Kochani, chcę wyraźnie podkreślić, że odgrywając role w filmie (ja, aktorka ze spalonego teatru) nie zgrywam się i nie śmieję z nikogo. Po prostu taka forma filmu ze scenkami, żeby była ciekawsza w odbiorze. Dziękuję też bardzo mojej przyjaciółce Ani Łazewskiej, psycholożce za pomoc w przygotowaniu scenariusza tego filmu
Bardzo popieram te dodatki odgrywania ról, bo one pomagają mi lepiej zrozumieć o co chodzi. Nie zawsze opis do mnie trafia, a przykładowa scenka od razu wszystko wyjaśnia.
Ja bardzo lubię te scenki. Często się w nich odnajduję, gdybyś omawiała temat tylko teoretycznie to pewnie bym nie zauważyła tak łatwo problemu. A w scenkach widzę konkretne zachowanja, które przejawiam i łatwiej mi zobaczyć nad czym mogę popracować ❤️
Scenki musza byc, ja potem tylko je pamietam! serio, po jakims czasie pamietam filmik tak: Pierdu - pierdu - SCENKA Z DETALAMI - pierdu... Dziekuje Ci za scenki!
A czy moglabys zrobić film o „daddy issues”? Wychowałam się bez ojca i na pewno nie jestem jedyna, przez co zauważyłam, ze np podobają mi się mężczyźni niedostępni dla mnie
@@TheLadyIzabela Pewnie jednej odpowiedzi na to pytanie nie ma. Specem od wychodzenia z trudnych relacji nie jestem, chociaż kilka przeżyłam. Generalnie zazwyczaj wyglądało to u mnie tak, że dochodziło do mnie, że dana więź jest niezdrowa, że zasługuję na szacunek, ale oczywiście wiem, że to nie jest takie proste podjąć decyzję i się jej trzymać. Na pewno dobrze byłoby sobie uświadomić co jest nie tak, spojrzeć na to z nieco innej perspektywy, a w tym pomaga psychoterapia. Oczywiście psychoterapeuta nie wyjdzie za Ciebie z tego związku, ale pomoże przestawić myślenie na "właściwe tory". Poza tym dzięki terapii ja np. nabrałam szacunku do siebie i swoich emocji, a to ułatwia wyjście z toksycznej relacji. Niedługo po rozpoczęciu psychoterapii związałam się z klasycznym "słoniem" i mimo, że całkiem długo "oblepiałam go" to jednak po jakimś czasie ja się "poukładałam" i udało nam się razem stworzyć zdrowy związek :) Trochę nieskładna mi ta wypowiedź wyszła, ale meritum jest takie: szanuj się kobieto i idź na terapię, jeśli czujesz, że tego potrzebujesz :) A jeśli masz jakieś wątpliwości związane z terapią, to u Joli Szymańskiej na kanale jest dużo filmików na ten temat :) Trzymam kciuki za Ciebie
Jako dziecko byłam bardzo wycofana. Nie okazywałam uczuć i często czułam się niekochana. Nie chciałam sprawiać problemów rodzicom, bo z każdej małej rzeczy robili aferę. Byłam też regularnie krytykowana i wytykana. Do dziś mam problem z kontaktami z ludźmi i z samą sobą. Wczoraj byłam na dodatkowym kursie po pracy i przesiedziałam cały wieczór sama nad projektem. Inni siedzieli w grupkach i rozmawiali. Dawno nie czułam się taka samotna. Często łapię się na myśleniu, że to moi rodzice zgotowali mi taki los. Po terapii wszystko co wydawało mi się wiedzieć o sobie okazało się być zachowaniami obronnymi i tym jak sobie starałam radzić. Nie wiem kim jestem, ale pracuję nad tym. Każde dziecko zasługuje na świadomych rodziców i gdybym mogła spełnić jedno życzenie to było by to właśnie to, bo wiem sama wiem jak trudno jest żyć z takim emocjonalnym bagażem.
Nishko mogłabyś może rozwinąć myśl końcową w jakimś oddzielnym filmie? O tym że czasem ułożone osoby wydają nam się nudne. Chyba mam z tym problem i chętnie bym o tym wiecej posluchala.
Mój pierwszy dzień psychoterapii: nie lubię nudnych ludzi, bo nie ma w nich głębi i emocji. Dwa lata później: dajcie więcej nudnych ludzi! Kocham nudnych ludzi!!! :)
Tylko niechże się chociaż, do pieruna, uśmiechają! Takich flegmatycznych robotów ze sztywną wargą to naprawdę nie sposób znieść, bo dają ci zero informacji zwrotnej.
Potrzebowałam tego filmu. Reprezentuję książkową postawę lękowo-ambiwalentną i faktycznie widzę w swoim dzieciństwie czynniki, które mogły sie do tego przyczynić
Filmik skłonił mnie do refleksji i zastanowieniem się nad sobą i swoim dzieciństwem! Nie wiem w jaki sposób, ale materiał wyzwolił we mnie łzy, jestem meduza.
Matko..przerażające. zdecydowanie jestem unikowym stylem przywiązania i opisałaś w paru zdaniach mnie i moje dzieciństwo..szok. tylko co do jednego się nie zgodzę,że popieram to (błędy rodziców, tak bym to nazwała) , sama mam dwie córki i okazuje im miłość i uczucia, nie chce powielać tego co miałam w domu. W moim domu nie okazywało się żadnych uczuć, nigdy nie uslyszalam od któregokolwiek rodzica,ze mnie kochają czy coś, nawet na dzien matki jak dawalam laurke itd. Jak moja mama przytulila mnie po raz pierwszy w życiu gdy mialam już pierwszą córkę i patrzyłam sobie na nią, to aż cała zesztywnialam, bylam tak zestresowana tą sytuacją, bo była mi obca. Mama nigdy mnie nie przytulala. Zdecydowanie mogę o sobie powiedzieć,ze jestem zolwiem. W 100% mam tak, jak to przedstawilas. Na szczęście znalazlam prace dobra dla mnie, pracuje w wojsku jako archiwista. Tam te cechy sie przydają, emocje okazuje dopiero w domu. Ludzie na około mają mnie za baaardzo twardą, niezależną babkę. zadaniowego Tytana , ktory realizuje cel, dzieląc go sobie na etapy. I tak jak mówisz. Pod tą skorupą jest także wrażliwa osoba. Ktorej wszystko odbija sie dopiero w domu, bezsenność, emocje..wiedzialam,ze to na pewno wywodzi sie z mojego dzieciństwa, jedynym poratowaniem w moim dzieciństwie była mlodsza siostra z którą spedzalam cale dnie i rozmawiałyśmy o wszystkim..niestety zmarła mając 20 lat. Zostalam sama..Na rodzicow nie mogę liczyc, tak jak nigdy nie moglam bo oni mnie kompletnie nie rozumieją, a co gorsza nie chca zrozumiec, zreszta ja nic od nich nigdy nie chcialam i nie chce. Odwiedzam ich raz na miesiąc i to uwazam za często..oni mnie nigdy nie odwiedzają. Przychodzą 4 razy w roku na nasze urodziny , a mieszkamy w tym samym miescie i wcale nie jestesmy skloceni czy cos. Po prostu oni nie mają takiej potrzeby. Moja mama do mnie nie zadzwoni sama, nie odwiedzi. O ojcu to w ogole sie nie wypowiadam bo osobiście ledwo pamiętam jak wygląda. Mam ich gdzieś, tak jak oni mnie mieli cale zycie. Chcialam jak najszybciej uciekac z tego "zimnego" domu. Wyprowadzilam sie majac lat 20. Do wszystkiego doszlam sama, choc byli bardzo bogaci, mowili,ze sobie nie poradze bez nich. Poradzilam sobie. Mam swoj dom, męża, dwojke dzieci, skonczone trzy kierunki studiów z tytulem mgr, domek letniskowy itd itp. Mam satysfakcję,że nic od nich nie wzięłam, bo gardzę ich "pomocą"
Pogardy lepiej w sobie nie pielęgnuj bo to toksyczne uczucie. To, że nie masz potrzeby zbliżania się do rodziców zrozumiałe. Pewnie Twoja mama tez miała uniksowych rodziców i nie nauczyła się tego. Najważniejsze żebyś Ty się z tego schematu wyzwoliła i zbudowała ze swoimi dzieciom bezpieczna słoniową więź :)
@@nataliatur-relacje mam nadzieję,że tak będzie bo staram się jak mogę żeby tak było. Gdy tylko widzę,że zrobiłam bądź powiedziałam coś co mi przypomina słowa mamy / taty to od razu mam wyrzuty sumienia i żal do siebie ,że jestem jak oni. Ale to rzadkie sytuacje, codziennie mówię moim dziewczynkom,że je bardzo kocham, są dla mnie najważniejsze, są śliczne i mądre. Przytulam je, dopóki jeszcze tego chcą 😅 mam inny charakter od mojej mamy, widzę jej dziwny sposób wychowywania nas (choc glownie raczej same sie z siostrą chowalysmy, rodzice żyli sami ze sobą). Nie chce tego, wiem jak wiele mi to przykrości w życiu przynioslo i nigdy nie chce byc taka jak ona.
U mnie bylo bardzo podobnie. Mama pocalowala mnie po raz pierwszy w policzek, po tym jak dostalam list z informacja z uczelni, ze dostalam sie na studia. Bardzo nieswojo sie wowczas poczulam.
Zawsze byłam tego ciekawa jak to jest, że przez relacje w rodzinie stajemy się taką a nie inną osobą. Zdałam sobie sprawę, że żeby wychować dobrze dziecko trzeba być niezwykle opanowanym i rozsądnym w tym co robisz, musisz zachowywać umiar we wszystkim, gratuluję wszystkim, którzy potrafią tak zrobić:)
Jestem po dwuletnim związku, który zakończyłam ponad 3 miesiące temu. Nie układało się między nami, ale dzięki twojemu filmikowi widzę ze miałam ten styl lękowo-ambiwalentny (o ile dobrze to pisze). W dzieciństwie i w latach nastoletnich strasznie byłam i jestem nadal krytykowana przez rodziców za każdy ruch, chcą mnie bardzo kontrolować. Wyzbywała się strasznie moich własnych potrzeb i byłam taka meduzą, chociaz chciałam mieć własne życie. Było to dla mnie cholernie trudne i nie wiedziałam, dlaczego w taki sposób się właśnie zachowuje. Bardzo ci dziękuje za to ze uswidomilas mi to, ze jest takie coś jak styl przywiązania i ze akurat mogłam być przez to bardzo toksyczna dla mojego partnera. Kochałam go bardzo i czuje coś nadal, ale widzę ze to była dobra decyzja. Może gdyby nie zerwanie nie natknęłabym się na twój filmik i nie uświadomiła sobie, ze warto spróbować z terapia. Dziękuje ❤️
Cudowny film, ciężko mi określić którym z tych typów mogę być, jedno jest pewne, niestety nie jestem słoniem, ale mój partner tak. I to cudowne, bo uczę się przy nim żyć zupełnie inaczej, a on jest na tyle cierpliwy i dobry, abym mogła to robić. Życzę wam takich słoni. Mimo że czasem jest mi ciężko i skupiam się na możliwościach odrzucenia, zbyt bardzo. To zaraz sobie przypominam że miłość to także zgoda na to, że ktoś nie chce z nami być. Nikogo nie można do niej zmusić, to wybór każdego z nas, a skoro kochamy, to chcemy szczęścia tej drugiej osoby. Dlaczego mam nie cieszyć się z wyjścia partnera z kolegami do baru, gdzie są atrakcyjne kobiety? Skoro to ja jestem jego wyborem, a on nie idzie tam dla kobiet, a dla swoich znajomych? Nie wiem czy to dobra metoda, ale w takich kryzysowych chwilach, fajnie jest skupić się na samym sobie, poświęcić sobie czas, lubić siebie i czas z samym sobą. Pamiętam jak bardzo dobrze było mi być singielka, nie musialam martwić się o to że ktoś mnie zrani, lubiłam to, ale bardzo chętnie dzielę się miłością która mam w sobie i mam nadzieję że wyjdę z tego wszystkiego, co nadal jest dla mnie trudne. ❤️❤️
Dzięki każdemu twojemu filmikowi uczę się tak wiele !!!😀❤️przez co poprawiają mi się kontaktuy z ludźmi oraz bardziej rozumiem siebie i innych za co dziękuje ci bardzo ❤️
Ten filmik jest genialny. Bardzo mi rozjaśnil w głowie. A te ogrywanie ról obrazowo wszystko wyjaśnia, ja widzę u siebie trochę słonia trochę meduze. I wcale się nie obrażam tylko usmialam sie z samej siebie.
Jestem żółwiem i ten przykład, który zaprezentowałaś totalnie oddaje a nawet jest taki sam, jak to jak ja działam. Wkurza mnie jak chłop się wkręca na tyle, ze chce codziennie pisac gadać itd, przytłacza mnie to i kończę relacje. A potem oczywiście żałuje, bo to fajny, ciekawy, wartościowy człowiek, którego w życiu chce i potrzebuje, ale nie potrafię do końca pozwolić mu wejść w moje życie ;-; stale to sobie uświadamiam, staram sie pracować i przekraczać te swoje granice komfortu, twoje filmy w tym pomagają.
Super wartościowy temat. Ja jestem sloniem, to prawda z tym dzieciństwem. Mam kolezanke którą jest meduza i każdy związek przez to niszczy bardzo . Muszę jej koniecznie ten filmik podesłać.
Jestes wspaniała i charyzmatyczna. Mowisz o ciezkich rzeczach w taki sposob, ze odbiorca nie czuje sie przytloczony. Jest merytorycznie i jednoczesnie na luzie. Poza tym traktujesz innych z szacunkiem!!! Wazne jest dla Ciebie zeby nikogo nie urazic!!! Dziekuje, ze moge milo spedzic czas :)
Oj, chyba jestem w jakiejś części meduzą 😅 Albo inaczej, BYŁAM nią, bo najwidoczniej nieświadomie się wypsychoterapeutyzowałam przy okazji pracy nad czymś trochę innym. Aha, mój chłopak ma bezpieczny styl przywiązania... I rzeczywiście z początku nie chciałam się z nim spotykać, bo wydawał mi się nudny 😂 O ironio, jak ja bym żałowała gdybym nie dała mu szansy! PS. Jak zawsze świetny film, można się dużo dowiedzieć o sobie samym!
Ja nigdy nie myślałam, że miałam jakieś problemy w dzieciństwie, jednak w pierwszym stałym związku zaczęły wychodzić moje zachowania, takie jak przy postaci nr 2... Myślałam też wtedy, że moje zachowanie jest okej, bo jest z miłości... Dopiero po rozstaniu na psychoterapii doszło do mnie, że zawsze czułam się opuszczana przez rodziców i później bałam się tego w związku, przez co byłam napierająca... Po roku wróciliśmy do siebie, minęły już 2 lata ❤️ ja ciągle czasami muszę pracować nad sobą, ale jest o wiele lepiej. Dziękuję Ci za Twoje filmy! Jesteś super, a scenki są śmieszne, ale nie w negatywny sposób ❤️
Dziękuję za ten film, Nishko! 😊 Hania Es ostatnio zrobiła filmik na ten temat, ale fajnie, że dostałaś te wstawki aktorskie, bo dzięki temu jest łatwiej sobie wyobrazić osoby z tymi stylami przywiązania i sprawdzić czy to w jaki sposób się zachowujemy w takich sytuacjach jest w porządku. ☺️
Słoń i meduza w jednym, u mnie ewidentnie zależy to od partnera. Ale faktycznie, ostatnio nad tym myślałam i zauważyłam, że ciągnie mnie do dziwnych osób :P od kiedy to sobie uświadomiłam, zaczęłam koncentrować się na tym, czego naprawdę chcę i potrzebuję - zatem szukam normalności. Obecnie obserwuję swój kolejny związek i na pewno jest duża różnica pomiędzy poprzednimi :)
o kurczę, no to trochę jakbym dostała liścia...Rzeczywiście, delikatna "dysfunkcja" w relacjach i dokładnie, DOKŁADNIE te przykłady, które podałaś...Matka, która znikała, bo musiała studiować, pracować itd. Mój ogromny żal i poczucie osamotnienia, brak pewności i na koniec ostra agresja gdy już wracała. Nikt 30 lat temu nie zastanawiał się skąd nagle ta "grzeczna, samodzielna i dzielna" dziewczynka zamiast rzucić się mamie w ramiona ignoruje ją i jest nieprzyjemna. Nie mam już żalu do mamy, wyobrażam sobie jak ciężko być samotnym rodzicem, ale błagam - przestańmy "hodować grzeczne i posłuszne dzieci". Dzieci nie stwarzające żadnych kłopotów, wiecznie uległe, ciche, "samodzielne", te co się bawią same powinny być już sygnałem alarmowym...
oczywiście, zgadzam się z Tobą w pełni. Inna sprawa, to że wielu rodziców oczekuje, żeby dzieci były grzeczne i uległe w domu, ale odważne i asertywne poza nim: np. w gronie rówieśników czy potem w pracy.
@@nataliatur-relacje dokładnie! To też ciekawy temat, że czesto od dzieci czy paetnera oczekujemy skrajnie roznych, czesto wykluczających się postaw ;)
Ja sie strasznie boje o moje dziecko, tez bylam zmuszona wrocic do pracy kiedy miala 10 miesiecy (obecnie ma piec lat), najgorsze jest to, ze nie wychowuje sie ze mna na codzien (nie moja decyzja), staram sie jak najwiecej dac jej czulosci, kiedy tylko ja widze, ale mysle, ze juz ma do mnie jakas rezerwe.
Kocham twoje nagrania. :D ja jestem typowym żółwiem. Mam chłopaka, ale zawsze mam podobne myśli, które przedstawiłaś. Staram się pracować nad moją obojętnością, ponieważ wiem że rani to partnera. Nie chce od niego pomocy, mimo że nie daje rady sobie z niektórymi sytuacjami.
Bardzo ciekawy film. Ja kiedyś w większości byłam stylem ambiwalentno-lękowym chociaż paradoksalnie mama tworzyła mi bezpieczne środowisko. Z czasem obudziłam się i stwierdziłam, że przecież to okropne i uciążliwe zarówno dla mnie, jak i dla innych. Myślę, że takim przełomowym momentem, który mi w tym bardzo pomógł, była relacja z mężczyzną w stylu unikowym. Rozmowy z nim były zawsze stonowane, dojrzałe i spokojne. Nawet jak ja lekko się wkurzyłam to On zachowywał spokój. I właśnie takie zachowanie i rozmowy mi w tym pomogły, zmieniły spojrzenie na niektóre sprawy. Teraz jestem pomiędzy ambiwalentno-lękowym a bezpiecznym, bardziej w stronę bezpiecznego. Bo jednak w całości ciężko się tego pozbyć, ale może z czasem się uda. Teraz jestem na etapie, że jak osoba sama nie pisze to nie ma sensu do niej pisać. Widocznie i nie ma takiej potrzeby. Pozdrawiam i naprawdę fajne scenki i cały scenariusz! Bardzo przydatne dla osób, które wciąż się z tym borykają i ciekawe dla tych, które to przepracowały ;)
Moja relacja z ojcem to taki "żółwiosłoń", czasami trudno przebić tę skorupę, ale zawsze staram się pamiętać, że pod tym pancerzem jest osoba, która jest gotowa podać mi pomocną trąbę, kiedy będę tego potrzebowała. Mój ojciec całe życie był związany z wojskiem - mam wrażenie, że wiele z dzieci żołnierzy właśnie ma skorupiakowe tendencje. Za to mój partner? Meduza pełną gębą - myślę, że dzięki temu "leczymy" siebie nawzajem. Na początku było trudno 🙈 ale ta praca nad uczuciami zbliżyła nas do siebie, jak z żadną inną osobą w naszym otoczeniu.
Dopóki byłam sama, uważałam się na potężnego słonia. Teraz gdy buduje związek okazuje się, nie jest to tak oczywiste. Natomiast widzę bardzo wiele słoniowatych zachowań w mojej relacji :) To cieszy. Dzięki za fajny film!
Witam ,bardzo lubię taką tematykę,bo otaczają nas ludzie ,którzy mają takie problemy,i ja chcę bardzo je zrozumieć,od jakiegoś czasu zachwyca mnie psychologia,dlatego korzystam z różnych fajnych osób- takich jak TY np,,film świetny,super pokazałaś- zagrałaś,aktorka z Ciebie na 6,i do tego ten przemiły głos,który można słuchać,i słuchać,pozdrawiam cieplutko gratuluję fajnych pomysłów do przegadania
I zgadzam się że nie chciałam związku z kimś emocjonalnie zdrowym, wiem, że czasem "odwalam" i jest mi łatwiej gdy druga strona też odwala. Czyje wtedy przyzwolenie
Mój styl przywiązania to raczej słoń, choć czasem może trochę przypomina żółwia... Ale jestem tego świadoma. Natomiast oglądając to naszło mnie nagle, że mój chłopak chyba ma lękowo ambiwalentne przywiązanie do mnie. I nagle poczułam że w tej kwestii od razu lepiej go rozumiem. Świetny film :)
Dziękuję za ten filmik. Dzięki temu zauważyłam, że mój styl w związku to ambiwalento-lekowy... Dodatkowo żyję w związku na odległość I ciężko jest mi pozbyć się tych negatywnych myśli.
Ja mam styl lękowo-ambiwalentny i jestem z partnerem który unika bliskości. Dramat na dramacie! Nie umiemy żyć ze sobą i nie umiemy żyć bez siebie. Po kolejnym rozstaniu i jego wyprowadzce znowu próbujemy być razem. Czuje ze ten związek zamiast się rozwijać totalnie się cofa a ja nie umiem z niego wyjść. Doszło to tego ze teraz nikt nie wie że jestem z nim z kontakcie bo nikt by mi tego nie wybaczył. Widzą ze jestem nieszczęśliwa, nie śpię po nocach, jestem apatyczna, ciagle płacze a mimo to nie umiem odstawić tego najgorszego narkotyku. Nienawidzę swojego życia i tego cholernego stylu przywiązania. Moim marzeniem od lat jest spotkanie kogoś z kim będę mogła spędzić resztę swojego życia. Byłam w 9 związkach i to ja zostawiłam 8 moich partnerów. Złamane serce było zawsze! Ten ból jest nie do zniesienia! Gdyby ktoś powiedział mi ze mogę coś zrobić żeby tego nie czuć zapłaciłabym za to każde pieniądze!!! Nie wiem dlaczego tak trzymam się obecnego partnera. On ma depresje, sexu praktycznie nie ma bo ma problemu z potencją, nie prowadzimy głębokich rozmów bo on boi się jakichkolwiek emocji i nie lubi rozmawiać. Bardzo go to denerwuje jak ktoś się z nim nie zgadza. Nie daj Bóg nie zrozumiem czegoś za pierwszym razem. Bardzo go to irytuje. Dla niego najważniejsi są znajomi, z nimi potrafi coś zaplanować, ze mną już nie. Ja jestem opcja nr 2. Co on mi daje? Chyba cel projektu! Projektu gdzie ja mogę dać z siebie wszystko żeby mu udowodnić, że warto mnie kochać, że ze mną może być tak super! Inaczej będę czuła, że nie podołałam wyzwaniu. Jak leczyć ten styl? Co robić? Pomocy!!!!!!!!!
polecam Ci książkę Amira Levine i Rachel Heller "Partnerstwo bliskości. Jak teoria więzi pomoże ci stworzyć szczęśliwy związek". Mnie pomogła zrozumieć pewne rzeczy. Ja mam styl unikający i jakbym czytała o sobie. Są tam podane rzeczowe, konkretne przykłady z wyjaśnieniami co robić. Pomaga. Można ją dostać chyba nawet w Empiku.
Ja zdecydowanie jestem słoniem. Zawsze mogłam i mogę liczyć na moją mamę. Zawsze mnie wysłucha, wesprze i nie krytykuje. A narzeczony taki żółw. Twardy, nie za często chce pokazywać uczucia, Nigdy nie usłyszał od mamy że go kocha. Niby szorstki ale jednak częściej niż ja chciałby ciągle razem przebywać.
Wow, Natalia, wspaniały film. Nie wiedziałam o takim podziale, jest to bardzo interesujące w kontekście wychowywania własnych dzieci. Super robotę robisz.
U mnie jest to bardzo niejednoznaczne, czasem czuję się słoniem (odkąd mam dobrą terapię), czasem meduzą a innym razem żółwiem. Wszystko zeleży od osób, z którymi jestem blisko i od okoliczności. Odkyłam w sobie zachowania ze wszystkich trzech styli. Rzeczywiście bardzo często pociągają mnie osoby w jakiś sposób niedostępne. Wiele osób postrzegam jako nudne, przewidywalne. Pomaga mi w tym mindfulness- ćwiczenie nieoceniania, tylko skupianie się na faktach i praca z emocjami.
Czytałam o tym, ale lepiej przyswajam z Twojego filmiku niż jak sama sobie przeczytam. :) ja mam różne style, wszystko jest chaotyczne - cały czas nad sobą pracuję, powoli ale staram się.
@@nataliatur-relacje Coraz częściej mam takie myśli, że potrzebuje pomocy. I nie wiem dlaczego samą siebie hamuje przed pójściem do psychoterapeuty....
Też byłam i dalej jestem żółwiem. Miałam terapię około roczną i teraz wizyty "kontrolne" co rok/pół roku. Da się z tego wyjść. Serio. Teraz to taki króliczek ze mnie często hahaha
Bardzo dobry film! Z tej strony „Meduza” niestety po zapoznaniu się z tematem wiem,że mam ambiwalentny styl przywiązania. Wiem,że oprócz świadomości ważny jest kolejny krok czyli terapia. Dodatkowo będąc w relacji ze „Żółwiem” te moje braki się uaktywniają ... dzięki za filmik :))
Jestem takim połączeniem meduzy i żółwia, chociaż bliżej mi do tego drugiego. Mój facet jest zdecydowanie słoniem, a mimo to wcale nie jest lekko. Na razie psychoterapię musiałam sobie odpuścić, ale jak wyjdę z finansowego dołka to na pewno będę chciała to przepracować. W sumie terapeutka zauważyła u mnie to co pokazałaś w tym filmiku, ale ubrała to w inne słowa. Tak w ogóle to nie mogłam przestać się śmiać gdy robiłaś te scenki. Ciągle miałam tą myśl: "boże, to jestem ja :D".
Chyba jestem słoniem :D ale często w składzie porcelany :/ żółwiem też, odkryłam to na terapii, chociaż bardziej byłam przyrównana do małży.. bardzo przydatny film, dzięki! :))
Nie daje mi spokoju pewna myśl. Wydaje mi się że jestem tym "słoniem" ale mój styl przywiązania z matką był inny, taki jak w tym z "żółwiem". Zastanawiam się po prostu czy to możliwe żebym mimo takiego przywiązania wyrósł na "słonia". Pozdrówki świetny materiał 😉👍👏
Moj chlopak jest zdecydowanie sloniem, a ja takim sloniatko- meduza😆slonia musialam w sobie wypracowac, ale caly czas musze sie pilnowac bo ta meduza lubi wylazic😅
Moja mama na problemy reagowała krzykiem, pretensjami, nie pomagała ich rozwiązywać, nie była oparciem w trudnych chwilach, ale dodatkową przeszkodą w ich pokonywaniu, a najzabawniejsze było to, że myślała, że w ten sposób pomaga, że motywuje. Ja sobie poprzysiągłam nie iść w jej ślady, bo drastycznie na mnie wpłynęły. Na szczęście udało mi się to przepracować i teraz mogę rzec, że stałam się silnym słoniem. Jeśli ktokolwiek kto, to czyta, myśli że krzykiem można rozwiązać problemy, to niech lepiej popracuje nad sobą i nie decyduje się na dzieci, dopóki się nie ogarnie.
bardzo precyzyjnie to opisałaś, ja niestety muszę się przyznać, że należę do tych osób z tym panicznym stylem, jak moja partnerka nie chce się ze mną spotkać to od razu dostaje kociokwiku, na szczęście ona należy do tych bezpiecznych osób, co pozwala mi powoli wychodzić na prostą
Ja niestety styl lekowy ale duża świadomość pomaga w szanowaniu siebie i partnera chiciaz w sytuacjach napięcia o które nietrudno u mnie, ciężej zapanować nas reakcjami wynikającym z tego stylu. No i jestem w trakcie terapii, zdecydowanie warto. BTW, jesteś dla mnie mega inspiracją. Pozdrawiam
Im częściej słucham, że problemy w dorosłości pochodzą z dzieciństwa, tym bardziej przeraża mnie myśl o posiadaniu dzieci. Dlaczego jest tak, że pomimo ogromnej miłości do swojej pociechy, niechcący robimy jej krzywdę? Tak bardzo chciałoby się być "idealnym" rodzicem, który przygotuje dziecko do radzenia sobie z problemami a potem okazuje się, że jednym z problemów dziecka są rodzice i ich sposób wychowania. Dziwny jest ten świat.
Spokojnie, nie ma idealnych rodziców. Wystarczy być „wystarczająco dobrym rodzicem”, który wiadomo, ze czasem popełnia błędy ale potrafi się do nich przyznać i nad sobą pracować. 😊
Ja chyba mam różny stosunek do różnych osób. W zależności od tego, jak ktoś mnie traktuje, inaczej się do tej osoby przywiązuję. Nigdy o tym tak nie myślałem.
Może kilka slow w nastepnym odcinku właśnie o tym dlaczego osoby z brakiem bezpiecznego stylu przywiązania czuja to znudzenie „grzecznymi” ludźmi? Z czego to wynika?
Bo podswiadomie jestesmy uzaleznieni od pewnych emocji, ktorych doswiadczalismy w dziecinstwie, rozpoznajemy je jako "swoje". Toksyczny osobnik, czy narcyz wywoluje w tobie taka hustawke emocji, ktorej kiedys doswiaczylas ze strony najblizszych ci osob, w pewien sposob ciagnie cie do tego (w sposob samodestrukcyjny) jak "do domu".
@@tsa1233 Ta wyzsza polka to iluzja (sama tak mialam i brnelam w zaurocznia, czy nawet zwiazki z facetami, ktorzy wydawali mi sie znacznie lepsi ode mnie)....wychodze z tego stopniowo, dluuuga historia za mna.
Jestem, a raczej byłam meduzą z domieszką żółwia - jakkolwiek to brzmi. ;p Udało mi się to w dużej mierze przepracować, między innymi dzięki książce "Koniec współuzależnienia" B. Melody. Dla mnie to dobry kalibrator i czasem wracam sobie do niej w razie potrzeby.
Nishko! Uwielbiam Twoje aktorstwo :D Uważam że nadzwyczaj dobrze okazujesz emocje i stąd moje pytanie czy kiedyś robiłaś kroki w stronę altorstwa? Czy po prostu "tak masz" :D
Teraz jestem słoniem i ze słoniem. Kiedyś byłam z żółwiem i byłam wtedy meduzą. Nie byłam w końcu nigdy na dłuższej psychoterapii, ale dużo pracy mnie to kosztowało, czytania książek i refleksji. A czy to jest jakoś związane też z poczuciem własnej wartości?
A może filmik o tym jak sobie radzić z tymi stylami? Bo to byłby super materiał zeby pomoc, mimo ze jestem w kolejce na terapie to chciałabym posłuchać rad jak przepracowywać
Może udałoby się Pani zrobić film o odróżnieniu strachu przed niepowodzeniem związku a faktycznym brakiem zainteresowania potencjalnym partnerem? Dla przykładu, chłopak umawia się na randkę i z jednej strony jest przekonany że to super osoba, dobry rozmówca i słuchacz a z drugiej nie chce się wiązać, mimo że potem cały czas o niej myśli. Byłabym bardzo wdzięczna za odcinek. Pozdrawiam
Musiałam trochę pracy włożyć w siebie aby z osoby, która odrzucenie (często nim nie będące) bierze bardzo personalnie do siebie i wpływa to na jej postrzeganie siebie, stać się osobą, która mówi sobie "Ok, tak jest i to nic." bez emocjonowania się przesadnego.
ja potrafię mieć elementy żółwia jak i meduzy; psychoterapia bardzo mi pomogła i dzięki temu potrafiłam nawiązać wiele trwałych przyjaźni. Niestety na związki to niezbyt pomogło i o ile mam sporo wieloletnich przyjaźni, to nigdy nie potrafiłam stworzyć długotrwałego związku.
A czy jest jakiś sposób aby namówić partnera na psychoterapię? Wspólna bądź osobną? Jesteśmy razem dość długo i naprawdę zależy mi abyśmy rozwiązali swoje problemy jednak jedynym wyjściem wydaje mi się psychoterapia (moje rozmowy i argumenty odbijają się od ściany a kłótni co raz więcej i co raz bardziej agresywne).. czy starać się pomagać takiej osobie na siłe czy lepiej się wycofać z takiej relacji? P.S. Filmik jak zawsze super 🥰
najlepszym sposobem jest pójście samemu na terapię i wtedy gdy zaczniesz przepracowywać rózne sprawy, to zaczniesz wychodzić z pewnych ról, schematów itd i partner być może automatycznie też, w sensie wpłynie to na niego i byc może również skłoni do terapii. Albo Ty spojrzysz na związek zupełnie inaczej i być może rzeczywiscie zechcesz sie wycofać, jeżeli Ty będziesz szła do przodu (tak świadomościowo) a on będzie stał w miejscu, W każdym razie warto trzymac się zasady: "chcesz zmieniać świat, zacznij od zmiany siebie". :)
Natalia Nishka Tur już jestem umówiona na pierwsza wizytę 💪🏻 w koncu się na to zebrałam (między innymi dzięki temu że o tym mówisz), dziękuje za odpowiedz! Pozdrawiam ❤️
O nie, jestem bardzo miękkim żółwikiem :O Tak miękkim, że wolę się nigdy z nikim nie wiązać, bo zakładam, że i tak nigdy nie będę wystarczająco dobra dla nikogo i każdego rozczaruję, a wtedy mnie zostawi. Więc wolę zapobiegawczo nie wiedzieć jak to jest mieć kogoś bliskiego, niż się dowiedzieć tylko po to, żeby kiedyś go stracić. To jest chyba przypadek żółwia ekstremalnego :D
Ale wiesz, że to tylko Twoje mylne przekonanie, bo tak naprawdę niejedna osoba chciałaby się z Tobą, Żółwiku związać, jeżeli ją tylko do siebie dopuścisz? :)
@@nataliatur-relacje Właśnie wiem :), co jest tym głupszą sytuacją, bo ta wiedza nie potrafi pokonać tego przekonania, więc tak czy tak nikogo nie dopuszczam. Samospełniająca się przepowiednia.
Moja relacja z matką była (i właściwie nadal trochę jest) czymś pomiędzy bezpieczną, a lękową, natomiast ojciec niby jest, ale na poziomie emocjonalnym go rąk naprawdę nie ma i nigdy nie było. Więc można mieć więc dwa przeciwne style? Taki trochę meduzowy, a trochę żółwiowy? Być może to wyjaśnia, dlaczego z dziewczynami mi się zawsze rozmawia lepiej, nawiązuje z nimi lepsze relacje, aniżeli z chłopakami, którzy jakoś zawsze wydawali mi się niedostępni i nudni, a rozmowa z nimi zawsze sprawiała mi trudność, by gadać "na tych samych falach"? (dla kontekstu: jestem chłopakiem i chodzi mi tu, w tym komentarzu, tylko i wyłącznie o relacje przyjaźni, nie miłosne)
Miałam rodziców słoni, jednak związki mi nie wychodzą. Trafiam na osoby zupełnie przeciwne: niedojrzałe, nieszczere, nie potrafiące rozwiązywać problemów.
Ja jestem zdecydowanieękowo-ambiwalentna,ale z domieszką żółwia w skorupce. Bo niby zawsze biorę do siebie i jestem zależna od ludzi i ich nastrojów ( uczę się nie być), jednak kiedy ktoś za bardzo,wtedy ja robię się cyniczna,unikam kontaktu,mam dość. Pytanie,czy faceci-słonie chcą się wiązać z takimi kobietami? Chyba nie bardzo ,bo zawsze przecież przyciągamy lustro. Ale tu dziewc,yny temu przeczą. Jak to jest faktycznie? Dzięki,super filmiki!!!
tak, style mogę się mieszać, również w zależności od osób, z którymi tworzymy relację. Np dziecko może mieć z matką unikową a z ojcem bezpieczną, potem w dorosłości z przyjaciółką bezpieczną z chłopakiem lękową itd
Super filmik 👍👍🤩 hm.. Meduza i zolwik.. Podwójne zło że mnie 😐☹️.. A mąż słoń może czasem żółwik.. Ale ciężko nam idzie docieranie się, 😶są kłótnie raz na kilka mcy że się nie odzywamy potem do siebie...
Dziękuje ci za ten film, niestety utożsamiam się bardzo z jedna z tych postaci ze stylem lękowo-ambiwalentnym, chętnie poczytam coś więcej o tym, szczególnie teraz odczuwam minusy tego tuż przed matura i ważnym dla mnie egzaminem na architekture :/ za to moja druga połówka styl unikowy
Hej, a ja właściwie z pytaniem po obejrzeniu filmu... Czy mogłabyś polecić terapię/ terapeutę psychologa/ miejsce do którego warto się zgłosić by przepracować ten temat? Pozdrawiam ciepło
Kochani, chcę wyraźnie podkreślić, że odgrywając role w filmie (ja, aktorka ze spalonego teatru) nie zgrywam się i nie śmieję z nikogo. Po prostu taka forma filmu ze scenkami, żeby była ciekawsza w odbiorze.
Dziękuję też bardzo mojej przyjaciółce Ani Łazewskiej, psycholożce za pomoc w przygotowaniu scenariusza tego filmu
Bardzo popieram te dodatki odgrywania ról, bo one pomagają mi lepiej zrozumieć o co chodzi. Nie zawsze opis do mnie trafia, a przykładowa scenka od razu wszystko wyjaśnia.
Widać że to ma być pomoc, bo postaci są przerysowane, ale to bardzo ułatwia.
Ja bardzo lubię te scenki. Często się w nich odnajduję, gdybyś omawiała temat tylko teoretycznie to pewnie bym nie zauważyła tak łatwo problemu. A w scenkach widzę konkretne zachowanja, które przejawiam i łatwiej mi zobaczyć nad czym mogę popracować ❤️
Scenki musza byc, ja potem tylko je pamietam! serio, po jakims czasie pamietam filmik tak: Pierdu - pierdu - SCENKA Z DETALAMI - pierdu...
Dziekuje Ci za scenki!
A czy moglabys zrobić film o „daddy issues”? Wychowałam się bez ojca i na pewno nie jestem jedyna, przez co zauważyłam, ze np podobają mi się mężczyźni niedostępni dla mnie
świetny pomysł.
Tak!! Jestem za!!
Tak, bardzo proszę 🤞
Ja mialam ojca super ojca i tez zawsze podobali mi sie niedostepni
Potwierdzam, psychoterapia i związanie się ze „słoniem” działają cuda!😉
I ja potwierdzam!
Julia Sternicka ale jak najpierw wyjść z tej toksycznej relacji? Jak?
@@TheLadyIzabela Pewnie jednej odpowiedzi na to pytanie nie ma.
Specem od wychodzenia z trudnych relacji nie jestem, chociaż kilka przeżyłam. Generalnie zazwyczaj wyglądało to u mnie tak, że dochodziło do mnie, że dana więź jest niezdrowa, że zasługuję na szacunek, ale oczywiście wiem, że to nie jest takie proste podjąć decyzję i się jej trzymać.
Na pewno dobrze byłoby sobie uświadomić co jest nie tak, spojrzeć na to z nieco innej perspektywy, a w tym pomaga psychoterapia. Oczywiście psychoterapeuta nie wyjdzie za Ciebie z tego związku, ale pomoże przestawić myślenie na "właściwe tory". Poza tym dzięki terapii ja np. nabrałam szacunku do siebie i swoich emocji, a to ułatwia wyjście z toksycznej relacji. Niedługo po rozpoczęciu psychoterapii związałam się z klasycznym "słoniem" i mimo, że całkiem długo "oblepiałam go" to jednak po jakimś czasie ja się "poukładałam" i udało nam się razem stworzyć zdrowy związek :)
Trochę nieskładna mi ta wypowiedź wyszła, ale meritum jest takie: szanuj się kobieto i idź na terapię, jeśli czujesz, że tego potrzebujesz :)
A jeśli masz jakieś wątpliwości związane z terapią, to u Joli Szymańskiej na kanale jest dużo filmików na ten temat :)
Trzymam kciuki za Ciebie
Ciężko znaleźć słonia, będąc "nienormalnym"...
Tylko słoń woli innego słonia 😉
kocham twoją charyzmę, poczucie humoru i osobowość ❤ tworzysz wspaniałe i wartościowe filmy
Ciężko się pod tym nie podpisać :)
dziękuję bardzo mi mi miło
Jako dziecko byłam bardzo wycofana. Nie okazywałam uczuć i często czułam się niekochana. Nie chciałam sprawiać problemów rodzicom, bo z każdej małej rzeczy robili aferę. Byłam też regularnie krytykowana i wytykana. Do dziś mam problem z kontaktami z ludźmi i z samą sobą. Wczoraj byłam na dodatkowym kursie po pracy i przesiedziałam cały wieczór sama nad projektem. Inni siedzieli w grupkach i rozmawiali. Dawno nie czułam się taka samotna. Często łapię się na myśleniu, że to moi rodzice zgotowali mi taki los. Po terapii wszystko co wydawało mi się wiedzieć o sobie okazało się być zachowaniami obronnymi i tym jak sobie starałam radzić. Nie wiem kim jestem, ale pracuję nad tym. Każde dziecko zasługuje na świadomych rodziców i gdybym mogła spełnić jedno życzenie to było by to właśnie to, bo wiem sama wiem jak trudno jest żyć z takim emocjonalnym bagażem.
Wciąż chodzisz na terapię? Powodzenia 😘
❤
Nishko mogłabyś może rozwinąć myśl końcową w jakimś oddzielnym filmie? O tym że czasem ułożone osoby wydają nam się nudne. Chyba mam z tym problem i chętnie bym o tym wiecej posluchala.
Tak :) to ciekawy temat!
Zgadzam się! Mam identycznie i chętnie dowiem się więcej na ten temat
No właśnie. I czy to ma znaczenie jaka płeć? Czy częściej tak myślą kobiety?
Również bardzo proszę o rozwiniecie myśli, ogromnie by mi to pomogło
@@nataliatur-relacje kiedy nagrania? :D
Mój pierwszy dzień psychoterapii: nie lubię nudnych ludzi, bo nie ma w nich głębi i emocji. Dwa lata później: dajcie więcej nudnych ludzi! Kocham nudnych ludzi!!! :)
Super :)
Tylko niechże się chociaż, do pieruna, uśmiechają! Takich flegmatycznych robotów ze sztywną wargą to naprawdę nie sposób znieść, bo dają ci zero informacji zwrotnej.
Potrzebowałam tego filmu. Reprezentuję książkową postawę lękowo-ambiwalentną i faktycznie widzę w swoim dzieciństwie czynniki, które mogły sie do tego przyczynić
Filmik skłonił mnie do refleksji i zastanowieniem się nad sobą i swoim dzieciństwem! Nie wiem w jaki sposób, ale materiał wyzwolił we mnie łzy, jestem meduza.
Matko..przerażające. zdecydowanie jestem unikowym stylem przywiązania i opisałaś w paru zdaniach mnie i moje dzieciństwo..szok. tylko co do jednego się nie zgodzę,że popieram to (błędy rodziców, tak bym to nazwała) , sama mam dwie córki i okazuje im miłość i uczucia, nie chce powielać tego co miałam w domu. W moim domu nie okazywało się żadnych uczuć, nigdy nie uslyszalam od któregokolwiek rodzica,ze mnie kochają czy coś, nawet na dzien matki jak dawalam laurke itd. Jak moja mama przytulila mnie po raz pierwszy w życiu gdy mialam już pierwszą córkę i patrzyłam sobie na nią, to aż cała zesztywnialam, bylam tak zestresowana tą sytuacją, bo była mi obca. Mama nigdy mnie nie przytulala. Zdecydowanie mogę o sobie powiedzieć,ze jestem zolwiem. W 100% mam tak, jak to przedstawilas. Na szczęście znalazlam prace dobra dla mnie, pracuje w wojsku jako archiwista. Tam te cechy sie przydają, emocje okazuje dopiero w domu. Ludzie na około mają mnie za baaardzo twardą, niezależną babkę. zadaniowego Tytana , ktory realizuje cel, dzieląc go sobie na etapy. I tak jak mówisz. Pod tą skorupą jest także wrażliwa osoba. Ktorej wszystko odbija sie dopiero w domu, bezsenność, emocje..wiedzialam,ze to na pewno wywodzi sie z mojego dzieciństwa, jedynym poratowaniem w moim dzieciństwie była mlodsza siostra z którą spedzalam cale dnie i rozmawiałyśmy o wszystkim..niestety zmarła mając 20 lat. Zostalam sama..Na rodzicow nie mogę liczyc, tak jak nigdy nie moglam bo oni mnie kompletnie nie rozumieją, a co gorsza nie chca zrozumiec, zreszta ja nic od nich nigdy nie chcialam i nie chce. Odwiedzam ich raz na miesiąc i to uwazam za często..oni mnie nigdy nie odwiedzają. Przychodzą 4 razy w roku na nasze urodziny , a mieszkamy w tym samym miescie i wcale nie jestesmy skloceni czy cos. Po prostu oni nie mają takiej potrzeby. Moja mama do mnie nie zadzwoni sama, nie odwiedzi. O ojcu to w ogole sie nie wypowiadam bo osobiście ledwo pamiętam jak wygląda. Mam ich gdzieś, tak jak oni mnie mieli cale zycie. Chcialam jak najszybciej uciekac z tego "zimnego" domu. Wyprowadzilam sie majac lat 20. Do wszystkiego doszlam sama, choc byli bardzo bogaci, mowili,ze sobie nie poradze bez nich. Poradzilam sobie. Mam swoj dom, męża, dwojke dzieci, skonczone trzy kierunki studiów z tytulem mgr, domek letniskowy itd itp. Mam satysfakcję,że nic od nich nie wzięłam, bo gardzę ich "pomocą"
Pogardy lepiej w sobie nie pielęgnuj bo to toksyczne uczucie. To, że nie masz potrzeby zbliżania się do rodziców zrozumiałe. Pewnie Twoja mama tez miała uniksowych rodziców i nie nauczyła się tego. Najważniejsze żebyś Ty się z tego schematu wyzwoliła i zbudowała ze swoimi dzieciom bezpieczna słoniową więź :)
@@nataliatur-relacje mam nadzieję,że tak będzie bo staram się jak mogę żeby tak było. Gdy tylko widzę,że zrobiłam bądź powiedziałam coś co mi przypomina słowa mamy / taty to od razu mam wyrzuty sumienia i żal do siebie ,że jestem jak oni. Ale to rzadkie sytuacje, codziennie mówię moim dziewczynkom,że je bardzo kocham, są dla mnie najważniejsze, są śliczne i mądre. Przytulam je, dopóki jeszcze tego chcą 😅 mam inny charakter od mojej mamy, widzę jej dziwny sposób wychowywania nas (choc glownie raczej same sie z siostrą chowalysmy, rodzice żyli sami ze sobą). Nie chce tego, wiem jak wiele mi to przykrości w życiu przynioslo i nigdy nie chce byc taka jak ona.
U mnie bylo bardzo podobnie. Mama pocalowala mnie po raz pierwszy w policzek, po tym jak dostalam list z informacja z uczelni, ze dostalam sie na studia. Bardzo nieswojo sie wowczas poczulam.
Zawsze byłam tego ciekawa jak to jest, że przez relacje w rodzinie stajemy się taką a nie inną osobą. Zdałam sobie sprawę, że żeby wychować dobrze dziecko trzeba być niezwykle opanowanym i rozsądnym w tym co robisz, musisz zachowywać umiar we wszystkim, gratuluję wszystkim, którzy potrafią tak zrobić:)
Jestem po dwuletnim związku, który zakończyłam ponad 3 miesiące temu. Nie układało się między nami, ale dzięki twojemu filmikowi widzę ze miałam ten styl lękowo-ambiwalentny (o ile dobrze to pisze). W dzieciństwie i w latach nastoletnich strasznie byłam i jestem nadal krytykowana przez rodziców za każdy ruch, chcą mnie bardzo kontrolować. Wyzbywała się strasznie moich własnych potrzeb i byłam taka meduzą, chociaz chciałam mieć własne życie. Było to dla mnie cholernie trudne i nie wiedziałam, dlaczego w taki sposób się właśnie zachowuje. Bardzo ci dziękuje za to ze uswidomilas mi to, ze jest takie coś jak styl przywiązania i ze akurat mogłam być przez to bardzo toksyczna dla mojego partnera. Kochałam go bardzo i czuje coś nadal, ale widzę ze to była dobra decyzja. Może gdyby nie zerwanie nie natknęłabym się na twój filmik i nie uświadomiła sobie, ze warto spróbować z terapia. Dziękuje ❤️
Cudowny film, ciężko mi określić którym z tych typów mogę być, jedno jest pewne, niestety nie jestem słoniem, ale mój partner tak. I to cudowne, bo uczę się przy nim żyć zupełnie inaczej, a on jest na tyle cierpliwy i dobry, abym mogła to robić. Życzę wam takich słoni. Mimo że czasem jest mi ciężko i skupiam się na możliwościach odrzucenia, zbyt bardzo. To zaraz sobie przypominam że miłość to także zgoda na to, że ktoś nie chce z nami być. Nikogo nie można do niej zmusić, to wybór każdego z nas, a skoro kochamy, to chcemy szczęścia tej drugiej osoby. Dlaczego mam nie cieszyć się z wyjścia partnera z kolegami do baru, gdzie są atrakcyjne kobiety? Skoro to ja jestem jego wyborem, a on nie idzie tam dla kobiet, a dla swoich znajomych? Nie wiem czy to dobra metoda, ale w takich kryzysowych chwilach, fajnie jest skupić się na samym sobie, poświęcić sobie czas, lubić siebie i czas z samym sobą. Pamiętam jak bardzo dobrze było mi być singielka, nie musialam martwić się o to że ktoś mnie zrani, lubiłam to, ale bardzo chętnie dzielę się miłością która mam w sobie i mam nadzieję że wyjdę z tego wszystkiego, co nadal jest dla mnie trudne. ❤️❤️
Dzięki każdemu twojemu filmikowi uczę się tak wiele !!!😀❤️przez co poprawiają mi się kontaktuy z ludźmi oraz bardziej rozumiem siebie i innych za co dziękuje ci bardzo ❤️
bardzo się cieszę i miło mi :)
Ten filmik jest genialny. Bardzo mi rozjaśnil w głowie. A te ogrywanie ról obrazowo wszystko wyjaśnia, ja widzę u siebie trochę słonia trochę meduze. I wcale się nie obrażam tylko usmialam sie z samej siebie.
Jestem żółwiem i ten przykład, który zaprezentowałaś totalnie oddaje a nawet jest taki sam, jak to jak ja działam. Wkurza mnie jak chłop się wkręca na tyle, ze chce codziennie pisac gadać itd, przytłacza mnie to i kończę relacje. A potem oczywiście żałuje, bo to fajny, ciekawy, wartościowy człowiek, którego w życiu chce i potrzebuje, ale nie potrafię do końca pozwolić mu wejść w moje życie ;-; stale to sobie uświadamiam, staram sie pracować i przekraczać te swoje granice komfortu, twoje filmy w tym pomagają.
Super wartościowy temat. Ja jestem sloniem, to prawda z tym dzieciństwem. Mam kolezanke którą jest meduza i każdy związek przez to niszczy bardzo . Muszę jej koniecznie ten filmik podesłać.
Jestes wspaniała i charyzmatyczna. Mowisz o ciezkich rzeczach w taki sposob, ze odbiorca nie czuje sie przytloczony. Jest merytorycznie i jednoczesnie na luzie. Poza tym traktujesz innych z szacunkiem!!! Wazne jest dla Ciebie zeby nikogo nie urazic!!! Dziekuje, ze moge milo spedzic czas :)
Oj, chyba jestem w jakiejś części meduzą 😅 Albo inaczej, BYŁAM nią, bo najwidoczniej nieświadomie się wypsychoterapeutyzowałam przy okazji pracy nad czymś trochę innym.
Aha, mój chłopak ma bezpieczny styl przywiązania... I rzeczywiście z początku nie chciałam się z nim spotykać, bo wydawał mi się nudny 😂 O ironio, jak ja bym żałowała gdybym nie dała mu szansy!
PS. Jak zawsze świetny film, można się dużo dowiedzieć o sobie samym!
To wspaniałe, że możemy zmienić się dzięki drugiej "bezpiecznej" osobie :)
Styl przywiązania-zmienna niezależna w mojej pracy magisterskiej (planowy termin obrony-czerwiec/lipiec 2020, trzymajcie kciuki^^)
Ja nigdy nie myślałam, że miałam jakieś problemy w dzieciństwie, jednak w pierwszym stałym związku zaczęły wychodzić moje zachowania, takie jak przy postaci nr 2... Myślałam też wtedy, że moje zachowanie jest okej, bo jest z miłości... Dopiero po rozstaniu na psychoterapii doszło do mnie, że zawsze czułam się opuszczana przez rodziców i później bałam się tego w związku, przez co byłam napierająca... Po roku wróciliśmy do siebie, minęły już 2 lata ❤️ ja ciągle czasami muszę pracować nad sobą, ale jest o wiele lepiej.
Dziękuję Ci za Twoje filmy! Jesteś super, a scenki są śmieszne, ale nie w negatywny sposób ❤️
Dziękuję za ten film, Nishko! 😊
Hania Es ostatnio zrobiła filmik na ten temat, ale fajnie, że dostałaś te wstawki aktorskie, bo dzięki temu jest łatwiej sobie wyobrazić osoby z tymi stylami przywiązania i sprawdzić czy to w jaki sposób się zachowujemy w takich sytuacjach jest w porządku. ☺️
Tak, widziałam u Hani Es kilka dni temu ale swój scenariusz napisałam jeszcze przed obejrzeniem jej filmu, przypadek ze tak blisko ten sam temat.
Słoń i meduza w jednym, u mnie ewidentnie zależy to od partnera. Ale faktycznie, ostatnio nad tym myślałam i zauważyłam, że ciągnie mnie do dziwnych osób :P od kiedy to sobie uświadomiłam, zaczęłam koncentrować się na tym, czego naprawdę chcę i potrzebuję - zatem szukam normalności. Obecnie obserwuję swój kolejny związek i na pewno jest duża różnica pomiędzy poprzednimi :)
o kurczę, no to trochę jakbym dostała liścia...Rzeczywiście, delikatna "dysfunkcja" w relacjach i dokładnie, DOKŁADNIE te przykłady, które podałaś...Matka, która znikała, bo musiała studiować, pracować itd. Mój ogromny żal i poczucie osamotnienia, brak pewności i na koniec ostra agresja gdy już wracała. Nikt 30 lat temu nie zastanawiał się skąd nagle ta "grzeczna, samodzielna i dzielna" dziewczynka zamiast rzucić się mamie w ramiona ignoruje ją i jest nieprzyjemna. Nie mam już żalu do mamy, wyobrażam sobie jak ciężko być samotnym rodzicem, ale błagam - przestańmy "hodować grzeczne i posłuszne dzieci". Dzieci nie stwarzające żadnych kłopotów, wiecznie uległe, ciche, "samodzielne", te co się bawią same powinny być już sygnałem alarmowym...
oczywiście, zgadzam się z Tobą w pełni. Inna sprawa, to że wielu rodziców oczekuje, żeby dzieci były grzeczne i uległe w domu, ale odważne i asertywne poza nim: np. w gronie rówieśników czy potem w pracy.
@@nataliatur-relacje dokładnie! To też ciekawy temat, że czesto od dzieci czy paetnera oczekujemy skrajnie roznych, czesto wykluczających się postaw ;)
Ja sie strasznie boje o moje dziecko, tez bylam zmuszona wrocic do pracy kiedy miala 10 miesiecy (obecnie ma piec lat), najgorsze jest to, ze nie wychowuje sie ze mna na codzien (nie moja decyzja), staram sie jak najwiecej dac jej czulosci, kiedy tylko ja widze, ale mysle, ze juz ma do mnie jakas rezerwe.
Kocham twoje nagrania. :D ja jestem typowym żółwiem. Mam chłopaka, ale zawsze mam podobne myśli, które przedstawiłaś. Staram się pracować nad moją obojętnością, ponieważ wiem że rani to partnera. Nie chce od niego pomocy, mimo że nie daje rady sobie z niektórymi sytuacjami.
Słucham tego odcinka pilnując pełzającego synka. Mam nadzieję, że zrobię jak najmniej błędów wychowując go
Bardzo ciekawy film. Ja kiedyś w większości byłam stylem ambiwalentno-lękowym chociaż paradoksalnie mama tworzyła mi bezpieczne środowisko. Z czasem obudziłam się i stwierdziłam, że przecież to okropne i uciążliwe zarówno dla mnie, jak i dla innych. Myślę, że takim przełomowym momentem, który mi w tym bardzo pomógł, była relacja z mężczyzną w stylu unikowym. Rozmowy z nim były zawsze stonowane, dojrzałe i spokojne. Nawet jak ja lekko się wkurzyłam to On zachowywał spokój. I właśnie takie zachowanie i rozmowy mi w tym pomogły, zmieniły spojrzenie na niektóre sprawy. Teraz jestem pomiędzy ambiwalentno-lękowym a bezpiecznym, bardziej w stronę bezpiecznego. Bo jednak w całości ciężko się tego pozbyć, ale może z czasem się uda. Teraz jestem na etapie, że jak osoba sama nie pisze to nie ma sensu do niej pisać. Widocznie i nie ma takiej potrzeby. Pozdrawiam i naprawdę fajne scenki i cały scenariusz! Bardzo przydatne dla osób, które wciąż się z tym borykają i ciekawe dla tych, które to przepracowały ;)
Moja relacja z ojcem to taki "żółwiosłoń", czasami trudno przebić tę skorupę, ale zawsze staram się pamiętać, że pod tym pancerzem jest osoba, która jest gotowa podać mi pomocną trąbę, kiedy będę tego potrzebowała.
Mój ojciec całe życie był związany z wojskiem - mam wrażenie, że wiele z dzieci żołnierzy właśnie ma skorupiakowe tendencje.
Za to mój partner? Meduza pełną gębą - myślę, że dzięki temu "leczymy" siebie nawzajem. Na początku było trudno 🙈 ale ta praca nad uczuciami zbliżyła nas do siebie, jak z żadną inną osobą w naszym otoczeniu.
Natalia, dziękuję! Ten film poukładał mi w głowie. Dziękuję za to, co robisz..
Dopóki byłam sama, uważałam się na potężnego słonia. Teraz gdy buduje związek okazuje się, nie jest to tak oczywiste. Natomiast widzę bardzo wiele słoniowatych zachowań w mojej relacji :) To cieszy. Dzięki za fajny film!
Witam ,bardzo lubię taką tematykę,bo otaczają nas ludzie ,którzy mają takie problemy,i ja chcę bardzo je zrozumieć,od jakiegoś czasu zachwyca mnie psychologia,dlatego korzystam z różnych fajnych osób- takich jak TY np,,film świetny,super pokazałaś- zagrałaś,aktorka z Ciebie na 6,i do tego ten przemiły głos,który można słuchać,i słuchać,pozdrawiam cieplutko gratuluję fajnych pomysłów do przegadania
Och, dzięki Ci za taką pigulke wiedzy! Gorzka, acz prawdziwa. I dała do myślenia. Teraz wiem w którą stronę iść dalej - dążyć do bycia sloniem 🙂
Jestem mega szczęśliwa, że znalazłam Pani kanał. Tyle ile mi się rozjaśniło w głowie to jest hit !
I zgadzam się że nie chciałam związku z kimś emocjonalnie zdrowym, wiem, że czasem "odwalam" i jest mi łatwiej gdy druga strona też odwala. Czyje wtedy przyzwolenie
jak się to dostrzeże, to warto się z tego mechanizmu wyzwolić :)
„Miękki żółwik” mnie po prostu rozczulił🥰
Mój styl przywiązania to raczej słoń, choć czasem może trochę przypomina żółwia... Ale jestem tego świadoma. Natomiast oglądając to naszło mnie nagle, że mój chłopak chyba ma lękowo ambiwalentne przywiązanie do mnie. I nagle poczułam że w tej kwestii od razu lepiej go rozumiem.
Świetny film :)
Dziękuję za ten filmik. Dzięki temu zauważyłam, że mój styl w związku to ambiwalento-lekowy... Dodatkowo żyję w związku na odległość I ciężko jest mi pozbyć się tych negatywnych myśli.
Współczuję, ale to, ż to zauważyłaś to już pierwszy krok do sukcesu. Teraz warto, żebyś zmieniła swoje krzywdzące dla Ciebie przekonania :*
Natalia Nishka Tur Na szczęście mam jutro terapię i postaram się z Panią na ten temat porozmawiać ♥️
To ja
Ten materiał otworzył mi oczy, dziękuję Nishko
Ja mam styl lękowo-ambiwalentny i jestem z partnerem który unika bliskości. Dramat na dramacie! Nie umiemy żyć ze sobą i nie umiemy żyć bez siebie. Po kolejnym rozstaniu i jego wyprowadzce znowu próbujemy być razem. Czuje ze ten związek zamiast się rozwijać totalnie się cofa a ja nie umiem z niego wyjść. Doszło to tego ze teraz nikt nie wie że jestem z nim z kontakcie bo nikt by mi tego nie wybaczył. Widzą ze jestem nieszczęśliwa, nie śpię po nocach, jestem apatyczna, ciagle płacze a mimo to nie umiem odstawić tego najgorszego narkotyku. Nienawidzę swojego życia i tego cholernego stylu przywiązania. Moim marzeniem od lat jest spotkanie kogoś z kim będę mogła spędzić resztę swojego życia. Byłam w 9 związkach i to ja zostawiłam 8 moich partnerów. Złamane serce było zawsze! Ten ból jest nie do zniesienia! Gdyby ktoś powiedział mi ze mogę coś zrobić żeby tego nie czuć zapłaciłabym za to każde pieniądze!!! Nie wiem dlaczego tak trzymam się obecnego partnera. On ma depresje, sexu praktycznie nie ma bo ma problemu z potencją, nie prowadzimy głębokich rozmów bo on boi się jakichkolwiek emocji i nie lubi rozmawiać. Bardzo go to denerwuje jak ktoś się z nim nie zgadza. Nie daj Bóg nie zrozumiem czegoś za pierwszym razem. Bardzo go to irytuje. Dla niego najważniejsi są znajomi, z nimi potrafi coś zaplanować, ze mną już nie. Ja jestem opcja nr 2. Co on mi daje? Chyba cel projektu! Projektu gdzie ja mogę dać z siebie wszystko żeby mu udowodnić, że warto mnie kochać, że ze mną może być tak super! Inaczej będę czuła, że nie podołałam wyzwaniu. Jak leczyć ten styl? Co robić? Pomocy!!!!!!!!!
polecam Ci książkę Amira Levine i Rachel Heller "Partnerstwo bliskości. Jak teoria więzi pomoże ci stworzyć szczęśliwy związek". Mnie pomogła zrozumieć pewne rzeczy. Ja mam styl unikający i jakbym czytała o sobie. Są tam podane rzeczowe, konkretne przykłady z wyjaśnieniami co robić. Pomaga. Można ją dostać chyba nawet w Empiku.
Ja zdecydowanie jestem słoniem. Zawsze mogłam i mogę liczyć na moją mamę. Zawsze mnie wysłucha, wesprze i nie krytykuje. A narzeczony taki żółw. Twardy, nie za często chce pokazywać uczucia, Nigdy nie usłyszał od mamy że go kocha. Niby szorstki ale jednak częściej niż ja chciałby ciągle razem przebywać.
Wow, Natalia, wspaniały film. Nie wiedziałam o takim podziale, jest to bardzo interesujące w kontekście wychowywania własnych dzieci. Super robotę robisz.
Polecam też książkę "EMOCJONALNE PUŁAPKI PRZESZŁOŚCI Jak przełamać negatywne wzorce zachowań?" :)
U mnie jest to bardzo niejednoznaczne, czasem czuję się słoniem (odkąd mam dobrą terapię), czasem meduzą a innym razem żółwiem. Wszystko zeleży od osób, z którymi jestem blisko i od okoliczności. Odkyłam w sobie zachowania ze wszystkich trzech styli. Rzeczywiście bardzo często pociągają mnie osoby w jakiś sposób niedostępne. Wiele osób postrzegam jako nudne, przewidywalne. Pomaga mi w tym mindfulness- ćwiczenie nieoceniania, tylko skupianie się na faktach i praca z emocjami.
Czytałam o tym, ale lepiej przyswajam z Twojego filmiku niż jak sama sobie przeczytam. :) ja mam różne style, wszystko jest chaotyczne - cały czas nad sobą pracuję, powoli ale staram się.
Świetny materiał o stylach przywiązania. Zawsze Pani trafia w temat. Pozdrawiam, Meduza
Witam
SUPER !!!
Dziękuję i serdecznie pozdrawiam.
Wykapany ze mnie żółw...i jak tu z tym żyć? :/ :( Dzięki Nishko, że dzięki Tobie wielu rzeczy o samym sobie można się dowiedzieć :)
Bardzo polecam psychoterapię, życie może być łatwiejsze :) Powodzenia, Kochany Żółwiu :*
@@nataliatur-relacje Coraz częściej mam takie myśli, że potrzebuje pomocy. I nie wiem dlaczego samą siebie hamuje przed pójściem do psychoterapeuty....
Też byłam i dalej jestem żółwiem. Miałam terapię około roczną i teraz wizyty "kontrolne" co rok/pół roku. Da się z tego wyjść. Serio. Teraz to taki króliczek ze mnie często hahaha
Pomaga pooglądanie filmów na YT o tym jak wyglada psychoterapia,czego można się spodziewać. Np. film Arleny Witt o psychoterapii. Powodzenia!
Bardzo dobry film! Z tej strony „Meduza” niestety po zapoznaniu się z tematem wiem,że mam ambiwalentny styl przywiązania. Wiem,że oprócz świadomości ważny jest kolejny krok czyli terapia. Dodatkowo będąc w relacji ze „Żółwiem” te moje braki się uaktywniają ... dzięki za filmik :))
Jestem takim połączeniem meduzy i żółwia, chociaż bliżej mi do tego drugiego. Mój facet jest zdecydowanie słoniem, a mimo to wcale nie jest lekko. Na razie psychoterapię musiałam sobie odpuścić, ale jak wyjdę z finansowego dołka to na pewno będę chciała to przepracować. W sumie terapeutka zauważyła u mnie to co pokazałaś w tym filmiku, ale ubrała to w inne słowa. Tak w ogóle to nie mogłam przestać się śmiać gdy robiłaś te scenki. Ciągle miałam tą myśl: "boże, to jestem ja :D".
Chyba jestem słoniem :D ale często w składzie porcelany :/ żółwiem też, odkryłam to na terapii, chociaż bardziej byłam przyrównana do małży.. bardzo przydatny film, dzięki! :))
Mnie się tez czasem wydaje, że jestem każdym zwierzęciem po kolei :)
@@nataliatur-relacje Oh, czyli nie tylko ja tak mam - jaka ulga 😄
Największy skarb w moim życiu to to, że z moim partnerem jesteśmy słoniami.
To rzeczywiście szczęście i skarb! :)
Nie daje mi spokoju pewna myśl. Wydaje mi się że jestem tym "słoniem" ale mój styl przywiązania z matką był inny, taki jak w tym z "żółwiem". Zastanawiam się po prostu czy to możliwe żebym mimo takiego przywiązania wyrósł na "słonia". Pozdrówki świetny materiał 😉👍👏
Tak, to możliwe :) super że wyrosłes na słonia! :)
@@nataliatur-relacje miło mi to słyszeć 😊
Moj chlopak jest zdecydowanie sloniem, a ja takim sloniatko- meduza😆slonia musialam w sobie wypracowac, ale caly czas musze sie pilnowac bo ta meduza lubi wylazic😅
Moja mama na problemy reagowała krzykiem, pretensjami, nie pomagała ich rozwiązywać, nie była oparciem w trudnych chwilach, ale dodatkową przeszkodą w ich pokonywaniu, a najzabawniejsze było to, że myślała, że w ten sposób pomaga, że motywuje. Ja sobie poprzysiągłam nie iść w jej ślady, bo drastycznie na mnie wpłynęły. Na szczęście udało mi się to przepracować i teraz mogę rzec, że stałam się silnym słoniem.
Jeśli ktokolwiek kto, to czyta, myśli że krzykiem można rozwiązać problemy, to niech lepiej popracuje nad sobą i nie decyduje się na dzieci, dopóki się nie ogarnie.
bardzo precyzyjnie to opisałaś, ja niestety muszę się przyznać, że należę do tych osób z tym panicznym stylem, jak moja partnerka nie chce się ze mną spotkać to od razu dostaje kociokwiku, na szczęście ona należy do tych bezpiecznych osób, co pozwala mi powoli wychodzić na prostą
Natalia, twoje wchodzenie w role jest fantastyczne 🙂🍀💪.
Ja niestety styl lekowy ale duża świadomość pomaga w szanowaniu siebie i partnera chiciaz w sytuacjach napięcia o które nietrudno u mnie, ciężej zapanować nas reakcjami wynikającym z tego stylu. No i jestem w trakcie terapii, zdecydowanie warto. BTW, jesteś dla mnie mega inspiracją. Pozdrawiam
jaki nurt?
@@kisma6509 Gestalt 🙂
To zdecydowanie ważna, istotna, wiedza!
Im częściej słucham, że problemy w dorosłości pochodzą z dzieciństwa, tym bardziej przeraża mnie myśl o posiadaniu dzieci. Dlaczego jest tak, że pomimo ogromnej miłości do swojej pociechy, niechcący robimy jej krzywdę? Tak bardzo chciałoby się być "idealnym" rodzicem, który przygotuje dziecko do radzenia sobie z problemami a potem okazuje się, że jednym z problemów dziecka są rodzice i ich sposób wychowania. Dziwny jest ten świat.
Spokojnie, nie ma idealnych rodziców. Wystarczy być „wystarczająco dobrym rodzicem”, który wiadomo, ze czasem popełnia błędy ale potrafi się do nich przyznać i nad sobą pracować. 😊
Kolejna świetna robota, dziękuje za dawkę wiedzy ! Wspaniały, pomocny kanał :)
Ja chyba mam różny stosunek do różnych osób. W zależności od tego, jak ktoś mnie traktuje, inaczej się do tej osoby przywiązuję. Nigdy o tym tak nie myślałem.
Tak, to możliwe. Teraz obserwuj swoje zachowanie przy różnych osobach i staraj się być jak najczęściej słoniem :)
Może kilka slow w nastepnym odcinku właśnie o tym dlaczego osoby z brakiem bezpiecznego stylu przywiązania czuja to znudzenie „grzecznymi” ludźmi? Z czego to wynika?
Na pewno zrobię taki odcinek, nie wiem czy następny już ale na pewno któryś wkrótce :)
Bo podswiadomie jestesmy uzaleznieni od pewnych emocji, ktorych doswiadczalismy w dziecinstwie, rozpoznajemy je jako "swoje". Toksyczny osobnik, czy narcyz wywoluje w tobie taka hustawke emocji, ktorej kiedys doswiaczylas ze strony najblizszych ci osob, w pewien sposob ciagnie cie do tego (w sposob samodestrukcyjny) jak "do domu".
Sztos ! Twoja gra aktorska zakrawa o nagrodę ! Jeden z najlepszych odcinków. Kocham
Mi się podobają ludzie, z którymi wiem, że nigdy nie będę XD
a dlaczego nie będziesz? Bo np. znani celebryci z innego kontynentu? ;)
@@nataliatur-relacje niekoniecznie celebryci ;) raczej ludzie nie z mojej ligi
Mam to samo, bycie z niższej półki jest czasami przykre xd
@@tsa1233 Ta wyzsza polka to iluzja (sama tak mialam i brnelam w zaurocznia, czy nawet zwiazki z facetami, ktorzy wydawali mi sie znacznie lepsi ode mnie)....wychodze z tego stopniowo, dluuuga historia za mna.
Jestem, a raczej byłam meduzą z domieszką żółwia - jakkolwiek to brzmi. ;p
Udało mi się to w dużej mierze przepracować, między innymi dzięki książce "Koniec współuzależnienia" B. Melody.
Dla mnie to dobry kalibrator i czasem wracam sobie do niej w razie potrzeby.
Och, ja właśnie skończyłam czytać „Toksyczną miłość” Pia Melody, bardzo otworzyła mi oczy!
Chyba w końcu odkryłam swój prtoblem, dziękuję!
Dziękuję!
Nishko! Uwielbiam Twoje aktorstwo :D
Uważam że nadzwyczaj dobrze okazujesz emocje i stąd moje pytanie czy kiedyś robiłaś kroki w stronę altorstwa? Czy po prostu "tak masz" :D
Świetny film. Dziękuję
Jestem żółwiem z powodu matki, która była tylko fizycznie, nie emocjonalnie. Natomiast mój facet jest zdezorientowany, to trudne.
wyobrażam sobie, że musi być Wam trudno.. warto popracować nad tym, żeby zawitał u Was Słoń ;)
Najpierw byłam meduzą, potem żółwiem, ale po długiej pracy nad sobą zostałam szczęśliwym słonikiem 😊.
Teraz jestem słoniem i ze słoniem. Kiedyś byłam z żółwiem i byłam wtedy meduzą. Nie byłam w końcu nigdy na dłuższej psychoterapii, ale dużo pracy mnie to kosztowało, czytania książek i refleksji.
A czy to jest jakoś związane też z poczuciem własnej wartości?
A może filmik o tym jak sobie radzić z tymi stylami? Bo to byłby super materiał zeby pomoc, mimo ze jestem w kolejce na terapie to chciałabym posłuchać rad jak przepracowywać
Może udałoby się Pani zrobić film o odróżnieniu strachu przed niepowodzeniem związku a faktycznym brakiem zainteresowania potencjalnym partnerem? Dla przykładu, chłopak umawia się na randkę i z jednej strony jest przekonany że to super osoba, dobry rozmówca i słuchacz a z drugiej nie chce się wiązać, mimo że potem cały czas o niej myśli. Byłabym bardzo wdzięczna za odcinek. Pozdrawiam
Lękowo od mamusi, unikowo od tatusia, et voilà ja.
Ciężko Cię nie lubić Natalia, czuję się bezpiecznie na Twoim kanale :P To chyba przez ten ton głosu i klimat jaki tworzysz :)
Musiałam trochę pracy włożyć w siebie aby z osoby, która odrzucenie (często nim nie będące) bierze bardzo personalnie do siebie i wpływa to na jej postrzeganie siebie, stać się osobą, która mówi sobie "Ok, tak jest i to nic." bez emocjonowania się przesadnego.
ja potrafię mieć elementy żółwia jak i meduzy; psychoterapia bardzo mi pomogła i dzięki temu potrafiłam nawiązać wiele trwałych przyjaźni. Niestety na związki to niezbyt pomogło i o ile mam sporo wieloletnich przyjaźni, to nigdy nie potrafiłam stworzyć długotrwałego związku.
Szybki internetowy reaserch mówi mi, że wystarczy przestać nosić czapki i przerzucić się na kolorowe apaszki ;)
A czy jest jakiś sposób aby namówić partnera na psychoterapię? Wspólna bądź osobną? Jesteśmy razem dość długo i naprawdę zależy mi abyśmy rozwiązali swoje problemy jednak jedynym wyjściem wydaje mi się psychoterapia (moje rozmowy i argumenty odbijają się od ściany a kłótni co raz więcej i co raz bardziej agresywne).. czy starać się pomagać takiej osobie na siłe czy lepiej się wycofać z takiej relacji?
P.S. Filmik jak zawsze super 🥰
najlepszym sposobem jest pójście samemu na terapię i wtedy gdy zaczniesz przepracowywać rózne sprawy, to zaczniesz wychodzić z pewnych ról, schematów itd i partner być może automatycznie też, w sensie wpłynie to na niego i byc może również skłoni do terapii. Albo Ty spojrzysz na związek zupełnie inaczej i być może rzeczywiscie zechcesz sie wycofać, jeżeli Ty będziesz szła do przodu (tak świadomościowo) a on będzie stał w miejscu, W każdym razie warto trzymac się zasady: "chcesz zmieniać świat, zacznij od zmiany siebie". :)
Natalia Nishka Tur już jestem umówiona na pierwsza wizytę 💪🏻 w koncu się na to zebrałam (między innymi dzięki temu że o tym mówisz), dziękuje za odpowiedz! Pozdrawiam ❤️
Jestem słoniożółwiem :D
O kurcze a myślałam że tylko ja tak siebie widzę :) komentarze pod filmami są drugim źródłem wiedzy. Czuję się jak na grupowej psychoterapii 🤣
Super materiał! Proszę o pogłębienie tego tematu. :)
Jak Ty pięknie mówisz, ach.
Wielkie dzięki za ten materiał!
super przedstawiony termat, szacun
O nie, jestem bardzo miękkim żółwikiem :O Tak miękkim, że wolę się nigdy z nikim nie wiązać, bo zakładam, że i tak nigdy nie będę wystarczająco dobra dla nikogo i każdego rozczaruję, a wtedy mnie zostawi. Więc wolę zapobiegawczo nie wiedzieć jak to jest mieć kogoś bliskiego, niż się dowiedzieć tylko po to, żeby kiedyś go stracić. To jest chyba przypadek żółwia ekstremalnego :D
Ale wiesz, że to tylko Twoje mylne przekonanie, bo tak naprawdę niejedna osoba chciałaby się z Tobą, Żółwiku związać, jeżeli ją tylko do siebie dopuścisz? :)
@@nataliatur-relacje Właśnie wiem :), co jest tym głupszą sytuacją, bo ta wiedza nie potrafi pokonać tego przekonania, więc tak czy tak nikogo nie dopuszczam. Samospełniająca się przepowiednia.
Moja relacja z matką była (i właściwie nadal trochę jest) czymś pomiędzy bezpieczną, a lękową, natomiast ojciec niby jest, ale na poziomie emocjonalnym go rąk naprawdę nie ma i nigdy nie było. Więc można mieć więc dwa przeciwne style? Taki trochę meduzowy, a trochę żółwiowy? Być może to wyjaśnia, dlaczego z dziewczynami mi się zawsze rozmawia lepiej, nawiązuje z nimi lepsze relacje, aniżeli z chłopakami, którzy jakoś zawsze wydawali mi się niedostępni i nudni, a rozmowa z nimi zawsze sprawiała mi trudność, by gadać "na tych samych falach"? (dla kontekstu: jestem chłopakiem i chodzi mi tu, w tym komentarzu, tylko i wyłącznie o relacje przyjaźni, nie miłosne)
Miałam rodziców słoni, jednak związki mi nie wychodzą. Trafiam na osoby zupełnie przeciwne: niedojrzałe, nieszczere, nie potrafiące rozwiązywać problemów.
Ja jestem zdecydowanieękowo-ambiwalentna,ale z domieszką żółwia w skorupce. Bo niby zawsze biorę do siebie i jestem zależna od ludzi i ich nastrojów ( uczę się nie być), jednak kiedy ktoś za bardzo,wtedy ja robię się cyniczna,unikam kontaktu,mam dość. Pytanie,czy faceci-słonie chcą się wiązać z takimi kobietami? Chyba nie bardzo ,bo zawsze przecież przyciągamy lustro. Ale tu dziewc,yny temu przeczą. Jak to jest faktycznie?
Dzięki,super filmiki!!!
Czy można być słoniomeduzą? XD bo ja chyba jestem...
Ja chyba słoniożółwiem też jestem 🤦♀️😂
tak, style mogę się mieszać, również w zależności od osób, z którymi tworzymy relację. Np dziecko może mieć z matką unikową a z ojcem bezpieczną, potem w dorosłości z przyjaciółką bezpieczną z chłopakiem lękową itd
@@nataliatur-relacje super, dzięki za wyjaśnienie :)
Super filmik 👍👍🤩 hm.. Meduza i zolwik.. Podwójne zło że mnie 😐☹️.. A mąż słoń może czasem żółwik.. Ale ciężko nam idzie docieranie się, 😶są kłótnie raz na kilka mcy że się nie odzywamy potem do siebie...
Bardzo wartościowy odcinek!
Super ❤
Wiecej takich filmikow please :)
a mi się Nisia wydaje że ty właśnie jesteś typowy, kochany słoń
Dziękuje ci za ten film, niestety utożsamiam się bardzo z jedna z tych postaci ze stylem lękowo-ambiwalentnym, chętnie poczytam coś więcej o tym, szczególnie teraz odczuwam minusy tego tuż przed matura i ważnym dla mnie egzaminem na architekture :/ za to moja druga połówka styl unikowy
Trzymam kciuki za maturę, architekturę i związek - budź w sobie Wewnętrznego Adoratora zamiast Wewnętrznego Krytyka :)
PS miałabyś jakieś rady jak dochodzić w łatwiejszy sposob do kompromisu między takimi stylami ?
Dziękuje bardzo za ciepłe słowa ! Miło uslyszec coś takiego od ważnego dla mnie twórcy ❤️
Uwielbiam te scenki ❤️ świetny i wartościowy film 👌
Hej, a ja właściwie z pytaniem po obejrzeniu filmu... Czy mogłabyś polecić terapię/ terapeutę psychologa/ miejsce do którego warto się zgłosić by przepracować ten temat? Pozdrawiam ciepło
Jesteś niesamowita ❤️🦋
Bardzo dobrze to pokazałaś! 😉