Piękna Helena, legendarna lokomotywa w Wolsztynie

Obecnie Parowozownia Wolsztyn dysponuje trzema czynnymi lokomotywami, które prowadzą planowe przewozy pasażerskie trakcją parową na normalnym torze, co jest unikatem na światową skalę, oraz wożą pasażerów składami w ramach przewozów komercyjnych.
Powiększenie liczby czynnych lokomotyw zwiększałoby możliwości przewozowe wolsztyńskiej parowozowni. Ożywienie parowozu to koszt przynajmniej 2 mln zł.
Stojący w Wolsztynie parowóz Pm36-2 zwany "Piękną Heleną" z 1937 r. jest własnością Stacji Muzeum w Warszawie, instytucji kultury prowadzonej przez mazowiecki samorząd. Wolsztyńska parowozownia jest instytucją kultury Województwa Wielkopolskiego.
"Piękna Helena" jest parowozem pośpiesznym o prędkości maksymalnej 130 km/h. W Wolsztynie jest od 1995 roku. Do 2012 roku była używana do prowadzenia pociągów planowych oraz okolicznościowych. Obecnie można ją podziwiać w hali postojowej wolsztyńskiej parowozowni.
Lokomotywa parowa Pm36-2 to parowóz zbudowany w 1937 r. jako jeden z dwóch tej serii - model Pm36-1 o nowatorskiej, opływowej otulinie zdobył na wystawie światowej w Paryżu złoty medal.
„Piękna Helena” to chyba najbardziej popularny i znany parowóz. Nawet ci, którzy nie interesują się kolejami z pewnością kiedyś słyszeli tę nazwę. W końcu to model - legenda wśród zabytkowych pojazdów szynowych. Parowóz ten wprawdzie od lat stoi w Wolsztynie, jednak jest on własnością Muzeum Kolejowego w Warszawie.
Historia parowozu sięga roku 1936, kiedy to Biuro Konstrukcyjne Lokomotyw w Chrzanowie opracowało doświadczalną serię parowozu pośpiesznego do prowadzenia lekkich pociągów ekspresowych z prędkościami do 140 km/h o oznaczeniu Pm36. Zbudowano w roku 1937 dwa parowozy tej serii, jeden z nich Pm36-1 posiadał otulinę opływową i został wystawiony na wystawie technicznej w Paryżu, gdzie otrzymał złoty medal, jednak został on zniszczony podczas wojny.
Natomiast parowóz Pm36-2 jako jedyny przetrwał zawieruchę. Przed wojną jeździł tylko na jazdach próbnych, do ruchu planowego trafił po 1945 roku po naprawie kapitalnej przeprowadzonej w roku 1947.
Parowóz służył następnie w Lokomotywowniach Toruń, Gdynia, Poznań i Ostrów Wlkp. gdzie zakończył służbę. Ostatnią jazdę z pociągami planowymi parowóz wykonał w kwietniu 1965 roku, następnie po długim oczekiwaniu trafił do Muzeum Kolejnictwa (obecnie Stacja Muzeum) w Warszawie. W styczniu 1995 roku został wysłany do Zakładów Naprawczych Taboru Kolejowego w Pile, gdzie poddano go odbudowie.
6 czerwca 1995 roku został przekazany do Wolsztyna wzbogacając tym samym zbiór czynnych parowozów, gdzie do 2012 roku używany był do prowadzenia pociągów planowych oraz pociągów okolicznościowych.