نقد فیلم جاده خاکی ساخته پناه پناهی - حسام نصیری

جاده خاکی نخستین فیلم پناه پناهی شروع دلگرم‌ کننده و گیرایی دارد. سکانس افتتاحیه فیلم تلاش کودک خردسال برای نواختن پیانو خیالی روی کلیدهای پیانوی نقاشی شده بر روی گچ پای‌ شکسته پدر و مهندسی حرکت دوربین در پلان طولانی آغازین حاکی از نگرش سینمایی فیلمساز است ضمن آنکه تلاش متواضعانه و خیال‌بافانه فیلمساز پسر، بر بالین پدر هم اشاره دارد. گویی پناه پناهی می‌خواهد میان موقعیت خود به‌عنوان فیلمساز اول و موقعیت کودک خیال‌پرداز سمج نوعی شباهت برقرار کند.
جاده خاکی فیلمی متعلق به ژانر سینمای جاده‌ای یا Road Movies است و به لحاظ بصری یادآور سینمای نوری بیلگه جیلان و عباس کیارستمی. همچون جیلان هدف سفر به‌تدریج و در نیمه‌های فیلم روشن می‌شود و البته همچون تمامی فیلم‌های جاده‌ای خود سفر، مسیر و راه به‌تدریج قرار است اهمیتی بیش از مقصد و فرجام نهایی بیابد. پدر خانواده از همان ابتدا به‌ واسطه‌ی پای‌شکسته و درماندگی‌اش در حرکت، ناتوان و به بیان روانکاوانه عقیم به نظر می‌آید. اما به‌تدریج و به‌خصوص با تردید همسرش، در می‌یابیم که شاید این پای گچ گرفته که سه ماه است در گچ است، تماماً بهانه‌ای است برای محقق‌ نشدن مهاجرت و سفر نهایی پسر. شاید راه‌حل پدر سرخوشی است برای کنار آمدن با مهاجرت همیشگی پسرش. پناهی به‌ خوبی تلاش خانواده در آستانه فروپاشی برای حفظ و استحکام خود را نشان می‌دهد. صحنه‌ای که خانواده ازهم‌گسیخته با گوش‌دادن به ترانه‌ای از هایده، می‌کوشد خود را منسجم نشان دهد یا گفتگوی پدر و پسر کنار رودخانه با مضمون دوستی و رفاقت.
.
تمامی حقوق این کانال متعلق به حسام نصیری است و بنابراین هرگونه نشر و استفاده منابع این کانال با ذکر منبع و نویسنده آن بلااشکال است.
‪@HessamNasiri‬

[@amirgharekhani9166]

عالي
به نظر منم بدجايي تموم شد 👍🏻

[@FaridehNasiriKenari]

The best reviews 👌👌❤❤

[@MohammadMirani-n8l]

بسیار عالی بود