Subskrypcja tego kanału to jeden z najlepszych pomysłów jaki kiedykolwiek wykonałem, zaraz po tym jak postanowiłem nazbierać pieniążki na moją pierwszą gitarę, która będzie mi towarzyszyła do końca dni.
Ta lekkość, gracja i "estetyka" o której Szymon mówi mi osobiście bardzo pomogła w nauce, Szybkie (zrywne) zmiany akordów paprały mi całą robotę. Dopiero jak zacząłem troszkę wolniej grać ale te palce układałem "ładniej" (zwiewniej hehe) , gra okazała się lepsza, płynniejsza mimo zmniejszenia tempa.. a tempo samo przyszło... :)
Witaj Szymonie. To mój pierwszy komentarz pod twoim filmikiem ale nie mogę go zaniechać, gdyż chcę w ten wirtualny sposób ci podziękować za to, że zechciałeś się poświęcić i nagrać tyle wspaniałego oraz wartościowego materiału. Materiału, który autentycznie wiele zmienia w moim leniwym muzycznym życiu. Moją przygodę z gitarą zacząłem jakieś 12 lat temu. Zafascynowany muzyką japońską chwyciłem kiedyś za instrument, kupiłem kilka podręczników, odpaliłem internet i uczyłem się grać w ten sposób sam. Przygoda potrwała jakieś pół roku. Nauczyłem się podstawowych akordów i nagrałem sobie na pamiątkę jakieś swoje pierwsze kroki. Gdzieś tam mam na kanale. Potem poszedłem na studia w międzyczasie pracując na nocki w cukierni. Więc nie miałem już czasu na dalszą naukę instrumentu. Po studiach mocno rozwijałem się zawodowo jako cukiernik i również nie myślałem nawet o powrocie do gitary. Czas mijał, Ja się starzałem, ogarniałem życie itd. W Tym roku znów powróciłem do muzyki japońskiej z polecenia RUclips i znów zwariowałem na punkcie gitary. Chciałbym kiedyś umieć grać jak ci wspaniali muzycy, których zobaczyłem. Tym razem korzystających z gitar elektrycznych. Poszedłem za ciosem prosto do sklepu i postanowiłem sobie, że wracam do ćwiczeń. Niestety pierwsze zderzenie z instrumentem elektrycznym było jak potrącenie przez autobus. Kostkowanie każdej struny osobno oraz oddzielanie nut palcami lewej ręki to był dla mnie totalny Hardcore. Nie byłem w stanie zagrać sola składającego się z 3 lub 4 nut a co dopiero mówić o tym by brzmiało to w ogóle jak muzyka. Na początku postawiłem sobie poprzeczkę baaaaaardzo wysoko, że nauczę się jednego bardzo zaawansowanego technicznie utworu. O Ja naiwny :D Niestety zderzenie z rzeczywistością szybko ostudziło moje zapędy. Każda próba zagrania chociaż krótkiego kawałka tego utworu kończyła się fiaskiem na tyle, że morale spadało i chęć do nauki szybko malała. W rzeczywistości raz nawet miałem łzy w oczach, że w życiu nie opanuję kawałka który sobie wybrałem. Tłumacząc sobie, że jestem już za stary i skostniały (mam 43 lata). Mózg pracuje wolniej, motoryka nie ta i w ogóle powinienem zacząć kiedy byłem młody. Teraz co najwyżej teksańskiego na ognisku po dwóch tygodniach ćwiczeń :). Ostatecznie zaczynałem przegrywać z własnym marzeniem oraz oczekiwaniami. Chyba za szybko pragnąłem rezultatów. Pomimo, że obniżyłem sobie poprzeczkę by nauczyć się coś znacznie wolniejszego to z kolejnym kawałkiem również przegrywałem mentalnie. Gitara poszła do futerału a Ja wróciłem do innych zajęć. Ale nagle RUclips z jakiegoś powodu polecił mi jedną z twoich lekcji Nie pamiętam już którą. W każdym razie była tak fascynująca, że kliknąłem w twój kanał i trafiłem na lekcję pt "Tydzień efektywnych ćwiczeń nr1", w której wyłożyłeś teorię ćwiczeń i jak nastawić własne myślenie względem zabierania się w ogóle za ćwiczenia. Tam usłyszałem o twoim "Świętym czasie dla gitary". Obniżyć oczekiwania oraz systematycznie ćwiczyć to co poleciłeś w lekcji drugiej. Posłuchałem cię, bo bije od ciebie taka miłość do muzykowania oraz gitary, że to aż zaraźliwe. I powiem ci Szymonie, że był to początek powrotu do radości z grania tak jak 12 lat temu kiedy opanowałem swoje pierwsze akordy na których udało mi się coś zagrać. Wróciłem sobie do tych trzech starych filmików i zauważyłem jaki szczęśliwy byłem w tamtym czasie podczas grania. Nie było to nic wielkiego, nie trzymałem tempa, zdarzały się głuche nuty ale radość z uzyskanych efektów w moich oczach mówi jasno, że byłem szczęśliwy. Zadałem sobie pytanie dlaczego nie mogę do tego wrócić. Czemu teraz tak bardzo się frustruje i przejmuje porażkami? Chyba po prostu postawiłem sobie poprzeczkę zbyt wysoko a moja ambicja przeradza się w emocje nie takie jakie bym chciał. Ale postanowiłem poważnie wziąć twoją pierwszą lekcję do serca i od dwóch miesięcy nie opuściłem ani jednego dnia na ćwiczenia polecanych pentatonik. Najgorzej czasem było się za te ćwiczenia po prostu zabrać. Każdego dnia toczyłem walkę ze swoim lenistwem oraz wymówkami, że późno, że głodny, że jutro itd. Normalnie walczę z własnym umysłem i jakimś wewnętrznym leniwym diabełkiem. Ale codziennie wygrywam dzięki twojej radzie. I jak już się weźmie instrument do ręki i zacznie ćwiczenia, to nagle czas leci tak szybko, że podstawowe 15 minut przeradza się w godzinę do trzech. Raz siedziałem z instrumentem prawie 5 godzin. A to wszystko z powodu jednej rady o "świętym czasie dla gitary". Nie ma, że boli, nie ma że brak czasu. Jest czas i koniec. Mało tego. Twoje ćwiczenia DZIAŁAJĄ! Po około 40 dniach sukcesywnego powtarzania pentatonik oraz ćwiczenia tego łatwiejszego utworu nagle przyszło przełamanie. Moja lewa ręka zaczęła mnie słuchać!!! Prawa trochę jeszcze walczy i potrafi kostkować nie tę strunę, którą chcę. Wciąż mi sprawia problem ale jakiś tydzień temu zagrałem Solo "sweet child of mine" (to ten łatwiejszy utwór, który wybrałem) i brzmiało to prawie jak muzyka. Nagrałem to, tak jak radziłeś by sprawdzać swoje błędy. Słyszę, że nie trzymam tempa okrutnie, mam głuche nuty, hammerowanie sprawia mi jeszcze problemy itd. Ale kurczę, żebyś ty widział mnie wtedy jaką miałem satysfakcję z uzyskanych postępów. Przecież ja nawet palców na odpowiednich nutach nie byłem w stanie układać, nie wspominając o kostkowaniu. Z każdym dniem czuję, że faktycznie czynie jakieś malutkie postępy i idzie mi coraz lepiej. Zrobiłem sobie listę utworów jeszcze łatwiejszych, które kiedyś pokochałem mając przygodę z muzyką japońską. Teraz postanowiłem sobie, że postaram się ich nauczyć grać. Solówki są dużo łatwiejsze i staram się zgrać je pod własny pokład akordowy. I qrczę micha mi się cieszy jak kiedyś. Przestałem wymagać od siebie nie wiadomo czego i obniżyłem oczekiwania bardzo mocno. Prawdopodobnie nigdy nie zostanę Bogiem gitary elektrycznej ale znów odnalazłem w sobie radość z muzykowania. Postanowiłem sobie, że co miesiąc nagram sobie swój postęp i wrzące na swój kanał. Ten marny cover "sweet child of mine" również zostawię sobie na pamiątkę. Mam nadzieję, że będzie mnie to motywować do kolejnych treningów i "świętego czasu dla gitary". Dziś już było naprawdę późno i byłem zmęczony ale i tak się zmusiłem by chociaż te 15 minut dla pentatoniki poświęcić. 15 minut przerodziło się w godzinkę i jestem z tego dumny. Teraz idę już spać oglądając twój kolejny materiał i piszę ci tę całą ścianę tekstu by ci serdecznie podziękować za motywację. Nigdy cię nie poznałem osobiście ale twoje słowa jako nauczyciela zmieniły bardzo dużo w moim odejściu do muzykowania. Także jeszcze raz ci serdecznie dziękuję za wszelkie lekcje oraz rady. Poleciłem ciebie nawet swojemu koledze z Poznania, który ma ten sam problem co ja wcześnie by w ogóle się za ćwiczenia zabierać. Mam nadziej, że posłucha i wpadnie do Guitar Wayowej nory, poczyni postępy i może uda mi się z nim coś kiedyś zagrać w duecie. :)
Wielkie dzięki za przekazywanie wiedzy. Czytałem jak McCartney jechał ileś tam kilometrów do gościa żeby mu pokazał jak wygląda akord B7 bo takie czasy były a tu tyle wiedzy bez wychodzenia z domu. Zostaje tylko praca.
Mam ciężką pracę fizyczną i czasem nie wiem czy ręka mnie boli od roboty czy złego ustawienia na gryfie :D Dobry kanał i super pomocne filmy.Pozdrawiam.
Ja oczywiście nie jestem żadnym ekspertem od nauczania, ale z własnego doświadcznia dodałbym żeby nie siedzieć zbyt długo nad jednym patentem czy zagrywką. Ja mam tak że czasami ćwiczę coś i nie ma wielkiego postępu, potem robię przerwę od grania tej zagrywki, kilka dni albo i nieraz więcej, i jak wrócę do niej to nagle gra mi się to lżej i szybciej. Kiedyś siedziałem długo nad jednym patentem a postepu nie było. Nie wiem czy to tylko moja subiektywna akcja, czy jest to coś co jest jakoś tam powszechne.
Myślę, że - jeśli chodzi o luźny aparat - warto zacząć od zdjęcia gitary z kolana, założenia paska i ćwiczenie z gitarą w pozycji zbliżonej do tej stojącej. Tylko na siedząco :)
Szymon coś ty ze mną zrobił. Naparzam na gitarzepo hotelach, hostelach, jeżdżąc do klientów po Polsce. A koledzy w pracy pytają się mnie jak długo będę jeszcze pracował, a kiedy rzucę robotę dla grania 😁
@@tomeks88pl może Cię zaskoczę, ale... ja zmierzam w tym kierunku poniekąd :) Moja internetowa działalność gitarowa daje mi teraz dużo więcej frajdy i spełnienia, niż koncerty, a do tego współgra z moją hierarchią wartości, czyli rodzinką na pierwszym miejscu :)
Subskrypcja tego kanału to jeden z najlepszych pomysłów jaki kiedykolwiek wykonałem, zaraz po tym jak postanowiłem nazbierać pieniążki na moją pierwszą gitarę, która będzie mi towarzyszyła do końca dni.
Dzięki Radku, fajnie że moje materiały mogą się komuś do czegoś przydać :)
Ta lekkość, gracja i "estetyka" o której Szymon mówi mi osobiście bardzo pomogła w nauce, Szybkie (zrywne) zmiany akordów paprały mi całą robotę. Dopiero jak zacząłem troszkę wolniej grać ale te palce układałem "ładniej" (zwiewniej hehe) , gra okazała się lepsza, płynniejsza mimo zmniejszenia tempa.. a tempo samo przyszło... :)
Brawo! :)
Witaj Szymonie. To mój pierwszy komentarz pod twoim filmikiem ale nie mogę go zaniechać, gdyż chcę w ten wirtualny sposób ci podziękować za to, że zechciałeś się poświęcić i nagrać tyle wspaniałego oraz wartościowego materiału. Materiału, który autentycznie wiele zmienia w moim leniwym muzycznym życiu. Moją przygodę z gitarą zacząłem jakieś 12 lat temu. Zafascynowany muzyką japońską chwyciłem kiedyś za instrument, kupiłem kilka podręczników, odpaliłem internet i uczyłem się grać w ten sposób sam. Przygoda potrwała jakieś pół roku. Nauczyłem się podstawowych akordów i nagrałem sobie na pamiątkę jakieś swoje pierwsze kroki. Gdzieś tam mam na kanale. Potem poszedłem na studia w międzyczasie pracując na nocki w cukierni. Więc nie miałem już czasu na dalszą naukę instrumentu. Po studiach mocno rozwijałem się zawodowo jako cukiernik i również nie myślałem nawet o powrocie do gitary. Czas mijał, Ja się starzałem, ogarniałem życie itd. W Tym roku znów powróciłem do muzyki japońskiej z polecenia RUclips i znów zwariowałem na punkcie gitary. Chciałbym kiedyś umieć grać jak ci wspaniali muzycy, których zobaczyłem. Tym razem korzystających z gitar elektrycznych. Poszedłem za ciosem prosto do sklepu i postanowiłem sobie, że wracam do ćwiczeń. Niestety pierwsze zderzenie z instrumentem elektrycznym było jak potrącenie przez autobus. Kostkowanie każdej struny osobno oraz oddzielanie nut palcami lewej ręki to był dla mnie totalny Hardcore. Nie byłem w stanie zagrać sola składającego się z 3 lub 4 nut a co dopiero mówić o tym by brzmiało to w ogóle jak muzyka. Na początku postawiłem sobie poprzeczkę baaaaaardzo wysoko, że nauczę się jednego bardzo zaawansowanego technicznie utworu. O Ja naiwny :D Niestety zderzenie z rzeczywistością szybko ostudziło moje zapędy. Każda próba zagrania chociaż krótkiego kawałka tego utworu kończyła się fiaskiem na tyle, że morale spadało i chęć do nauki szybko malała. W rzeczywistości raz nawet miałem łzy w oczach, że w życiu nie opanuję kawałka który sobie wybrałem. Tłumacząc sobie, że jestem już za stary i skostniały (mam 43 lata). Mózg pracuje wolniej, motoryka nie ta i w ogóle powinienem zacząć kiedy byłem młody. Teraz co najwyżej teksańskiego na ognisku po dwóch tygodniach ćwiczeń :). Ostatecznie zaczynałem przegrywać z własnym marzeniem oraz oczekiwaniami. Chyba za szybko pragnąłem rezultatów. Pomimo, że obniżyłem sobie poprzeczkę by nauczyć się coś znacznie wolniejszego to z kolejnym kawałkiem również przegrywałem mentalnie. Gitara poszła do futerału a Ja wróciłem do innych zajęć. Ale nagle RUclips z jakiegoś powodu polecił mi jedną z twoich lekcji Nie pamiętam już którą. W każdym razie była tak fascynująca, że kliknąłem w twój kanał i trafiłem na lekcję pt "Tydzień efektywnych ćwiczeń nr1", w której wyłożyłeś teorię ćwiczeń i jak nastawić własne myślenie względem zabierania się w ogóle za ćwiczenia. Tam usłyszałem o twoim "Świętym czasie dla gitary". Obniżyć oczekiwania oraz systematycznie ćwiczyć to co poleciłeś w lekcji drugiej. Posłuchałem cię, bo bije od ciebie taka miłość do muzykowania oraz gitary, że to aż zaraźliwe. I powiem ci Szymonie, że był to początek powrotu do radości z grania tak jak 12 lat temu kiedy opanowałem swoje pierwsze akordy na których udało mi się coś zagrać. Wróciłem sobie do tych trzech starych filmików i zauważyłem jaki szczęśliwy byłem w tamtym czasie podczas grania. Nie było to nic wielkiego, nie trzymałem tempa, zdarzały się głuche nuty ale radość z uzyskanych efektów w moich oczach mówi jasno, że byłem szczęśliwy. Zadałem sobie pytanie dlaczego nie mogę do tego wrócić. Czemu teraz tak bardzo się frustruje i przejmuje porażkami? Chyba po prostu postawiłem sobie poprzeczkę zbyt wysoko a moja ambicja przeradza się w emocje nie takie jakie bym chciał. Ale postanowiłem poważnie wziąć twoją pierwszą lekcję do serca i od dwóch miesięcy nie opuściłem ani jednego dnia na ćwiczenia polecanych pentatonik. Najgorzej czasem było się za te ćwiczenia po prostu zabrać. Każdego dnia toczyłem walkę ze swoim lenistwem oraz wymówkami, że późno, że głodny, że jutro itd. Normalnie walczę z własnym umysłem i jakimś wewnętrznym leniwym diabełkiem. Ale codziennie wygrywam dzięki twojej radzie. I jak już się weźmie instrument do ręki i zacznie ćwiczenia, to nagle czas leci tak szybko, że podstawowe 15 minut przeradza się w godzinę do trzech. Raz siedziałem z instrumentem prawie 5 godzin. A to wszystko z powodu jednej rady o "świętym czasie dla gitary". Nie ma, że boli, nie ma że brak czasu. Jest czas i koniec. Mało tego. Twoje ćwiczenia DZIAŁAJĄ! Po około 40 dniach sukcesywnego powtarzania pentatonik oraz ćwiczenia tego łatwiejszego utworu nagle przyszło przełamanie. Moja lewa ręka zaczęła mnie słuchać!!! Prawa trochę jeszcze walczy i potrafi kostkować nie tę strunę, którą chcę. Wciąż mi sprawia problem ale jakiś tydzień temu zagrałem Solo "sweet child of mine" (to ten łatwiejszy utwór, który wybrałem) i brzmiało to prawie jak muzyka. Nagrałem to, tak jak radziłeś by sprawdzać swoje błędy. Słyszę, że nie trzymam tempa okrutnie, mam głuche nuty, hammerowanie sprawia mi jeszcze problemy itd. Ale kurczę, żebyś ty widział mnie wtedy jaką miałem satysfakcję z uzyskanych postępów. Przecież ja nawet palców na odpowiednich nutach nie byłem w stanie układać, nie wspominając o kostkowaniu. Z każdym dniem czuję, że faktycznie czynie jakieś malutkie postępy i idzie mi coraz lepiej. Zrobiłem sobie listę utworów jeszcze łatwiejszych, które kiedyś pokochałem mając przygodę z muzyką japońską. Teraz postanowiłem sobie, że postaram się ich nauczyć grać. Solówki są dużo łatwiejsze i staram się zgrać je pod własny pokład akordowy. I qrczę micha mi się cieszy jak kiedyś. Przestałem wymagać od siebie nie wiadomo czego i obniżyłem oczekiwania bardzo mocno. Prawdopodobnie nigdy nie zostanę Bogiem gitary elektrycznej ale znów odnalazłem w sobie radość z muzykowania. Postanowiłem sobie, że co miesiąc nagram sobie swój postęp i wrzące na swój kanał. Ten marny cover "sweet child of mine" również zostawię sobie na pamiątkę. Mam nadzieję, że będzie mnie to motywować do kolejnych treningów i "świętego czasu dla gitary". Dziś już było naprawdę późno i byłem zmęczony ale i tak się zmusiłem by chociaż te 15 minut dla pentatoniki poświęcić. 15 minut przerodziło się w godzinkę i jestem z tego dumny. Teraz idę już spać oglądając twój kolejny materiał i piszę ci tę całą ścianę tekstu by ci serdecznie podziękować za motywację. Nigdy cię nie poznałem osobiście ale twoje słowa jako nauczyciela zmieniły bardzo dużo w moim odejściu do muzykowania. Także jeszcze raz ci serdecznie dziękuję za wszelkie lekcje oraz rady. Poleciłem ciebie nawet swojemu koledze z Poznania, który ma ten sam problem co ja wcześnie by w ogóle się za ćwiczenia zabierać. Mam nadziej, że posłucha i wpadnie do Guitar Wayowej nory, poczyni postępy i może uda mi się z nim coś kiedyś zagrać w duecie. :)
Naprawdę dziękuję Ci Szymonie. Naprostowałeś mnie na właściwy tor. Pozdrawiam ;)
Bardzo się cieszę Mikołaju, powodzenia! :)
Szymon, już samo to, jak dobrze udajesz złe granie pokazuje, żeś mistrz. Dzięki!
Dzięki piękne :) To taki paradoks, że z czasem dobre nawyki tak wchodzę w krew, że ciężko z nich zrezygnować, choć na chwile :)
Robisz kawał dobrej roboty. Dzięki za kolejną dawkę wiedzy.
Dziękuję !
Ćwiczę od wielu miesięcy zobaczyłem po raz pierwszy filmik za inspirował mnie
Super lekcje!Dzięki Szymon!
Dobra, ja jestem caly pospinany, wiec teraz przynajmniej wiem nad czym pracowac ;)
Wielkie dzięki za przekazywanie wiedzy. Czytałem jak McCartney jechał ileś tam kilometrów do gościa żeby mu pokazał jak wygląda akord B7 bo takie czasy były a tu tyle wiedzy bez wychodzenia z domu. Zostaje tylko praca.
Ale czadowa historia. Gdzie to wyczytałeś? Chętnie sam bym spojrzał :)
@@GuitarWayPL teraz już nie pamiętam ale jak wpiszesz na RUclips "Paul McCartney B7" to jest króciutki filmik jak on sam tą historię opowiada:)
Zarąbisty kanał!
Super... dzieki
Ogromnie mię się to podobie w każdej płaszczyźnie. :)
Spóźniłem się trochę, ale już biorę się do pracy 😀Dzięki jesteś wspaniały.
Super, powodzenia!
Mam ciężką pracę fizyczną i czasem nie wiem czy ręka mnie boli od roboty czy złego ustawienia na gryfie :D Dobry kanał i super pomocne filmy.Pozdrawiam.
ale słodko ci przeszkadza aparat w mówieniu ^^ ale filmik sztos pomagają poprzednie tygodnie bardzo
Wierz mi, że robię co mogę :) Ale zaczynam się powoli przyzwyczajać :)
Ja oczywiście nie jestem żadnym ekspertem od nauczania, ale z własnego doświadcznia dodałbym żeby nie siedzieć zbyt długo nad jednym patentem czy zagrywką. Ja mam tak że czasami ćwiczę coś i nie ma wielkiego postępu, potem robię przerwę od grania tej zagrywki, kilka dni albo i nieraz więcej, i jak wrócę do niej to nagle gra mi się to lżej i szybciej. Kiedyś siedziałem długo nad jednym patentem a postepu nie było. Nie wiem czy to tylko moja subiektywna akcja, czy jest to coś co jest jakoś tam powszechne.
Myślę, że - jeśli chodzi o luźny aparat - warto zacząć od zdjęcia gitary z kolana, założenia paska i ćwiczenie z gitarą w pozycji zbliżonej do tej stojącej. Tylko na siedząco :)
Większy czas spędzam z basem ale potem przesiadam sie na gitare i jest tak jak by strun nie było pzdr } : )
Szymon coś ty ze mną zrobił. Naparzam na gitarzepo hotelach, hostelach, jeżdżąc do klientów po Polsce. A koledzy w pracy pytają się mnie jak długo będę jeszcze pracował, a kiedy rzucę robotę dla grania 😁
Nieźle :))) Ale nie rzucaj roboty. Zawodowstwo jest trochę przereklamowane, choć z autopsji wiem, że cholernie pociąga :)
@@GuitarWayPL I o tym można by zrobić vloga kiedyś. Np. chętnie bym posłuchał czy widziałbyś siebie jako spełniającego się amatorskiego gitarzystę.
@@tomeks88pl może Cię zaskoczę, ale... ja zmierzam w tym kierunku poniekąd :) Moja internetowa działalność gitarowa daje mi teraz dużo więcej frajdy i spełnienia, niż koncerty, a do tego współgra z moją hierarchią wartości, czyli rodzinką na pierwszym miejscu :)
Ładna gitarka, co to? Jolana?
Niestety okazuje się , ze najbardziej problemow sprawia mi trafienie kostką w odpowiednią stronę.. JEST TO FRUSTRUJACE.. to mnie strasznie blokuje
Hendrix na Woodstock wygląda jakby w ogóle palcami nie ruszał skubany