Nie zgadzam się żeby wspominanie zmarłego za pomocą filmów , zdjęć i jego rzeczy osobistych , spotykanie się w tym celu - miało zaszkodzić i , że później jest na to czas . Właśnie w świeżej żałobie jest to kontynuowanie bycia z tym zmarłym , to płynne przejście do życia bez niego . Oglądanie zdjęć zmarłego po dłuższym czasie to już nie to samo , a w świeżej żałobie to bycie blisko tej osoby , również blisko jego rzeczy . To jest potrzebne by koić tęsknotę
Oraz potrzeby wszystkich ludzi będących w procesie żałoby . Z mojego doświadczenia zawodowego ludzie często mają taką potrzebę jeśli nie wybierają drogi wypierania emocji
Ja miałem ciekawe doznanie duchowe- poczułem jakby oderwał mi się "kawałek duszy i odfrunął" (wiem jak to brzmi, ale tak to odczułem; silne przeżycie transcendentne). Odnośnie żałoby, to w Biblii jest "tutorial" co zrobić; kobieta (chyba Rut) poszła w góry/ do lasu na dwa tygodnie, żeby w samotności "głęboko przepłakać stratę" i dalej...żyć ("musicie żyć! Iść do przodu i żyć..."~ Glaca feat. Peja). "Glaca - Życie i Samotność feat. Peja"
Minął rok od publikacji filmiku, ale mam nadzieję, że przeczyta Pani mój komentarz. Mam wrażenie, że jestem w żałobie od ponad roku. Za utraconymi marzeniami, znajomościami z młodości, dzieciństwem mojej jedynaczki, beztroskim czasem studiów... Po 20 latach czytam stare listy, wyrzucam notatki ze studiów (!), porządkuję zdjęcia, stare rysunki córki (dziś dorosłej!), pozbywam się jej gier i zabawek. Serce mnie strasznie boli...😭 Płaczę nad własną głupotą, niedojrzałością, poczuciem krzywdy, błędnym działaniem. Wszystko wróciło jakbym znów miała 20 lat i wcale nie jest to miłe uczucie. Mam wrażenie, jakbym wyjęła trupa z szafy. A z drugiej strony nie chcę już żyć w przeszłości zaklętej w bezużytecznych przedmiotach, trzymać się jej kurczowo. I nie chcę, by ktokolwiek czytał listy wysłane do mnie, dlatego zamierzam je spalić. Chcę i nie chcę jednocześnie. Chcę, bo mam świadomość, że drogi z moimi znajomymi się rozeszły, nie mamy kontaktu. Nie chcę się karmić emocjami z przeszłości. Nie mogę sobie poradzić z żalem. Jak sobie pomóc?
Musi Pani zrozumieć, że Pani przeszłość nie definiuje tego, kim jest Pani teraz. To podstawowa sprawa. Proszę nie trzymać się rzeczy ani opinii, które sprawiły kiedyś ból. Sentymentalizm to droga donikąd. Przeżywamy straty, utracone marzenia, ale to nie jest ostatnie słowo od życia. Błędy popelnia każdy. Warto tworzyć, wejść w twórczość. Robić nowe plany na przyszłość, które są konstruktywne. Jeśli chce Pani zrozumieć swoją przeszłość, a samodzielnie nie radzi Pani sobie z jej przezwyciężeniem, warto skorzystać z pomocy psychologa. Serdecznie pozdrawiam.
Jestem w ciężkiej żałobie po nagle zmarłym mężu, nie daje już rady ....nic nie pomaga żadne leki .Mam pytanie na które nikt mi nie może odpowiedzieć czy zmarla osoba wie że zmarla ? Czy wie jak my cierpimy ? Czym dalej tym gorzej. Pozdrawiam.
W tym roku minie dziesięć lat jak mojemu mężowi zmarła narzeczona. Znamy się od dziewięciu lat, od dwóch jesteśmy małżeństwem. Po jej śmierci, codziennie, nawet kilka razy dziennie, chodził na cmentarz, przez trzy lata. Powiesił w mieszkaniu, w którym mieszkał z matką, trzy jej portrety. Jeden w sypialni, dwa w swoim gabinecie. Rok temu, po śmierci jego matki, wprowadziłam się na stałe do tego mieszkania. Wcześniej nie byłam zazdrosna o jego byłą i dalej nie jestem. Zadałam sobie pytanie, a potem jemu, jak długo jej portret będzie wisiał w mojej sypialni. Jak długo jej ozdoby, aniołki, które po prostu mi się nie podobają, będą wisieć nad moim łóżkiem. Mąż odpowiedział że jestem zazdrosna i że tak długo jak on uzna, gdybym była lepszą żoną, to może by zdiął. Odparłam na to że najpierw powinien zakończyć związek/żałobę z nią, zanim rozpoczął związek ze mną. Nie wiem, kto ma rację. Ja łatwo przechodzę żałobę. Nie mam doświadczeń że śmiercią partnera. Wyobrażam sobie, gdybym się znalazła w takiej sytuacji, to nawet gdybym uznała, że pozostanę singielka/wdową, to jednak nie chciałbym żyć z duchem, jedną nogą na cmentarzu. Zakończyła bym związek ze zmarłym. Przynajmniej dopóki się znów nie spotkamy. Ja jestem tu a on tam. Tylko że ja jestem inna niż mój mąż. Starałam się być wyrozumiała. Nikt poza mną nie próbował go z tego wyciągnąć. Znajomych to chyba przerosło, albo oleli. Matka to podsycała. Stawiała świeczki pod jej portretami w gabinecie. Za życia podobno jej aż tak nie lubiła. Po śmierci mógł razem pławić się we wdowieństwie. Razem nie obchodzić świąt, bez tych, których zabrakło. Nie wiem, czy taki zmarły partner już zawsze będzie obecny? Czy to jest normalne? Pani nagranie mówi że chyba nie. Wdzięczność. Taka wiedza pomaga. Dwa miesiące temu mąż przeniósł się do gabinetu, żeby pracować przy komputerze. Wcześniej ten mały pokoik nie był używany przez kilka lat. Usiadł przed tymi portretami. Tam wisi jej komórka. Nie działa od dawna, ale to pamiątka. Jej kolczyk, który miała na sobie, gdy umarła. Zdjął obrączkę. Zmienił się jego stosunek do mnie. Wcześniej nie układało się tak różowo. Mieliśmy problemy ale on był wyrozumiały. Teraz przestał. Dopiero pani nagranie uświadomiło mi, że to może mieć związek z wypatrywaniem się w jej portrety. On była ideałem. Nigdy się nie kłócili. Zawsze zgadzali się że sobą. Wspaniale gotowała i piekła ciasta. Dzisiaj odkryłam ten kanał. Nie wiem co na nim jest. Jeśli jeszcze nie ma, to podrzucam pomysł, czy są związki, w których ludzie nie kłócą się, nie spierają, nie ma różnicy zdań?
Moja kochana, też straciłam męża i po pewnym czasie wyszłam drugi raz za mąż. Zachowanie Pani męża nie jest normalne, absolutnie. Nie daj sobie wmówić, ze to Twoja wina. Nigdy, ale to nigdy nie obciążałam drugiego męża pierwszym .
Myślę, że to ty masz rację, bo on jest w formalnym związku z tobą. Jeśli żyje przeszłością i nie przerobił tamtej straty to po co się z tobą wiązał? Jesteś niesamowicie wyrozumiała, bo ja w życiu bym nie pozwoliła na trzymanie rzeczy byłej w naszej sypialni, nie mówiąc o jej portrecie. Czym innym jest szanowanie uczuć kogoś bliskiego i jego żałoby po stracie, a czym innym robienie mauzoleum dla byłej. Jak dla mnie to zakrawa o jakieś szaleństwo. I jeszcze gadka, że gdybyś była lepsza żoną to hy to zdjął. Czyli co, masz się upodobnić do byłej? Jest z tobą czy z nią? Podziwiam cie, że jesteś w stanie funkcjonować w czymś takim❤
U mnie to trwa znacznie dłużej...
Nie zgadzam się żeby wspominanie zmarłego za pomocą filmów , zdjęć i jego rzeczy osobistych , spotykanie się w tym celu - miało zaszkodzić i , że później jest na to czas . Właśnie w świeżej żałobie jest to kontynuowanie bycia z tym zmarłym , to płynne przejście do życia bez niego . Oglądanie zdjęć zmarłego po dłuższym czasie to już nie to samo , a w świeżej żałobie to bycie blisko tej osoby , również blisko jego rzeczy . To jest potrzebne by koić tęsknotę
Raczej, żeby wzmagać rozpacz...
@@herbatkazpsychologiem rozumiem , że Pani zna lepiej moje potrzeby niż ja sama
Oraz potrzeby wszystkich ludzi będących w procesie żałoby . Z mojego doświadczenia zawodowego ludzie często mają taką potrzebę jeśli nie wybierają drogi wypierania emocji
Tô chyba zależy indywidualnie od osoby. Jednym pomaga, innym wręcz przeciwnie.❤
Ja miałem ciekawe doznanie duchowe- poczułem jakby oderwał mi się "kawałek duszy i odfrunął" (wiem jak to brzmi, ale tak to odczułem; silne przeżycie transcendentne).
Odnośnie żałoby, to w Biblii jest "tutorial" co zrobić; kobieta (chyba Rut) poszła w góry/ do lasu na dwa tygodnie, żeby w samotności "głęboko przepłakać stratę" i dalej...żyć ("musicie żyć! Iść do przodu i żyć..."~ Glaca feat. Peja).
"Glaca - Życie i Samotność feat. Peja"
Minął rok od publikacji filmiku, ale mam nadzieję, że przeczyta Pani mój komentarz.
Mam wrażenie, że jestem w żałobie od ponad roku. Za utraconymi marzeniami, znajomościami z młodości, dzieciństwem mojej jedynaczki, beztroskim czasem studiów... Po 20 latach czytam stare listy, wyrzucam notatki ze studiów (!), porządkuję zdjęcia, stare rysunki córki (dziś dorosłej!), pozbywam się jej gier i zabawek. Serce mnie strasznie boli...😭 Płaczę nad własną głupotą, niedojrzałością, poczuciem krzywdy, błędnym działaniem. Wszystko wróciło jakbym znów miała 20 lat i wcale nie jest to miłe uczucie. Mam wrażenie, jakbym wyjęła trupa z szafy. A z drugiej strony nie chcę już żyć w przeszłości zaklętej w bezużytecznych przedmiotach, trzymać się jej kurczowo. I nie chcę, by ktokolwiek czytał listy wysłane do mnie, dlatego zamierzam je spalić. Chcę i nie chcę jednocześnie. Chcę, bo mam świadomość, że drogi z moimi znajomymi się rozeszły, nie mamy kontaktu. Nie chcę się karmić emocjami z przeszłości.
Nie mogę sobie poradzić z żalem. Jak sobie pomóc?
Musi Pani zrozumieć, że Pani przeszłość nie definiuje tego, kim jest Pani teraz. To podstawowa sprawa. Proszę nie trzymać się rzeczy ani opinii, które sprawiły kiedyś ból. Sentymentalizm to droga donikąd. Przeżywamy straty, utracone marzenia, ale to nie jest ostatnie słowo od życia.
Błędy popelnia każdy.
Warto tworzyć, wejść w twórczość. Robić nowe plany na przyszłość, które są konstruktywne.
Jeśli chce Pani zrozumieć swoją przeszłość, a samodzielnie nie radzi Pani sobie z jej przezwyciężeniem, warto skorzystać z pomocy psychologa. Serdecznie pozdrawiam.
@@herbatkazpsychologiem Pani jest moim wybawieniem. Bardzo dziękuję, niech Panią Bóg błogosławi 🙏❤️🙏
Jestem w ciężkiej żałobie po nagle zmarłym mężu, nie daje już rady ....nic nie pomaga żadne leki .Mam pytanie na które nikt mi nie może odpowiedzieć czy zmarla osoba wie że zmarla ? Czy wie jak my cierpimy ? Czym dalej tym gorzej. Pozdrawiam.
rzeczywiście, nosiło się opaskę żałobną, a wdowy chodziły w tzw. ciężkiej żałobie: wszystko czarne i woalka
Ma Pani ogromną klasę i daje Pani piękny przykład ;) bardzo cenię również Pani wykłady, pozdrawiam ciepło
Jest mi bardzo miło. Dziękuję. 🩵
Jak mozna z panic zlapac prywatny kontakt?
Bardzo proszę napisać maila na adres: soulmedica.kontakt@gmail.com
W tym roku minie dziesięć lat jak mojemu mężowi zmarła narzeczona. Znamy się od dziewięciu lat, od dwóch jesteśmy małżeństwem. Po jej śmierci, codziennie, nawet kilka razy dziennie, chodził na cmentarz, przez trzy lata. Powiesił w mieszkaniu, w którym mieszkał z matką, trzy jej portrety. Jeden w sypialni, dwa w swoim gabinecie. Rok temu, po śmierci jego matki, wprowadziłam się na stałe do tego mieszkania. Wcześniej nie byłam zazdrosna o jego byłą i dalej nie jestem. Zadałam sobie pytanie, a potem jemu, jak długo jej portret będzie wisiał w mojej sypialni. Jak długo jej ozdoby, aniołki, które po prostu mi się nie podobają, będą wisieć nad moim łóżkiem. Mąż odpowiedział że jestem zazdrosna i że tak długo jak on uzna, gdybym była lepszą żoną, to może by zdiął. Odparłam na to że najpierw powinien zakończyć związek/żałobę z nią, zanim rozpoczął związek ze mną.
Nie wiem, kto ma rację. Ja łatwo przechodzę żałobę. Nie mam doświadczeń że śmiercią partnera. Wyobrażam sobie, gdybym się znalazła w takiej sytuacji, to nawet gdybym uznała, że pozostanę singielka/wdową, to jednak nie chciałbym żyć z duchem, jedną nogą na cmentarzu. Zakończyła bym związek ze zmarłym. Przynajmniej dopóki się znów nie spotkamy. Ja jestem tu a on tam. Tylko że ja jestem inna niż mój mąż. Starałam się być wyrozumiała. Nikt poza mną nie próbował go z tego wyciągnąć. Znajomych to chyba przerosło, albo oleli. Matka to podsycała. Stawiała świeczki pod jej portretami w gabinecie. Za życia podobno jej aż tak nie lubiła. Po śmierci mógł razem pławić się we wdowieństwie. Razem nie obchodzić świąt, bez tych, których zabrakło. Nie wiem, czy taki zmarły partner już zawsze będzie obecny? Czy to jest normalne? Pani nagranie mówi że chyba nie. Wdzięczność. Taka wiedza pomaga.
Dwa miesiące temu mąż przeniósł się do gabinetu, żeby pracować przy komputerze. Wcześniej ten mały pokoik nie był używany przez kilka lat. Usiadł przed tymi portretami. Tam wisi jej komórka. Nie działa od dawna, ale to pamiątka. Jej kolczyk, który miała na sobie, gdy umarła. Zdjął obrączkę. Zmienił się jego stosunek do mnie. Wcześniej nie układało się tak różowo. Mieliśmy problemy ale on był wyrozumiały. Teraz przestał. Dopiero pani nagranie uświadomiło mi, że to może mieć związek z wypatrywaniem się w jej portrety. On była ideałem. Nigdy się nie kłócili. Zawsze zgadzali się że sobą. Wspaniale gotowała i piekła ciasta.
Dzisiaj odkryłam ten kanał. Nie wiem co na nim jest. Jeśli jeszcze nie ma, to podrzucam pomysł, czy są związki, w których ludzie nie kłócą się, nie spierają, nie ma różnicy zdań?
Moja kochana, też straciłam męża i po pewnym czasie wyszłam drugi raz za mąż. Zachowanie Pani męża nie jest normalne, absolutnie. Nie daj sobie wmówić, ze to Twoja wina. Nigdy, ale to nigdy nie obciążałam drugiego męża pierwszym .
Myślę, że to ty masz rację, bo on jest w formalnym związku z tobą. Jeśli żyje przeszłością i nie przerobił tamtej straty to po co się z tobą wiązał? Jesteś niesamowicie wyrozumiała, bo ja w życiu bym nie pozwoliła na trzymanie rzeczy byłej w naszej sypialni, nie mówiąc o jej portrecie. Czym innym jest szanowanie uczuć kogoś bliskiego i jego żałoby po stracie, a czym innym robienie mauzoleum dla byłej. Jak dla mnie to zakrawa o jakieś szaleństwo. I jeszcze gadka, że gdybyś była lepsza żoną to hy to zdjął. Czyli co, masz się upodobnić do byłej? Jest z tobą czy z nią? Podziwiam cie, że jesteś w stanie funkcjonować w czymś takim❤