5 หนังผีไทยยุคเก่าที่สร้างมาจากเรื่องจริง 💀
HTML-код
- Опубликовано: 11 июл 2024
- รายละเอียดเพิ่มเติมเกี่ยวกับคดีคุณซีอุย 👇🏻
www.bbc.com/thai/thailand-482...
___________________
👓 OPHTUS Hover 👓
แข็งแรงมากที่สุดเท่าที่แว่นไลฟ์สไตล์ตัวนึงจะเป็นได้
/ ophtus
___________________
💀 Other Social 💀
IG คุณเนส : / knessirii
IG สัมภเวศิลป์ : / spws.horror
Facebook : / knessiri
Page : / sumphawesin
TikTok : / sumphawesin
____________________
👍🏻 แค่ทุกคน กด "Like" และ "Comment"
แค่นี้ก็เป็นการสนับสนุนพวกเราแล้วครับ 🥹🙏🏻💖
____________________
สมัคร 50.- เพื่อจอยรับยศป้ายหลุมศพได้แล้วเน่ออ 👇🏻👇🏻
/ @spws
____________________
👽 สร้างตัวละครน้อน ๆ ได้ที่เว็บของพวกเราเล้ยย 👽
spws.me/
____________________
⌚ 𝐓𝐈𝐌𝐄𝐒𝐓𝐀𝐌𝐏 ⌚
00:00 Introduction
02:28 แว่น Ophtus ใหม่สุดเท่
02:46 เข้าเนื้อหา
03:18 เรื่องที่ 1 บุญเพ็งหีบเหล็ก
07:53 เรื่องที่ 2 ซีอุย
11:28 เรื่องที่ 3 นวลฉวี
14:28 เรื่องที่ 4 คืนบาปพรหมพิราม
20:26 เรื่องที่ 5 เชอรี่แอน
23:16 สรุปจบ
____________________
📮 เข้าแก๊ง Discord ได้ที่ลิงก์ด้านล่างจ้า 📮
/ discord
____________________
📞 ติดต่องานได้ที่ 📞
Email : sumphawesin@gmail.com 
Развлечения
คืนบาปพรหมพิราม ยิ่งฟังยิ่งเศร้า 😢 คนเรามันจะต่ำตมได้มากขนาดนั้นได้ยังไง ยังไม่เข้าใจ
เห็นมีข่าวอีกมุมว่า เรื่องมันเสริมเติมแต่งจนคนพรหมพิรามเสียหาย เริ่มต้นมาจากสำนักข่าวแห่งหนึ่ง ในสมัยนั้น ไม่รู้จริงๆ สรุปเป็นยังไง
คนเราจิตใจต่ำตม เเต่อดีตโบราณเเล้วครับ เเค่ไม่ค่อยมีหลักฐานเยอะเเยะ เเถมยิ่งสมัยนี้เห็นจากข่าวบ่อยๆ เพราะมีกล้อง มีโทรศัพท์
มีคนเอาไปเล่นเป็นมุขตลกตามเฟสด้วยนะคะ แบบชั้นต่ำสุดๆอย่างอื่นมรให้เล่นเยอะแยะดันมาเล่นมุขที่มีคนตายเพราะโดนข่มขื่นจากคนเป็นสิบๆคน หัวเราะคิกคักกันเต็มอีพวกนี้ขอให้ไม่ตายดีค่ะมแย่สุด
นี้แหละคน
เรื่อนพงพิราม เคยพยายามหาอ่านนะ แบบไปค้นหา microfilm ข่าวเก่าๆ ข้อมูลเหลือน้อยมากค่ะ แต่เราคิดว่า น่าจะมีส่วนจริงเลยอะ เพร่ะแต่ก่อนไม่มีกล้องวงจรปิด และคนเรามันก็มีความ เลวในdnaอยู่แล้วเป็นเรื่องปกติ เพียงแต่จะเอาออกมาใช้ไหม
คืนบาปพรมพิราม ชาวบ้านในคืนนั้นพยายามปกปิดข้อมูล
ผ่านมาจนถึงปัจจุบัน ชาวบ้านก็ยังคงพยายามบิดเบือนข้อมูล เพื่อลบเรื่องนี้ออกไปจากหน้าประวัติศาสตร์ไทย
ใครมาถามเรื่องนี้ ลูกหลานในพื้นที่เค้ายังท้าตีท้าต่อยคนที่ตั้งคำถามอยู่เลยครับ ป่าเถื่อนจริงๆ
คืนนั้น ไม่มีชายคนไหน ที่เป็นคน"ธรรมดา" ที่จะช่วยหญิงคนนั้นออกมาจากนรกในพรมพิรามได้เลย มีแต่สัตว์นรกทั้งนั้นที่อยู่รอบตัวเธอ สัตว์นรกในคืนนั้นก็เป็นโคตรเหง้าศักราชลูกหลานคนพรมพิรามในวันนี้ รับความจริงกันได้สิ แค่หนังไปฉายยังโดนแบน ไม่แมนกันเลย
มันไม่มีวันที่จะลบได้อยู่แล้ว เพร่ะยิ่งคิดจะลบมันก็เด่นชัดขึ้นเสมอ เรื่องงามหน้าใส้แบบนี้ มันจะอยู่จารึกไว้ในประวัติศาตร์ลั่วกัปชั่วกัล
น่าอัปยศของประเทศไทยจริงๆ😮💨
สำหรับปัจจุบัน คงมีบรรพบุรุษเค้ารวมอยู่ด้วยมั้งคะ เลยต้องปกปิด
ชั่วทั้งหมุ่บ้านจริงๆชั่วยันรุ่นหลาน
คืนบาปพรหมพิรามเป็นคดีที่เราฟังทีไรก็หดหู่มากเลย ส่วนตัวเป็นคนพิษณุโลกโดยกำเนิด ฟังแล้วเราก็แอบกลัวจิตใจของคนทุกครั้ง แต่ดีที่คดีไม่จบที่เป็นอุบัติเหตุ ถือว่าตำรวจในยุคนั้นเก่งมากค่ะ เพราะพรหมพิรามเป็นพื้นที่นอกตัวเมืองยุคนั้นน่าจะยังไม่ค่อยเจริญด้วย
คืนบาปพรหมพิราม แต่งจากเค้าโครงเรื่องจริงเป็นนวนิยายเชิงอาชญวิทยา ที่เกิดเหตุในอำเภอพรหมพิราม จังหวัดพิษณุโลก ผู้เขียน สันติ เศวตวิมล สำนักพิมพ์ โปร-วิชั่น เอนเตอร์
นวนิยิายเรื่องนี้ ชื่อว่า พรหมพิราบ หมายถึง น้ำตาของพระพรหม
พิลาปเขียนอย่างนี้นะครับ ไม่ใช่นกพิราบ
โดยส่วนตัวนะคะเรื่องที่น้องเรียนแล้วคิดว่ามันไม่ใช่จริงๆ คือคิดให้ดีๆ เพราะจบมาต้องอยู่กับมันไปทั้งชีวิต มันขึ้นอยู่กับคณะที่เรียนอยู่ ว่าเรียนเกี่ยวกับอะไร แล้วอยากเปลี่ยนไปเรียนอะไร เพราะบางสายงานอาจจะเปลี่ยนได้ตอนทำงานจริง แต่ไม่แน่ใจว่าน้องเค้าเรียนคณะอะไรอยู่ แล้วชอบหรือใฝ่ฝันอยากจะทำงานอะไร คิดว่าบางวิชาที่เรียนไปแล้วสามารถโอนหน่วยกิจไปได้ แล้วถ้าต้องไปเริ่มคณะใหม่โอเคไหมถ้าไม่มีปัญหาเรื่องการเงินก็ไปเรียนแบบที่ชอบดีกว่าค่ะ เวลาไปทำงานจริงมันก็ช่วยได้เยอะจริงๆ
ไม่เคยดูเรื่องคืนบาปพรหมพิรามแต่เคยไปฟังพอตแคสมา ฟังแล้วต้องหยุดเป็นพักๆ มันหดหู่ใจมาก มันเห็นเลยว่าพอมนุษย์อยู่รวมกันแล้วมีอำนาจ คนพวกนั้นพร้อมจะทำอะไรก็ได้กับคนที่มีพลังน้อยกว่า ต่อให้โลกเรามันเปลี่ยนไปแค่ไหน แต่มนุษย์ก็ยังทำแต่เรื่องเลวร้ายแบบเดิมๆ ไม่สามารถละทิ้งความดำมืดในใจได้เลย;;;;
ปล. อยากให้พี่เนสทำวิเคราะห์ หรือรีแอค หนังสั้นมิวสิคคอล ชีวิตที่เคยฝัน(Death Dreaming) จังเลยค่ะ สต.เราว่าทางทีมเขาทำออกมาดีมาก ทั้งเพลง ทั้งงานอาร์ต การแสดง อยากฟังความคิดเห็นจากพี่เนสที่เชี่ยวชาญเรื่องทางภาพยนต์ครับพ้ม🥺🥺 ไม่สะดวกก็ไม่เป็นไรนะฮะ--
ชีวิตที่เคยฝัน มีพล็อตยอดเยี่ยมอย่างกับดูหนังดิสนีย์ ถ้าวันหนึ่งมีคนกล้าสร้างจะดีมาก ใส่บททำปมสร้างดราม่าคงดึงอารมณ์ได้ดีพร้อมมอบแง่คิดให้แก่เราเกี่ยวกับชีวิตด้วย
ขอเสริมเรื่องซีอุย
จริงๆที่คนเรียกร้องกันให้นำร่างซีอุยไปทำพิธีเพราะซีอุยไม่ใช่คนที่ลงมือก่อเหตุจริงๆ เป็นเพียงแพะรับบาป แต่กลับถูกเอาร่างมาตราหน้าเป็นสิบๆปีให้คนเข้าใจเค้าผิดๆ เลยทำให้คนที่เริ่มรู้เรื่องออกมาเรียกร้องความยุติธรรมคืนให้ซีอุย
ตอนนี้ก็เผาเรียบร้อยแล้วครับ
ตอนนี้ซีอุยเป็นผู้บริสุทธิืแล้วใช่ไหมครับ
ขอเสริมเรื่องจริง ที่จริงกว่าครับ
ซีอุยไม่ได้ฆ่า เด็ก 3 คนแรก เพราะมีพยานยืนยันว่าคนอื่นทำ
ส่วน อีก 2 คดี ไม่มีหลักฐานว่าใครทำ
มีเพียงคดีสุดท้าย ที่มีหลักฐานยืนยันชัดเจน เพราะโดนจับได้ขณะเผาศพทำลายหลักฐาน
ซีอุยไม่ใช่แพะ แต่คือฆาตกรที่ฆ่าเด็กจริง และศาลก็ยกฟ้องในคดีที่เขาไม่ได้ทำ แต่เขาฆ่าจริง แค่ฆ่าคนเดียว ส่วนจะกินหรือไม่ไม่ทราบ หาดูจากสารคดีพวกย้อนรอยได้ครับ แต่คนไปดูกันจับประเด็นได้อย่างเดียวคือ ไม่ได้ฆ่า 3 คนแรก ก็มาเหมารวมว่าไม่ได้ฆ่าหมด ทั้งที่ในสารคดีก็มีการเอาน้องชายเหยื่อคนสุดท้ายมาออกยืนยันว่าพี่ชายตัวเองโดนฆ่าจริง
และความจริงก็คือไม่มีการรื้อฟื้นคดีอะไรทั้งนั้น แต่คุณฟาโรห์ ไปรื้อฟื้นเรื่อง จากสารคดี ให้มีการเผาศพ แต่ไม่ใช่เป็นการพิสูจน์ว่าซีอุยบริสุทธิ์
เมื่อหลายสิบปีก่อน ซีอุย ฆ่าคนเดียว สื่อบอกซีอุย ฆ่าทุกคน มาวันนี้ ซีอุยบอกมีหลักฐานว่าไม่ได้ฆ่า 3 คนแรก กลับกลายเป็นซีอุยคือคนบริสุทธิ์ที่ไม่ได้ฆ่าคนสุดท้าย ตลกหรือเปล่า
ขอย้ำตรงนี้นะครับ ซีอุยไม่ใช่แพะ
ซีอุยผิดจริงครับ แต่ไม่ใช่ทุกคดี ไปหาฟังจากคุณยุทธ บางขวางได้ครับ
@@nonjeerararuensak7421ถูกครับ
บุญเพ็ง หีบเหล็ก ปี 2470 ตรงกับสมัยรัชกาลที่ 7 แล้วค่ะ มีนามสกุลแล้ว (ตั้งแต่ช่วงรัชกาลที่ 6)
ขออนุญาตเสริมเรื่องซีอุยครับ - คุณยายเคยเล่าไว้ว่า ซีอุยเคยถูกฝากขังที่โรงพักเมืองระยอง ตรงกันข้ามเป็นศาลระยอง เวลาซีอุยจะขึ้นศาลก็ต้องเดินข้ามมาจากฝั่งตรงข้าม เผอิญว่าข้างศาลเป็นโรงเรียนอนุบาลระยอง ในสมัยนั้นพ่อแม่ผู้ปกครองจะกลัวซีอุยหลุดออกมาจับลูกหลานตัวเองไปกิน พวกเค้าจึงมารับไวกว่าปกติ ซักบ่ายสามบ่ายสี่เด็กก็กลับกันหมดล่ะ ที่คุณยายทราบก็เพราะแกเคยเป็นครูที่โรงเรียนนั้นครับ
ย่าของผมทันคดี นวลฉวี ท่านเล่าว่าเป็นคดีที่ดังมากในช่วงนั้น ย่าผมอายุ19-20ปี ก่อนจะเป็นพยาบาลไม่กี่ปี ในความทรงจำท่านเล่าว่า เป็นคดีแรกๆที่มีคนโยนถ่วงนํ้าที่สะพาน หนึ่งในคนร้านเป็นหมอ อาชีพที่ไม่น่าจะทำแบบนี้ได้แถมลงมือกับภรรยาตนเองด้วย เป็นคดีที่โหดร้ายผิดปกติไป ทั้งหมดนี้คือคำที่เล่าจากปากท่านเอง ตอนนี้ท่านก็อายุ 80+แล้วยังจำได้ดี
คดีนี้ดังมากค่ะ จนตั้งชื่อเป็นชื่อสะพานหนึ่งและหลักฐานเสื้อผ้าและของต่างๆของผู้เสียชีวิต มีอยู่ในพิพิธภัณฑ์ที่ศิริราชจำ เคยไปดูตอนเด็กๆค่ะ เดียวนี้มีอยู่หรือเปล่าไม่แน่ใจคีะ
กรรมแห่งกรรมยุติธรรมเสมอค้ะ😢
ป้าผมอายุ 85 แกเล่าว่าจอมพลป.เรียกตัวหมออาทิตย์เข้าคุยว่าใครบงการเหมือนแกไม่เชื่อว่าหมอทำสั่งด้วยตัวเองแกคิดว่าพ่อตาเมียใหม่สั่งการ
@@KisekiTOHaru เขาไม่ได้เอาชื่อไปตั้งครับ สะพานชื่อว่าสะพานนนทบุรีปกติ แต่ชาวบ้านเรียกติดปากว่านวลฉวีกันเอง
โดยส่วนตัว.. ควรซิ่วค่ะ แต่ถามตัวเองดีๆว่าชอบอะไรแน่ โดยพิจารณาจากความชอบ ความถนัด และความของตัวเองจริงๆ โดยอย่าลืมเงื่อนไขเรื่องเวลา และค่าใช้จ่าย บางเอก.. น้องสามารถเทียบโอนวิชาที่เรียนแล้วไปด้วยได้(แต่อาจจะเสียเวลาเรียนเพิ่ม1-2ปี) การฝืนเรียนจนจบ อาจจะทำได้ แต่ในชีวิตการทำงาน เราอาจจะยิ่งฝืนตัวเองไปอีกเมื่อได้ทำในสิ่งที่ไม่ชอบ เป็นกำลังใจให้นะคะ ไม่ว่าเลือกทางไหนก็ขอให้พิจารณาอย่างถี่ถ้วนและส่งผลดีกับน้องนะ
ไม่ควรครับ
ตอบเรื่องซิ่วนะครับ ในฐานะคนที่ทำงานมาแล้ว 10 ปี และย้ายงานมาแบบ 5 ที่
เวลาทำงานจริงมันไม่ได้มีแค่ตัวงานครับ มันมักจะประกอบไปด้วย 3 อย่างคือ งาน, คน และเงินครับ แล้วถ้าได้ไม่ถึง 2 อย่างจะอยู่ไม่ได้ แต่น้อยมากที่จะได้ทั้ง 3 อย่าง
ดำถามคือ ถ้าอยู่คณะที่ตัวเองไม่ชอบ แปลว่า ถ้างานในอนาคต มันจะโดนตัดไป 1 อย่างโดยอัตโนมัติ งั้นถ้าตัวงานเฉยๆไม่อิน เงินโอเค คนโอเค เราทำงานได้มั้ย
แล้วเราลองไปหาข้อมูลดูครับ ว่าเราเก่งพอหาเงินได้กับคณะปัจจุบันมั้ย บริษัทส่วนใหญ่คนข้างในทำงานเป็นอย่างไร ก็จะพอเดาได้ครับ ว่าเราจะได้เกิน 2 ข้อมั้ย
ถ้าไม่เกิน ซิ่วครับ ไปหาคณะที่ให้เราเกิน 2 ข้อครับ
ผมว่าความจริงคือ ไม่ใช่ทุกคนที่จะเจอ passion กับงานที่ทำ คนเกินครึ่งไม่มีงานในฝันด้วยซ้ำ แต่มีฝันที่อยากทำแต่ต้องทำงานเพื่อไปถึงฝันนั้นแทนครับ
ผมก็เป็นแบบหลังครับแต่พึ่งจะรู้ตัว
คืนบาปพรมพิราม รู้จักเรื่องตอนม.ปลายครูวิชาประวัติเอามาเล่าให้ฟัง ทีแรกก็ตกใจไม่คิดว่าคนเรามันจะโหดร้ายได้ขนาดนั้น พอมีเวลาได้ไปไล่อ่านจริง ๆ คือหดหู่มากอ่านไปรู้สึกพะอืดพะอมไป
น้องครับขอตอบแบบนี้นะครับ
1 ทำสิ่งที่รักไม่ได้สำเร็จเสมอไป นักฟุตบอลจำนวนมากที่ทำสิ่งที่รักแต่ลงเอยด้วยความล้มเหลว ลองดูนักเตะเยาวชนลีกอังกฤษ กี่คนที่ได้เป็นนักเตะอาชีพ ถึงได้เป็นนักเตะอาชีพมากกว่า 90% ลงเอยด้วยการอยู่ทีมเล็ก ไม่ได้อยู่สโมสรใหญ่
2 การจะประสบความสำเร็จมันมีอะไรมากว่าในรักในสิ่งที่ทำ โผน กิ่งเพชรอาจสำเร็จตอนเป็นนักมวยแต่หลังจากแขวนนวมล้มเหลวโดยสิ้นเชิง,
แวนโก๊ะที่ทั้งชีวิตขายรูปได้แค่รูปเดียว ต้องให้น้องชายเลี้ยงดู
3 อะไรก็ตามที่ทำแล้วไม่อิ่มท้องเลี้ยงตัวเองไม่ได้ ถึงรักแค่ไหนสุดท้ายก็ทุกข์ อะไรที่ทำให้เราอิ่มท้องเลี้ยงตัวเองได้ สุดท้ายเราจะเรียนรู้ที่จะอยู่กับมันได้
4 ถ้าเราไม่เคยลองกินอาหารจีน ญี่ปุ่น กินแต่อาหารไทย เราจะรู้ได้อย่างไรว่าเราชอบหรือไม่ชอบ
5 จงรักในสิ่งที่ทำ ไม่ใช่ทำในสิ่งที่รักเพราะสิ่งที่เราทำมันทำให้เราอิ่มท้อง
ตามนั้นเลย
ตอนเด็ก เคยทันดูเรื่อง นวลฉวี ค่ะ
คือร้องไห้หนักมากก ฉากที่ นวลฉวีตายอยู่บนหลังรถกระบะ แล้วลูกสาว(น้องลูกหมี) นั่งกอดแม่ร้องไห้ เอาผ้าไปอุดตามแผลแม่ หวังจะให้เลือดหยุดไหล …. ฉากนี้จำติดตาเลย😭 ชอบคอนเท้นของช่องนี้ค่ะ ดูตั้งใจทำทุกๆคลิปเลย สนับสนุนนะคะ🤍
( จำผิดเรื่องค่ะ ..ที่เล่ามาคือ เรื่อง ศยามล😅)
ถึงว่า ทำไมผมถึงไม่เคยเห็นฉากนี้😂😂😂
ศยามลจ้ะ ไม่ใช่พยาบาลโรงงานยาสูบที่ชื่อนวลฉวีจ้ะ คนละเรื่องแล้วค่ะ นวลฉวีไม่มีลูกกับหมอร.พ.รถไฟ ค่ะ ถูกผัวลวงไปฆ่าแล้วถ่วงน้ำที่สะพานนนท์หรือสะพานนวลฉวีจ้ะ
มีอีกเรื่องหนึ่งที่โหดได้แพ้กันครับ คือเรื่องฆ่าโบกปูน เป็นคดีที่เกิดขึ้นจริงในปี พ.ศ.2532 มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งถูกลักพาตัวไปจากโรงเรียน คนร้ายพยายามเรียกค่าไถ่จากครอบครัวของเด็ก สุดท้ายพบศพเด็กถูกจับถ่วงน้ำ ฆาตกรเป็นครู ที่พยายามสร้างสถานการณ์เรียกค่าไถ่ คดีนี้ตำรวจต้องทำงานอย่างหนักมาก เพราะคนที่เป็นผู้ต้องสงสัย เป็นครูที่ได้รับรางวัลครูดีเด่น แถมเป็นที่รักของชาวบ้าน ถ้าหากหลักฐานไม่เพียงพอ ตำรวจคงเจอศึกหนัก
วลีที่จำได้ก็คือ เวลาจับมือใคร อย่าจับทั้งมือ ให้จับแค่ปลายมือ เพราะเวลาปล่อยมือมันเจ็บ จากแม่ของน้องที่รักครูเหมือนคนในครอบครัว
คดีนี้เศร้าใจจริงค่ะ อีฆาตกรพ้นโทษแล้วด้วยนะ ทั้งๆ ที่คิดแผนมาอย่างดี
-บุญเพ็ง ความจริงตอนประหารไม่ได้มีของอะไรหรอก เพชรฆาตคนแรกฟันดาบฟาด เลยไม่ตายในดาบแรก แต่ก็ใช้เวลาไม่นาน เพชฒฆาตคนที่สองก็ลงดาบตามมา เลยตายจริงๆ== (จริงๆสงสัยนะว่าจะตั้งศาลให้ฆาตกรเพื่อ?)
-ซีอุย หลังซีอุยตายเห็นว่ามีคนหยิบเรื่องราวนี้มาเขียนเป็นหนังสือ(คล้ายนิยายอ่ะ) ทำให้คนยิ่งเข้าใจผิดขึ้นไปใหญ่ ตอนเราเด็กๆก็เคยอ่านและเชื่อในสิ่งที่อยู่ในหนังสือ
จริงแล้วเป็นแบบนี้ครับ...
ศพของบุญเพ็ง หีบเหล็ก ถูกนำไปฝังไว้ในป่าช้านั้นในวัดใกล้แดนประหาร จนภายหลังญาติมาจัดการเผาศพตามพิธี และกล่าวกันว่า รอยสักช่วงแผ่นหลัง ของเขา เผาไฟไม่ไหม้ ญาติเก็บกระดูกใส่เจดีย์ไว้ข้างอุโบสถ์วัด จนช่วงหลังเจดีย์ถูกรื้อออก ทางวัดภาษี จึงได้ให้ช่างปั้นรูปปั้นจำลอง ไว้เพื่อเป็นอนุสรณ์ เมื่อ พ.ศ.๒๕๓๗ ตั้งไว้ในศาลเล็ก ๆ ติดกับวิหาร ซึ่งเป็นอนุสรณ์ว่า เขาเป็นนักโทษประหารคนสุดท้ายเมื่อปี พ.ศ. ๒๔๗๔ ก่อนเปลี่ยนแปลงการปกครองเมื่อวันที่ ๒๔ มิ.ย.๒๔๗๕ ศาลลุงบุญเพ็ง หีบเหล็ก ได้มีคนไปกราบไหว้บูชา เสี่ยงโชคลาง และเข้าใจว่าวิญญาณของเขายังไม่ได้ไปผุดไปเกิด จนถึงทุกวันนี้เพื่อไถ่บาปอีกนับร้อยนับพันปี
จริงแล้วเป็นแบบนี้ครับ...
ศพของบุญเพ็ง หีบเหล็ก ถูกนำไปฝังไว้ในป่าช้านั้นในวัดใกล้แดนประหาร จนภายหลังญาติมาจัดการเผาศพตามพิธี และกล่าวกันว่า รอยสักช่วงแผ่นหลัง ของเขา เผาไฟไม่ไหม้ ญาติเก็บกระดูกใส่เจดีย์ไว้ข้างอุโบสถ์วัด จนช่วงหลังเจดีย์ถูกรื้อออก ทางวัดภาษี จึงได้ให้ช่างปั้นรูปปั้นจำลอง ไว้เพื่อเป็นอนุสรณ์ เมื่อ พ.ศ.๒๕๓๗ ตั้งไว้ในศาลเล็ก ๆ ติดกับวิหาร ซึ่งเป็นอนุสรณ์ว่า เขาเป็นนักโทษประหารคนสุดท้ายเมื่อปี พ.ศ. ๒๔๗๔ ก่อนเปลี่ยนแปลงการปกครองเมื่อวันที่ ๒๔ มิ.ย.๒๔๗๕ ศาลลุงบุญเพ็ง หีบเหล็ก ได้มีคนไปกราบไหว้บูชา เสี่ยงโชคลาง และเข้าใจว่าวิญญาณของเขายังไม่ได้ไปผุดไปเกิด จนถึงทุกวันนี้เพื่อไถ่บาปอีกนับร้อยนับพันปี
เรื่องบุญเพ็ง ็สงสัยเรื้องศาลเหมือนกันค่ะ 😅
เราก็จำได้ว่า สมัยประหารด้วยการบั่นคอ จะมีเพชรฆาตดาบหนึ่งกับดาบสอง
ถ้าน้องเรียนอยู่คณะที่เป็นเฉพาะทางจริงๆ เรียนจบคณะนี้แล้วต้องทำงานสายนี้จริงๆ โดยเฉพาะ ทำงานอย่างอื่นไม่ได้ หรือได้น้อย จะแนะนำให้ซิ่วค่ะ เพราะนี้ขนาดเรียนยังรู้สึกว่าไม่ใช่ แล้วถ้าเรียนจบไปต้องทำงานด้านนี้ไปตลอด ก็คงทนไม่ไหว หมดไฟแน่ๆ
แต่ถ้าน้องเรียนอยู่คณะที่มันไม่เฉพาะขนาดนั้น ทำได้หลากหลาย จบแล้วก็ไปทำสายอื่นได้ จะแนะนำให้เรียนต่อจนจบค่ะ จบแล้วค่อยไปทำงานอะไรที่ตัวเองอยากทำดีกว่า
ทั้งนี้ทั้งนั้น ขึ้นอยู่กับฐานะการเงิน สภาพแวดล้อม และครอบครัวด้วยค่ะ ถ้าสภาพการเงินไม่่เหมาะสมกับการซิ่ว ก็อาจจะให้เลือกอดทนจนจบ หรือถ้าหมดไฟในการเรียนด้านนี้จริงๆ ต้องการซิ่ว ก็ต้องหาทุนเช่น กยศ เองด้วยค่ะ
ตอบเรื่องซิ่ว นะครับในฐานะคนที่เคยเรียนเเล้วรู้สึกไม่ตรงสาย ไปไม่ไหวเเล้วเคยอยากซิ่ว จะขอเเนะนำน้องก่อนจะซิ่วไปเรียนใหม่นะครับ
1.ในมหาลัยที่น้องเรียนอยู่มีคณะไหนที่สามารถย้ายไปได้บ้าง แนะนำให้สำรวจก่อนเป็นอันดับเเรก (อันนี้เป็นวิธีที่ผมเคยทำมา แต่ต้องไปเจรจาคุยกับคณะที่เราอยู่เเละคณะที่เราต้องการไปเรียนจริงๆก่อน) วิธีนี้จะไม่ทำให้เสียเวลาในการเรียนนะครับ คือคุณย้ายไปคุณก็เรียนไล่ๆกับเพื่อน ตัวไหนไม่ได้เรียนก็ไปเรียนเก็บตัวที่ไม่ได้เรียนระหว่างปี แล้วก็อย่าลืมโอนวิชาที่สามารถโอนได้ด้วยครับ
2.ถ้าไม่มีคณะที่อยากไปในมหาวิทยาลัยจริงๆก็ซิ่วครับ เเต่ก็ต้องคำนวนผลกระทบที่ตามมา คำนวณความสามารถตัวเองว่าไหวไหมที่ต้องเตรียมตัวเพื่อไปซิ่ว เราอยู่จุดไหนได้ระดับไหน ก็ขอให้น้องสู้ๆครับ เป็นกำลังใจให้ครับ
ผมจบพร้อมเพื่อนคณะเก่าพอดี 4 ปี นั่งเก็บวิชาที่มหาวิทยาลัยเขากำหนดที่โอนไม่ได้ แล้วก็ไปสอบเพื่อ pass เอาเกรดวิชานั้นโดยไม่ต้องไปนั่งเรียน มีทางไหนทำได้ทำ ตอนนี้จบมาทำงานได้จะ 1 ปีเเล้วครับ
ชุดที่คุณนวลฉวีใส่ตอนเสียชีวิต ถูกเก็บไว้ที่เดียวกับพิพิธภัณฑ์ที่ศิริราช (ที่เดียวกับที่เคยเก็บร่างคุณซีอุย) และยังมีหลักฐานวัตถุคดีสำคัญที่ปิดไปแล้วอีกหลายคดี
อันนี้คือสิ่งที่ผ่านมาจริงๆนะ ควรซิ่ว หยุดพักสักปี ค่อยเรียนสายที่ตัวเองชอบและถนัดใหม่ อันดับแรกเลย เราเอง เคยเรียนการโรงแรมและการท่องเที่ยว ตอนสมัครชอบมาก แต่พอเรียนไปเรื่อยๆมันไม่ใช่มันอึดอัดมาก มาเรียนตลอดแบบท้อไม่มีความสุขเลย พอตัดสินใจซิ่วมา โดนคนรอบข้างว่าด้วยนะ ดูถูกด้วยว่าไม่มีความอดทนจะไปทำอะไรได้ ปีต่อมาเราลงเรียนใหม่ เป็นmaketing เข้าทางเลย เรียนมีความสุข จบอย่างมีความสุข และปัจจุบันทำงานอย่างมีความสุขมาก คิดถูกจริงๆที่ซิ่วออกแล้วเริ่มต้นใหม่ ประสบความสำเร็จดี แต่อันนี้แล้วแต่ความคิดของแต่ละคนนะ เป็นกำลังใจให้ สู้ๆ❤❤
ส่วนตัวนะคะแนะนำให้ซิ่วค่ะ take gap year ไปเลยก็ได้แล้วออกไปหาประสบการณ์ว่าเราชอบอะไรแนวไหน ปีหน้าค่อยสมัครเข้าคณะที่เราสนใจ
ขออนุญาตเอาเรื่องเพื่อนมาเล่าให้ฟังนะคะ เรามีเพื่อนที่เรียนเกี่ยวกับภาพยนต์ค่ะ เขาเรียนไปจนถึงขั้นฝึกงานแล้วนะคะ ตอนฝึกต้องเป็นสตาฟต้องเตรียมอุปกรณ์ถ่ายหนัง แต่ด้วยร่างกายเขาเลยทำไม่สามารถทำงานนี้ได้เต็มที่ค่ะ เขาเล่าว่ามีวันนึงทำงานเซ็ตนู่นนี่อยู่ดีๆก็เป็นลมไปเลย งานถ่ายหนังสตาฟต้องตื่นตั้งแต่เช้าตรู่และกลับดึกอีกส่งผลไม่ดีกับร่างกายเขา(ร่างกายเขาทำงานหนักมากไม่ได้ค่ะ) พ่อแม่เขาเลยโอเคที่จะให้ออก เพราะขืนทำต่อไปยังไงก็ไม่ดีกับร่างกายแน่ๆ ปัจจุบันเพื่อนเราก็เรียนสายอื่นไปแล้วค่ะตอนมาเล่าก็บอกว่าเออ เราซิ่วไปเริ่มปี1ใหม่คณะอื่นละ
ผมมีเพื่อนอยู่หลายคนเลยครับ ที่ซิ่วแล้วซิ่วอีก2-3รอบยังมีเลยเพราะเค้ายังหาตัวเองไม่เจอ และก็เพื่อนที่เรียนจนจบ ปตรี ไปเลย แล้วรู้ว่าไม่ใช่แนวทางของตนเอง แล้วก็ยอมเรียน ป ตรี ใหม่อีกรอบ เพื่อไปสอบเข้าหน่วยงานที่เค้าต้องการ แต่การเรียนรอบหลัง เค้าเรียนโดยมีเป้าหมายชีวิตชัดเจนว่าจะไปทางนี้แน่นอน เรียนวิศวะแล้วเรียนคุรุคณิตศาสตร์ใหม่เพราะอยากสอบบรรจุครู เรียนนิเทศแล้วไปเรียนนิติศาสตร์ใหม่เพราะอยากเป็นทนาย เรียนออกแบบแล้วไปสอบตำรวจ เรียนเพียวไซแล้วไปเรียนวิศะไฟฟ้าเพราะไปสอบราชการตำแหน่งช่างไฟฟ้าในหน่วยงาน อสมท ต้องลองชั่งใจดูว่า คุณซิ่วไปหาสิ่งที่คุณวางแผนทางเดินในระยะยาวหรือเปล่า ถ้าคุณเจอแล้ว ไปเลยครับ ถ้าผมย้อนเวลาไปได้ ผมอยากดรอปเรียนสัก1ปีเพื่อใช้เวลาไปทำงานเพื่อตามหาความต้องการตัวเอง เหมือนฝรั่งบางคนที่ จบไฮสคูล แล้วมี แกปเยีย เพื่อตามหาความชอบความต้องการตัวเอง ปล.แต่ก็เพื่อนที่เรียนจบไม่ตรงสาย แต่ตอนนี้ชีวิตก้าวหน้า ไปมากๆก็มีครับ เพราะโดยเนื้องานอาจไม่ต้องการวุฒิขนานนั้น อาศัยปรับตัวเก่ง เรียนรู้ได้ไว ทำงานได้มีประสิทธิภาพ ก็ก้าวหน้าได้
สำหรับ ป.ตรี ถ้ายังเรียนอยู่ในช่วง 2 ปีแรกแต่เรียนแล้วรู้สึกไม่ใช่ ผมแนะนำให้ย้ายไปหาคณะที่โดนใจมากกว่าครับ อย่างน้อยเราให้เวลามันมา 2 ปีแล้ว เรารู้ว่ามันไม่ใช่ก็อย่าเสียเวลาต่ออีกเลย
แต่ถ้าวุฒิที่น้องๆ เรียนเป็นวุฒิปวส.ผมแนะนำให้เรียนของเดิมให้จบก่อนแล้วค่อยย้ายครับ ถึงแม้การย้ายไปเรียนอะไรที่ชอบเลยจะทำให้เราไม่เสียเวลาก็จริง แต่ด้วยระยะเวลาการเรียนมันใช้แค่ 2 ปีจบ แถมในการ
หางานในปัจจุบันก็รับวุฒิปวส.ซะเป็นส่วนใหญ่ ผมจึงอยากแนะนำให้เรียนของเดิมให้เสร็จเรียบร้อยก่อนจึงค่อยย้ายออกไปเรียนอะไรที่สนใจแบบนี้จะดีกว่าครับ ถ้าคณะที่เราย้ายไปใหม่มันยังไม่ถูกใจอีก อย่างน้อยให้ใบวุฒิปวส.เป็นเบาะกันเจ็บ
จริงค่ะทุกวันนี้รับแต่คนจบ ปวช. ปวส. คนจบปริญญาตรีตกงานกันเป็นแถว
ในฐานะคนที่เคยอยู่ในสถานะเดียวกันนะคะ แนะนำว่าถ้ามั่นใจแล้วว่าไม่ชอบหรือไม่ไหวจริงๆแล้วที่บ้านไม่ได้คิดมากอะไร การซิ่วถือเป็นทางเลือกที่ดีค่ะ เพราะสุดท้ายถ้าเราทนไปจนจบก็ไม่ได้การันตีว่าเราจะแฮปปี้ ทางนี้เองเคยเรียนเอกภาษาจนถึงปีสามแล้วพบว่าชอบทำบัญชีมากกว่าเลยย้ายคณะเหมือนกันค่ะ ย้ายแล้วแฮปปี้ขึ้นเยอะเลย
จากคนเคยซิ่ว นี่ว่าถ้าไม่ชอบแล้วที่บ้านไม่ได้บังคับ (แบบว่าคุยกันเข้าใจ และเคารพในการตัดสินใจของเรา) ถ้าคิดถึงการทำงานว่าจบมาแล้วสามารถทำงานที่อยากทำได้โดยไม่เกี่ยวกับที่เรียนมา อาจจะไม่ต้องซิ่วก็ได้ เพราะยังไงมันก็ครึ่งทางแล้ว แต่อีกด้านหนึ่งคือถ้าเรายังไม่แน่ใจในอาชีพที่อยากทำหรืออยากเปลี่ยนสายที่เรียน ถ้าอยากซิ่วก็ตัดสินใจแบบเด็ดขาดเลยดีกว่า 2ปีมันอาจจะไม่ได้นานขนาดนั้นสำหรับเรา ถ้าเรียนแล้วไม่สนุกหรือไม่มีความสุขก็ซิ่วได้ 2ปีนั้นมันไม่ได้สูญเปล่า เราได้อะไรจากมันอยู่แล้ว แต่ความสุขเราก็ต้องมีเหมือนกัน ตอนเราตัดสินใจซิ่วคือชีวิตเรายังมีอีกหลายอย่างให้เรียนรู้ (ถ้านับตามอายุไขเรายังเหลืออีกตั้งหลายปี และเรายังมีเวลาในการเลือกสิ่งใหม่) ที่เรียนไปแล้วมันไม่ใช่ก็เริ่มใหม่ได้ มันไม่ได้น่าเสียดายขนาดนั้น ดีกว่าการทนต่อไปแบบไม่มีความสุขหรือรู้สึกทรมานกับการเรียน เป็นกำลังใจค่ะ จบช้าจบเร็วก็เป็นเรื่องปกติ อย่าเสียดายเวลาค่ะ
อันนี้ขอแย้งเรื่องคืนบาปพรหมพิรามนิดนึงนะคะโดยอันนี้เป็นข้อมูลจากแม่เราที่เป็นคนในพรหมพิรามค่ะ คือตัวผู้เสียชีวิตไม่ได้มีสามีหรือแม่สามีค่ะ คือผู้เสียชีวิตนั่งรถไฟต้นสายมาจากอุตรดิตค่ะ เป็นคนที่มีภาวะออทิสติกได้ขึ้นรถไฟไปค่ะและโดนไล่ลงที่พรหมพิรามเพราะไม่มีตั๋ว ด้วยความไม่รู้ผู้เสียชีวิตก็เดินร่อนเร่อยู่แถวนั้นซึ่งช่วงนั้นมีงานวัดค่ะ ผู้กระทำผิดคือคนที่มาร่วมงานวัดค่ะ และเสื้อผ้าก็ไม่ได้แบบในหนังเลยค่ะ ใส่เสื้อยืดกับกางเกงขายาวค่ะ ส่วนผู้ต้องหาถูกเรียกมาสอบสวนและปล่อยตัวไปค่ะ
ก็ทําก้ชั่วยุดีความจริงไม่เปลี่ยนเลย
2:07 ส่วนตัว ถ้าบ้านไม่มีปัญหาเรื่องเงิน ก็เลือกเลยครับ ว่าจะไปเอาในสิ่งที่ชอบ
เอาตรงๆเงิน คือ ปัจจัยสำคัญในการที่จะตัดสินใจเลย
สุดท้ายคือ ไปนั้งคุยกับครอบครัวครับ เพราะเขาจะช่วยตัดสินใจเพราะปัญจัยทุกสิ่งมาจากครอบครัว อันนี้คือทางที่ดีที่สุด
แต่ในโลกความจริงพี่แนะนำรีบเรียนในจบแล้วไปหาสิ่งที่ใช้
มันก็จะเหมือนขั้นบันไดสู้ความสำเร็จนั้นแหละ
ติดตามตลอดครับผมมม
ขอแนะนำเรื่องซิ่วค่ะ เคยอยู่ในสถานการณ์เดียวกับน้อง ตอนนั้นปี 2 เหมือนกันเลย อยากให้น้องลองชั่งน้ำหนักเทียบกันระหว่างที่เรียนอยู่และที่คิดจะซิ่วไปดู ดูปัจจัยต่างๆ ของตัวเองอย่างเรื่องภาระที่บ้านด้วย
ถ้ามั่นใจแล้วว่าไม่ชอบสาขาที่เรียนอยู่จริงๆ จบไปก็ไม่คิดจะทำงานสายนี้แน่ๆ และที่บ้านไม่มีปัญหาเรื่องเงิน แนะนำว่าอย่าอดทนเรียนต่อเลยค่ะ ซิ่วไปเริ่มต้นใหม่เลยจะดีกับตัวเองมากกว่า ยิ่งถ้ารู้แล้วว่าอยากจะซิ่วไปไหนยิ่งควรไปเลย อยู่ต่อไปนอกจากจะเสียเงินเปล่าๆ ยังมีโอกาสจะเสียสุขภาพกายสุขภาพจิต(ที่อาจจะทำให้เสียเงินเสียเวลาไปมากกว่านี้อีก)เพิ่มอีกค่ะ
แต่ก็อยากให้น้องเผื่อใจไว้ว่าถึงจะซิ่วไปเรียนที่ใหม่ ก็ยังมีโอกาสที่ตัวเองจะไม่ชอบสิ่งนั้น หรือจบมาทำงานไม่ตรงสายอยู่นะคะ ทุกวันนี้เราก็ทำงานไม่ตรงสายที่เรียนทั้งที่เก่าและที่ใหม่เลย555555 แต่ในแง่สุขภาพจิตและชีวิตตอนเรียน เราไม่เคยเสียใจที่ตัวเองซิ่วออกมาเลยค่ะ เป็นกำลังใจให้น้องนะคะ
ถ้าไม่เสียดายเวลา แล้วก็ยังเรียนต่อได้ เราสนับสนุนให้เรียนต่อค่ะ เพราะเราเป็นคนนึงที่ทำงานไม่ตรงสาย เลือกที่จะไปทำงานในสายที่เราคิดว่าเราทำได้มากกว่าตรงสาย แต่ถ้าเกิดรู้สึกว่าเรียนต่อไม่ไหวแล้ว ไม่ใช่ทางเลยว่ะ อยู่กับมันไปต้องทรมานใจแน่ ๆ ประกอบกับฉันรู้แล้วว่าฉันจะทำอะไร เราว่าซิ่วมาเริ่มต้นใหม่ก็ดีค่ะ
ทั้งนี้ทั้งนั้น ต้องคุยกับตัวเองให้ดี ๆ ก่อนนะคะ เพราะโอกาสที่แม้เราจะคิดว่านี่ใช่แล้วแล้วซิ่วไปไม่ใช่ก็สูงเหมือนกัน ไม่ว่าจะเลือกอะไร เราอยากให้เลือกสิ่งที่ดีที่เหมาะกับคุณที่สุดค่ะ
จากประสบการณ์นะคะ เราก็รู้ตัวว่าเราไม่อยากเรียนสายนี้แล้วตอนจบปี 2 เหมือนกัน แล้วพอขึ้นปี 3 80%ของวิชาเรียนจะเป็นวิชาภาค เป็นวิชาที่จะลงลึกในดีเทลที่เราจะต้องนำไปใช้ทำงานจริงๆ ซึ่งสาหัสมากๆ เราเองอยากซิ่วมากๆตอนปี 2 แต่ติดที่ที่บ้านไม่มีเงินส่ง ทำให้เราไม่สามารถเริ่มใหม่ได้ค่ะ มันทรมานมากจริงๆ สุดท้ายเราก็ไม่สามารถจบพร้อมเพื่อนได้ จบออกมาเกรดไม่ค่อยดี สุดท้ายที่เรียนมาทั้งหมดเราไม่ได้ใช้ทำงานเลยค่ะ เราเลือกเริ่มต้นใหม่กับสายงานอื่น แล้วเหมือนต้องเรียนไปทำงานไป เพราะต้องเรียนรู้ใหม่ทั้งหมด สิ่งที่ทำให้เรามีวุฒิป.ตรี คือไม่ได้ใช้เลย ย้ำว่าไม่ได้ใช้เลยค่ะ ส่วนแฟนเรารู้ตัวว่าไปต่อไม่ได้ตอนปี 2 เหมือนกัน แต่เค้ามีครอบครัวที่พร้อมซัพพอร์ต เค้าเลยตัดสินใจซิ่ว เปลี่ยนมาในสายที่ถนัดมากขึ้น สุดท้ายจบด้วยเกียรตินิยม ตอนนี้ก็ทำงานที่เกี่ยวข้องกับสิ่งที่เรียนมา มีการเติบโตก้าวหน้า เราอาจจะค่อยๆหาสิ่งที่ชอบจากงานที่เราอยากทำ หรือเล็กๆน้อยๆแค่แบบวิชาที่เราไม่ทรมานกับการเรียนก็ได้ค่ะ ตอนแฟนเราซิ่วก็มองไม่ออกว่าจะทำอาชีพอะไร แต่เค้าไม่ทรมานกับการเรียนในวิชาหลักนั้นๆ (แฟนเรียนสายคณิตศาสตร์) เพราะฉะนั้นคงให้ตอบชี้ชัดไม่ได้ว่าควรซิ่วมั้ย เพราะแต่ละคนก็มีข้อจำกัดแตกต่างกัน แต่อยากให้มองเราและแฟนเป็น case study นะคะ คนนึงซิ่วได้และไปได้ดี ส่วนเราซิ่วคไม่ได้ สุดท้ายก็ไปกับสิ่งที่เรียนไม่ได้ และย้ำอีกครั้งว่าเป็นช่วงชีวิตมหาลัยเป็นช่วงที่เราค่อนข้างทรมานค่ะ มันไม่ชอบแล้วก็ทำไม่ได้ ร้องไห้ทุกวัน ยังไงก็เป็นกำลังใจให้น้องนะคะ ขอให้การตัดสินใจครั้งนี้ของน้องเป็นการตัดสินใจที่ดีกับตัวน้องในอนาคตค่ะ
ส่วนตัวแนะนำว่า
ถ้าที่บ้านไม่มีปัญหาเรื่องเงิน ย้ายสายเลยค่ะ เอาที่แบบ เราชอบ สนุก เพราะช่วงมหาลัย อีกสิ่งที่สำคัญคน connection
แต่ถ้าที่บ้านไม่ได้สามารถ support ได้ยาว หรือว่า ถ้าได้แต่จะติดขัด แนะนำว่าให้เรียนสายเดิมให้จบดีกว่างับ สมัยนี้มี course เรียนสั้นๆเยอะมาก ที่สามารถเสริมองค์ความรู้ได้ นอกจากมหาลัย ออกมาหาเงินเลยดีกว่า 🤍🤍
อะไรที่สร้างมาจากเรื่องจริง คือฟังแล้วหดหู่ใจมาก ตามทุกคลิปค่ะ
ถ้าเรามั่นใจแล้วว่าสาขาที่เราจะย้าย เราสามารถเรียนได้ และสามารถต่อยอดในอนาคตได้จริงๆ แนะนำให้ซิ่วค่ะ เราเป็นคนหนึ่งที่มานั่งเสียใจทุกวันนี้ว่าทำไมตอนปีสองไม่ซิ่ว ทั้งๆที่แค่เก็บวิชาเพิ่มแท่านั้นเอง ตอนนั้นบอกเลยว่าไม่ซิ่วเพราะเพื่อน กลัวต้องไปเริ่มต้นกับเพื่อนใหม่ ตอนนี้เสียใจที่คิดแบบนี้มาก
เรื่องเรียนที่น้องถามผมว่าโลกยุคนี้ต้องการ specialist มากกว่าคนทำงาน routines ครับเพราะ AI กำลังเข้ามา ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงแนะนำว่าเรียนไปเถอะค่อยเปลี่ยนสายตอนทำงาน แต่ถ้าถามผมตอนนี้ถ้าซิ่วไหว ซิ่วไปเรียนสิ่งที่เราสนใจเถอะครับ เราจะต่อยอดได้และๆปได้ไกลและเร็วกว่าเมื่อทำงาน
จากปสกที่เคยอยากซิ่วตอนปี3 แต่สุดท้ายเรียนจนจบ ได้ใบปริญญาภาษา แล้วก็สอบใหม่ เข้าวิศวะ แต่ตอนนี้ลาออกแล้ว เพราะเข้าปี1ตอนโควิดแล้วเหงา5555555
อยากแนะนำว่า ถ้าตอนนี้หมดไฟและไม่ชอบคณะที่เรียนอยู่จริงๆ และมั่นใจว่าชอบคณะใหม่มากกว่า “ให้ซิ่วเลย ในขณะที่ยังมีไฟในการเรียนอยู่” แต่น้องก็ต้องเข้มแข็งพอที่จะเริ่มต้นใหม่และสำคัญมากคือต้องหาเพื่อนเรียนด้วยกันให้ได้ และอย่าให้การทำงานกลุ่มในคณะใหม่มาบั่นทอนจิตใจ
ในกรณีของเราคือพอเรียนจบแล้วกลายเป็นหมดไฟในการเริ่มเรียนปี1ใหม่ บวกกับเรียนออนไลน์ทำให้ไม่มีกิจกรรมรับน้องเลยไม่มีเพื่อน ยิ่งเหงา และยิ่งมองเพื่อนที่จบมัธยยมจบป.ตรีมาด้วยกันเริ่มทำงานหลากหลายอาชีพ พอเห็นเพื่อนเริ่มทำงาน มีเงินเดือน มีเงินเก็บ ซื้อของได้ตามใจ เวลากลับมาเจอกันก็เม้ามอยเรื่องที่ทำงาน ยิ่งทำให้เราท้อ
ถ้าน้องสามารถรับมือกับเหตุการณ์เหล่านี้ในอนาคตได้ ซิ่วเลยค่ะ ช่วงชีวิตการเรียนมหาลัยควรเป็นหนึ่งในประสบการณ์ที่ย้อนกลับไปแล้ว เราควรมีความสุขค่ะ
แนวทางที่ 1 ย้ายสาขา(ไปสาขาที่ต้องการในมหาวิทยาลัยเดียวกัน) แนวทางที่ 2 ย้ายสาขา (ไปสายาที่ต้องการต่างมหาวิทยาลัย) แนวทางที่ 3 สอบเข้าเรียนใหม่ตามสาขาที่ต้องการ(ในมหาวิทยาลัยเดิม) แนวทางที่ 4 สอบเข้าเรียนใหม่ (ในมหาวิทยลัยใหม่) เลือกแนวทางที่น้องต้องการได้เลยครับ แล้วเทียบโอนรายวิชา(ที่เรียนไปแล้วจนจบปี2) เอาครับ ทุกมหาวิทยาลัย สามารถทำการขอเทียบโอนรายวิชาได้ครับ แต่จะได้มากหรือน้อยก็ขึ้นอยู่กับ รายวิชาที่เรียนมาและสาขาวิชาที่จะไปเรียนต่อ ครับ ปรึกษาฝ่ายทะเบียนของมหาวิทยาลัยฯได้ครับ
15:27 แม่สะใภ้ น่าจะหมายถึง แม่สามีใช่หรือเปล่าคะ
เรื่อง ซิล (fossil) แชร์ให้เรีบนต่อให้จบค่ะ ใครจะไปรู้ เราอาจถนัดในเรื่องที่เรียนมาก็ได้ค่ะ
ส่วนสาขาที่ชอบ หากมีทุน และอยากกลับมาเรียน ก็ไม่มีคำว่าสายสำหรับการเรียนค่ะ 😊
21:30 "ป่าแสม" น่าจะอ่านว่า "ป่า-สะ-แหม" นะครับ
ผมเคยมีประสบการณ์ครับ ไม่ต้องทนกับสิ่งที่อยู่แล้วไม่มีความสุข ผมเรียนไป1ปี ไม่ชอบ ไม่ใช่ แล้วต้องอยู่กับมันอีก3-4ปี แล้วต้องไปทํางานสายที่ ทนเรียนด้วย มันคงเป็นอะไรที่ทรมานชีวิต เลยตัดใจย้าย และดีขึ้น มีความสุขตั้งแต่ยังไม่ทำงาน ถึงตอนทำงานก็ชิล ในสายงานตัวเอง
แนะนำให้น้องเรียนให้จบค่ะ
มาครึ่งทางแล้ว แต่มีข้อแม้ว่า
ระหว่าง 2 ปีที่เหลือ น้องต้องพยายามหาตัวเองให้เจอ ว่าชอบอะไรกันแน่ คณะไหนที่อยากเรียน แล้วเริ่มศึกษา เริ่มเอาตัวไปคลุกอยู่กับสิ่งนั้นเลยจะได้รู้ว่าใช่จริงหรือเปล่า .. และน้องสามารถลงเรียนมหาลัยเปิดควบคู่ไปได้ จะรอจบก่อนค่อยเทียบโอนหน่วยกิต หรือจะลงเรียนไปเลย ใช้วุฒิ ม.6 ก็ได้ค่ะ
จบปริญญาตรีสาขาไหน ไม่ได้หมายความว่าจะต้องทำตรงสายนั้น แต่จงเรียนรู้หลักคิด วิธีคิดของแต่ละสาขาวิชาที่เรียน มาประยุกต์ใช้ในชีวิตจริงให้ได้ค่ะ
หรือน้องจะเรียนลมในสิ่งที่น้องคิดว่าอยากเรียนก่อนก็ได้ ไปดูหลักสูตรคณะที่อยากเรียนแล้วเข้าไปดูคลิปที่อาจารย์สอนของ มสธ ได้เลย ฟรี
พอเรียนแล้ว น้องอาจจะไม่ชอบอีกก็ได้ หรือจะชอบก็ไม่รู้ ลองดูค่ะ อย่าเพิ่งซิ่ว (นอกจากจะไทร์) เสียดายเงินพ่อแม่ค่ะ
15:20 แม่สะใภ้? ใจเย็นๆครับน้องเนส
เราเพิ่งเรียนจบเลย รวมๆเกือบๆแปดปี ลงเรียนทั้งหมด2ครั้ง2คณะ ทีแรกเราลงคณะดนตรีถึงปีสอง ละส่วนตัวคิดว่ามันไปต่อไม่ไหว อาจจะเพราะมันมีวิชาที่เราไม่ชอบมาแซมๆ หรือไม่ก็คงไม่ชอบเรียนโน๊ตล่ะมั้ง ทั้งที่เป็นคณะที่ตั้งใจและชอบมาตั้งแต่แรก เลยตัดสินใจ ละก็มาลงปี1ใหม่คหกรรม ทำอาหาร เป็นความชอบรองจากดนตรี โดยส่วนตัวคิดว่ามันพอจะเรียนจบได้ และก็มีความรักทำอาหารอยู่บ้าง มันก็จะมีวิชาที่เราไม่ชอบเป็นธรรมดา อาจจะเป็นอุปสรรคที่เราต้องเผชิญโดยเลี่ยงไม่ได้ แต่ก็ถูไถมาจนจบเลย เพราะบางทีเราก็คิดนะว่าจบมาอาจจะไม่ได้ทำงานตรงสายเรียนเราก็ได้ แต่ก็เอาจนจบปัจจุบันรอรับใบปริญญาอย่างเดียว 🎉
แนะนำถ้าจะลงเรียนใหม่ ปัจจัยที่ต้องมีคือ
1.เวลา ณ ที่นี้ก็คือตัวเองยังอายุไม่เยอะ พอจะมีเวลาเรียนใหม่ได้หรือคิดว่าอีก4ปีที่เราเรียนจนจบตอนนั้นเรายังอายุไม่เยอะมาก
2. เงิน = ถ้ามีเงิน มีทรัพย์พอจะลงเรียนใหม่ได้ ก็เรียนเลย
3. ทางบ้านและครอบครัว = ถ้าพ่อ-แม่ พวกท่านไม่เร่งรีบ และตั้งใจที่ว่าจะยังไงลูกเราก็ต้องเรียนให้จบ มีใบปริญญามาให้ที่บ้านจนได้ ก็คือพวกท่านยังสนับสนุนเราอยู่ ก็ลงเรียนใหม่ได้
และต้องมีความตั้งใจที่จะเรียนให้จบจริงๆด้วยนะครับ สู้สู้ ต้องเตรียมใจกับอะไรที่เราไม่อีกเยอะพอควร เช่น เรียนดนตรี แต่ดันมี วิทย์-คณิตศาสตร์ บลาๆ แนะนำให้เลือกคณะที่ดีดี คือดีสำหรับเราและจะพาเราจบจนปี4ได้ แต่ถ้าอยากเรียนรู้วิชานั้นๆก็แนะนำให้ไปเรียนพิเศษ ลงคอรส์เรียนที่เราชอบเช่น ทำอาหาร-หรือดนตรี ก็สามารถไปเรียนข้างนอกเฉพาะทางไปเลยจะดีกว่า แต่ถ้าอยากได้ใบปริญญา ก็ตามที่แนะนำเลยครับ ประสบการณ์ส่วนตัวผมเองนะ อาจจะไม่ใช่สูตรสำเร็จของคนทั่วไป แต่ลองพิจารณาดูได้งับ
พูดถึงเรื่องซิ่วนะคะ ถ้าเรียนแล้วไม่ใช่แนะนำให้ซิ่วหรือเรื่องความชอบเราเปลี่ยนไป งานในอนาคตเช่น (ต้องจบตรงสาย)
แพทย์ศาสตร์ = หมอ
นิติศาสตร์ = ทนายอัยการ
รัฐศาสตร์ = นักการทูต ทำงานกระทรวง
วิทยาศาสตร์ = ทำงานห้องแลป วิจัย
แต่ถ้าเราคิดว่างานที่เราอยากทำไม่ได้ต้องจบต้องสาย แอร์ จบอะไรก็ได้แค่เก่งอังกฤษ บริการเก่ง
อยากเป็นดาราไอดอล เรียนจบอะไรก็ได้ งานอื่นที่ไม่ต้องจบตรงสาย ต้องคิดก่อนว่าความต้องการคืออะไร ซิ่วแล้วกระทบอะไรบ้าง การเงินมั้ย อายุมั้ย หรือปัจจัยอื่นๆแต่ถ้าไม่มีปัญหา หรืออยากหาตัวเองเพิ่มอยากเรียนอันอื่น พึ่งมารู้ความต้องการตัวเองจริงๆ แนะนำให้ซิ่วนะคะ ทำอะไรก็ได้ เรียนอะไรก็ได้มีเราสบายใจมีความสุข เราจะได้มีความสุข ทำงานที่ชอบ สบายใจจจจจจ❤❤❤
*ถ้าไม่ติดปัญหาด้านการเงิน* ไม่ติดปัญหาเรื่องเวลา ไม่มีปัจจัยอื่นๆ ต้องเก็บมาคิด+ที่บ้านพร้อมซัพพอร์ตยาวๆ เราเชียร์ให้ซิ่วเลยค่ะ แต่ถ้าไม่เป็นอย่างนั้น มาดูก่อนว่าปัจจุบันเรียนคณะอะไร แล้วที่อยากจะซิ่วคืออะไรค่ะ สมมติว่าคณะที่อยากเรียนจริงๆ เป็นคณะที่พอจบแล้วไม่จำเป็นต้องใช้วุฒิเฉพาะทางใช้ความสามารถวัดล้วนๆ เช่นงานสายอาร์ตทั้งหลาย หรือกระทั่งงานสายภาษาเช่นญี่ปุ่นที่ใช้คะแนนการสอบ JLPT แล้วสายที่น้องกำลังเรียนอยู่เป็นสายที่ค่อนข้างเฉพาะทาง อย่างพวกทางวิทยาศาสตร์การแพทย์/วิศวะ หากยังไม่ฝืนใจมากแบบต้องเรียนแบบกล้ำกลืน พี่อยากให้อดทนเรียนจนจบเอาวุฒิเฉพาะทางนี้ก่อน ขณะเดียวกันก็พัฒนาด้านอาร์ต/ภาษาที่ชอบ ควบคู่ไปด้วย (ใช่ค่ะ มันจะเหนื่อยx2) หากที่น้องอยากซิ่วไปเรียนคือสายภาษา กรณีนี้น้องจะได้เปรียบหลายคนที่มีความสามารถด้านเดียว อย่างพวกงานบริษัทต่างชาติเงินดีมากๆ ที่มัน require 2 อย่าง วุฒิวิศวะ+ JLPT N2 อะไรงี้ แต่ๆๆๆๆ ถ้าไม่เป็นลักษณะนี้ ถ้าคณะที่อยากซิ่วไปเรียนพอจบมาทำงานต้องใช้วุฒิเฉพาะทาง อันนี้ก็ซิ่วโล้ด
ขอตอบในฐานะคนที่เคยจะซิ่วแล้วกันนะครับ เราเองไม่ชอบคณะที่เรียนอยู่ตั้งแต่ปี 1 เลย เคยดรอปวิชาเอกไปด้วยเหตุผลบางอย่างจนท้อที่จะเรียนต่อเลยขอที่บ้านซิ่ว ซึ่งเขาอนุญาตแต่เราจะซิ่วไปคณะที่ที่บ้านไม่ค่อยโอเคแล้วดันสอบติด สุดท้ายเราต้องสละสิทธิ์คณะนั้นแล้วกลับมาเรียนที่คณะเดิมเพราะเหตุผลของที่บ้านที่บอกว่าเรียนอันนี้น่าจะดีกว่า และผลการเรียนเราไม่ได้แย่ ซึ่งตอนนี้เราก็เรียนมันจนจะจบแล้ว บ่นอยากออกทุกวัน แต่เราไม่ได้เรียนแย่ ไม่ชอบแต่ผลการเรียนดี และคณะที่เราเรียนอยู่มันต่อยอดได้หลายอาชีพ เรากำลังจะบอกว่าถ้าเราโอเคที่จะเรียนกับมันได้ เรียนต่อไป เพราะเราได้ลงทุนเรื่องเงินและเวลาไปแล้ว แต่ว่าถ้าหลาย ๆ อย่างมันไม่โอเคจริง ๆ เราแนะนำให้ซิ่วเลย อย่ารอ มันไม่สายเกินไปที่จะซิ่ว ไปที่ที่เหมาะกับเราดีกว่า มันจะเป็นตัววางรากฐานสายงานในอนาคต สู้ ๆ นะครับ เป็นกำลังใจให้ ไม่ว่าจะเจอกับอะไรในวันข้างหน้า เราขอให้ผ่านมันไปได้นะครับ
-เรื่องซิ่ว เห็นหลายเม้นเชียร์ให้ซิ่ว แต่มันก็ต้องขึ้นอยู่กับว่า ครอบครัวไม่ได้ขัดสนใช่ไหม- มีเงินที่จะจ่ายให้เราเริ่มต้นใหม่ได้ที่บ้านไม่ได้ติดเรื่องเงินและการเรียนจบที่ช้าลง เพราะสุดท้ายถ้าน้องเขาหาเงินเองไม่ได้ เงินเรียนก็ต้องมาจากทางครอบครัวอยู่ดี แต่ถ้าน้องหาเงินเลี้ยงตัวเองได้หรือครอบครัวมีเงิน ยังไงก็ซิ่วเถอะไม่ต้องคิดเยอะ แต่สำหรับพี่ที่ทางบ้านไม่ได้มีเงินมากขนาดนั้น พี่จบมา5ปียังฝังใจอยู่เลยกับการทำงานในปัจจุบัน และสิ่งสำคัญ ที่เราบอกไม่ชอบ ไม่ชอบเพราะอะไร หรือด้วยโดนบังคับให้เรียน แล้วตอนที่เราเลือกเรียนปัจจุบันตอนนี้เลือกทำไม ตามเพื่อนๆตอนมัธยม? ไม่รู้เรียนอะไรเลยเรียนอะไรก็ได้? มันมีเหตุผลหมด ให้ถามตัวเองเยอะๆ จะคิดซิ่ว จะซิ่วเนี่ย ไตร่ตรองดูดีๆ -แต่คือน้องนี่ถามแบบเหมือนให้ คนตอบสุ่มไปมั่วอ่ะ ควรบอกคณะที่เรียนด้วย พี่ๆเขาจะได้แนะแนวได้ดีขึ้น มาบอกลอยๆแบบนี้ แล้วจะหาคำแนะนำ ยากนะ- และสิ่งสำคัญอีกอย่าง การเลือกซิ่ว ทำการบ้านเยอะกับคณะนั้นว่าเรียนอะไรบ้าง เข้าเว็บไซต์หาชื่อวิชาอ่านลองเสิชดูว่าเนื้อหาเป็นยังไง และดูด้วยว่าเรียนจบไป ตอนทำงานว่าสามารถจบไปทำอะไรได้บ้าง และจุดสูงสุดของอาชีพนี้เป็นอะไร ยกตัวอย่างเพื่อนพี่ ซิ่วจากแพทย์มาเป็นสถาปนิค ตอนเรียนก็บ่นว่าทำไมมันยากกว่าเรียนแพทย์ ทำโมเดลวาดแบบ แถมจบไปตอนนี้ก็หาลู่ทางไม่ได้เลย ว่าอยากเติบโตในฐานะสถาปนิคยังไง ตอนนี้ก็เป็นพนักงานรับจ้างออกแบบไปวันๆ
+1 ความคิดเห็นนี้เรื่องครอบครัวขัดสนไหม น้องชายพี่ก็ซิ่วค่ะ ณ ตอนนี้ก็ยังเรียนอยู่ ตอนซิ่วก็ไม่ปรึกษาคนในครอบครัวแค่เดินมาบอกว่าจะซิ่วละหยุดเองเออเอง ไม่ใช่เรื่องการศึกษาไม่สำคัญนะ แต่คณะที่น้องย้ายไปยิ่งดูหางานยากกว่าคณะแรกที่เค้าเรียนอีก ใดใดแล้วสงสารแม่ค่ะ ลองเอาข้อนี้พิจารณาจากสภาพแวดล้อมอื่นๆ เพิ่มเติมดูนะคะ
ปล.เพื่อนสนิทพี่ก็ซิ่วตอนปีสองจะขึ้นปีสาม แต่เค้าเรียนเร็วปีนึงเลนไม่ได้รู้สึกเสียเวลามาก ณ ตอนนี้เค้าเน้นใช้ชีวิตมากกว่าทำงานค่ะ เค้าเป็นคนเก่งอยู่ตรงไหนก็ทำงานได้
เป็นกำลังให้ครับพี่ชาย
สำหรับเรา ดูความสามารถของครอบครัวก่อน ถ้าครอบครัวต้องเป็นภาระ ส่งเรา เราจะเรียนต่อให้จบ แล้วทำงาน ไปด้วย เรียนสาขาที่ชอบไปด้วย สมัยนี้ ต่อให้จบมาก็ไม่ใช่จะทำงานตามสายงานที่เรียนมาที่ไหน นอกจากภาควิชาเฉพาะทางจริงๆ เช่นแพทย์ บางคนออกมาเป็นแม่ค้า ก็ไม่ได้ใช้สาขาวิชาที่เรียนมาอยู่ดี บางคนบอกอยากเป็นสายทำคอนเทนต์ เลยอยากย้าย แต่หลักสูตรสอนการตัดต่อมีเรียนออนไลน์เยอะแยะ ส่วนตัวเลือกเรียนสายภาษาเพราะเพื่อนเลือก ไม่หด้อยากเรียน แต่เรียนจนจบ สุดท้าย วิชาที่ไม่ได้เลือกเอง เอามาใช้ทำงานเลี้ยงตัวจนวันนี้ ไม่ได้เรียนในสิ่งที่ชอบ แค่เปลี่ยนความคิด ให้ชอบในสิ่งที่เรียน
อันนี้จากประสบการณ์นะคะ เราไม่รู้ว่าน้องคนนั้นเรียนคณะไหนเลยอาจจะพูดได้ไม่เต็มปากเเต่เราเคยหมดไฟจากคณะที่เรียนเหมือนกันจนอยากซิ่วตอนปี3เลยค่ะ ส่วนหนึ่งเป็นเพราะช่วงตอนปี2ปี3เป็นช่วงที่เรียนหนักที่สุดบวกกับความเครียดในตอนนั้น เเต่เราก็ผ่านมาได้โดยไม่ซิ่วค่ะ เราเลยอยากให้น้องคิดดีๆว่าการจะซิ่วนั้นเป็นเพราะอะไรเพราะมันไม่ใช่หรือเราเเค่หมดไฟกันเเน่ ถ้าตอบว่ามันไม่ใช่การซิ่วก็เป็นตัวเลือกที่ดีค่ะเเต่ถ้าเป็นเเค่หมดไฟเราก็อยากให้น้องสู้ต่อ ลองคิดถึงโมเม้นดีๆตอนที่เราเลือกเรียนคณะ คิดถึงสิ่งเล็กๆที่เจอในสังคม หรือคิดถึงตอนที่เราได้คะเเนนเเล้วออกมาดีกว่าที่เราคาดไว้ก็ได้ค่ะ (เราเรียนคณะที่มีสายงานเฉพาะทางนะคะเลยถ้าซื่วจะต่อสายงานอื่นๆยาก😅)
อยากทำงานเกี่ยวกับอะไรล่ะ เพราะถ้าไม่ใช่คณะหรือสาขาเฉพาะทาง ก็เรียนต่อไปเถอะ แล้วเอาเวลาว่างไปฝึกงานในสายงานทึ่อยากทำ นี่เรียนคณะบัญชี แต่เรียนสาขาบรืหาร อยากทำงานวงการบันเทิง ก็ขอไปฝึกงาน สมัยนั้น แปซิฟิค คอมมูนิเคชั่นดังมาก ไปขอฝึกงานรายการที่อยากทำ เขาก็รับนะ
เราก็ไม่เข้าใจจะตั้งศาลให้ฆตรทำไม มันไม่ควรไม่ใช่หรอ ถ้าเอาศพของผู้โดนฆ่าใส่ไว้ในศาลเดียวกันกับฆตร อันนี้คือแย่อ่ะ งง แทนที่จะเอาไปประกอบพิธีทางศาสนาให้เสร็จ ส่วนฆตรก็สมควรโดนประนาม ไม่ควรมีศาลไว้ให้คนกราบไว้ขอโชค ถ้าตั้งไว้เพื่อคุมวิญญาณไม่ให้ไปหลอกชาวบ้าน ก็ไม่ควรทำใหญ่โตขนาดนี้เปล่า สงสารผู้โดนกระทำมาก
จริงแล้วเป็นแบบนี้ครับ...
ศพของบุญเพ็ง หีบเหล็ก ถูกนำไปฝังไว้ในป่าช้านั้นในวัดใกล้แดนประหาร จนภายหลังญาติมาจัดการเผาศพตามพิธี และกล่าวกันว่า รอยสักช่วงแผ่นหลัง ของเขา เผาไฟไม่ไหม้ ญาติเก็บกระดูกใส่เจดีย์ไว้ข้างอุโบสถ์วัด จนช่วงหลังเจดีย์ถูกรื้อออก ทางวัดภาษี จึงได้ให้ช่างปั้นรูปปั้นจำลอง ไว้เพื่อเป็นอนุสรณ์ เมื่อ พ.ศ.๒๕๓๗ ตั้งไว้ในศาลเล็ก ๆ ติดกับวิหาร ซึ่งเป็นอนุสรณ์ว่า เขาเป็นนักโทษประหารคนสุดท้ายเมื่อปี พ.ศ. ๒๔๗๔ ก่อนเปลี่ยนแปลงการปกครองเมื่อวันที่ ๒๔ มิ.ย.๒๔๗๕ ศาลลุงบุญเพ็ง หีบเหล็ก ได้มีคนไปกราบไหว้บูชา เสี่ยงโชคลาง และเข้าใจว่าวิญญาณของเขายังไม่ได้ไปผุดไปเกิด จนถึงทุกวันนี้เพื่อไถ่บาปอีกนับร้อยนับพันปี
ซิ่วเลยค่ะออกมาตอนปี 2 เทอม 2 ตอนนี้เรียนมหาลัยที่ใหม่ปี 2 จะปีสามแล้ว เกรดดีขึ้นมากๆๆ ทนต่อไปถ้าเราไม่ได้ชอบมันเหมือนไม่มีแรงบันดาลใจ เรียนไม่ค่อยรู้เรื่องเหมือนแค่ให้มันผ่านไปวันๆ อย่าไปคิดว่าเสียเวลาค่ะเริ่มต้นใหม่ได้ไม่สายอายุเราแค่นี้✌🏼✌🏼
ขอบคุณครับ
ซิ่วครับบบ ผมก็ซิ่ว เดินตามฝันครับ หากไม่กระทบเรื่องเงิน เวลาอย่าไปสนใจมันครับ ทำได้แน่นอน สุ้ๆครับ
คืนบาปพรหมพิรามคือที่สุดสำหรับเราแล้ว เคยดูผ่านมาเป็นสิบปียังจำไม่ลืม ดูไปก็อึ้งไปเลยว่าคนคนนึงจะต้องทรมานขนาดไหมจากชายเป็นสิบๆคนกว่าจะหมดลมหายใจ
ทันทุกเรื่องครับ🥺
Nice Video!!!
ประสบการณ์ผมซิ่ว 2รอบจากเอกดนตรีไทย มาเอกดนตรีสากลคือซิ่วได้ถ้าเราไม่โอเค ไม่ชอบอย่าเสียเวลาปัจจุบันเรามาเรียนรปศ.แฮปปี้ เหมือนเราโยนความทุกข์ออกไปเรียนที่เราคิดว่าโอเค หากไม่มีปัญหาเรื่องตัง พ่อแม่เข้าใจก็จัดเลย แค่คุณมีเป้าหมายในตัวเองว่าเออ ฉันจะไปสายนี้จริงๆฉันไปได้แน่นอนก็เอาเลย ฉันจะเอาวุฒิตรงนี้ไปใช้ในการทำงาน ก็จัดไปเต็มที่ กว่าจะค้นหาตัวเองเจออื้ม😂😂
ส่วนตัวพี่ว่าก่อนซิว ทบทวนอีกทีว่ามันไม่ใช่จริงหรือเปล่า หรือแค่ท้อเหนื่อย และถ้ามั่นใจลองไปหาลงwork shopเกี่ยวกับที่จะสายที่จะเปลี่ยน ถ้ามันมีpassionก็ซิวเลย อ่อลองไปปรึกษาอาจารย์ที่ปรึกษาหรืออาจารย์ฝ่ายทะเบียน เกี่ยวกับการย้าย ว่าสามารถเทียบโอนหน่วยกิตบางตัวได้ไหมจะได้ไม่ต้องเรียนใหม่ คือสมัยก่อนพวกวิชาบังคับที่เรียนทุกคณะเราเก็บหน่วยกิตไว้ได้เดี๋ยวนี้ไม่รู้จริงๆ
เล่า มัน สนุกดี
ชอบครับ
ผมคิดว่าถ้ารู้ว่าต้วเองชอบอะไรก็ควรไปในสายนั้นให้สุด ให้เป็นอัจฉริยะในสายนั้นเลย อย่าเสียดายเวลาที่ผ่านมาแค่ 2 ปี กับเงินจำนวนหนึ่ง ที่ต้องแลกมาด้วยเวลาทั้งชีวิตครับ และอย่าแคร์คำคนอื่นด้วยว่า เช่น อาจมีใครสักคนมากรอกหูเราว่า สายที่เราชอบมันเลี้ยงตัวเองไม่ได้ มันหางานไม่ได้ ถ้าเรารักในสิ่งที่เราทำ ยังไงมันต้องมีทางหาเงินเลี้ยงชีพจากสายนั้นได้อยู่แล้วครับ ผมเป็นคนนึงที่โคตรเสียดายที่ไม่ได้เลือกเรียนสายที่ตัวเองชอบ แต่ไปเรียนตามกระแส สุดท้ายฝืนเรียนสายนั้นไม่ไหว จะกลับไปสายที่ชอบมันก็สายไปแล้ว ไม่ได้อะไรสักอย่าง
สนุก
ตัวเราเองเป็นคนนึงที่ซิ่วมา เพราะเรียนไปแล้วมันไม่ใช่ เลยตัดสินใจลาออกมา แล้วใช้เวลาปีนึงในการหาตัวเองว่าชอบอะไร ระหว่างนี้ก็ศึกษาแต่ละคณะให้มากขึ้นว่าเรียนอะไร จบมาเป็นยังไงค่ะ รอบๆ ตัวเราก็มีเพื่อนๆ ที่ซิ่วมาก็ไม่น้อยจากเหตุผลที่ต่างกันไป แต่สุดท้ายทุกคนเลือกเหมือนกันหมดว่าจะหยุด แล้วค้นหาตัวเองใหม่ ส่วนเรื่องว่าเรียนแล้วจะทำงานอะไรตรงสายมั้ย เราว่าแล้วแต่คนเลย เพราะทุกวันนี้พอมาทำงาน เจอคนทำงานตรงสายที่ตัวเองเรียนจบมาแบบ 30% นอกนั้นไม่ตรงสายเลย
สรุป อยากให้หาตัวเองมากกว่าว่าอยากทำอะไร แล้วอยากต่อยอดมากน้อยขนาดไหน + พูดคุยกับครอบครัวว่าไหวมั้ยที่จะซัพพอร์ท ถ้าไม่ไหวเราส่งตัวเองไปด้วยได้มั้ย ถึงจะใช้เวลาเราว่าก็โอเคนะ
คืนบาป เป็นเรื่องที่เศร้ามาก คือ ทุกคดีที่นำมาทำหนังมันสะเทือนใจหมด แต่คืนบาปอ่ะ... จิตตกสุดๆ T_T
ส่วนซีอุย สมัยม.ปลาย เราไปพิพิธภัณฑ์ที่ศิริราชทุกเดือน ไปดูซีอุย ไปดูชุด ดูเด็กดอง ดูอะไรต่างๆ แบบกะว่าไปดูให้ชิน ดูให้เป็นแรงบันดาลใจกระตุ้นให้อ่านนส.เตรียมสอบ (อยากเรียนนิติเวช แต่สุดท้ายก็ไปสอบสายอื่น 555) แต่เปิดโลกมากตอนที่คนมาถกเรื่องซีอุยกันใหม่ แบบเห้ย จริงด้วย เราก็ได้แต่เชื่อ แล้วฟังต่อๆ กันมา แต่ไม่เคยคิดวิเคราะห์เองเลย
ตอนนี้กำลังเป็นแบบคนที่มาปรึกษาเลย อยู่ปีสองแล้วแต่รู้สึกว่าทางที่เลือกยังไม่ใช่ขนาดนั้น แต่ก็ไม่ได้จะซิ่วนะเพราะปัญหาทางด้านการเงินทำให้ต้องเรียนต่อ ถ้าพูดง่าย ๆคือ เงินพร้อมก็ซิ่วไปเลือกสิ่งที่ชอบเถอะค่ะ ส่วนตัวเราเงินไม่พร้อมสุดท้ายก็ต้องเลือกทางที่เราตัดสินใจมาแล้วด้วยตนเอง ตอนนี้เราเองก็พยายามหาข้อดีของสิ่งที่เลือกและหาสิ่งที่ชอบทำไปในเวลาเดียวกัน มันอาจจะไม่ได้สวยหรูหรือเป็นภาพฝันเพราะมันไม่ตรงกับใจ แต่ในขณะเดียวกันมันสอนอะไรเราหลายอย่างเลย ยังไงก็พยายามเข้านะคะเราเข้าใจว่ามันตัดสินใจยากแต่ขอให้เลือกทางที่สบายใจกับเราเถอะค่ะ
คืนบาปพรหมพิราม ผมสงสารนางนะครับ ผมที่เกลียดทั้งชาวบ้านพรหมพิราม พวกงานแต่งงาน ชายฉกรรจ์ และแม่พระเอก ครับ
เอ็นดูช่องนี้นะ 555
เป็นคนที่อายุเยอะกว่า แล้วฟังเจ้าของช่องแล้วเอ็นดู ทันเกือบทุกคดี บางคดีคือเด็กแต่เคยได้ยิน
จากประสบการณ์พี่นะครับ ความเห้นส่วนตัว ชีวิตหลังจากเรียนจบ คือพึ่งเริ่มนับ1 ครับ บางคน(เช่นผม)ที่เรียนมาได้ใช้น้อยมากครับ ยิ่งยุคนี้ยิ่งหางานตรงสายยากครับ
ขอแนะนำน้องนะครับ ถ้าไม่ชอบเรายังสามารถเรียนใหม่ได้นะครับ อย่าไปคิดเรื่องเสียเวลาเอาตามความต้องการตัวเอง อย่าไปยึดติดว่าทำงานไม่ตรงสาย ส่วนตัวเรียนจบแล้วก็ไม่ได้ใช้วิชาที่เรียนมาเลย แล้วก็คิดว่ากำลังจะเรียนเพิ่มเพื่อทำงานในสายอื่นๆได้ อธิบายง่ายๆก็ คือไม่จำเป็นต้องเรียนวิชานั้นๆแล้วจะประสบความสำเร็จเลย คิดว่าทำตามจังหวะชีวิตตัวเองก็พอครับ ตัวเองเข้าใจจังหวะชีวิตดีที่สุด และมหาลัยเนี่ยแหละที่เราเริ่มจะค้นพบตัวเองจริงๆว่าเราเหมาะกับอะไร
โดยส่วนตัวมองว่าเรื่องนี้ใช้หลายองค์ประกอบในการตัดสินใจ ถ้ายังไม่เกินปี 2 เเล้วรู้สึกว่าไม่ใช่ก็ซิ่วเถอะคับ ถ้าไม่ติดปัญหาเรื่องครอบครัว การเงิน เพราะถ้าไม่ชอบเราต้องอยู่เเบบทรมานไปเรื่อยๆคับซึ่งมันไม่มีความสุขเลย เเต่ถ้า ปี 3 ปี 4 เเล้วส่วนตัวผมคิดว่า ลองโอนย้ายหน่วยกิตไปคณะที่ชอบ หรือ ทนเรียนให้จบ เเล้วค่อยต่อโท สาขาที่สนใจก็ได้นะคับ เพราะผมคิดว่า ถ้ายังไม่เเน่ใจว่าชอบอะไรกันเเน่ออกกลางคัน ก็มีความเสี่ยงที่จะไปเจอคณะที่ไม่ชอบอีก อย่างน้อยจบก็ยังหางานได้รายได้ไปก่อน เเล้วหาตัวตนตอนนั้นก็ไม่สายไปหรอกคับ
ทันละครกับหนังสองครั้ง
ลองถามตัวเองว่า “ถ้าวันนึงเห็นเพื่อนๆรับปริญญาแล้วเราไม่ได้ยืนข้างเขาเราจะรับได้ไหม” เราพูดกับเพื่อนๆที่จะซิ่วเสมอว่าคิดดีๆ กลับไปคิดให้ถี่ถ้วนจริงๆก่อน ย้ำว่าในทุกๆแง่มุมที่จะเจอ ไม่ใช่แค่เรื่องซิ่วแต่เรื่องสาขาที่ใช่ด้วย ส่วนตัวมีปสกซิ่วเข้ามอสี่ใหม่ แต่สุดท้ายเราก็ลาออกทิ้งโรงเรียนที่เคยติวสอบเข้าแทบตายมาgedในตอนนี้ เพราะแค่ว่าอยากกลับไปเรียนพร้อมเพื่อนค่ะ เหตุผลแค่นั้นเลยจริงๆ ตอนแรกเราคิดว่าเราอยู่กับมันได้แต่ไปๆมาๆไม่ใช่เลย เราคิดว่าเราผูกพันกับรุ่นเดิมมากเกินกว่าจะทำใจกับอะไรแบบนี้ได้ แต่มีเห็นอยู่นะคะเพื่อนที่แฮปปี้กับรุ่นใหม่ดี มันแล้วแต่คนจริงๆ ถึงอยากให้ลองคิดทุกแง่ดู เป็นกำลังใจให้นะคะ ตอนนี้เราgedจบแล้วกำลังรอยื่นมหาลัยรอบสองค่าาา ♥️♥️
อันดับแรก น้องต้องหาตัวตนของตัวเองให้ได้ว่าชอบอะไร ถ้ายังไม่รู้ว่าชอบอะไรผมคิดว่าควรเรียนต่อครับ แต่ถ้าน้องรู้และมั่นใจจริงๆว่าชอบอาชีพอะไร ซิ่วและไปให้สุดครับ เป็นตัวของตัวเองดีที่สุด เสียเวลาหน่อยไม่เป็นไร ชีวิตวัยทำงานเป็นอะไรที่ต้องแบกรับอะไรๆหลายๆอย่าง จงเก็บเกี่ยวชีวิตในวัยเรียนให้ได้มากและแอปปี้กับมันให้มากที่สุดครับ
นึกว่าจะมีเรื่อง ศยามล 😅
จำได้ว่า เคยฟังท่านเรวัชเล่าตอนทำคดีนี้ ว่ามันก็มีอะไรแปลกๆที่อธิบายไม่ได้อยู่บ้าง
เคยฟังคุณอภิชาติ หาลำเจียก ผู้กำกับ (นักแสดง/พิธีกร) เล่าว่า ระหว่างกำกับเรื่องนี้ ก็มีอะไรแปลกๆที่อธิบายไม่ได้เช่นกัน
เหมือนเคยดูตอนเด็กๆค่ะ😅 จำได้ว่าน่ากลัว
คล้ายๆนะศยามล เส้า
ซีอุย เป็นแพะที้น่าสงสารครับ
แปลกใจตัวเอง ทางนี้ยังไม่เคยดู ซีอุยปี 2547 เลยครับ แต่เคยดูเวอร์ชั่นเก่า จำไม่ได้ว่าของปี 27 หรือ 34 แต่จำได้ว่าภาพเก่ามากกและทำฉากตายออกมาน่ากลัวมากๆๆ ตอนนั้นดูสมัยที่จานดำ PSI กำลังบูมๆ ช่อง สหมงคลฟิล์ม เอามาเปิดฉายหลายรอบมาก มีแต่หนังเก่าๆ
เยี่ยม โปรดสร้าง facepack clsssic ต่อไปเรื่อยๆ
ถ้าอยู่ปีสามแล้ว เรียนอีกปี ให้จบ พอจบแล้ว เรียนอีกใบ จบจ้า ไม่งั้นสองปีที่ผ่านมา เสียเวลาไปฟรีๆเพื่อนพี่เพื่อนพี่มีหลายคนมาก ที่จบแล้วเรียนอีกใบ อย่างน้อยไปเลยนะ เรามีความรู้สองทาง สองใบ ไม่เลือกงานเราก็เพิ่มโอกาสการได้งานเป็นสองสาย สองเท่า อันนี้ตัวอย่างจริงๆเลยนะ 1. ใบแรกจบเภสัชกร แต่อยากเป็นหมอ เรัยนหมออีก 6 ปี รวมเรียน 12 ปี ตอนนี้ เป็นอาจารย์หมอ ก็ไม่สายไปนะ รู้ทั้งยา ทั้งวิชาหมอ สุดยอด 2. เรียนแอนนิเมชั่น แต่ไม่ชอบ เลยดรียนครูภาษาอังกฤษอีกใบ ตอนนี้ เป็นครูอังกฤษที่ทำสื่อการสอนเองได้ วาดเองได้โคตรเจ๋ง น้องลองชั่งใจดู หรือหาทางเชื่อมมันดู
ปี1ส่วนใหญ่เป็นวิชาปรับพื้นฐาน ส่วนใหญ่ก็โอนหน่วยกิตได้เกือบทั้งหมดนะครับ ก็เหมือนแค่ไปเริ่มปี2คณะใหม่เอง ยังไม่สายที่จะเริ่มใหม่ สู้ๆครับ❤
ขอแนะนำเรื่องเรียนครับ ผมคนนึงจบมาในคณะที่ตัวเองไม่ค่อยชอบ พอมาทำงานจริงก็อาจจะไม่ได้สนุกกับงานซักเท่าไหร่(แต่ถ้าได้เพื่อนร่วมงานดีสังคมในการทำงานที่ดีก็อาจทำให้สนุกกับงานได้) ในการย้ายคณะไปเรียนในสิ่งที่ชอบก็ถือว่ามีโอกาสได้งานที่ฝันไว้ครับ (แต่อาจจะต้องถามความพร้อมเรื่องการจบช้ากว่าเพื่อนไป 2 ปีได้ไหม พร้อมที่จะลงไปเรียนกับรุ่นน้องไหม และปัจจัยที่เกี่ยวข้องกับความรู้สึก) สุดท้ายก็ลองปรึกษาครอบครัวและอาจารย์ที่คณะดูครับเผื่อได้แนวทางเพิ่มเติม
นี่คิดว่าซิ่วก็เป็นทางเลือกที่ดีนะคะ โดยส่วนตัวเป็นแบบน้อง แต่กลั้นใจเรียนจนจบเพราะไม่กล้าซิ่วสุดท้ายกลายเป็นว่าสิ่งที่เราเคยชอบจนสอบเข้ามาเรียนได้กลายเป็นสิ่งที่ทำให้เราไม่มีความสุข ถ้าน้องเริ่มรู้สึกลังเล ก่อนซิ่วลองไปคุยกับคนที่เขาเคยซิ่วมาก่อน ไม่ก็ลองทบทวนอีกที ถ้าตัดสินใจจะซิ่วก็เอาเลย แต่อย่ารู้สึกผิดกับตัวเอง สู้ๆคับ
ชอบมุมกล้องมากๆ
คืนบาปพรหมพิรามเคยได้ดูตอนเด็กนี้แหละจำได้หดหู่สุดๆจิตใจคนทำด้วยอะไร😢
เรื่องเรียนถ้าเป็นเรานะ เราจะเรียนต่อจนจบ แล้วถ้าอยากเรียนอะไรจริงๆที่ชอบจริงค่อยมาเรียนต่ออีกที เราไม่รู้หรอกว่าเราจะต้องใช้อะไรในอนาคต ถ้ามีโอกาศก็เรียนไปให้หมดเลย พอจบมาแล้วจะได้รู้ง่าชอบอะไร บางทีสิ่งที่ชอบสิ่งที่ใช่พอได้มาทำงานจริงๆอาจจะเกลียดมันไปเลยก็ได้ แต่ก็ขึ่นอยู่กับตัวเราเองว่าจะไปได้แค่ใหน แต่ยังไงก็ขอเป็นกำลังใจให้ เราไม่ได้ผิดอะไรเราแค่หาตัวเองเจอช้าแค่นั้นเองสักวันมันจะเป็นวันของเรา
ต้องถามกลับว่า ปัจจุบันเรียน คณะอะไร แล้วคณะที่จะซิ่วไป เป็นคณะอะไร
เพราะบางคณะ มันโอนหน่วยกิต วิชาที่ไม่ใช่วิชาเอกได้ แต่ถ้าคณะใหม่ที่จะเรียน ชอบจริงๆ แล้วคิดจะประกอบอาชีพนั้นต่อไปอีกยาวนาน(ไม่ถึงขั้นตลอดชีวิต เพราะบางคนชะตาพลิกผัน เหมือนผม จบไอที แต่ได้เป็นครูแทน) ก็ซิ่วได้เลยครับ เสียเวลาเพิ่มอีก 1-2 ปี แต่เราจะมีความสุขกับสิ่งที่เราเรียนเราจะทำมันได้ดีครับ
สำหรับผม ผมรู้ตัวตั้งแต่ปี 2 เหมือนกันว่าสาขาที่เลือกเรียนมันไม่ใช่ มันไม่เหมาะ แต่ผมก็เลือกที่จะทนเรียนต่อครับ เพราะผมมองว่าถ้าซิ่วเราก็ต้องเสียเวลาชีวิตเพิ่ม และผมก็คิดว่าสิ่งที่เรียนอยู่ก็ยังพอถูไถต่อไปได้ เลยเลือกที่จะทนเรียนให้จบมากกว่าที่จะซิ่วหรือลาออก ตอนนี้ผมอยู่ปี 3 ละ
ขอบคุณนะพี่ชาย
เรื่องของน้อง รู้แค่ว่าไม่ชอบสิ่งที่เรียนแล้ว ตามที่คุณเนสบอก ถ้าไม่ชอบ ก็เปลี่ยน อาชีพนี้จะอยู่กับเราจนตาย ยิ่งเป็นอาชีพที่ฉะเพราะทาง เปลี่ยนไปสายอื่นยาก แต่ถ้ามีปัจจัยอื่นจำกัด ค่าใช้จ่าย ภาระทางครอบครัว อายุเกิน สภาพสังคม ไทม์มิงของช่วงนั้น ก็เรียนให้จบ ทำงานเก็บเงินส่งตัวเองเรียนใหม่ อย่างน้อย น้องต้องคิดว่า ถ้าซิ่วจะทำอะไรต่อ ไม่ซิ่วจะทำอะไรต่อ ถ้าซิ่วไปแล้ว ไม่ชอบอีกรอบ จะซิ่วอีกไหม ข้อดีข้อเสีย ของแต่ละเส้นทาง อยากให้น้องลองไปคุยกับคนทำงานสายที่น้องอยากซิ่วไป สุดท้ายแล้วอยากบอกน้องว่า เราต้องรับผิดชอบชีวิตตัวเอง 100% ไม่มีถูกผิด
ซีอุยสมัยช่อง 5 ตอนเด็กกลัวมากๆ ผู้ใหญ่ชอบขู่ว่าถ้ากลับบ้านดึก ระวังซีอุยจับกืนตับนะ แต่หนังผมชอบเวอร์ชั่น อ. ชลประคัญ จันทร์เรือง
ถ้าไม่ชอบก็ซิ่วเลยครับ (จากใจคนเคยซิ่ว) รู้สึกดีมากที่ได้ตั้งใจเรียนในเอกที่เราชอบ มันทำให้เราเรียนสนุก แล้วก็ได้มาทำงานในสิ่งที่เราชอบอ่ะ ไม่งั้นถ้าเราฝืนเรียน ในอนาคตอาจจะต้องฝืนทำงานอีก แต่ต้องดูเรื่องการเงินด้วยนะครับ ถ้าไม่มีปัญหาก็ย้ายเลย แต่ถ้ามีก็ซิ่วออกไปทำงานเก็บตังสักปี เพราะจะเริ่มเข้าเรียนใหม่ค่าใช้จ่ายเยอะ
เคยเป็นเด็กซิ่วมาก่อน ทุกวันนี้มีความสุขกับคณะที่้เรียนมาก เพราะคณะที่ติดตอนแรกเรียนจริงๆแล้วไม่เหมือนกับที่คิดไว้ละไม่แฮปปี้ สุดท้ายออกมาเข้าในสิ่งที่เราอยากเรียนจริงๆ ส่วนตัวแนะนำให้ซิ่วไปอยู่กับสิ่งที่เราชอบดีกว่า มันเอ็นจอยมาก
ตอนดูคืนบาปคือร้องไห้ น่าสงสารที่สุด😢
ผมซิวต้องปี4 เนื่องเรียนแล้วมันทั้งไม่ใช่ตัวเอง และเครียดจนจิตตก ตอนเรียนการสอบตกจนอาจจบ6-7ปี ผมเลยออกมา มาศึกษาสิ่งที่เป็นตัวเองและวางแผนอนาคตให้ดีกว่าเดิม จึงเรียนการตลาด ตอนนี้จบมาได้เกียรตินิยม มีธุรกิจของตัวเองแล้ว อยากแนะนำว่า ถ้าออกต้องวางแผนให้ดีกว่าเดิมเยอะๆนะ ถ้าออกมาเราไม่ต้องเสียดายเวลา เพราะเราได้ความรู้ส่วนนั้นมาใช้ชีวิตประจำวันแต่เราไม่ได้แค่วุฒิเท่านั้น
โดยส่วนตัวถ้าคิดว่าไม่ใช่สายจริงๆ ควรซิ่วครับ ยอมเสียเวลาเริ่มใหม่อีกแค่ 4-6 ปีแล้วแต่สาย ดีกว่าเสียเวลาในสายไม่ชอบทั้งชีวิตครับ ถึงแม้เราจะทำงานโดยไม่จำเป็นต้องจบตรงสาย แต่ถ้าเป็นจำพวกวิชาชีพก็ต้องตรงสายครับ
ถ้ามั่นใจว่าอีกคณะตรงใจกว่า ได้ลองไปนั่งเรียนแล้วสัก4-5วิชาหลัก ก็ย้ายคณะเลยถ้าทำได้ ถ้าต้องซิ่วไม่แน่ใจว่าต้องลาออกจากที่เ่าก่อนไหมถึงมีสิทธิ์สอบที่ใหม่
หนังเรื่องต่อไปขอเรื่อง เปรียวจอมสับ นะครับจะรอดู😅
เรื่องที่ทำให้กลัวที่สุด(ไม่ใช่หนัง)
เป็นเรื่องของ"แตงโม"ทั้งเศร้า ทั้งสงสาร ทั้งหดหู่ใจ ทั้งๆที่เทคโนโลยี่มากขนาดนี้ ประชาชนทุกฝ่ายให้ความสนใจ ให้ความช่วยเหลือ หล่าวแก๊งรอยลำสบายใจเฉิบ ต้องหันมามองดูตัวเองนี่กูต้องอยู่กับระบบอะไรว่ะเนี๊ย กฏหมายอะไรว่ะ ตำรวจอะไรว่ะ
จุดเริ่มต้นของความหวัง คือ"สื่อ" สื่อทำหน้าที่เป็นทุกอย่างแทบทุกกระบวนการความยุติธรรมเริ่มจากสื่อ ตอนคดีแตงโม เรื่องนี้แวบขึ้นมาในสมองขนนี่ลุกเลย เหี้ยนี่มันฟอตหนังระดับฮอลลีวู้ดเลย
จากประสบการณ์ทนเรียนคณะที่ไม่ชอบนะคะ ตอนนั้นปี2ก็เป็นแบบนี้เลยค่ะลังเลเลยไปปรึกษาพ่อแม่ เขาขอให้เรียนไปอีก1ปี ถ้าไม่โอเคค่อยออกเราก็ทนจนปี3 ตอนนั้นเกรดร่วง มีFหลายตัวด้วยเพราะจิตตก ซึมเศร้า เครียดสารพัดจากที่เคยร่าเริงก็กลายเป็นคนเงียบๆเก็บตัว ไม่สุงสิงกับเพื่อนจนปี3เราก็บอกพ่อแม่ว่าไม่ไหวจริงๆพ่อแม่ก็บอกขออีกปีจะจบแล้วเสียดาย เราไม่เอาเลยค่ะตอนนั้นคือไม่ไหวแล้วตัดสินใจไม่จ่ายค่าเทอมจนโดนไทล์ไปเอง ตอนนั้นพ่อแม่โมโหมากโทรมาต่อว่าแล้วไม่ติดต่อเราไปหลายเดือนแต่เราเลือกที่จะออกมาทำงานฮีลสุขภาพจิตใจตัวเองไปด้วยเพราะคนที่เรียนคือเราไม่ใช่คนอื่น เราแนะนำให้ถามตัวเองดูค่ะ ถ้าไม่ใช่คือไม่ใช่ เราไม่จำเป็นต้องฝืนเลยค่ะ อย่าเสียเวลาเพราะคำพูดคนอื่น ถามแค่ใจตัวเองก็พอ ปัจจุบันเราเรียนต่อในคณะอื่นแทนแล้วค่ะ ทุกๆวันนี้ที่เรียนเราแฮปปี้มาก เสียดายเวลาที่มันเสียไปฟรีๆหลายปีมากๆกับการที่เชื่อฟังคำพูดของคนอื่นที่ไม่ใช่เรา
ซีอุยปัจจุบันคือผู้บริสุทธิ์ ตอนนี้ได้นำลงไปทำพิธีทางศาสนาแล้วครับ เป็นคุณลุงที่น่าสงสารคนนึงเลย
สำหรับผม ปล.แค่สำหรับผมนะ ผมทนเรียนสิ่งที่ไม่ชอบไป 4 ปีจนจบ สุดท้ายผมก็กลับไปปรึกษาคุณพ่อว่าไม่ชอบที่เรียนและไม่ชอบสายงานที่ทำ พ่อผมเลยบอกว่าสิ่งที่เราจะทำได้ดีคือสิ่งที่เราชอบ อาชีพอะไรก็สามารถทำให้เกิดความมั่นคงได้ถ้าเราทำได้ดี และสิ่งที่เราจะทำได้ดี คือสิ่งที่เราชอบ ผมเลยไปเรียนใหม่อีก 4 ปี ไม่มีอะไรสายเกินไปหรอกครับ