"Nie płacz", "nie histeryzuj", "nie maż się", "nie biegaj, bo się przewrócisz", "nie przechwalaj się", "nie strój się tak", "nie maluj się", "nie jedz tyle", "nie idź, bo coś Ci się stanie" itp. itd. Dziękuję, właśnie wypuściłam te złe emocje :)
A dlaczego tak mówią? Bo do nich też tak mówiono w dzieciństwie/młodości. Tyle że oni nie byli świadomi tego, że krzywdzą w ten sposób innych. Teraz ludzie są coraz bardziej świadomi pewnych spraw i zachowań i to właśnie to pokolenie dzisiejszych 30latków może przerwać to błędne koło i nie powielać błędów rodziców czy dziadków...
"Płaczesz? Nie płacz bo jak Ci przyłożę, to dopiero będziesz miała powód do płaczu!" Lub kara cielesna za to, że kiedyś u przyjaciela z dzieciństwa dostałam ataku paniki na myśl o powrocie do domu i ośmieliłam się rozpłakać przy ludziach i to jeszcze poza własnym domem.
Takie schowane jak trup w szafie emocje i tak wyjdą na jaw po kilkunastu (lub kilkudziesięciu) latach w postaci nerwicy, uzależnień, zaburzeń czy chorób.
@@nataliatur-relacje nie i nie planuję. Jak byłam dzieckiem to z dwa razy mnie zaciągneli siłą do psychologa, ale poczułam się oszukana. Pierwszy zrobił mi jakieś testy i stwierdził, że mam IQ poniżej normy, a drugi wygadał wszystko co powiedziałam mojej matce, mojemu katu i dostałam za swoje. Więc za trzecim razem przemilczałam całą wizytę i nie odpowiedziałam na żadne pytanie. Później w LO pedagog szkolna zamiotła pod dywan próbę gwałtu na mnie w damskiej toalecie i zwyczajnie nie ufam terapeutom. Na przestrzeni lat zrobiłam ogromny postęp ze swoją psychiką samodzielnie pracując nad sobą, czytając książki i podręczniki z zakresu psychologii, słuchając darmowych wykładów czy czytając badania naukowe. + najważniejsze, odcięłam się od swojego oprawcy tak szybko jak tylko było to prawnie i materialnie możliwe. Pomaga mi też na co dzień związek z ukochanym, który aż do przesady jest z normalnej rodziny. Od dziecka wiedziałam, że wzorców ze swojej rodziny czerpać nie mogę, zaczęłam więc obserwować rodziny przyjaciół i sąsiadów, to była mądra decyzja. Moja nerwica nie jest dramatyczna. Po prostu mam niższy próg odporności na bodźce wokół i potrzebuję dłuższego wyciszenia po 8h pracy czy jakiejś sytuacji bardzo stresowej. Źle znoszę krzyki, ale umiem postawić granicę (np. mojej kierowniczce), że pewne zachowania wobec mnie nie przejdą. A tiki nerwowe to zaciskanie różnych mięśni w ciele aż do momentu gdy poczuję ból i rozluźnienie, nikt tego nie widzi aż mu nie powiem i nie pokażę.
@@nataliatur-relacje PS. Poza tym uważam, że jak na osobę, która doświadczyła pedofilii, bicia, krzyków, choroby alkoholowej matki, braku ojca, który całe moje życie był na zarobku za granicą (pierwszy raz zobaczyłam go podobno mając 3 lata i zapytałam co to za wujek), momentów gdy musiałam spać w garażu lub nogą wybić okno aby móc wejść do własnego domu, permanentnego stanu zastraszania i walki o przetrwanie jak zwierzę, to jestem jakimś tytanem silnej psychiki. Nawet wczoraj podczas rozmowy z przyjaciółką ze zdziwieniem odkryłam, że nie pamiętam kiedy ostatnio z żalem czy gniewem rozpamiętywałam przeszłość i że w końcu jestem tu i teraz patrząc w przyszłość.
Aktualnie mam 14 lat. Jak wiadomo w okresie nastoletnim prawidłowe rozwijanie swojej mentalności i emocjonalności jest niezwykle ważne. Od zawsze byłam sobą bardzo wrażliwą, jednak moi rodzice i otoczenie akceptowali to, dzięki czemu ja nie miałam z tym problemu, postrzegalam to jako coś normalnego, niestety do czasu. Jestem sportowcem, trenuje od prawie 6 lat. Po jakimś czasie zaczelam wchodzić na wyższy poziom a co za tym idzie startować w zawodach. Często niepowodzenie powodowało u mnie płacz, niestety mój trener nie przyjmował tego tak dobrze, zamiast tego mówił, że jak będę sie mazać to już nie wystartuje, dochodziło do tego tez wbijanie mi szpileczek, chciał na siłę sprawić, że będę silniejsza i mniej wrażliwa, co powodowało zatrzymywanie przezemnie moich emocji, Jednak takie działanie nie przyniosło pozytywnych skutków. Mój trener chciał w jakiś sposób mnie zmienić, bo ogólnie pamuje takie przekonanie, że dzięki takim traktowaniem i jakimiś "traumatycznymi" wydarzeniami człowiek staje się twardszy nie przejmuje się tak wszystkim. Ale nie, to nie działa owszwm może lepiej znoszę czyjeś dogryzanie albo zle komentarze na mój temat, ale to nie znaczy, że się zmieniłam. Dodatkowo w skutku przyniosło mi tylko pokłady siedzącej we mnie frustracji, przewlekły smutek, dołki psychiczne i problem upustem emocji Dlatego proszę wszystkich trenerów, nauczycieli, rodziców w zasadzie każdego nie zależnie od tego czym się zajmuje o nie postępowania w taki sposób. Nie da się zmienić wrażliwości i emocjonalności, a na pewno nie w taki sposób, jeśli chce się ustabilizować ta wrażliwość trzeba robić to ze spokojem poprzez rozmowę a nie wbijaniem szpil aby kogoś uodparniać. A osobą które są pod takin naciskiem radzę sje jakos od tego odciąć i skontaktować się z terapeutą, ja niestety tego nie zribilam, ale po kwarantannie będę musiał z tego skorzystać, bo całą ta frustracja i smutek odbierają mi przyjemności i porządek w głowie. Dziękuję Nishko, za wszystkie twoje filmy, bardzo dużo się z nich dowiedziałam w tematyce, która mnie naprawdę fascynuje, pomogły mi też znaleść powody niektórych z moich uczuć. Dziękuję jescze raz i pozdrawiam❤️
Z tego co zauważyłem, często jest tak że zakazane emocje są podszywane innymi. Tzn jak facet nie może wyrażać smutku, wyraża go poprzez złość, a kobiety często frustracje wyrażają płaczem bo to im wolno.
Ja pochodzę z takiej „rodziny”. Dodatkowo u mnie każda emocja była powodem do wstydu… Jak byłam zła, to miałam się wstydzić za złość, jak smutna - to miałam się wstydzić łez, jak przeżywałam radość - to było to za głośne i też powinnam się wstydzić, bo co ludzie pomyślą o tej „rodzinie” skoro ja się tak zachowuję. Ogólnie miałam się uśmiechać, nie płakać, nie dyskutować, być zrównoważona emocjonalnie, grzeczna, posłuszna, nie przynosić wstydu swoim zachowaniem, dobrze się uczyć (zła ocena to wstyd dla „rodziny”, przy czym zła to już 3 i nikt nie zastanawiał się skąd to 3), dobrze wyglądać (bo nieodpowiedni wygląd to wstyd dla „rodziny”), być kulturalna i uprzejma, nie odmawiać bo to sprawia przykrość innym i świadczy o złym wychowaniu (później przez tą nieustającą zgodą na wszystko stałam się "człowiekiem bez granic"). A to wszystko kierowane było do dziecka. A jak zrobiłam coś „nieodpowiedniego” (nawet jak powiedziałam coś nie po myśli „rodziny”) to był dramat, obrażanie się (dorosłych na dziecko - co jest przemocowe), deklaracje, że popsułam stosunki w rodzinie (miałam kilka lat), że zezłościłam wszystkich w „rodzinie” i już nie będzie tak samo. Nawet kilka razy był płacz (nie mój, tylko opiekunów - ja nie mogłam płakać). Byłam tak wytresowana (i zestresowana, i zastraszona), że jako dziecko bałam się napić wody bez pytania. W dorosłość wkroczyłam z poważnymi zaburzeniami... Po kilku latach terapii i powolnego odkrywania emocji widzę jak bardzo zniewolona byłam. Kocham swoje emocje i wolność jaką daje ich akceptacja i wyrażanie (w zdrowy sposób oczywiście). Pozdrawiam
Bardzo mi przykro z powodu tego co doświadczyłas, ale tez jestem pod wielkim wrażeniem! ze mozna sobie poradzic. Tez mam duzy balagan w emocjach i nie wiem na co czekam 😅 Gratuluję, ze odwazylas się cos zmienic. 🌸
miałam dokładnie to samo... ciągle było "co ludzie powiedzą". Plus to że miałam wstawać punkt 8 i od razu się ubierać. Jeśli spałam do 12 i chodziłam do 16 w piżamie to było "tylko ty śpisz tak długo i chodzisz w piżamie, nikt inny tego nie robi tylko ty" Czyli jeszcze wmawianie mi że wszyscy ludzie na świecie żyją według tego schematu wstawania wcześnie, ubierania się i od razu rzucania się w wir pracy, tylko ja śpię do południa i nie biorę się za pracę o świcie tylko pozwalam sobie na lenistwo... Do teraz mam czasami ogromne wyrzuty sumienia kiedy siedzę leniwie i nic nie robię, ale z drugiej strony wiem że spędzenie czasu na nic nie robieniu też jest nam potrzebne i pozwala na rozładowanie napięcia spowodowanego pracą.
Miałam wszystko to samo, to było nie do zniesienia, wyprowadziłam się z domu zaraz po 18-stce i z nikim nie utrzymuje kontaktu. Teraz jestem po 30-stce i cały czas miałam wrażenie że coś jest ze mną nie tak, nie radziłam sobie w życiu. Teraz jestem na psychoterapi i wszystko zaczynam rozumieć i żyć zupełnie inaczej a moje dziecko wychowuję nie "tresuje" i powiem wam że jestem trochę w szoku jak zobaczyłam taką ilość komentarzy osób przeżywających to samo, to jest dopiero istna pandemia, kwintesencja polskiego chrześcijaństwa, to wszystko powinno być nagłaśniane żeby kolejne pokolenia nie robiły tych samych błędów
Niestety mnie też chowali w emocjonalnym więzieniu. Moja terapeutka mówi, że jest z tym jeszcze jeden problem - nie da się schować tylko tych złych emocji, jak się wrzuci do lochu jedne i zaczną działać mechanizmy obronne, to te "dobre" emocje też znikają ;) Dzięki za filmik!
Znane mi uczucie. Przez lata więziłam w sobie te "negatywne" emocje aby nie skrzywdzić, nie czepiać się drugiej osoby... A po latach jak nastąpił wybuch nie dało się tego zatrzymać. Nie polecam - tym wybuchem wyrządziłam większą krzywdę niż gdybym mówiła na bieżąco o tych pojedynczych ziarenkach piasku które w zbyt dużej ilości okazały się zbyt ciężkie i wysypało się wszystko. Teraz staram się postępować inaczej i mimo że nie jest łatwo bliskie mi osoby wiedzą co się we mnie dzieje na bieżąco. Nareszcie 😃 Dostrzegam że to ulga nie tylko dla mnie 😄
ale czy to był jednorazowy wybuch czy trwał długo i dział się wielokrotnie? Bo często przeceniamy siłę wybuchu i jego skutki, boimy się np. że nasza złość może kogoś zabić, tak bardzo się jej boimy.
@@nataliatur-relacje Był jednorazowy i naprawdę potężny, kompletnie nie potrafiłam nad sobą zapanować. Moi bliscy nie rozumieli o co mi chodzi i sądzili, że czepiam się o drobnostkę. Kilka godzin prób zapanowania nad płaczem. Porównałabym to wręcz do wycia. Mam nadzieję że nigdy więcej nie zafunduję czegoś takiego innym i samej sobie. Tak jak Pani przedstawiła w filmie - kwestia wylania napoju na stół 😅
Dzisiaj ignoruję babcie za wczorajsze wyskoki do mnie. Skończyła mi się cierpliwość i powiedziałam jej co o niej myślę. Stare baby myślą, że wszystko im ujdzie na sucho - otóż nie, nie tym razem
Wyobrażam sobie, że musi być Ci trudno. Jednak pamiętaj, że najlepsze efekty daje powiedzenie o swoich uczuciach, np. "Jest mi przykro/jestem wściekła, że tak mnie traktujesz", "Czuję złość, gdy tak do mnie mówisz", "Jestem zmęczona i sfrustrowana twoimi radami/uwagami" itd. Bo z tym nie ma co dyskutowac: to są twoje uczucia. Natomiast gdy zaczniesz kogoś obrażać, to raczej nic dobrego z tego nie wyniknie, w sensie małe szanse na zmianę. Trochę więcej mówiłam o tym w tym filmie: ruclips.net/video/-e2tRKfxsfI/видео.html
@@nataliatur-relacje niestety domowi kaci i na to mają sposób - "jesteś przewrazliwona", "jesteś za głupia, dlatego nie rozumiesz, że mam rację i powinnaś mnie słuchać", "mam w d*pie twoją złość" itd.
Babcie potrafią dobić jak nikt inny. Nie wiem czemu czują, że mają prawo dobijać wnuczki i sprawiać, że mają kompleksy przez całe życie (mówię akurat o sobie).
Ostatnio dużo rozmyślałam nad byciem 'emocjonalną kaleką', a po obejrzeniu Pani filmu jestem już całkiem pewna, że dałam się zamknąć w takim 'emocjonalnym więzieniu'. Kiedyś - gdy byłam młodsza - zawsze gdy płakałam to słyszałam 'nie rycz' albo widziałam jak moja mama podśmiewa się ze mnie (na przykład gdy płakałam z frustracji, bo coś mi się nie udało). Złość i inne podobne emocje też ostały we mnie wyciszone. Teraz wstydzę się płakać - nawet w obecności przyjaciół, bez względu na powód. Nawet jeżeli wzruszy mnie film i wiem, że płacz jest naturalny w takiej sytuacji, to i tak próbuję się powstrzymać albo ukryć łzy, bo się ich wstydzę. Złości nie umiem okazywać - jestem bardzo cicha i spokojna, staram się nie wychylać i często jestem przez to wytykana, ludzie rzucają tekstami 'weź coś krzyknij, umiesz krzyczeć?' no i wtedy uświadamiam sobie, że nie, nie umiem. Ekscytacja czasami się wydostaje, ale staram się ją tłumić, więc przez większość czasu mam obojętną minę i czuję się dość nijaka.
Bardzo Ci dziękuje Nishka za ten, bo utwierdził mnie w przekonaniu, że w domu nie było miejsca na wszystkie emocje. Szczególnie na smutek, bo przecież zawsze trzeba być wesołym, pogodnym. Naprawdę wiele mnie to kosztowało, aby tak jak mowisz, stać na straży i ciągle pilnować swoich emocji. Bardzo się cieszę, że korzystam teraz z profesjonalnej pomocy 😊
Mam niesamowite szczęście bezstresowego wychowania, a swoimi filmikami mi to uświadamiasz. Bardzo jestem wdzięczny za te materiały, interesujące i na najwyższym poziomie!
Odkryłam dzisiaj twój kanał i zrozumiałam że potrzebowałam osoby która jasno i wyraźnie mówi o emocjach, relacjach, o tabu, bo nikt nie chce z młodymi ludźmi o tym rozmawiać. Byłam kiedyś bardzo nerwowa i nie panowałam nad tym, ale z czasem zaczęłam ogarniać moje emocje i nie denerwować się z byle powodu. Twoja rada o nazywaniu emocji i pozwoleniu sobie na ich przeżycie jest naprawdę przydatna i na pewno często będę się do niej stosować.
Wow, naprawdę? Nie miałem pojęcia, że tacy ludzie wogóle istnieją... znaczy: słyszałem milion razy te teksty typu "złość piękności szkodzi", "nie rycz jak baba", itd. itp. Ale nie myślałem, że istnieją takie rodziny, w których WOGÓLE zabrania się okazywania emocji. Dzięki za ten film Nishka!
Od małego mój tata strofował mnie za śmiech i płacz. „Czego ryczysz?” „Czego rżysz?” „Przestań histeryzować” „przestań się nakręcać!”. Moja mama zawsze mnie broniła i starała dawać mi przestrzeń do wyrażania swoich emocji. Jednak kiedy zmarła, to całe moje lata młodzieńcze zamieniły się w więzienie - w dosłownym tego słowa znaczeniu. Nie mówiłam swojego zdania, nie sprzeciwiałam się, nie wychodziłam z pokoju, nie wychodziłam do ludzi, no nic. Efekty tego były daleko idące - z 5 uczennicy stałam się jedynkową, zaczęłam palić, pić itp. Były ze mną duże problemy, uciekałam z domu. Jednak wciąż przy tym wszystkie moje emocje były negowane: zawsze przesadzałam, nakręcałam się i tym podobne. W wieku 22 lat skończyłam jako morfinistka, która całe dnie spędza w pokoju, co 40 minut pompuje sobie toksyny w krwiobieg i jej życie polega na wegetacji. Dopiero niedawno ktoś mnie zapytał: „Czy Ty się kiedykolwiek złościsz?”. I wtedy do mnie dotarło. Przecież ja się nie złoszczę, a jak się rozpłaczę albo tańczę ze szczęścia w samotności - to jest mi wstyd przed samą sobą! Dotarło do mnie wtedy, że wszelka autodestrukcja wynikała z próby rozładowania kumulujących emocji. A w substancjach pokroju morfiny, heroiny czy kodeiny zakochałam się, bo wywołują błogi spokój - czyli są idealne do tłumienia emocji. Zaczęłam terapię i jestem na programie substytucyjnym. Trzymajcie kciuki, żebym dostała się w tym roku na studia prawnicze. I żeby moje blizny po kłuciu się - zniknęły :)
Ojej, dziękuję, że podzieliłaś się swoją historią, bardzo współczuję Ci przeżyć i trzymam kciuki, żebyś dostała się na studia i żebyś wytrwała w trzeźwości. Dawaj znać, jak się czujesz i miewasz!
Bardzo mi przykro że miałaś takie dzieciństwo 😳 Gratuluję decyzji o terapii i leczeniu! Wiem jak trudno zmieniac i działać, ale na szczęście jest to absolutnie możliwe! Życzę powodzenia i wszystkiego dobrego! I dziękuję bo uświadomiłaś mi że też sama przed sobą wstydzę się gdy dam upust swoim emocjom. A one nie są ani dobre ani źle, emocje są neutralne i potrzebne bo sygnalizują nam o niezaspokojonych potrzebach jedynie reakcje na nie mogą być źle i dlatego trzeba się nauczyć z emocjami dobrze obchodzić. Powodzenia! ❤️
Moim zdaniem nie tylko do dziecka się stosuje właśnie takie zasady, tylko tez do męża/żony. Gdy słyszysz, nie ekscytuj się tak, nie płacz, nie wyolbrzymiaj. Bardzo możliwe, ze to tez wynika z wychowania właśnie w takim środowisku, ale nikt nie powinien nas ograniczać w odczuwaniu emocji! Ani rodzina ani partner, nikt nie powinien wywierać wpływu jak się mamy zachowywać. Bardzo dobry filmik!
Nishko, robisz tak dobrą robotę..! Zazdroszczę wszystkim nastolatkom/młodzieży, że mogą do Ciebie dotrzeć i zaoszczędzić sobie mierzenia się ze wszystkimi schematami i problemami na raz, już w dorosłym życiu! Ściskam Cię ciepło - pomimo, że kwarantanna trwa, ale to przecież tylko wirtualnie :)
Właśnie mnie to zawsze drażniło że rodzice kazali mi żyć według pewnych zasad typu "jesteś za duża żeby płakać/okazywać złość/nadmiernie się ekscytować". Chcieli ze mnie zrobić takiego robocika bez emocji bo "co ludzie powiedzą". Ale ja jako osoba bardzo zbuntowana nigdy nie dałam się wpisać w ten schemat i po prostu robiłam co mi się podobało, oczywiście w granicach rozsądku. Najgorsze co pamiętam to próba wykorzenienia ze mnie skłonności do lenistwa. Według nich powinno się pracować cały dzień od rana do wieczora bez pozwalania sobie na choćby chwilę relaksu, bez dnia wolnego. Lezenie godzinę w wannie, czy w łózku ze słuchawkami to była fanaberia, tak samo oglądanie telewizji, granie w gry, zbędne aktywności które niczemu nie służą poza stratą czasu. Jedynym słusznym zajęciem była zawsze nauka i praca. Do rozrywek nie było prawa. A przecież nie od dziś wiadomo że człowiekowi rozrywka jest potrzebna tak samo jak jedzenie i sen. Po szkole najlepiej jakbym im pomagała, nieważne że wstawałam o 4 rano żeby się uczyć i wracałam zmęczona z milionem zadań do odrobienia. Nie. Miałam rzucać wszystko i iść sprzątać. Nieważne że byłam zestresowana nadamirem obowiązków. Okazanie niechęci było poczytane jako skrajne nieposłuszeństwo i zaraz było "inne dzieci po szkole pomagają rodzicom, a ty nic nie robisz". Czyli jeszcze próbowano mi wmówić że inni są lepsi. "Inni wstają wcześnie rano tylko ty śpisz do południa", "inni mają dobre oceny tylko ty masz złe", "inni robią to czy tamto lepiej" "inni się nie złoszczą, nie płaczą, nie tupią nóżką, nie krzyczą, tylko ty to robisz". Oj jak ja się buntowałam. Zakazy łamałam, ze zdwojoną siłą okazywałam emocje, nie chciałam się poddać i dać zamknąć w ramkach, co skutkowało tym że było jeszcze gorzej, jeszcze większe wymagania i niezadowolenie rodziców. W dorosłość weszłam z depresją i nerwicą, przekonana że jestem do niczego, że wszyscy są lepsi ode mnie tylko ja jestem leniwa i wszystko robię źle. Perfekcjonizm to moje drugie imię. Rodzice ciągle pracowali, po pracy zajmowali się domem, matka ciągle sprzątała, ojciec coś remontował, nie pamiętam zbyt wiele wspólnych wyjazdów, żadnego spędzania czasu na lenistwie, bo zawsze było że trzeba pracować bo co ludzie powiedzą jak nie będzie posprzątane, wyremontowane itp. A jak już gdzieś wyjeżdżaliśmy raz na ruski rok to to było zawsze bardzo nerwowe, to nie był czas odpoczynku tylko stresu i problemów bo trzeba się przygotować, spakować itp. Po prostu nie pamiętam niczego miłego z dzieciństwa tylko ciągle jakieś darcie się o wszystko i wymagania, bądź taka, siaka, owaka, nie bądź leniwa, nerwowa, smutna itp.
Ten film zadziałał na mnie trochę jak sesja u psychoterapeuty pod tym względem, że czuję jakby coś mi się znowu w głowie odblokowało 😃 Dziękuję bardzo Nishko 💕
Świetny filmik !!! Mnie osobiście obrywało się w domu, za bycie zbyt uśmiechniętą, wyluzowaną, cieszącą się życiem. Koniec, końców wyrosłam na kogoś święcie przekonanego, że chodzenie z nosem na kwintę jest symbolem / oznaką dorosłości. Od 15 lat choruję na stwardnienie rozsiane, a aktualnie kombinuję jak nie jechać do domu na Gwiazdkę 2020.
Domowa dyktatura emocjonalna. Im więcej filmów oglądam na tym kanale, tym bardziej utwierdzam się w tym, że nie warto się przejmować sytuacją w domu, bo to nie jest normalne - dziękuję ❤️💐🌿
Zastanawiam się, czemu tu tak mało wyświetleń jest. Od ponad roku oglądam pani filmy i bardzo lubię sposób w jaki się pani wypowiada, taki merytoryczny + bardzo przyjemnie słuchałoby się pani podcastów. Pozdrawiam ❤️
I couldn't stress enough o tym jak ważna jest ta kwestia! Jest prosta do zrozumienia, ale tak powszechna i często trudna do okiełznania. Zwracajmy na to uwagę
Niedawno miałam praktyki w szkole podstawowej. w szóstej klasie był nadwrażliwy chłopak, który reagował płaczem na wszystko. Brak ołówka, niefajne zadanie, no cokolwiek. Można być wrażliwym, ale to dziecko ewidentnie ma jakiś problem, bo na KAŻDEJ lekcji wpadał w spazmy i zanosił się od płaczu, łzami mocząc wszystkie zeszyty i ubrania. Nauczycielka (a mój opiekun praktyk, gadałyśmy o tym chłopaku) zareagowała do rodziców, i problem najprawdopodobniej jest tam. Matka temat olała, bo w domu jest grzeczny... :))))
raz bardzo sie ucieszylam z wygranej w jakims listownym konkursie, bardzo się cieszyłam, bo nigdy wcześniej niczego nie wygrałam i usłyszałam, że zachowuje się jak wariatka... to było ponad 20 lat temu, a ja do tej pory wstydzę się okazywać radość 😔
Właśnie na mojej terapii jestem na etapie nauki akceptowania uczucia odrzucenia w różnych aspektach życia oraz pozwalania sobie na płacz (zwłaszcza przy drugiej osobie). Niedawno dotarło do mnie, jak wiele energii zabiera mi pilnowanie się, żeby się nie rozpłakać przy kimś, albo udawać, że mi na kimś nie zależy, by nie odczuć odrzucenia. Bardzo to trudne, ale chyba widzę światełko w tunelu. Pozdrawiam wszystkich, zwłaszcza tych, którzy mają podobnie. :)
Czasem dobrą techniką jest skupienie się na fizycznych odczuciach związanych z emocjami. Po to, by przy nieprzyjemnych emocjach nie myśleć o nich, tylko je odczuwać, przeżywać. Myślenie w emocjonalnie przykrym stanie zwykle ma równie przykry odcień, uczucie smutku czy złości może powodować myśli, które dalekie będą od obiektywnej oceny sytuacji i tylko spowodują kolejne przykre uczucia. Uczucia są od tego, żeby je odczuwać, myślenie o nich może się przydać później, jak już je przeżyjemy :)
U mnie w domu niestety w ogóle się nie rozmawia o emocjach. My z bratem bardzo dużo rozmawiamy, ale z rodzicami nigdy o takich rzeczach się nie rozmawiało. Do tej pory to jest temat tabu. Lepiej przemilczeć niektóre rzeczy niż podjąć dyskusję.
Super filmik! Z siostrą zastanawiałyśmy się wczoraj nad tą tematyką. Z emocjami staram się radzić poprzez spisywanie swoich przemyśleń. Czasem w formie listu, czasem w postaci strumienia myśli. Wtedy albo czuję rozluźnienie, albo zauważam, że się bardziej na coś nakręcam, to piszę też i o tym spostrzeżeniu i staram się zadać sobie pytanie co czuję i dlaczego tak czuję. Sporo rzeczy udało mi się w ten sposób przepracować. Pozdrawiam
Cześć! Bardzo lubię oglądać Twoje filmiki ponieważ bardzo ciekawie opowiadasz i realizujesz swoje filmy. Mam tylko 1 małą uwagę co do edycji filmików: wydaje mi się, że masz trochę za głośno efekty dźwiękowe. Gdyby je dać tak o -10 db to by znacznie lepiej się słuchało filmików na słuchawkach :D Pozdrawiam serdecznie poleciał dzwoneczek bo sub jest już od jakiegoś czasu :D
A co robić w przypadku PTSD? Moze nagrasz o tym odcinek? No bo z jednej strony warto przeżywać emocje lub je nazywac, nie zamykać się na nie, a z drugiej strony jeśli ktoś ma PTSD i te emocje są destrukcyjne, to co z nimi robić? Oglądałam jeden filmik na yt (Kanał Wilczycą być) gdzie pewna Pani tłumaczyła że warto np. sprowadzić wtedy swoje ciało na Ziemię, skupić się na ciele, a to jest w sumie forma zamknięcia się na te emocje.
ojej, nie wiem czy czuję się kompetentna, żeby poruszać ten temat. Myślę że psychiatra lub psychoterapeuta znacznie bardziej byłby tu odpowiedni.. Ale rzeczywiście to bardzo ciekawy temat.
Wychowałam się w domu, w którym ludzie przez nerwy tracili panowanie nad sobą. Przez co stwierdziłam, ze nie powinno się okazywać złości, bo można nad nią nie zapanować... Doprowadziło to do początków depresji, a w gruncie do nerwicy. Emocje po prostu się przelały. Nauczyłam się złościć i czuje się dużo lepiej. Bo złość tez jest nam potrzebna. :)
"Ty, Gniew, o Tobie mówię, musimy porządnie porozmawiać na osobności, powiesz mi o co Ci chodzi?" xD Niby prześmiewczo, ale tak to właśnie działa. Emocje są Nam potrzebne, żebyśmy poznawali samych siebie, Nasze potrzeby. Czasem emocje nawet są bodźcem do tego, żeby znaleźć źródło Naszych zachowań, schematów czy błędów w myśleniu, itd.
@@nataliatur-relacje uff, całe szczęście 😀 bałam się, że jak zacznę więzić moje emotikony, to przyjdzie taki czas, że kichnę i wszystkie mi powypadają 😂 A tak serio, serio, to naprawdę ważny temat. Można się bardzo zdziwić, kiedy tłumione emocje znajdą ujście.
Bardzo ciekawy film. Czy myslala kiedyś Pani może o poruszeniu tematu np altruizmu krewniaczego lub teorii inwestycji rodzicielskiej? Nie wiem czy Pani się tym interesuje ale gdyby tak to taki film o faworyzacji dzieci np byłby super ciekawy i przydatny ❤❤
Oj znam znam... Tylko po jakimś czasie to wszystko, ten cały szit który zbierał się przez lata wybuchnie/wypłynie* (*niepotrzebne skreślić) i zaleje wszystko wokół, ale potem już będzie tylko lepiej :) tak przynajmniej było ze mną :)
zamiatam pod dywan smutek po zerwaniu bo na przecież na takie emoje nie ma miejsca, boję się je odczuwać i nie mogę samej sobie wytłumaczyć że to naturlane bo zawsze nazywano to czymś złym, niepotrzebnym, utrudniającym życie
Zaczynało się dobrze, ale potem coś się pomieszało. Okrucieństwo nie jest dobre. Można czuć smutek, złość, ale okrucieństwo to nie emocja. To zachowanie i to właśnie nieodpowiednie zachowanie. Można czuć wszystkie emocje i jest to w porządku, ale to nas nie usprawiedliwia do krzywdzenia innych lub zachowywania się w sposób okrutny. Jeżeli chodzi o robienie czegoś dla dobra dziecka ( szczepienie to akurat sprawa sporna), to jest coś nie tak kiedy podczas tego czujemy potrzebę bycia okrutnym.. Zmotywowanym, owszem. Pełnym współczucia i akceptujacym to, że dziecko ciężko to przeżywa też. W taki sytuacjach należy zapewnić dziecko, że ma nasze wsparcie i że nie robimy nic by go skrzywdzić. Rozmowa i modelowanie zachowania. Można mieć negatywne emocje lub wybuchy, i jest to jak najbardziej ludzkie, ale należy je zaakceptować lub co do wybuchów, się do nich przyznać i pokazać dziecku, że wiemy iż zachowanie to nie było odpowiednie i nic nas nie usprawiedliwia do krzywdzenia innych nawet wtedy kiedy czujemy negatywne emocje. No i oczywiście przeproszenie pokrzywdzonego (co do dzieci to nigdy nie wymuszanie na nich przeprosin, najlepiej działa modelowanie zachowania) i znalezienie sposobu by mu to jakoś wynagrodzić. Co do tłumienia emocji się i nie jest to zdrowe ani odpowiednie. Emocje są ok. Złe, krzywdzące zachowanie już nie.
W listopadzie miałam sytuację, gdzie ewidentnie moje wiezienie emocjonalne wybuchło i to z niezłym hukiem, gdzie nie bylo co zbierac. Bylo juz baaardzoo nieszczelne moje więzienie. Pomógł alkohol przy rozgrywce planszówek, gdzie byla obecna siostra, szwagier i mama mojego byłego już partnera. Zaznacze ze, tydzien przed jej przyjazdem dawalam znac mojemu mezczyznie, ze ewidentnie zle sie czuje w tym zwiazku. I dluzej juz tak nie moge. Albo on sie wkoncu zaangazuje w nasz zwiazek ktory olal i zamiast rozmawiac, uciekl w gry komputerowe albo, to ewidentnie koniec. Tylko mi przyznal racje i przeprosil byle zakonczyc juz ten temat. Co raz gorzej sie czułam i powracala depresja.(Agonalny placz przez wiekszosc dnia, gdy go nie bylo w domu a pozniej, wieczorem stlumiony placz pod prysznicem, zagluszony muzyka.) Dusilam od ponad roku moje emocje w nadzieji że, cos sie zmieni na lepsze. Niestety, pomogly dwa drinki, zaznacze ze wszyscy wtedy pilismy do gry na rozluznienie.. tam tego, feralnego wieczoru gdy, zaczelam przegrywac a, moj ex ogrywał wszystkich. Nie wytrzymalam. Zwyzwalam go i nakrzyczalam strasznie na niego. Powiedzialam cos w stylu że, psuje nam zabawe itd. Odrazu z miejsca zostalam skreslona przez jego rodzinę mimo ze, znamy sie 2 lata i nigdy wczesniej nie mielismy zadnych problemow, wrecz przeciwnie. I widywalismy sie co weekend. Co do wyrzucenia emocji, mysle ze pomogl mi tez fakt że 2 dni wczesniej dowiedzialam sie ze moj tata jest w szpitalu i ze jest powaznie. Oczywiscie moja rodzina mnie nie poinformowala co sie dzieje, za co bylam podwojnie zla. Bo jestem w Anglii, wiec raczej tak szybko sie nie dostane do Polski do taty do szpitala. Przeprosilam go odrazu po powrocie do domu. Bo strasznie sie zle czulam ze tak przy jego rodzinie wydarlam. A po dwoch dniach, wezwali go tylko Jego, bez mnie do nich do domu. A po powrocie oznajmil ze, chce zakonczyc nasz zwiazek. Ehh... Na przyszlosc, wynioslam z tego ze, nie moge ograniczac moich uczuc. Musze od samego poczatku zaznaczyc moje granice. A przed wszystkim WYRAŻAĆ WŁASNE EMOCJE. Bo inaczej, cierpie na zdrowiu fizycznym jak i psychicznym. Albo najgorzej. Obrywają bliskie mi osoby które, kocham i na ktorych mi zależy.
znam to na wlasnym przykładzie ,jest cięzko , ale kiedy juz sie uwolnisz najwieksza nagroda jest mina własnej matki kiedy natępuje nieskrepowana erupcja negatywnych treści.
No właśnie... A jak to zmienić, żeby już nie ukrywać tych negatywnych emocji, nie czuć się wszędzie nieswojo? Da się to zmienić samemu jeśli robiło się to od około 10lat?
Mysle ze u mnie to było zauważalne od zawsze - bycie w takim emocjonalnym więzieniu. Zawsze musiałam być silna, nie plakac, nie dołować sie, bo inaczej byłam ta szara myszka… to jest ciężkie, nawet gdy próbujesz wywiązać sie z takiego schematu, śle nie potrafisz.
Dzięki cudownym rodzicom boje sie płakać przy kimkolwiek. Dzięki chowaniu emocji wylądowałam u psychologa z nerwicą. I jak teraz wyjść z tego więzienia?
Co sądzisz o takim okazywaniu złosci: Kłótnia, ktoś uderza kilka razy reką w ścianę/stół i mowi, że druga osoba go niesamowicie wkur*. Czy to jest ok, czy podchodzi już pod pewien rodzaj przemocy?
Wydaje mi się, ze ważne jest, co się stanie po tym jak ta druga osoba powie: „nie życzę sobie żebyś tak na mnie krzyczał”- czy uszanuje to i przestanie czy nadal będzie w to brnął/brnęła
Gram od roku w domu w szkole wszędzie nikt nie wie co czuje wszyscy myślą że jestem mądrą dziewczyną która ma fajne życie u której wszystko jest okej...
*Moja matka płacze z jakiegoś powodu* Moja siostra: no i czego beczysz, już beczysz (powiedziane z nerwami) Niestety tak to u mnie w domu wygląda zazwyczaj
Dlaczego ludzie znęcają się psychicznie, wręcz prześladują kogoś, obgadują, nie znając ich. Czy daje im to jakąś chorą wydumaną pewność wiedzy na dany temat o tej osobie, kiedy ta nie wie co, się dzieje???? Czy to już choroba społeczno psychiczna. Łaziska
Myślę, że może to wynikać z tego, że te osoby mają same bardzo poharataną psychikę lub doświadczenia i wydaje im się, że bycie okrutnym dla innych da im jakieś ukojenie. Nie jest to oczywiście żadne usprawiedliwienie...
O rany żyłam w takiej rodzinie... Dziękuję za ten film. To takie uwalniające widzieć, że mój wstyd w okazywaniu emocji nie jest z księżyca i nie jest ze mną z mojej winy coś nie tak, że tak mam.
Albo dodam jeszcze, bo mi się nasunęło, że od kiedy zaczęłam oswajać swoje prawdziwe emocje, zamiast je tłamsić zmniejszył się we mnie poziom agresji i konfliktowości oraz ustąpił lęk przed ciemnością - pomyślałam, że może był jakiś związek między moją lękliwością, a moim stłumionym wnętrzem? Że może w jakiś sposób te lęki były projekcją lęków przed samą sobą czyli tym, co jest we mnie wyobcowane, nieukochane, odepchnięte. Potwierdziłaś, że intuicja dobrze mi podpowiadała :D
"Nie płacz", "nie histeryzuj", "nie maż się", "nie biegaj, bo się przewrócisz", "nie przechwalaj się", "nie strój się tak", "nie maluj się", "nie jedz tyle", "nie idź, bo coś Ci się stanie" itp. itd.
Dziękuję, właśnie wypuściłam te złe emocje :)
Tak, człowiek z Krainie Nie...
A dlaczego tak mówią? Bo do nich też tak mówiono w dzieciństwie/młodości. Tyle że oni nie byli świadomi tego, że krzywdzą w ten sposób innych. Teraz ludzie są coraz bardziej świadomi pewnych spraw i zachowań i to właśnie to pokolenie dzisiejszych 30latków może przerwać to błędne koło i nie powielać błędów rodziców czy dziadków...
"Płaczesz? Nie płacz bo jak Ci przyłożę, to dopiero będziesz miała powód do płaczu!"
Lub kara cielesna za to, że kiedyś u przyjaciela z dzieciństwa dostałam ataku paniki na myśl o powrocie do domu i ośmieliłam się rozpłakać przy ludziach i to jeszcze poza własnym domem.
Ojej, bardzo mi przykro :(
No jakbym mojego ojca słyszała 😂
Ale na poważnie to bardzo Ci współczuję, dobrze, że od rodziców można się wyprowadzić i żyć po swojemu 😊
@@IhazelnutI uciekłam od matki jak tylko było to prawnie możliwe. Powinny być bardzo zaawansowane testy przed zezwoleniem parze na zostanie rodzicami.
@@Plutos_Child69 może nie testy a badania bardzo złożone 😉
Takie schowane jak trup w szafie emocje i tak wyjdą na jaw po kilkunastu (lub kilkudziesięciu) latach w postaci nerwicy, uzależnień, zaburzeń czy chorób.
Dokładnie, nerwica to coś czego nie potrafię opanować. I tiki nerwowe, tyle, że potrafię je ładnie kamuflować. :)
@@Plutos_Child69 Mi do pewnego momentu też udawało się to ukrywać, ale po kilku latach już nie miałam na to siły... Teraz pomagają mi leki ;)
@@Plutos_Child69 Współczuję :( czy korzystasz z pomocy specjalisty, np. psychoterapeuty? To może być bardzo pomocne i ułatwić Ci życie.
@@nataliatur-relacje nie i nie planuję. Jak byłam dzieckiem to z dwa razy mnie zaciągneli siłą do psychologa, ale poczułam się oszukana. Pierwszy zrobił mi jakieś testy i stwierdził, że mam IQ poniżej normy, a drugi wygadał wszystko co powiedziałam mojej matce, mojemu katu i dostałam za swoje. Więc za trzecim razem przemilczałam całą wizytę i nie odpowiedziałam na żadne pytanie. Później w LO pedagog szkolna zamiotła pod dywan próbę gwałtu na mnie w damskiej toalecie i zwyczajnie nie ufam terapeutom. Na przestrzeni lat zrobiłam ogromny postęp ze swoją psychiką samodzielnie pracując nad sobą, czytając książki i podręczniki z zakresu psychologii, słuchając darmowych wykładów czy czytając badania naukowe. + najważniejsze, odcięłam się od swojego oprawcy tak szybko jak tylko było to prawnie i materialnie możliwe. Pomaga mi też na co dzień związek z ukochanym, który aż do przesady jest z normalnej rodziny. Od dziecka wiedziałam, że wzorców ze swojej rodziny czerpać nie mogę, zaczęłam więc obserwować rodziny przyjaciół i sąsiadów, to była mądra decyzja. Moja nerwica nie jest dramatyczna. Po prostu mam niższy próg odporności na bodźce wokół i potrzebuję dłuższego wyciszenia po 8h pracy czy jakiejś sytuacji bardzo stresowej. Źle znoszę krzyki, ale umiem postawić granicę (np. mojej kierowniczce), że pewne zachowania wobec mnie nie przejdą. A tiki nerwowe to zaciskanie różnych mięśni w ciele aż do momentu gdy poczuję ból i rozluźnienie, nikt tego nie widzi aż mu nie powiem i nie pokażę.
@@nataliatur-relacje PS. Poza tym uważam, że jak na osobę, która doświadczyła pedofilii, bicia, krzyków, choroby alkoholowej matki, braku ojca, który całe moje życie był na zarobku za granicą (pierwszy raz zobaczyłam go podobno mając 3 lata i zapytałam co to za wujek), momentów gdy musiałam spać w garażu lub nogą wybić okno aby móc wejść do własnego domu, permanentnego stanu zastraszania i walki o przetrwanie jak zwierzę, to jestem jakimś tytanem silnej psychiki. Nawet wczoraj podczas rozmowy z przyjaciółką ze zdziwieniem odkryłam, że nie pamiętam kiedy ostatnio z żalem czy gniewem rozpamiętywałam przeszłość i że w końcu jestem tu i teraz patrząc w przyszłość.
Aktualnie mam 14 lat. Jak wiadomo w okresie nastoletnim prawidłowe rozwijanie swojej mentalności i emocjonalności jest niezwykle ważne. Od zawsze byłam sobą bardzo wrażliwą, jednak moi rodzice i otoczenie akceptowali to, dzięki czemu ja nie miałam z tym problemu, postrzegalam to jako coś normalnego, niestety do czasu. Jestem sportowcem, trenuje od prawie 6 lat. Po jakimś czasie zaczelam wchodzić na wyższy poziom a co za tym idzie startować w zawodach. Często niepowodzenie powodowało u mnie płacz, niestety mój trener nie przyjmował tego tak dobrze, zamiast tego mówił, że jak będę sie mazać to już nie wystartuje, dochodziło do tego tez wbijanie mi szpileczek, chciał na siłę sprawić, że będę silniejsza i mniej wrażliwa, co powodowało zatrzymywanie przezemnie moich emocji, Jednak takie działanie nie przyniosło pozytywnych skutków. Mój trener chciał w jakiś sposób mnie zmienić, bo ogólnie pamuje takie przekonanie, że dzięki takim traktowaniem i jakimiś "traumatycznymi" wydarzeniami człowiek staje się twardszy nie przejmuje się tak wszystkim. Ale nie, to nie działa owszwm może lepiej znoszę czyjeś dogryzanie albo zle komentarze na mój temat, ale to nie znaczy, że się zmieniłam. Dodatkowo w skutku przyniosło mi tylko pokłady siedzącej we mnie frustracji, przewlekły smutek, dołki psychiczne i problem upustem emocji
Dlatego proszę wszystkich trenerów, nauczycieli, rodziców w zasadzie każdego nie zależnie od tego czym się zajmuje o nie postępowania w taki sposób. Nie da się zmienić wrażliwości i emocjonalności, a na pewno nie w taki sposób, jeśli chce się ustabilizować ta wrażliwość trzeba robić to ze spokojem poprzez rozmowę a nie wbijaniem szpil aby kogoś uodparniać. A osobą które są pod takin naciskiem radzę sje jakos od tego odciąć i skontaktować się z terapeutą, ja niestety tego nie zribilam, ale po kwarantannie będę musiał z tego skorzystać, bo całą ta frustracja i smutek odbierają mi przyjemności i porządek w głowie.
Dziękuję Nishko, za wszystkie twoje filmy, bardzo dużo się z nich dowiedziałam w tematyce, która mnie naprawdę fascynuje, pomogły mi też znaleść powody niektórych z moich uczuć.
Dziękuję jescze raz i pozdrawiam❤️
Leno Droga, a ja dziękuję za Twój komentarz! Jesteś bardzo dojrzała i świadoma siebie jak na 14-latkę :) Wszystkiego dobrego!
Z tego co zauważyłem, często jest tak że zakazane emocje są podszywane innymi. Tzn jak facet nie może wyrażać smutku, wyraża go poprzez złość, a kobiety często frustracje wyrażają płaczem bo to im wolno.
Argh, ta wypruta z emocji matka, którą zagrałaś była tak okropna, że aż wywołała u mnie dreszcze. Dobre aktorstwo :D
Wiesz co ci powiem ? Ja właśnie uwielbiam twoja gestykulację i to w jaki sposób opowiadasz o wszystkim ! Dlatego stałaś się moja ulubiona youtuberką !
Dziękuję! Wiem, że niektórych drażni, ale cóż: nie jestem zupą pomidorową, żeby mnie każdy lubił :D
Ja pochodzę z takiej „rodziny”. Dodatkowo u mnie każda emocja była powodem do wstydu… Jak byłam zła, to miałam się wstydzić za złość, jak smutna - to miałam się wstydzić łez, jak przeżywałam radość - to było to za głośne i też powinnam się wstydzić, bo co ludzie pomyślą o tej „rodzinie” skoro ja się tak zachowuję. Ogólnie miałam się uśmiechać, nie płakać, nie dyskutować, być zrównoważona emocjonalnie, grzeczna, posłuszna, nie przynosić wstydu swoim zachowaniem, dobrze się uczyć (zła ocena to wstyd dla „rodziny”, przy czym zła to już 3 i nikt nie zastanawiał się skąd to 3), dobrze wyglądać (bo nieodpowiedni wygląd to wstyd dla „rodziny”), być kulturalna i uprzejma, nie odmawiać bo to sprawia przykrość innym i świadczy o złym wychowaniu (później przez tą nieustającą zgodą na wszystko stałam się "człowiekiem bez granic"). A to wszystko kierowane było do dziecka. A jak zrobiłam coś „nieodpowiedniego” (nawet jak powiedziałam coś nie po myśli „rodziny”) to był dramat, obrażanie się (dorosłych na dziecko - co jest przemocowe), deklaracje, że popsułam stosunki w rodzinie (miałam kilka lat), że zezłościłam wszystkich w „rodzinie” i już nie będzie tak samo. Nawet kilka razy był płacz (nie mój, tylko opiekunów - ja nie mogłam płakać). Byłam tak wytresowana (i zestresowana, i zastraszona), że jako dziecko bałam się napić wody bez pytania. W dorosłość wkroczyłam z poważnymi zaburzeniami... Po kilku latach terapii i powolnego odkrywania emocji widzę jak bardzo zniewolona byłam. Kocham swoje emocje i wolność jaką daje ich akceptacja i wyrażanie (w zdrowy sposób oczywiście). Pozdrawiam
Bardzo mi przykro z powodu tego co doświadczyłas, ale tez jestem pod wielkim wrażeniem! ze mozna sobie poradzic. Tez mam duzy balagan w emocjach i nie wiem na co czekam 😅 Gratuluję, ze odwazylas się cos zmienic. 🌸
U mnie było bardzo podobnie. Mottem mojej rodziny to „co ludzie powiedzą”...
miałam dokładnie to samo... ciągle było "co ludzie powiedzą". Plus to że miałam wstawać punkt 8 i od razu się ubierać. Jeśli spałam do 12 i chodziłam do 16 w piżamie to było "tylko ty śpisz tak długo i chodzisz w piżamie, nikt inny tego nie robi tylko ty" Czyli jeszcze wmawianie mi że wszyscy ludzie na świecie żyją według tego schematu wstawania wcześnie, ubierania się i od razu rzucania się w wir pracy, tylko ja śpię do południa i nie biorę się za pracę o świcie tylko pozwalam sobie na lenistwo... Do teraz mam czasami ogromne wyrzuty sumienia kiedy siedzę leniwie i nic nie robię, ale z drugiej strony wiem że spędzenie czasu na nic nie robieniu też jest nam potrzebne i pozwala na rozładowanie napięcia spowodowanego pracą.
Miałam wszystko to samo, to było nie do zniesienia, wyprowadziłam się z domu zaraz po 18-stce i z nikim nie utrzymuje kontaktu. Teraz jestem po 30-stce i cały czas miałam wrażenie że coś jest ze mną nie tak, nie radziłam sobie w życiu. Teraz jestem na psychoterapi i wszystko zaczynam rozumieć i żyć zupełnie inaczej a moje dziecko wychowuję nie "tresuje" i powiem wam że jestem trochę w szoku jak zobaczyłam taką ilość komentarzy osób przeżywających to samo, to jest dopiero istna pandemia, kwintesencja polskiego chrześcijaństwa, to wszystko powinno być nagłaśniane żeby kolejne pokolenia nie robiły tych samych błędów
Niestety mnie też chowali w emocjonalnym więzieniu. Moja terapeutka mówi, że jest z tym jeszcze jeden problem - nie da się schować tylko tych złych emocji, jak się wrzuci do lochu jedne i zaczną działać mechanizmy obronne, to te "dobre" emocje też znikają ;) Dzięki za filmik!
i sie pojawia depresja czy coś
Prawda.
Znane mi uczucie. Przez lata więziłam w sobie te "negatywne" emocje aby nie skrzywdzić, nie czepiać się drugiej osoby... A po latach jak nastąpił wybuch nie dało się tego zatrzymać. Nie polecam - tym wybuchem wyrządziłam większą krzywdę niż gdybym mówiła na bieżąco o tych pojedynczych ziarenkach piasku które w zbyt dużej ilości okazały się zbyt ciężkie i wysypało się wszystko. Teraz staram się postępować inaczej i mimo że nie jest łatwo bliskie mi osoby wiedzą co się we mnie dzieje na bieżąco. Nareszcie 😃 Dostrzegam że to ulga nie tylko dla mnie 😄
ale czy to był jednorazowy wybuch czy trwał długo i dział się wielokrotnie? Bo często przeceniamy siłę wybuchu i jego skutki, boimy się np. że nasza złość może kogoś zabić, tak bardzo się jej boimy.
@@nataliatur-relacje Był jednorazowy i naprawdę potężny, kompletnie nie potrafiłam nad sobą zapanować. Moi bliscy nie rozumieli o co mi chodzi i sądzili, że czepiam się o drobnostkę. Kilka godzin prób zapanowania nad płaczem. Porównałabym to wręcz do wycia. Mam nadzieję że nigdy więcej nie zafunduję czegoś takiego innym i samej sobie. Tak jak Pani przedstawiła w filmie - kwestia wylania napoju na stół 😅
Dzisiaj ignoruję babcie za wczorajsze wyskoki do mnie.
Skończyła mi się cierpliwość i powiedziałam jej co o niej myślę.
Stare baby myślą, że wszystko im ujdzie na sucho - otóż nie, nie tym razem
Wyobrażam sobie, że musi być Ci trudno. Jednak pamiętaj, że najlepsze efekty daje powiedzenie o swoich uczuciach, np. "Jest mi przykro/jestem wściekła, że tak mnie traktujesz", "Czuję złość, gdy tak do mnie mówisz", "Jestem zmęczona i sfrustrowana twoimi radami/uwagami" itd. Bo z tym nie ma co dyskutowac: to są twoje uczucia. Natomiast gdy zaczniesz kogoś obrażać, to raczej nic dobrego z tego nie wyniknie, w sensie małe szanse na zmianę. Trochę więcej mówiłam o tym w tym filmie: ruclips.net/video/-e2tRKfxsfI/видео.html
@@nataliatur-relacje niestety domowi kaci i na to mają sposób - "jesteś przewrazliwona", "jesteś za głupia, dlatego nie rozumiesz, że mam rację i powinnaś mnie słuchać", "mam w d*pie twoją złość" itd.
Babcie potrafią dobić jak nikt inny. Nie wiem czemu czują, że mają prawo dobijać wnuczki i sprawiać, że mają kompleksy przez całe życie (mówię akurat o sobie).
Dlaczego nawet kobieta kobiecie to robi :( u mnie to samo
Ostatnio dużo rozmyślałam nad byciem 'emocjonalną kaleką', a po obejrzeniu Pani filmu jestem już całkiem pewna, że dałam się zamknąć w takim 'emocjonalnym więzieniu'. Kiedyś - gdy byłam młodsza - zawsze gdy płakałam to słyszałam 'nie rycz' albo widziałam jak moja mama podśmiewa się ze mnie (na przykład gdy płakałam z frustracji, bo coś mi się nie udało). Złość i inne podobne emocje też ostały we mnie wyciszone. Teraz wstydzę się płakać - nawet w obecności przyjaciół, bez względu na powód. Nawet jeżeli wzruszy mnie film i wiem, że płacz jest naturalny w takiej sytuacji, to i tak próbuję się powstrzymać albo ukryć łzy, bo się ich wstydzę. Złości nie umiem okazywać - jestem bardzo cicha i spokojna, staram się nie wychylać i często jestem przez to wytykana, ludzie rzucają tekstami 'weź coś krzyknij, umiesz krzyczeć?' no i wtedy uświadamiam sobie, że nie, nie umiem. Ekscytacja czasami się wydostaje, ale staram się ją tłumić, więc przez większość czasu mam obojętną minę i czuję się dość nijaka.
Jakbym czytała o sobie.
Bardzo Ci dziękuje Nishka za ten, bo utwierdził mnie w przekonaniu, że w domu nie było miejsca na wszystkie emocje. Szczególnie na smutek, bo przecież zawsze trzeba być wesołym, pogodnym. Naprawdę wiele mnie to kosztowało, aby tak jak mowisz, stać na straży i ciągle pilnować swoich emocji. Bardzo się cieszę, że korzystam teraz z profesjonalnej pomocy 😊
Mam niesamowite szczęście bezstresowego wychowania, a swoimi filmikami mi to uświadamiasz. Bardzo jestem wdzięczny za te materiały, interesujące i na najwyższym poziomie!
Odkryłam dzisiaj twój kanał i zrozumiałam że potrzebowałam osoby która jasno i wyraźnie mówi o emocjach, relacjach, o tabu, bo nikt nie chce z młodymi ludźmi o tym rozmawiać. Byłam kiedyś bardzo nerwowa i nie panowałam nad tym, ale z czasem zaczęłam ogarniać moje emocje i nie denerwować się z byle powodu. Twoja rada o nazywaniu emocji i pozwoleniu sobie na ich przeżycie jest naprawdę przydatna i na pewno często będę się do niej stosować.
Bardzo się cieszę: z przydatnej rady i że odkryłaś mój kanał :)
Wow, naprawdę?
Nie miałem pojęcia, że tacy ludzie wogóle istnieją... znaczy: słyszałem milion razy te teksty typu "złość piękności szkodzi", "nie rycz jak baba", itd. itp. Ale nie myślałem, że istnieją takie rodziny, w których WOGÓLE zabrania się okazywania emocji.
Dzięki za ten film Nishka!
Miło się oglądało, bo jak zawsze profesjonalnie! I do tego Twój głos...uwielbiam go!
Od małego mój tata strofował mnie za śmiech i płacz. „Czego ryczysz?” „Czego rżysz?” „Przestań histeryzować” „przestań się nakręcać!”. Moja mama zawsze mnie broniła i starała dawać mi przestrzeń do wyrażania swoich emocji. Jednak kiedy zmarła, to całe moje lata młodzieńcze zamieniły się w więzienie - w dosłownym tego słowa znaczeniu. Nie mówiłam swojego zdania, nie sprzeciwiałam się, nie wychodziłam z pokoju, nie wychodziłam do ludzi, no nic. Efekty tego były daleko idące - z 5 uczennicy stałam się jedynkową, zaczęłam palić, pić itp. Były ze mną duże problemy, uciekałam z domu. Jednak wciąż przy tym wszystkie moje emocje były negowane: zawsze przesadzałam, nakręcałam się i tym podobne. W wieku 22 lat skończyłam jako morfinistka, która całe dnie spędza w pokoju, co 40 minut pompuje sobie toksyny w krwiobieg i jej życie polega na wegetacji. Dopiero niedawno ktoś mnie zapytał: „Czy Ty się kiedykolwiek złościsz?”. I wtedy do mnie dotarło. Przecież ja się nie złoszczę, a jak się rozpłaczę albo tańczę ze szczęścia w samotności - to jest mi wstyd przed samą sobą! Dotarło do mnie wtedy, że wszelka autodestrukcja wynikała z próby rozładowania kumulujących emocji. A w substancjach pokroju morfiny, heroiny czy kodeiny zakochałam się, bo wywołują błogi spokój - czyli są idealne do tłumienia emocji.
Zaczęłam terapię i jestem na programie substytucyjnym. Trzymajcie kciuki, żebym dostała się w tym roku na studia prawnicze. I żeby moje blizny po kłuciu się - zniknęły :)
Ojej, dziękuję, że podzieliłaś się swoją historią, bardzo współczuję Ci przeżyć i trzymam kciuki, żebyś dostała się na studia i żebyś wytrwała w trzeźwości. Dawaj znać, jak się czujesz i miewasz!
Bardzo mi przykro że miałaś takie dzieciństwo 😳 Gratuluję decyzji o terapii i leczeniu! Wiem jak trudno zmieniac i działać, ale na szczęście jest to absolutnie możliwe! Życzę powodzenia i wszystkiego dobrego! I dziękuję bo uświadomiłaś mi że też sama przed sobą wstydzę się gdy dam upust swoim emocjom. A one nie są ani dobre ani źle, emocje są neutralne i potrzebne bo sygnalizują nam o niezaspokojonych potrzebach jedynie reakcje na nie mogą być źle i dlatego trzeba się nauczyć z emocjami dobrze obchodzić. Powodzenia! ❤️
Trzymaj się 😊❤️
Moim zdaniem nie tylko do dziecka się stosuje właśnie takie zasady, tylko tez do męża/żony. Gdy słyszysz, nie ekscytuj się tak, nie płacz, nie wyolbrzymiaj.
Bardzo możliwe, ze to tez wynika z wychowania właśnie w takim środowisku, ale nikt nie powinien nas ograniczać w odczuwaniu emocji! Ani rodzina ani partner, nikt nie powinien wywierać wpływu jak się mamy zachowywać. Bardzo dobry filmik!
Nishko, robisz tak dobrą robotę..! Zazdroszczę wszystkim nastolatkom/młodzieży, że mogą do Ciebie dotrzeć i zaoszczędzić sobie mierzenia się ze wszystkimi schematami i problemami na raz, już w dorosłym życiu! Ściskam Cię ciepło - pomimo, że kwarantanna trwa, ale to przecież tylko wirtualnie :)
Właśnie mnie to zawsze drażniło że rodzice kazali mi żyć według pewnych zasad typu "jesteś za duża żeby płakać/okazywać złość/nadmiernie się ekscytować". Chcieli ze mnie zrobić takiego robocika bez emocji bo "co ludzie powiedzą". Ale ja jako osoba bardzo zbuntowana nigdy nie dałam się wpisać w ten schemat i po prostu robiłam co mi się podobało, oczywiście w granicach rozsądku. Najgorsze co pamiętam to próba wykorzenienia ze mnie skłonności do lenistwa. Według nich powinno się pracować cały dzień od rana do wieczora bez pozwalania sobie na choćby chwilę relaksu, bez dnia wolnego. Lezenie godzinę w wannie, czy w łózku ze słuchawkami to była fanaberia, tak samo oglądanie telewizji, granie w gry, zbędne aktywności które niczemu nie służą poza stratą czasu. Jedynym słusznym zajęciem była zawsze nauka i praca. Do rozrywek nie było prawa. A przecież nie od dziś wiadomo że człowiekowi rozrywka jest potrzebna tak samo jak jedzenie i sen. Po szkole najlepiej jakbym im pomagała, nieważne że wstawałam o 4 rano żeby się uczyć i wracałam zmęczona z milionem zadań do odrobienia. Nie. Miałam rzucać wszystko i iść sprzątać. Nieważne że byłam zestresowana nadamirem obowiązków. Okazanie niechęci było poczytane jako skrajne nieposłuszeństwo i zaraz było "inne dzieci po szkole pomagają rodzicom, a ty nic nie robisz". Czyli jeszcze próbowano mi wmówić że inni są lepsi. "Inni wstają wcześnie rano tylko ty śpisz do południa", "inni mają dobre oceny tylko ty masz złe", "inni robią to czy tamto lepiej" "inni się nie złoszczą, nie płaczą, nie tupią nóżką, nie krzyczą, tylko ty to robisz". Oj jak ja się buntowałam. Zakazy łamałam, ze zdwojoną siłą okazywałam emocje, nie chciałam się poddać i dać zamknąć w ramkach, co skutkowało tym że było jeszcze gorzej, jeszcze większe wymagania i niezadowolenie rodziców. W dorosłość weszłam z depresją i nerwicą, przekonana że jestem do niczego, że wszyscy są lepsi ode mnie tylko ja jestem leniwa i wszystko robię źle. Perfekcjonizm to moje drugie imię. Rodzice ciągle pracowali, po pracy zajmowali się domem, matka ciągle sprzątała, ojciec coś remontował, nie pamiętam zbyt wiele wspólnych wyjazdów, żadnego spędzania czasu na lenistwie, bo zawsze było że trzeba pracować bo co ludzie powiedzą jak nie będzie posprzątane, wyremontowane itp. A jak już gdzieś wyjeżdżaliśmy raz na ruski rok to to było zawsze bardzo nerwowe, to nie był czas odpoczynku tylko stresu i problemów bo trzeba się przygotować, spakować itp. Po prostu nie pamiętam niczego miłego z dzieciństwa tylko ciągle jakieś darcie się o wszystko i wymagania, bądź taka, siaka, owaka, nie bądź leniwa, nerwowa, smutna itp.
To Polska. Uśmiechasz się to jesteś wariat. Smutny jesteś to też wariat z depresją. Najlepiej nie pokazywać emocji.
Dobrze, że o tym mówisz. Wszystkie emocje są potrzebne i czemuś służą. Jak dobrze to odkryć i wciąż odkrywać na nowo :)
Ten film zadziałał na mnie trochę jak sesja u psychoterapeuty pod tym względem, że czuję jakby coś mi się znowu w głowie odblokowało 😃 Dziękuję bardzo Nishko 💕
Świetny odcinek. Natalio, robisz coś wspaniałego. Dla nas wszystkich.
Na marginesie: jestem pewna podziwu Twoim zdolnościom aktorskim. 🤗👏Poważnie! Aż ciarki przechodzą hehe
Świetny filmik !!! Mnie osobiście obrywało się w domu, za bycie zbyt uśmiechniętą, wyluzowaną, cieszącą się życiem. Koniec, końców wyrosłam na kogoś święcie przekonanego, że chodzenie z nosem na kwintę jest symbolem / oznaką dorosłości. Od 15 lat choruję na stwardnienie rozsiane, a aktualnie kombinuję jak nie jechać do domu na Gwiazdkę 2020.
Domowa dyktatura emocjonalna. Im więcej filmów oglądam na tym kanale, tym bardziej utwierdzam się w tym, że nie warto się przejmować sytuacją w domu, bo to nie jest normalne - dziękuję ❤️💐🌿
Zastanawiam się, czemu tu tak mało wyświetleń jest. Od ponad roku oglądam pani filmy i bardzo lubię sposób w jaki się pani wypowiada, taki merytoryczny + bardzo przyjemnie słuchałoby się pani podcastów. Pozdrawiam ❤️
Dziękuje. Kilka dni temu zacząłem czytać Skynnera. Super dopełnienie.
I couldn't stress enough o tym jak ważna jest ta kwestia! Jest prosta do zrozumienia, ale tak powszechna i często trudna do okiełznania. Zwracajmy na to uwagę
Niedawno miałam praktyki w szkole podstawowej. w szóstej klasie był nadwrażliwy chłopak, który reagował płaczem na wszystko. Brak ołówka, niefajne zadanie, no cokolwiek. Można być wrażliwym, ale to dziecko ewidentnie ma jakiś problem, bo na KAŻDEJ lekcji wpadał w spazmy i zanosił się od płaczu, łzami mocząc wszystkie zeszyty i ubrania. Nauczycielka (a mój opiekun praktyk, gadałyśmy o tym chłopaku) zareagowała do rodziców, i problem najprawdopodobniej jest tam. Matka temat olała, bo w domu jest grzeczny... :))))
Bardzo cenny film, który wyjaśnia kilka moich osobistych kwestii 👍
raz bardzo sie ucieszylam z wygranej w jakims listownym konkursie, bardzo się cieszyłam, bo nigdy wcześniej niczego nie wygrałam i usłyszałam, że zachowuje się jak wariatka... to było ponad 20 lat temu, a ja do tej pory wstydzę się okazywać radość 😔
Właśnie na mojej terapii jestem na etapie nauki akceptowania uczucia odrzucenia w różnych aspektach życia oraz pozwalania sobie na płacz (zwłaszcza przy drugiej osobie). Niedawno dotarło do mnie, jak wiele energii zabiera mi pilnowanie się, żeby się nie rozpłakać przy kimś, albo udawać, że mi na kimś nie zależy, by nie odczuć odrzucenia. Bardzo to trudne, ale chyba widzę światełko w tunelu. Pozdrawiam wszystkich, zwłaszcza tych, którzy mają podobnie. :)
Czasem dobrą techniką jest skupienie się na fizycznych odczuciach związanych z emocjami. Po to, by przy nieprzyjemnych emocjach nie myśleć o nich, tylko je odczuwać, przeżywać. Myślenie w emocjonalnie przykrym stanie zwykle ma równie przykry odcień, uczucie smutku czy złości może powodować myśli, które dalekie będą od obiektywnej oceny sytuacji i tylko spowodują kolejne przykre uczucia. Uczucia są od tego, żeby je odczuwać, myślenie o nich może się przydać później, jak już je przeżyjemy :)
Nowy film i kolejny dzień kwarantanny od razu stał się lepszy😊
Pani Natalio, co Pani uważa na temat wyrażania, przeżywania emocji w pracy? Z perspektywy gdy się jest przeciwnikiem oraz gdy się jest przełożonym?
U mnie w domu niestety w ogóle się nie rozmawia o emocjach. My z bratem bardzo dużo rozmawiamy, ale z rodzicami nigdy o takich rzeczach się nie rozmawiało. Do tej pory to jest temat tabu. Lepiej przemilczeć niektóre rzeczy niż podjąć dyskusję.
Nishka uwielbiam twoje filmy!! Dziękuję !❤
Super filmik! Z siostrą zastanawiałyśmy się wczoraj nad tą tematyką.
Z emocjami staram się radzić poprzez spisywanie swoich przemyśleń. Czasem w formie listu, czasem w postaci strumienia myśli. Wtedy albo czuję rozluźnienie, albo zauważam, że się bardziej na coś nakręcam, to piszę też i o tym spostrzeżeniu i staram się zadać sobie pytanie co czuję i dlaczego tak czuję. Sporo rzeczy udało mi się w ten sposób przepracować.
Pozdrawiam
Cześć! Bardzo lubię oglądać Twoje filmiki ponieważ bardzo ciekawie opowiadasz i realizujesz swoje filmy.
Mam tylko 1 małą uwagę co do edycji filmików: wydaje mi się, że masz trochę za głośno efekty dźwiękowe.
Gdyby je dać tak o -10 db to by znacznie lepiej się słuchało filmików na słuchawkach :D
Pozdrawiam serdecznie poleciał dzwoneczek bo sub jest już od jakiegoś czasu :D
A co robić w przypadku PTSD? Moze nagrasz o tym odcinek? No bo z jednej strony warto przeżywać emocje lub je nazywac, nie zamykać się na nie, a z drugiej strony jeśli ktoś ma PTSD i te emocje są destrukcyjne, to co z nimi robić? Oglądałam jeden filmik na yt (Kanał Wilczycą być) gdzie pewna Pani tłumaczyła że warto np. sprowadzić wtedy swoje ciało na Ziemię, skupić się na ciele, a to jest w sumie forma zamknięcia się na te emocje.
ojej, nie wiem czy czuję się kompetentna, żeby poruszać ten temat. Myślę że psychiatra lub psychoterapeuta znacznie bardziej byłby tu odpowiedni.. Ale rzeczywiście to bardzo ciekawy temat.
Wychowałam się w domu, w którym ludzie przez nerwy tracili panowanie nad sobą. Przez co stwierdziłam, ze nie powinno się okazywać złości, bo można nad nią nie zapanować... Doprowadziło to do początków depresji, a w gruncie do nerwicy. Emocje po prostu się przelały. Nauczyłam się złościć i czuje się dużo lepiej. Bo złość tez jest nam potrzebna. :)
Super są te Twoje psychologiczne filmik, nagrywaj je więcej, a no i super aktorstwo ! 😊
Jak zwykle świetny materiał :)
Czy zrobisz kiedyś Q&A o sobie?
"Ty, Gniew, o Tobie mówię, musimy porządnie porozmawiać na osobności, powiesz mi o co Ci chodzi?" xD Niby prześmiewczo, ale tak to właśnie działa. Emocje są Nam potrzebne, żebyśmy poznawali samych siebie, Nasze potrzeby. Czasem emocje nawet są bodźcem do tego, żeby znaleźć źródło Naszych zachowań, schematów czy błędów w myśleniu, itd.
jak zawsze swietny material! pozdrawiam :)
Ta wstawka o sieci 5G, haha, super 😂 chyba się nadmiernie podekscytowałam. Czy używanie emotikonek to wstyd? 🙊😂
Nie, u mnie możesz śmiało! :D Nie chowajmy emotikonem do emotikonowych więzień!!! :D
@@nataliatur-relacje uff, całe szczęście 😀 bałam się, że jak zacznę więzić moje emotikony, to przyjdzie taki czas, że kichnę i wszystkie mi powypadają 😂
A tak serio, serio, to naprawdę ważny temat. Można się bardzo zdziwić, kiedy tłumione emocje znajdą ujście.
Świetny materiał, dziękuje!
Bardzo ciekawy film. Czy myslala kiedyś Pani może o poruszeniu tematu np altruizmu krewniaczego lub teorii inwestycji rodzicielskiej? Nie wiem czy Pani się tym interesuje ale gdyby tak to taki film o faworyzacji dzieci np byłby super ciekawy i przydatny ❤❤
Dziękuję :) Potrzebowałam takiego filmiku :)
Oj znam znam... Tylko po jakimś czasie to wszystko, ten cały szit który zbierał się przez lata wybuchnie/wypłynie* (*niepotrzebne skreślić) i zaleje wszystko wokół, ale potem już będzie tylko lepiej :) tak przynajmniej było ze mną :)
Super odcinek. Dziękuję :)
Świetny filmik! Bardzo chciałbym zobaczyć odcinek o toksycznej męskości tutaj też jest ciekawa sprawa
Pozdrawiam ✌🏼
Właśnie tego teraz potrzebowałam! 😄 Dziękuję
super gra aktorska :D
Uwielbiam Cię słuchać!
Moim lekarstwem jest są podróże. Zmiana otoczenia pomaga radzić sobie z emocjami
zamiatam pod dywan smutek po zerwaniu bo na przecież na takie emoje nie ma miejsca, boję się je odczuwać i nie mogę samej sobie wytłumaczyć że to naturlane bo zawsze nazywano to czymś złym, niepotrzebnym, utrudniającym życie
Współczuję :( Niedawno nagrałam film o tym, jak poradzić sobie ze złamanym sercem, może Ci się przyda: ruclips.net/video/6SHAeiG1aw0/видео.html&t
@@nataliatur-relacje przysięgam że oglądam go codziennie, jak i wiele filmów z Pani kanału ❤️
Mogę się zapytać jakiego Pani używa programu do obróbki filmów?
Adobe Premiere :)
@@nataliatur-relacje dziękuję :-)
Co myślisz o temacie zniekształceń poznawczych? :) Z wielką chęcią obejrzałabym film o tej tematyce w Twoim wykonaniu :) Pozdrawiam :)
Zaczynało się dobrze, ale potem coś się pomieszało. Okrucieństwo nie jest dobre. Można czuć smutek, złość, ale okrucieństwo to nie emocja. To zachowanie i to właśnie nieodpowiednie zachowanie. Można czuć wszystkie emocje i jest to w porządku, ale to nas nie usprawiedliwia do krzywdzenia innych lub zachowywania się w sposób okrutny. Jeżeli chodzi o robienie czegoś dla dobra dziecka ( szczepienie to akurat sprawa sporna), to jest coś nie tak kiedy podczas tego czujemy potrzebę bycia okrutnym.. Zmotywowanym, owszem. Pełnym współczucia i akceptujacym to, że dziecko ciężko to przeżywa też. W taki sytuacjach należy zapewnić dziecko, że ma nasze wsparcie i że nie robimy nic by go skrzywdzić. Rozmowa i modelowanie zachowania. Można mieć negatywne emocje lub wybuchy, i jest to jak najbardziej ludzkie, ale należy je zaakceptować lub co do wybuchów, się do nich przyznać i pokazać dziecku, że wiemy iż zachowanie to nie było odpowiednie i nic nas nie usprawiedliwia do krzywdzenia innych nawet wtedy kiedy czujemy negatywne emocje. No i oczywiście przeproszenie pokrzywdzonego (co do dzieci to nigdy nie wymuszanie na nich przeprosin, najlepiej działa modelowanie zachowania) i znalezienie sposobu by mu to jakoś wynagrodzić. Co do tłumienia emocji się i nie jest to zdrowe ani odpowiednie. Emocje są ok. Złe, krzywdzące zachowanie już nie.
Uwielbiam Pani aktorstwo! ❤ Pozdrawiam
W listopadzie miałam sytuację, gdzie ewidentnie moje wiezienie emocjonalne wybuchło i to z niezłym hukiem, gdzie nie bylo co zbierac. Bylo juz baaardzoo nieszczelne moje więzienie. Pomógł alkohol przy rozgrywce planszówek, gdzie byla obecna siostra, szwagier i mama mojego byłego już partnera.
Zaznacze ze, tydzien przed jej przyjazdem dawalam znac mojemu mezczyznie, ze ewidentnie zle sie czuje w tym zwiazku. I dluzej juz tak nie moge. Albo on sie wkoncu zaangazuje w nasz zwiazek ktory olal i zamiast rozmawiac, uciekl w gry komputerowe albo, to ewidentnie koniec.
Tylko mi przyznal racje i przeprosil byle zakonczyc juz ten temat. Co raz gorzej sie czułam i powracala depresja.(Agonalny placz przez wiekszosc dnia, gdy go nie bylo w domu a pozniej, wieczorem stlumiony placz pod prysznicem, zagluszony muzyka.) Dusilam od ponad roku moje emocje w nadzieji że, cos sie zmieni na lepsze. Niestety, pomogly dwa drinki, zaznacze ze wszyscy wtedy pilismy do gry na rozluznienie.. tam tego, feralnego wieczoru gdy, zaczelam przegrywac a, moj ex ogrywał wszystkich. Nie wytrzymalam. Zwyzwalam go i nakrzyczalam strasznie na niego. Powiedzialam cos w stylu że, psuje nam zabawe itd.
Odrazu z miejsca zostalam skreslona przez jego rodzinę mimo ze, znamy sie 2 lata i nigdy wczesniej nie mielismy zadnych problemow, wrecz przeciwnie. I widywalismy sie co weekend. Co do wyrzucenia emocji, mysle ze pomogl mi tez fakt że 2 dni wczesniej dowiedzialam sie ze moj tata jest w szpitalu i ze jest powaznie. Oczywiscie moja rodzina mnie nie poinformowala co sie dzieje, za co bylam podwojnie zla. Bo jestem w Anglii, wiec raczej tak szybko sie nie dostane do Polski do taty do szpitala.
Przeprosilam go odrazu po powrocie do domu. Bo strasznie sie zle czulam ze tak przy jego rodzinie wydarlam. A po dwoch dniach, wezwali go tylko Jego, bez mnie do nich do domu. A po powrocie oznajmil ze, chce zakonczyc nasz zwiazek. Ehh...
Na przyszlosc, wynioslam z tego ze, nie moge ograniczac moich uczuc. Musze od samego poczatku zaznaczyc moje granice. A przed wszystkim WYRAŻAĆ WŁASNE EMOCJE.
Bo inaczej, cierpie na zdrowiu fizycznym jak i psychicznym. Albo najgorzej. Obrywają bliskie mi osoby które, kocham i na ktorych mi zależy.
znam to na wlasnym przykładzie ,jest cięzko , ale kiedy juz sie uwolnisz najwieksza nagroda jest mina własnej matki kiedy natępuje nieskrepowana erupcja negatywnych treści.
No właśnie... A jak to zmienić, żeby już nie ukrywać tych negatywnych emocji, nie czuć się wszędzie nieswojo? Da się to zmienić samemu jeśli robiło się to od około 10lat?
Myślę, że tak. Najbardziej pomocna jest psychoterapia.
Mysle ze u mnie to było zauważalne od zawsze - bycie w takim emocjonalnym więzieniu. Zawsze musiałam być silna, nie plakac, nie dołować sie, bo inaczej byłam ta szara myszka… to jest ciężkie, nawet gdy próbujesz wywiązać sie z takiego schematu, śle nie potrafisz.
Kocham Panią😭💙
świetny filmik!!!
NIEZWYKLE WAŻNY film W KAŻDYCH CZASACH!
Świetny montaż
6:17 - 6:26 KOCHAM
Niestety to jest najpopularniejszy problem wśród osób urodzonych przed latami 90’
Zrób filmik o tym jak wyjść z klatki
Swietne
Dzięki cudownym rodzicom boje sie płakać przy kimkolwiek. Dzięki chowaniu emocji wylądowałam u psychologa z nerwicą. I jak teraz wyjść z tego więzienia?
U mnie często ukrywaną emocją jest wstyd i zażenowanie, ale chyba sama siebie na to skazuję :( to jest bardzo męczące
Kiedy odcinek o książkach jakie polecasz
To ja się staram zawsze być tą neutralną Szwajcarią choćby wszystko wokół się paliło. Faktem jest, że to męczy, ale cóż, inaczej nie umiem.
Wiedz jednak, że możesz spróbować nieco wyjść zza szwajcarskiej granicy, czego Ci życzę, bo będzie Ci łatwiej :)
Co to za melodia na końcu?
Proszę Nishka film o problemach stałych!!
Przeczytaj książkę, którą polecałam w tamtym filmie, jest naprawdę ciekawa :)
Dobra jesteś ba bardzo dobra rób to dalej to bardzo potrzebne
Co sądzisz o takim okazywaniu złosci: Kłótnia, ktoś uderza kilka razy reką w ścianę/stół i mowi, że druga osoba go niesamowicie wkur*. Czy to jest ok, czy podchodzi już pod pewien rodzaj przemocy?
Wydaje mi się, ze ważne jest, co się stanie po tym jak ta druga osoba powie: „nie życzę sobie żebyś tak na mnie krzyczał”- czy uszanuje to i przestanie czy nadal będzie w to brnął/brnęła
Gram od roku w domu w szkole wszędzie nikt nie wie co czuje wszyscy myślą że jestem mądrą dziewczyną która ma fajne życie u której wszystko jest okej...
Prawie " equilibrium"
nie wiedziałam do czego nawiązujesz, więc wyszukałam w google i wiem, że do filmu, opis brzmi bardzo ciekawie, nie oglądałam! :)
👍
Wypisz wymaluj mój tata. W jego otoczeniu każdy kto się śmieje może w dowolnej chwili spodziewać się ostrej uwagi.
*Moja matka płacze z jakiegoś powodu*
Moja siostra: no i czego beczysz, już beczysz (powiedziane z nerwami)
Niestety tak to u mnie w domu wygląda zazwyczaj
Dlaczego ludzie znęcają się psychicznie, wręcz prześladują kogoś, obgadują, nie znając ich. Czy daje im to jakąś chorą wydumaną pewność wiedzy na dany temat o tej osobie, kiedy ta nie wie co, się dzieje???? Czy to już choroba społeczno psychiczna. Łaziska
Myślę, że może to wynikać z tego, że te osoby mają same bardzo poharataną psychikę lub doświadczenia i wydaje im się, że bycie okrutnym dla innych da im jakieś ukojenie. Nie jest to oczywiście żadne usprawiedliwienie...
Nawet bluzkę ubrałaś pasującą do odcinka!
Zdążyłem obejrzeć i dać łapkę w górę przed skrupulatnym „łapkarzem w dół” 😂❤️
tak, on zawsze czuwa i tuż po opulikowaniu filmu łapkuje w dół, wierny fan! :D
@@nataliatur-relacjemiło, że ktoś robi dla Ciebie taki wysiłek i regularnie odwiedza Twój profil haha
Ale dlaczego mamy ujrywac smutek i dudic go w sobie ?
#mocdlahani
Chowanie emocji=gra aktorska na emocjach. I w ten sposob mamy wytwór patologiczny.....narcyza i psychopaty. Brrr
Za dużo zabawy intonacja .
O rany żyłam w takiej rodzinie... Dziękuję za ten film. To takie uwalniające widzieć, że mój wstyd w okazywaniu emocji nie jest z księżyca i nie jest ze mną z mojej winy coś nie tak, że tak mam.
Jeszcze tylko napiszę, że masz piękny makijaż :) nie mogę oderwać oczu od studiowania układu cieni na Twoich powiekach :)
Albo dodam jeszcze, bo mi się nasunęło, że od kiedy zaczęłam oswajać swoje prawdziwe emocje, zamiast je tłamsić zmniejszył się we mnie poziom agresji i konfliktowości oraz ustąpił lęk przed ciemnością - pomyślałam, że może był jakiś związek między moją lękliwością, a moim stłumionym wnętrzem? Że może w jakiś sposób te lęki były projekcją lęków przed samą sobą czyli tym, co jest we mnie wyobcowane, nieukochane, odepchnięte. Potwierdziłaś, że intuicja dobrze mi podpowiadała :D