Ik weet nu zo'n 3 jaar dat ik autisme heb. Een week geleden dit pas gedeeld bij mijn teamleider. Er kwam een klap op mij af doordat er de komende maanden veel dingen gingen veranderen. Ik werd er meteen zo ziek van, kon het mentaal niet verwerken dat ik plotseling op een andere afdeling moest werken. + dus ook een andere teamleider. Al het vertrouwde voelde ineens als heel veel onrust. Heb 3 dagen gehuild en niet kunnen eten. Dus het werd tijd om het te delen, en er werd met zoveel begrip op gereageerd. Hij vond het heel fijn dat ik alles deelde en zo kon hij voor mij regelen dat ik niet naar die afdeling toe hoefde en andere werkzaamheden kon gaan doen die mij de rust en zekerheid wel konden bieden. Wat ik er mee wil zeggen dat het wel kan helpen om te delen als je autisme hebt. Ik ben namelijk enorm blij dat ik het na al die jaren wel heb gedeeld zodat ze er op sommige punten rekening mee kunnen houden op werkgebied ❤
Dat er meer diagnoses zijn, komt volgens mij ook doordat er een inhaalslag plaatsvindt. Veel 40-plussers die, juist oa door de online informatie maar ook door hun kinderen die worden gediagnosticeerd, zichzelf van autisme verdenken en zich laten onderzoeken.
Dat denk ik ook. Ik hoorde van het weekend op NPO1 bij Langs de lijn: Op het spectrum dat vrouwen pas sinds 1994 officieel gediagnosticeerd kunnen worden. Ik word bijna zelf 40, denk al een aantal jaren dat ik ook ass heb. Dit omdat mijn high mask muur begint in te storten. Nu bezig voor een verwijs brief en dan 160mnd in de wachtkamer 🙈😅😅
Ik denk dat het hedendaagse tempo van de maatschappij dermate hoog is dat vele autisten die nog niet zijn gediagnosticeerd het niet meer kunnen bij benen waardoor ze vroeg of laat in de problemen komen en via een traject gediagnosticeerd worden.
Prachtige podcast. Mooie bewoording. Ik heb zelf ook angsten gehad en nu werk ik als teamleider in de GGZ, dus er is veel mogelijk om over je angsten heen te komen.
Mijn wachttijd voor de autisme test is toch echt maar enkele weken😃 Misschien is het op sommige plekken drukker, maar tussen doorverwijzing en de echte test zit bij mij ongeveer 2,5 maand. Laat je vooral niet tegenhouden om je huisarts te bellen als je een doorverwijzing wilt voor een test en denkt dat het nog lang duurt. Met een beetje geluk ben je sneller aan de beurt dan je denkt. Daarnaast had ik nooit echt ‘last’ van dingen totdat ik trouwde en een kindje kreeg. Toen kwam ik mijzelf tegen, samen communiceren met m’n man en een kind opvoeden breekt mij op… Nu mijn zoon bijna 5 is durfde ik recent pas te bellen voor een doorverwijzing voor een test. Ik vind het eigenlijk allemaal te spannend, maar moet verder. En aangezien het in mijn familie voorkomt (en ze daar dus niet willen testen (& geholpen worden)) ben ik de eerste ook in mijn gezin die de testen gaat doen. Luister graag naar jullie podcast, herken mij in veel dingen & dikke complimenten aan de leuke verhalen en tips die ik meeneem elke aflevering weer😊
Heel erg bedankt voor deze podcast! Ik ben een stille kijker maar vandaag wil ik graag reageren. Wij wonen in België. Bij mijn dochter (6j) waren we verplicht om de diagnose ASS op papier te hebben, anders had ze geen recht op hulp (o.a. logopedie, kinesitherapie en extra hulp op school). Ook zouden we geen terugbetaling krijgen van het ziekenfonds voor deze therapieën. Ik had mijn dochter liever niet het label gegeven, omdat de maatschappij (bij ons) helaas nog steeds niet openstaat voor mensen die 'anders' zijn, maar het was de enige manier om de hulp te krijgen die ze nodig heeft. En voor iedereen die denkt dat men tegenwoordig gemakkelijk labels plakt: wij hebben maanden op de wachtlijst gestaan en mede door corona hebben de onderzoeken langer dan een jaar geduurd. Dit was geen fijne periode voor ons, dus geloof mij: voor je plezier ga je hier niet doorheen.
Klopt, hier in België is een diagnose vaak nodig om hulp te kunnen krijgen. En zelfs waar het niet nodig is, bots je toch nog altijd op wachtlijsten. Ik ben geen ouder van iemand met autisme, maar heb zelf zo'n 10j de diagnose. In ons land is nog veel werk aan de winkel rond neurodiversiteit en meer specifiek autisme-acceptatie, maar ik voel wel dat er een kentering bezig is, ook al gaat het traag. Mensen hebben intussen wel door dat het beeld van Rain Man totaal achterhaald is, maar snappen nog niet goed wat er juist voor in de plaats moet komen. Je kan wat autisme is ook onmogelijk in één beeld gieten. Inleefsessies doen een verdienstelijke poging, maar zijn absoluut niet 100% representatief. Op onderzoeksvlak zijn we in ieder geval heel goed bezig. Veel beter dan Amerika in elk geval. Hou die diagnose in ieder geval niet verborgen voor je dochter, hoe moeilijk je het daar misschien ook mee hebt. Leer samen met haar ontdekken hoe zij in elkaar zit. Waar haar zintuiglijke gevoeligheden liggen bijvoorbeeld. Veel mensen met autisme kunnen dat "verbergen" door zich neurotypisch te gedragen, maar dat kost enorm veel energie en op termijn betalen ze daar een zware tol voor. Dan is de energie op en kunnen ze het niet meer verbergen. Zoiets wens ik je kind niet toe.
Leuk dat jullie er weer zijn! ♥️ Gister een vlog: ruclips.net/video/yzp4oUp6D4w/видео.html vandaag een podcast over een belangrijk onderwerp. Praat vooral mee! ☺️
Ik heb niet de diagnose autisme, maar ik kan mij wel in sommige dingen vinden!! In de corona tijd vond ik het heel fijn dat er geen drukte was en mensen hielden afstand en waren niet veel prikkels.. En nu is er weer heel veel drukte overal
Interessante podcast! En fijn hoe jullie eea bespreken. Ik werk zelf in de (s)ggz en de wachtlijsten zijn inderdaad vreselijk.. zo jammer want mensen hebben nu of binnen afzienbare tijd hulp en handvaten nodig..
Interessant onderwerp.. Ik had vorige week met een schoolopleider en mijn stagebegeleider mijn tussenevaluatie (docent in opleiding). Ik doe mijn afstudeerstage op het vso en daar geef ik met veel plezier vooral veel autistische leerlingen les. Tijdens het gesprek vroeg mijn schoolopleider ineens of ik zelf niet ook autistisch was. Toen ik reageerde dat ik dit niet was, vroeg ze of ik het wel zeker wist en of ik me had laten testen. Haar eigen ervaring was namelijk dat ze zelf erg aangetrokken was tot havo-leerlingen, omdat ze hier het beste mee kon levelen. Kon voor mij ook op gaan, dacht ze. Vond het eigenlijk best bizar dat ze dit zo stellig uitsprak vooral omdat we elkaar eigenlijk nooit zien 😅
Steeds meer mensen zijn open over de diagnose die ze hebben en ook steeds meer mensen lopen ermee te koop. Sommige mensen willen bovendien dat de wereld zich altijd aan hen aanpast. Het fijne van de aandacht voor dit soort diagnoses is dat we daardoor wellicht wel gemakkelijker rekening met elkaar kunnen houden. En voor sommige mensen die gediagnostiseerd zijn kan het al helpen dat ze door het ‘label’ zichzelf beter gaan begrijpen en misschien wel meer compassie hebben voor zichzelf, beter weten waar ze rekening mee moeten houden en zo hun leven beter in kunnen richten. Maar mensen die er nogal te koop mee lopen, dat hoeft voor mij niet zo. Maar goed, net zo goed vind ik het irritant dat er mensen zijn die kunnen doen alsof er niks meer aan de hand mag zijn als je veel geld verdient. Alsof je daarmee opeens mentale problemen af kunt kopen. Terwijl ik juist het idee heb dat de druk daardoor zo hoog kan worden, dat mensen het niet meer aan kunnen. Die druk neem je met geld niet weg.
Bij mij in de regio staat er een wachtlijst van minimaal een jaar voor ASS onderzoek (de grootste organisatie hier zelfs anderhalf!!!! jaar), daarna voor ‘behandeling’ nog eens een wachtlijst van 6 maanden. Ergens anders kom je niet binnen vanwege een ‘postcode lock’… je wordt van het kastje naar de muur gestuurd en voelt jezelf machteloos en ongehoord. Ik had het geluk dat mijn zorgverzekering iets kon regelen waardoor ik binnen 2 weken op intake kon. Onderzoek na 2 maanden. Dus mocht je in zo’n uitzichtloze situatie voor psychische hulp zitten: bel je zorgverzekering voor wachtlijst bemiddeling!
Hele goede en interessante podcast! Jullie praten meestal alleen over autisme en angststoornis. Het zou ook interessant zijn om Alwin's verhaal over zijn dyslexie te horen.
Krijg altijd de kriebels als mensen zeggen iedereen is toch een beetje autistisch. Nee niet iedereen is een beetje autistisch, je bent ook niet een beetje zwanger. Misschien leuk om eens een podcast te maken over hoe jullie een weekendje weg gaan of op vakantie gaan met overprikkeling e.d.
ik snap je heel goed want hiermee worden diagnoses echt niet serieus genomen. Ik heb zelf 2x een depressie gehad wat ik normaal gesproken liever niet deel omdat ik vaak hoor: Ja ik ben echt depressief joh, als iemand ff een dipje heeft
Hier speelt de vraag; wanneer doet dan de (vermeende) niet-autist het goed? Het is een uitspraak die autisme kenmerken normaliseert. Maar ok, de autist vertaalt categorisch en dus is het: óf je bent autist, óf je bent het niet. Dus begrijpelijk is het wel als je het denken van de autist enigszins kunt doorgronden. Jim van Os werkt al jaren aan normalisatie van psychische problemen en huldigt de term ‘menselijke variatie’, en vanuit die visie hoeft niemand buiten de (maatschappelijke) boot te vallen omdat hij anders is of denkt. Want zó anders is het ook weer niet…
Ik ben twee maanden geleden gediagnosticeerd. Inmiddels word ik bijna 40. Ik ben iemand met veel doorzettingsvermogen. Hierdoor heb ik een organisatie gevonden waar ik binnen enkele weken kon starten met diagnostiek. In totaal heeft dit 4 maanden geduurd, totdat ik begin februari het eindverslag heb gehad met de diagnose Autisme. Ik wist altijd al dat ik anders was. Ik liep sinds groep 1 Basisschool tegen allerlei problemen aan. Mijn hele jeugd was er van alles. In 2006 is er gesproken over PDD-NOS, maar nooit officieel vastgesteld. Ik stond toen blijkbaar niet open voor hulp of diagnostiek. Door mijn traumatische jeugd heb ik ook PTSS waarvoor ik al 1,5 jaar onder behandeling ben. Hierdoor heb ik veel inzichten gekregen, en heb ik zelf verzocht om diagnostiek naar ASS. De diagnose is voor mij een openbaring. Alle puzzelstukjes vallen op zijn plek. Ik kijk nu op een heel andere manier naar mezelf. Ik accepteer hoe ik ben. Dat er nu meer diagnose's worden gesteld heeft denk ik te maken met de vele verwachtingen in de maatschappij. Vroeger was het makkelijker te camoufleren. Nu draait alles om social media en erbij horen. Met autisme val je snel buiten de boot. Daarnaast is onze generatie en de generatie van mijn kinderen anders. We denken er anders over, zijn open over onze issues. Hierdoor zoeken we sneller hulp.
heb eeb zoon van 29 die asperger heeft en ik weet zeker dat ik ook een vorm van autisme heb. Ben 57 nooit getest maar als ik zie waar ik allemaal moeite mee heb en hoe ik door mijn school tijd ben gegaan , sure dat dit zo is en net als mijn zoon nld (non learning disorder) bovendien op late leeftijd heb je natuurlijk veel aangeleerd gedrag waardoor dat vast ook moeilijker maakt dit daadwerkelijk vast te stellen.
Ik ben al sinds me 3de autistisch.. maar ik heb nu wel veel kunnen bereiken dan vroeger. Ik moest naar sociale onderwijs omdat geen school mij wilde hebben , helaas als ik nog naar school wilde gaan dan kom ik niet verder dan MbO. Vind het best jammer dat je met vele dingen hogere papieren moet hebben :( en had veel hulp nodig bij het onderwijs.. door veel moeite van mijn moeder en leraren ben ik nu op de juiste plek en heb ik juist me automaat rijbewijs kunnen halen, dat was anders niet gelukt. Maar contacten leggen en onderhouden heb ik nog steeds veel moeite mee… maar heb gelukkig nu wel een paar vriendinnen. En een fijne relatie . Vroeger had ik helemaal niemand. En met veel dingen loop ik nog steeds achter op anderen door leerachterstand. Maar ov en autorijden dat lukt wel. Maar onverwachte veranderingen raak ik erg van slag.. behalve als ik zelf werk aan me eigen veranderingen dan gaat het wel. Maar als er onverwacht iets veranderd dat werkt bij mij niet, behalve als ik het zelf plan.
Kijk willen labelen is niet mijn ding, ik heb zelf 6 foute diagnoses gehad voor ze het juist hadden. Maar soms is het wel helpend als je weet wat er speelt zodat je gerichte hulp kunt zoeken. Bij mijn dochter bijv toont add en ass maar ze heeft ook trauma’s. Door trauma kan je ook kenmerken tonen van add en ass. Ze moet maar liefst een jaar wachten voor er ergens plek is. Terwijl ze dagelijks vast loopt en paniek heeft. Daarom hamer ik bij haar dus wel op die diagnose. En mijn zoontje (Instagram diagnose onbekend) ga ik heel diep op deze materie in. Hij is geboren met hart en nier afwijkingen, is nu 4,5 en functioneert als 1 jaar. Niet zindelijk en kan niet praten en ja de nipt was goed. MRI gehad, eeg gehad. DNA Wes en array onderzoek gehad en nergens uitslag op wat hij heeft. Wij zouden nu graag weten wat hij zou kunnen in de toekomst.
En inmiddels zijn er onderzoeken gedaan dat de veranderende voeding die we tot ons nemen invloed heeft op het ontwikkelen van autisme (al in de baarmoeder)
Zag in de comments dat iemand er al wat over heeft gezegd, ben het er wel mee eens dat het onder andere komt door dit soort kanalen. Ben blij dat er openheid is, maar ik denk dat het ook te ver kan gaan. Als ik op social media kijk zijn veel mensen al zo ver ingelicht over bepaalde diagnoses, dat het lijkt alsof er alleen nog een bevestiging nodig is van een professional. De informatie ligt voor het oprapen en onbewust gaan mensen zich gedragen naar die informatie. De kenmerken raken vertroebeld en zo ook de zwaarte van de problematiek. Ik durf bijna met zekerheid te zeggen dat als we geen internet hadden en niet een gemedicaliseerd ggz systeem, het aantal autisme diagnoses met meer dan de helft omlaag gaat. Ik zie namelijk niemand zich openlijk afvragen of ze narcisme of schizofrenie hebben. Men kiest bijna de diagnose die ze graag willen.
Het is interessant om te horen hoe jij hier tegenaan kijkt. Je benadrukt een belangrijk punt over de invloed van online informatie op onze perceptie van bepaalde diagnoses. Het is belangrijk om kritisch te blijven ten opzichte van zelfdiagnose en het belang van professioneel advies te erkennen. Hoe denk je dat we de balans kunnen vinden tussen het verspreiden van bewustzijn en het voorkomen van overmedicalisering?
@@ookvetgezelligzou het misschien een idee zijn dit thema verder te trekken naar de ggz? Met jullie invloed dit zeg maar bespreekbaar te maken met professionals in het werkveld. Podcast maken met psychologen, instellingen, social media etc. De invloed van TikTok bijv te onderzoeken? Zoveel mogelijkheden. Ik denk namelijk dat je op termijn er heel veel mensen mee helpt, zeker als je echt een diagnose hebt en eronder lijdt.
Ik denk dat dat te maken heeft met stigma. Eerst wilde ook niemand autistisch zijn en nog steeds kun je er niet overal open over zijn dat je autistisch bent. Je geeft zelf aan dat kanalen zoals dit geholpen hebben bij openheid over autisme en daardoor een beter (positiever, accurater) beeld van autisme. Over narcisme of schizofrenie zijn er minder van dit soort kanalen en is het stigma nog veel negatiever. Ik denk dat het ook belangrijk is om te benoemen dat professionals en de psycholofie ook niet 100% up-to-date zijn en vaak misdiagnosticeren, dus om daar volledig de autoriteit van diagnosticeren aan te hangen vind ik problematisch. Persoonlijk vind ik dat mensen minder krampachtig moeten doen over dat zogenaamd "opeens iedereen autistisch is" (hetzelfde sentiment hoor je ook over bijv. non-binaire mensen of trans mensen), alsof het een soort bedreiging is. Het laat juist zien hoe kwalijk de maatschappij (geweest) is, dat nu pas zo veel mensen een benaming hebben om zichzelf te beschrijven of daarvooruit durven te komen. Waarom zou het niet gewoon kunnen dat een aanzienlijk percentage van de mensheid autistisch (of non-binair of trans of wat dan ook) is in plaats van ervanuit te gaan dat dat niet zo kan zijn. Deze reactie is overigens niet voor jou persoonlijk bedoeld, maar meer in het algemeen.
Ik denk dat het aantal autisten niet is toegenomen. Het aantal gediagnosticeerde autisten wél. Wat naar mijn idee inderdaad komt door informatievoorziening maar ook doordat het leven hectischer is en er meer druk op het individu ligt. Vroeger was je bijzonder, viel je net buiten de boot. Zeker als vrouw/meisje. Daarnaast was het leven simpeler, meer voorspelbaar. Er was een duidelijkere structuur. (ontbijt, lunch, diner verliepen vaak op vast schema bijvoorbeeld) waardoor veel autisten houvast genoeg hadden om zich te kunnen redden. De stelling dat iedereen zijn eigen diagnose samensteld vind ik heel vervelend. Hiermee doe je naar mijn mening mensen echt te kort en maak je het voor mensen misschien nog wel lastiger om open te zijn of serieus genomen te worden.
@@angenetburgstra9299ik begrijp het gevoel van vervelend wanneer ik stel dat mensen in mijn beleving hun eigen diagnose samenstellen. Ik bedoel daarmee dat de dsm 5 vol staat met meer dan 100 verschillende diagnoses. Veel van deze hebben overlap met elkaar en het is onmogelijk om dan te stellen dat je 1 specifieke diagnose hebt en dat laat testen. Als ik om me heen kijk zie ik mensen specifiek zoeken naar een test voor autisme. Waarom niet ptss, borderline, narcisme of weet ik veel wat. Trauma heeft bijvoorbeeld ook dezelfde uitingsvormen, maar is in de kern anders. Diagnoses worden vaak gesteld aan de hand van uitingsvormen (symptomen) en niet het waarom. Daarmee doe ik niemand tekort, maar worden er wel heel belangrijke andere diagnoses uitgesloten. Open zijn is is goeds maar laten we we kijken hoe kloppend het is. Tygo in de psychiatrie laat heel mooi zien hoe dat werkt.
Ik weet nu zo'n 3 jaar dat ik autisme heb. Een week geleden dit pas gedeeld bij mijn teamleider. Er kwam een klap op mij af doordat er de komende maanden veel dingen gingen veranderen. Ik werd er meteen zo ziek van, kon het mentaal niet verwerken dat ik plotseling op een andere afdeling moest werken. + dus ook een andere teamleider. Al het vertrouwde voelde ineens als heel veel onrust. Heb 3 dagen gehuild en niet kunnen eten. Dus het werd tijd om het te delen, en er werd met zoveel begrip op gereageerd. Hij vond het heel fijn dat ik alles deelde en zo kon hij voor mij regelen dat ik niet naar die afdeling toe hoefde en andere werkzaamheden kon gaan doen die mij de rust en zekerheid wel konden bieden. Wat ik er mee wil zeggen dat het wel kan helpen om te delen als je autisme hebt. Ik ben namelijk enorm blij dat ik het na al die jaren wel heb gedeeld zodat ze er op sommige punten rekening mee kunnen houden op werkgebied ❤
Dat er meer diagnoses zijn, komt volgens mij ook doordat er een inhaalslag plaatsvindt. Veel 40-plussers die, juist oa door de online informatie maar ook door hun kinderen die worden gediagnosticeerd, zichzelf van autisme verdenken en zich laten onderzoeken.
Dat denk ik ook.
Ik hoorde van het weekend op NPO1 bij Langs de lijn: Op het spectrum dat vrouwen pas sinds 1994 officieel gediagnosticeerd kunnen worden.
Ik word bijna zelf 40, denk al een aantal jaren dat ik ook ass heb. Dit omdat mijn high mask muur begint in te storten.
Nu bezig voor een verwijs brief en dan 160mnd in de wachtkamer 🙈😅😅
Ik denk dat het hedendaagse tempo van de maatschappij dermate hoog is dat vele autisten die nog niet zijn gediagnosticeerd het niet meer kunnen bij benen waardoor ze vroeg of laat in de problemen komen en via een traject gediagnosticeerd worden.
Succes, het is het wachten waard ☺️
Dat was het inderdaad ook bij mij. Bij mijn dochter is er een vermoeden van Autisme, daardoor dacht ik aan mezelf, en de problemen sinds kleinsaf.
Prachtige podcast. Mooie bewoording. Ik heb zelf ook angsten gehad en nu werk ik als teamleider in de GGZ, dus er is veel mogelijk om over je angsten heen te komen.
Mijn wachttijd voor de autisme test is toch echt maar enkele weken😃 Misschien is het op sommige plekken drukker, maar tussen doorverwijzing en de echte test zit bij mij ongeveer 2,5 maand. Laat je vooral niet tegenhouden om je huisarts te bellen als je een doorverwijzing wilt voor een test en denkt dat het nog lang duurt. Met een beetje geluk ben je sneller aan de beurt dan je denkt.
Daarnaast had ik nooit echt ‘last’ van dingen totdat ik trouwde en een kindje kreeg. Toen kwam ik mijzelf tegen, samen communiceren met m’n man en een kind opvoeden breekt mij op… Nu mijn zoon bijna 5 is durfde ik recent pas te bellen voor een doorverwijzing voor een test. Ik vind het eigenlijk allemaal te spannend, maar moet verder. En aangezien het in mijn familie voorkomt (en ze daar dus niet willen testen (& geholpen worden)) ben ik de eerste ook in mijn gezin die de testen gaat doen.
Luister graag naar jullie podcast, herken mij in veel dingen & dikke complimenten aan de leuke verhalen en tips die ik meeneem elke aflevering weer😊
Heel erg bedankt voor deze podcast! Ik ben een stille kijker maar vandaag wil ik graag reageren. Wij wonen in België. Bij mijn dochter (6j) waren we verplicht om de diagnose ASS op papier te hebben, anders had ze geen recht op hulp (o.a. logopedie, kinesitherapie en extra hulp op school). Ook zouden we geen terugbetaling krijgen van het ziekenfonds voor deze therapieën. Ik had mijn dochter liever niet het label gegeven, omdat de maatschappij (bij ons) helaas nog steeds niet openstaat voor mensen die 'anders' zijn, maar het was de enige manier om de hulp te krijgen die ze nodig heeft. En voor iedereen die denkt dat men tegenwoordig gemakkelijk labels plakt: wij hebben maanden op de wachtlijst gestaan en mede door corona hebben de onderzoeken langer dan een jaar geduurd. Dit was geen fijne periode voor ons, dus geloof mij: voor je plezier ga je hier niet doorheen.
Klopt, hier in België is een diagnose vaak nodig om hulp te kunnen krijgen. En zelfs waar het niet nodig is, bots je toch nog altijd op wachtlijsten.
Ik ben geen ouder van iemand met autisme, maar heb zelf zo'n 10j de diagnose. In ons land is nog veel werk aan de winkel rond neurodiversiteit en meer specifiek autisme-acceptatie, maar ik voel wel dat er een kentering bezig is, ook al gaat het traag. Mensen hebben intussen wel door dat het beeld van Rain Man totaal achterhaald is, maar snappen nog niet goed wat er juist voor in de plaats moet komen. Je kan wat autisme is ook onmogelijk in één beeld gieten. Inleefsessies doen een verdienstelijke poging, maar zijn absoluut niet 100% representatief. Op onderzoeksvlak zijn we in ieder geval heel goed bezig. Veel beter dan Amerika in elk geval.
Hou die diagnose in ieder geval niet verborgen voor je dochter, hoe moeilijk je het daar misschien ook mee hebt. Leer samen met haar ontdekken hoe zij in elkaar zit. Waar haar zintuiglijke gevoeligheden liggen bijvoorbeeld.
Veel mensen met autisme kunnen dat "verbergen" door zich neurotypisch te gedragen, maar dat kost enorm veel energie en op termijn betalen ze daar een zware tol voor. Dan is de energie op en kunnen ze het niet meer verbergen. Zoiets wens ik je kind niet toe.
Leuk dat jullie er weer zijn! ♥️ Gister een vlog: ruclips.net/video/yzp4oUp6D4w/видео.html vandaag een podcast over een belangrijk onderwerp. Praat vooral mee! ☺️
Ik heb niet de diagnose autisme, maar ik kan mij wel in sommige dingen vinden!! In de corona tijd vond ik het heel fijn dat er geen drukte was en mensen hielden afstand en waren niet veel prikkels.. En nu is er weer heel veel drukte overal
Misschien ben je hoogsensitief?
Interessante podcast! En fijn hoe jullie eea bespreken. Ik werk zelf in de (s)ggz en de wachtlijsten zijn inderdaad vreselijk.. zo jammer want mensen hebben nu of binnen afzienbare tijd hulp en handvaten nodig..
Interessant onderwerp.. Ik had vorige week met een schoolopleider en mijn stagebegeleider mijn tussenevaluatie (docent in opleiding). Ik doe mijn afstudeerstage op het vso en daar geef ik met veel plezier vooral veel autistische leerlingen les. Tijdens het gesprek vroeg mijn schoolopleider ineens of ik zelf niet ook autistisch was. Toen ik reageerde dat ik dit niet was, vroeg ze of ik het wel zeker wist en of ik me had laten testen. Haar eigen ervaring was namelijk dat ze zelf erg aangetrokken was tot havo-leerlingen, omdat ze hier het beste mee kon levelen. Kon voor mij ook op gaan, dacht ze. Vond het eigenlijk best bizar dat ze dit zo stellig uitsprak vooral omdat we elkaar eigenlijk nooit zien 😅
Steeds meer mensen zijn open over de diagnose die ze hebben en ook steeds meer mensen lopen ermee te koop. Sommige mensen willen bovendien dat de wereld zich altijd aan hen aanpast. Het fijne van de aandacht voor dit soort diagnoses is dat we daardoor wellicht wel gemakkelijker rekening met elkaar kunnen houden. En voor sommige mensen die gediagnostiseerd zijn kan het al helpen dat ze door het ‘label’ zichzelf beter gaan begrijpen en misschien wel meer compassie hebben voor zichzelf, beter weten waar ze rekening mee moeten houden en zo hun leven beter in kunnen richten.
Maar mensen die er nogal te koop mee lopen, dat hoeft voor mij niet zo.
Maar goed, net zo goed vind ik het irritant dat er mensen zijn die kunnen doen alsof er niks meer aan de hand mag zijn als je veel geld verdient. Alsof je daarmee opeens mentale problemen af kunt kopen. Terwijl ik juist het idee heb dat de druk daardoor zo hoog kan worden, dat mensen het niet meer aan kunnen. Die druk neem je met geld niet weg.
Puur uit interesse: wanneer vind jij dat iemand er te koop mee loopt?
Bij mij in de regio staat er een wachtlijst van minimaal een jaar voor ASS onderzoek (de grootste organisatie hier zelfs anderhalf!!!! jaar), daarna voor ‘behandeling’ nog eens een wachtlijst van 6 maanden. Ergens anders kom je niet binnen vanwege een ‘postcode lock’… je wordt van het kastje naar de muur gestuurd en voelt jezelf machteloos en ongehoord. Ik had het geluk dat mijn zorgverzekering iets kon regelen waardoor ik binnen 2 weken op intake kon. Onderzoek na 2 maanden. Dus mocht je in zo’n uitzichtloze situatie voor psychische hulp zitten: bel je zorgverzekering voor wachtlijst bemiddeling!
Goeie tip! Wist niet dat je bij je zorgverzekeraar daar om kunt vragen. 😯
Hele goede en interessante podcast! Jullie praten meestal alleen over autisme en angststoornis. Het zou ook interessant zijn om Alwin's verhaal over zijn dyslexie te horen.
Krijg altijd de kriebels als mensen zeggen iedereen is toch een beetje autistisch. Nee niet iedereen is een beetje autistisch, je bent ook niet een beetje zwanger. Misschien leuk om eens een podcast te maken over hoe jullie een weekendje weg gaan of op vakantie gaan met overprikkeling e.d.
Helemaal mee eens! En ga zeker over het onderwerp nadenken! :)
Er bestaat wel een autisme spectrum en geen zwangerschap spectrum 😉
ik snap je heel goed want hiermee worden diagnoses echt niet serieus genomen. Ik heb zelf 2x een depressie gehad wat ik normaal gesproken liever niet deel omdat ik vaak hoor: Ja ik ben echt depressief joh, als iemand ff een dipje heeft
Hier speelt de vraag; wanneer doet dan de (vermeende) niet-autist het goed? Het is een uitspraak die autisme kenmerken normaliseert. Maar ok, de autist vertaalt categorisch en dus is het: óf je bent autist, óf je bent het niet. Dus begrijpelijk is het wel als je het denken van de autist enigszins kunt doorgronden. Jim van Os werkt al jaren aan normalisatie van psychische problemen en huldigt de term ‘menselijke variatie’, en vanuit die visie hoeft niemand buiten de (maatschappelijke) boot te vallen omdat hij anders is of denkt. Want zó anders is het ook weer niet…
Ik ben twee maanden geleden gediagnosticeerd. Inmiddels word ik bijna 40. Ik ben iemand met veel doorzettingsvermogen. Hierdoor heb ik een organisatie gevonden waar ik binnen enkele weken kon starten met diagnostiek. In totaal heeft dit 4 maanden geduurd, totdat ik begin februari het eindverslag heb gehad met de diagnose Autisme.
Ik wist altijd al dat ik anders was. Ik liep sinds groep 1 Basisschool tegen allerlei problemen aan. Mijn hele jeugd was er van alles. In 2006 is er gesproken over PDD-NOS, maar nooit officieel vastgesteld. Ik stond toen blijkbaar niet open voor hulp of diagnostiek.
Door mijn traumatische jeugd heb ik ook PTSS waarvoor ik al 1,5 jaar onder behandeling ben. Hierdoor heb ik veel inzichten gekregen, en heb ik zelf verzocht om diagnostiek naar ASS.
De diagnose is voor mij een openbaring. Alle puzzelstukjes vallen op zijn plek. Ik kijk nu op een heel andere manier naar mezelf. Ik accepteer hoe ik ben.
Dat er nu meer diagnose's worden gesteld heeft denk ik te maken met de vele verwachtingen in de maatschappij. Vroeger was het makkelijker te camoufleren. Nu draait alles om social media en erbij horen. Met autisme val je snel buiten de boot. Daarnaast is onze generatie en de generatie van mijn kinderen anders. We denken er anders over, zijn open over onze issues. Hierdoor zoeken we sneller hulp.
heb eeb zoon van 29 die asperger heeft en ik weet zeker dat ik ook een vorm van autisme heb. Ben 57 nooit getest maar als ik zie waar ik allemaal moeite mee heb en hoe ik door mijn school tijd ben gegaan , sure dat dit zo is en net als mijn zoon nld (non learning disorder) bovendien op late leeftijd heb je natuurlijk veel aangeleerd gedrag waardoor dat vast ook moeilijker maakt dit daadwerkelijk vast te stellen.
Heb je een linkje van de podcast over die vrouw die weg werd gestuurd en als journalist ging?
Dat boek is erg boeiend om te lezen, zeker een aanrader als je met angst kampt!
Ik ben al sinds me 3de autistisch.. maar ik heb nu wel veel kunnen bereiken dan vroeger. Ik moest naar sociale onderwijs omdat geen school mij wilde hebben , helaas als ik nog naar school wilde gaan dan kom ik niet verder dan MbO. Vind het best jammer dat je met vele dingen hogere papieren moet hebben :( en had veel hulp nodig bij het onderwijs.. door veel moeite van mijn moeder en leraren ben ik nu op de juiste plek en heb ik juist me automaat rijbewijs kunnen halen, dat was anders niet gelukt. Maar contacten leggen en onderhouden heb ik nog steeds veel moeite mee… maar heb gelukkig nu wel een paar vriendinnen. En een fijne relatie . Vroeger had ik helemaal niemand. En met veel dingen loop ik nog steeds achter op anderen door leerachterstand. Maar ov en autorijden dat lukt wel. Maar onverwachte veranderingen raak ik erg van slag.. behalve als ik zelf werk aan me eigen veranderingen dan gaat het wel. Maar als er onverwacht iets veranderd dat werkt bij mij niet, behalve als ik het zelf plan.
Het boek traumasporen is ook een aanrader als het gaat over de link tussen trauma en hoe je lichaam hierop reageert.
Kijk willen labelen is niet mijn ding, ik heb zelf 6 foute diagnoses gehad voor ze het juist hadden. Maar soms is het wel helpend als je weet wat er speelt zodat je gerichte hulp kunt zoeken. Bij mijn dochter bijv toont add en ass maar ze heeft ook trauma’s. Door trauma kan je ook kenmerken tonen van add en ass. Ze moet maar liefst een jaar wachten voor er ergens plek is. Terwijl ze dagelijks vast loopt en paniek heeft. Daarom hamer ik bij haar dus wel op die diagnose. En mijn zoontje (Instagram diagnose onbekend) ga ik heel diep op deze materie in. Hij is geboren met hart en nier afwijkingen, is nu 4,5 en functioneert als 1 jaar. Niet zindelijk en kan niet praten en ja de nipt was goed. MRI gehad, eeg gehad. DNA Wes en array onderzoek gehad en nergens uitslag op wat hij heeft. Wij zouden nu graag weten wat hij zou kunnen in de toekomst.
En inmiddels zijn er onderzoeken gedaan dat de veranderende voeding die we tot ons nemen invloed heeft op het ontwikkelen van autisme (al in de baarmoeder)
Zag in de comments dat iemand er al wat over heeft gezegd, ben het er wel mee eens dat het onder andere komt door dit soort kanalen. Ben blij dat er openheid is, maar ik denk dat het ook te ver kan gaan. Als ik op social media kijk zijn veel mensen al zo ver ingelicht over bepaalde diagnoses, dat het lijkt alsof er alleen nog een bevestiging nodig is van een professional. De informatie ligt voor het oprapen en onbewust gaan mensen zich gedragen naar die informatie. De kenmerken raken vertroebeld en zo ook de zwaarte van de problematiek. Ik durf bijna met zekerheid te zeggen dat als we geen internet hadden en niet een gemedicaliseerd ggz systeem, het aantal autisme diagnoses met meer dan de helft omlaag gaat. Ik zie namelijk niemand zich openlijk afvragen of ze narcisme of schizofrenie hebben. Men kiest bijna de diagnose die ze graag willen.
Het is interessant om te horen hoe jij hier tegenaan kijkt. Je benadrukt een belangrijk punt over de invloed van online informatie op onze perceptie van bepaalde diagnoses. Het is belangrijk om kritisch te blijven ten opzichte van zelfdiagnose en het belang van professioneel advies te erkennen. Hoe denk je dat we de balans kunnen vinden tussen het verspreiden van bewustzijn en het voorkomen van overmedicalisering?
@@ookvetgezelligzou het misschien een idee zijn dit thema verder te trekken naar de ggz? Met jullie invloed dit zeg maar bespreekbaar te maken met professionals in het werkveld. Podcast maken met psychologen, instellingen, social media etc. De invloed van TikTok bijv te onderzoeken? Zoveel mogelijkheden. Ik denk namelijk dat je op termijn er heel veel mensen mee helpt, zeker als je echt een diagnose hebt en eronder lijdt.
Ik denk dat dat te maken heeft met stigma. Eerst wilde ook niemand autistisch zijn en nog steeds kun je er niet overal open over zijn dat je autistisch bent. Je geeft zelf aan dat kanalen zoals dit geholpen hebben bij openheid over autisme en daardoor een beter (positiever, accurater) beeld van autisme. Over narcisme of schizofrenie zijn er minder van dit soort kanalen en is het stigma nog veel negatiever. Ik denk dat het ook belangrijk is om te benoemen dat professionals en de psycholofie ook niet 100% up-to-date zijn en vaak misdiagnosticeren, dus om daar volledig de autoriteit van diagnosticeren aan te hangen vind ik problematisch. Persoonlijk vind ik dat mensen minder krampachtig moeten doen over dat zogenaamd "opeens iedereen autistisch is" (hetzelfde sentiment hoor je ook over bijv. non-binaire mensen of trans mensen), alsof het een soort bedreiging is. Het laat juist zien hoe kwalijk de maatschappij (geweest) is, dat nu pas zo veel mensen een benaming hebben om zichzelf te beschrijven of daarvooruit durven te komen. Waarom zou het niet gewoon kunnen dat een aanzienlijk percentage van de mensheid autistisch (of non-binair of trans of wat dan ook) is in plaats van ervanuit te gaan dat dat niet zo kan zijn. Deze reactie is overigens niet voor jou persoonlijk bedoeld, maar meer in het algemeen.
Ik denk dat het aantal autisten niet is toegenomen. Het aantal gediagnosticeerde autisten wél. Wat naar mijn idee inderdaad komt door informatievoorziening maar ook doordat het leven hectischer is en er meer druk op het individu ligt. Vroeger was je bijzonder, viel je net buiten de boot. Zeker als vrouw/meisje. Daarnaast was het leven simpeler, meer voorspelbaar. Er was een duidelijkere structuur. (ontbijt, lunch, diner verliepen vaak op vast schema bijvoorbeeld) waardoor veel autisten houvast genoeg hadden om zich te kunnen redden.
De stelling dat iedereen zijn eigen diagnose samensteld vind ik heel vervelend. Hiermee doe je naar mijn mening mensen echt te kort en maak je het voor mensen misschien nog wel lastiger om open te zijn of serieus genomen te worden.
@@angenetburgstra9299ik begrijp het gevoel van vervelend wanneer ik stel dat mensen in mijn beleving hun eigen diagnose samenstellen. Ik bedoel daarmee dat de dsm 5 vol staat met meer dan 100 verschillende diagnoses. Veel van deze hebben overlap met elkaar en het is onmogelijk om dan te stellen dat je 1 specifieke diagnose hebt en dat laat testen. Als ik om me heen kijk zie ik mensen specifiek zoeken naar een test voor autisme. Waarom niet ptss, borderline, narcisme of weet ik veel wat. Trauma heeft bijvoorbeeld ook dezelfde uitingsvormen, maar is in de kern anders. Diagnoses worden vaak gesteld aan de hand van uitingsvormen (symptomen) en niet het waarom. Daarmee doe ik niemand tekort, maar worden er wel heel belangrijke andere diagnoses uitgesloten. Open zijn is is goeds maar laten we we kijken hoe kloppend het is. Tygo in de psychiatrie laat heel mooi zien hoe dat werkt.
Ik weet dat het een podcast is maar ik raak overprikkeld door die spulletjes op de achtergrond
H
Omdat studenten niet gewaardeerd worden daarom