Όσοι έχουν καρδιά και μνήμη... δακρύζουν. Προσωπικά με το κλείσιμο... βουρκώνω... Το Ελληνικό Μεγαλείο, σε 5 σειρές: Της Πατρίδας μου πάλι ομοιώθηκα Μες στις πέτρες άνθισα και μεγάλωσα Των φονιάδων το αίμα με φως Ξεπληρώνω Μακρινή Μητέρα, Ρόδο μου, Ρόδο Αμάραντο.
Έτσι είναι. Αρκετοί καλλιτέχνες υπήρξαν πολύ καλοί ερμηνεύοντας αυτό το τραγούδι αλλά κάλλιστος ο Μπιθικώτσης ακόμη κι όταν με τρεμάμενη και λίγο αλλοιωμένη φωνή ξανατραγούδησε σε μεγάλη ηλικία το αριστούργημα του Ελύτη και του Μίκυ Θεοδωράκη. Αυτό όμως που έμεινε ακριβώς το ίδιο στις δύο ερμηνείες του ήταν ο σεβασμός στις εντολές του Θεοδωράκη καθώς τραγουδούσε. Τον κοιτούσε στα μάτια παρόλο που είχε το χάρισμα της ερμηνείας, της σωστής άρθρωσης, της άριστης απόδοσης της κάθε νότας. Έτσι φαίνεται αφενός μεν η σημασία της ύπαρξης συνεργασίας που απαιτείται να έχει η ομάδα αλλά και η αναγνώριση της σημασίας των εντολών του αρχηγού υπακούωντας ώστε να υπάρξει συλλογικό άρτιο αποτέλεσμα με ξεκάθαρα όρια ικανοτήτων των μελών της. Η έννοια του ηγέτη και της υπακοής σε αυτόν, μια αξία που μόνο οι μη συμπλεγματικοί άνθρωποι αποδέχονται φαίνεται ολοκάθαρα σε αυτήν την δουλειά και φυσικά στο άρτιο αποτέλεσμα.
Ο Καθένας έχει το μέταλλο και την αισθητική του. Ο Μπιθικώτσης ήταν μεγαλειωδώς απλός... με τον πόνο... με το βάθος.. Αρχοντιά και λαϊκότητα πελώρια... Από την άλλη, ο Μαέστρος του… O Συνθέτης Μίκης... τι Ζωή έζησε... ο Ελύτης… απλά Μύθος... συμπυκνωμένος όλος... γεμάτος πολιτισμό σε 2 -3 προτάσεις… όλος ο πόνος του πολέμου... και μετά… ρόδο... η αναγέννηση... σκέψη... έφεραν μαζί τους μια ολόκληρη εποχή της Ελλάδας. Λογικό. Ο Μητροπάνος δεν μπορεί και δεν είναι λογικό να φέρει αυτή την ίδια ενέργεια… την αύρα της παραγόμενης τέχνης που μας συγκινεί. Εκείνος τα έδωσε όλα ‘’Στου Αιώνα την Παράγκα’’.
Όσοι έχουν καρδιά και μνήμη... δακρύζουν. Προσωπικά με το κλείσιμο... βουρκώνω...
Το Ελληνικό Μεγαλείο, σε 5 σειρές:
Της Πατρίδας μου πάλι ομοιώθηκα
Μες στις πέτρες άνθισα και μεγάλωσα
Των φονιάδων το αίμα
με φως Ξεπληρώνω
Μακρινή Μητέρα, Ρόδο μου, Ρόδο Αμάραντο.
Άρχοντας προσκυνώ....και κλαίω.....ύμνος είσαι πάντα....για μένα ..
Μπράβο πολύ ωραίο τραγουδάκι
❤️💓🌹
Φωνή χρυσάφι σε όλα τα είδη τραγουδιων❤❤❤❤❤❤❤❤❤
Άρχοντας ❤
❤️❤️💓🎁
Με ολο τον σεβασμο για τον κυριο μητροπανο η προσπαθεια καλη,αλλα η θε'ι'κη ερμηνεια εκλεισε με τον μπιθικωτση συμφωνει απολυτα και ο ελυτης
Έτσι είναι. Αρκετοί καλλιτέχνες υπήρξαν πολύ καλοί ερμηνεύοντας αυτό το τραγούδι αλλά κάλλιστος ο Μπιθικώτσης ακόμη κι όταν με τρεμάμενη και λίγο αλλοιωμένη φωνή ξανατραγούδησε σε μεγάλη ηλικία το αριστούργημα του Ελύτη και του Μίκυ Θεοδωράκη. Αυτό όμως που έμεινε ακριβώς το ίδιο στις δύο ερμηνείες του ήταν ο σεβασμός στις εντολές του Θεοδωράκη καθώς τραγουδούσε. Τον κοιτούσε στα μάτια παρόλο που είχε το χάρισμα της ερμηνείας, της σωστής άρθρωσης, της άριστης απόδοσης της κάθε νότας. Έτσι φαίνεται αφενός μεν η σημασία της ύπαρξης συνεργασίας που απαιτείται να έχει η ομάδα αλλά και η αναγνώριση της σημασίας των εντολών του αρχηγού υπακούωντας ώστε να υπάρξει συλλογικό άρτιο αποτέλεσμα με ξεκάθαρα όρια ικανοτήτων των μελών της. Η έννοια του ηγέτη και της υπακοής σε αυτόν, μια αξία που μόνο οι μη συμπλεγματικοί άνθρωποι αποδέχονται φαίνεται ολοκάθαρα σε αυτήν την δουλειά και φυσικά στο άρτιο αποτέλεσμα.
Ο Καθένας έχει το μέταλλο και την αισθητική του. Ο Μπιθικώτσης ήταν μεγαλειωδώς απλός... με τον πόνο... με το βάθος.. Αρχοντιά και λαϊκότητα πελώρια...
Από την άλλη, ο Μαέστρος του… O Συνθέτης Μίκης... τι Ζωή έζησε... ο Ελύτης…
απλά Μύθος... συμπυκνωμένος όλος... γεμάτος πολιτισμό σε 2 -3 προτάσεις… όλος ο πόνος του πολέμου... και μετά… ρόδο... η αναγέννηση... σκέψη... έφεραν μαζί τους μια ολόκληρη εποχή της Ελλάδας.
Λογικό.
Ο Μητροπάνος δεν μπορεί και δεν είναι λογικό να φέρει αυτή την ίδια ενέργεια… την αύρα της παραγόμενης τέχνης που μας συγκινεί. Εκείνος τα έδωσε όλα ‘’Στου Αιώνα την Παράγκα’’.
Με σεβασμό στον κυριο μητροπανο αλλα ο μπιθηκοτσης πιο ωραια το λεει