Ομούτια χαμένα - Πέλα Νικολαΐδου (στίχοι: Ιωάννης Μάγγος | Μουσική: Δημήτρης Ξενιτόπουλος)

Поделиться
HTML-код
  • Опубликовано: 10 авг 2022
  • #maggos_ioannis #pontiaka #songs #songwriter
    Στίχοι: Ιωάννης Μάγγος
    Μουσική: Δημήτρης Ξενιτόπουλος
    Ενορχήστρωση: Δημήτρης Καραντωνίου
    Λύρα: Δημήτρης Ξενιτόπουλος
    Τραγούδι: Πέλα Νικολαΐδου
    Έτος κυκλοφορίας: 2018
    ##############################
    Από καιρό με βασανίζουν σκέψεις (οι οποίες μετατρέπονται αυτόματα σε τύψεις) για μία κατάσταση η οποία έχει φτάσει στα άκρα και εγώ (εσύ, αυτός, αυτή… όλοι μας) δεν μπορώ (ή δεν έχω προσπαθήσει όπως θα έπρεπε) να κάνω κάτι ώστε να την ανατρέψω, να την σταματήσω.
    Αναφέρομαι στο θέμα των προσφύγων, αυτών που κάποτε ζούσαν σε μία όμορφη χώρα, ειρηνικά, με αγάπη. Ανθρώπων προκομμένων, που έβλεπαν τη ζωή όπως εμείς, που έκαναν όνειρα για το αύριο και που, όμως, τους τα πήρε τόσο άδικα πίσω η ζωή. Ακούω μέχρι και σήμερα πως πνίγονται άνθρωποι μέσα στη θάλασσα, σε μία απέλπιδα προσπάθεια να διασώσουν ότι πιο πολύτιμο τους έχει απομείνει, την ίδια τους τη ζωή. Καίγομαι όταν βλέπω μικρά μωρά μέσα σε φουσκωτές βάρκες μαζί με δεκάδες ακόμα άτομα και δεν καταλαβαίνω σε ποιον το χρωστούσαν.
    Και όμως, πίσω απ’ όλα αυτά ακούω φωνές, φωνές που δεν έχουν λογική, άψυχες και συνάμα φοβισμένες. Φωνές που με κάνουν να ντρέπομαι για ένα και μόνο πράγμα, για το ότι είμαι άνθρωπος. Γιατί αν θέλει κανείς να λέγεται «άνθρωπος» πρέπει να είναι κιόλας. Θεωρώ (και είναι) έγκλημα καθετί έρχεται σε ρήξη με την «αγκαλιά» που προσπαθούν να δώσουν ορισμένοι «πραγματικοί άνθρωποι». Το μόνο που σκέφτομαι είναι πως οι πρόσφυγες δεν έγιναν πρόσφυγες από δική τους επιλογή. Δεν ξύπνησαν ένα πρωί και είπαν να πάρουν τα παιδάκια τους και να μπουν στις βάρκες… και όποιον πάρει ο χάρος. ΟΧΙ, δεν έγινε έτσι. Είναι ξεκάθαρα πολιτικοί - οικονομικοί λόγοι που οδήγησαν τη χώρα τους σε μία τόσο δύσκολη και συνάμα απαγορευτική, σε επίπεδο διαβίωσης, κατάσταση.
    Όταν μου έστειλε ο καλός μου φίλος Δημήτρης Ξενιτόπουλος τη μελωδία του, το μόνο που σκέφτηκα ήταν να γράψω ένα τραγούδι γι’ αυτούς τους ανθρώπους. Από την πρώτη κιόλας φορά που την άκουσα. Αυτό μπορεί να το επιβεβαιώσει και ο Δημήτρης. Όχι γιατί μπορεί να βοηθήσει άμεσα τους πρόσφυγες αλλά γιατί μπορεί να ευαισθητοποιήσει, ή αν θέλετε καλύτερα να εντοπίσει τους πραγματικούς «ανθρώπους», όπως και να αλλάξει την άποψη αυτών που θεωρούν σωστό να εμποδίσει η χώρα μου την όποια πρόσβαση μπορεί να έχουν σε αυτήν οι πρόσφυγες.
    Το αποτέλεσμα ήταν σίγουρα το αναμενόμενο. Η Πέλα Νικολαΐδου είναι μία τραγουδίστρια που η φωνή της, το ύφος της, η χροιά της, η ψυχή της… μπορούν να αγγίξουν ευαίσθητες καρδιές από τις πρώτες λέξεις του τραγουδιού της. Ήταν σαν να το ζω μπροστά μου όταν την άκουσα να το τραγουδάει. Δεν έχω λόγια!
    Τους ευχαριστώ όλους (συντελεστές) για την τόσο εξαιρετική δουλειά!
    Εύχομαι, το τραγούδι αυτό να αγγίξει και τη δική σας καρδιά…
    Καλή ακρόαση!
    ΜΑΓΓΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ
    ##############################
    ΣΤΙΧΟΣ ΣΤΑ ΠΟΝΤΙΑΚΑ
    ===================
    Ομούτια χαμένα
    -------------------------
    Σ’ όνερο μ’ ελέπω, σ’ έναν καπάν στέκω
    και τα χέρια μ’ εγαγγρώθανε,
    κλαίνε τα μωρόπα, άνθα, τσιτσακόπα,
    άνοιξην όλα μαραίντανε.
    Σ’ όνερο μ’ ελέπω, σ’ έναν βάρκαν στέκω
    και η θάλασσα έρται μαυρύν’,
    κλαίνε τα παιδία, νέοικα, γεραλία
    και το τέρτι μ’ έρται και τρανύν’.
    Σ’ όνερο μ’ ελέπω, ‘ς σην βρούλαν ντο στέκω
    και ολόερα τιδέν ’κί ανθίζ’,
    κλαίνε οι μανάδες, άχαρες, χεράδες,
    ο πόνον την καρδία μ’ φυλακίζ’.
    Θεέ μ’ γιατί να ζούμε, αφού ’κί επορούμε
    εις τον άλλον να καλοκαρδίζ’,
    έπαρ’ με τ’ εσένα ομούτια χαμένα,
    το ψόπο μ’ άλλο ’κί ταγιανίζ’...
    ----------------------------------------------
    ΣΤΙΧΟΣ ΣΤΑ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΑ
    =======================
    Χαμένες ελπίδες
    ---------------------------
    Στο όνειρό μου βλέπω πως στέκομαι σε έναν βράχο
    και τα χέρια μου παραλύουν,
    κλαίνε τα μωρά, άνθη, λουλούδια
    που μαραίνονται όλα την άνοιξη.
    Στο όνειρό μου βλέπω πως στέκομαι σε μια βάρκα
    και η θάλασσα γίνεται μαύρη,
    κλαίνε τα παιδιά, νέα, πληγωμένα
    και το ντέρτι μου μεγαλώνει.
    Στο όνειρό μου βλέπω πως στέκομαι στη φωτιά
    και τριγύρω δεν ανθίζει τίποτα,
    κλαίνε οι μανάδες, άχαρες, χήρες,
    ο πόνος την καρδιά μου φυλακίζει.
    Θεέ μου γιατί να ζούμε, αφού δεν μπορούμε
    ο ένας τον άλλον να καλοκαρδίσει,
    πάρε μαζί σου χαμένες ελπίδες,
    δεν αντέχει άλλο η ψυχή μου…
    ##############################
    Περισσότερες πληροφορίες
    ---------------------------------------------
    Website: songwriter.gr
    Facebook: / songwriter.gr
    Email: info@songwriter.gr
    Gmail: maggos.songs@gmail.com
    ##############################
    ΠΡΟΣΟΧΗ!
    Το βίντεο που προβάλλεται δεν αποτελεί πνευματική ιδιοκτησία του καναλιού. Είναι ένα απόσπασμα από διαφορετική πηγή και χρησιμοποιείται ώστε να δώσει μία εικόνα από το πρόβλημα πάνω στο οποίο αναφέρεται το τραγούδι. Το κανάλι δεν αποσκοπεί σε οικονομικά οφέλη.
  • ВидеоклипыВидеоклипы

Комментарии •