar vizyon sahibi bir insanın diğer insanların '' kuduz'' düşüncelerinden arınması beni mutlu ediyor umarım videoların devam eder. Türkiye'nin senin gibi aydınlık zihinlere ihtiyacı var :)
"Kendi canını almak. İlginç bir dışavurum. Kimin elinden alıyorsun peki? Bittiğinde özleyecek olan sen değilsin. Kendi ölümün, geri kalan herkesin başına gelen bir şeydir." BBC'nin Sherlock'u sanırım bu durumda videoyla ters düşüyor.
intihar olgusunu kafamdaki yerden alıp başka bir yere koyduğun, bambaşka bir bakış açısı sağladığın için çok teşekkür ederim abi. düşündüklerinin tamamını olduğu gibi kabul etmiyorum ama düşünmeme imkan sağladığın için ayrıca minnettarım.
Profesyonel destek almak konusunda çok haklısın ama bir seans nerden baksak 150 200 tlden aşağı değil. Kendi paramı kazanmama en az 5 6 yıl var. Zaten yaşamaya karşı motivasyonum ve isteğim diplerdeyken 5 6 yıl daha devam edebilecek miyim bilmiyorum. Psikiyatri desem kullanmaya başladığımda mutluluk veren sonrasında daha beter eden ilaçlar... Çok haklısın ama durum böyle işte.
@@mellie4679 okulun rehberlik hocası her şey bizim bakış açımızla ilgili düşüncesinde birisi hem bu sebepten hem başka sebeplerden ona kendimi açabileceğimi sanmıyorum ama teşekkür ederim.
Dostum kaç yaşında olduğunu ve ailenin maddi durumunu belirtseydin yardımcı olmaya çalışırdım. Yevmiyelik iş bulup en azından iki-üç gün çalışıp seans parasını çıkartıp psikolojik destek alabilme gibi bir imkanın varsa yapmaya çalış derim en azından ilk seanstan sonra biraz olsun düşünce şeklin değişir ve diğer seanslar için iş ararsın.(üniversite bittikten sonra iş sahibi olacağını tahmin ederek şuan 16-17 yaşlarında olduğunu varsayiyorum.)
@@ahmett9557 18 yaşımdayım lise sondayım. Ailemin maddi durumu kötü diyemem ama her hafta veya iki haftada bir terapi alacak kadar durumları var da diyemem. Ayrıca ailem aslında hiçbir sorunum olmadığını şımarıklıktan çoğu istediğim şey bana sağlandığından böyle olduğumu düşünüyorlar hal böyle olunca ben de fazla üstelemiyorum. Üniversite sınavına hazırlandığım için çalışacak 2 saatim bile olmuyor. Ama teşekkür ederim.
bu çok yanlış bir düşünce psikiyatri sadece ilaç vermez psikoterapide uygular özellikle yaşınada bakılırsa kesinlikle ilk önce ilaç değil psikoterapi uygulayacaktır bunu psikyatrına söylersen dahada yardımcı olur
Biraz alakasız gelecektir muhtemelen ama "intihar egonun en büyük oyunudur" gibi bir şey demiştin çok önceden. Bu şahsen bana karanlık günlerde baya umut vermişti. bu fikrin biraz da egodan geldiği, egonun her olayda olduğu gibi burada da baskılara kısayol tepki ve çözüm sunduğundan egonun bu sinsiliğinden soğumuştum. Daha sonraları da özellikle baskılarla başa çıkma noktasında, hayatta şanslı olmak üzerine düşüncelerin yardımcı olmuştu.Yazar psikolojisindeki durumun aksine tüm başarıyı sırtlamadan ve aynı şekilde başarısızlığı da tamamen kendime yıkmadan çoğu şeyi kendimce minimum hasarla atlattım. Bu konudaki düşünce sistemini ufak tepkilerden, sorulara yanıtlardan da çıkarabiliyordum kendimce (Aklıma gelen bir örnek "bu kadar ketum olmana rağmen, çevrenden neden soyutlanmadın veya çekilir durumda kaldın?" Gibi bir soruya " tamamen kaşım gözüm hatrına, olduğumdan daha az eli yüzü düzgün biri olmasaydım veya daha çirkin olsaydım muhtemelen soyutlanırdım." Gibi bir şey demiştin yani mevcut pozitif durumu da olası negatif seçenekleri de ne büyük bir marifetmiş gibi ne de arebesk bir isyanla karşılıyordun, şans faktörünü unutmadan eğer bir itirazın varsa da bunu en fazla sitem ederek veya şans faktörü etkili ise talihsizlik olarak dile getiriyordun) daha çok hissiyat olarak bu düşüncelerini seziyordum ama bu video ile daha kapsamlı ve kavramsallaşmış şekilde idrak ettim bazı şeyleri. Bir sağlık çalışanı olarak bile bu kadar doğru bir yaklaşım sergiliyememiştim kendime, hastalara veya çevremdeki insanlara karşı. bazen içindeyken ne olduğunu kestiremediğimiz durumlara kapılıyoruz, normalleşiyor. Böyle bir konuya samimiyetle, ciddiyetle hak ettiği açıklayıcılığı sağladığın ve vakti ayırdığın için kendi adıma çok teşekkür ediyorum ve eminim ki etkileşim vermeseler de çoğu alanda hayatına dokunduğun çok fazla kişi var, bil istedim :)
Ben de sıradan bir vatandaşım ama intihar düşünen kişiler varsa bir kaç fikir yazayım. Belki işlerine yarar. 1- Kendinize hedefler koyun. Birşeylerle uğraşın. Yemek yapmayı öğrenmek, photoshop teknikleri öğrenmek, 1 kitabı okumak, bir tv serisini izlemeye başlamak, yabancı dil öğrenmek, spor yapmak gibi.. 2- a) Sizi olduğunuz gibi sevmeyen kişilerle çok vakit harcamayın. b) Keşke şu kişinin seveceği bir insan olsaydım. Beni çok sevseydi vs. gibi olaylara girmeyiniz. Sizi olduğunuz gibi seven ortamlara giriniz. Olmadık kişilere kafanızı takmayın. Bu olduğunuz halinizle size hayran olacak kimler olabilirdi onların listesini yapın. Bu moralinizi artırır. :) 3- Yapmanız gereken zorlu işler varsa ve bunu yapamadığınız için moraliniz bozuksa onu parçalara bölüp parça parça yapmaya çalışınız. Farzedelim çok zor bir iş. Bölün 10 parçaya. 1 parçasını tamamlamayı hedefleyerek çalışın. 4- Moral bozukluğu senede 2 kere şiddetli gelir. Bu doğa kanunudur. Hep böyle sürecek sanmayın. Her sene o dönem gelince alarm durumuna geçin. İhmal ettiğiniz tüm şeyleri yaparak bu şiddetli fırtınayı atlatana kadar bekleyin. a) Berbere gidin saçınızı düzelttirin. Saçınız güzel taranmış olsun. Dağınık saçla veya kötü bir kıyafetle dolaşmayın. b) Banyoya girip duş alın. Bu moral bozukluğuna karşı şoklama yapar. Moraliniz feci bozuksa suyu soğutun biraz. Soğuk su moral bozukluğuna kamyon gibi çarpıp yamultur. :)) c) Dişinizi fırçalayın. Evi toplayın. d) Ne yemek yiyeceksiniz belirleyin. Hayatınızdaki belirsizlikleri en aza indirin. Onu mu yapsam, bunu mu gibi ikilemlerde kalmayın. Herşeyin kararını gün başından belirleyin. e) Öğrenci iseniz konu çalışın, test çözün. Bir kitap okumaya başlayın. Vicdan azabı duyacağınız durumları en aza indirin. Konu çalışın derken yapamayacağınız zorlukta birşeye başlayıp moralinizi bozmayın. Kolaydan zora gidin. Çok büyük eksikleriniz varsa bir plan yapın. 3 aylık, 1 senelik gibi geniş vakit dilimi belirleyin. Üniversite sınavına hazırlanıyorsunuz ama 2 ayınız kaldıysa ve kötü gidiyorsa 1 sene daha çalışırım seneye girerim diyin. Ama çalışmayı bırakmayın. 1 konu belirleyip onu güzelce öğrenmeye başlayın. Ara konu yerine ilk konudan başlayın. O konuyu tıp kazanacak kadar iyi öğrenmeyi hedefleyin. Sonra dersiniz ki diğer konuları da böyle öğrenirsem kimse beni tutamaz. :) f) Aşıksanız ve karşınızdaki size aşık değilse beni beğenmeyeni ben hiç beğenmem tarzında takılın. En fazla ne kadar değerli olabilir ki. Onun gibi binlerce başka aşık olunacak insan olduğunu düşünün. Bu olmasa da ileride bir benzerini kendinize aşık edecek planlar yapın. :) g) Spora başlayın. Evde veya spor salonunda yapılabilecek hareketler listesi yapın. Spor salonu şart değil. Evde de basit 3-5 hareket yeter. Her gün onları yapın. h) Moralinizi bozan şeyler hakkında birileri ile konuşun. Yok öyle biri diyorsanız kendi kendinizle konu hakkında konuşma yapın. Bunu yazarak yapınız. Bir sen yaz bir soru sor, birkarşı tarafa geç onun hakkında başka birşey yaz. Tahmini 1-2 haftada bu şiddetli durum geçecektir. Sonra yine serersiniz kendinizi. :)) Önemli olan bu atak geldiğinde disiplinli yaşayıp moral bozacak durumlardan kaçınmak.
Farkındaysanız hayatı fazla sorgulamayan insanlar her hangi bir derinliğe sahip değillerdir.Bilmedikleri kısım ise o derinlikte boğulmak. Eğer her hangi bir intihar eğilimine sahip değilseniz ya da sahip olmamışsanız bir aksilik olmaz ise biraz aptal,çoğunlukla düşüncesiz,nadiren empati kurabilen ya da bir çok zorluğa karşı olgunlukla baş etmemiş biri olabilirsiniz. Yaratana inançsızlıktan ziyade artık yaşamdan herhangi bir mutluluk duymayıp her gün bir hüzün ve duygusuzluk içinde yaşıyorsa insan,zaten günden güne intihar ediyor demektir ki bence gerçek intihar budur.
'bir insanın kendi hayatından vazgeçmesi, sizin hayatınızdan daha önemsiz olamaz.' intihara bencilce diyen kendi bencildir diyorsun, acımasızca yaklaşmışsın ama güzel :D
Ölümden daha doğrusu artık var olmamaktan korkuyorum. Belki ölüm varken ben yokum belki varım belki ölümden sonra bir hayat veya süreç var belki yok, bilmiyorum. Bu durum beni korkutuyor ve korkularımın üzerine gidip intihar etmem zaten olacak bir olayı belki bir saat belki elli yıl erken olmasına sebep olmam neden yanlış bir şey ? Hayatın bir anlamı bile olsa cennet cehennem kavramı olsa bile ne fark eder ki ? Allah'ın bana verdiği akılla bu sonuca varıyorsam benim irademin üstünde onun iradesi varsa intiharın dini veya başka bir açıdan bir yanlışlığı olabilir mi ? Dediğim gibi zaten olacak bir şeyi kendim gerçekleştirmem bununla yüzleşmem neden yanlış ? Profesyonel bir destek alabilme imkanım yok şu an ve alabileceğim bir zaman olacak mı veya o zaman çok mu geç olacak bilmiyorum. Diri diri gömülen kız çocukları geliyor aklıma, cidden bir vahşet bazı insanların yaşam şansı bile olmuyor. Olsa da konuştuğumuz dil bile düşüncelerimizi şekillendiriyor, hamileyken annenin yediği içtiği dahil her şey seni etkiliyor çevresel etmenler söz konusuyken kişilerin kendi düşünceleri mümkün olabilir mi ? Tamamen boşlukta gibiyim ne yapmalıyım bilmiyorum ama bunu bir yerlere yazmasam kafayı yerdim.
Dünya hala orman kanunlarının geçerli olduğu koca bir hayvanat bahçesidir. Mutluluk hakkı, yaşamın kutsallığı gibi söylemler çok fazla etik kaygı ve gereklilik taşıyor. Dünya zaten mutlu bir varoluş için elverişli değildir ne yazık ki.
Eğer bu videodaysanız ve bundan önce de intiharla ilgili videolar izlediyseniz, okuduysanız, araştırdıysanız ve bunu sürekli tekrarlıyorsanız lütfen bir uzmanla görüşün. İntihara teşebbüs kendini hissettiren bir şey. Araştırmak, okumak, diğer insanlara göre daha fazla ilgilenmek, bu konu hakkında sık sık konuşmak bir gelişim sürecini ifade ediyor olabilir. Bu konu hakkında özellikle sık konuşan biriyle karşılaştıysanız bu o kişinin yatkınlığını gösteriyor olabilir; bazılarıysa "manipülasyon" olabileceğini düşünmeleri gibi sebeplerle bu konuyu hiç konuşmaz. Bunlar dışında intiharı düşünmek farklı şekillerde de (gerçekliği ve sebepleri) değişebilir. Ve ayrıca intiharı tetikleyen birden fazla durum ve belki de hastalık mevcut olabilir. Bunları ancak aktarabilirim. Maalesef ben de bunları araştırmalar (: ve terapi seansları sonrasında fark edebildim. Ancak kafamızdaki şeyleri çözebiliriz arkadaşlar. Lütfen bir uzman ile görüşün. İnternette ücretsiz seans alabileceğiniz yerler de mevcut.
Arada bir gelir izlerim bu videoyu, anlattıklarına katılıyorum fakat yine de hayat çok yorucu. Psikolojik destek almaya başladım, intiharla ilgili değil gerçi ama daha çok kaygılarım ve takıntılarımla ilgili. Bunların tümünün de ölümle bir ilişkisi vardır elbet. Konu canlı olunca tabii neyin ölümle ilişkisi olmadığı söylenebilir bilmiyorum. Öğrenilecek çok şey var hayatta, kafa yorulabilecek çok problem var, anlam yok demek mümkün değil. Hatta çoğu zaman işlevi yok demek de haksızlık sanki. Problem şu aslında: hayatımda cevaplamak ve ele almak istediğim sorulara bakıyorum, milyon farklı insan denemiş ve saatlerce çalışmış. Kendime bakıp dürüstçe sorduğum zaman beni bu kadar benzersiz kılan bir şey olacak mı ki kimsenin yapamadığını ben yapabileyim? Cevap bariz aslında. Yine de bu cevaba inanmak istemiyorum. Bir şekilde bir gün varıcağım noktada tamamlanmış hissini yaşamak istiyorum. Bunu yapamayacaksam bu hayatla ne yapabilirim başka bilmiyorum, bulamadım. İntihar edemeyeceğimi de biliyorum, korkutuyor açıkçası :D Yapabildiğim tek şey yolunda gitmeyen işlerime bakıp önce suçu çevreme sonra kendime yakıştırmak. Her ikisi de zarar verici. Özgür irade, seçimler, hayat, genetik, çevre ıvır zıvır çok şey var çok az bilgim var. Yoruyor her şey, belirsizlikler, hayat falan. En nihayetinde ama değersiz hissediyor insan bazen, en azından ben öyle. Hayatımdaki problemleri çözmekten yorulunca yok olmak istiyorum bazen. Ne yapacağımı biliyorum aslında, çalışmam ve çabalamam gerekiyor. İnsanı salt rasyonel değerlendirmek de büyük hata tabii ve hatta rasyonal ve duygusal kararlar diye ayırmak da pek mümkün görünmüyor. İçiçe geçmiş yapılar. İntihar etmek istiyor işte insan bazen ama istemiyor da. Video için teşekkür ederim kendi adıma.
kendi kafam veya bir yakınımdakinin kafası bu konulara düştükçe geri dönüp bu videoyu tekrar tekrar izliyorum, izletiyorum, anlatıyorum. yaptıkların için çok teşekkür ederim.
Yakın zamanda böyle bir videoya rast gelmem oldukça iyi oldu. Oldukça bilgilendirici olduğu kadar; gerçekten de doğru bir şekilde yönlendirme yaptığın için ne kadar teşekkür etsem az
8 küsür senedir sanki yemek yermiş gibicesine günde 3-4 defa aklıma gelen bir seçenek. Anksiyete problemi değil, gelecek kaygısı değil, toplumsal birşey değil. Bazen düşünüyorum hatta, çok şanslı biriyim aslında hakkımda bahsetmemi isteyenler, soru sormak isteyenler yorum yapabilir. Aklımdaki tek soru, neden hiçbirşey sarmıyor. Doktora gideceğim ama kemikal destek almak için gideceğim, saçma sapan vaaz dinlemek için değil. Antidepresan ve antipsikotik gibi saçma sapan almayacağım tabii ki. Uyarıcı alayım da bari az sürecek ömrüm biraz daha eğlenceli olsun ve erken öleyim. Uzun bir aradan sonra güncellerim, belki herşey değişmiş olur.
Yaşam, belki de bütün varlığın veya bilmiyorum daha ötesinin en güzel parçasıdır. Sadece bir bitkiyi incelediğinizde bile saf güzelliğin karşısında eriyebilirsiniz, güneşin doğuşunu saatlerce izlemek isteyebilir, kokladığınız çiçeğin kokusunda sarhoş olabilirsiniz... İntiharı birden fazla kez düşünmüş biri olarak, o an veya o süreçte gözünüzün hiçbir şey görmediğini, her şeyin anlamsız geldiğini veya benzer şeyler yaşadığınızı biliyorum ama sadece bir gezegenin minik bir bölümünde bile milyonlarca büyüleyici şeyin var olduğunu, tadını çıkarmak istediğinizde yıllardan fazlasını isteyebileceğinizi lütfen fark edin. Yeteri kadar anlatamıyorum ama güzel kelimesinin yeterli olmadığı milyonlarca şey bana yaşamı sevdirdi, umudum, yaşama gayem sanırım bu şeylerin fazlasını keşfetmek ve gücümün yettiğince bu şeylerden olmak, bu şeyleri yaşatmak.
Bir daha kafamın içerisinde yer edinmeyeceğini sandığım kendi intiharımı ciddi şekilde tekrar ele almışken bu videoyu da tekrar izleyeceğimi düşünemezdim, hayat çok zorlaştı, sürekli olarak zorlaşıyor, ve artık bu zorlukların benim aksiyonlarımla bağıntısı kayboldu, çok çabaladım ve fakat sonuç alamadım. Hayatın kendisinin büyük bir mucize/ilginçlik olduğunu hala düşünüyor olsamda ölümün bunun antitezi olamayabileceğini gitgide dillendirir oldum kendi kendime.
Kaosun Kutsal Kitabi - Albert Caraco. Şöyle bir kısım vardı kitap ta ; Dünyanın 3/2 si zenginlerinlerin köpekleeinden daha sefil bir halde yaşarken bilim adamları uzaya koloni kurmaktan astereoidlerden maden çıkarmkatan bahsediyorlar.
3 yıl majör depresyon tedavisi gördüm tam geçti derken yeni iş arkadaşım bi bayana aşık oldum dün ona açildim beni terslemedi ama olmaz dedi . Şimdide aşk acısı çıktı başıma 😓 nereye kadar bu zulüm
@@aylakhayalperest324 kesin olmasi icin ne olmasi lazim ? Gormen falan mi lazim ? Senin kendi kurallarina gore kesin olarak bilinemez belki. "Kimse" diye genelleme yapma ben kesin olarak varolduğunu biliyorum
Farklı kişiliklerimizin olduğunu düşünüyorum.Sevgilimizin yanındaki kişiliğimiz,mevcut sevgilimiz gittiğinde ölüyor ve buna üzülmenin aslında bir yas olduğunu düşünüyorum.Kişiler arası geçiş yapan karakterimize ihtiyaç kalmadığında,ki beyindeki hangi fonksiyon bunu sağlıyor bilmiyorum,tıpkı sevgilimizin yanında olan karakterin öldüğü gibi kişilikler arası geçiş yapan karakterin de bu fonksiyon tarafından öldürüldüğünü ve buna intihar adının takıldığını düşünüyorum.Bu da karakterin başarısızlığı ve ilgisizliği gibi bir çok faktörle alakalı olabilir.Evrimsel süreçte insanın hayatta kalmasını sağlayacak bu özelliğin bir sonucu olabilir.
Hayat ne uğruna yaşamaya değer? Hangi yol olursa olsun ya değmez ya da boşa harcanması kaçınılmaz. Çünkü yaşamda ciddiye alınabilecek hiçbir şey yoktur, bu nedenle ciddiye alınabilecek tek şey yaşamdır.
Yazarlar daha çok intihar eder çünki farkındalıkları çok yüksek, herşeyi biliyor ve görüyorlar.Dayanamazlar gördüklerine bildiklerine.Ortalama insanı ele alırsak düşünce sistemi basittir, gelir elde etmek kar yapmak almak vermek, toplumsal değer yargılarını benimsemek onlara uygun bir hayat sürmek, konuşmalarını bile bu değer yargılarına, ya da dinsel değerlere göre yapmak, ayıp, helal, haram günah gibi.Eee o zaman da derin düşünüp ne diye intihar etsin ki.Dünyası o kadar ve gayet de memnun.
Bu videoyu ilk izlediğimde anlamamıştım ne anlatmak istediğini, kafam karışıktı.. Şimdi geldiğim nokta, girdiğim ruh haliyle birlikte çok iyi anlıyorum.. Ve şöyle ki : Gökler yerden çok daha güzel, bu dünyanın yaşanabilir bir tarafını göremiyorum.. Yaşayakalmak aslında “kendimize acı çektirmek, katlanmak”... Bazıları çok abonesi olan bir RUclips kanalından kendini ifade edebilir belki, bazıları bir arkadaş grubu içinde bulunabilir vs. ama bazıları için hayat sadece acı çekmek için kalmaktır.. Bu o insana ya tanrının ya da hayatın verdiği adaletsizliktir.. Bir bitkiye su, güneş, toprak verilir yaşar.. Birine toprak ve güneş verirsiniz var olur.. Ama bir bitkiye hiçbir şey vermezseniz onun çiçek açmasını bekleyemezsiniz.. O ölecektir..
Kanalın fayda amacı gütmediğini biliyorum fakat mesela bu videoyu 17 yaşımda izlemiş olsaydım bana müthiş katkısı olurdu ve kaybetmiş olduğum yaşam konforumu kazanmama çok yardımcı olurdu. Eminim birçok kişiye yardımcı olacaktır bu video.
Uzun süredir düşünmüyordum ama bu sabah tekrar düşünmeye başladım hemen aa nebuchun intiharlı bi videsu vardı onu izleyim bari motivasyon olur diyip geldim 🙂🙂
Merhaba, anlamsızlığı merkeze alan düşünce biçimi Nihilizm değil midir? Genelde (özellikle Nietzsche iki alanda da eserler ürettiği için) çok sık karıştırılabilindiği için soruyorum. Varoluşçuluğun temelinde otantiklik ve varlığın özden önce gelişi yatıyor. İntiharın varoluşçulukla birlikte incelenmesinin tek nedeni, intiharın diğer felsefe görüşleri tarafından pek yorumlanmıyor oluşu. Uzun yıllardır varoluşçu düşünce yapısına (Özellikle Sartre'ın humanist varoluşçuluğuna) sahip olaran biri olarak gizli videoyu merak ettim. İzlemek için ne yapmak gerekiyor? Teşekkürler!
Ölümün yaşatacağı o hissi/hissiyetsizliği ve o son anı hep merak etmişimdir. Sırf bu yüzden bile bunu istediğim anlar oldu. Sonsuzluk veya son gibi. Var gibi ama aynı zamanda yok gibidirde.
Çocukluğumdan beri intihar etmek istiyorum şu an 32 yaşındayım ve bu düşünce hiç değişmedi. Koşullar değişse bile benim zihnindeki o düşünce hiç degismedi. Profesyonel yardım aldım bu konuda fakat bir sonuca ulaşamadım. Profesyonel yardım aldığım süre boyuncada bu düşünce zihnimde hiç bir değişikliğe uğramadi. Sadece bu düşünceyle savaşmak yerine bununla yaşamayı öğrenme yolunu seçtim. Hayatım boyunca sadece bir kez eylem gerçekleştirdim intihar ettim. Ve nedeni sadece herzaman gördüğüm koskocaman bir anlamsızlıkti. Belli başlı somut bir nedeni yoktu intihar edişimin. Kendimi öldürmek istedim ve intihar ettim hepsi bu. Kendimi dünyaya ait hissetmiyorum ve herşey anlamsız geliyor. Bu intihar düşüncesi hiç bir şekilde zihnimden silinmiyor. Depresyonda değilim ruh sağlığim bozuk değil bana göre değil psikiyatriye göre de böyle. Aksine kendimi seven hayatida dopdolu yaşayan biriyim. Hiç bir sorunum yok. Mutlu bir çocukluk geçirdim sorunsuz bir hayatım oldu. Ufak sıkıntılar haricinde büyük sorunlarim hiç olmadi. Hayati çok rahat problemsiz yaşayan biriyim. Hayata anlam çok yuklemedigim içindir belkide bu anlamsizlikla bogusuyor oluşum. Yıllardır intihar konusunda araştırma yapıyorum. Ama çözüm bulamıyorum. Bu düşünceden kendimi öldürme düşüncesinden haz alıyorum adeta. Kendimi öldürmek bana haz veriyor. İntihar etmesem zihinsel bile kendimi öldürme düşüncesinden haz aliyorum. Kendimi bu kadar severken yok etmeye çalışmaksa ayri bir tezatlik oluşturuyor bende. Bu hastalıklı bir düşünce mi bilmiyorum. İntihar düşüncesi egodan gelir diyorlar. Bunu çok duydum. Ego dünyada haz alacak bir şey bulamayınca intiharla yani kendini öldürerek haz almayı seçer diyorlar. Bu zihinsel bir oyun gibi. Bu düşünceden kurtulmak istiyorum. Bu konudaki yorumunuz benim için önemli. Teşekkürler.
Yüzdüm yüzdüm kuyruğuna geldim kimseye anlatamadığım bu boku düzeltmeye çalışıyorum ancak gidişat hiç öyle göstermiyor kendime son bir zaman tanıyorum bir şeyleri düzeltmek için.
Videonun akıcılığından ve içeriğinin doluluğundan dolayı gözümüzü kırpmadan izlerken boynumuz tutulmasın diye düşünülmüş. İncelikli bir insandır kendisi.
Ben bunu şöyle yorumladım : Videoda intihar vakalarının doğuştan kişide olan şeyler doğrultusunda değil toplumun ona karşı biçtiği düşünceler ve onun yaptığı işler sonucunda ortaya çıkan doğru ve yanlışlar doğrultusunda üstüne uyguladığı baskı ile birlikte ortaya çıktığı düşüncesi söyleniyor . Videoun kalitesini insan ruh sağlığı olarak yorumlayabiliriz videonun sorunsuz ve düzgün bir şekilde ilerlemesi düzgün bir ruh sağlığı ve videonun her kesilmesinde ruh sağlığı zarar görüyor
baskı durumunda ortaya çıkan ruhsal sorunlara bağlı olarak gerçekleşen intihar olaylarından biri 2008-2010 yıllarında fransa telekomda çalışan ve arkalarından not bırakarak ard arda intihar eden 30 işçidir. post-modern çağda intiharların temelini japonya örneğinde olduğu gibi iş güvensizliğinden doğan stres oluşturmaya başladı. türkiye’de pek alışık olmadığımız bir durum ancak eşitsiz gelir dağılımı, emeğin metalaşması ve ekonomik krizin yarattığı belirsizlik artarak devam ederse görülmesi muhtemel bir olaydır. umarım bu tarz videolar bir nebze olsun yardımcı oluyordur. teşekkürler :)
Klinik psikoloji alanında uzmanlık yapıyorum, yüksek lisans tezimde ise depresyon ve intihar çalışıyorum. Alandan olmayan birinin konudaki görüşlerini duymak oldukça ufuk açıcı, video için teşekkürler. Ayrıca bu konuda çalışan biri olarak alttaki yorumları okumak beni oldukça üzdü, psikolojik yardımın ülkemizdeki hali konusunda ne deseniz haklısınız
Merhaba, psikoloji okumak, özellikle de Türkiye'de psikoloji eğitimi ve çalışma alanları, hakkında sizinle konuşabilme ihtimalim var mıdır? Buradan, maille veya herhangi bir şekilde?
Nebuch "hayat yaşamaya değer" ifadesini ne ile temellendiriyorsun? Bu fikrin tamamen değer yargısından ibaret olduğunu düşünüyorum. Eğer teist değilsek hayat yaşamaya değer veya değmez diyebilmemiz için elimizde hiçbir şey yok ki :/
Bence teist değilsen daha değerli. Bu hayatın tek, bir daha başka bir yerde yaşama şansın olmayacak ve düşününce milyarlarca olasılığın bir araya gelmesiyle birlikte hayattasın.
Teist olmayan insanları ayakta tutan şey bence bir tür yapay din. Hayatı yaşamaya değer kılan şeyler güdüsel ahlak ve zevk sonucunda içselleşen olgular, insanı güdülerine ters olan şeyden koruyor. İntihar her insanoğlu için zordur. Ben Tanrı'ya varamadım doğduğumdan beri. Beni ayakta tutan melekler ve cezalar var ama. Melekler kendi ütopyalarına ayak basmış insanlar, cennete ait gözükenler, benim değer verdiklerim. Bazen, vicdanımın ihanetine uğruyorum. Bu zamanlarda nefesimi ölesiye tutuyorum, sonunda hala bu dünyaya bakıyorsam güdülerimin -yani insanlığımın- kazandığını varsayıp zaferinin matemini tutuyorum. Belki bir cevap bulabilirsin kendi soruna lakin türkçeyi bir yıldır çalıştığım için düşüncelerimi bu dilde aktarmak oldukça zor. Mazur gör.
@@muhammetaksu8231 sana bu düşünceyi anlamlı kılan ne yani e tamam çok düşük olasılıklardan taa buraya kadar gelmişsin evrilmişsin filan üst bir bilinç kazanmışsın. E sonra? Hiç varolmasaydın kötü mü olurdu yada bu daha mı "anlamsız" olurdu?
Merhaba Doğan abi böyle hitap etmek istiyorum çok da meşgul etmek istemiyorum. Videonu tam da bu hislerimin arttı dönemde gelmesi açıkça beni çok mutlu etti.Videoda bahsettiğin profesyonel yardımı yaklaşık olarak 3 kere denedim, ilaç tedavisi de aldım fakat olay her gün güneşin doğup ısıtmamasından kaynaklı olmadığını rahatça diyebilirim ki artık bu düşünce durumu bile beni tedirgin etmiyor. İnsani hislerimden o kadar uzaklaşmışım ki kendime bir "canavar" demekten veya dönüşüyor olmaktan korkuyorum. Bu demek değil ki "farklı" davranıyorum veya tepki gösteriyorum hayır bu tamamiyle içsel.Her olasılığı düşündüm ve her olasılığın -ergenlik,depresyon,travmalar ve süreçleri- gerçek olabileceği varsayımında bulunarak uzunca zamanlar yaşadım ve kendimi bunlarda tecrübe ettim ve ne yazık ki hiçbirinde de ben orada değildim. Başıma gelen olayların hiçbir önemi olmadığını düşündüğüm zaman içindeyim ne yaşarsam yaşayayım buraya varacakmışım hissi her yerimi sardı çünkü ortadan belki doğru bir ifade olmayacak ama "zaman,anlam ve bağlamı tamamen kaldırdım" ve bunu yarı bilinçli yarı bilinçsiz yaptığımı düşünüyorum.Bunlar benim için tamamen iletişim araçları.İletişime ihtiyacı olmayan bir canlı gibi davranıyorum fakat kabullendiğim herhangi bir ruh halim -kabullenme durumu iletişim için başlangıc olabilir umudum aslında- ve akıl sağlığım beni yarı yolda bırakıyor ve "hadi ama bir şeyin yok" dediği an tam diyorum ki "yaşamaya geri dönebilirim kafamın içinden çıkabilirim" tekrar "hop nereye?". İçinden çıkamayan bir varlığa dönüştüm bu da toplumsal olarak karşılığı ve değeri olmayan bir kavrama dönüşüyor ve "değersiz "oluyorum ama ben böyle hissetmek istemiyorum az da olsa kendimi her gün duyabiliyorum, az da olsa sohbetlerim oluyor özlem giderebiliyorum fakat bu çok acı verici bir duruma bulanıyor.Varoluşçuluk acısı çektiğimi düşündüğüm zamanları bir şekilde kontrol altına almak ve "hayır farklı bir şey mutlaka vardır şu sonsuzluğa-tanımlayamadığım için böyle diyorum- bak dediğimde matematiğe yöneldim önceliğim ve yardım elini oradan bekledim fakat anlamadığım nokta şu hiçbir soruya ulaşamıyorum.Cevap aramıyorum ki ama her yolculuk bir soruymuş gibi algılıyorum, her detay bir cevap barındırıyor veya soru işareti gibi ama bu çok yorucu ama bu ne kadar gerçek ve bu gerçekliğe adapte olmanın zorlu kısmını mı yaşıyorum? "her şey düzelecek mi?" sorusuna merakımdan yaşıyorum desem yalan olmaz yani aptalça fakat filmin sonunu biliyorum ama yine de bi izlemek istiyorum. Benim de hayatla bağım bu ve hiçbir şekilde en ufak bir değişime uğratamıyorum kendisini. "Fuck this world, wasn't meant for me or the other way around, either way"
Videoda intiharın toplumsal ve çevresel faktörlerinden detaylıca bahsedilmiş ancak ben nedense ''neden intihar edilmemesine dair'' felsefi bir çözümleme görmedim. Bilmiyorum belki de daha dikkatli izlemem gerekiyor ancak demek istediğim şu; düşündüğünü ve bilinç sahibi olduğunu varsaydığımız canlılar olarak gerçekten 'anlam' yükleme çabamız bir çabadan ibaretse yaşamakla ve yaşamamak arasında ciddi bir fark yoktur.(Bazı zevkler ve hazlar tatmak dışında) Hal böyleyse insanın meraktan da olsa bilişsizliği deneyimleme isteği hafif bir istek gibi değil sanki.
İster inançlı ister inançsız olun.Tek bir gerçek var bu dünyaya bir kere geliyoruz.Oda şu anda yaşadığımız hayat.Kendinize bir amaç edinin ve destek alın.İnanç varsa ki ben Müslümanım ve hayat hiçte nazik davranmadı bana emin olum.Aylarca evden çıkmadan ağlayarak her gece sorgularla kavgalarla geçirdim bile oldu.Nasıl çıktım derseniz amaçlar belirledim bakış acimi değiştirdim.herkes kendisi yapamaz evet varsa sohbet edip rahatlamak isteyen iletiişm kurabilirim yazın yorum olarak.Gerekirse profesyonel destek alın.Zor süreçleri herkes benim gibi direnip atlatamayabilir bırlıkte daha kolay.Allah yardımcınız olsun
Hayvanlarda da olan bir olgu olduğuna kesinlikle inanıyorum. İki ay önce gözümün önünde bir kedi resmen yavaş hareket eden bir arabanın tekerinin altına girerek intihar etmişti.
En masum duygu olan sevgi her seyin ortaya cikma sebebi olan bencillikten ortaya çıkmıştır. Sevgiliniz sizi sever mecnun leylayi sevmistir ferhat sirini. Asli da keremi sevmistir ama bu kişilerin hepsi kendi beyinlerinde o açlığı yok edebilmek icin sevmistir.anneniz sizi kendi hormonal salgilari sonucu beyninde ortaya cikan "evlat sevgisi" ihtiyacıni giderebilmek icin seviyor. Herkes kendi ihtiyaclari adina bir baskasini seviyor. Veya yardim etmeyi ele alalim. Bir insan kendi beyninde olusan yardim ettikten sonra o tatmin duygusunu yasamak icin yardim ediyor bir baskasina. Tanriyi sevmekte bencillikten ortaya cikmadi mi zaten. O da oyledir. Sen tanriyi kendin icin seversin o tanri olduğu icin degil. Beyninde olusan "tanrı sevgisi* ihtiyacını gidermek icin. Insanoğlunun yaşadığı her duygu BENCILLIKTEN meydana gelmistir.
her video ya başladığımda eski izlediğimden bir pay varmış gibi geliyor ama hayır yok. bunu birkaç kez aynı şekilde düşündüm ama yorum yapmaktan kaçındım. bu çok mucizevi bir şey. başlıkların aynı olması içeriğin aynı olacağını belirtmiyor yani. bu, hayatın mucizesi gibi bir şey. bu video yu her izlediğimde başka bir şey duyuyor ve algılıyor olmam, içeriğin zamanla bizim algılarımızda değişmesinden kaynaklı olabilir. aynı kalsaydı söylenenler, kesinlikle intihar vari bir hareketle kalıp geçmişteki anımızı yaşıyor olurduk, yani o anı' öğreniyor olurduk ancak zaman daimi devamlı akıyorsa bunların içeriklerinin değiştiklerini hatırlamam yani geçmişteki haliyle görmem mümkün olamaz ve kesinlikle hatırlamıyorum ki beni her seferinde doyuruyor eski bir video. artık "orada video lar var" demek yerine, "orada sunumlar/başlıklar duruyor" şeklinde bir ifade kullanmanı tercih ederdim, tabi kendinde özgüllüğün olmasaydı abi. çok şey öğreniyorum senden. lütfen hiç bırakma.
Hayatım zor aslında herkesin zor.İntihar üzerine düşündüm ve şuanlık daha hayatımın başlarında olduğumdan ve hayatta deneyimleyeceğim tecrübeler olduğundan erteleme kararı aldım, varoluşçuluğu eleştiri noktaların kesinlike yerinde ama fazla teorik olduğunu düşünüyorum şuan içinde bulunduğumuz ütopya düzeninde yaptığımız hesaplanmış hamleler bizi daha aydınlık bir yere taşımıyor yaşayacağım tecrübeler azalıyor ve aylar geçtikçe varoluşsal krizlerimde kaotik olarak artıyor çözümü bulamadım intihar etmeyi şuanlık düşünmüyorum çünkü yaşadığım dünyanın bana uyguladığı baskıları ciddiye almıyorum, böylesi daha kolay geliyor. Hayatı istediğim kadar ciddiye almayabilirim ama en nihayetinde toplum özgürlüğümü kısıtlıyor ve daralan ufkum beni varoluşçu biri olmaya itiyor. Aslında varoluşçuluğa yönelmek benim için bir savunma mekanizması sanırım.
intihar fikri benim için her zaman var olan bir düşünce, anlık olarak kurtuldum yanılgısıyla ilerliyorum yalnızca. birçok kez bu durumu en ince ayrıntısına kadar hayal ettim bir tür meditasyon gibi. ama her defasında içimden bir şeyler buna engel oldu neyin engel olduğunu somut olarak ifade edemiyorum. evrimsel olarak bedenimizin yaşama odaklı olduğunu beynimizin de bu durumu engellemek adına bahaneler ürettiğini düşünüyorum. şu an intihar düşüncesine daha mantıksal bakabiliyorum bu duruma kendimi keşfetmem katkı sağladı. eskiden çevremdeki insanlarla yaşayan biriydim. biriyle en ufak bir tartışma yaşadığımda ben şimdi ne yapacağım diye düşünüyordum. şu an ise kendimle vakit geçirecek şeyler bulabiliyorum. eskiden şununla şunu yapacağız hayali kurarken şu an; şunu yapacağım, şunları deneyimleyeceğim diyorum. intihar önündeki en büyük engellerden biri de geleceği hayal edebilen bir zihine sahip olmamız. geleceği somut olarak yaşamadan soyut olarak tüketiyoruz, bu bazen beni korkutuyor. ilerde yaşayacak bir hayatım kalmayabilir. ama şu an elimden yalnızca bu geliyor. zamanı bükebiliyorum algısı da hoşuma gidiyor. ve teknolojik gelişmeleri takip etmeye başladım. bu durum ise ileriyi görme imkanın varken ondan vazgeçmemi zorlaştırıyor. ayrıca sahip olduğum bir canım var. bu cana sahip olup birçok cana katkı sağlayan şunları şunları yapan bir sürü kişi var. sahip olduğumuz şeyler pratikte aynıyken neden ben de bu faaliyetlerde bulunmayayım. şayet dinlerdeki gibi cennet cehennem varsa -olmadığına emin sayılırım aslında- anlatacak fiyakalı bir hayatım olsun istiyorum. zor olan yaşadım dediğim anda ölebilmek. aslında dünyevi hiçbir şeyin beni buraya bağlamadığını söyleyebilmem. diğer türlüsü kolay.
Profesyonel yardım alma fikri beni korkutuyor, sanki son çare oymuş ama işe yaramayıp, işe yaramamasıyla beni daha da çaresiz bırakacak düşüncesiyle gitmiyorum. (Gitmem lazım. Hemen.)
17 yaşında intiharı denemiştim aslında çevreme beni rahat bırakın yoksa gideceğim davranışıydı bi nevi.Şuan 22 yaşında üniversite 3.sınıftayım.Seni yeni keşfettim izleyeceğim çok video var daha video çok güzel olmuş başarılar.
profesyonel yardım almak bazen o kadar zor oluyor ki. yaklaşık 7 yıldır hissettiğim bu baskı haliyle 3-4 yıldır her günüm intihar isteği ile başlarken günü can havliyle sonlandırmayla geçiriyorum. içinde bulunduğum 'baskı' buram buram yok olmak istediğim halde hala sütünmemin sebebi. çok fazla şey denedim, bu histen kurtulmak ve yaşama tutunmak için. hiçbiri işe yaramadı. profesyonel yardım almak istediğimdeyse sadece "hisleri oturmamış, yokluğu bilmeyen deneyimsiz ve aslında hiçbir sorunu olmayan sadece kendi kendine kuruntu yapan bir ergen" olduğumdan dolayı her seferinde reddedildim. birkaç aydır had safada yaşadığım intihar hissi ve saçma bir ebeveyn tutumu yüzünden alamadığım yardımın ardındam videoyu görünce yorum yapamadan geçemedim. senin de videoda az buçuk üzerinde durduğun ülkedeki saçma algılar değişmediği sürece bu düşüncelerden kurtulmak isteyen daha çok kişinin sonu intihar olacaktır. yaşama tutunmam gerektiği üzerine kurgulanmış bir ton 'baskı' yüzünden yıllardır dengesiz bir şekilde günleri geçiriyorum. fakat bu şeyler her geçen gün teker teker yok oluyor. aile, gelecek, inanç, dünyaevi güzellikler.. (!) ve nihayetinde geriye devasa bir tiksinti kalıyor. hissiz ve boş, saçma bir baskının altında yaşamaktansa ölmeyi tercih etmek saçma gelmiyor bana. Açıkçası artık sadece o günü bekliyorum. yapacağım hiçbir şey kalmadı çünkü.
Baskıya neden olan şeylerden kurtulup hayatındaki hissizliği ve boşluğu dolduracak şeyleri aramayı amaç edinebilirsin. Belki de bulabilme düşüncesi seni bir nebze de olsa intihardan uzak tutabilir. Ya da kendine bağlanabileceğin anlamlar oluşturabilirsin. O iğrenç tiksinti bir süre sonra gidiyor.
Bir trans kadın olarak fiziksel değişim sürecine girmeden önce bu videonu izlemiştim. Bana inanılmaz faydası olmuştu. Beni anlayan insanların olduğunu bu videon ve senin sayende gördükten sonra biraz da olsa rahatlamıştım.
Şuan üzerinden 2 yıldan fazla geçti ve ben fiziksel olarak değişim sürecine başladım. Aileme açıldım. Artık hissettiğim gibi yaşıyorum. Kendi bedenimde hapis olmak çok yormuştu beni ve intahar etmenin esigine geldiğimde kendim olarak yasayamadiktan sonra yasamamın bir anlamı olmadığı kanısına varmıştım.
Güzel haber su ki tahminlerimden daha fazla değiştim. Kimse trans olduğumu anlamıyor. Yanlış anlamayın trans olduğum icin utanç duymuyorum. Sadece toplum içersinde trans olduğumun anlaşılmaması, benim için hayati daha kolaylaştırıyor.
Yorumun için teşekkürler kankacım
İyi ki varsın, bunu söylemek istedim💗
Eylul hanim bravo 🥰
''bazı insanlar için sabah güneş doğar fakat ışık yaymaz'' hayatımda duyduğum en anlamlı şeylerden birisi. depresyon sonucunda o bozulan algıyı çok iyi özetlemişsin.
Hastalık sağlık durumunun ortadan kalkması olduğuna ve sağlık da biyolojik psikolojik sosyal yönden tam bir iyilik hali olarak tanımlandığına göre depresyon bir hastalıktır. Depresyon hastalığı ifadesindeki rahatsız edici çağrışım ise ruh sağlığı teriminin kapsamında geçen bir ifade olması ve halk arasında delilik kelimesi ile genellenmesinden kaynaklanıyor bence.
@@gunesyagzisk6885 depresyon bir akıl hastalığıdır evet.
@@-esra831, psikoloji alanında tahsil görmüş kimseler değiliz ve bu konu da hakkında net bir kanı koymak doğru olmaz. İnsanlar üzülebilir, bu gayet doğaldır; hatta bu normalinden biraz daha uzun sürebilir, normaldir; çünkü hislerimiz var ve bizler içinde organlarını taşıyan çantalar değiliz. Uzun süren mutsuzluklara, ardından gelen intihar düşenceleri bir hastalık evresi olabilir, ya da uykusuzluk/aşırı uyku, iştahsızlık, kilo kaybı, kendine zarar verme teşebbüsleri, içe kapanma, bölgesel ağrılar, uykusuzluğa bağlı görsel işitsel halüsinasyonlar vs. vs. ancak bu noktadan sonra bir hastalık, tedavi edilmesi gereken bir hastalıktır diye düşünüyorum.
Çok doğru ve yataktan hiç kalkmak istemiyorsun hiç uyanmak istemiyorsun :(
@@grafakir245 depresyon zaten saydığın belirtiler için koyulan bir teşhis. hepsini yaşadım ve anlattığımda doktorun tepkisi:depresyon hastasısın,olmuştu. yani burada üzüntü,yas ile depresyon gibi ciddi bir durumu karıştıracak olanlara bir şey anlatmıyorum zaten.
2015 yılında bundan 4 sene önce, en yakın arkadaşım, "Nebuch'u biliyor musun?" diye bi soru sordu bana. Bilmediğimi söyledim ve o gün birkaç videonu izletti. Hiç bilmediğim bazı konularla o zaman tanıştım. Arkadaşım ile sık sık videolarını açıp tartışırdık. Bir çok şeyi araştırmamıza vesile oldu bu durum. O zamanlar edindiğim bu yeni ilginin hayatımı ne kadar etkileyeceğini henüz bilmiyordum ama bu başka bir konu. Arkadaşım benden hep daha büyük bi şevkle araştırır, yeni fikirler oluşturup bunları önüme sererdi. Bizim bu eylemlerimiz ivmeli bir şekilde arttı. Hayatımdaki en derin sohbetleri o zaman yapmışımdır. Fakat 2017'nin temmuz ayında arkadaşım intihar etti. Bazılarının kafasında direkt "çok düşündü kafayı yedi" tarzı bir şey canlanmış olabilir, onların sikik düşünce sistemlerine karşı özürlerimi sunuyorum çünkü durum pek öyle değil.
Zaten bir çok konuda üzerinde baskı hissettiği bir konumdaydı. Kendi ailesi ve kişiliği ile çok sorunları vardı. Hayatta herhangi bir amaç onu tatmin etmiyor, yaş olarak da bir şeylere yeniden başlamak için geç kaldığını düşünüyordu. Ancak onun psikolojisinin git gide iyileştiği, ve yaşama daha iyi tutunduğunu gözlemlediğim bir süreç vardı. Bu da seninle başlayan, sonrasında bilim, din, fizik, felsefe vs. ekseninde devam eden, hayatında amaç oluşturmaya çalıştığı bir süreçti. Aslında gayet faydası da dokunuyorken, sonrasında saçma bi olay, geçmişindeki bir çok şeyi tetikledi ve müthiş derecede karamsar biri haline dönüştü. İki ay sonra da intihar etti. O iki ay sürecindeki arkadaşım, kesinlikle benim iki senedir tanıdığım arkadaşım değildi. Kötü bir ruh tarafından ele geçirilmişçesine, müthiş bir karamsarlık ve mantıksızlık hakimdi. O noktada gerçekten profesyonel bir yardım alması gerekiyordu fakat almadı. Eğer bu süreci atlatsaydı, biliyorum ki kesinlikle güzel bir karakter olarak hayatına devam edecekti. Her zaman sağlam bir eleştirmendi ve orijinal fikirlere sahipti.
Tüm bunları yazmamdaki sebep konusu açılmışken bir nevi iç dökme aslında. Arkadaşım seni benden daha iyi anlıyordu o zamanlar. Ask.fm'de sorduğu bazı güzel sorulara senin ciddiyetle verdiğin cevaplardan anlamıştım bunu. Videoların; onun ve sonradan benim, hayati olarak adlandıracağımız bir çok şeye kapı araladı. O geçmişle alakalı bir yerde takıldı ve bıraktı ama bu, o süreci değersiz kılmıyor. Çektiğin bu videoların insanlara faydası dokunsun diye yayınlanmadığını biliyorum. Ama gene de teşekkür etmek istiyorum, bazı konularda yeni fikirleri önümüze sunup, bir şeylere vesile olduğun için. Yıllar içerisinde senin değişimini izlemek bile çok keyifli. Senin için bir iyi dilekte bulunacaksam o da şu olurdu: Umarım hala kafanda muallak olan bir çok konu zamanla senin için daha anlaşılır bir hale gelir.
Bunları okumak benim için çok zordu. Arkadaşın için en derin üzüntülerimi iletiyorum. Bahsettiğin tarihlerde bu konuya değinebilecek kadar hazır değildim, bir faydası olabilme ihtimali yüzünden bu kadar geç kaldığım için çok üzgünüm.
@@Nebuch Yakın arkadaşı olarak ben kendimi çok suçladım faydam dokunmadı diye. Ben de bir çok konuda yetersizdim o zamanlar. Fakat sonradan intihar sürecini daha iyi anladım. İnsanın hayatındaki bildiği her şeyden vazgeçmek istediği o süreçte, dışarıdakilerin ne dediğinin pek bir önemi olmuyor maalesef. Bu nokta bahsettiğin gibi anca o konuda profesyonel insanlar tarafınca, veyahut ilaçlarla bir şekilde düzeltilebilir. O nedenle hazır olmamayla alakalı üzülmeni gerektirecek bir durum yok. Teşekkür ederim tüm içtenlikle gene de. Eğer bulunduğu durumu aşıp, gene önceki tutunmaya çalıştığı şeylere tutunsaydı, bu senin vesilenle olan bir şey olmuş olacaktı. Olmadı. Ama bilemeyiz belki de bir çok insana bu konuda bir faydan dokundu. Bir çok insanı bilmem ama en azından bana dokunduğunu biliyorum. O yüzden tekrar tekrar teşekkürlerimi sunuyorum.
@Muharrem Çelik başınız sağolsun öncelikle. Ne fayda bilmem ama arkadaşınızın durumunu çok iyi anlıyorum. Kimileri zayıflık kimileri çok düşünmekten olduğunu düşünecek ama intiharı asla o raddeye gelmeyen ve ciddi bir şekilde düşünmeyen bilemeyecek bu durumu. Yaşama isteğini/sevincini kaybeden biri için de intihar bi'nevi kurtuluş çünkü bir kere o isteğin kaçmışsa tekrar yakalanacağını düşünmüyorum ve intihar kaçınılmaz bir son gibi.
@@NebuchEvet faydası olabilme ihtimali var çünkü akıl akıldan üstündür ve bilgi gelecek nesillere aktarılarak öğretme-öğrenme gerçekleşir. Ama ne yazık ki bu videodaki görüşlerinin hepsine katılmadığımı söylemek durumundayım. Katıldığım bir düşüncen ise intihar gerçekten de özgürlüğün en düşük seviyesi. Katılmadığım kısma gelirsek yaşam gerçekten bir hak mıdır yoksa zorunluluk mudur? Seninle tanışmadan öncesinde profesyonel yardım almaya başlamıştım ve devam etmekteyim. İntihar etmeyi gerçek anlamda düşünmemiş olsam da böyle bir seçenek olduğunun hep farkında oldum. İntihar yada herhangi bir konu hakkında insanların görüşlerini öğrenmek kendi düşüncelerimin oturmasında bana yardımcı oluyor diye düşünüyorum. Bu yazı tamamen benim kişisel görüşlerimdir. Konu hakkında profesyonel anlamda bir bilgim yoktur.
@@daydream1468 Demek istediğin şeyi çok iyi anlıyorum ancak fark ettiğim bir şey var ki, tanımlarımız dünyamızın sınırlarını da belirliyor aynı zamanda. Evet intihar bir nevi bir son. Ancak buna "kaçınılmaz" sıfatını eklemek, sadece o anki durumumuzun bize söylediği bir hikayeden ibaret. Ben bu intihar kavramı üzerine çok fazla insanla da görüştüm. Çok değişik örneklerle karşılaştım. İşin komik tarafı, bir zamanlar intihar etmeyi denemiş ama becerememiş veya bir şekilde cesaret edememiş o kadar çok insan var ki... Benim son yıllarda tanıdığım, entelektüel birikimi ve zekasıyla beni etkileyen, bir nevi manevi babam olarak kabul ettiğim bir kişi vardı. İntihar eylemini tam olarak gerçekleştiremeyip bir hafta komada kaldığından bahsetmişti bana. O süreçteki birinin dünyayı nasıl algıladığı konusunda çok fazla şey anlattı. Sonuç olarak bu insan 40 yaşlarında olmasına rağmen yaşama benden daha sıkı tutunan, daha enerjik bir insan. Demek istediğim, ekstrem durumlar hariç hiçbir zaman seçenekler bir noktada tıkanmıyor ve bir şeyler kaçınılmaz seviyesine gelmiyor. Sadece farklı seçenekleri deneyecek enerjimiz olmadığı için, böylesini kabul etmek kolayımıza geliyor. Dürüst olmak gerekirse, ne kadar depresyon konusunda tecrübem olsa da intihar meyilli biri olmadım. Ama olabildiğince anlamaya çalıştım ve benim çıkarımım genel olarak bu. Örneklerini görmem bunları gönül rahatlığıyla söylememi kolaylaştırıyor.
Bir Web sitesinde intahar ile ilgili şöyle bir yorum okumuştum ;İnsanların benim için iyi niyet söylemlerine sessiz kalıp benim için ettiği sesli dua lara amin bile demememin bile farkında değiller. Gelecek adına iyilik veya kötü olaylar ve olgular üzerine bir beklentim yok diyordu. Çevremde baktığım herşey anlamını yitirmiş sanki hiçlik üzerine giydirilmiş plastik suretler kadar yapay geliyor hayatın kendisi. Hayat dediğim şey değerini yitirmiş eski bir metalik para kadar değersiz. Değer olgusunun bile değerini kaybettiği bir zaman içerisinde yaşıyorum gibi hissediyorum.
İnsanlar çevrem benden beklentiler içinde evlilik çocuk sahibi olmak gibi ahmakça laflar sarfediyorlar kendi varlığına bile katlanmaya ben kendi mutsuzluğuma içinde olduğum belirsizliğe hiçliğe en önemlisi başkaları için çekilmez olan bir duruma durumdan habersiz bir kadını eklememi ve hiçbir şeyden haberi olmayan bir veya bir kaç çocuğu bu hiçliğe sürüklememi bekliyorlar. Galiba dışarıdan bakınca çok mutlu görünüyorum ki insanlar böyle ahmakça temennilerde bulunuryordu.
3 yıldır depresyonum ve diğer mental hastalığım yüzünden antidepresan kullanıyorum. 11 psikolog ve 6 psikiyatristim oldu. Bu 3 yılın önceki 1 yılı doğru ilacı bulmakla uğraşıyordum. Deney tüpü haline gelmiştim. 3 yıl boyunca ağır dozlarda ilaç kullandığım halde aklımdaki intihar düşüncesinden kurtulamadım. Kendime daha küçük zararlar vererek ölümüme neden olmaktan sıyrılmaya çalıştım. Şu aralar aklımdaki dürtüler daha da arttı ve bu durumu yakın arkadaşıma açtım. ‘Depresyondan çık, çıkamıyorsan benim yapabileceğim bir şey yok.’ cevabını aldım. İnanın var. Düşüncelerimin dinlenmesi ve dikkate alınması bile bazen bir şeyleri daha iyi kılıyor belki de ölümünüzü geciktiriyor. Depresyonumu ve intihar düşüncemi açtığım insanlara baktığımda hep neden sorduklarını görüyorum ve karşılığında hep büyük bir olay bekliyorlar. Depresyon sizin bir yakınınızı kaybedip mutsuz olmanız, intihar da yakınınızı kaybettikten sonra keşke ben ölseydim düşünceniz değildir. Bazen küçük olaylar birikir birikir ve sonunda dökülen saçınız bile kırılma noktanız olabilir. Dünya genelinde artık intihar ve depresyon öyle popüler hale geldi ki insanlar kendimi öldüreceğim veya depresifim dediğinde gülüyoruz, ciddiye almıyoruz. Çünkü insanlar bunu normal bir duygu durumu haline getirdi. Depresyonu her gün yaşayan ve intihar etmemek için neden arayan biri olarak bu videoyu buldum. Bu konuyu açıp her açıdan bakman gerçekten çok faydalı. Çok teşekkür ederim.
Nasılsın?
Çok
Haklısın
"sizin asagılık hayatlarınız o kişinin canına kıymasından daha onemlı degıldır."
başkalarını hayatı neden aşağılık olsun canına kıyan kıysın başka insanların hayatlarından ne işin var da aşağılık hayat diyorsun bu ne perhiz bu ne lahana turşusu
Arif bu sözün "intihar etmiş insanlar etrafındakilere karşı sorumsuzdur" düşüncesine karşı söylendiğini anlamaman için videoyu izlememiş olman lazım ki izlemeden böylesine bir yorum yapma hakkını kendinde bulman utanç verici. He eğer izleyip anlayıp da bunu yazmışsan çok komik.
Aile şirketimiz battı, borçlarımızdan ötürü babam hapse girdi, yaşamakta olduğumuz evden çıkarıldık bu sırada üniversiteyi bırakmak zorunda kaldım, babamı hapisten çıkarmak istedim canla başla çalıştım bir de üstüne babamın borçlu olduğu bir tefeci çıktı meydana biz onla uğraşaduralım hemen bir ay sonrasında çalıştığım iş yerinde karşılaştığım yoğun mobbing yüzünden istifa ettim zorunda bırakıldım. o gün bu gündür işsizim. Şimdi rutubetli bir gece kondu da oturuyoruz buna da şükür diyorum hele önceki gecekondudan yarım bin lira için yaka paça kovulduktan sonra. Ben bunları yazarken her kelimede yaşadıklarım aklıma geldi neler geldi neler geçti ve tüm bunlar bir iki sene içinde oldu 17-18 benim hayatımdaki en berbat yıllardır hiç şüphesiz. İşsiz kalmamın ardından intiharı çok düşündüm fakat sonra sordum neden? Neden umursuyorum ki sevgi, para, pul, güç, kudret her şey geçici öyle ise her şeye başka bir bakış açısı getirebilir farklı gözlerden görerek olayları yorumlayabilirdim öyle de yapıyorum şuan. Yeni bir hayat istiyorum, yeni bir kişilik, yeni bir gelecek. Bana kalırsa intihar düşüncesinin bittiği an umudun yeniden yeşermeye başladığı andır.
Ve değinmemiş olduğun bir konu ise intihar eden kişilerin çoğunun yalnız insanlar olduğu. Bahsettiğim yalnızlık yüzeysel bir nesnellik değil fikri bir yalnızlık. Benim olduğum gibi koca bir ailenin içinde de yalnızım diyebilirsiniz bence. Toplumca yalnızlaşmaya başladık ve bu yalnızlaşma her geçen gün artıyor.
Sana sarıldığımı farzet güzel kardeşim. En büyük umutlarını diri tutman dileğiyle.
kimsem yok benim senin en azından ailen var
Umarım güzel bir hayat yaşıyorsundur simdi, Asla Vazgeçme💙
@@yase4202 ya geri zekalı ne hemen karşılaşmatırma yapıyorsunuz
Şu an hayatın nasıl kardom, kötü günler geride kaldı mı
Muharrem isimli kişiye bu saatte acısını hatırlatma ihtimalimi yok etmek için yorumunun cevap kısmına yazamıyorum çünkü yalnızca bir gün tesadüfen bu güzel videoyu tekrar izlerse bu yanıtı okumuş olması daha uygun olur. Yazınızı okurken dayanamadım. Çok üzgünüm, sabır diliyorum. Her bir cümlesinde yıllar önce intihar eden arkadaşımı hatırlayıp durduğum için defalarca baştan okudum. Dostum intihar edeli yarın tam 5 yıl olacağı dank etti okurken. Keşke hayat o insanlara nazik davranabilseydi ve mücadeleleri böyle bitmeseydi. O karanlık gecelerine güneş doğsaydı ve çok isterdim ki ben buna yardımcı olabilecek bilgiye, yetkinliğe sahip olacak yaşta olsaydım. Bu iki düşünce aklımdan hiç çıkmıyor. Yazdım yazdım sildim, çünkü halihazırda acınızı anladığımı ve paylaştığımı ifade eden kelimeler içimi hiç soğutmadı. Umarım onunla yaşadığınız anılar, sizi hep gülümsetir çünkü tüm hayatım boyunca gözlemlediğim kadarıyla bir insanı en mutlu eden şeylerden biri, birilerinin gözlerindeki parıltıya sebep olmaktır. Ölmüş birini anılarında yaşatmaya çalışmak, kulağa bazen onu var etmeye zorlamak gibi gelebilir ama hatırlanmak istemek, boşvermişlik duygusunun en derinlere tezahüründen sonra bile sanıldığı kadar azalan bir istek değil. Bu yüzden en azından ben, bazen sadece üzerine derin derin düşünerek onu onurlandırmayı seçiyorum, bu durgun gecede.
''insan tek başına intihar etmez, insan intihar etmez, insanı intihar ederler''
bazen intiharı düşünüyorum ama sonra; bu kadar uğraşmış bir yaşa gelmişim şimdi gitmek olmaz biraz daha mücadele edeyim diyorum ama mücadelemin de beni mutlu etmeyeceğini düşünüyorum sadece yaşamış olmak için yaşıyorum çünkü içimde çok şey öldü ve çok kez ruhumun en ışıltılı yerleri intihar etti, beni ben yapan ve hayattan bir anlam bulmamı sağlayan şeyler öldükçe kendime yabancılaşıyorum gün geçtikçe kim olduğumu unutan ve sadece yaşamaya devam eden birine dönüşüyorum, bazen beni ben yapan şeylerin yansımalarını görüyorum veya hayal meyal hatırlıyorum o zaman içimdeki eski ben ile çok acıklı diyaloglara giriyorum.
yine de mücadeleye devam ediyorum belki bir gün kaldırım taşlarının arasından filizlenen bir bitki gibi yeniden açar mutlu olurum.
1 yıl olmuş.Durumlar nasıl?
Sanmıyorum.. bende öyleyim.. düzelmiyor, geçmiyor, artık dayanamıyorum, zaman geçsin diye yaşıyorum resmen, ot gibi
Mükemmel bir yazı 👏
Ölüm'ün tadılabilir bir realite olup olmadığını hep düşünmüşümdür. Gerçekten ölüm üzerine o kadar fazla düşünüyorum ki bu durum son iki yılda bana hasta olduğumu düşündürüyor. Ölüm'ün hemen sonrasını çok merak ediyorum. Büyük ihtimal o gün geldiğinde merak'ın giderilebildiği bir fark ediş olmayacak.
Ben ölümü uykuya benzetiyorum. Uyumaya çalışmakla uyumak arasında çok ince bir çizgi vardır. Bu çizgiyi farkedemeyiz bile. Sadece uyandığımız zaman aslında uyumuş olduğumuzu farkederiz. İşte ölümde bir nevi uyku gibi ama asla uyuduğumuzu anlayamayağız çünkü asla uyanmayacağız
@@aaabbbb5259 acaba?
Öyd denilen bir şey var araştır derim
"Büyük ihtimal o gün geldiğinde merak'ın giderilebildiği bir fark ediş olmayacak." İfadesi beni çok derinden etkiledi, sadece söylemek istedim.
9 ay geçmiş. Hayatında neler değişti?
İlk defa bir RUclips kanalıma yorum yapıyorum. Çünkü bu konu haftada en az 2-3 kere aklıma gelip beni sorgulatan bir konu
İntihar belki de bazıları için tamamen veya kısmen özgür olmayan iradenin ve yaşama bile kendi isteyerek gelmemiş insanın şu hayatta hiç bir şeyi kendi irademle yapmamıs olsam bile bu tercihini kendi irademle yaptım deme seklidir.
Ölümü yok olmak diye nitelendirmiyorum. Ölünce bu dünyada yaşamış olduğun gerçeği değişmiyor. Ama yaşarkenki anlam arayışı ve bilinmezlik son buluyor. Galiba bunun en güzel örneklerinden birini Sadık Hıdayet'de görüyorum. "Eğer bir seçme hakkım olsaydı ölmek değil, var olmamak isterdim" der ve hayatını intihar ederek sonlandırır.
insanın hiç acı çekmeden ölebileceğini bildiği bir intihar yöntemi olsaydı intihar edenlerin sayısı inanılmaz çok olurdu. yaşamak çok anlamlı diyenlerin sadece şanslı oldukları bir gerçek
Aynen öyle.
var zaten? acı çekerim korkusu sadece bahane.
" Üçurumun kenarında olmasak nasıl intihar edebiliriz ki ''
"Özgürlüğün son kalesi."
Psikoloğa param yok ve bunun özgür iradem dışında gerçekleştiğini biliyorum. Ama acı çekiyorum ve mutluluğu bulamıyorum, kaçış arıyorum ama önüm kapatılıyor şansızlık üstüme damga gibi basılmış gibi hissediyorum
16:42 şu yükselmenin samimiyeti mükemmeldi.
Sevgiye açım
Bir fikre ait değilim
Bir yere de ait değilim
Yalnızca sevilmek istiyorum
Gerçek bir sevgi
Karşılığında bir şey vermek zorunda olmadığım sevgi
Evcil hayvan sahiplenebilirsin
ihtihar ruh sağlığı gayet iyi ve hatta mutluluktan yana tam doyumdaki bilinçli birey icin de bir seçenektir. zaten ölümden kurtulmak söz konusu degilse pekâlâ ölüm zamanına kişinin kendisi karar verebilir.
Hayvan sahiplenin gerçekten sırf onun için bu dünyayı terk edemiyorsunuz
videonun daha ilk dakikalarında intahara o farklı ve kibar yaklaşımı hissettim, iyi ki varsın Nebuch ve gerçekten toplumun acımasız ve kendince iyi niyet içerdiğini düşündüğü yaklaşımlardan bizim gibi kilometrelerce uzak olmana müteşekkirim ne denir varol be koca yürekli insan hep var ol:)
İntiharı düşünmemin sebebi hiç bir şey yapamamak maddi olarak. Adam profesyonel yardım alın diyor. Benim maddi imkanım olsa kendimi kısmen.de olsa tamir ederim diye düşünüyorum.
Sürekli intiharı düşünmüş majör depresyon geçirmiş bir kişi olarak diyeceğim tek söz; Sizi öldürmeyen şey güçlendirir.. Herşeye rağmen yaşamaya değermiş.
intihar, bilmediğiniz bir yerde giden dolmuştan inmek gibidir, dolmuşun sizi evden uzaklaştırıyor ya da eve yakınlaştırıyor olma ihtimalini çöpe atmaktır.
ya dolmuş hiçlikten gelip hiçliğe gidiyorsa ve ineceğin her hangi bi yerin son duraktan hiçbir farkı yoksa ?
@@yigitabanoz1300 o dolmuşa binmişsen eğer elbet bir yerde evin vardır. Ha eğer yoksa kendine bir ev de yapabilirsin. Deneyeceğin çok yol, gideceğin çok sokak varken sırf kayboldun diye vazgeçmekte saçmalık bana göre.
@@yigitabanoz1300 peki ya varsa? bence bekleyip görmeye değer
Eninde sonunda ölcegiz bi farkı kalmıyor isteyen atlasın
@@mustafakly6323 NASIL BÖYLE SÖYLEYEBİLİRSİN, NASIL. İĞRENÇSİN
profesyonel yardım diye gidilen yerler antidepresanı dayamaktan baska bir sey yapmıyor
Bana da: "Gençsin, yakışıklısın, bak gülüyorsun! Ne intiharı bak hayat ne güzel önünde ne güzel günler var." "İntihar etmek istemiyorsundur öyle gibi görünmüyorsun." demekten başka bir şey yapmadılar devlete gittiğimde hiçbir zaman. Yüzünüze, eğitiminize ve halden anlayışınıza tüküreyim.
@@umutruzgar2923 reyiz benle chatting yapıp bana derdini anlatsaydın gerçekten ben daha yardımcı olur muşum
Merhaba, seni uzun zamandır takip ediyorum ve bu kadar vizyon sahibi bir insanın diğer insanların '' kuduz'' düşüncelerinden arınması beni mutlu ediyor umarım videoların devam eder. Türkiye'nin senin gibi aydınlık zihinlere ihtiyacı var :)
"Kendi canını almak. İlginç bir dışavurum. Kimin elinden alıyorsun peki? Bittiğinde özleyecek olan sen değilsin. Kendi ölümün, geri kalan herkesin başına gelen bir şeydir." BBC'nin Sherlock'u sanırım bu durumda videoyla ters düşüyor.
Nebuch su varolusculukla ilgili videoyu aç da biz de izleyek be.
intihar olgusunu kafamdaki yerden alıp başka bir yere koyduğun, bambaşka bir bakış açısı sağladığın için çok teşekkür ederim abi. düşündüklerinin tamamını olduğu gibi kabul etmiyorum ama düşünmeme imkan sağladığın için ayrıca minnettarım.
Profesyonel destek almak konusunda çok haklısın ama bir seans nerden baksak 150 200 tlden aşağı değil. Kendi paramı kazanmama en az 5 6 yıl var. Zaten yaşamaya karşı motivasyonum ve isteğim diplerdeyken 5 6 yıl daha devam edebilecek miyim bilmiyorum. Psikiyatri desem kullanmaya başladığımda mutluluk veren sonrasında daha beter eden ilaçlar...
Çok haklısın ama durum böyle işte.
Okul rehberlik servisine danışırsan ve durumunun ciddi olduğunu anlarsa sana destek olacaktır
@@mellie4679 okulun rehberlik hocası her şey bizim bakış açımızla ilgili düşüncesinde birisi hem bu sebepten hem başka sebeplerden ona kendimi açabileceğimi sanmıyorum ama teşekkür ederim.
Dostum kaç yaşında olduğunu ve ailenin maddi durumunu belirtseydin yardımcı olmaya çalışırdım. Yevmiyelik iş bulup en azından iki-üç gün çalışıp seans parasını çıkartıp psikolojik destek alabilme gibi bir imkanın varsa yapmaya çalış derim en azından ilk seanstan sonra biraz olsun düşünce şeklin değişir ve diğer seanslar için iş ararsın.(üniversite bittikten sonra iş sahibi olacağını tahmin ederek şuan 16-17 yaşlarında olduğunu varsayiyorum.)
@@ahmett9557 18 yaşımdayım lise sondayım. Ailemin maddi durumu kötü diyemem ama her hafta veya iki haftada bir terapi alacak kadar durumları var da diyemem. Ayrıca ailem aslında hiçbir sorunum olmadığını şımarıklıktan çoğu istediğim şey bana sağlandığından böyle olduğumu düşünüyorlar hal böyle olunca ben de fazla üstelemiyorum. Üniversite sınavına hazırlandığım için çalışacak 2 saatim bile olmuyor. Ama teşekkür ederim.
bu çok yanlış bir düşünce psikiyatri sadece ilaç vermez psikoterapide uygular özellikle yaşınada bakılırsa kesinlikle ilk önce ilaç değil psikoterapi uygulayacaktır bunu psikyatrına söylersen dahada yardımcı olur
Biraz alakasız gelecektir muhtemelen ama "intihar egonun en büyük oyunudur" gibi bir şey demiştin çok önceden. Bu şahsen bana karanlık günlerde baya umut vermişti. bu fikrin biraz da egodan geldiği, egonun her olayda olduğu gibi burada da baskılara kısayol tepki ve çözüm sunduğundan egonun bu sinsiliğinden soğumuştum. Daha sonraları da özellikle baskılarla başa çıkma noktasında, hayatta şanslı olmak üzerine düşüncelerin yardımcı olmuştu.Yazar psikolojisindeki durumun aksine tüm başarıyı sırtlamadan ve aynı şekilde başarısızlığı da tamamen kendime yıkmadan çoğu şeyi kendimce minimum hasarla atlattım. Bu konudaki düşünce sistemini ufak tepkilerden, sorulara yanıtlardan da çıkarabiliyordum kendimce (Aklıma gelen bir örnek "bu kadar ketum olmana rağmen, çevrenden neden soyutlanmadın veya çekilir durumda kaldın?" Gibi bir soruya " tamamen kaşım gözüm hatrına, olduğumdan daha az eli yüzü düzgün biri olmasaydım veya daha çirkin olsaydım muhtemelen soyutlanırdım." Gibi bir şey demiştin yani mevcut pozitif durumu da olası negatif seçenekleri de ne büyük bir marifetmiş gibi ne de arebesk bir isyanla karşılıyordun, şans faktörünü unutmadan eğer bir itirazın varsa da bunu en fazla sitem ederek veya şans faktörü etkili ise talihsizlik olarak dile getiriyordun) daha çok hissiyat olarak bu düşüncelerini seziyordum ama bu video ile daha kapsamlı ve kavramsallaşmış şekilde idrak ettim bazı şeyleri. Bir sağlık çalışanı olarak bile bu kadar doğru bir yaklaşım sergiliyememiştim kendime, hastalara veya çevremdeki insanlara karşı. bazen içindeyken ne olduğunu kestiremediğimiz durumlara kapılıyoruz, normalleşiyor. Böyle bir konuya samimiyetle, ciddiyetle hak ettiği açıklayıcılığı sağladığın ve vakti ayırdığın için kendi adıma çok teşekkür ediyorum ve eminim ki etkileşim vermeseler de çoğu alanda hayatına dokunduğun çok fazla kişi var, bil istedim :)
Sadece çok az insan hayatını yaşıyor kalan %99 yavaş yavaş intihar ediyor.
Bu videoyu hazırlayıp çektiğin için teşekkür ederim.
"İntihar saçmadır çünkü yaşanılan acılar çoktan yaşanmış olup geri döndürülemez. Geleceğin ise ne getireceğini bilemeyiz."
Güzelliklerle kalın.
Boş bomboş
Ben de sıradan bir vatandaşım ama intihar düşünen kişiler varsa bir kaç fikir yazayım. Belki işlerine yarar.
1- Kendinize hedefler koyun. Birşeylerle uğraşın. Yemek yapmayı öğrenmek, photoshop teknikleri öğrenmek, 1 kitabı okumak, bir tv serisini izlemeye başlamak, yabancı dil öğrenmek, spor yapmak gibi..
2- a) Sizi olduğunuz gibi sevmeyen kişilerle çok vakit harcamayın.
b) Keşke şu kişinin seveceği bir insan olsaydım. Beni çok sevseydi vs. gibi olaylara girmeyiniz. Sizi olduğunuz gibi seven ortamlara giriniz. Olmadık kişilere kafanızı takmayın. Bu olduğunuz halinizle size hayran olacak kimler olabilirdi onların listesini yapın. Bu moralinizi artırır. :)
3- Yapmanız gereken zorlu işler varsa ve bunu yapamadığınız için moraliniz bozuksa onu parçalara bölüp parça parça yapmaya çalışınız. Farzedelim çok zor bir iş. Bölün 10 parçaya. 1 parçasını tamamlamayı hedefleyerek çalışın.
4- Moral bozukluğu senede 2 kere şiddetli gelir. Bu doğa kanunudur. Hep böyle sürecek sanmayın. Her sene o dönem gelince alarm durumuna geçin. İhmal ettiğiniz tüm şeyleri yaparak bu şiddetli fırtınayı atlatana kadar bekleyin.
a) Berbere gidin saçınızı düzelttirin. Saçınız güzel taranmış olsun. Dağınık saçla veya kötü bir kıyafetle dolaşmayın.
b) Banyoya girip duş alın. Bu moral bozukluğuna karşı şoklama yapar. Moraliniz feci bozuksa suyu soğutun biraz. Soğuk su moral bozukluğuna kamyon gibi çarpıp yamultur. :))
c) Dişinizi fırçalayın. Evi toplayın.
d) Ne yemek yiyeceksiniz belirleyin. Hayatınızdaki belirsizlikleri en aza indirin. Onu mu yapsam, bunu mu gibi ikilemlerde kalmayın. Herşeyin kararını gün başından belirleyin.
e) Öğrenci iseniz konu çalışın, test çözün. Bir kitap okumaya başlayın. Vicdan azabı duyacağınız durumları en aza indirin. Konu çalışın derken yapamayacağınız zorlukta birşeye başlayıp moralinizi bozmayın. Kolaydan zora gidin. Çok büyük eksikleriniz varsa bir plan yapın. 3 aylık, 1 senelik gibi geniş vakit dilimi belirleyin. Üniversite sınavına hazırlanıyorsunuz ama 2 ayınız kaldıysa ve kötü gidiyorsa 1 sene daha çalışırım seneye girerim diyin. Ama çalışmayı bırakmayın. 1 konu belirleyip onu güzelce öğrenmeye başlayın. Ara konu yerine ilk konudan başlayın. O konuyu tıp kazanacak kadar iyi öğrenmeyi hedefleyin. Sonra dersiniz ki diğer konuları da böyle öğrenirsem kimse beni tutamaz. :)
f) Aşıksanız ve karşınızdaki size aşık değilse beni beğenmeyeni ben hiç beğenmem tarzında takılın. En fazla ne kadar değerli olabilir ki. Onun gibi binlerce başka aşık olunacak insan olduğunu düşünün. Bu olmasa da ileride bir benzerini kendinize aşık edecek planlar yapın. :)
g) Spora başlayın. Evde veya spor salonunda yapılabilecek hareketler listesi yapın. Spor salonu şart değil. Evde de basit 3-5 hareket yeter. Her gün onları yapın.
h) Moralinizi bozan şeyler hakkında birileri ile konuşun. Yok öyle biri diyorsanız kendi kendinizle konu hakkında konuşma yapın. Bunu yazarak yapınız. Bir sen yaz bir soru sor, birkarşı tarafa geç onun hakkında başka birşey yaz.
Tahmini 1-2 haftada bu şiddetli durum geçecektir. Sonra yine serersiniz kendinizi. :)) Önemli olan bu atak geldiğinde disiplinli yaşayıp moral bozacak durumlardan kaçınmak.
Matematiksel eyv kral
Farkındaysanız hayatı fazla sorgulamayan insanlar her hangi bir derinliğe sahip değillerdir.Bilmedikleri kısım ise o derinlikte boğulmak.
Eğer her hangi bir intihar eğilimine sahip değilseniz ya da sahip olmamışsanız bir aksilik olmaz ise biraz aptal,çoğunlukla düşüncesiz,nadiren empati kurabilen ya da bir çok zorluğa karşı olgunlukla baş etmemiş biri olabilirsiniz.
Yaratana inançsızlıktan ziyade artık yaşamdan herhangi bir mutluluk duymayıp her gün bir hüzün ve duygusuzluk içinde yaşıyorsa insan,zaten günden güne intihar ediyor demektir ki bence gerçek intihar budur.
Doğru
Virgül ve sonraki kelime arasına boşluk koyman lazım
'bir insanın kendi hayatından vazgeçmesi, sizin hayatınızdan daha önemsiz olamaz.' intihara bencilce diyen kendi bencildir diyorsun, acımasızca yaklaşmışsın ama güzel :D
Ne zaman acı katlanarak artsa bu videoyu izliyorum. Kafamdaki o bileklerimi kesmediğim bıçakların senfonisini bir nebze dindiriyor. Teşekkür ederim.
Ölümden daha doğrusu artık var olmamaktan korkuyorum. Belki ölüm varken ben yokum belki varım belki ölümden sonra bir hayat veya süreç var belki yok, bilmiyorum. Bu durum beni korkutuyor ve korkularımın üzerine gidip intihar etmem zaten olacak bir olayı belki bir saat belki elli yıl erken olmasına sebep olmam neden yanlış bir şey ? Hayatın bir anlamı bile olsa cennet cehennem kavramı olsa bile ne fark eder ki ? Allah'ın bana verdiği akılla bu sonuca varıyorsam benim irademin üstünde onun iradesi varsa intiharın dini veya başka bir açıdan bir yanlışlığı olabilir mi ? Dediğim gibi zaten olacak bir şeyi kendim gerçekleştirmem bununla yüzleşmem neden yanlış ? Profesyonel bir destek alabilme imkanım yok şu an ve alabileceğim bir zaman olacak mı veya o zaman çok mu geç olacak bilmiyorum. Diri diri gömülen kız çocukları geliyor aklıma, cidden bir vahşet bazı insanların yaşam şansı bile olmuyor. Olsa da konuştuğumuz dil bile düşüncelerimizi şekillendiriyor, hamileyken annenin yediği içtiği dahil her şey seni etkiliyor çevresel etmenler söz konusuyken kişilerin kendi düşünceleri mümkün olabilir mi ? Tamamen boşlukta gibiyim ne yapmalıyım bilmiyorum ama bunu bir yerlere yazmasam kafayı yerdim.
İnsanlar uykudadır ölünce uyanırlar. Hz muhammed tasavvufi kanalların videolarıda çok güzel onerebilirim
Dünya hala orman kanunlarının geçerli olduğu koca bir hayvanat bahçesidir. Mutluluk hakkı, yaşamın kutsallığı gibi söylemler çok fazla etik kaygı ve gereklilik taşıyor. Dünya zaten mutlu bir varoluş için elverişli değildir ne yazık ki.
Tamamen mutsuzluk da tamamen mutluluk gibi doğal olmayan durumlar. Doğal olanı hep bu gibi mutlaki ifadelerimizin daha ılımlı hallerinde aramak gerek
buraya gelen insanlar icin üzgünüm:/
Sevgi, aşk hakkında olan düşüncelerin beni çok meraklandırıyor. Bu konu hakkında bir video çekersen sevinirim. Umarım okursun bunu
Aşk bir hastalık, intihar ise özgür bir karardır. Sevmek mi , sevilmek mi? Sevmek sana ait sevilmek se bir egosal tatmin. Aşk bir ruh hastalığıdır.
@@gabilmursalov8053 sevmekte egoyla ilişkili bence
@@gabilmursalov8053 intihar özgür bir karar değildir, cinayettir. toplum tarafından işlenen bir cinayet.
Nihilist tears
;(
:*(
:,(
@@fuckintheia ismini yediğim
🥲
olaylardan çıkarım yapma şekline hayranım
Eğer bu videodaysanız ve bundan önce de intiharla ilgili videolar izlediyseniz, okuduysanız, araştırdıysanız ve bunu sürekli tekrarlıyorsanız lütfen bir uzmanla görüşün. İntihara teşebbüs kendini hissettiren bir şey. Araştırmak, okumak, diğer insanlara göre daha fazla ilgilenmek, bu konu hakkında sık sık konuşmak bir gelişim sürecini ifade ediyor olabilir. Bu konu hakkında özellikle sık konuşan biriyle karşılaştıysanız bu o kişinin yatkınlığını gösteriyor olabilir; bazılarıysa "manipülasyon" olabileceğini düşünmeleri gibi sebeplerle bu konuyu hiç konuşmaz. Bunlar dışında intiharı düşünmek farklı şekillerde de (gerçekliği ve sebepleri) değişebilir. Ve ayrıca intiharı tetikleyen birden fazla durum ve belki de hastalık mevcut olabilir. Bunları ancak aktarabilirim. Maalesef ben de bunları araştırmalar (: ve terapi seansları sonrasında fark edebildim. Ancak kafamızdaki şeyleri çözebiliriz arkadaşlar. Lütfen bir uzman ile görüşün. İnternette ücretsiz seans alabileceğiniz yerler de mevcut.
Arada bir gelir izlerim bu videoyu, anlattıklarına katılıyorum fakat yine de hayat çok yorucu. Psikolojik destek almaya başladım, intiharla ilgili değil gerçi ama daha çok kaygılarım ve takıntılarımla ilgili. Bunların tümünün de ölümle bir ilişkisi vardır elbet. Konu canlı olunca tabii neyin ölümle ilişkisi olmadığı söylenebilir bilmiyorum. Öğrenilecek çok şey var hayatta, kafa yorulabilecek çok problem var, anlam yok demek mümkün değil. Hatta çoğu zaman işlevi yok demek de haksızlık sanki. Problem şu aslında: hayatımda cevaplamak ve ele almak istediğim sorulara bakıyorum, milyon farklı insan denemiş ve saatlerce çalışmış. Kendime bakıp dürüstçe sorduğum zaman beni bu kadar benzersiz kılan bir şey olacak mı ki kimsenin yapamadığını ben yapabileyim? Cevap bariz aslında. Yine de bu cevaba inanmak istemiyorum. Bir şekilde bir gün varıcağım noktada tamamlanmış hissini yaşamak istiyorum. Bunu yapamayacaksam bu hayatla ne yapabilirim başka bilmiyorum, bulamadım. İntihar edemeyeceğimi de biliyorum, korkutuyor açıkçası :D Yapabildiğim tek şey yolunda gitmeyen işlerime bakıp önce suçu çevreme sonra kendime yakıştırmak. Her ikisi de zarar verici. Özgür irade, seçimler, hayat, genetik, çevre ıvır zıvır çok şey var çok az bilgim var. Yoruyor her şey, belirsizlikler, hayat falan. En nihayetinde ama değersiz hissediyor insan bazen, en azından ben öyle. Hayatımdaki problemleri çözmekten yorulunca yok olmak istiyorum bazen. Ne yapacağımı biliyorum aslında, çalışmam ve çabalamam gerekiyor. İnsanı salt rasyonel değerlendirmek de büyük hata tabii ve hatta rasyonal ve duygusal kararlar diye ayırmak da pek mümkün görünmüyor. İçiçe geçmiş yapılar. İntihar etmek istiyor işte insan bazen ama istemiyor da.
Video için teşekkür ederim kendi adıma.
kendi kafam veya bir yakınımdakinin kafası bu konulara düştükçe geri dönüp bu videoyu tekrar tekrar izliyorum, izletiyorum, anlatıyorum. yaptıkların için çok teşekkür ederim.
Nasıl bi kanala düştük lan herkes çok mantıklı çok medeni çok düşünsel anlamadım bişe türkiyedemiyiz
Yakın zamanda böyle bir videoya rast gelmem oldukça iyi oldu. Oldukça bilgilendirici olduğu kadar; gerçekten de doğru bir şekilde yönlendirme yaptığın için ne kadar teşekkür etsem az
8 küsür senedir sanki yemek yermiş gibicesine günde 3-4 defa aklıma gelen bir seçenek. Anksiyete problemi değil, gelecek kaygısı değil, toplumsal birşey değil. Bazen düşünüyorum hatta, çok şanslı biriyim aslında hakkımda bahsetmemi isteyenler, soru sormak isteyenler yorum yapabilir. Aklımdaki tek soru, neden hiçbirşey sarmıyor.
Doktora gideceğim ama kemikal destek almak için gideceğim, saçma sapan vaaz dinlemek için değil. Antidepresan ve antipsikotik gibi saçma sapan almayacağım tabii ki. Uyarıcı alayım da bari az sürecek ömrüm biraz daha eğlenceli olsun ve erken öleyim. Uzun bir aradan sonra güncellerim, belki herşey değişmiş olur.
şuan nasılsın daha iyimisin
Yaşam, belki de bütün varlığın veya bilmiyorum daha ötesinin en güzel parçasıdır. Sadece bir bitkiyi incelediğinizde bile saf güzelliğin karşısında eriyebilirsiniz, güneşin doğuşunu saatlerce izlemek isteyebilir, kokladığınız çiçeğin kokusunda sarhoş olabilirsiniz... İntiharı birden fazla kez düşünmüş biri olarak, o an veya o süreçte gözünüzün hiçbir şey görmediğini, her şeyin anlamsız geldiğini veya benzer şeyler yaşadığınızı biliyorum ama sadece bir gezegenin minik bir bölümünde bile milyonlarca büyüleyici şeyin var olduğunu, tadını çıkarmak istediğinizde yıllardan fazlasını isteyebileceğinizi lütfen fark edin. Yeteri kadar anlatamıyorum ama güzel kelimesinin yeterli olmadığı milyonlarca şey bana yaşamı sevdirdi, umudum, yaşama gayem sanırım bu şeylerin fazlasını keşfetmek ve gücümün yettiğince bu şeylerden olmak, bu şeyleri yaşatmak.
Bir daha kafamın içerisinde yer edinmeyeceğini sandığım kendi intiharımı ciddi şekilde tekrar ele almışken bu videoyu da tekrar izleyeceğimi düşünemezdim, hayat çok zorlaştı, sürekli olarak zorlaşıyor, ve artık bu zorlukların benim aksiyonlarımla bağıntısı kayboldu, çok çabaladım ve fakat sonuç alamadım. Hayatın kendisinin büyük bir mucize/ilginçlik olduğunu hala düşünüyor olsamda ölümün bunun antitezi olamayabileceğini gitgide dillendirir oldum kendi kendime.
konuyla ilgili kitap tavsiyesi; sisifos söyleni - albert camus
Deniz Aydın okuyunca geri dönüş yapacağım.
Kaosun Kutsal Kitabi - Albert Caraco. Şöyle bir kısım vardı kitap ta ; Dünyanın 3/2 si zenginlerinlerin köpekleeinden daha sefil bir halde yaşarken bilim adamları uzaya koloni kurmaktan astereoidlerden maden çıkarmkatan bahsediyorlar.
Uzun süre önce okuduğum bir kitap olduğu için belki eksik yazmış olabilirim.
3 yıl majör depresyon tedavisi gördüm tam geçti derken yeni iş arkadaşım bi bayana aşık oldum dün ona açildim beni terslemedi ama olmaz dedi . Şimdide aşk acısı çıktı başıma 😓 nereye kadar bu zulüm
Ben intihar edenin neden cehenneme gittiğini anlamıyorum. Yasak günah gibi kestirme cevaplardan ziyade, mantıklı bir izahını yapabilen var mı ?
yok
sonsuz zaman cehennemin de izahı yok bence hakedilemez çünkü
Yok, zaten Allah da var mı kesin olarak bilemez kimse. Fakat kesin bir gerçek var. Elimizde bir yaşam var.
@@aylakhayalperest324 kesin olmasi icin ne olmasi lazim ? Gormen falan mi lazim ? Senin kendi kurallarina gore kesin olarak bilinemez belki. "Kimse" diye genelleme yapma ben kesin olarak varolduğunu biliyorum
@@meursault5810 Allah yok
Farklı kişiliklerimizin olduğunu düşünüyorum.Sevgilimizin yanındaki kişiliğimiz,mevcut sevgilimiz gittiğinde ölüyor ve buna üzülmenin aslında bir yas olduğunu düşünüyorum.Kişiler arası geçiş yapan karakterimize ihtiyaç kalmadığında,ki beyindeki hangi fonksiyon bunu sağlıyor bilmiyorum,tıpkı sevgilimizin yanında olan karakterin öldüğü gibi kişilikler arası geçiş yapan karakterin de bu fonksiyon tarafından öldürüldüğünü ve buna intihar adının takıldığını düşünüyorum.Bu da karakterin başarısızlığı ve ilgisizliği gibi bir çok faktörle alakalı olabilir.Evrimsel süreçte insanın hayatta kalmasını sağlayacak bu özelliğin bir sonucu olabilir.
İlginç bir bakış açısı, gerçekten iyi
bu çok iyiydi
Değişim yaparken öldürmek şart değil. Çoklu kişilikli insanlar kişilik değiştirirken ölüyor mu?
Hayat ne uğruna yaşamaya değer? Hangi yol olursa olsun ya değmez ya da boşa harcanması kaçınılmaz. Çünkü yaşamda ciddiye alınabilecek hiçbir şey yoktur, bu nedenle ciddiye alınabilecek tek şey yaşamdır.
Yazarlar daha çok intihar eder çünki farkındalıkları çok yüksek, herşeyi biliyor ve görüyorlar.Dayanamazlar gördüklerine bildiklerine.Ortalama insanı ele alırsak düşünce sistemi basittir, gelir elde etmek kar yapmak almak vermek, toplumsal değer yargılarını benimsemek onlara uygun bir hayat sürmek, konuşmalarını bile bu değer yargılarına, ya da dinsel değerlere göre yapmak, ayıp, helal, haram günah gibi.Eee o zaman da derin düşünüp ne diye intihar etsin ki.Dünyası o kadar ve gayet de memnun.
Bu videoyu ilk izlediğimde anlamamıştım ne anlatmak istediğini, kafam karışıktı..
Şimdi geldiğim nokta, girdiğim ruh haliyle birlikte çok iyi anlıyorum..
Ve şöyle ki : Gökler yerden çok daha güzel, bu dünyanın yaşanabilir bir tarafını göremiyorum.. Yaşayakalmak aslında “kendimize acı çektirmek, katlanmak”...
Bazıları çok abonesi olan bir RUclips kanalından kendini ifade edebilir belki, bazıları bir arkadaş grubu içinde bulunabilir vs. ama bazıları için hayat sadece acı çekmek için kalmaktır.. Bu o insana ya tanrının ya da hayatın verdiği adaletsizliktir.. Bir bitkiye su, güneş, toprak verilir yaşar.. Birine toprak ve güneş verirsiniz var olur.. Ama bir bitkiye hiçbir şey vermezseniz onun çiçek açmasını bekleyemezsiniz.. O ölecektir..
1 haftadır üzerinde düşündüğüm bir konuydu, teşekkürler.
Kanalın fayda amacı gütmediğini biliyorum fakat mesela bu videoyu 17 yaşımda izlemiş olsaydım bana müthiş katkısı olurdu ve kaybetmiş olduğum yaşam konforumu kazanmama çok yardımcı olurdu. Eminim birçok kişiye yardımcı olacaktır bu video.
profesyonel yardım alacak durumum yok ailem bu halimi hep şımarıklığa vuruyor ve ben kendi kendime nereye kadar yardım edebilirim bilmiyorum
Profesyonel yardım alacak durumda değilim doğuda yaşadığım için kaderimi etrafımdaki kişiler(ailem) yazıyor...
ben doğuda değilim ama aynı durumdayım.
Ayn
1 dakika boyunca gözlerinizi kaçırmadan nebuch u izleyin ve hafif karanlık bir duvara bakın yansıması çıkıyor duvara
Bende yaygin anksiyete bozukligu var ve beynim ölüm odakli caliaiuor .
Uzatmaları oynuyoruz
İntihar etmeme sebebim benim istediğimin yok olmak olması ve yok olmanın mümkün olduğuna inanmamam
Uzun süredir düşünmüyordum ama bu sabah tekrar düşünmeye başladım hemen aa nebuchun intiharlı bi videsu vardı onu izleyim bari motivasyon olur diyip geldim 🙂🙂
Spotify podcast’e baslamalisiniz
Merhaba, anlamsızlığı merkeze alan düşünce biçimi Nihilizm değil midir? Genelde (özellikle Nietzsche iki alanda da eserler ürettiği için) çok sık karıştırılabilindiği için soruyorum. Varoluşçuluğun temelinde otantiklik ve varlığın özden önce gelişi yatıyor. İntiharın varoluşçulukla birlikte incelenmesinin tek nedeni, intiharın diğer felsefe görüşleri tarafından pek yorumlanmıyor oluşu. Uzun yıllardır varoluşçu düşünce yapısına (Özellikle Sartre'ın humanist varoluşçuluğuna) sahip olaran biri olarak gizli videoyu merak ettim. İzlemek için ne yapmak gerekiyor? Teşekkürler!
Bir sanal gerçeklik geliştiricisi olarak hiç intihar simülasyonu yapmayı düşündün mü acaba. Bunun üzerine konuşmanı isterdim.
Ölümün yaşatacağı o hissi/hissiyetsizliği ve o son anı hep merak etmişimdir. Sırf bu yüzden bile bunu istediğim anlar oldu. Sonsuzluk veya son gibi. Var gibi ama aynı zamanda yok gibidirde.
Çocukluğumdan beri intihar etmek istiyorum şu an 32 yaşındayım ve bu düşünce hiç değişmedi. Koşullar değişse bile benim zihnindeki o düşünce hiç degismedi. Profesyonel yardım aldım bu konuda fakat bir sonuca ulaşamadım. Profesyonel yardım aldığım süre boyuncada bu düşünce zihnimde hiç bir değişikliğe uğramadi. Sadece bu düşünceyle savaşmak yerine bununla yaşamayı öğrenme yolunu seçtim. Hayatım boyunca sadece bir kez eylem gerçekleştirdim intihar ettim. Ve nedeni sadece herzaman gördüğüm koskocaman bir anlamsızlıkti. Belli başlı somut bir nedeni yoktu intihar edişimin. Kendimi öldürmek istedim ve intihar ettim hepsi bu. Kendimi dünyaya ait hissetmiyorum ve herşey anlamsız geliyor. Bu intihar düşüncesi hiç bir şekilde zihnimden silinmiyor. Depresyonda değilim ruh sağlığim bozuk değil bana göre değil psikiyatriye göre de böyle. Aksine kendimi seven hayatida dopdolu yaşayan biriyim. Hiç bir sorunum yok. Mutlu bir çocukluk geçirdim sorunsuz bir hayatım oldu. Ufak sıkıntılar haricinde büyük sorunlarim hiç olmadi. Hayati çok rahat problemsiz yaşayan biriyim. Hayata anlam çok yuklemedigim içindir belkide bu anlamsizlikla bogusuyor oluşum. Yıllardır intihar konusunda araştırma yapıyorum. Ama çözüm bulamıyorum. Bu düşünceden kendimi öldürme düşüncesinden haz alıyorum adeta. Kendimi öldürmek bana haz veriyor. İntihar etmesem zihinsel bile kendimi öldürme düşüncesinden haz aliyorum. Kendimi bu kadar severken yok etmeye çalışmaksa ayri bir tezatlik oluşturuyor bende. Bu hastalıklı bir düşünce mi bilmiyorum. İntihar düşüncesi egodan gelir diyorlar. Bunu çok duydum. Ego dünyada haz alacak bir şey bulamayınca intiharla yani kendini öldürerek haz almayı seçer diyorlar. Bu zihinsel bir oyun gibi. Bu düşünceden kurtulmak istiyorum. Bu konudaki yorumunuz benim için önemli. Teşekkürler.
Dünyada en sevdiğim cüretkâr insan.
Yüzdüm yüzdüm kuyruğuna geldim kimseye anlatamadığım bu boku düzeltmeye çalışıyorum ancak gidişat hiç öyle göstermiyor kendime son bir zaman tanıyorum bir şeyleri düzeltmek için.
orda mısın
Nebuch çok şaşırdım ilk defa izleyeni umursamışsın ya da öyle bir şey.
Bu adam neyi umursuyor takılırken denk geldim tanımıyorum ondan soruyorum
@@mehmethilmi4836 çok az şeyi. Kanalının bir hizmet olmadığını söylüyor mesela
aralardaki görüntü kaymalarını umarım bir tek ben farketmemişimdir, bilinçli olarak yapılmış gibi, neden?
Videonun akıcılığından ve içeriğinin doluluğundan dolayı gözümüzü kırpmadan izlerken boynumuz tutulmasın diye düşünülmüş. İncelikli bir insandır kendisi.
Evet bende farkettim. İlginç
Bu hafta 3 farklı kanalın videosunda gördüm bunu sanıyorum RUclips ile alakalı.
Ben bunu şöyle yorumladım : Videoda intihar vakalarının doğuştan kişide olan şeyler doğrultusunda değil toplumun ona karşı biçtiği düşünceler ve onun yaptığı işler sonucunda ortaya çıkan doğru ve yanlışlar doğrultusunda üstüne uyguladığı baskı ile birlikte ortaya çıktığı düşüncesi söyleniyor . Videoun kalitesini insan ruh sağlığı olarak yorumlayabiliriz videonun sorunsuz ve düzgün bir şekilde ilerlemesi düzgün bir ruh sağlığı ve videonun her kesilmesinde ruh sağlığı zarar görüyor
Bu sayede video daha akici olmus
sosyal sorunlarada değindiğin için çok tesekkürler nebuch farkın, fikirlerin gine farkındalik yarattı
Professiyonel yardım almayı çok isteyip de alamayan insanlar da var.. Acaba her şeyin bir çözümü var mı bu hayatta 😄
baskı durumunda ortaya çıkan ruhsal sorunlara bağlı olarak gerçekleşen intihar olaylarından biri 2008-2010 yıllarında fransa telekomda çalışan ve arkalarından not bırakarak ard arda intihar eden 30 işçidir. post-modern çağda intiharların temelini japonya örneğinde olduğu gibi iş güvensizliğinden doğan stres oluşturmaya başladı. türkiye’de pek alışık olmadığımız bir durum ancak eşitsiz gelir dağılımı, emeğin metalaşması ve ekonomik krizin yarattığı belirsizlik artarak devam ederse görülmesi muhtemel bir olaydır. umarım bu tarz videolar bir nebze olsun yardımcı oluyordur. teşekkürler :)
Klinik psikoloji alanında uzmanlık yapıyorum, yüksek lisans tezimde ise depresyon ve intihar çalışıyorum. Alandan olmayan birinin konudaki görüşlerini duymak oldukça ufuk açıcı, video için teşekkürler.
Ayrıca bu konuda çalışan biri olarak alttaki yorumları okumak beni oldukça üzdü, psikolojik yardımın ülkemizdeki hali konusunda ne deseniz haklısınız
Merhaba, psikoloji okumak, özellikle de Türkiye'de psikoloji eğitimi ve çalışma alanları, hakkında sizinle konuşabilme ihtimalim var mıdır? Buradan, maille veya herhangi bir şekilde?
Biraz konu ile ilgili bilgi verseydiniz?!
@@lola-tz3vb Merhaba. Tabii, eliferendh@gmail.com' a mail atarsanız elimden geldiğince yardımcı olmaya çalışırım.
Sevgiler.
Nebuch "hayat yaşamaya değer" ifadesini ne ile temellendiriyorsun? Bu fikrin tamamen değer yargısından ibaret olduğunu düşünüyorum. Eğer teist değilsek hayat yaşamaya değer veya değmez diyebilmemiz için elimizde hiçbir şey yok ki :/
Bence teist değilsen daha değerli. Bu hayatın tek, bir daha başka bir yerde yaşama şansın olmayacak ve düşününce milyarlarca olasılığın bir araya gelmesiyle birlikte hayattasın.
Teist olmayan insanları ayakta tutan şey bence bir tür yapay din. Hayatı yaşamaya değer kılan şeyler güdüsel ahlak ve zevk sonucunda içselleşen olgular, insanı güdülerine ters olan şeyden koruyor. İntihar her insanoğlu için zordur. Ben Tanrı'ya varamadım doğduğumdan beri. Beni ayakta tutan melekler ve cezalar var ama. Melekler kendi ütopyalarına ayak basmış insanlar, cennete ait gözükenler, benim değer verdiklerim. Bazen, vicdanımın ihanetine uğruyorum. Bu zamanlarda nefesimi ölesiye tutuyorum, sonunda hala bu dünyaya bakıyorsam güdülerimin -yani insanlığımın- kazandığını varsayıp zaferinin matemini tutuyorum. Belki bir cevap bulabilirsin kendi soruna lakin türkçeyi bir yıldır çalıştığım için düşüncelerimi bu dilde aktarmak oldukça zor. Mazur gör.
@@subscribemeandyouwillforge8815 1 yilda bu kadar ilerleme kaydettiyse gercekten muazzam bir gelisme kaydetmissin tebrik ederim.
@@muhammetaksu8231 sana bu düşünceyi anlamlı kılan ne yani e tamam çok düşük olasılıklardan taa buraya kadar gelmişsin evrilmişsin filan üst bir bilinç kazanmışsın. E sonra? Hiç varolmasaydın kötü mü olurdu yada bu daha mı "anlamsız" olurdu?
dünya hassas insanlar için bir cehennemdir
*güçsüz
hassas kalpli*
*saf
Merhaba Doğan abi böyle hitap etmek istiyorum çok da meşgul etmek istemiyorum. Videonu tam da bu hislerimin arttı dönemde gelmesi açıkça beni çok mutlu etti.Videoda bahsettiğin profesyonel yardımı yaklaşık olarak 3 kere denedim, ilaç tedavisi de aldım fakat olay her gün güneşin doğup ısıtmamasından kaynaklı olmadığını rahatça diyebilirim ki artık bu düşünce durumu bile beni tedirgin etmiyor. İnsani hislerimden o kadar uzaklaşmışım ki kendime bir "canavar" demekten veya dönüşüyor olmaktan korkuyorum. Bu demek değil ki "farklı" davranıyorum veya tepki gösteriyorum hayır bu tamamiyle içsel.Her olasılığı düşündüm ve her olasılığın -ergenlik,depresyon,travmalar ve süreçleri- gerçek olabileceği varsayımında bulunarak uzunca zamanlar yaşadım ve kendimi bunlarda tecrübe ettim ve ne yazık ki hiçbirinde de ben orada değildim. Başıma gelen olayların hiçbir önemi olmadığını düşündüğüm zaman içindeyim ne yaşarsam yaşayayım buraya varacakmışım hissi her yerimi sardı çünkü ortadan belki doğru bir ifade olmayacak ama "zaman,anlam ve bağlamı tamamen kaldırdım" ve bunu yarı bilinçli yarı bilinçsiz yaptığımı düşünüyorum.Bunlar benim için tamamen iletişim araçları.İletişime ihtiyacı olmayan bir canlı gibi davranıyorum fakat kabullendiğim herhangi bir ruh halim -kabullenme durumu iletişim için başlangıc olabilir umudum aslında- ve akıl sağlığım beni yarı yolda bırakıyor ve "hadi ama bir şeyin yok" dediği an tam diyorum ki "yaşamaya geri dönebilirim kafamın içinden çıkabilirim" tekrar "hop nereye?". İçinden çıkamayan bir varlığa dönüştüm bu da toplumsal olarak karşılığı ve değeri olmayan bir kavrama dönüşüyor ve "değersiz "oluyorum ama ben böyle hissetmek istemiyorum az da olsa kendimi her gün duyabiliyorum, az da olsa sohbetlerim oluyor özlem giderebiliyorum fakat bu çok acı verici bir duruma bulanıyor.Varoluşçuluk acısı çektiğimi düşündüğüm zamanları bir şekilde kontrol altına almak ve "hayır farklı bir şey mutlaka vardır şu sonsuzluğa-tanımlayamadığım için böyle diyorum- bak dediğimde matematiğe yöneldim önceliğim ve yardım elini oradan bekledim fakat anlamadığım nokta şu hiçbir soruya ulaşamıyorum.Cevap aramıyorum ki ama her yolculuk bir soruymuş gibi algılıyorum, her detay bir cevap barındırıyor veya soru işareti gibi ama bu çok yorucu ama bu ne kadar gerçek ve bu gerçekliğe adapte olmanın zorlu kısmını mı yaşıyorum?
"her şey düzelecek mi?" sorusuna merakımdan yaşıyorum desem yalan olmaz yani aptalça fakat filmin sonunu biliyorum ama yine de bi izlemek istiyorum. Benim de hayatla bağım bu ve hiçbir şekilde en ufak bir değişime uğratamıyorum kendisini.
"Fuck this world, wasn't meant for me or the other way around, either way"
Selam 4 yıl geçti... Nasılsınız?
Konuya yaklaşımındaki hassasiyet ve ortaya koyduğun kristal berraklığındaki netlik... Seni çok seviyorum... Lütfen sen de iyi yaşa...
Videoda intiharın toplumsal ve çevresel faktörlerinden detaylıca bahsedilmiş ancak ben nedense ''neden intihar edilmemesine dair'' felsefi bir çözümleme görmedim. Bilmiyorum belki de daha dikkatli izlemem gerekiyor ancak demek istediğim şu; düşündüğünü ve bilinç sahibi olduğunu varsaydığımız canlılar olarak gerçekten 'anlam' yükleme çabamız bir çabadan ibaretse yaşamakla ve yaşamamak arasında ciddi bir fark yoktur.(Bazı zevkler ve hazlar tatmak dışında) Hal böyleyse insanın meraktan da olsa bilişsizliği deneyimleme isteği hafif bir istek gibi değil sanki.
infaz(yargının uygulanmasi)
Bir gamzelik rüzgâr yetecek
Ha itti beni, ha itecek
Güzelliğin zulme çaldığı sınır
Uçurumun kenarındayım Hızır...
İster inançlı ister inançsız olun.Tek bir gerçek var bu dünyaya bir kere geliyoruz.Oda şu anda yaşadığımız hayat.Kendinize bir amaç edinin ve destek alın.İnanç varsa ki ben Müslümanım ve hayat hiçte nazik davranmadı bana emin olum.Aylarca evden çıkmadan ağlayarak her gece sorgularla kavgalarla geçirdim bile oldu.Nasıl çıktım derseniz amaçlar belirledim bakış acimi değiştirdim.herkes kendisi yapamaz evet varsa sohbet edip rahatlamak isteyen iletiişm kurabilirim yazın yorum olarak.Gerekirse profesyonel destek alın.Zor süreçleri herkes benim gibi direnip atlatamayabilir bırlıkte daha kolay.Allah yardımcınız olsun
Hayvanlarda da olan bir olgu olduğuna kesinlikle inanıyorum. İki ay önce gözümün önünde bir kedi resmen yavaş hareket eden bir arabanın tekerinin altına girerek intihar etmişti.
Eparygon Tiamat ha?
En masum duygu olan sevgi her seyin ortaya cikma sebebi olan bencillikten ortaya çıkmıştır.
Sevgiliniz sizi sever mecnun leylayi sevmistir ferhat sirini. Asli da keremi sevmistir ama bu kişilerin hepsi kendi beyinlerinde o açlığı yok edebilmek icin sevmistir.anneniz sizi kendi hormonal salgilari sonucu beyninde ortaya cikan "evlat sevgisi" ihtiyacıni giderebilmek icin seviyor. Herkes kendi ihtiyaclari adina bir baskasini seviyor. Veya yardim etmeyi ele alalim. Bir insan kendi beyninde olusan yardim ettikten sonra o tatmin duygusunu yasamak icin yardim ediyor bir baskasina. Tanriyi sevmekte bencillikten ortaya cikmadi mi zaten. O da oyledir. Sen tanriyi kendin icin seversin o tanri olduğu icin degil. Beyninde olusan "tanrı sevgisi* ihtiyacını gidermek icin. Insanoğlunun yaşadığı her duygu BENCILLIKTEN meydana gelmistir.
Çok doğru bir tespit 💯
Aslında hayatın anlamı herkes için aynı yani birşeyler hissetmek.
16:42 ödüm koptu
Mehmet Pişkin'in intihar videosundan sonra pat diye bu video açıldı korktum aq
her video ya başladığımda eski izlediğimden bir pay varmış gibi geliyor ama hayır yok. bunu birkaç kez aynı şekilde düşündüm ama yorum yapmaktan kaçındım. bu çok mucizevi bir şey. başlıkların aynı olması içeriğin aynı olacağını belirtmiyor yani. bu, hayatın mucizesi gibi bir şey. bu video yu her izlediğimde başka bir şey duyuyor ve algılıyor olmam, içeriğin zamanla bizim algılarımızda değişmesinden kaynaklı olabilir. aynı kalsaydı söylenenler, kesinlikle intihar vari bir hareketle kalıp geçmişteki anımızı yaşıyor olurduk, yani o anı' öğreniyor olurduk ancak zaman daimi devamlı akıyorsa bunların içeriklerinin değiştiklerini hatırlamam yani geçmişteki haliyle görmem mümkün olamaz ve kesinlikle hatırlamıyorum ki beni her seferinde doyuruyor eski bir video. artık "orada video lar var" demek yerine, "orada sunumlar/başlıklar duruyor" şeklinde bir ifade kullanmanı tercih ederdim, tabi kendinde özgüllüğün olmasaydı abi. çok şey öğreniyorum senden. lütfen hiç bırakma.
Hayatım zor aslında herkesin zor.İntihar üzerine düşündüm ve şuanlık daha hayatımın başlarında olduğumdan ve hayatta deneyimleyeceğim tecrübeler olduğundan erteleme kararı aldım, varoluşçuluğu eleştiri noktaların kesinlike yerinde ama fazla teorik olduğunu düşünüyorum şuan içinde bulunduğumuz ütopya düzeninde yaptığımız hesaplanmış hamleler bizi daha aydınlık bir yere taşımıyor yaşayacağım tecrübeler azalıyor ve aylar geçtikçe varoluşsal krizlerimde kaotik olarak artıyor çözümü bulamadım intihar etmeyi şuanlık düşünmüyorum çünkü yaşadığım dünyanın bana uyguladığı baskıları ciddiye almıyorum, böylesi daha kolay geliyor. Hayatı istediğim kadar ciddiye almayabilirim ama en nihayetinde toplum özgürlüğümü kısıtlıyor ve daralan ufkum beni varoluşçu biri olmaya itiyor. Aslında varoluşçuluğa yönelmek benim için bir savunma mekanizması sanırım.
intihar fikri benim için her zaman var olan bir düşünce, anlık olarak kurtuldum yanılgısıyla ilerliyorum yalnızca. birçok kez bu durumu en ince ayrıntısına kadar hayal ettim bir tür meditasyon gibi. ama her defasında içimden bir şeyler buna engel oldu neyin engel olduğunu somut olarak ifade edemiyorum. evrimsel olarak bedenimizin yaşama odaklı olduğunu beynimizin de bu durumu engellemek adına bahaneler ürettiğini düşünüyorum. şu an intihar düşüncesine daha mantıksal bakabiliyorum bu duruma kendimi keşfetmem katkı sağladı. eskiden çevremdeki insanlarla yaşayan biriydim. biriyle en ufak bir tartışma yaşadığımda ben şimdi ne yapacağım diye düşünüyordum. şu an ise kendimle vakit geçirecek şeyler bulabiliyorum. eskiden şununla şunu yapacağız hayali kurarken şu an; şunu yapacağım, şunları deneyimleyeceğim diyorum. intihar önündeki en büyük engellerden biri de geleceği hayal edebilen bir zihine sahip olmamız. geleceği somut olarak yaşamadan soyut olarak tüketiyoruz, bu bazen beni korkutuyor. ilerde yaşayacak bir hayatım kalmayabilir. ama şu an elimden yalnızca bu geliyor. zamanı bükebiliyorum algısı da hoşuma gidiyor. ve teknolojik gelişmeleri takip etmeye başladım. bu durum ise ileriyi görme imkanın varken ondan vazgeçmemi zorlaştırıyor. ayrıca sahip olduğum bir canım var. bu cana sahip olup birçok cana katkı sağlayan şunları şunları yapan bir sürü kişi var. sahip olduğumuz şeyler pratikte aynıyken neden ben de bu faaliyetlerde bulunmayayım. şayet dinlerdeki gibi cennet cehennem varsa -olmadığına emin sayılırım aslında- anlatacak fiyakalı bir hayatım olsun istiyorum. zor olan yaşadım dediğim anda ölebilmek. aslında dünyevi hiçbir şeyin beni buraya bağlamadığını söyleyebilmem. diğer türlüsü kolay.
Kolay olay varken peki neden zora olan eğilim?
Profesyonel yardım alma fikri beni korkutuyor, sanki son çare oymuş ama işe yaramayıp, işe yaramamasıyla beni daha da çaresiz bırakacak düşüncesiyle gitmiyorum. (Gitmem lazım. Hemen.)
gittin mi
Gittin mi ve şuan nasılsın?
17 yaşında intiharı denemiştim aslında çevreme beni rahat bırakın yoksa gideceğim davranışıydı bi nevi.Şuan 22 yaşında üniversite 3.sınıftayım.Seni yeni keşfettim izleyeceğim çok video var daha video çok güzel olmuş başarılar.
profesyonel yardım almak bazen o kadar zor oluyor ki. yaklaşık 7 yıldır hissettiğim bu baskı haliyle 3-4 yıldır her günüm intihar isteği ile başlarken günü can havliyle sonlandırmayla geçiriyorum. içinde bulunduğum 'baskı' buram buram yok olmak istediğim halde hala sütünmemin sebebi. çok fazla şey denedim, bu histen kurtulmak ve yaşama tutunmak için. hiçbiri işe yaramadı. profesyonel yardım almak istediğimdeyse sadece "hisleri oturmamış, yokluğu bilmeyen deneyimsiz ve aslında hiçbir sorunu olmayan sadece kendi kendine kuruntu yapan bir ergen" olduğumdan dolayı her seferinde reddedildim. birkaç aydır had safada yaşadığım intihar hissi ve saçma bir ebeveyn tutumu yüzünden alamadığım yardımın ardındam videoyu görünce yorum yapamadan geçemedim. senin de videoda az buçuk üzerinde durduğun ülkedeki saçma algılar değişmediği sürece bu düşüncelerden kurtulmak isteyen daha çok kişinin sonu intihar olacaktır. yaşama tutunmam gerektiği üzerine kurgulanmış bir ton 'baskı' yüzünden yıllardır dengesiz bir şekilde günleri geçiriyorum. fakat bu şeyler her geçen gün teker teker yok oluyor. aile, gelecek, inanç, dünyaevi güzellikler.. (!) ve nihayetinde geriye devasa bir tiksinti kalıyor. hissiz ve boş, saçma bir baskının altında yaşamaktansa ölmeyi tercih etmek saçma gelmiyor bana. Açıkçası artık sadece o günü bekliyorum. yapacağım hiçbir şey kalmadı çünkü.
Baskıya neden olan şeylerden kurtulup hayatındaki hissizliği ve boşluğu dolduracak şeyleri aramayı amaç edinebilirsin. Belki de bulabilme düşüncesi seni bir nebze de olsa intihardan uzak tutabilir. Ya da kendine bağlanabileceğin anlamlar oluşturabilirsin. O iğrenç tiksinti bir süre sonra gidiyor.
Umarım görüyorsundur yorumu hâlâ.
Mehmet Pişkin aklima geldi