Elke 2 weken heb ik, samen met mijn familie een brunch. Mijn ex-vrouw weegt meer dan 100 kilo en heeft NAFLD. De rechterkant van haar buik is nog dikker dan de linker en zij had (heeft) borstkanker. Opstaan uit een stoel is moeilijk, zij spuit insuline en neemt statines. Mijn zoon (42) zijn gezicht is opgezwollen, hij weegt 120 kilo en kan zijn wegwijzertje niet meer zien hangen. De schoondochter (40) zou, kortom, vroeger op de kermis gestaan hebben als curiositeit. Eén kleindochter (16) is narcistisch/borderline, haar huid is bijna doorzichtig. De andere (14) heeft vitiligo, slaapt het hele weekend door en is te dik. De derde kleindochter (16 twins) is glutenintolerant en gaat niet naar school uit plein/mensenvrees. Niemand heeft een gezond-uitziende huid en allen zijn lamlendig in hun bewegingen. Op de tafel suikergoed, koolhydraten, fabrieksvlees, chemische salades en één plastiek potje met mini-tomaten. Als drinken appelsap, sojamelk en proteinedrinks. Uiteraard is het niet de eerste keer dat ik dit meemaak. Ik heb hen meerdere keren voorzichtig ingelicht en dacht het goede voorbeeld te geven door ‘lead by example’. Tevergeefs. Mijn ex heeft me gevraagd geen info meer door te sturen want haar dokter weet het beter. Mijn zoon opent niet eens de links die ik hem stuur. De kleindochters vinden mij een rare ouwe kwast die geen groenten eet. Het is onmogelijk om tot hen door te dringen. Ik ben 70 en na 4 jaar keto en 6 maand carni een ander, actief en compleet gezond mens geworden. DT2, 30 kilo, suiker-en alcolhoverslaving en alle andere bekende effecten van het SAD zijn weg. Ik eet meestal alleen ‘s avonds en had ondertussen enkel een kop koffie. Wat de emmer bij mij deed overlopen was een fikse ruzie tussen de meisjes over het van elkaar afpakken van een stuk chocolade, gelijk dronken alcoholisten op café ruzie zouden maken over welke pint van wie is. Walgelijk. Na het ‘eten’ zat iedereen om 12 uur al te gapen want hoogtijd voor een dutje. Ik heb het toneeltje zonder woorden gadegeslagen en ben gaan lopen. In het naar huis rijden heb ik het rijtje vrienden, kennissen en familieleden afgelopen: geen enkele, niemand van hen is gezond te noemen op metabolisch vlak. En dit is niet de US maar belgië. Ik heb geen woorden voor deze waanzin, behalve het zinnetje van de Stones ‘you make a grown man cry’.
Het is een triest maar herkenbaar beeld wat je schetst. We zien het allemaal om ons heen. We zijn vanaf de geboorte verslaafd gemaakt aan koolhydraten, en omdat 99% dit heeft wordt het als normaal ervaren. En ook de medici helpen ons niet, verre van dat: ze vergiftigen ons nog eens extra met hun medicijnen die niet werken, maar wel bijwerkingen hebben. Men vindt het allemaal normaal. Helaas moeten mensen eerst door het putje voordat ze hun verslaving aanpakken, tot die tijd zetten ze de oogkleppen op. En meestal valt zelfs dàn het kwartje nog niet, en accepteren hun 'lot' als 'bad luck' of 'genetisch bepaald' of 'ouderdom.' Ik heb ook mensen in mijn familie zien lijden en veel te jong overlijden, mijn adviezen waren aan dovemansoren gericht. Best frustrerend als je zelf weet hoeveel beter het leven wordt door aanpassingen in het dieet, je gunt het iedereen, maar het komt zelden bij ze aan. De verslaving is ernstiger dan alcohol of zelfs cocaïne, men heeft werkelijk geen idee, en _wil_ het ook niet weten, en kwakkelt liever gewoon door.
Het is een triest maar herkenbaar beeld wat je schetst. We zien het allemaal om ons heen. We zijn vanaf de geboorte verslaafd gemaakt aan koolhydraten, en omdat 99% dit heeft wordt het als normaal ervaren. En ook de medici helpen ons niet, verre van dat: ze vergiftigen ons nog eens extra met hun medicijnen die niet werken, maar wel bijwerkingen hebben. Men vindt het allemaal normaal. Helaas moeten mensen eerst door het putje voordat ze hun verslaving aanpakken, tot die tijd zetten ze de oogkleppen op. En meestal valt zelfs dàn het kwartje nog niet, en accepteren hun 'lot' als 'bad luck' of 'genetisch bepaald' of 'ouderdom.' Ik heb ook mensen in mijn familie zien lijden en veel te jong overlijden, mijn adviezen waren aan dovemansoren gericht. Best frustrerend als je zelf weet hoeveel beter het leven wordt door aanpassingen in het dieet, je gunt het iedereen, maar het komt zelden bij ze aan. De verslaving is ernstiger dan alcohol of zelfs cocaïne, men heeft werkelijk geen idee, en _wil_ het ook niet weten, en kwakkelt liever gewoon door.
@@DickSteenwijk Probeer eens of je familieleden kunt uitdagen om samen een low carb maand te doen,. Een App-groep aanmaken van de deelnemers, ik heb dat ook gedaan en dat was heel positief.
![Megan Thee Stallion - Roc Steady (feat. Flo Milli) [Official Video]](http://i.ytimg.com/vi/HozPPyqW0dY/mqdefault.jpg)
Elke 2 weken heb ik, samen met mijn familie een brunch.
Mijn ex-vrouw weegt meer dan 100 kilo en heeft NAFLD. De rechterkant van haar buik is nog dikker dan de linker en zij had (heeft) borstkanker. Opstaan uit een stoel is moeilijk, zij spuit insuline en neemt statines. Mijn zoon (42) zijn gezicht is opgezwollen, hij weegt 120 kilo en kan zijn wegwijzertje niet meer zien hangen. De schoondochter (40) zou, kortom, vroeger op de kermis gestaan hebben als curiositeit. Eén kleindochter (16) is narcistisch/borderline, haar huid is bijna doorzichtig. De andere (14) heeft vitiligo, slaapt het hele weekend door en is te dik. De derde kleindochter (16 twins) is glutenintolerant en gaat niet naar school uit plein/mensenvrees. Niemand heeft een gezond-uitziende huid en allen zijn lamlendig in hun bewegingen.
Op de tafel suikergoed, koolhydraten, fabrieksvlees, chemische salades en één plastiek potje met mini-tomaten. Als drinken appelsap, sojamelk en proteinedrinks.
Uiteraard is het niet de eerste keer dat ik dit meemaak. Ik heb hen meerdere keren voorzichtig ingelicht en dacht het goede voorbeeld te geven door ‘lead by example’. Tevergeefs. Mijn ex heeft me gevraagd geen info meer door te sturen want haar dokter weet het beter. Mijn zoon opent niet eens de links die ik hem stuur. De kleindochters vinden mij een rare ouwe kwast die geen groenten eet. Het is onmogelijk om tot hen door te dringen.
Ik ben 70 en na 4 jaar keto en 6 maand carni een ander, actief en compleet gezond mens geworden. DT2, 30 kilo, suiker-en alcolhoverslaving en alle andere bekende effecten van het SAD zijn weg. Ik eet meestal alleen ‘s avonds en had ondertussen enkel een kop koffie.
Wat de emmer bij mij deed overlopen was een fikse ruzie tussen de meisjes over het van elkaar afpakken van een stuk chocolade, gelijk dronken alcoholisten op café ruzie zouden maken over welke pint van wie is. Walgelijk. Na het ‘eten’ zat iedereen om 12 uur al te gapen want hoogtijd voor een dutje.
Ik heb het toneeltje zonder woorden gadegeslagen en ben gaan lopen. In het naar huis rijden heb ik het rijtje vrienden, kennissen en familieleden afgelopen: geen enkele, niemand van hen is gezond te noemen op metabolisch vlak.
En dit is niet de US maar belgië. Ik heb geen woorden voor deze waanzin, behalve het zinnetje van de Stones ‘you make a grown man cry’.
Het is een triest maar herkenbaar beeld wat je schetst. We zien het allemaal om ons heen. We zijn vanaf de geboorte verslaafd gemaakt aan koolhydraten, en omdat 99% dit heeft wordt het als normaal ervaren. En ook de medici helpen ons niet, verre van dat: ze vergiftigen ons nog eens extra met hun medicijnen die niet werken, maar wel bijwerkingen hebben. Men vindt het allemaal normaal.
Helaas moeten mensen eerst door het putje voordat ze hun verslaving aanpakken, tot die tijd zetten ze de oogkleppen op. En meestal valt zelfs dàn het kwartje nog niet, en accepteren hun 'lot' als 'bad luck' of 'genetisch bepaald' of 'ouderdom.'
Ik heb ook mensen in mijn familie zien lijden en veel te jong overlijden, mijn adviezen waren aan dovemansoren gericht. Best frustrerend als je zelf weet hoeveel beter het leven wordt door aanpassingen in het dieet, je gunt het iedereen, maar het komt zelden bij ze aan. De verslaving is ernstiger dan alcohol of zelfs cocaïne, men heeft werkelijk geen idee, en _wil_ het ook niet weten, en kwakkelt liever gewoon door.
Mijn eerste comment werd onderdrukt door YT, je kunt hem zichtbaar maken door op 'sorteren' en 'nieuwste' te clicken
Het is een triest maar herkenbaar beeld wat je schetst. We zien het allemaal om ons heen. We zijn vanaf de geboorte verslaafd gemaakt aan koolhydraten, en omdat 99% dit heeft wordt het als normaal ervaren. En ook de medici helpen ons niet, verre van dat: ze vergiftigen ons nog eens extra met hun medicijnen die niet werken, maar wel bijwerkingen hebben. Men vindt het allemaal normaal.
Helaas moeten mensen eerst door het putje voordat ze hun verslaving aanpakken, tot die tijd zetten ze de oogkleppen op. En meestal valt zelfs dàn het kwartje nog niet, en accepteren hun 'lot' als 'bad luck' of 'genetisch bepaald' of 'ouderdom.'
Ik heb ook mensen in mijn familie zien lijden en veel te jong overlijden, mijn adviezen waren aan dovemansoren gericht. Best frustrerend als je zelf weet hoeveel beter het leven wordt door aanpassingen in het dieet, je gunt het iedereen, maar het komt zelden bij ze aan. De verslaving is ernstiger dan alcohol of zelfs cocaïne, men heeft werkelijk geen idee, en _wil_ het ook niet weten, en kwakkelt liever gewoon door.
@@DickSteenwijk Probeer eens of je familieleden kunt uitdagen om samen een low carb maand te doen,. Een App-groep aanmaken van de deelnemers, ik heb dat ook gedaan en dat was heel positief.